$i: Index | $pi: Padded Index | $an: Album Name | $d: Date | $dc: Date Compact
$c: Caption | $fc: Caption (First line) | $fw: Caption (First word)
$t: Tag | $ft: First Tag | $o: Original file name
Preview:
2018-08-26 13:53:47
2018-08-26 13:53:47
2018-08-26 13:53:47
2018-08-26 13:53:47
2018-08-26 13:53:47
2018-08-26 13:53:47
2018-08-26 13:53:47
2018-08-26 13:53:47
2018-08-26 13:53:47
2018-09-16 10:56:12
2018-09-26 23:20:54
2018-09-26 23:22:01
2018-10-04 17:11:12
2018-11-10 14:36:44
2018-11-10 14:36:44
2018-11-10 14:36:44
2019-02-01 10:01:48
2019-12-10 15:03:54
2020-01-02 22:34:04
2020-01-02 22:34:04
2020-04-12 00:00:00
Pianist Louis van Dijk 27 november 1941
12-4-2020 op 78-jarige leeftijd overleden.
Van Dijk werd in 1941 als Arnold Ludwig van Dijk geboren in Amsterdam. In 1964 studeerde de pianist cum laude af in de richting klassieke piano aan het conservatorium van Amsterdam, waar hij vervolgens het solisten-diploma pianospel haalde.
Van Dijk ontwikkelde zich na zijn opleiding voornamelijk als jazzpianist en nam onder meer met het Louis van Dijk trio tientallen platen op, waarvoor hij negentien gouden en drie platina platen ontving. In latere jaren werd Van Dijk bekend met het pianotrio Gevleugelde Vrienden, samen met Pim Jacobs en Mr. Pieter van Vollenhoven.
Voor zijn verdiensten werd Van Dijk in 2000 onderscheiden met de titel Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw en ontving hij in 2006 een Gouden Harp. Naar de pianist werd in 2014 de Louis van Dijk Award voor talentvolle jazzcomponisten vernoemd
2020-05-09 00:00:00
Amerikaans rock-'n-roll-icoon Little Richard op 87-jarige leeftijd overleden.
(Macon, Georgia, 5 december 1932 - 9 mei 2020
Richard Wayne Penniman, zoals de zanger volledig heette, stond bekend om zijn energieke optredens, met wilde stemuithalen en een flamboyante uitstraling. In de muziekgeschiedenis wordt de zanger vaak in één adem genoemd met iconen als Jerry Lee Lewis, Chuck Berry en Elvis Presley. Tutti Frutti was een van zijn bekendste platen. Ook Long Tall Sally en Good Golly Miss Molly zijn geliefde nummers.
Little Richard werd geboren in de Amerikaanse staat Georgia, als zoon van een diaken uit de plaatselijke kerk. Bij diensten was hij zo op jonge leeftijd al achter de piano te vinden. Nadat hij in 1951 een talentenjacht won, kreeg hij een platencontract aangeboden en bracht hij een paar conventionele nummers uit.
Komst van een nieuw tijdperk
Echte rock-'n-roll kwam pas een paar jaar later. Little Richard brak in 1956 door met Tutti Frutti. De alom bekende reeks aan 'bops' en 'wops' in het refrein, verzon hij naar verluidt uit verveling tijdens het afwassen. De hoge pieken in zijn stem leken door gospelmuziek uit de kerk te zijn beïnvloed. Het Amerikaanse muziekregister omschrijft het nummer als de komst van een nieuw tijdperk.
De hits bleven komen. Kort na Tutti Frutti kwamen Long Tall Sally en Rip It Up. Een jaar later verschenen Lucille en Good Golly Miss Molly. Invloeden van kerkelijke gospelmuziek bleven hoorbaar in zijn muziek, die vaak werd gedreven door een opzwepend pianoritme en een stem die scheurend rauw kon swingen.
De artiest stapte na de jaren vijftig tijdelijk over op gospelmuziek, om later toch weer door te gaan met seculiere rockmuziek. Grote hits zoals in het begin van zijn carrière bleven uit, maar zijn optredens bleven geliefd. Zo strikte hij in 1964 The Beatles als openingsact in Hamburg.
