Tante Hannie
Hannie Lips (Rotterdam, 16 juli 1924 – Laren, 19 november 2012), ook bekend als tante Hannie, was een Nederlands televisieomroepster.
Lips volgde in 1954 Mies Bouwman op als omroepster van de KRO. Zij was de eerste omroepster die kinderprogramma's aankondigde. Zwaaien werd het handelsmerk van Hannie Lips. Eens per maand op woensdagmiddag zwaaide ze de kinderen met beide handen voor het gezicht ten afscheid. Dat gebeurde onder meer na afloop van het kinderprogramma van de KRO, Dappere Dodo, een marionettenserie van Bert Brugman die zeer succesvol was. Veel kinderen zwaaiden terug.
Op 12 maart 1958 presenteerde zij het derde Eurovisiesongfestival, het eerste dat in Nederland plaatsvond. Daarmee werd de traditie ingezet dat het songfestival wordt georganiseerd in het land dat in het voorafgaande jaar heeft gewonnen. Nederland had in 1957 namelijk gewonnen met het liedje Net als toen van Corry Brokken.

André van Duin werd in 1947 geboren in Rotterdam als Adrianus Marinus Kloot.[4] Zijn vader werkte als magazijnbediende bij de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij.
Van Duin zag daar als kleine jongen op personeelsfeesten optredens van onder anderen Johnny Kraaykamp en Rita Corita. Hierop bekwaamde hij zich in het imiteren van bekende Nederlanders. Op de lagere school viel Van Duin niet alleen op vanwege zijn rode haar, maar ook door deze imitaties en zijn gevoel voor humor. Hij werd al snel de ster van elk klassenfeest.
Na de lagere school ging Van Duin naar de ambachtsschool voor een opleiding als machinebankwerker. Zijn grote interesse bleef echter het parodiëren van artiesten, al waren zijn leerkrachten vaak niet blij met de momenten die Van Duin koos voor zijn imitaties.
In september 1962 typte hij een open sollicitatiebrief aan de toenmalige chefs lichte muziek van de verschillende omroepen, die hij tekende met zijn artiestennaam: André van Duin, wellicht omdat hij vreesde met zijn echte achternaam niet serieus te worden genomen.[5] Hij werd afgewezen maar bleef proberen. Intussen vond hij werk als jongste bediende bij een Rotterdams verzekeringskantoor. In 1964 hadden zijn brieven succes. Hij mocht een aantal optredens verzorgen voor het radioprogramma Minjon. Van Duin was toen 16 jaar.
In datzelfde jaar organiseerde de AVRO de talentenjacht Nieuwe Oogst. Van Duin meldde zich meteen aan. Hij doorliep de voorrondes met gemak. Op 24 juli 1964 won hij de finale en kreeg een bokaal en een optreden in de televisieshow van Willy en Willeke Alberti: de Zaterdagavondshow. Hij brak definitief door als Van Duin. Twee weken later, op 8 augustus 1964, vormde zijn bandparodie het voorprogramma van het legendarische optreden van de Rolling Stones in het Kurhaus.[6] Hierop kreeg hij veel aanbiedingen. Van Duin zocht en kreeg daarom managers: Theo Rekkers en Huug Kok oftewel De Spelbrekers. Al snel richtten ze André van Duin Producties op.
In 1965 kwam Van Duins eerste single uit bij Philips: Hé! Hé! (Ik heet André), bekend van zijn optreden bij Willy en Willeke Alberti.
In 1966 werd bij Koninklijk Besluit zijn achternaam officieel veranderd in Kyvon.
In 1969 maakte Van Duin onder regie van Guus Verstraete jr. vijf televisieshows voor de AVRO met de titel Een avondje teevee met André. Hij trad verder op als gast in onder meer de Rudi Carell Show, de Mounties en Oebele. Ook toerde hij door de Nederlandse Antillen en Suriname. Ook stond hij dat jaar voor het eerst professioneel in het theater, als onderdeel van de Snip-en-Snaprevue. Zijn aandeel was de toen al bekende act van gekkebekkentrekker bij lollig aan elkaar gemonteerde uitspraken, die ruim tien minuten duurde.

Dorus Poesie mauw, poeoesie mauw..1967
Antoon (Tom) Manders (Den Haag, oktober 1921 – Utrecht, 26 februari 1972) was een Nederlandse tekenaar, komiek en cabaretier. In de laatste functie werd hij met name bekend als Dorus.
Hoewel zijn geboorte officieel in de archieven staat als 24 oktober, is hij eigenlijk op 23 oktober geboren. Zijn vader liet hem een dag later inschrijven, omdat hij voor een zondagskind geen vrije dag kreeg.[bron?]
Al jong bleek zijn talent voor tekenen. Hij volgde de ULO, en volgde daarna een driejarige avondcursus Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Manders was onder andere actief als reclameschilder en ontwerper van affiches. Later ontwierp hij ook decors voor toneel en cabaretvoorstellingen. Tot zijn vaste opdrachtgevers behoorden Theater Carré, Lou Bandy, Heintje Davids en Wim Kan. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Manders in het kader van de Arbeitseinsatz naar Duitsland gezonden, waar hij als schilder te werk werd gesteld op een klein vliegveld in de nabijheid van München. Na een half jaar lukte het hem te ontkomen en reisde hij per trein terug naar Nederland.[bron?] Door Wim Kan kwam Manders op het idee zelf cabaret te gaan doen, net als zijn oudere broer Kees.[bron?]
Vanaf 1953 was Manders betrokken bij de inrichting en programmering van Carel Kamlags revuecafé Saint-Germain-des-Prés aan het Rembrandtplein in Amsterdam. Manders trad daar zelf op als het typetje dat zou uitgroeien tot de zwerver Dorus. Toen hij van de VARA de uitnodiging kreeg iets voor televisie te doen, liet hij het café nabouwen in de studio en startte een succesvol televisieprogramma dat enkele jaren te zien zou zijn.
Tussen 1956 en 1962 werkte Manders samen met organist Cor Steyn ("meneer Cor Steyn") voor het programma De Showboat. Samen waren zij verantwoordelijk voor nummers als Twee motten, M'n volkstuintje, De crocus en de hyacint, Als ik wist dat je zou komen, Bij de marine en Figaro.
Het pand aan de Mauritsstraat 65 in Rotterdam, waar tot in 1960 de Chemicaliënhandel v/h E. Schuddebeurs NV was gevestigd, werd in 1967 tot het Cabaret Dorus omgebouwd, dat in 1970 weer moest sluiten. Nu staat er op die plaats een wooncomplex dat sinds 1 november 1985 de naam Tom Mandershof draagt.
Manders raakte in de financiële problemen toen hij probeerde Dorus-films te produceren. In 1967 won hij een Zilveren Roos, en begon een nieuwe show in zijn nieuwe theater. Nog tijdens de bouwperiode lanceerde hij in de zomervakantie een kindermatinee, met daarin o.a. Bij Dorus op schoot. Populair werd de scène uit zomer 1967, op 18 november uitgezonden bij de Vara-tv, met op zijn schoot het tweejarige meisje Corrina Konijnenburg, dat Poessie Mauw eindeloos blijft zingen. Toen in 1970 de Rotterdamse club sloot, stopte ook het programma. In 1971 kwam Dorus nog één maal terug op de televisie tijdens een programma met een verborgen camera, waarbij hij mensen de stuipen op het lijf joeg als wassen beeld in Madame Tussauds. In hetzelfde jaar had hij nog een hit met In de hemel is geen bier.
Begin februari 1972 kreeg Manders een auto-ongeluk. In het ziekenhuis werd geconstateerd dat hij kanker had. Drie weken later stierf Manders aan een hartaanval. Hij werd gecremeerd in Crematorium Daelwijck in Utrecht.

