Brigitte Bardot
Brigitte Bardot (Parijs, 28 september 1934) is een Frans fotomodel, actrice en zangeres. Als ondeugende "stoeipoes" en frivole pin-upgirl maakte ze zeer snel internationaal furore en vooral in Europa vormde ze een icoon van de jaren vijftig. Als sekssymbool was zij een Frans antwoord op de Amerikaanse Marilyn Monroe (MM).
Haar naam werd vaak afgekort als BB, wat vanwege de alliteratie erg voor de hand lag, maar wat nog meer populair werd door een tophit van Dario Moreno (1961), waarin Bardot in het Frans en Portugees wordt bezongen
Bardot, een dochter van een industrieel Louis Bardot, werd op het conservatorium van Parijs tot klassiek balletdanseres geschoold. Ze begon met modellenwerk toen ze 15 jaar oud was. In 1952 was ze voor het eerst te zien op het witte doek in Le Trou Normand. In hetzelfde jaar trouwde ze op 18-jarige leeftijd met regisseur Roger Vadim. Ze scheidde in 1957 van hem en trouwde later met acteur Jacques Charrier (1959-1962), de Duitse miljonair Gunter Sachs (1966-1969) en de Franse, extreemrechtse politicus Bernard d'Ormale (1992-heden). BB heeft ook relaties gehad met Serge Gainsbourg (die zelfs een album naar haar vernoemde), Sacha Distel en Jean-Louis Trintignant (acteur). Ze heeft één kind, Nicolas-Jacques Charrier (geboren in 1960).
Brigitte Bardot heeft in totaal 48 films gemaakt. Haar internationale doorbraak kwam in 1956 met Vadims "Et Dieu... créa la femme", waarin ze het weesmeisje Juliette speelt. De film veroorzaakte een sensatie in de Verenigde Staten, en katapulteerde Bardot naar wereldfaam.
Brigitte Bardot was op haar best in lichte komedies, waarvoor ze een merkbaar acteertalent bezat. Een goed voorbeeld hiervan is Une Parisienne uit 1957, naar Bardots zeggen een van haar weinige films waar ze trots op is. Toch was Bardot wellicht ook in staat om dramatische rollen te spelen, zoals althans bleek in de film La Vérité (1960) van regisseur Henri-Georges Clouzot. De rol die ze hierin speelt wordt artistiek als haar beste beschouwd. Zelf vindt ze dit samen met Et Dieu... créa la femme ook haar beste film.
Eind september 1960 doet ze een mislukte zelfmoordpoging en belandt ze in een ziekenhuis in Nice. Een jaar later maakt ze bekend te zullen stoppen met filmen, maar aan dat voornemen geeft ze geen gevolg. Haar laatste film maakt ze in 1973.
Sinds de jaren zeventig doet Bardot veel werk als dierenrechtenactiviste. Zo heeft ze een aantal keer op de foto gestaan met zeehondjes om de zeehondenjacht aan te klagen. Veel van haar werk voor dierenrechten was in samenwerking met de milieu-organisatie Sea Shepherd Conservation Society. (Om die reden heeft Sea Shepherd een van hun schepen naar haar genoemd, namelijk de voormalige 'Gojira'). Ook maakt zij zich sterk voor het behoud van de natuur van het schiereiland achter Saint-Tropez. Haar controversiële en openhartige meningen over zaken als immigratie, de islam en homoseksualiteit hebben haar reputatie in de loop der jaren sterk beïnvloed. Ze werd meerdere malen veroordeeld wegens racisme en discriminatie.

Brigitte Bardot 1962 -2015

Audrey Hepburn
Audrey Hepburn, geboren als Audrey Kathleen Ruston, (Elsene, 4 mei 1929 – Tolochenaz, 20 januari 1993) was een Britse actrice en speciaal ambassadeur van het United Nations Children's Fund (Unicef). Ze geldt als een van de beroemdste filmactrices van de twintigste eeuw. In de jaren vijftig en zestig van de twintigste eeuw was ze een stijlicoon.
Ze won in 1953 voor haar vrouwelijke hoofdrol in Roman Holiday een Oscar, een BAFTA Award en een Golden Globe. Hepburn is daarmee de eerste actrice die deze drie filmprijzen kreeg voor dezelfde vertolking. In totaal werden haar drie BAFTA's toegekend, een record voor vrouwen, en werd ze vijf keer genomineerd voor een Oscar. Ze is een van de weinigen die zowel een Oscar, een BAFTA, een Emmy en een Tony Award kregen. Daarnaast ontving ze de Cecil B. DeMille Award, de Screen Actors Guild Life Achievement Award, de Special Tony Ward en in 1992 een BAFTA Lifetime Achievement Award. Bekende hoofdrollen had ze in de films Sabrina (1954), The Nun's Story (1959), Breakfast at Tiffany's (1961), Charade (1963), My Fair Lady (1964), Wait Until Dark (1967) en andere.
Hepburn werd in het Belgische Elsene geboren als Audrey Kathleen Ruston.[1] Ze was een dochter van de Britse bankier Joseph Anthony Ruston en de Nederlandse Ella barones van Heemstra. Haar vader veranderde later zijn geslachtsnaam in die van Hepburn-Ruston.
Hepburns moeder was een dochter van Aarnoud van Heemstra, voormalig burgemeester van Arnhem en gouverneur van Suriname. Hepburn had twee halfbroers, Alexander en Ian Quarles van Ufford, uit het eerste huwelijk van haar moeder met een Nederlandse aristocraat.
Hepburn groeide op in de Keienveldstraat te Elsene. Toen ze bijna twee was, verhuisde het gezin kortstondig naar de Elsensesteenweg 311 en naar de Bronstraat 99 in Sint-Gillis.[2] Vanaf januari 1932 woonde het gezin in een villa in het landelijke Linkebeek (nu Beukenstraat 129). Tijdens deze Brusselse kinderjaren ging ze soms met haar moeder naar balletten en concerten.
Haar ouders verhuisden naar Londen en verbonden zich daar aan de British Union of Fascists. Haar vader zamelde er geld voor in en haar moeder was redactrice voor het partijorgaan The Blackshirt. In die hoedanigheid woonde ze in 1935 de Reichsparteitag bij in Neurenberg. In 1939 scheidden haar ouders, maar haar moeder woonde toen al enkele jaren in Nederland, terwijl Hepburn bij haar vader in Londen verbleef. Na de inval in Polen in september 1939 en de daaropvolgende Britse oorlogsverklaring aan Duitsland werd Hepburn door haar moeder naar Nederland gehaald in de verwachting dat het neutrale Nederland buiten de oorlog zou blijven. Hepburn ging in Arnhem naar de Openbare Lagere School nr. 21. Het gezin woonde in Arnhem eerst in een eengezinswoning aan Sickeszlaan 7, maar verhuisde al snel naar een ruime bovenwoning aan de Jansbinnensingel 8a. Uiteindelijk woonde Hepburn aan het eind van de oorlog in Velp. Hepburn zat op de Arnhemse Muziekschool van 1939 tot 1945, waar ze balletlessen volgde. Tijdens de Tweede Wereldoorlog gaf ze meerdere malen met haar school openbare balletuitvoeringen.
Na de oorlog speelde ze op achttienjarige leeftijd een rolletje als KLM-stewardess in Nederlands in zeven lessen. De regisseur van deze Nederlandse film uit 1948, Charles Huguenot van der Linden, zou later claimen dat hij de ontdekker is geweest van Hepburn. Later verhuisde ze met haar moeder naar Londen waar ze balletles nam. Audrey had altijd al een passie voor ballet en wilde het in deze wereld maken. Maar door geen enkele auditie werd ze geselecteerd. Ze heeft ook als model gewerkt en begon pas later, in 1951, met acteren in speelfilms. Tijdens een opname in Zuid-Frankrijk werd ze opgemerkt door de schrijfster Colette, die haar wilde als hoofdrol in het door haar geschreven stuk Gigi.
Na een succesvolle reeks op Broadway, deed Hepburn auditie voor de film Roman Holiday. Eerst werd de rol van prinses toebedeeld aan Elizabeth Taylor, maar door contractuele problemen moest zij de film laten schieten. De tegenspeler van Hepburn, Gregory Peck, had tijdens de opnames door dat hij tegenover een natuurtalent stond. Hij kreeg gelijk, want Hepburn ontving voor deze eerste Hollywoodrol meteen een Oscar voor beste actrice. Voor die prijs zou ze gedurende haar carrière nog viermaal genomineerd worden. Het lied Moon River, dat ze zong in de film Breakfast at Tiffany's, won in Hepburns uitvoering een Oscar voor beste originele lied. De toonsoort was wel aangepast wegens haar beperkte zangkwaliteiten. Hepburns zangstem in My Fair Lady werd voor het overgrote deel overgenomen door de Amerikaanse sopraan Marni Nixon. Hepburns moeder speelde een figurantenrol in de film Funny Face, als klant van een cafeetje.
Als een van Hollywoods populairste publiekstrekkers schitterde Hepburn op het witte doek naast onder anderen Fred Astaire, Humphrey Bogart, Gary Cooper, Cary Grant, Rex Harrison, Peter O'Toole, Gregory Peck, George Peppard, Burt Lancaster en Sean Connery.
Hepburn is tweemaal getrouwd. Op 25 september 1954 huwde ze de twaalf jaar oudere Amerikaanse acteur Mel Ferrer. Voor hem was het zijn vierde huwelijk; met zijn eerste echtgenote trouwde hij tweemaal. Op 5 december 1968 werd de echtscheiding uitgesproken. Op 18 januari 1969 trouwde Hepburn met een negen jaar jongere Italiaanse psychiater. Het huwelijk werd in 1982 ontbonden. Ze kreeg twee zoons, Sean Ferrer en Luca Dotti. De Schotse schrijver A.J. Cronin was de peetoom van Sean. Ten tijde van haar overlijden was ze de levenspartner van de negen jaar jongere Nederlandse oud-acteur Robert Wolders, de weduwnaar van filmster Merle Oberon. In 1952 was ze verloofd met James baron Hanson. Hepburn verbrak de relatie in hetzelfde jaar. Als reden voerde ze aan dat een huwelijk met hem tot mislukken zou zijn gedoemd, omdat ze elkaar door haar werk als actrice weinig zouden zien. Hepburn kreeg in haar leven vier miskramen, waarvan een toen ze bij de opnamen van de film The Unforgiven van een paard viel.