Invloed op muziekwereld
Little Richards invloed op rock-'n-roll bleef intussen groot. Zijn platen werden meerdere malen gecoverd door grote namen als The Beatles, The Kinks, Creedence Clearwater Revival en Elvis Costello. Qua uitstraling deed Prince denken aan wat Little Richard decennia daarvoor deed. De zanger knipoogde daar zelf naar in een interview. "Ik droeg paars voordat jij dat deed."
In 1993 werd Little Richard bij de Grammy's bekroond voor zijn gehele oeuvre. Staand pianospelen zat er na een heupoperatie in 2009 niet meer in, maar de artiest bleef desondanks tot op hoge leeftijd nog doorgaan met optreden. Het laatste album van de zanger, een ode aan gospelzanger Dottie Rambo, verscheen in 2010
2020-06-15 00:00:00
Mariska Veres (Den Haag, 1 oktober 1947 - aldaar, 2 december 2006) was een Nederlandse zangeres, die vooral bekend was door haar optredens met de rockgroep Shocking Blue.
Jeugd
Veres werd geboren als middelste van de drie dochters van de Hongaarse violist en orkestleider Lajos Veres en haar in Duitsland geboren moeder uit Frans-Russische ouders, Maria Ender.
De muziek werd Veres thuis met de paplepel ingegoten. Ze leerde piano spelen en zat enkele jaren op zangles. Thuis nam ze met een bandrecorder populaire hits van de radio op en knipte de teksten uit muziekbladen als Tuney Tunes en Muziek Expres. Zo kon zij met de nummers meezingen, bijvoorbeeld met Helen Shapiro, die ook een lage, warme stem had. In die tijd was ook Cliff Richard een van haar favorieten, vertelde ze in meerdere interviews[1].
Als vijftienjarig meisje reageerde Veres in oktober 1962 op een advertentie in de Haagsche Courant, waarin de studentengroep Les Mystères een zangeres zocht. In december 1963 werd er een vierdaagse talentenjacht georganiseerd door het muziekblad Tuney Tunes in samenwerking met platenmaatschappij Bovema te Heemstede. Herman Stok was de presentator. Met begeleiding van Les Mystères zong zij "Summertime", "Fever", en "Lullaby of Birdland" en won daarmee de eerste prijs. Veres mocht in 1964 een Nederlandstalig plaatje maken. Dat werd een cover van de hit van Conny Froboess "Diese Nacht Hat Viele Lichter" (filmthema uit 'Topkapi' van Manos Hadjidakis) met de originele orkestband van Kurt Edelhagen. De plaat "Topkapi" met als subtitel "Als De Mandolinen Klinken" werd overigens pas in 1965 op het label Imperial uitgebracht. Op de B-kant het veel meer poppy liedje "Is het waar?" een vertaling van Brenda Lees "Is it true?", ook met de Duitse orkestband van Conny Froboess.
Les Mystères ging in 1965, na enkele personeelswisselingen, door als The Bumble Bees. In 1966 mocht de groep haar eerste plaat maken voor het Op Art-label van Muziek Expres. Veres was toen al vertrokken naar The Blue Fighters. Nadat ze in de periode 1966-1967 als zangeres bij Danny & his Favourites, The General Four, The Sunset Four en The Stagemen had meegewerkt kwam ze in november 1967 bij de indorockband The Motowns terecht, die vanaf toen Mariska and the Motowns heette, en waar ze niet alleen de leadzang, maar ook de orgelpartijen voor haar rekening nam. Eind 1967 nam Veres voor platenmaatschappij Phonogram nog een Nederlandstalige single ("Dag en Nacht", een cover van Sandie Shaw's "You've not changed") op voor het label van Philips Records. Op de B-kant stond "Al wordt 't nu winter", een cover van het vrolijke "The sound of the summer". Tijdens live-optredens met The Motowns zong Mariska deze stukken overigens in het Engels. Vanaf de zomer van 1968 was ze weer actief als zangeres en organiste bij Danny & his Favourites tot ze in het najaar in Loosdrecht een aanbieding kreeg voor Shocking Blue, waar ze zanger Fred de Wilde verving omdat hij in militaire dienst moest.