De Mounties
De Mounties was een Amsterdams komisch duo, in 1946 opgericht door Chris Houthuizen en Ab Smit, maar in de jaren 70 en 80 bekend geworden in het theater en op televisie in de samenstelling Piet Bambergen en René van Vooren. Het duo bracht volkse humor in het genre van kluchten en revues.
De beginjaren: 1946-1955[bewerken]
Ab Smit en Chris Houthuizen traden in 1946 voor het eerst op als duo van twee komische gitaristen in en rond Amsterdam. Ze maakten daarmee een begin met de opbouw van De Mounties. In 1948 wilde Smit samen met Houthuizen doorgaan als beroepsartiest, maar Houthuizen zag dat niet zitten omdat hij een goede baan had bij een vijlenfabriek, die hij niet wilde opgeven. Smit stapte daarop uit De Mounties en ging verder als beroepsartiest samen met Herman Kortekaas in het muzikaal komische duo The Merry Singers. De plaats van Smit in De Mounties werd opgevuld door Pieter van Bambergen, later beter bekend onder zijn artiestennaam Piet Bambergen. Bambergen speelde wel geen gitaar, maar dat was geen probleem.
Toen in 1950 ook Bambergen door wilde als beroeps en ook dan Houthuizen zijn baan niet wilde opgeven, stapte Houthuizen op zijn beurt uit De Mounties om zich volledig te richten op zijn werk in de vijlenfabriek waar hij inmiddels chef was. De rol van Houthuizen werd overgenomen door Fred Plevier die – net als zijn voorgangers Smit en Houthuizen - een getalenteerd gitarist was. Bambergen gaf zijn beroep als diamantbewerker op en samen met Plevier werkte hij verder als De Mounties. In de jaren die volgden, breidden ze de bekendheid van De Mounties landelijk uit. Het repertoire dat Bambergen en Plevier brachten was sinds 1946 niet gewijzigd, maar dat was ook niet nodig in deze tv-loze beginjaren. Midden jaren vijftig traden ze op in de radioprogramma's Gein met Lou en Hein van Lou Bandy en Heintje Davids en in de Johnny Jordaan show.
Begin 1956 voltrok zich echter een drama bij De Mounties. Tijdens een plaatopname kreeg Plevier op 25-jarige leeftijd een hartaanval die hij ternauwernood overleefde. De doktoren gaven Plevier het dringende advies om te stoppen met het jachtige artiestenbestaan, waarna Plevier uit de Mounties stapte.
De ontwikkeljaren: 1956-1965[bewerken]
Piet Bambergen was door het noodlot zijn partner kwijtgeraakt en zat met de handen in het haar. Er was net een lucratief contract getekend voor een tournee door België en tevens voor optredens voor Nederlandse en Belgische militairen in Duitsland en Frankrijk. De tijd drong, want het eerste optreden was al binnen een week.
Bambergen wendde zich hierop tot zijn voorganger Smit – die op dat moment nog steeds samenwerkte met Kortekaas - en vroeg hem of hij de plek van Plevier in wilde nemen. Smit was als schrijver van het repertoire zeer bekend met de act van De Mounties en net als Plevier een begaafd gitarist. Na overleg tussen Smit en Kortekaas werd besloten The Merry Singers op te doeken. Smit kon toen verder als Mountie en Kortekaas kon zich wijden aan zijn primaire passie: het circus. Kortekaas ging samen met Gerard van Essen werken bij Circus Renz als het beroemde clownsduo De Kamée’s.
Smit en Bambergen gingen samen repeteren en stonden binnen een week op de planken. Ze werkten een zeer succesvolle tournee af en timmerden verder aan het succes van De Mounties. Delen van het repertoire van The Merry Singers werden geïntegreerd in de act van De Mounties, wat een groot succes bleek te zijn. Talloze optredens in binnen- en buitenland volgden en de ster van De Mounties rees hoger dan ooit. Vanaf 1958 namen Smit en Bambergen op de labels van Decca Records, het Belgische Olympialabel en Telefunken drie platen op met in totaal zes nummers, zoals De Spaarpot, Wat jij vertelt en Het Witte Kasteel.
Begin 1960 ontstond er echter onenigheid tussen Smit en Bambergen over de verdeling van de gage. Bambergen wilde als punchliner meer dan 50% van de gage krijgen, wat Smit – als schrijver van het gehele repertoire – pertinent weigerde. Dit werd een onoverkomelijk conflict en eind juni 1960 stapte Smit uit De Mounties. Wederom zat Piet Bambergen met de handen in het haar, want ook toen lagen er op zeer korte termijn vele lucratieve optredens in het verschiet.
Piet Bambergen wendde zich daarop tot zijn oude partner Plevier, en Plevier liet zich door Bambergen overhalen weer terug te keren in De Mounties. Pleviers gezondheid was inmiddels verbeterd, maar niet optimaal. Toch besloten Bambergen en Plevier de gok te wagen. En met succes.
Hun grote doorbraak kwam op 10 september 1961 toen ze hun eerste televisieoptreden kregen in de Rudi Carrell Show. Hierin traden ze op als twee loodgieters. Door dit optreden waren ze in één klap landelijk bekend. Na hun optreden bleven de Mounties regelmatig terugkeren met komische acts in de Rudi Carrell Show. In 1965 bood Rudi Carrell Bambergen aan om net als hij in Duitsland te komen werken, maar dan zonder Plevier. Bambergen had daarvoor in vier Duitse televisieshows een succesvol optreden gegeven. Omdat naast hun optredens ook een hechte vriendschap was ontstaan tussen Bambergen en Plevier, ging hij niet op het aanbod van Carrell in.
In 1965 zouden de Mounties een eigen televisieshow bij de VARA krijgen, maar op 5 oktober kreeg Plevier tijdens een camerarepetitie een hartaanval. Hij was op dat moment in de rol van inbreker aan het ontsnappen via een luchtballon, maar viel door de hartaanval naar beneden en overleed ter plekke. Een maand na Pleviers dood scoorde het duo nog een klein top 40-hitje met Wie is wie, groot schandaal in onze familie dat kort voor de dood van Plevier was opgenomen. Het nummer was een Nederlandstalige versie van Shawn Elliotts Shame and scandal in the family, dat dat jaar een grote hit was. Het was begin 1966 en wederom stond Bambergen alleen als Mountie.
De succesjaren: 1966-1989[bewerken]
In 1966 vond Bambergen een nieuwe partner in René van Vooren, de zoon van René Sleeswijk. Van Vooren had Plevier al eens vervangen toen Plevier ziek was. Hoewel Bambergen nooit zo'n goede vriendschap opbouwde met Van Vooren als met Plevier, werd het nieuwe duo zeer succesvol. In 1967 maakten de Mounties voor de AVRO de komische televisieserie De man zonder hoofd: een van oorsprong Britse serie die door Van Vooren vertaald werd. Een jaar later maakten ze De Mounties show, een televisieprogramma met sketches en liedjes dat de AVRO tot 1974 zou blijven uitzenden. In diezelfde tijd begonnen ze ook met een succesvolle revue. In 1976 werd De Mounties show overgenomen door de TROS, die het programma tot midden jaren tachtig bleef uitzenden. Een vaste gast in de Mounties Show was Joke Bruijs. In 1984 begonnen de Mounties met een reeks blijspelen, die ook op televisie werden uitgezonden. In deze komische toneelstukken waren ook vaak rollen weggelegd voor Rudi Falkenhagen, Jaap Stobbe, Joop Doderer, Brûni Heinke en Monique Smal. René van Vooren zorgde meestal voor de Nederlandse vertalingen van deze van oorsprong Engelse of Franse toneelstukken. De bekendste kluchten van De Mounties zijn Drie in de pan, Lief zijn voor elkaar, Er is er één jarig en Privé voor twee.
De eindjaren: 1990-1998[bewerken]
Vanaf de jaren negentig werkte Piet Bambergen voornamelijk zonder René Van Vooren. Zo speelde Van Vooren niet mee in de klucht Pappie, hier ben ik, waarin Bambergen een hoofdrol speelde. Verder speelde hij in 1992 een hoofdrol in de comedyserie Tax free en vertolkte hij in 1994 de rol van Doolittle in My Fair Lady. Een paar maanden na de première werd hij echter getroffen door een hersenbloeding en later een maagbloeding. Op 15 juni 1996 overleed hij op 65-jarige leeftijd aan een hartaanval, tijdens een vakantie op Kreta bij zijn dochter Tanya. Dit betekende het definitieve einde van De Mounties.
René van Vooren werkte na die tijd bij Joop van den Ende. Hij overleed op 25 november 1998 in Blaricum aan de gevolgen van kanker.

Snip en Snap
Snip en Snap was een komisch duo bestaande uit Willy Walden (Snap) en Piet Muijselaar (Snip). Met hun eigen revue trokken ze in de periode van 1937 tot 1977 volle zalen.
De act werd bedacht door Jacques van Tol, die het grotendeels had overgenomen van een act van het duo Lion Solser en Piet Hesse: "Wip en Snip". Walden en Muijselaar voerden hem voor het eerst op in 1937 in een uitzending van het AVRO-radioprogramma De bonte dinsdagavondtrein. Het duo had aanvankelijk geen zin om in vrouwendracht oubollige grapjes uit te wisselen, maar op aandringen van theaterproducent René Sleeswijk wilde men voor een eenmalige radio-uitzending wel een uitzondering maken. Het optreden werd door het publiek zo leuk gevonden dat de AVRO een promotietournee bij Sleeswijk bestelde waarin Snip en Snap als publiekstrekkers moesten fungeren. Na een jaar zette Sleeswijk de tournee los van de AVRO voort onder de titel De Snip & Snap Revue. De eenmalige uitzondering werd daardoor veertig jaar lang voortgezet.
Gerard Walden, ook revue-artiest, typeerde de rol van zijn broer zo: "Een mannetje dat allerlei domme dingen zegt, maar toch goochemer blijkt dan die andere vent". Willy Walden in een interview: "Ik was zelf helemaal niet dol op die jurken. We vonden het eigenlijk allebei vreselijk. Maar ja, het hoorde erbij. De mensen bleven erom vragen. En dan doe je die jurk toch maar weer aan."

Johnny & Rijk. 1964
Johnny en Rijk was een komisch duo, bestaande uit Johnny Kraaijkamp en Rijk de Gooyer, dat sinds de jaren vijftig samenspeelde in tv-shows, het theater, tv-reclame, speelfilms en een televisieserie.
Ontstaan[bewerken]
Kraaijkamp begon zijn carrière als zanger en werkte in de jaren vijftig als bassist-entertainer toen hij in 1952 werd ontdekt door De Gooyer. De beide heren deelden een voorkeur voor practical jokes en andere ongein. De twee besloten samen te gaan optreden en namen het nummer Twee jongens en een gitaar op. Andere liedjes zouden later nog volgen, waaronder in 1967 De bostella, wat hen in 1968 een gouden plaat opleverde.
Kraaijkamp en De Gooijer maakten naam in het schnabbelcircuit als Johnny en Rijk. Rijk speelde de handige jongen (de aangever), Johnny de schlemiel. Samen met Betsy Smeets voerden ze in 1958 de voorstelling "Slaap kindje, slaap" op. [1]
Na een aantal jaren samen op het toneel stopte het duo in 1960 tijdelijk met de samenwerking. In 1964 kwam het duo weer samen, om voor de AVRO het programma "Johnny en Rijk - Een paar apart", te maken. Het programma met komische sketches, was grotendeels vertaald materiaal, [2] gebaseerd op de teksten van het Engelse komische duo Morecambe en Wise, met Kraaijkamp in de rol van de bijdehante Eric Morecambe en De Gooyer als de aangever Ernie Wise. Later zouden ze samen nog het programma Weekendshow maken. Tussen 1970 en 1972 presenteerden ze op het Duitse ZDF de 14-delige komische televisieserie Spaß durch 2.[3]
In latere jaren zouden Kraaijkamp en de Gooyer nog vaak samen optreden, onder andere in de films Geen paniek en Zwaarmoedige verhalen voor bij de centrale verwarming en de series De Brekers en Beppie. Voor modeketen C&A deden ze eind jaren 80 samen nog enkele filmpjes voor een reclamecampagne.
Hun laatste optreden als duo was in een nieuwjaarsshow voor tv in 1991.

Bart Frederikus de Graaff (Haarlem, 16 april 1967 – Leiden, 25 mei 2002) was een Nederlands televisiepresentator en programmamaker, alsmede de oprichter en voorzitter van zijn eigen omroep BNN.
De Graaff werd in Haarlem geboren, maar kort daarna verhuisde hij samen met zijn ouders en zusje naar Hillegom. Op zijn negende kwam hij tijdens het spelen onder een auto. Daarbij verbrijzelde hij een been en liep hij een bacterie op, die zijn nieren aantastte. Door deze nierziekte ontwikkelde hij ook een groeistoornis, waardoor hij nooit groter is geworden dan een kind van twaalf. Na de mavo kwam hij in 1986 op televisie.
Hij was een opvallende persoonlijkheid door zijn uitgelaten en energieke gedrag waarbij hij allerlei kwajongensstreken niet schuwde. Zo gooide hij een keer een baksteen door een ruit van een tankstation om vervolgens zelf de politie te waarschuwen. De Graaff had een zeer hechte relatie met zijn moeder die hem bij zijn ziekte en ook anderszins altijd trouw terzijde stond.
Op 21-jarige leeftijd speelde De Graaff mee in een televisiereclame voor een chocoladekoekje (met de kreet "Zeg maar nee, dan krijg je er twee ... Toevallig!").[1] Naar aanleiding daarvan vroeg Rob de Boer Productions hem een screentest te doen voor een kinderprogramma voor Veronica. In het programma speelde De Graaff dat hij een eigen omroep heeft onder de naam Bart Omroep Organisatie Stichting (kortweg B.O.O.S.). Na zes jaar B.O.O.S. begon hij met een nieuwe programmaserie genaamd BNN ofwel Bart News Network[2], een knipoog naar het wereldwijd bekende CNN.
Twee jaar later richtte hij een publieke omroep op, ook met de naam BNN. De Graaff werd voorzitter. Hij bleef ook programma's presenteren en bedenken, waarmee hij BNN de stempel van jong, speels, provocerend en choquerend gaf. Hij bleef tot aan zijn dood het boegbeeld van zijn eigen omroep.
De Graaffs nierziekte zorgde ervoor dat hij meer tijd binnen dan buiten het ziekenhuis doorbracht. In 1997 kreeg hij een donornier die hem de twee actiefste jaren uit zijn volwassen leven bezorgde. In 1999, toen de nier werd afgestoten, begon een nieuwe periode van zwakte, een nieuwe operatie, mondkanker en verschillende complicaties. De Graaff bleef zijn werk met enthousiasme doen en maakte in de jaren daarna nog vele programma's, maar overleed uiteindelijk op 35-jarige leeftijd. Sindsdien gaat zijn omroep BNN door het leven als Bart's Neverending Network.[3]
Bart de Graaff werd begraven op de Algemene Begraafplaats aan de Herfstlaan in Heemstede. Op zijn graf is in 2017 een bronzen beeld van De Graaff geplaatst, dat werd gemaakt door Elselien van der Graaf.
Eind 2002 ontving hij postuum een Gouden Beeld in de categorie "Carrière-award".
Na zijn overlijden is de Bart de Graaff Foundation opgericht. De stichting helpt Bikkels, jonge mensen met een levensbepalende lichamelijke beperking, bij het starten van hun eigen onderneming.