Bettie Mae Page
Bettie Mae Page (Kingsport (Tennessee), 22 april 1923 - Los Angeles, 11 december 2008) was een Amerikaans fotomodel.
In de jaren vijftig werd ze bekend als pin-up girl onder leiding van Irving Klaw. In januari 1955 was zij Playmate van de maand voor het blad Playboy Magazine. Ook werkte ze als bondagefotomodel. Page werd vooral 'ondergronds' populair vanwege de taboesfeer die rond haar foto's hing.
Eind jaren 50 bekeerde ze zich tot het christelijk geloof, volgde een drietal Bijbelscholen en werkte vervolgens voor allerlei christelijke organisaties, onder meer voor die van de baptistische evangelist Billy Graham.
Page werd geboren in Nashville, Tennessee als tweede van de zes kinderen van Walter Roy Page (1896 - 1964) en Edna Mae Pirtle (1901 - 1986). Page had geen gemakkelijke jeugd. Al op jonge leeftijd moest zij de zorg voor haar jongere broers en zussen op zich nemen. Haar ouders scheidden wanneer ze 10 jaar oud was. Nadat haar vader, die door Page beschuldigd werd van seksueel misbruik, gevangen genomen werd, leefden Page en haar twee zussen een jaar lang in een protestants weeshuis.
Als tiener imiteerden Page en haar zussen de verschillende make-up- en haarstijlen van hun favoriete filmsterren en Page leerde zichzelf ook naaien. Deze vaardigheden bleken goed van pas te komen in haar latere carrière, waarbij Page als pin-upmodel haar eigen make-up, kapsels en kostuums verzorgde.
Page was een goede student en lid van het debatteam van de Hume-Fogg High School. Op 6 juni 1940 studeerde Page met de hoogste resultaten af van de middelbare school. Na de middelbare school ging Page studeren aan George Peabody College (nu een deel van Vanderbilt University) met de bedoeling leerkracht te worden. Het volgende schooljaar begon ze er echter met een acteeropleiding, met het oog op een carrière als filmster. Rond die tijd kreeg ze ook haar eerste job te pakken, als typiste voor de auteur Alfred Leland Crabb. Page studeerde in 1944 af als bachelor in de kunsten.
In 1943 trouwde ze met Billy Neal, een klasgenoot uit de middelbare school, vlak voor hij in het leger stapte voor de Tweede Wereldoorlog. De volgende jaren verhuisde ze vaak, van San Francisco tot Nashville en Miami en tot Port-au-Prince in Haïti. In november 1947, toen ze terug in de Verenigde Staten was, vroeg ze de scheiding aan.
n 1949 verhuisde Page naar New York, waar ze hoopte werk te vinden als actrice. In tussentijd kluste ze bij als secretaresse.
In 1950 ontmoette Bettie NYPD-officier Jerry Tibbs tijdens een wandeling langs de kust van Coney Island. Tibbs werkte als fotograaf en gaf Page zijn kaartje. Volgens hem zou ze het ver kunnen schoppen als pin-upmodel en in ruil voor de toestemming haar te fotograferen, stelde hij voor dat hij zou helpen met haar eerste pin-up-portfolio. Het is ook aan Tibbs dat Page haar iconische kapsel te danken heeft. Hij stelde voor om een pony te knippen, zodat het licht niet op haar voorhoofd zou reflecteren wanneer ze gefotografeerd werd. Deze pony werd al snel een vast deel van haar kenmerkende look.
In de late jaren 40 werden er zogenaamde camera clubs opgericht om zo de wetten die toen nog de productie van naaktfoto's verboden, te omzeilen. Deze clubs bestonden ogenschijnlijk ter promotie van artistieke fotografie, maar in de realiteit waren veel clubs slechts een dekmantel voor het maken van pornografie. Page begon haar carrière als model in deze clubs en werkte vooral samen met fotograaf Cass Carr. Het feit dat Page zonder enige remming of gêne poseerde, zorgde er al snel voor dat haar naam en imago al snel bekend werden binnen industrie van erotische fotografie. In 1951 verschenen de foto's van Page voor het eerst in mannenmagazines als Wink, Titter, Eyefull en Beauty Parade.
Volgens goede vriend Mark Roesler, werd Page op 6 december 2008 in kritieke toestand opgenomen in het ziekenhuis. Volgens het persbureau Associated Press verklaarde Roesler dat Page een hartinfarct kreeg, maar televisiestation KNBC citeerde Roesler anders en verklaarde dat Page opgenomen was door de gevolgen van een longontsteking. Bettie Page overleed op 11 december 2008.