Shocking Blue
De eerste hit waarop Veres meezong is "Send me a postcard", gevolgd door "Long and lonesome road". Opmerkelijk is dat de band van "Send me a postcard" eerst een opname in de studio maakte voorafgaand aan een podiumpresentatie. In 1969/1970 kreeg Shocking Blue wereldfaam met het nummer Venus, de eerste Amerikaanse nummer 1-hit van Nederlandse makelij. In de jaren die volgden toerde Veres met Shocking Blue de hele wereld rond. Iets wat haar zeer aanstond, want, zo zei ze ooit in een interview: "Ik ben gek op hotels". Toch vergde het reizen veel van de groep. Soms wisten de leden amper waar ze weer aan het spelen waren. Van Nederlandse optredens kwam in deze periode niet veel terecht. Toch verbleef Shocking Blue regelmatig in de Top 40. Grote hits waren "Never Marry a Railroad Man", "Mighty Joe", "Shocking you", "Hello Darkness", "Blossom lady" en "Inkpot". De groep scoorde met deze nummers gigahits in Japan en Azië.
Op 1 juni 1974 kondigde Shocking Blue aan te stoppen. Een jaar eerder is Robbie van Leeuwen al als actief lid gestopt omdat hij geelzucht heeft opgelopen tijdens een tournee. Hij werd vervangen door Martin van Wijk. Mariska voelde zich niet echt happy meer in de groep: zonder de leiding van Van Leeuwen sloeg de anarchie toe. Er werd veel gedronken, Mariska was daar niet gelukkig mee en wilde er het liefst mee stoppen. Het einde van de groep kreeg, na het nakomen van al gemaakte afspraken, in de zomer van 1975 zijn beslag, nadat de allerlaatste single "Gonna sing my song" uitkwam en flopte.
Veres begon hierna aan een solocarrière die vooral in Duitsland succesvol was. Van haar werden onder andere de nummers "Take me high" en "Lovin' you" uitgebracht (de Duitstalige versies waren grote hits in Duitsland: "Mach mich frei"/"Ich liebe doch nur dich", "Liebe ist..."/"Ich hab' an dich geglaubt"). De single "Tell it like it is" kwam eind 1975 in de Tipparade, maar heeft de stap naar de hitparade nooit kunnen maken. Deze single is onder Mariska's eigen naam uitgebracht; een opmerkelijk detail is dat het haar Shocking Blue-collega's zijn (van de 'Good Times'-periode) die de muziek hebben verzorgd op "Tell it like it is". Het nummer kwam in 1981 terecht op een Greatest Hits-album van Shocking Blue op CNR. In haar solojaren nam Mariska, naar verluidt, een groot aantal nummers op waarvan het de bedoeling zou zijn geweest om die op een soloalbum te zetten, maar dat album is er nooit gekomen en de opnames zouden voor het grootste deel zoek zijn geraakt. Alleen het nummer "There's a need in me" (niet te verwarren met "Need you near me"!) kwam als onderdeel van een verzamelalbum op de plaat terecht. Een speciale Dureco-promotie-LP die werd uitgegeven voor de MIDEM 1975 in Cannes, bevat de solotrack "Never leave me lonely".