Bob Bouma
Alfred Leonard (Bob) Bouma (Groningen, 30 december 1929 – Baarn, 17 september 2009) was een Nederlands televisiepresentator.
Hij begon zijn carrière als journalist bij het toenmalige Nieuwsblad van het Noorden. Begin jaren zestig maakte hij de overstap naar de KRO-televisie. Daar werd hij vooral bekend als presentator van de filmquiz Voor een briefkaart op de eerste rang. Hij begon dit in 1969 voor het eerst uitgezonden programma altijd met "Lieve dames, beste heren". Ooit noemde hij in dit programma Catherine Deneuve "de mooiste vrouw ter wereld". Begin jaren tachtig verdween het programma van het scherm.
Ook presenteerde Bouma de tv-quiz Cijfers en Letters bij de KRO. In het tv-programma Hints, dat in de jaren tachtig door Frank Kramer werd gepresenteerd, was hij samen met Marijke Merckens een van de teamleiders.
In 2001 was hij nog te zien in het jubileumprogramma ter gelegenheid van vijftig jaar televisie in Nederland. Vijf jaar later was hij ook van de partij in de TV Comeback-aflevering over Kick Stokhuyzen van Omroep MAX.
Bob Bouma was een zoon van Siebe Jan Bouma (1899-1959), stadsarchitect van Groningen en de stedenbouwkundig ontwerper van Madurodam, en een broer van actrice Maya Bouma. Hij overleed op 79-jarige leeftijd.

IJf Blokker
(Den Helder, 2 september 1930) is een Nederlands drummer, acteur, zanger, komiek, presentator en stripauteur.
Loopbaan[bewerken]
Blokker begon zijn carrière als drummer. Hij kreeg een opleiding aan de Muziekschool en oefende dit beroep uit van 1948 tot 1973. Hij had vaste engagementen bij diverse orkesten, werkte drie jaar in Duitsland, zes jaar bij de Sleeswijk Revue en nog eens drie jaar in het orkest bij Ted de Braak. Hij gaf ook drumles aan o.a. Jan Keizer van de band BZN.
Hij kreeg in 1971 bekendheid door de rol van Barend Servet in het televisieprogramma De Fred Haché Show, met het gevolg dat er een jaar later een Barend Servet Show kwam, die liep van 1972 tot 1973. Deze programma's, bedacht, geschreven, samengesteld en geregisseerd door Wim van der Linden, Wim T. Schippers, Gied Jaspars en Ruud van Hemert en uitgezonden op de Nederlandse televisie door de VPRO, veroorzaakten nogal wat ophef door blote danseressen en andere figuranten, gevloek en absurde humor. Als Barend Servet haalde Blokker in 1973 de Veronica Top 40 en de Daverende 30 met het nummer Waar moet dat heen, hoe zal dat gaan? Andere singles waren Tok tok tok, Hoe kan dat nou, Mijn thee en ABC.
Vanaf 1987 tot aan 1991 speelde Blokker de rol van Meneer Smit in de kinderserie Mevrouw Ten Kate. De serie werd uitgezonden op zondagochtend in het jeugdblok van de VPRO dat toen nog geen Villa Achterwerk heette. Ook speelde Blokker mee in de op de televisieserie gebaseerde film Mevrouw Ten Kate en het beest in de mens. Hierin opnieuw in de rol van Meneer Smit.
Als acteur ging hij meewerken aan hoorspelen, de tv-taalcursus Ik heb u lief, mijn Nederlands en nasynchronisaties. Ook was hij te zien in bijrollen in Zeg 'ns Aaa, SamSam en in Pompy de Robodoll, Seth & Fiona en Filmpje!. In een televisiebewerking uit 1990 van het toneelstuk Eva Bonheur van Herman Heijermans speelde Blokker de rol van effectenmakelaar Mijpel.
Tussen 1982 en 1988 speelde hij achtereenvolgens in zes theaterproducties bij de familie Nooy: De Jantjes, De Jordaan, Hadjememaar, In Holland Staat Een Huis, Boefje en Heimwee. En in seizoen 1991/1992 speelde hij met Peter Faber en Petra Laseur in het bekroonde Het Koekoeksnest.
In de seizoenen 1980/1981 en 1982/1983 presenteerde hij voor de televisie het VPRO-natuurprogramma Puur natuur. In 1987 was Blokker de commentaarstem bij het AVRO-televisieprogramma Prijs je rijk met Fred Oster als presentator. Ook is hij bekend als bierkenner en als strip-, portret- en reclametekenaar.

Adam Curry
Adam Clark Curry (Arlington, Virginia,[bron?] 3 september 1964) is een Nederlands-Amerikaans presentator en ondernemer.
Levensloop
Curry werd geboren in de Verenigde Staten en verhuisde als acht maanden oude baby naar Oeganda. In 1967 keerde de familie Curry weer terug naar de VS. Op achtjarige leeftijd (in 1972) verhuisde hij met zijn familie naar Nes aan de Amstel.
Curry kwam via de ziekenomroep, Radio Tulipa, van ziekenhuis Amstelland (voorheen Tulpziekenhuis) en piraat Radio Picasso in Amstelveen en de Amsterdamse radiopiraat Radio Decibel in mei 1984 terecht bij de Nederlandse publieke omroep Veronica, als presentator van het muziek televisieprogramma Countdown en de radio programma's Hot Curry en Curry en Van Inkel (samen met Jeroen van Inkel) op de Volle Vrijdag op Radio 3. Het programma was vernieuwend voor het Nederlandse radiolandschap vanwege zijn brutaliteit en populaire duopresentatie. Het groeide in korte tijd uit tot een van de meest populaire radio programma's ooit op de Nederlandse radio, met meer dan 700.000 luisteraars op de vrijdagavond.
Op 29 december 2017 maakte Jeroen van Inkel bekend dat Curry de Marconi Oeuvre Award 2017 zal ontvangen. Naar aanleiding van het ontvangen van deze erkenning, werd Curry uitgenodigd voor de jaarlijkse uitblinkerslunch van het Koninklijk Huis.
Verenigde Staten
In oktober 1987 vertrok hij naar de Verenigde Staten, waar hij presentator werd bij het muziekstation MTV.
In 1994 verliet Curry MTV om zich op het internet te richten. Hij was oprichter van OnRamp, een bedrijf dat webdesign- en webhostingdiensten leverde. Het werd al snel verkocht aan THINK New Ideas, een bedrijf waarvan Curry medeoprichter was en dat in 1996 een notering kreeg op de NASDAQ-beurs. Het ging in 1999 op in AnswerThink, een voor Curry gunstige transactie. Ook Curry's vroege investering in zoekmachine Ask Jeeves pakte gunstig uit. De activiteiten van THINK New Ideas werden in 2002 gestaakt. Ook maakte Curry tussen januari 1994 en september 1995 het dance/rave programma Rave Radio voor Veronica op Radio 3. Dit radioprogramma werd rechtstreeks vanuit New York tussen 22:00 en 0:00 uur op de zaterdagavond uitgezonden.
Terug in Nederland
Curry keerde in 1999 terug naar Nederland. In 2000 richtte hij samen met Simon Cavendish het bedrijf RotorJet op, dat helikoptervluchten wilde verkopen aan een select publiek. Het ging failliet en in april 2005 gelastte een rechtbank Curry, op verzoek van enkele schuldeisers, circa 2 miljoen dollar terug te storten in de kas van het bedrijf.
Voor BNN presenteerde Curry enkele programma's. Ook was hij met zijn gezin te zien in de realitysoap Adam's Family: een kijkje in het leven van de familie Curry (2002/2003), uitgezonden door SBS 6. Curry was betrokken bij de Endemol-productie Sterrenbeurs. Voor Radio Veronica presenteerde hij tot september 2004 Ook Goeiemorgen.
Samen met Cavendish en Unico Glorie zette Curry in 1999 het multimediabedrijf United Resources of Jamby op. Dit URJ fungeerde als moedermaatschappij en incubator voor diverse bedrijven; een cultivator, aldus Curry. Jamby, een acroniem voor Just Anarchy Made By You, richtte zich vooral op de ontwikkeling van breedbandtoepassingen. Een samenwerking met Curry's oude werkgever Veronica leidde tot teleurstellingen en gerechtelijke stappen. Jamby probeerde ook om betrokken te geraken bij het opzetten van Kennisnet, de internetdienst voor Nederlandse scholen. De deelname van Jamby (ook wel URJ) voldeed niet aan de Aanbestedingsregels. Deze zaak had nog een gevolg in een aanklacht van fraude tegen drie ambtenaren van O&W, die facturen van Jamby voor mogelijk niet-betaalde werkzaamheden uitsplitsten en betaalden, waarmee in totaal een bedrag van € 500.000,- was gemoeid. Later bleek dat deze ambtenaren in opdracht van de toenmalige secretaris-generaal Jan Vrolijk handelden. De belangrijkste werkmaatschappij, Jamby BV, werd in 2002 failliet verklaard: het product Freedom Controller, een in Java geschreven P2P-programma voor de uitwisseling van bestanden over internet, was geflopt. De URJ-bedrijven DataBarn en KGB-e zijn inmiddels ook failliet.
Curry was enige tijd een promotor van het webloggen. In 2004 werd hij lid van de Socialistische Partij, een deal met SP-leider Jan Marijnissen die een weblog begon. Curry legde zich toe op het podcasten, een kruising van radio met weblog, waarvan hij een van de belangrijkste inspirators werd.
Vanaf 1999 woonde Curry met zijn gezin in het landhuis 'Het Looi' in Rijkevorsel. Hij verplaatste zich bij voorkeur per gehuurde helikopter naar zijn Amsterdamse pied-à-terre.
Engeland
In 2004 verhuisde de familie naar de Curry Cottage nabij het Engelse Guildford, om in december 2008 te verhuizen naar the Curry Terrace in Londen. Daarvandaan verzorgde hij zijn podcast the Daily Source Code, met regelmatig nieuwe afleveringen tot februari 2009.
In 2005 kwam Curry in opspraak omdat hij anoniem het Engelstalige Wikipedia-artikel over podcasting verscheidene malen wijzigde, waarbij hij de rol van anderen verwijderde uit het artikel. Hij bood hier later zijn excuses voor aan.
Op 26 oktober 2007 was de eerste podcastuitzending No Agenda van Curry en John C. Dvorak. In de uitzendingen worden actuele onderwerpen kritisch geanalyseerd op waarheidsgehalte.
Sinds mei 2008 was Curry weer even op de Nederlandse radio. Hij presenteerde (vanuit zijn thuisstudio in Londen) samen met Alexander Stevens en Eline Maarse (vanuit de studio in Den Haag) het ochtendprogramma Curry's Wake Up Call bij radiostation Arrow Classic Rock.[6] Dit programma stopte in overleg met Curry, per direct op 1 september in datzelfde jaar. Curry gaf als reden hiervoor aan dat Arrow de nadruk terug op muziek wilde leggen.Curry kreeg veel kritiek van luisteraars op zijn programma waarin hij kritisch nieuws en soms complottheorieën bracht.
In 2010 begint hij de Big App Show,een video-applicatie op de iPhone en later ook voor Android, waarin iedere dag een (doorgaans gratis) app in twee à drie minuten wordt gedemonstreerd. Deze wordt iedere dag door Curry gepresenteerd. Dit lijkt een logisch vervolg op zijn naam als befaamd podcaster en VODcaster.
Privéleven
Curry huwde in december 2016 voor de derde keer. Hij was tussen 1988 en 2009 getrouwd met Patricia Paay, met wie hij in 1990 dochter Christina kreeg. Hierna was hij van 2012 tot en met 2015 getrouwd met Micky Hoogendijk. In zijn vrije tijd is Curry een fervent radiozendamateur die in 2012 zijn FCC-examen behaalde.