Elizabeth Taylor
Elizabeth Rosemond Taylor (Hampstead (Londen), 27 februari 1932 – Los Angeles, 23 maart 2011[1]), ook wel Liz genoemd, was een Brits-Amerikaans actrice. Zij won in 1960 een Oscar voor haar hoofdrol in Butterfield 8 en in 1966 voor haar hoofdrol in Who's Afraid of Virginia Woolf?. Ze kreeg daarnaast meer dan 35 andere filmprijzen, waaronder een BAFTA Award, een Zilveren Beer en vier Golden Globes.
Taylor was het tweede kind van Francis Lenn Taylor (1897-1968) en Sara Viola Warmbrodt (1895-1994). Haar oudste broer was Howard Taylor (1929). Hoewel ze vaak "Liz" genoemd werd, hield ze niet van de bijnaam.[1] Zelf prefereerde ze dat haar voornaam uitgesproken zou worden als Eee-lizabeth (met klemtoon op de eerste lettergreep). Haar middelste naam Rosemond was een eerbetoon aan haar oma van vaderskant, Elizabeth Mary Rosemond.
Taylors ouders kwamen uit Arkansas City in Kansas. Haar vader was kunsthandelaar, haar moeder actrice die stopte met werken toen ze in 1926 in New York huwde. Na hun huwelijk emigreerden zij naar Engeland (Hampstead) waar Elizabeth werd geboren. Zo kon het zijn dat Taylor zowel de Britse als de Amerikaanse nationaliteit bezat. De Britse op grond van het ius soli, de Amerikaanse op grond van het ius sanguinis.
Als driejarige kreeg Taylor haar eerste balletlessen. Kort nadat Groot-Brittannië betrokken raakte bij de Tweede Wereldoorlog, besloten haar ouders terug te keren naar de Verenigde Staten. Het gezin vestigde zich in Los Angeles, waar moeder Taylor familie had wonen.
Op negenjarige leeftijd debuteerde Taylor op het witte doek met 'There's one born every minute'. Universal Studios verlengde haar contract niet en ze stapte over naar Metro-Goldwyn-Mayer (MGM). Daar was haar eerste film Lassie Come Home uit 1943, de eerste film over de Schotse collie. Deze film vestigde de aandacht op de jonge Taylor, waardoor ze voor meer films werd uitverkoren. In 1944 speelde ze in National Velvet een meisje dat een paard traint, haar eerste hoofdrol. De film bracht meer dan 4 miljoen dollar op. Taylor kreeg een langetermijncontract aangeboden. Naast haar acteren volgde ze onderwijs en studeerde ze aan de University High School in Los Angeles. In 1950 haalde ze haar diploma.
In 1956 was ze, met James Dean, te zien in 'Giant'. Taylor won tweemaal een Academy Award voor de beste vrouwelijke hoofdrol: in 1960 voor Butterfield 8 en in 1966 voor Who's Afraid of Virginia Woolf?. Ze werd driemaal genomineerd voor deze prijs (1957, 1958 en 1959).
In 1963 werd ze de bestbetaalde actrice ooit na het tekenen van een contract voor de rol van Cleopatra in de gelijknamige film. Voor deze film ontving ze één miljoen dollar. Tijdens de opnames van deze film ontmoette ze haar toekomstige echtgenoot Richard Burton, die Marcus Antonius speelde. Aan de film ging een schandaal vooraf. De roddelpersfotograaf Marcello Geppetti experimenteerde in 1962 met een nieuw stuk technologie, de zoomlens, en schrok de wereld op met een privéfoto van de kussende Taylor en Burton, twee gehuwden met kinderen, nietsvermoedend elkaar kussend in het katholiekste land van de wereld.
Naast films speelde ze op het podium en in televisieseries zoals 'General Hospital' en 'The Simpsons'. Ook werkte ze mee aan een videoclip van Elton John. Ze heeft twee parfumlijnen geïntroduceerd, die samen naar schatting 200 miljoen dollar per jaar omzet genereren.
Taylor stak veel tijd en energie in liefdadigheid, vooral met betrekking tot aids. Na de dood van haar vriend Rock Hudson hielp ze met het oprichten van de American Foundation for AIDS Research (amfAR). Naar schatting verzamelde ze in 1999 50 miljoen dollar voor de bestrijding van aids.
Zelf had ze de laatste jaren te lijden onder haar gezondheid. Daarnaast had ze vijfmaal haar rug gebroken, een hersentumor overleefd en tweemaal een levensbedreigende longontsteking gehad. Ze vocht jarenlang tegen een pillen- en drankverslaving en in oktober 2009 raakte haar hartfalen bekend: een aandoening waarbij het hart onvoldoende bloed door het lichaam pompt. In de ochtend van 23 maart 2011 overleed Taylor in Los Angeles aan een hartverlamming, meldde het ABC News.[1] Taylor werd 79 jaar oud en laat vier kinderen, tien kleinkinderen en vier achterkleinkinderen na.
Hoewel ze graag naast haar ouders begraven wilde worden in Westwood Village Memorial Park Cemetery, werd ze al de dag na haar overlijden begraven op het Forest Lawn Memorial Park in Glendale, in de buurt van Los Angeles.

Jane Seymour Fonda (New York, 21 december 1937) is een Amerikaanse actrice. Ze is ook bekend als politiek activiste en fitnessgoeroe
Fonda komt uit een acteursfamilie. Ze is de dochter van Frances Ford Seymour, die zelfmoord pleegde toen Jane twaalf jaar oud was, en de acteur Henry Fonda. Haar broer is acteur Peter Fonda en haar nichtje Bridget Fonda. Ze is vernoemd naar haar oma's achternaam 'Jayne', die was getrouwd met William Brace Fonda (°1879). De familie is afkomstig uit de plaats Fonda in de staat New York, gesticht door een immigrant uit Friesland.
Als kind had ze niet veel belangstelling voor acteren, totdat ze in 1954 samen met haar vader een rol speelde in The Country Girl, een toneelstuk van de Omaha Community Theatre. Ze studeerde daarna kunst aan het Vassar College in New York. In 1958 ontmoette ze Lee Strasberg, waarna ze lid werd van zijn Actors Studio. Uiteindelijk belandde ze op Broadway in het stuk Tall Story. In 1960 werd Tall Story verfilmd, en speelde ze dezelfde rol.
In 1964 was ze een van de eerste grote Amerikaanse sterren die naakt te zien was in een buitenlandse film: La Ronde (1964) van haar toenmalige vriend en latere echtgenoot Roger Vadim. In 1965 volgde haar doorbraak in de western Cat Ballou, waarin Fonda haar komische kanten kon laten zien. Het was een van de succesvolste films van het jaar en kreeg vijf Oscarnominaties. In 1967 volgde Barefoot in the Park, met Robert Redford.
In 1968 kwam de cultklassieker Barbarella uit. De film werd geregisseerd door Vadim en toonde Fonda van haar sensueelste kant. In 1969 volgde They Shoot Horses, Don't They?, een zeer serieuze film. They Shoot Horses... leverde haar haar eerste Oscarnominatie op.
Aan het einde van de jaren zestig kwam Fonda in opspraak door haar politiek activisme. In 1968 ontmoette ze de activist Tom Hayden (die haar tweede man zou worden) en raakte ze betrokken bij protesten tegen de Vietnamoorlog. Zo toerde ze in 1970 samen met Donald Sutherland langs de Amerikaanse westkust met de roadshow, FTA ('Free the Army'), het antwoord van de anti-Vietnambeweging op Bob Hopes USO Tour. In juli 1972 maakte ze een controversiële reis naar Hanoi, waar ze de bijnaam 'Hanoi Jane' aan dankte. Bij vele Amerikanen ligt deze periode nog steeds gevoelig. In 2004, tijdens de Amerikaanse verkiezingen, werd een vervalste foto van Democratische presidentskandidaat John Kerry met Fonda gebruikt als propaganda tegen Kerry.
Alhoewel door haar politieke strijd haar acteercarrière in een slop dreigde te raken, speelde ze in 1971 in Klute, waar ze een Oscar voor beste actrice voor kreeg. In 1978 volgde haar tweede Oscar voor haar rol in Coming Home. Een andere belangrijke film uit de late jaren zeventig was The China Syndrome, een aanklacht tegen kernenergie.
In 1981 speelde ze in On Golden Pond, waarin ze voor het eerst samen met haar vader speelde in een film. Henry Fonda kreeg zijn eerste Oscar voor deze film, die Jane namens hem in ontvangst nam. Hij stierf enige maanden later. Na deze film speelde ze in nog enkele films. Tussen haar laatste twee films, Stanley & Iris uit 1990 en Monster-in-Law uit 2005, zit bijna vijftien jaar. In 2014 waagde ze ook haar kans op het kleine scherm en kreeg de hoofdrol in de Netflix-serie Grace and Frankie.
In de jaren tachtig begon ze ook een nieuwe carrière als gezondheidsgoeroe. Ze maakte enkele video's en boeken over fitness en aerobics.
In 1991 trouwde ze met Ted Turner, de oprichter van CNN. Ze trok zich terug uit de filmwereld en wijdde haar leven aan goede doelen. In 1995 stichtte ze de Georgia Campaign for Adolescent Pregnancy Prevention en in 2002 opende ze het Jane Fonda Center for Adolescent Reproductive Health. Ze scheidde in 2001 van Turner.