In de late jaren 70 nam ze nog een aantal solosingles op, waaronder "Too Young", "Bye bye to romance", "Looking out for number one", maar het werden geen van allen hits. Het optreden met een orkestband beviel haar ook niet. Tussen de bedrijven door werkte ze als diskjockey in de chique 'Club de Paris' onder het Scheveningse Europa Hotel. In 1979 zong Mariska (samen met Marjan Schattelijn) het nummer "Neon city" van Robbies studioproject 'Mistral'. Ze verzorgde in dat jaar ook achtergrondzang op het album 'Palmtree Luxury' van de groep Plant. In 1981 zong Veres een deel van "Somebody to love" op de medley Super Rock Stars Live, waarmee de gebroeders Bolland inhaakten op de medleyrage die met Stars On 45 is begonnen. In 1982 nam ze met de Bollands als componisten en producers nog een laatste solosingle op: "Wake up city" / "In the name of love". Het nummer haalde nog wel het Hilversum 3-programma Los Vast, maar een hitnotering kreeg het helaas niet. In 1984 nam Veres op initiatief van toenmalig VARA-diskjockey Peter Holland met een organist een Nederlandstalige versie op van het Vicky Leandros-succes Après Toi, getiteld "Het is te laat". Het nummer is alleen eenmalig op de radio te horen geweest.
In 1980 en in 1984 kwam Shocking Blue weer bij elkaar met Veres als zangeres en deze rentree bleek zeer succesvol. Maar aangezien Robbie van Leeuwen in Luxemburg woonde en iedere keer voor een optreden naar Nederland moest komen, werd het een beetje te veel voor hem. Ook het feit dat de Britse meidengroep Bananarama in 1986 met Venus op nummer 1 kwam te staan in de VS - en dat Robbie weer veel royalty's opleverde - is voor hem een reden geweest om te stoppen met Shocking Blue. In 1986 werd nog wel met een gedeeltelijk nieuwe Shocking Blue-line-up de single "The jury and the judge" opgenomen, die zowaar ook weer eens wat media-aandacht kreeg. In 1994 werd nog de cd-single "Body And Soul" uitgebracht op het label Red Bullet, geproduceerd door Rob van Leeuwen zelf.
Latere jaren
In 1988 gaf Veres eindelijk het startschot voor haar eigen groep: "Veres" werd geboren. Los van een Shocking Blue-medley concentreerde deze groep, bestaande uit drummer Klaus Streitwolf, gitarist André van Geldorp en bassist Henk Bisschop, zich voornamelijk op eigen werk. Het grootste gedeelte van het eigen werk lag in het toen zeer populaire hardrockidioom. In deze formatie werd een promo opgenomen en werd er door de groep getoerd. Deze groep werd ontbonden in 1993. Volledigheidshalve de nummers die werden opgenomen: "Strange Ways", "Your Dirty Lies", "Ready To Leave" (een rockballad), "Hear About It Later" en "End Of The Road".
In 1993 trok Veres de aandacht als jazzzangeres met haar eigen groep: The Shocking Jazz Quintet. In dat jaar trad Veres tot ieders verrassing met de Clarks in een populair Duits programma op en vertolkte live "Venus". Verrassend fris, olijk en frivool sloeg haar verschijning in als een bom. In datzelfde jaar ging ze ook weer optreden met een 'reïncarnatie' van Shocking Blue. Er was steeds meer vraag naar de band, en van Robbie van Leeuwen kreeg Mariska toestemming om onder de naam Shocking Blue op te treden. Met de nieuwe formatie bleef Veres tot aan haar overlijden optreden. In de nieuwe line-up speelde ook haar vriend, gitarist André van Geldorp. Mariska was goed bevriend met Peter Tetteroo van de Tee Set; met hem nam ze eind jaren 90 het nummer "Christmas Time" op dat in een kerstkaart aan een aantal relaties werd verstuurd. Een paar jaar later ging ze in op een aanbod van Riem de Wolff van de Blue Diamonds om een cover op te nemen van het Carpenters-succes "Close to you" dat op de cd "Out of the Blue" van The New Diamonds terechtkwam. Tevens verscheen van haar op een verzamel-cd "Stem voor Daniël" (ten bate voor de Daniël den Hoed Kliniek) een Rolling Stones-cover "Paint it Black". Verder maakte ze een cd met Andrei Serbanescu (2003) getiteld: "Gipsy Heart", waarmee ze terugkeerde naar haar roots, de zigeunermuziek.