Johan (Jan) Mulder (Bellingwolde, 4 mei 1945) is een Nederlandse ex-voetballer, columnist, schrijver, acteur en televisiepersoonlijkheid.
Jan Mulder groeide op in Bellingwolde, een dorp in de provincie Groningen, als de zoon van een schoenmaker. Hij volgde de HBS, maar maakte zijn studies niet af. Op jonge leeftijd sloot hij zich aan bij Winschoten VV en voetbalde hij voor verscheidene vertegenwoordigende elftallen. Zo won hij in juni 1963 met het Groninger voetbalelftal een internationaal jeugdtoernooi in Veendam. Daar werd hij door de voorzitter van het Belgische Racing Tienen, dat ook aan het toernooi had deelgenomen, ontdekt. Maar ondanks een verblijf van enkele dagen in België besloot Mulder om niet bij de Belgische derdeklasser aan de slag te gaan.
Bij WVV vormde hij in het eerste elftal een succesvol aanvalsduo met Sietze Veen. In 1963 werd Mulder uitgenodigd voor het Nederlands amateurvoetbalelftal en speelde drie interlands. In het seizoen 1963/64 werd Mulder topschutter met 37 doelpunten en veroverde WVV de titel in de Eerste Klasse Noord. In 1964 kregen Veen en Mulder een aanbieding van RSC Anderlecht. De Belgische topclub wilde beide spelers kopen en vervolgens een jaar bij satellietclub Racing Tienen stallen. De transfer ging niet door omdat Mulder, die ook bij het Nederlandse amateurelftal speelde, zich veel te groot vond om bij Tienen te spelen en Veen van zijn ouders niet naar het verre Brussel mocht. Uiteindelijk trok Veen in 1964 naar SC Heracles, terwijl Mulder ondanks herhaaldelijk aandringen van Albert Roosens, de toenmalige voorzitter van Anderlecht, bij WVV bleef.
In het seizoen 1964/65 is Mulder goed voor 23 doelpunten en wordt WVV derde. In het voorjaar van 1965 werd hij door bondscoach Georg Kessler als eerste amateurvoetballer ooit opgeroepen voor Jong Oranje. Bovendien mag hij in die periode enkele keren meetrainen en -spelen met het eerste elftal van Anderlecht. Hoewel met Ajax en GVAV ook clubs uit de Eredivisie interesse tonen, tekende Mulder in 1965 een contract bij de Brusselse club.
Anderlecht
In Anderlecht werd Jan Mulder in het team van trainer Pierre Sinibaldi een ploeggenoot van onder meer Paul Van Himst, Jef Jurion, Wilfried Puis, Laurent Verbiest, Georges Heylens, Johan Devrindt en Pierre Hanon. Ook zijn landgenoot Gerard "Pummy" Bergholtz maakte in 1965 de overstap naar Brussel. Op 6 oktober 1965 maakte Mulder in de beker van België zijn officieel debuut voor Anderlecht. Paars-wit won toen met 16-0 van Marchienne; Mulder maakte vijf doelpunten en Johan Devrindt vestigde een clubrecord door zeven keer te scoren.
Nadien kreeg de 20-jarige aanvaller, die vooral opviel door zijn techniek en kracht, ook zijn kans in de competitie en Europa. Op 23 november 1965 maakte Mulder zijn Europees debuut. Anderlecht won toen in de 1/8 finale van de Europacup I met 9-0 van het Ierse Derry City. Mulder scoorde in dat duel een hattrick. In de volgende ronde nam Anderlecht het op tegen Real Madrid. Anderlecht won de heenwedstrijd met 1-0, maar in het Estadio Chamartin won Real Madrid mede dankzij de Franse scheidsrechter José Barberan met 4-2.[3] Barberan, wiens naam nadien in België synoniem werd voor scheidsrechterlijke dwalingen, keurde om onbegrijpelijke redenen een geldig doelpunt van Mulder af.Anderlecht sloot het seizoen uiteindelijk af als landskampioen met zeven punten voorsprong op het Sint-Truiden van trainer Raymond Goethals.
In het seizoen 1966/67 werd de Hongaar András Béres trainer. Onder hem raakte Anderlecht niet verder dan de tweede ronde van de Europacup I, maar won het in eigen land wel opnieuw de titel. Mulder had een belangrijk aandeel in de nieuwe landstitel; hij werd met twintig doelpunten de eerste Nederlandse topschutter in de Belgische competitie. Dat jaar werd hij ook voor het eerst geselecteerd voor Oranje. In het volgende seizoen raakte Anderlecht opnieuw niet verder dan de tweede ronde van het kampioenenbal. Béres werd in januari 1968 opgevolgd door hulptrainer Arnold Deraeymaeker. Onder hem werd Mulder, die wegens een blessure een groot deel van het seizoen miste, voor de derde keer op rij kampioen.
In oktober 1968 werd de Roemeense coach Norberto Höfling aangetrokken, maar ook hij sneuvelde met paars-wit al in de tweede ronde van de Europacup I. Bovendien slaagde hij er met Anderlecht niet in om de titel te verlengen. Nog voor het einde van het seizoen haalde het bestuur de Franse succescoach Pierre Sinibaldi terug. De man onder wie Mulder in 1965 zijn debuut voor Anderlecht had gemaakt, loodste Anderlecht in 1970 naar de finale van de Jaarbeursstedenbeker. Anderlecht, dat onderweg onder meer Newcastle United en Internazionale had uitgeschakeld, trof in de finale Arsenal. Paars-wit won de heenwedstrijd met 3-1 dankzij twee doelpunten van Mulder. De terugwedstrijd op Highbury werd met 3-0 verloren, waardoor Mulder naast zijn eerste Europese trofee greep.
In de competitie ging in zowel 1970 als 1971 de landstitel naar rivaal Standard. Ook in de beker presteerde paars-wit ondermaats, hoewel Mulder in het seizoen 1970/71 topschutter werd in de beker met een recordaantal van twaalf doelpunten. In de eerste ronde won Anderlecht met 14-0 van het bescheiden SV Blankenberge. Mulder scoorde toen zeven keer en evenaarde zo het clubrecord van zijn vroegere ploegmaat Devrindt.
In 1971 werd Constant Vanden Stock voorzitter van Anderlecht en trok de club met succescoach Georg Kessler een oude bekende van Mulder aan. De vroegere trainer van het Nederlands amateurelftal moest het team discipline bijbrengen. Zowel Mulder als Van Himst stoorde zich aan de eigenzinnige aanpak van Kessler, die in zijn eerste seizoen wel de dubbel veroverde. In de bekerfinale versloeg paars-wit rivaal Standard met 1-0. Ook in de competitie bleef het lang spannend. Anderlecht won op de laatste speeldag met 5-1 van Sint-Truiden, maar was afhankelijk van het resultaat van Club Brugge, dat niet mocht winnen van het Brusselse RWDM. Het stadion van Anderlecht wachtte via de radio in spanning het resultaat af van de andere wedstrijd. Brugge speelde uiteindelijk gelijk, waardoor Anderlecht kampioen werd. Mulder liet zich toen met ontbloot bovenlijf op handen dragen door de supporters.
Ajax
In 1972 besloot Mulder, die niet langer met Kessler wilde samenwerken, om terug naar Nederland te keren. Zowel Ajax als Feyenoord toonde interesse in de 28-jarige spits. Wekenlang speculeerden de Belgische en Nederlandse pers over welke topclub aan het langste eind zou trekken.[5] Uiteindelijk koos Mulder, die gecharmeerd was door voorzitter Jaap van Praag, voor Ajax.[5]
In Amsterdam maakte Mulder aanvankelijk deel uit van een talentvolle generatie bestaande uit Johan Cruijff, Johan Neeskens, Sjaak Swart, Piet Keizer, Ruud Krol, Wim Suurbier en de net als hij van WVV uit Winschoten afkomstige Arie Haan. Maar door een aanslepende knieblessure kon Mulder nooit doorbreken bij Ajax. In zijn eerste seizoen wonnen de Amsterdammers de landstitel en de Europacup I, maar kwam hij door zijn blessure amper aan spelen toe.
In het seizoen 1973/74 keerde Mulder terug in het elftal, dat na het vertrek van Cruijff naar FC Barcelona er niet meteen in slaagde om nieuwe successen te boeken. Ajax werd in de eerste ronde van de Europacup I uitgeschakeld en moest zich in de Eredivisie tevreden stellen met een derde plaats. Ook na de komst van Hans Kraay sr. in de zomer van 1974 veranderde weinig aan de situatie van Ajax. Mulder en zijn ploegmaats raakten opnieuw niet verder dan de derde plaats, terwijl ze in de UEFA Cup in de 1/8 finale werden uitgeschakeld door Juventus. Na afloop van het seizoen 1974/75 werd de 30-jarige Mulder omwille van zijn knieblessure medisch afgekeurd

Jane Mansfield bij de Telegraaf.
Gezoend door Snip en Snap. 1957
Snip en Snap
De act werd bedacht door Jacques van Tol, die het grotendeels had overgenomen van een act van het duo Lion Solser en Piet Hesse: "Wip en Snip". Walden en Muijselaar voerden hem voor het eerst op in 1937 in een uitzending van het AVRO-radioprogramma De bonte dinsdagavondtrein. Het duo had aanvankelijk geen zin om in vrouwendracht oubollige grapjes uit te wisselen, maar op aandringen van theaterproducent René Sleeswijk wilde men voor een eenmalige radio-uitzending wel een uitzondering maken. Het optreden werd door het publiek zo leuk gevonden dat de AVRO een promotietournee bij Sleeswijk bestelde waarin Snip en Snap als publiekstrekkers moesten fungeren. Na een jaar zette Sleeswijk de tournee los van de AVRO voort onder de titel De Snip & Snap Revue. De eenmalige uitzondering werd daardoor veertig jaar lang voortgezet. Vanaf 1950 stond de revue elk jaar een aantal maanden in Theater Carré.
Gerard Walden, ook revue-artiest, typeerde de rol van zijn broer zo: "Een mannetje dat allerlei domme dingen zegt, maar toch goochemer blijkt dan die andere vent". Willy Walden in een interview: "Ik was zelf helemaal niet dol op die jurken. We vonden het eigenlijk allebei vreselijk. Maar ja, het hoorde erbij. De mensen bleven erom vragen. En dan doe je die jurk toch maar weer aan."
Lied[bewerken]
Juffrouw Snip en juffrouw Snap maakten onder andere furore met een grappig liedje:
Want Snip snapt niet wat Snap snapt.
En Snap snapt niet wat Snip snapt.
Als Snip Snap snapt en Snap snapt Snip,
verdwijnt het Snip en Snap begrip.
Maar Snip snapt niet wat Snap snapt
en Snap snapt niet wat Snip snapt.
Als Snap Snip snapt en Snip snapt Snap,
doen Snip en Snap geen klap.
Televisie
Vanaf 1961 was het duo Snip en Snap ook op televisie te zien. Tot de vele bekende artiesten die in de Snip & Snap Revue optraden behoorden Corry Brokken, Donald Jones, Teddy Scholten en Mieke Telkamp. Veel teksten werden geschreven door Max Tailleur en Jacques van Tol, en de shows werden geregisseerd door Ger Lugtenburg.

Schrijfster Loek Kessels, beter bekend als ‘Lieve Mona’ van weekblad Story, is op 87-jarige leeftijd overleden. Loek was decennialang de steun en toeverlaat van vele Story-lezers en -lezeressen, met de bekendste hulprubriek die een Nederlands tijdschrift ooit kende: Schrijf ’t maar aan Mona. Meer dan 300.000 brieven ontving Loek in al die jaren. Brieven die ze niet kon meenemen in haar Story-rubriek, beantwoordde ze persoonlijk.