Jayne Mansfield
artiestennaam van Vera Jayne Palmer, (Bryn Mawr (Pennsylvania), 19 april 1933 – bij Slidell (Louisiana), 29 juni 1967) was een Amerikaans filmactrice en sekssymbool.
Ze was bekend om haar platinablonde haar, haar zandloperfiguur en haar diepe decolletés. Ze werd bekend in het midden van de jaren vijftig nadat Marilyn Monroe blonde sekssymbolen met een vergelijkbaar lichaamstype erg populair had gemaakt.
Mansfield heeft niet in veel films gespeeld – na een paar grote rollen in Hollywood bleek de combinatie van negatieve publiciteit en slechte zakelijke beslissingen te veel, en ze belandde buiten het spotlicht van Hollywood. Ze trad op in kleine nachtclubs, en speelde in een aantal kleine producties, voornamelijk melodrama's en komedies, voordat ze op 34-jarige leeftijd bij een auto-ongeluk om het leven kwam.
Ze was enig kind en woonde in Phillipsburg, in New Jersey. Haar vader overleed aan een hartaanval toen hij met zijn vrouw en driejarige dochter in een auto reed. Haar moeder hertrouwde in 1939, en ze verhuisden naar Dallas in Texas.
Ze studeerde drama en natuurkunde aan de Southern Methodist University, en deed een aantal colleges aan de University of Texas in Austin, waar ze haar eerste man ontmoette. Haar eerste optreden was op 22 oktober 1953 in een productie van Arthur Millers Death of a Salesman.
Ze won ook een aantal schoonheidswedstrijden in Texas, waaronder Miss Photoflash, Miss Magnesium Lamp en Miss Fire Prevention. In 1954 verhuisden ze naar Los Angeles, waar ze drama studeerde aan de UCLA.
Ze was al op jonge leeftijd een fan van de actrice Shirley Temple, en ze wilde zelf ook een filmster worden. Ze was zich er wel van bewust van de kracht van publiciteit, legitiem of zelfgegenereerd. Er wordt wel gezegd dat ze haar eerste werk voor tv kreeg nadat ze de producent een briefje had toegestopt met daarop alleen haar maten: "39, 22, 35" (die later zelfs 40-21-36 zouden bedragen), en nog geen half uur na de geboorte van haar tweede kind belde ze naar een roddelcolumniste om ervoor te zorgen dat de geboorte in de publiciteit kwam.
Haar filmcarrière begon met kleine rollen voor Warner Brothers. Ze werd door de studio gecontracteerd nadat ze was ontdekt in een productie van Pasadena Playhouse in 1953.
In 1955 was de ze playmate van de maand in Playboy. Ze zou in dit blad vaker verschijnen. Datzelfde jaar kreeg ze een rol aangeboden in de film The Burglar. De film werd in een film noirstijl opgenomen, maar werd pas twee jaar later, toen ze het bekendst was, uitgebracht. Haar optreden in deze dramatische rol was populair, maar ze speelde in de films hierna alleen maar komische rollen, of rollen die haar als sekssymbool benadrukten.
Na nog twee films verhuisde ze naar New York, waar ze in een prominente rol op het toneel verscheen in de Broadwayproductie van de komedie Will Success Spoil Rock Hunter? (1955). Alhoewel ze in eerste instantie de rol niet had willen aannemen, kreeg ze uiteindelijk de Theatre World Award 1956 voor haar schaarsgeklede portret van Rita Marlowe.
In 1956 tekende ze een contract met 20th-Century Fox, en met haar rol in The Wayward Bus probeerde ze zich te distantiëren van haar status als sekssymbool, en te profileren als serieuze actrice. De film was tamelijk populair, en ze won een Golden Globe voor haar optreden. Hierna verscheen ze opnieuw als Rita Marlowe, dit keer in de filmversie van Will Success Spoil Rock Hunter?. In oktober 1957 ging ze op tournee door Europa, waarbij ze zestien landen aandeed. Ze ontmoette de koningin van Engeland en kreeg veel aandacht tijdens het filmfestival in Cannes. Ook werd ze (in het programma 'Mensen, dingen en nu') geïnterviewd door Wim Sonneveld. De uitzenddatum was 11 oktober 1957. Twee dagen later verrichtte de Amerikaanse actrice op Het Kasteel de aftrap van de voetbalwedstrijd tussen Sparta en DOS. De spelers van de Rotterdamse club waren naar verluidt zo onder de indruk van Mansfields zwoele kus op de mond van aanvoerder Rinus Terlouw dat Sparta met 7-1 verliest.[1]
Haar films The Girl Can't Help It en Will Success Spoil Rock Hunter? waren populair, maar de opvolger Kiss Them for Me (1957) deed het niet zo goed, en bleek haar laatste rol in een grote Hollywoodfilm te zijn.
Ze bleef echter in het spotlicht, en won een Golden Laurel in 1959 voor haar muzikale optreden in de western-spoof The Sheriff of Fractured Jaw.

Lucille Ball and Desi Arnaz
Lucille Désirée Ball (Jamestown, New York, 6 augustus 1911 – Beverly Hills (Californië), 26 april 1989) was een Amerikaanse actrice en comédienne, bekend als Lucy in de televisieserie I Love Lucy.
Kinderjaren en vroege carrière[bewerken]
Haar vader Henry Durrell Ball (1887-1915) was van Schotse afkomst en verre verwant van de eerste Amerikaanse president George Washington. Haar moeder Desiree Eve Hunt (1892-1977) was van Frans-Engels-Ierse afkomst. Na de dood van haar vader werden Lucille en haar broer Fred door haar moeder en grootouders opgevoed. Haar grootvader was een fervent aanhanger van het theater en stimuleerde Lucy om op school mee te spelen in toneelstukken. Ze schreef zich in in de John Murray Anderson School for the Dramatic Arts. Daar had ze echter een zware concurrente die haar overtroefde, Bette Davis. De leraren zeiden dat ze geen toekomst had en Ball keerde terug naar huis.
In 1932 verhuisde ze naar New York om er actrice te worden en had daar eerst succes als model. Maar haar carrière kwam niet van de grond en een jaar later verhuisde ze naar Hollywood. Daar kreeg ze kleine filmrollen en werd bevriend met de ster Ginger Rogers. Ze speelde vooral in B-films en kreeg de titel Queen of the B's. De King of the B's was Macdonald Carey.
In 1940 ontmoette ze de Cubaanse bandleider Desi Arnaz. De twee werden verliefd en trouwden. Het koppel kreeg veel media-aandacht. Twee jaar later moest Arnaz het leger in en was hij ontrouw. Door een knieblessure mocht hij uit het leger. In 1944 vroeg Ball de scheiding aan, maar kwam daar later op terug.
In 1948 kreeg ze een rol in een radioprogramma, dat een succes werd. CBS vroeg haar om hiervan een tv-versie te maken. Ze wilde dit enkel doen als ze met haar man kon werken en zo werd het immens populaire I Love Lucy geboren. Het koppel had een eigen productiehuis gestart Desilu Productions. CBS was echter niet onder de indruk van de pilotaflevering, maar nadat Ball en Arnaz met veel succes een tournee deden in het vaudevilletheater kwam de serie op televisie.
Ball wilde samen met Arnaz werken om haar huwelijk te redden. In 1951 werd hun eerste kind geboren, Lucie Arnaz, een jaar later volgde Desi Arnaz Jr. De zwangerschap moest ook op televisie komen maar daar was CBS niet voor te vinden, uiteindelijk mocht het dan toch maar ze mochten het woord zwanger niet gebruiken maar moesten in verwachting zeggen. In 1957 werd de laatste aflevering van I Love Lucy uitgezonden.
In 1953 moest Ball voor de House Committee on Un-American Activities verschijnen omdat ze zich, op aandringen van haar socialistische grootvader, had geregistreerd als aanhanger van de Communistische partij voor de voorverkiezingen van 1936.
Op 4 mei 1960, enkele weken na het opnemen van de laatste aflevering van The Lucy-Desi Comedy Hour scheidde het koppel. Maar Arnaz bleef tot aan zijn dood in 1986 goed bevriend met Ball.
Een jaar later trouwde Ball met de stand-upcomedy-acteur Gary Morton die 12 jaar jonger was. Hij had haar nooit gezien op televisie, omdat hij zelf optrad op primetime als Lucy op tv kwam. Hij kreeg een job bij Desilu (Ball had Arnaz inmiddels uitgekocht).

Marilyn Monroe
pseudoniem van Norma Jeane Mortenson (Los Angeles, 1 juni 1926 – aldaar, 5 augustus 1962), was een Amerikaans fotomodel, actrice en zangeres. Ze werd als sekssymbool een icoon in de jaren vijftig.
Marilyn Monroe – Norma Jeane – had een moeilijke jeugd. Haar moeder was Gladys Pearl Mortenson, geboren Monroe,[1] en was eerder gehuwd met John Baker. Norma Jeanes moeder liet zich nog naar hem Gladys Sasha Baker noemen en liet Norma Jeane ook met deze achternaam dopen. Gladys Baker was weliswaar in 1924 getrouwd met Martin E. Mortensen, maar ze leefden al gescheiden voordat Gladys zwanger werd.[2] Mogelijk was Norma Jeanes vader Charles Stanley Gifford.[3] Gifford en Gladys Baker werkten beiden in de snijstudio van RKO Pictures, waar Baker Giffords ondergeschikte was. Gladys Baker was drugsverslaafd en liet de opvoeding van Marilyn over aan haar vrienden Albert en Ida Bolender. Toen Baker na een lange tijd met haar dochter in een oud krot ging wonen, kreeg ze een zenuwinzinking waardoor ze helemaal op hol sloeg (volgens ooggetuigen zou ze op het dak geklommen zijn en zo de hele buurt bij elkaar geschreeuwd hebben). Monroe werd daarna in het gezin van Grace McKee (later Goddard) geplaatst. Monroe zou nooit een goede band met haar moeder opbouwen. In een later interview zei ze over haar moeder: "To me, she was just that red-haired woman." ("Voor mij was ze slechts die roodharige vrouw.")
In 1942 moest McKee's man voor zijn werk naar de oostkust van de Verenigde Staten. Het was voor het stel te duur om de 16-jarige Monroe nog te onderhouden. De jonge Monroe had twee keuzes: terug naar het weeshuis of trouwen. Ze koos voor het laatste en trouwde op 19 juni 1942 met haar 21-jarige buurjongen James Dougherty. Terwijl Dougherty in het leger diende, ging Monroe in op het verzoek van een fotograaf om te poseren, onder andere voor naaktfoto's. Toen Dougherty terugkeerde, kon hij haar niet langer thuishouden en op 13 september 1946 scheidde het stel. Dougherty trouwde daarna nog tweemaal. Hij overleed in 2005.
In de jaren daarna probeerde Monroe aan de slag te komen in Hollywood. Ze kreeg onder de naam Marilyn Monroe een contract bij een filmmaatschappij, maar buiten één kleine bijrol, die ook nog eens sneuvelde in de montagekamer, bleef dit aanvankelijk zonder succes. Een contract bij een maatschappij was in die tijd vaak een geïnstitutionaliseerde vorm van prostitutie: de 'actrices' mochten met de relaties van de filmbazen uit eten.
Ze werkte ondertussen aan haar houding, nam acteer- en zanglessen, blondeerde haar haar en liet haar gebit reviseren. Geleidelijk aan maakte ze naam als dom blondje, een imago dat ze bewust cultiveerde. Haar eerste grote rol was in How to Marry a Millionaire. Ze had groot succes met Gentlemen Prefer Blondes, naast Jane Russell, en met The Seven Year Itch, waarin het befaamde shot zit met de opwaaiende jurk. Haar laatste project was Something's Got To Give, een onvoltooide film waarin ze tegenover Dean Martin speelde.
Monroes huwelijk met de honkballer Joe DiMaggio, met wie ze op 14 januari 1954 trouwde, duurde slechts 7 maanden (tot 27 oktober 1954). Ze gingen evenwel als goede vrienden uit elkaar. DiMaggio bracht na Monroes dood in 1962 gedurende 20 jaar driemaal per week verse rozen naar haar graf.