Een van de laatste keren dat Mariska live te aanschouwen is geweest, is tijdens een tweetal concerten van Margriet Eshuijs, waar Veres als speciale gaste werd uitgenodigd. Op 25 augustus 2006 trad ze op in het Bloemendaalse openluchttheater Caprera, de dag erna in het Haagse Zuiderpark. Behalve een aantal Shocking Blue-stukken, zong Mariska ook onder andere "River deep, mountain high", "White rabbit" en "Stand by me". Verrassend was ook de vertolking (voor de eerste keer sinds 1976) van "Tell it like it is". Mariska zou later in het jaar nog een aantal malen optreden, maar deze optredens werden vanwege haar reeds verzwakte toestand afgezegd.
Mariska Veres overleed op zaterdagmiddag 2 december 2006 aan de gevolgen van galblaaskanker. De ziekte werd slechts drie weken voor haar dood bij de Haagse zangeres ontdekt. Het lichaam van Mariska Veres werd op 8 december 2006 gecremeerd in het Haagse Crematorium Ockenburgh.
Na haar dood[bewerken | brontekst bewerken]
In 2007 werd (postuum) het album "Another Touch" (met diverse artiesten) uitgebracht met daarop een zwoele versie van 'Venus'. Dit nummer heeft Mariska opgenomen met pianist/arrangeur Dolf de Vries.
2020-06-18 00:00:00
Vera Lynn (1962)Vera Lynn
Dame Vera Margaret Lynn (East Ham (Londen), 20 maart 1917, overleden 18 juni 2020 is een Britse zangeres, die in de Tweede Wereldoorlog met als bijnaam "The Forces' Sweetheart" grote bekendheid kreeg. Het lied We'll Meet Again, geschreven door Ross Parker en Hughie Charles, is haar grootste klassieker. Evenzeer bekend is het ‘’Land of Hope and Glory’’.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Vera Lynn werd geboren als Vera Margaret Welch in East Ham te Londen. Zij gebruikte de meisjesnaam van haar grootmoeder als artiestennaam. Ze begon met optreden als zevenjarige en trad voor het eerst voor de radio op in 1935, bij het destijds beroemde orkest van Joe Loss.
In 1940 kreeg Lynn haar eigen radioprogramma, Sincerely Yours, waarin zij boodschappen doorgaf aan soldaten in het buitenland en verzoeknummers zong. Ze bezocht ook ziekenhuizen om jonge moeders te interviewen en hun berichten aan hun echtgenoten overzee door te zenden, en trad op voor Britse soldaten, bijvoorbeeld in het toenmalige Birma. In 1939 nam ze het nostalgische We'll Meet Again op, dat goed bleek aan te slaan bij de velen die tijdens de oorlog van hun geliefden gescheiden waren. We'll Meet Again en haar The White Cliffs of Dover behoren tot de beroemdste liederen uit die jaren.
Na de bevrijding werd Lynn de eerste Britse artiest die de top van de Amerikaanse hitparade bereikte, met het lied Auf Wiederseh'n Sweetheart. Ook had ze succes met hits als Forget-Me-Not en My Son, My Son.
In 1975 werd Lynn in de adelstand verheven. Nadat bij haar borstkanker werd geconstateerd, richtte zij een liefdadigheidsorganisatie op.
Jarenlang was Lynn regelmatig te zien bij herdenkingen van de Tweede Wereldoorlog; zij werd bijna de officieuze woordvoerder van de Britse veteranen. In 1985 trad ze in Nederland op tijdens het officiële concert ter gelegenheid van 40 jaar bevrijding. In 1992 trad zij op op het bordes van het Airborne Museum in Oosterbeek. In 1995 trad zij op bij Buckingham Palace ter gelegenheid van de vijftigste Victory in Europe Day. Tien jaar later was zij nog te gast bij een vergelijkbaar feest op Trafalgar Square, maar zingen deed zij toen niet meer. Wel hield zij een toespraak waarin ze de veteranen van de Tweede Wereldoorlog prees en jongere generaties opriep om zich hun offer te blijven herinneren.