Johan Buziau
1894-1942
Buziau werd geboren in een muzikantenfamilie. Toen hij 6 jaar was, verhuisde het gezin naar Amsterdam en later naar Antwerpen. Van jongs af aan wilde hij theaterartiest worden, maar vond hij werk als ijsverkoper in een theater tijdens de pauze van de voorstelling. Omdat hij meer wilde, trad hij in dienst bij Circus Renz in een act met waterballetten, gevolgd door een ladder-act met een groep acrobaten. Al op zeventienjarige leeftijd werd hij voltijds artiest en trok rond met clowneske nummers waarvan zijn creatie Professor Rikiri de beroemdste werd. Met deze act zwierf hij negen jaar langs theaters in binnen- en buitenland; het leidde tot een internationale carrière. In 1914 werd hij door Henri ter Hall gevraagd te komen optreden in de revue Pas d'r op; hij werd hierdoor een revueartiest in plaats van variétéartiest. Doordat hij nu een vast inkomen kreeg, kon hij huwen met Geertruitje Hartemink en kon hij zich ook vestigen in Rijswijk. Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog beperkte hij zich noodgedwongen tot Nederland, waar hij vanaf 1914 de publiekstrekker voor het Eerste Nederlandse Revue Gezelschap van Henri ter Hall werd. De Ter Hall Revue werd in 1928 opgeheven omdat de Bouwmeester's Revue veel populairder was. Buziau trad in dienst bij Louis Bouwmeester jr. en van 1928 tot 1942 vervulde hij dezelfde rol voor de Bouwmeester's Revue. Buziau was in de periode tussen de beide wereldoorlogen als clown onbetwist Nederlands populairste komiek. Filmbeelden van de nummers die hij op het podium deed, zijn nooit gemaakt, omdat hij bang was dat het publiek anders niet meer op zijn theateroptredens af zou komen.
Zijn humor stoelde op zijn wit geschminkte gezicht, een perfecte timing en droge opmerkingen, zonder banaal of dubbelzinnig te zijn.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden artiesten vaak ongewild de aangevers van verzetsreacties door het publiek. Van Buziau werden toespelingen verwacht en het publiek applaudisseerde dankbaar voor elk dubbelzinnig woord. Beroemd werd zijn uitspraak: "Vroeger hadden we het goed, maar nu hebben we het beter... 't Is te hopen dat we het weer goed krijgen...". In een andere voorstelling kwam Buziau met een enorm portret het podium op lopen, waarna hij zei: "Ik kreeg een portret van oom Herman, maar nou weet ik niet wat ik ermee moet doen. Ophangen of tegen de muur zetten?" (een verwijzing naar de gehate Luftwaffeleider Hermann Göring).
In mei 1942 werd Buziau, evenals vele andere populaire Nederlandse artiesten, door de Duitse bezetters gedetineerd in het gijzelaarskamp in Haaren. Hij werd alweer snel vrijgelaten: een Haagse relatie had functionarissen omgekocht. Hij trad na die tijd nooit meer op, omdat de gebeurtenissen hem te diep hadden geraakt. Wel maakte vanaf 1943 een van zijn navolgers furore met een Buziau-imitatie: Toon Hermans. Deze zou later uitgroeien tot een van de grote drie van het naoorlogse Nederlandse cabaret. Ook de andere twee leden van dat trio, Wim Sonneveld en Wim Kan, lieten later meer dan eens weten dat ze Buziau als een van hun grootste voorbeelden beschouwden.
Uit archiefonderzoek is gebleken dat Buziau analfabeet was, slechts enkele woorden kon schrijven en tijdens de crisistijd 5000 gulden per week met zijn optredens verdiende.
Geluids- en filmopnamen
Twee geluidsfragmenten uit een optreden in 1936 zijn bewaard gebleven. Op 4 oktober 2016 besteedde de radio- en televisierubriek Eenvandaag Cultuur een deel van de uitzending aan Buziau, waarin filmfragmenten van Buziau te zien zijn en ook een lange radio-opname te horen is. Voorts zijn nog twee filmfragmenten bewaard gebleven: een repetitiescène met onder anderen Siem Nieuwenhuijzen en een Polygoon Profilti-opname uit 1947 bij de 70ste verjaardag van Johan Buziau.

Aart Staartjes (Amsterdam, 1 maart 1938 – Groningen, 12 januari 2020 was een Nederlandse acteur, regisseur, presentator, documentairemaker en schrijver.
Biografie
Staartjes werd geboren in Nieuwendam, destijds een dorp ten noorden van Amsterdam. Hij had een oudere broer en een jongere zus. Zijn vader was timmerman en aannemer.
Vanwege de oorlog ging Staartjes pas vanaf zijn achtste naar school. Eric Herfst was toen een vriend van hem. Staartjes' carrière begon in 1957, toen hij samen met Herfst en een andere vriend Ben Rowold een pantomimegezelschap vormde, genaamd Pantalone. Nadat hij de mulo had afgerond, ging hij naar de kweekschool voor onderwijzers, maar hij stapte al snel over naar de toneelschool in Amsterdam. Al tijdens zijn studie was hij in verschillende stukken op de televisie te zien. Na zijn eindexamen in 1961 speelde hij bij diverse toneelgezelschappen, zoals het Nieuw Rotterdams Toneel. Daar speelde hij in het seizoen 1968/1969 samen met Martine Crefcour en Carol van Herwijnen in Een opgemaakt bed, een toneelstuk van Dimitri Frenkel Frank.
Staartjes trouwde tweemaal. Uit zijn eerste huwelijk, dat na vijfentwintig jaar strandde, had hij drie kinderen. Hans Dorrestijn koppelde hem vervolgens aan zijn eigen ex-vrouw Hanna. Dorrestijn was getuige op hun huwelijk.
Van 2012 tot aan zijn overlijden woonde Staartjes in Dronrijp.
Overlijden
Staartjes kreeg op 10 januari 2020 met zijn brommobiel een zwaar auto-ongeluk in Leeuwarden. Hij overleed twee dagen later op 81-jarige leeftijd in het Universitair Medisch Centrum Groningen.
Hij liet zijn vrouw, drie kinderen en zijn stiefzoon achter.
Carrière
Woord voor woord
In 1967 begon Staartjes Woord voor woord, een serie bijbelvertellingen voor de jeugd, bij de IKOR, de latere Interkerkelijke Omroep Nederland (IKON).
Kinderprogramma's
Het bekendst werd Staartjes als bedenker en samensteller van een aantal in Nederland baanbrekende kinderseries. In 1972 bedacht hij voor de VARA De Stratemakeropzeeshow. Thema van dit kinderprogramma was het doorbreken van een aantal taboes. Zo schreef Hans Dorrestijn het legendarische Poep en pies menuet. Er zou geen televisie worden gemaakt voor kinderen vanuit het gezichtspunt van volwassenen, maar kindertelevisie vanuit het gezichtspunt van het kind. Staartjes bracht een schrijverscollectief bijeen, met onder anderen Willem Wilmink, Hans Dorrestijn, Jan Riem en Karel Eykman, die teksten schreven die door Staartjes, Wieteke van Dort en Joost Prinsen werden uitgevoerd op muziek van Harry Bannink. Het tv-programma liep van 25 oktober 1972 tot 26 december 1974.
In januari 1974 bedacht hij een tv-programma voor de allerkleinsten, De film van Ome Willem met Edwin Rutten in de hoofdrol. De serie werd een groot succes en eindigde pas op 14 mei 1989. De Stratenmakeropzeeshow kreeg een vervolg met J.J. De Bom voorheen De Kindervriend dat van start ging op 3 april 1979 en Staartjes weer verenigde met het schrijverscollectief en Joost Prinsen en Wieteke van Dort. Hoewel minder taboedoorbrekend dan De Stratenmakeropzeeshow, was ook J.J. de Bom een groot succes. Op 28 mei 1981 haalde de VARA de show uit bezuinigingsoverwegingen van het scherm.
Nadat hij 1981 verantwoordelijk werd voor Sesamstraat zou Aart Staartjes nog een tv-programma voor pubers maken onder de titel Geef je ouders maar de schuld. De VPRO zond het in het seizoen 1985-1986 uit. Op 3 januari 1988 ten slotte ging Het Klokhuis van start.
Sesamstraat
Sinds 1984, na het verdwijnen van Piet Hendriks uit Sesamstraat, speelde Staartjes in het kinderprogramma mee als Meneer Aart. Hij was daar een lichtelijk norse figuur, die vaak zei dat het vroeger veel beter was, die slecht tegen verlies kan en die veel te mopperen heeft, vooral op de dieren Tommie (door hem “Tom” genoemd), Ieniemienie, Purk en Pino (“Pienjo”). Hij ging gekleed in een kostuum met een koninklijk lintje. Meneer Aart werd halverwege de jaren tachtig aan Sesamstraat toegevoegd omdat critici de serie te idyllisch en zoetsappig vonden ("een paradijs zonder slang"). Door de jaren heen werd hij duidelijk wat milder en minder de antagonist. Na het overlijden van Lex Goudsmit nam hij diens rol als opa van Sesamstraat zo'n beetje over. Meneer Aart was een van de weinigen in Sesamstraat die niet zichzelf maar een typetje speelden. Staartjes speelde ook andere rollen, zoals Fetze Alsvanouds.
Op 10 april 2009 maakte Staartjes bekend in zijn laatste seizoen in Sesamstraat te spelen. Meningsverschillen over de aanvangstijd van het programma maakten dat het van Staartjes "niet meer hoeft", zo zei hij tijdens een interview bij De Wereld Draait Door. Door een verschuiving naar een vroeger tijdstip van uitzending was het aantal kijkers namelijk flink gedaald. Op 22 april 2009 werden bijna 180.000 steunbetuigingen overhandigd aan televisiedirecteur Gerard Timmer van de NPO om het tijdstip van uitzending te verlaten naar half zeven. Staartjes continueerde daarop zijn medewerking aan Sesamstraat.
Waltz
Door zijn Meneer Aart-imago werd Staartjes weinig voor andere rollen gevraagd. In 2006 was hij te zien in de hoofdrol van circusdirecteur Willy Waltz in de serie Waltz. In latere jaren wilde hij heel erg graag de rol van Hendrik Groen spelen, maar hij werd gepasseerd. In de media bekritiseerde hij die keuze.
Intocht van Sinterklaas[bewerken]
Staartjes heeft jarenlang voor de nationale televisie Sinterklaas in Nederland verwelkomd. In 1982 deed hij dit voor het eerst, in 1983 nam hij ook de presentatie voor zijn rekening. In 1984 deed Edwin Rutten het. Vanaf 1985 deed Staartjes het weer en dan elk jaar trouw tot 2001. In de begintijd rommelde het nogal achter de schermen. Zo waren er problemen tussen Staartjes, de toenmalige hoofdpiet Piet Römer en de toenmalige Sinterklaas Adrie van Oorschot. Onder invloed van Staartjes werden veranderingen doorgevoerd. De grootste was in 1986, toen Bram van der Vlugt – een oud-klasgenoot van Staartjes bij de toneelschool – de nieuwe Sinterklaas werd, tot groot verdriet van Van Oorschot. Het tv-commentaar van Staartjes was een groot succes. Pas in 2001 stopte hij, omdat hij met pensioen ging. Zijn commentaar heeft zelfs geleid tot de oprichting van de Aart Staartjes-fanclub: op ludieke wijze werd Staartjes tijdens de intochten getrakteerd op spandoeken en gebak.
Reclame
In 2017 speelde hij mee in een reclamespot voor Eneco. Staartjes is dan bijna 79 jaar. In 1974 maakte hij reclame voor het Nederlands Zuivelbureau.
Laatste keer op televisie
In september 2019 was hij voor het laatst op tv, in Sterren op het Doek koos hij een van de drie portretten waar hij op is vastgelegd uit.