Marlon Brando
Marlon Brando jr. (Omaha (Nebraska), 3 april 1924 – Los Angeles (Californië), 1 juli 2004) was een Amerikaans film- en theateracteur en zanger. Brando wordt beschouwd als een van de belangrijkste method actors, die de acteertechniek in Hollywood in de jaren vijftig onder de aandacht bracht met rollen in A Streetcar Named Desire en On the Waterfront, beide geregisseerd door Elia Kazan. Latere iconische rollen zijn onder andere Vito Corleone in The Godfather en Colonel Kurtz in Apocalypse Now. Brando's acteerstijl had grote invloed op acteurs als Paul Newman, Elvis Presley, James Dean, Robert De Niro, Rutger Hauer en vele anderen. Brando was tevens een activist, die onder andere opkwam voor de rechten van de Indianen.
Vroege jaren

Marlon Brando werd geboren in Omaha als zoon van Marlon Brando Sr., een vertegenwoordiger, en Dorothy Pennebaker, een aan alcohol verslaafde amateuractrice met haar eigen toneelvereniging. Ze hielp onder andere een jonge Henry Fonda bij zijn beginnende acteercarrière. Het paar had drie kinderen. Marlons oudste zus, Jocelyn Brando, was een toneelactrice. Hij was van gemengde afkomst: Brits, Iers, Duits en Nederlands. De relatie met zijn ouders was uitermate moeilijk. Zijn vader was vaak op de baan voor zijn werk, waarbij hij vaak bars en bordelen bezocht. Allebei zijn ouders hadden een drankverslaving, maar hoezeer hij zijn vader haatte, zoveel hield hij van zijn moeder.
Marlon Brando werd van diverse scholen gestuurd, waaronder de militaire academie Shattuck in Minnesota, waar zijn vader ook naar school was gegaan. Hij nam een baan aan als greppelgraver, waarna hij vertrok naar New York waar hij een jaar lang method acting aan de Dramatic Workshop van The New School studeerde, bij Stella Adler. Brando was tevens een van de eerste leden van The Actors Studio, een door Elia Kazan en Lee Strasberg opgerichte organisatie voor acteurs, regisseurs en toneelschrijvers om de technieken van method acting te onderwijzen en te verbeteren. Brando werd hier onderwezen door Strasberg.
Carrière
In 1944 maakte Brando zijn Broadwaydebuut als Nels in I Remember Mama. De jaren daarop speelde hij aldaar in verscheidene stukken, waaronder Truckline Café, Candida en Ben Hechts A Flag is Born, met Paul Muni in de hoofdrol. Voor zijn rol in Truckline Café werd hij door critici uitgeroepen tot de veelbelovendste acteur van Broadway. Zijn grote doorbraak kwam in 1947 in A Streetcar Named Desire van Tennessee Williams, waarin hij de rol van Stanley Kowalski speelde. Onder leiding van Kazan bracht Brando de rol op een natuurlijke, nonchalante manier, maar met een onderliggende intensiteit en seksualiteit die nog niet eerder gezien was. Het betekende de doorbraak van method acting. De weg opende de deur naar Hollywood, maar Brando weigerde in eerste instantie.
Filmcarrière in de jaren vijftig
In 1950 maakte Brando zijn filmdebuut als een verbitterde verlamde oorlogsveteraan in The Men van Stanley Kramer. Voor deze rol bracht hij een maand door in de boeg van een veteranenziekenhuis, waar hij ervaringen opdeed met de rehabilitatie van mensen met een dwarslaesie. Het jaar daarop speelde hij in de filmversie van A Streetcar Named Desire, opnieuw onder regie van Kazan. De film was een groot succes en won de Academy Award voor Beste Film. Het leverde Brando tevens zijn eerste Oscarnominatie op. Hierna speelde hij de Mexicaanse revolutionair Emiliano Zapata in Kazans Viva Zapata! (1952), en Marcus Antonius in de filmversie van Shakespeares Julius Caesar (1953). Tussendoor liep hij weg van de set van de Franse film Le rouge et le noir na onenigheid met de regisseur Claude Autant-Lara. In 1953 speelde hij tevens de leider van een motorbende in The Wild One, een iconische rol die van hem een voorbeeld zou maken voor een generatie jongeren en waarin voor het eerst motorrijden werd gekoppeld aan leren jassen en een rebelse levensstijl. Naar dit voorbeeld keken Elvis Presley en James Dean enorm op, die Brando als hun grote voorbeeld beschouwden.
Gedurende de jaren vijftig kwam hij dankzij deze rollen bekend te staan als een groot, rebels talent, die weinig ophad met het glamourleven en openlijk kritiek uitte op Hollywood, de filmindustrie en het sterrendom. Hij werd vier opeenvolgende jaren genomineerd voor de Academy Award voor Beste Acteur, voor A Streetcar Named Desire (1951), Viva Zapata! (1952), Julius Caesar (1953) en voor zijn rol van aan lager wal geraakte bokser Terry Malloy in On the Waterfront (1954). Enkel zijn rol in On the Waterfront werd bekroond met een Academy Award. Voor de rol in deze film won hij tevens een New York Film Critics Award en een prijs op het Filmfestival van Cannes.
In de latere jaren vijftig speelde hij in een grote verscheidenheid aan films. Hij speelde Napoleon Bonaparte in Désirée (1954), zong in de musical Guys and Dolls naast Frank Sinatra (1955), was te zien in de Broadway-bewerking The Teahouse of August Moon (1956) en kreeg een vijfde Oscarnominatie voor zijn rol als luchtofficier in Sayonara (1957). In 1958 was hij naast Dean Martin en Montgomery Clift te zien in The Young Lions. Deze film, waarin hij een nazi-officier speelde, was een grote hit.
Latere filmcarrière
Het duurde echter een poos voor hij weer een hit zou hebben. In de jaren zestig verscheen hij in een reeks van onsuccesvolle films, vaak van mindere kwaliteit. Dit kwam doordat Brando moeite had goede rollen te vinden en hij weigerde samen te werken met een groot aantal regisseurs. Hij begon het decennium met de western One-Eyed Jacks uit 1961, dat hij zelf zou produceren. Nadat Stanley Kubrick zich terugtrok uit het project nam Brando tevens de regie op zich. Het zou de enige film worden die Brando zou regisseren. De film was een bescheiden succes in de bioscopen maar maakte door de hoge kosten weinig winst.
Het volgende project verliep nog rampzaliger. Brando weigerde de hoofdrol in Lawrence of Arabia om te kunnen spelen in de remake van Mutiny on the Bounty (1962). De productie van deze film liep echter flink uit. Regisseur Carol Reed werd ontslagen en vervangen door Lewis Milestone. Brando gedroeg zich onmogelijk op de set: hij negeerde de regisseur volledig, eiste herhaaldelijk veranderingen in het script en nam de regie in eigen handen. De film zou uiteindelijk bijna $20 miljoen kosten, waarvan $1,2 miljoen voor Brando, destijds een recordsalaris voor een mannelijke acteur (Elizabeth Taylor was even daarvoor als eerste actrice de miljoengrens doorbroken voor haar rol in Cleopatra). Hoewel Mutiny on the Bounty een van de bestbezochte films van het jaar werd, wist hij door de hoge kosten geen winst te maken en werd hij beschouwd als een flop. Brando kreeg hierdoor het stempel box-office poison (vergif voor de kassa) opgedrukt en wist de rest van het decennium geen succesvolle films meer te maken.