In 2009 maakte Lynn haar comeback in de Britse hitlijsten. Met haar verzamelalbum We'll Meet Again - The Very Best of Vera Lynn haalde zij de album Top 20. Lynn was daarmee de oudste nog in leven zijnde zangeres die de Britse hitparade bereikte. In juli 2016 werd zij op 99-jarige leeftijd benoemd tot lid van de Orde van de Broeders van de Eer.
Drie dagen voor haar honderdste verjaardag verscheen het verzamelalbum Vera Lynn 100, bestaande uit zowel klassiekers als nooit eerder uitgebrachte nummers. Haar eeuwfeest werd gevierd met een benefietconcert in het London Palladium.
Ze promoot meerdere liefdadigheidsorganisaties, onder meer 'Help for Forgotten Allies', die weduwen ondersteunt van soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Birma vochten.
In het voorjaar van 2020 verbeterde ze op 103-jarige leeftijd haar eigen record van oudste nog in leven zijnde artiest met een notering in de Britse hitlijst, toen Koningin Elizabeth de woorden "we'll meet again" gebruikte in een speech tijdens de lockdown als gevolg van de coronacrisis en het nummer daarna weer veel gedraaid werd.
2020-09-30 00:00:00
Zangeres Helen Reddy is op 78-jarige leeftijd overleden in Los Angeles. Ze werd het toonbeeld van feminisme met haar hit I Am Woman uit 1972.
Reddy's dochters Traci en Jordan melden aan Variety: ‘Met veel verdriet laten we weten dat onze geliefde moeder is overleden. Ze was een geweldige moeder, oma en een fantastische vrouw. Onze harten zijn gebroken, maar het geeft ons veel steun dat ze blijft doorleven in zoveel mensen die haar liefhadden.’
Ook haar ex-man Jeff Wald, de vader van Traci en Jordan, laat van zich horen. ‘Het doet me verdriet mee te delen dat mijn eerste vrouw, en de moeder van mijn oudste kinderen, is overleden. We waren achttien jaar samen.’
De geboren Australische werd in 1974 genaturaliseerd tot Amerikaanse en zette zich met verve in voor Democratische politieke kandidaten.
2020-10-07 00:00:00
Eddie van Halen (65) overleden: 26 januari 1955 - 6 oktober 2020 ✞
‘Hij was de held van een generatie’
Gitarist Eddie van Halen en medeoprichter van de hardrockband Van Halen is op 65-jarige leeftijd overleden in het ziekenhuis in Santa Monica in Californië. Dat meldt zijn zoon op Instagram.
Eddie overleed in het bijzijn van zijn vrouw Janie, zoon Wolfgang en broer Alex aan de gevolgen van keelkanker. Van Halen was al geruime tijd ziek. Zijn gezondheid was de afgelopen dagen ver achteruit gegaan. Artsen ontdekten dat de kanker was uitgezaaid naar andere organen, waaronder zijn hersenen.
Eddie van Halen (1955-2020), een van de beste gitaristen die ons land voortbracht
De afgelopen jaren vloog hij regelmatig tussen de Verenigde Staten en Duitsland heen en weer voor behandelingen. Zijn zoon Wolfgang schrijft in een emotionele post op Instagram dat Edward Lodewijk Van Halen de beste vader was die hij zich maar kon wensen: ,,Ik denk niet dat ik dit verlies ooit te boven kom.”
Eddie van Halen was een van de meest succesvolle Nederlandse muzikanten ooit. Hij werd in 1955 geboren in Amsterdam en bracht de eerste jaren van zijn jeugd door in Nijmegen. Op 7-jarige leeftijd verhuisde hij met zijn familie naar de Verenigde Staten, waar hij in 1972 samen met zijn broer Alex de hardrockband Mammoth oprichtte. Die naam werd later veranderd naar Van Halen. David Lee Roth, van wie ze in eerste instantie hun geluidssystemen huurden, werd als zanger bij de band betrokken.
In 1978 brachten ze hun debuutalbum uit met behulp van KISS-bandlid Gene Simons. Dat album werd meteen hun grote doorbraak, waardoor ze tot de meest populaire rockbands van de jaren ‘80 hoorden. Bij het grote publiek werd Eddie Van Halen vooral bekend door hits als Jump, Why can’t this be love en zijn legendarische gitaarsolo in Michael Jacksons Beat it. De samenstelling van de groep veranderde enkele keren, maar Eddie en zijn broer Alex bleven altijd deel uitmaken van de band.