Op 81-jarige leeftijd is kunstenaar Anton Heyboer in zijn slaap is overleden. Meer nog dan van zijn kunst is hij bekend van zijn 5 vrouwen waarmee hij samenwoonde op een boerderij in het Noord-Hollandse plaatsje Den Ilp. Anton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
Anton Heyboer (Sabang, 9 februari 1924 – Den Ilp, 9 april 2005) was een Nederlands kunstschilder en etser. Hij woonde met vier vrouwen in een commune te Den Ilp (Landsmeer). De "vijfde" vrouw was zijn kunstverkoopster aan de overkant.Anton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
LevensloopAnton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
Heyboer werd geboren te Sabang, op het Indonesische eiland Pulau Weh (ten noorden van Sumatra), als zoon van een werktuigbouwkundig ingenieur. Vijf maanden later verhuisde het gezin naar Haarlem, in 1925 naar Delft, in 1929 naar Voorburg en van 1933 tot 1938 woonde het gezin op Curaçao. Daarna volgde nog een verblijf in New York. Heyboer werd opgeleid tot werktuigbouwkundige. Nog voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog keerde het gezin terug naar Haarlem. In 1943 werd Heyboer door de Duitsers opgepakt in het kader van de Arbeitseinsatz en overgebracht naar een Durchgangslager voor buitenlandse dwangarbeiders te Prenzlauer Berg (Berlijn). Hij wist te ontsnappen en vluchtte getraumatiseerd naar Nederland, waar hij in Vinkeveen landarbeid verrichtte.Anton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
Na de Tweede Wereldoorlog vestigde hij zich te Borger en hield in 1946 in Drouwen zijn eerste tentoonstelling. In datzelfde jaar vertrok hij naar Haarlem en leerde zijn toekomstige vrouw, Elsa (Puk) Wijnands, kennen. Na een tocht van enkele maanden met Jan Kagie in 1948 door Zuid-Frankrijk keerde hij terug naar Haarlem en huwde Elsa Wijnands, met wie hij twee jaar later een zoon zou krijgen[1] maar die al in 1953 besloot van hem te scheiden. In 1951 werd Heyboer enige tijd ten gevolge van het oorlogstrauma opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis Santpoort te Bloemendaal. In september 1956 trouwde Heyboer met Erna Kramer, met wie hij zeven jaar zou samenblijven en één dochter kreeg. In 1961 vestigde hij zich in een boerderij in Den Ilp. Hij leefde daar aanvankelijk samen met drie, later met vijf vrouwen. Heyboer tekende, schilderde en etste. Zijn vrouwen zorgden voor de verkoop.Anton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
ErkenningAnton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
In de jaren zestig begon Heyboers werk internationaal onder de aandacht te komen. Hij was een trouwe klant van Galerie Espace in Haarlem en nam deel aan verscheidene tentoonstellingen. Zijn werk hing op de afdeling grafische kunst van de tentoonstellingen documenta 2 in 1959, documenta 3 in 1964 en documenta 4 in 1969, alle in het Duitse Kassel. In 1964 ontving hij de Japanse Ohara-museumprijs voor zijn werk Carnische mens en in 1964 benoemde de Accademia Fiorentina delle arti del disegno in Florence hem tot "Academico Onorario classe incisione". In 1984 verbrak Heyboer echter de banden met Espace en de gevestigde kunstwereld in het algemeen, om in afzondering in zijn huis in Den Ilp verder te werken.Anton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
Hij werkte echter niet aan zijn succes; van zijn in 1975 in het Stedelijk Museum Amsterdam tentoongestelde werken heeft hij na afloop vrijwel alles vernietigd door ze te overschilderen.Anton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
Op 10 april 2002 werd Heyboer Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.Anton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
Hij overleed op 9 april 2005 in zijn slaap op 81-jarige leeftijd in zijn boerderij in Den Ilp en werd enkele dagen later begraven in het nabijgelegen Purmerland.Anton koos nadrukkelijk voor de armoede omdat in zijn optiek de armoede stond voor het kunstenaarsschap. "Zo gauw je dit doorbreekt, verlies je je kunstenaars-ziel, je Buddha-ziel, en daarmee je zelfbevestiging. Je bent dan niet meer echt."
Na zijn dood zijn ongeveer 4500 etsen opgedoken uit zijn Haarlemse periode (1950-1958), de zogenaamde collectie-Josef Santen. De echtheid hiervan kwam in 2014 ter discussie te staan. De Universiteit van Amsterdam en het Nederlands Forensisch Instituut beoordeelden in 2014 na onderzoek aan enkele etsen uit deze collectie deze als 'hoogstwaarschijnlijk vals'.

Anton Heyboer-bruiden

Hilde Marchal

Hilde Dianne Marchal (9 september 1952), is een Nederlandse zangeres die vooral bekend was in de jaren 70 en 80 als solozangeres, veelgevraagde achtergrondzangeres, muzikant uit de populaire Rainbow Train en (inmiddels ex-)vrouw van Hans Vermeulen.

In 1967 maakte ze deel uit van de groep Sandy Coast. In 1969 nam ze de single "My Man" op bij het label "Eagle", onder de naam Turquoise Marchal.

In de jaren zeventig zong Marchal in de Rainbow Train, die verder bestond uit haar toenmalige echtgenoot Hans Vermeulen, Anita Meyer, Martha Pendleton, Jan Vermeulen, Jan Rietman, Okkie Huijsdens, Hans Hollestelle en Shell Schellekens (drums). Ze hebben veel succes en scoren hits met "Heaven on earth" en "Another band". Als duidelijk wordt dat het voor (tv-)optredens bij elkaar brengen van alle bandleden vanwege alle drukke agenda"s niet te doen is, valt de band uit elkaar en gaat in een kleine, andere bezetting nog kort door als "Train" waarvoor Dianne enkel backing vocals doet en geen front-rol meer heeft.

Solo- en filmcarrière

Ondertussen heeft ze een succesvolle solocarrière opgebouwd in Nederland en Duitsland. "Sandy" wordt een hit en daarna wordt haar gevraagd de titelsong te zingen voor de Amerikaanse speelfilm "Speedtrap" waarin ze ook een acteerrol krijgt.

In de jaren tachtig brengt ze bij het grote platenlabel Carrere nog enkele solosingles uit ("It"s my time now", "Before you go", "Lay down my burden"), allemaal met hulp van Hans Vermeulen en sessiemuzikanten uit het oude Rainbow Train-wereldje, waarvan "It"s my time now" een Tipparade hitje wordt.

Succesvol achtergrondzangeres

Marchal werkt ook als achtergrondzangeres. Op veel platen van Nederlandse bodem uit de jaren zeventig en tachtig neemt ze de "backings" voor haar rekening, vaak met collega"s als Anita Meyer en Martha Pendleton, en later vaak met o.a. Jody Pijper, Julya Lo"ko, Ruth Jacott, Sandra Reemer, Pim Roos en Cees Stolk. Op meer dan 2000 nummers is ze te horen, bijvoorbeeld op megahits als "Why tell me why" van Anita Meyer, "Sajang é" van Massada en "Who"s that lady with my man" van Patricia Paay.

Tot begin jaren negentig blijft ze actief als sessiezangeres en ze vertrekt dan voor lange tijd naar Oekraïne na een televisieprogramma van Tineke de Nooij waar ze samen met Hans in Oekraïne was voor het project "Kinderen in Tsjernobyl". Ze raakte er zo bij betrokken en was zo van het land onder de indruk dat ze een jaar later naar Oekraïne terugging. Ze komt eind jaren negentig pas terug in Nederland. Ze zingt dan nog in enkele bands. Tegenwoordig zingt ze af en toe nog op festivals en neemt ze deel aan jamsessies.

Discografie solo / Rainbow Train

1977 Sandy / Simple Man - 26e plaats in de Top 40

1977 Speedtrap / American Saint - Tipparade

1978 Accompanied by (album) "(met Rainbow Train)"

1978 Heaven on earth / Here"s to the business 19e plaats in de Top 40 (met Rainbow Train)

1979 Another band / Find out - 31e plaats in de Top 40 (met Rainbow Train)

1980 Gentlemen street / Don"t fancy the singer of a Rock "n Roll Band (met Train)

1983 It"s My Time Now / Lover With Stature - Tipparade

1983 Before You Go / I"ll Tell You When

1984 Lay Down My Burden / Before You Go

Discografie als achtergrondzangeres (albums)

(Overzicht niet compleet en alleen albums zijn opgenomen in dit overzicht)

1971 Musicians Union Band - Musicians Union Band

1975 Jaap Dekker Boogie Set - Dekker plays Domino

1975 Lucifer - As we are

1975 Shakin" Stevens and the Sunsets - Manhattan melodrama

1976 Anita Meyer - In the meantime I will sing

1976 Diverse artiesten - Zing je moerstaal (boekenweekgeschenk)

1976 Hans Vermeulen - I only know my name

1976 Limousine - Limousine

1976 Peter Hollestelle - Hollestelle

1976 Piet Noordijk - Prototype

1976 Rosy & Andres - My love

1976 Sandra Reemer - Trust in me

1976 Sweet d"buster - Sweet d"buster

1977 Albert West - Memory of life

1977 Basart Records 1977 (ook solonummer - "Dixie Highway")

1977 Earth and Fire - Gate to Infinity

1977 Eric Tagg - Rendez-vous

1977 GT Walls - Rhythm & booze

1977 Patricia Paay - The lady is a champ

1977 Paul Santos - Paul Santos (Henny Vrienten)

1977 Udell - This is magic

1977 Willy Garrett - In love

1978 Vitesse - Herman Brood in Vitesse

1978 Conny Vandenbos - Over liefde

1978 Frank Vandenkloot - Heavy days are here again

1978 Rainbow Train - Accompanied by

1978 Rob de Nijs - Rob de Nijs

1979 Anita Meyer - Love you too much

1979 (Frank) Boeijen & Pennings - Boeijen & Pennings

1979 Jaap Dekker Boogie Set - Happy Hammers

1979 Lee Towers - Definitelee

1979 Margriet Markerink - Tomorrow

1979 Massada - Pukul Tifa

1979 Piet Noordijk - Just when I needed you most

1979 The Train - Gentlemen street

1980 Ais Lawalata – Ambon Manis É

1980 Bram Vermeulen - Bram Vermeulen en de toekomst

1980 Cees Smit - Oasis

1980 Duinrell

1980 Massada - Pusaka

1981 Anita Meyer - Shades of desire

1981 Lee Towers - Absolutelee

1981 Shirley Zwerus - Shirley

1982 Getty - Album

1982 Hans Vermeulen - Ik dacht het wel

1982 Ron Windsant - In good faith

1982 Benny Neyman - Leven van liefde

1983 André Hazes - Live

1983 Bright future

1983 Conny Vandenbos - Net als iedereen

1983 Danny Mirror - Heden & verleden

1983 Duinrell - De kolderzoldershow

1983 Lori Spee - Intuition

1984 Lee Towers - Gala of the year

1985 Big John Russell - Live in Europe

1985 Bonnie & Jose - Herinnering

1985 Glenda Peters - Never leave you again

1985 Toni Wille - Privilege

1985 Will Tura - Waar een will is

1985 Will Tura - In concert (incl. duet)

1986 Elly & Rikkert - Het hart op de tong

1986 Ernestine - Ernestine

1986 Nadieh - Land of ta

1987 Oscar Harris - With lots of love

1987 VOF de Kunst - Onbeperkt houdbaar

1988 Elly & Rikkert - Jarenlang

1988 In Verwondering: 14 Nederlandstalige Gospels

1988 In Verwondering Kerst

1990 Helmut Lotti - Vlaamse nachten

1991 Hans Vermeulen - Accompanied by

1992 Big John Russell - Jubilee album

1997 Elly & Rikkert - Van het water en de oever

1998 Helmut Lotti - Romantic

2015 Tim Treffers - Never trust a man in a fur coat

Trivia

Dianne Marchal was een graag geziene gast in het populaire Duitse televisieprogramma "Musikladen". In de clip van "Just a disillusion" samen met Anita Meyer in dat programma deed ze iets grappigs met een zakdoek en dat vonden de programmamakers zo grappig, dat ze daarna in bijna elke show werd gevraagd. Ze werd constant gebeld of ze nog een nieuw plaatje uit had, en was ook te zien in de laatste aflevering van het programma waarin ze samen met de presentator letterlijk het doek liet vallen.