In 1972 beleefde hij een comeback met twee zeer diverse rollen. Geheel tegen de wensen van Paramount in gaf regisseur Francis Ford Coppola hem de rol van Don Vito Corleone, het hoofd van een maffiafamilie, in The Godfather. Paramount kreeg ongelijk: de film groeide uit tot de bestbezochte film van het jaar en gold zelfs voor een korte tijd als de bestbezochte film aller tijden. Tegenwoordig wordt de film beschouwd als een van de beste Amerikaanse films aller tijden. Brando won tevens zijn tweede Oscar voor de film. Brando weigerde zijn Oscar voor The Godfather echter, en stuurde in plaats daarvan de onbekende Mexicaans-Indiaanse actrice Sacheen Littlefeather naar de uitreiking als protest tegen de manier waarop Hollywood de Indianen afspiegelde in films. Datzelfde jaar was hij te zien in Last Tango in Paris van Bernardo Bertolucci. De controversiële film, waarin hij een Amerikaanse weduwnaar speelde die een seksuele relatie aangaat met een jonge Française, kreeg goede recensies en werd eveneens een van de grotere kassuccessen van het jaar. Ook voor deze rol werd hij genomineerd voor de Academy Award voor Beste Acteur.
Na dit succesjaar ging Brando er drie jaar tussenuit, om pas in 1976 terug te keren in The Missouri Breaks, met Jack Nicholson in de andere hoofdrol. In 1979 speelde hij de rol van kolonel Walter Kurtz in Apocalypse Now. Hij was erg dik geworden en wilde daarom alleen in het schemerduister worden gefilmd. Hij zou nog veel zwaarder worden, tot hij een gewicht van ongeveer 150 kg zou bereiken. Brando was tegen die tijd het acteren gaan haten, liep van de set weg als iets hem niet beviel, en weigerde voor sommige films zijn rol te leren of het script zelfs maar in te zien. Hij kwam er zelfs openlijk voor uit het liefst zo veel mogelijk geld binnen te halen voor zo min mogelijk werk, als de $3,7 miljoen die hij kreeg voor dertien dagen werk op de set van Superman.
Begin jaren tachtig trok Brando zich terug op zijn privé-eiland Tetiaroa, ten noorden van Tahiti. In 1989 keerde hij weer terug naar het witte doek met de anti-apartheidsfilm A Dry White Season, waarvoor hij weer een Oscarnominatie kreeg, ditmaal voor Beste mannelijke bijrol. Het jaar daarop parodieerde hij zijn eigen rol in The Godfather in de komedie The Freshman, en in 1995 met Johnny Depp en Faye Dunaway in Don Juan DeMarco. De meeste van de films waar hij in de jaren negentig in speelde waren echter van mindere kwaliteit. Het dieptepunt was The Island of Dr. Moreau, waarvoor hij een Golden Raspberry Award voor slechtste mannelijke bijrol kreeg.
In 2001 zou hij een cameo hebben in Scary Movie 2, maar moest vanwege gezondheidsproblemen uit de film stappen. De laatste film waarin hij te zien was was The Score uit 2001, met naast hem Robert De Niro en Edward Norton in de hoofdrollen. Vlak voor zijn dood had hij nog een stem ingesproken voor de animatiefilm Big Bug Man. Deze film is tot op heden niet verschenen.
Privé
Brando was driemaal gehuwd, alle drie de keren met een actrice; van 1957 tot 1959 met Anna Kashfi, van 1960 tot 1962 met Movita Castaneda en van 1962 tot 1972 met de Tahitiaanse Tarita Teriipia. De laatste ontmoette hij tijdens de opnames van Mutiny on the Bounty, waarin zij (als Maimiti) het liefje van Brando (als Fletcher Christian) moest spelen. Hij had zestien kinderen, van wie drie geadopteerd en dertien biologische kinderen. Zijn jongste drie kinderen waren verwekt bij zijn huishoudster, Maria Christina Ruiz. Vermoedelijk had hij tevens nog tientallen kinderen waarvan zijn vaderschap nooit publiekelijk bekend is gemaakt.
Christian, zijn oudste zoon, schoot in mei 1990 Dag Drollet, de vriend van zijn zwangere halfzus Cheyenne, dood. Hij werd veroordeeld tot tien jaar cel. Cheyenne pleegde vijf jaar later zelfmoord. Zij was toen 25 jaar oud.
Brando was ook te zien in de videoclip van Michael Jacksons You Rock My World uit 2001.
Als hobby was Brando ook actief als radiozendamateur met de roepletters KE6PZH en FO5GJ.
Zijn beste vriend was acteur Wally Cox, met wie hij tijdens zijn studententijd in New York een kamer deelde. Toen Cox onverwachts op 48-jarige leeftijd stierf, nam Brando zijn as over van zijn weduwe, met de belofte om het uit te strooien in zee. In plaats daarvan hield hij de as dertig jaar lang verborgen in zijn kast. Uiteindelijk is zijn as samen met Brando's as verstrooid in Death Valley.
Brando was tevens bekend om zijn politiek activisme. Hij sprak regelmatig zijn steun uit voor minderheden in de Verenigde Staten, en maakte zich sterk voor hun rechten. Sinds begin jaren zestig kwam hij op voor de rechten van Indianen, wat uiteindelijk uitmondde in het weigeren van de Oscar in 1972 vanwege de manier waarop Hollywood Indianen toonde in films. Hij was tevens een aanhanger van Martin Luther King, die hij financieel ondersteunde. In 1963 nam hij deel aan de Civil Rights March on Washington, D.C.
In 1994 verscheen zijn autobiografie, Songs My Mother Taught Me.
Brando leed al geruime tijd aan longfibrose toen hij op 1 juli 2004 in het UCLA Medical Center te Los Angeles overleed aan longproblemen. Hij leed tevens aan zwaarlijvigheid, hartfalen en diabetes, en recentelijk was leverkanker bij hem geconstateerd. Brando was tachtig jaar oud. Hij werd gecremeerd en zijn as is op twee plaatsen uitgestrooid, een deel op Tahiti en een deel, samen met de as van Wally Cox, in Death Valley.
Hij liet dertien kinderen na (twee stierven voor hem) en meer dan dertig kleinkinderen. Een van zijn kleinzonen is Versace-model Tuki Brando. Een van zijn kleindochters is Courtney Love, de weduwe van Kurt Cobain.

Macaulay Carson Culkin (New York, 26 augustus 1980) is een Amerikaans filmacteur.
Loopbaan
De acteercarrière van Culkin begon als kindster eind jaren 80, waarin hij speelde in de komische film Uncle Buck en daarna in de kinderfilm Home Alone. In 1992 werd een vervolg gemaakt, Home Alone 2: Lost in New York getiteld. Culkin wordt gezien als een van de grootste kindersterren ooit dankzij deze twee Home Alone-films. Hij verdiende een gage van 7 miljoen dollar dankzij het succes ervan. Aan het begin van 1995 kregen Culkins ouders ruzie over het verdelen van de geldrechten van Culkin, en nam hij daarom geen rollen meer aan tot de zaak was opgelost. Dit gebeurde in april 1997, toen er uitspraak werd gedaan.
Moeder Patricia Bentrup en vader Christopher 'Kid' Culkin gingen uit elkaar. Bentrup kreeg de zeven kinderen toegewezen die het echtpaar had, waaronder Culkins acterende broertjes Kieran en Rory. Christopher Culkin moest genoegen nemen met een verhoudingsgewijs kleine vergoeding. Het vergaarde vermogen van Macaulay Culkin bedroeg toen rond de 17 miljoen dollar.
Culkin was in zijn succesjaren erg goed bevriend geraakt met popzanger Michael Jackson, en kwam graag op bezoek op zijn ranch "Neverland" en speelde mee in zijn videoclip Black or white.
Na de scheiding van zijn ouders trok Culkin zich terug van de media. Het gerucht ging dat Culkin al een burn-out had op zijn veertiende. Hij kwam nog in het nieuws vanwege vermeend drugsgebruik, en vanwege zijn huwelijk in 1998 met Rachel Miner, van wie hij in 2000 alweer scheidde. In 2003, 9 jaar na zijn laatste film "Richie Rich", maakte Culkin de film "Party Monster". Hierbij ontmoette hij Wilmer Valderrama, die hem koppelde aan Mila Kunis, een relatie die aanhield tot 2011.
In 2005 verscheen hij in gastrollen in de televisieserie Las Vegas.
Hij werd op de Interstate 44 aangehouden voor marihuanagebruik maar kwam er vanaf met een werkstraf. In juli 2005 getuigde hij in de rechtszaak over het vermeende kindermisbruik van zijn vroegere vriend Michael Jackson. Daarin ontkende hij te zijn misbruikt.