"It"s My Time Now" was oorspronkelijk voor Rosy (van Andres) bedoeld. Ze nam het eind jaren zeventig op maar bracht het nooit uit. Vervolgens kwam de compositie van Hans Vermeulen op de comeback-LP van de Sandy Coast uit 1981 te staan, en toen nam Dianne het in 1983 op.

"Lover With Stature", de B-kant van "It"s My Time Now", was oorspronkelijk van Erik Tagg die het in 1977 opnam. Erik Tagg, van oorsprong Amerikaan, zat ook een tijd in de Rainbow Train en is in Amerika een grote naam. Dianne heeft veel met hem gewerkt in de jaren zeventig.

Marchal moest op het laatste moment voor Irene Cara invallen toen ze vanwege ziekte niet kon optreden op het Edisongala, live op televisie in 1984. Dianne zong toen "What a feeling" en gaf een geweldige show weg.

Marchal zong ook regelmatig in de televisiekoortjes voor het Nationaal- en Eurovisie Songfestival. Zo was ze bijvoorbeeld te zien bij het Nederlands Songfestival 1975 (het jaar van Teach In), in 1976 bij Sandra Reemer met "The party"s over", in 1983 bij Bernadette met "Sing me a song" en bij de nationale voorronde in 1984 bij Edward Reekers.

Marchal heeft ook zelf een aantal nummers geschreven. Zo nam Anita Meyer in 1976 haar composities "See my sadness" en "You showed me how" op. Dat laatste nummer nam Mariska Veres (Shocking Blue) in datzelfde jaar ook op als B-kant van haar hitsingle "Loving you".

Oud-journalist Aad van den Heuvel (Rotterdam, 28 juni 1935 – Loenen aan de Vecht, 10 juni 2020) is op 84-jarige leeftijd overleden, meldt KRO-NCRV maandag via Twitter.
De geboren Rotterdammer werd bekend met de actualiteitenrubriek Brandpunt bij omroep KRO. Hij presenteerde het programma van 1959 tot 1973.
Na 1973 maakte Van den Heuvel een aantal speciale programma's, zoals de J.C.J. van Speykshow, Cursief en de Alles is anders-show. Later volgden De ver van mijn bed show en KRO's Middageditie.
De presentator kreeg eind jaren tachtig grote bekendheid met het humoristische consumentenprogramma Ook dat nog!. Van den Heuvel was de aangever van het programma met Sylvia Millecam, Erik van Muiswinkel, Hans Böhm en Gregor Frenkel Frank.
Van den Heuvel richtte eigen omroep op
Van den Heuvel betreurde dat langere reportages over ontwikkelingslanden, zoals hij die voor Brandpunt maakte, steeds minder op televisie te zien waren. Die onvrede motiveerde hem tot de oprichting van De Nieuwe Omroep. De omroep kreeg in 2005 een zendmachtiging, nadat die met Nutopia was gefuseerd tot LLiNK. Deze zender ging in 2010 failliet.
In 2012 verscheen Van den Heuvel in NTR's discussieprogramma De Halve Maan. Dat programma liep tot medio 2013.
Op de radio presenteerde Van den Heuvel nog wel de programma's Blik op morgen en Op de valreep. Hij schreef daarnaast een wekelijkse column voor het blog Broadcast Magazine.

Oud-presentatrice Tineke Verburg is 13 Juni na een lang ziekbed overleden, zo meldt AVROTROS zondag namens de familie. Ze werd 64 jaar.
Verburg werd landelijk bekend als presentatrice van meerdere televisieprogramma's bij de TROS, waaronder TROS Triviant, Aktua Medisch en Tien voor Taal.
Verburg verruilde in 2001 na ruim twintig jaar de TROS voor RTL, waar ze onder meer Nederland in Bedrijf presenteerde. Ook was ze het gezicht van VakwerkNL en Supervrouwen, dat in 2015 haar laatste programma op televisie was.

Op 15 september 2020 is de Schots-Nederlandse mezzosopraan Caroline Kaart in het Rosa Spier Huis te Laren overleden.
Caroline Kaart werd op 21 december 1931 als Caroline Paterson Raitt in het Schotse dorpje Blackness bij Edinburgh geboren. Zij werd al op 15-jarige leeftijd als muziekstudente gevraagd voor allerlei Pro Deo taken tijdens het eerste Edinburgh Festival in 1947. Zo sloeg zij op de bühne de pagina’s om tijdens een liederenavond van Sena Jurinac en een andere keer mocht zij aan het einde van de uitvoering het boeket geven aan de alt Kathleen Ferrier.
Aangemoedigd door een opera-intendant koos zij ervoor om te gaan studeren bij de stempedagoog Frederick Husler in de Nordwestdeutsche Musikademie in Detmold. Daar studeerde ook de Nederlandse acteur Hans Kaart, die de overstap wilde wagen van acteren naar opera. In 1956 maakten Caroline en Hans Kaart in Parijs twee LPs onder leiding van dirigent Pierre Dervaux. In 1957 trouwde de 25-jarige Caroline met de elf jaar oudere tenor en kwam zij in Den Haag wonen. Samen zouden zij slechts één concert in Nederland geven met het Residentie Orkest onder leiding van Willem van Otterloo.
Caroline Kaart zong in 1957 bij De Nederlandsche Opera (DNO) Santuzza in ‘Cavalleria Rusticana’ van Mascagni, maar helaas was het enige alt-/mezzocontract al vergeven aan Cora Canne Meijer. In dat jaar begon DNO echter met een Opera Studio waaraan Caroline Kaart ging deelnemen. Hans Kaart vertrok voor zijn carrière van Den Haag naar Londen, maar Caroline bleef studeren bij hun Nederlandse lerares de alt Johanna Zegers de Bijl.
Hans Kaart overleed op 18 juni 1963 op 43-jarige leeftijd na complicaties bij een ooroperatie in de Zwitserse plaats Lugano, een paar maanden voor zijn ‘Otello’ bij DNO. Caroline Kaart besloot toch haar zangcarrière door te zetten en op 22 november 1963 zong zij bij DNO Emilia in ‘Otello’ van Verdi. Gerry de Groot zong Desdemona en Pieter van den Berg was Lodovico. De lerares van Caroline Kaart werd Jo van de Meent met zij in ‘Cavalleria Rusticana’ had gezongen.
Caroline Kaart bleef in Nederland wonen en ging een muzikaal televisieprogramma presenteren, genaamd ‘Een Liedje met Caroline’, dat geregisseerd werd door Willy van Hemert. Met hem trouwde zij in 1969 en dit huwelijk werd acht jaren later in 1977 ontbonden.
Als zangeres bleef Caroline Kaart zeer veelzijdig. Ze trad op in de Royal Albert Hall tijdens een jubileumconcert voor koningin Elizabeth II, maar zij speelde ook in musicals, zoals de rol van Rea de Vries-Rafalowitz in ‘Amerika Amerika’ van Jos Brink (1982) en de rol van Cecily in ‘Blijvend Applaus’ (2002).
Daarnaast was Caroline Kaart jarenlang de vaste presentatrice van het populaire radioprogramma ‘Klassiek met Caroline’ voor de AVRO op Radio 4. Dit deed ze samen met Joop Stokkermans, die haar met zacht pianospel begeleidde terwijl zij haar aankondigingen deed. In 2002 werd zij na 23 jaar door de AVRO – zeer tegen haar zin – vervangen.
In haar voormalige woonplaats Blaricum is ook de Stichting Caroline Kaart gevestigd, die de beoefening van podiumkunst bevordert. Caroline Kaart woonde sinds 2015 in het Rosa Spier Huis te Laren, waar zij op 15 september 2020 op 88-jarige leeftijd overleed.

Jan des Bouvrie (78) overleden na ziekbed
Interieurontwerper Jan des Bouvrie is vanmorgen op 78-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Naarden. Hij stierf in de armen van zijn vrouw Monique en in het bijzijn van hun kinderen, meldt de NOS.
Des Bouvrie was al geruime tijd ziek. Hij leed onder meer aan prostaatkanker.
Jan des Bouvrie werd in 1942 geboren in Naarden, waar hij in de jaren 90 interieur-designcentrum en restaurant Het Arsenaal vestigde, in een monumentaal militair pand uit de 17de eeuw. Hij groeide op als enig kind van ouders die een meubelzaak hadden in Bussum. Na een opleiding aan de Rietveld Academie begon hij voor zichzelf als meubelmaker.
De interieurontwerper werd bekend met strakke, symmetrische ontwerpen, met wit als overheersende kleur. Daarmee had hij in een tijd van groeiende welvaart invloed op de smaak van gewone Nederlanders, die daardoor meer aan hun interieur gingen uitgeven en ook vaker van inrichting wisselden.
BN’ers
Voordat de gewone Nederlander viel voor zijn ontwerpen, gingen de BN’ers om. Des Bouvrie was apetrots op die erkenning, zo vertelde hij in een interview met deze site in 2016: ,,Mies Bouwman, Joop van den Ende en Monique van de Ven hebben allemaal een kubusbank aangeschaft. Monique verhuisde de bank zelfs per zeecontainer mee naar Amerika, toen ze met Jan de Bont naar Hollywood vertrok. En er staat nog steeds een exemplaar in haar woonkamer. Ik vind dat mooi. Net zoals de wetenschap dat bij onze huidige koning een van mijn keukens is geplaatst.’’
Vanwege zijn uitgebreide en uiteenlopende repertoire (van sobere banken en gestroomlijnde chaises longues via ingewikkelde vazen en opzichtige vloerkleden tot enorme kookeilanden) verwijst Des Bouvrie het liefst naar zichzelf als totaalarchitect. Zijn criticasters gebruikten soms minder vleiende benamingen: ze noemen hem de koopjeskoning of meubelschnabbelaar. Des Bouvrie zei daarover: ,,Ik ben naast ontwerper ook ondernemer. En ik vond gewoon dat ik het moest doen. Zeker omdat ik met betreffende ontwerpen kwaliteit kon leveren. Ik wil altijd alles mooi maken, maar het moet tegelijkertijd functioneel en betaalbaar zijn. Daar is niks mis mee.”
‘Hallo. Daar zíjn we weer.’
Des Bouvrie was ook een vaak geïnterviewde gast in het society-tv-programma Glamourland van Gert-Jan Dröge. De presentator schuimde talloze feestjes met BN’ers af en kwam Des Bouvrie daar doorgaans tegen. Het maakte de zin ‘Hallo. Daar zíjn we weer!’ bekend bij een hele generatie.

Yanaika Janneke Lempers (Nijmegen 1943, overleden 1982). Actrice onder de naam Yanaika Lempers.Model bij Fong Leng en C&A

Helen Hedy Helen Pavias
Op 20 oktober 1944 werd Helen Hedy te Rotterdam geboren.Hedy volgde een gedeeltelijke opleiding aan de Academie voor Podiumvorming, kreeg lessen van Loudi Nijhoff en deed veel ervaring op in het buitenland.
Speelde o.a in Keetje Tippel, De vierde man (1983), Nacht zonder zegen (1978) and De komst van Joachim Stiller (1976).