Olivia Mary de Havilland (Tokio, 1 juli 1916) is een Amerikaans actrice. Ze won eind jaren 40 van de twintigste eeuw tweemaal een Oscar voor beste actrice.
Biografie
Olivia werd geboren in Tokio, als dochter van de Britse octrooigemachtigde Walter de Havilland en de actrice Lilian Fontaine. Joan Fontaine was haar jongere zus. De familie verhuisde naar Amerika in 1918. Haar acteercarrière begon in 1935. In de jaren 30 en 40 speelde ze vaak in films met Errol Flynn als tegenspeler. In 1939 brak ze definitief door met haar rol in het filmepos Gone with the Wind.
In 1946 won ze haar eerste Oscar voor haar rol in To Each His Own. In 1949 won ze opnieuw voor de film The Heiress, onder regie van William Wyler.
In de jaren 40 had ze een relatie met de regisseur John Huston. In 1946 trouwde ze met Marcus Goodrich. Ze kregen een zoon, Benjamin, en scheidden in 1953. In 1955 trouwde ze met Pierre Galante, met wie ze in 1956 dochter Giselle kreeg. In 1979 kwam ook aan dit huwelijk een einde.
Ze was bevriend met actrice Gloria Stuart en ook met Bette Davis kon ze het goed vinden. De relatie met haar zus Joan Fontaine - eveneens een actrice - bekoelde toen ze merkten dat ze concurrenten waren in het Hollywood van de jaren 40. De Havilland en Fontaine zijn wel de enige zussen die een oscar voor beste actrice wonnen.
Olivia de Havilland wordt gezien als de laatste nog levende grote filmster uit de jaren 30 en 40. Ze is de oudste nog levende Oscar-winnares. Op 1 juli 2016 vierde zij haar 100e verjaardag. In juni 2017 werd ze geridderd tot dame in de Orde van het Britse Rijk.

Patrick Wayne Swayze (Houston (Texas), 18 augustus 1952 – Los Angeles (Californië), 14 september 2009) was een Amerikaans acteur, danser en singer-songwriter.
Levensloop
Zijn moeder, Patsy Swayze, was een bekende choreografe, die onder meer de choreografie voor Urban Cowboy, Thelma & Louise en Letters from a Killer op haar naam heeft staan. Swayze doorliep zijn schooltijd en al gauw bleek dat zowel dansen als acteren hem in het bloed zat. Met zijn moeder als eerste danslerares en een vader die hem aanmoedigde veel aan sport te blijven doen, begaf de jonge Patrick zich al snel op het toneel als danser, maar ook als acteur. Daarnaast was hij lid van het turnteam van zijn universiteit.
Hij nam onder andere les bij de Houston Jazz Ballet Company, Harkness Ballet Theater School (New York) en Joffrey Ballet Company. Uiteindelijk sloot hij zich aan als danser bij Eliot Feld Ballet Company. Door de rol van Danny Zuko in de Broadwayproductie Grease, die al eerder John Travolta bekendheid had gegeven, was voor Swayze de opening naar Hollywood gemaakt. Op 12 juni 1975 huwde hij de danseres, actrice en tekstschrijfster Lisa Niemi.
Swayze werd vooral bekend door zijn rol van dansleraar in Dirty Dancing. Ook nam hij een nummer voor de soundtrack van de film op. De ballad She's Like The Wind werd een top 10 hit. Daarvoor had hij een hoofdrol in de televisieserie North and South, over de Amerikaanse Burgeroorlog.
Op 5 maart 2008 werd door een woordvoerder van Swayze bekendgemaakt dat hij alvleesklierkanker had. De woordvoerder ontkende dat de acteur nog maar kort te leven zou hebben. Swayze reageerde op dat moment goed op de behandeling en kon zijn dagelijkse werkzaamheden voortzetten. Zijn toestand verslechterde echter en anderhalf jaar later, op 14 september 2009, overleed Swayze op 57-jarige leeftijd

Raquel Welch, 1970.
Raquel Welch (Chicago, 5 september 1940) is een Amerikaans actrice.
Raquel Welch is geboren als Jo Raquel Tejada in een gezin met drie kinderen. Ze is de oudste dochter van een Boliviaanse ruimtevaartingenieur en een Amerikaanse van Ierse afkomst. In 1942 werd vader overgeplaatst naar San Diego en daar groeide Raquel op in de wijk La Jolla. Ze deed van haar zevende tot haar zeventiende aan ballet, maar stopte daarmee toen haar balletinstructeur haar vertelde dat ze niet het juiste figuur had. Als tiener won ze vele Missverkiezingen, onder andere 'Miss Photogenic' en 'Miss Contour'. Terwijl ze op de La Jolla highschool zat, won ze de titel 'Miss Fairest of the Fair' op de San Diego County Fair. Na de middelbare school ging ze naar de San Diego State University met een theaterstudiebeurs. Op 8 mei 1959 trouwde ze met haar jeugdliefde van wie ze de achternaam Welch kreeg. Het echtpaar kreeg twee kinderen, het huwelijk eindigde echter in 1964. Ze is in totaal vier keer getrouwd (en gescheiden); haar tweede man (en manager) was filmproducent Patrick Curtis (1967-1972), daarna trouwde Welch met de Franse film- en televisieproducent André Weinfeld (1980–1990). Met haar vierde echtgenoot (1999-heden) leeft ze sinds 2008 niet meer samen. Haar dochter Tahnee Welch, uit haar eerste huwelijk, is inmiddels ook een bekend model en actrice.
In 1959 kreeg ze de hoofdrol in een openlucht toneelstuk genaamd Ramona Pageant, gebaseerd op de roman Ramona van Helen Hunt Jackson.
Ze werd weervrouw bij een lokaal televisiestation in San Diego. Daardoor besloot ze ook met haar studie te stoppen. Daarna liep haar eerste huwelijk op de klippen en verhuisde ze met haar twee kinderen naar Dallas, Texas. Daar werd ze model voor het warenhuis Neiman Marcus en werkte ze ook als serveerster met de bedoeling door te reizen naar New York.
In plaats daarvan ging ze naar Los Angeles, Californië waar ze veel audities deed bij de filmstudio's. Na enkele bijrollen in films en televisieshows kreeg ze een rol in A Swingin' Summer (1965). Die rol leverde haar een contract op bij 20th Century Fox waarna ze een rol kreeg in de sciencefictionfilm Fantastic Voyage (1966) waardoor ze bij het grote publiek bekend werd.
Fox Studio leende Welch uit aan Hammer Studios (Groot-Brittannië) waar ze de hoofdrol kreeg in een remake van One Million Years B.C. (1966). Haar enige kledingstuk was een bikini gemaakt van hertenvel, ze werd beschreven als "gekleed in de mensheids eerste bikini".Een poster van haar in de bikini vestigde haar naam als 'pin-up girl' Sindsdien werd ze gezien als het sekssymbool van haar tijd.
Na haar rol in de film Bedazzled (1967), keerde ze terug naar de Verenigde Staten, waar ze verscheen in de western Bandolero!, met James Stewart en Dean Martin, gevolgd door haar rol in Lady in Cement met Frank Sinatra. Playboy noemde haar de meest begeerde vrouw van de jaren zeventig.
Haar meest controversiële rol was in Myra Breckinridge. Ze speelde een transseksueel en hoopte hierdoor als actrice serieus te worden genomen, maar de film flopte. In 1969 speelde ze in de western 100 Rifles, geregisseerd door Tom Gries, met Jim Brown, Burt Reynolds en Fernando Lamas.
In 1970 maakte ze samen met Tom Jones en producer/choreograaf David Winters de televisie-special Raquel!. De opnames vonden plaats over de hele wereld, van Parijs tot Mexico. Het programma bevatte bekende liedjes uit die periode, extravagante kleding en gastacteurs zoals John Wayne en Bob Hope. Ook verscheen ze in een aflevering uit seizoen 3 van de The Muppet Show (1978).
In 1974 won ze een Golden globe voor The Three Musketeers. Ook heeft ze een ster op de Hollywood Walk of Fame.

2 zussen Francoise Dorleac en Catharine Deneuve. Francoise kwam op 25-jarige leeftijd bij een eenzijdig auto-ongeluk om het leven.

Actrice Helen Mirror (1970-2015). Dame Helen Lydia Mirren (Chiswick (Londen), 26 juli 1945) is een Britse actrice van deels Russische afkomst. Ze is in Nederland en België vooral bekend geworden door haar hoofdrol als Superintendent Jane Tennison in de detectiveserie Prime Suspect.

Actrice Kim Bassinger (1983

Actrice Sarah Bernhardt (1844-1923

Al Jolson. Asa Yoelson (26 mei 1886 23 oktober 1950) Geboren in Seredzius, Litouwen als zoon van een Russische Jood. Zeer populaire en beroemde zanger en filmacteur. Ster op Broadway in New York. Trad ook op voor radio en film. Foto is publiciteitsfoto voor de film "Rose of Washington Square" 1939.

Dame Enid Diana Elizabeth Rigg DBE (20 July 1938 – 10 September 2020)
Celebrities Actrice Diana Rigg is op 82-jarige leeftijd overleden. Dat meldt BBC en is bevestigd door haar familie. Rigg kreeg grote bekendheid door onder andere rollen in de James Bond-film ‘On Her Majesty’s Secret Service’ en de HBO-reeks ‘Game of Thrones’. De actrice overleed aan de gevolgen van kanker.
“Diana is deze ochtend vredig gestorven”, liet de agent van de actrice weten aan BBC. “Ze was thuis, omringd door familie. Zij vragen om hun privacy te respecteren in deze moeilijke tijd.” Haar enige dochter, actrice Rachael Stirling (43), deelde daarna een emotionele verklaring. “M’n moeder kreeg in maart de diagnose kanker. Ze bracht de laatste maanden van haar leven door in liefde, waarbij ze met trots terugkeek op wat ze allemaal heeft bereikt in haar omvangrijke carrière. Ik zal haar verschrikkelijk missen.”
Lees ook
Van chefkok tot ‘Game Of Thrones’-ster: de meest iconische Bond-girls van vroeger tot nu
Rigg kende haar wereldwijde doorbraak in 1969 als Bondgirl Tracy di Vicenzo in ‘On Her Majesty’s Secret Service’. In die film trouwde zij als enige tegenspeelster ooit met James Bond, die toen eenmalig vertolkt werd door George Lazenby. Eerder maakte ze furore in de Britse tv-serie ‘The Avengers’ waarin ze in de jaren 60 de rol van Mrs. Emma Peel vertolkte, goed voor een Special BAFTA Award. Ook voor haar rol in de serie ‘Mother Love’ viel ze in de prijzen bij de British Academy of Film and Television Arts.
Slechterik
De actrice werd opnieuw razend populair toen ze vanaf 2013 in de populaire serie ‘Game of Thrones’ de rol van Lady Olenna Tyrell vertolkte. Een personage waar ze erg van hield. “Ik vind het heerlijk om een slechterik te spelen”, zei ze vorig jaar in een interview. “Sommige acteurs doen dat niet graag omdat ze zich geliefd willen voelen. Bij mij is dat niet zo.” Daarnaast was de actrice ook nog te zien in onder andere de films ‘The Assassination Bureau’, ‘Theatre of Blood’ en ‘The Hospital’.
Rigg getuigde onlangs ook over een #MeToo-moment in haar carrière waarbij ze op jonge leeftijd seksueel geïntimideerd werd door een belangrijke regisseur. “Ik heb hier nooit over gepraat en ik ga dit verder ook niet doen. Maar ik vind het geweldig dat er een hele beweging op gang is gekomen waarbij duidelijk is dat zo’n handelingen niet langer door de beugel kunnen.”

Diana Rigg als jonge actrice en als Olenna Tyrell in 'Game of Thrones', één van haar laatste rollen.

Franse zangeres Juliette Gréco is overleden. Dat heeft haar familie laten weten aan persbureau AFP. Gréco is 93 jaar geworden.
De zangeres stierf woensdag in het bijzijn van haar familie bij haar thuis in het Zuid-Franse plaatsje Ramatuelle. "Haar leven was buitengewoon," stelt haar familie in een korte verklaring.
Gréco had een carrière van bijna 70 jaar. De 93-jarige werd bekend door haar vertolkingen van teksten van Albert Camus, Jean-Paul Sartre en Jacques Prévert. In 2002 werd ze benoemd tot officier in het Franse Legioen van Eer.
In 2016 kreeg ze een beroerte en verloor ze haar enige dochter. Daarom besloot ze destijds te stoppen met muziek maken.
Gréco was in 2015 nog in Nederland, voor haar afscheidstournee. De zangeres trad toen op in theater Carré in Amsterdam.

James Bond-acteur Sean Connery is op 31-10-2020 op 90-jarige leeftijd in zijn slaap overleden. Dat gebeurde in zijn verblijfplaats op de Bahama's. De acteur voelde zich al langer niet goed, meldt de BBC. De Schotse acteur vergaarde wereldwijde bekendheid door zijn vertolking van James Bond. Hij was de eerste die de spion vertolkte op het witte doek en was verantwoordelijk voor zeven films. Waaraan Connery is overleden, is nog niet bekend.

1965 Sean Connery met de originele auto uit de film Goldfinger de Aston Martin DB5 sportwagen.

Acteur en zanger Howard Keel Pa in Dallas

Acteurs Ray Walston en Anthony Perkins spelen polo (1960

Actrice Laurie Lane (1944)

Actrice Pola Negri (midden) wordt ondersteund door vrienden bij de begrafenis van Rudolph Valentino’

Tippi Hedren, vooral bekend van de Alfred Hitchcock films The Birds en Marnie, en haar langdurige conflict met hem, op deze indrukwekende foto bij haar thuis genomen met één van haar huisdieren.

Actrice Carole Lombard met haar man Clarke Gable. Ze werd slechts 33. Kwam om bij vliegtuigcrash in ‘42. Ze vloog samen met haar moeder en Otto Winkler, een MGM pers-agent.

Actrice Miss Edna May rond 1900

Adele en Fred Astaire.1921

Al Pacino

Alain Delon en BB

Alain Delon en Romy Schneider in Parijs, 1958.

Jean-Paul Belmondo is 6-8-2021 op 88-jarige leeftijd overleden, zo meldt de Franse zender BFMTV. Hij gold als een van de grootste Franse acteurs van de twintigste eeuw en maakte bijna honderd films.
Zijn eerste belangrijke filmrol kreeg Belmondo in 1959 in het Franse drama À double tour van regisseur Claude Chabrol. Bij het grote publiek werd de acteur een jaar later bekend door zijn rol in À bout de souffle van regisseur Jean-Luc Godard.
Andere films waarin de acteur een rol speelde waren onder andere Classe Tous Risques (1960), Peur sur la ville (1975) en Borsalino (1970).
In 2001 werd Belmondo een maand voor de uitzending van de tv-film L'Aîné des Ferchaux door een beroerte getroffen. Hierna trok hij zich terug uit de filmwereld en beperkte hij zijn openbare optredens tot sportevenementen.
Zijn laatste grote rol speelde hij in 2008, in de film Un homme et son chien. In 2017 ontving Belmondo een ere-César, de nationale filmprijs van Frankrijk, voor zijn oeuvre.
De afgelopen jaren ging zijn gezondheid achteruit. Na het overlijden van zijn beste vriend en tevens acteur Charles Gérard lieten bronnen dicht bij Belmondo weten dat de acteur "zijn levensenergie had verloren".

Betty Marion White Ludden was een Amerikaanse film- en televisieactrice, stemactrice, comédienne, presentatrice, televisieproducente, activiste en auteur.
Geboren: 17 januari 1922, Oak Park, Illinois, Verenigde Staten
Overleden: 31 december 2021, Californië, Verenigde Staten
bekend van onder meer The Golden Girls.

Angela Lansbury circa midden jaren veertig.
In 1944 had ze haar filmdembuut en grote doorbraak in Gaslight van George Cukor waarin ze als gemene dienstmeid tegenover zwaargewichten als Charles Boyer en Ingrid Bergman speelde. De rol leverde meteen haar eerste Oscar-nominatie op voor Beste Vrouwelijke Bijrol.
In 1945 volgde The Picture of Dorian Gray waarvoor ze eveneens dezelfde nominatie kreeg.
Tegenwoordig is ze vooral bekend van de succesvolle tv-serie Murder, She Wrote.

ANGELA LANSBURY.
Actrice, zangeres, tekstschrijver en producer.
Geboren Londen U. K. 1925.
Tijdens de Blitz geëmigreerd naar de V. S.
Getrouwd: 1949-2003.
Vanaf 1944 acteerde ze in Films.
O. A. Gaslight, the manchurian candidate.
En speelde in veel Musicals : o. a. Mame.
Grote bekendheid verwierf ze door de rol van Jessica Fletcher in de serie:’ murder, she wrote.
Ze kreeg vele onderscheidingen: o. a. Een lifetime achievement award en een Honorary Oscar.
In 2004 werd ze Dame Commander of the order of the Britisch Empire

Angela Lansbury

Angie Dickinson als Pepper