Actrice Corrie van Gorp is zondag op 78-jarige leeftijd overleden. Dat heeft haar familie maandagavond bekendgemaakt. Van Gorp overleed in Rotterdam in haar slaap.
De in Rotterdam geboren Corrie van Gorp was bekend als danseres, zangeres, actrice en comédienne. Begin jaren 70 brak zij door toen ze samen met Willem Nijholt optrad in theatershows van Wim Sonneveld.
Na een hoofdrol in de musical Een kannibaal als jij van Freek de Jonge en Bram Vermeulen was zij in 1974 voor het eerst te zien in de revue van André van Duin. Naast Frans van Dusschoten was zij jarenlang een bekend gezicht in het populaire revuegezelschap.
In de revues leefde Van Gorp zich samen met Van Duin en Van Dusschoten uit met tientallen hilarische typetjes zoals mevrouw De Bok en met teksten die vaak bol stonden van de dubbelzinnigheden. De mensen stonden er bij de theaters voor in de rij. De shows, die ook op de televisie waren te zien, scoorden ongekend hoge kijkcijfers.
Aantal grote hits
Van Gorp speelde later in de televisie- en theatershows van André van Duin en scoorde solo een aantal grote hits, waaronder Me Soesafoon, Zo slank zijn als je dochter, Alie van de wegenwacht en Ik ben tamboer.
Corrie van Gorp speelde ook nog mee in enkele bioscoopfilms, waaronder Ik ben Joep Meloen en De boezemvriend. In beide films was ze te zien met André van Duin en Frans van Dusschoten. Van Gorp maakte samen met Van Duin in 2009 een televisie-comeback in de wekelijkse Dik Voormekaar Show, waarna ze zich stilletjes uit het openbare leven terugtrok.
In 2018 werd in het Oude Luxor Theater in Rotterdam, in de foyer op de eerste etage, een vitrine ingericht met de originele kleding van mevrouw de Bok als permanent eerbetoon aan Van Gorp. Het initiatief voor een eerbetoon kwam van cabaretier Richard Groenendijk, die op het idee kwam na een gesprek met Van Gorp tijdens de jubileumvoorstelling van 100 jaar Luxor van Paul de Leeuw. De Leeuw ontving daarin Van Gorp als een van zijn special guests.

Presentator, oud-voetballer en sportcommentator Frank Kramer is op 73-jarige leeftijd overleden, meldt sportverslaggever en zijn biograaf Philip Kooke op Twitter.
Een vrije geest is uitgevlogen", schrijft Kooke. "Frank wil dit nog graag aan u kwijt: 'Mensen, het was mooi. U wordt allemaal hartelijk bedankt." Kramer was al enige tijd ziek.
Kramer werd afgelopen vrijdag op zijn eigen verjaardag onwel, waarna hij werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Dat vertelde Johan Derksen maandagavond in Veronica Inside. "Het was zijn wens dat hij niet gereanimeerd zou worden en dat hij geen voeding zou krijgen, maar dat hij gewoon in coma zou worden gehouden", aldus Derksen.
De voetbalcommentator had twee jaar geleden zijn laatste uitzending op Eurosport, waarin hij over van alles praatte behalve over de inhoud van de wedstrijd zelf. Dit kwam volgens Kramer voort uit "irritatie en rancune".
De oud-voetballer vond het "een beetje irritant" dat hij steeds minder programma's en wedstrijden kreeg. "Ik wilde er met een knaller uitgaan. Nou, dat is gelukt." Kramer was 25 jaar in dienst bij Eurosport en zag zijn eigen takenpakket op het einde slinken.
Kramer werd vooral na zijn voetballoopbaan bekend, onder meer als presentator van verschillende spelshows. Zo presenteerde hij programma's als Hints en Bogle en was hij gastheer in De Frank Kramer Show. In de jaren 70 scoorde hij met de gelegenheidsband Full House een Top 40-hit met het nummer Standing on the inside, een cover van Neil Sedaka.
Kramer speelde voor Telstar, Volendam en Haarlem
Kramer, geboren op 27 november 1947, kwam als voetballer uit voor Blauw Wit, FC Amsterdam, MVV, Telstar, FC Volendam en HFC Haarlem. Met zijn 22 jaar debuteerde hij in 1970 op relatief late leeftijd in het profvoetbal.
De geboren Amsterdammer stond bekend als een grillige linksbuiten, die sterke optredens afwisselde met zeer matige optredens. Ondanks zijn wisselvalligheid gold de excentrieke Kramer bij veel clubs als publiekslieveling.
In 1984 sloot Kramer zijn profloopbaan af. Hij speelde 126 wedstrijden in de Eredivisie en scoorde daarin 23 keer.

Acteur en schrijver Dolf de Vries is zaterdag thuis in Den Haag op 83-jarige leeftijd overleden, zo maakt directeur Ton van Poelgeest van uitgeverij Elmar maandag bekend.
De Vries werd bij het grote publiek bekend dankzij rollen in televisieseries als Dossier Verhulst, die in de jaren tachtig miljoenen kijkers trok, en Onderweg naar morgen. Ook was de acteur te zien in vrijwel alle films van Paul Verhoeven na Turks Fruit. In de oorlogsfilm Soldaat van Oranje vertolkte hij de rol van Jacques ten Brinck, een van de studievrienden van het hoofdpersonage.
De acteur begon zijn carrière op het podium bij de Haagse Comedie, waarbij hij in 1960 terechtkwam nadat hij de Toneelacademie Maastricht had afgerond. Ook maakte De Vries cabaretvoorstellingen en werkte hij als regisseur en vertaler.
In de laatste decennia concentreerde De Vries zich steeds meer op het schrijven van boeken en reisverhalen. Hiervan gingen er honderdduizenden over de toonbank. Zijn laatste grote filmrol speelde hij in 2006: in Zwartboek, opnieuw onder regie van Verhoeven. Zijn laatste bijrol was in de hitserie Hendrik Groen, in 2018.

Ursul de Geer overleden, hij mocht 74 jaar worden.
Ursul de Geer, bekend van programma's als 't Is hier fantasties, is maandagavond in zijn woonplaats Amsterdam overleden. De televisiemaker en regisseur was al enige tijd ernstig ziek,
De Geer presenteerde op RTL jarenlang het programma 't Is hier fantasties, waarin hij in gesprek ging met Nederlanders op hun vakantieadres.
Daarnaast was hij actief als acteur in films als Spetters en* Ademloos* en had hij recentelijk nog een bijrol in Bon Bini Holland. De Geer was ook werkzaam als toneelregisseur en werkte mee aan producties als De Aanslag en de musical Grand Hotel.
De Geer werd in Zeist geboren in een adellijke familie. Hij was zoon van de kunstschilder Louis de Geer en Maria Elisabeth van der Tak.
Na het afronden van het lyceum studeerde hij economie en andragogie en sloot hij zich aan bij het studententoneel. Naderhand acteerde hij bij de gezelschappen Toneelgroep Centrum, de Nieuwe Komedie en Persona. Ook was hij als acteur te zien in films, zoals Spetters en De Vierde Man, beide geregisseerd door Paul Verhoeven.
Bon Bini Holland
Later regisseerde hij boekbewerkingen als Haar naam was Sarah, Stoner en De Aanslag. De laatste voorstelling kreeg een nominatie voor de Publieksprijs 2011.
In 2014 speelde hij een rechter in de televisieserie Danni Lowinski en in 2015 was hij voor het laatst te zien als acteur op televisie in een bijrol in de Nederlandse komedie Bon Bini Holland.
'Mooiste rollen'
Een paar weken geleden hield hij in de Amsterdamse Stadsschouwburg een afscheidsbijeenkomst voor dertig familieleden en vrienden. "Een buitengewoon indrukwekkende bijeenkomst", aldus acteur Huub Stapel die daarbij aanwezig was.
Hij kent De Geer al sinds het tweede jaar van de toneelschool. "Toen zag ik in Hasselt het toneelstuk Rosa Vertrekt waarvan ik zeer onder de indruk was en dat was geregisseerd door ene Ursul de Geer. Later speelde ik zelf twee van mijn mooiste rollen onder zijn regie in Napoleon en De Kentering van een Huwelijk."
De laatste tien tot vijftien jaar hadden ze regelmatig contact, vertelt Stapel. De vriendschap is altijd gebleven. Tot hij ziek werd. "Toen is het werkelijk met de snelheid van het licht gegaan

Acteur Bram van der Vlugt, vooral bekend van zijn rol als Sinterklaas, is op 86-jarige leeftijd overleden. Hij overleed aan de gevolgen van het coronavirus, maakt zijn management zaterdag bekend.
Van der Vlugt was vooral bekend van zijn rol als Sinterklaas, die hij tussen 1986 en 2010 speelde, onder meer tijdens de jaarlijkse landelijke intocht. In 2011 gaf hij het stokje door aan Stefan de Walle.
Voor speciale gelegenheden keerde hij in de afgelopen jaren nog wel enkele malen terug als Sinterklaas, zoals in de film Pak van mijn hart uit 2014. In 2012 bracht hij het boek Sinterklaas bestaat! uit, waarin hij schreef over zijn periode als de goedheiligman.
Bij het grote publiek werd Van der Vlugt in de jaren zestig bekend door zijn rol als dokter Finlay in de televisieserie Memorandum van een dokter. Daarnaast speelde hij in televisieseries als Medisch Centrum West, Unit 13 en Keyzer & de Boer Advocaten.
Van der Vlugt was ook actief als toneelacteur. In 1970 richtte hij een eigen toneelgroep op: Sater. Hij ontving in 2000 de prestigieuze Louis d'Or voor zijn rol als Nils Bohr in het toneelstuk Kopenhagen. Ook was hij Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.

Tv-icoon Herman Stok is 2-6-2021 op 93-jarige leeftijd overleden

Zangeres Sandra Timmerman is op 57-jarige leeftijd 12-7-2021 overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. Ze overleed gisteren in het ziekenhuis,

Hans van Willigenburg
Een stukje Nederlandse radio- en televisiegeschiedenis: de op 18 augustus 1942 in Amsterdam geboren Johan Wouter (Hans) van Willigenburg is een radio- en televisiepresentator die vooral bekend is van het televisieprogramma Koffietijd dat hij samen met presentatrice Mireille Bekooij vanaf 1994 tot 2001 presenteerde.
Maar Van Willigenburg begon zijn carrière reeds in de vroege jaren zeventig toen hij door de KRO werd gevraag hun radioprogramma Van twaalf tot twee te presenteren.
Een ander programma dat hij vanaf 1978 11 jaar lang zou presenteren was KRO's Klassewerk (1970 - 1989).
In 1993 komt er door een verjongingsproces bij de KRO een einde aan de decennia lange werkrelatie met Van Willigenburg en stap hij over naar RTL voor het presenteren van het eerder genoemde Koffietijd.
Na 2001 is hij echter nog maar heel weinig op televisie te zien maar heeft er een verschuiving plaatsgevonden richting het theater en speelt hij in musicals zoals *Follies on Broadway. Daarnaast is hij vanaf 2001 vooral ook te horen op de radio in programma's zoals Hulplijn en Hans van Willigenburg en zijn muziek. *

Bram Vermeulen (l) en Freek de Jonge (r) van Neerlands Hoop. Anno 1969.

Aad v d Heuvel

Zanger en danser Aart Brouwer (rechts), die vooral bekend was in de jaren zestig. Hij trad op in de Snip en Snap revue. Hier oefent hij met Ronnie Bierman. Links Rijk de Gooyer. 1963.

Aart Staartjes. 1 maart 1938 – 12 januari 2020

Acteur Jan Krol , toen 9 jaar als Bartje- Met zijn blonde haren en grote, blauwe ogen voldoet hij het meest aan de eisen die regisseur Van Hemert stelde

Acteur Ko van Dijk met een glas bier (reclame voor Heineken), Amsterdam anno 1964.

Actrice Kitty Janssen. Ca. 1960.

Actrice Linda van Dijck, anno 1976.

Adèle Bloemendaal in haar huiskamer, midden jaren 60.

Adele Bloemendaal Aan het zeilen

Adrienne Kleyweg

Albert Mol met zijn poes

Albert Mol. Wie van de drie.

Albert Mol

Amsterdams onderonsje…Cor Coster, .Jan Blokker, Fred Emmer, Andre Hazes, Sjaak Zwart, Jan Blaaser, Willy Alberti, Wim Zuurbier, Joke Bruijs, Willy van de Kerkhof, Ruud Krol en Willem en Truus van Hanegem

Andre v Duin wordt geknipt

Andre v Duin als jonge man

Hummie van de Tonnekreek Amsterdam, 16 april 1945 – 19 januari 2022