2020-10-21 00:00:00
Spencer Davis, multi-instrumentalist en oprichter van The Spencer Davis Group is 19 oktober 2020 op 81-jarige leeftijd overleden.
Spencer Davis, geboren als Spencer David Nelson Davies (Bon-y-maen nabij Swansea 17 juli 1939 - 19 oktober 2020) was een Welshe zanger en gitarist, voornamelijk bekend als naamgever van The Spencer Davis Group. Hij speelde ook piano en mondharmonica.
Volgens de krant belde Pete York, de voormalige drummer van de band, dinsdag met zijn beste vriend Jim Simpson (de eerste manager van Black Sabbath) om te vertellen dat Davis maandag in Californië is overleden.
De in Wales geboren muzikant had in de jaren zestig met The Spencer Davis Group, waarvan Steve Winwood destijds de leadzanger, was meerdere wereldwijde hits, waaronder Keep On Running, Gimme Some Lovin' en I'm A Man.
Gimme Some Lovin' werd gebruikt voor de soundtrack van hitfilms als The Blues Brothers en Notting Hill. Het nummer Keep On Running is in veel advertenties gebruikt.
Davis raakte in zijn tienerjaren geïnspireerd tot het maken van muziek door een optreden van een Amerikaanse rhythm-and-bluesband in zijn geboorteplaats Swansea. In 1963 richtte hij The Spencer Davis Group op.
De bandleden stopten er in 1969 mee. Davis en York vormden in 1973 een andere formatie, die in 1974 werd beëindigd. Verschillende opvolgers van de band hebben in de afgelopen jaren getourd onder leiding van Davis.
2020-11-20 00:00:00
Dominic Grant (71) van zangduo Grant & Forsyth overleden
De Britse zanger Dominic Grant is op 71-jarige leeftijd overleden. Dat melden Britse media. Grant vormde jarenlang de helft van het wereldberoemde duo Grant & Forsyth.
De zanger overleed woensdag aan de gevolgen van een verwijding van een slagader in zijn buik, laat zijn vrouw Julie in een verklaring weten. ‘Hij was een geweldige echtgenoot, vader, broer en kersverse opa. Mijn hart is gebroken’, meldt ze.
Dominic Grant en zijn vrouw Julie waren oorspronkelijk allebei lid van de Britse popgroep Guys 'n' Dolls. Toen deze formatie in 1985 uit elkaar viel, ging het tweetal samen verder. Zij hadden veel succes met de meer dan tien countryalbums die zij maakten. Tot hun hits behoren onder meer The sun ain't gonna shine anymore, My Baby, Somewhere between,Turning over new leaves en The greatest gift of all.
Het duo trad meerdere malen in Nederland op. In 2013 toerden zij een maand lang door Nederland met een theatershow ter gelegenheid van hun 40-jarig artiestenjubileum. Grant & Forsyth waren in 2017 nog een gastoptreden tijdens de wildwest-editie van de Toppers in de Arena.
2020-11-27 00:00:00
Zangeres en cabaretière Liselore Gerritsen is op 83-jarige leeftijd overleden, maakt haar familie donderdag in een persbericht bekend.
Gerritsen overleed op woensdag. "We zullen ons Liselore blijven herinneren als een bevlogen en veelzijdige vrouw", aldus de familie over de zangeres die ook poëzie, liedteksten en verhalen schreef.
Gerritsen werd in 1937 in het Gelderse dorp Wichmond geboren. In haar studententijd begon ze samen met Paul van Vliet, met wie ze later trouwde, het Leidsch Studenten Cabaret. Later richtten ze samen Theatergroep PePijn op, waar onder anderen Youp van 't Hek en Herman Finkers mee optraden.
Als zangeres bracht Gerritsen in de jaren zeventig en tachtig verschillende albums uit. In 2004 keerde ze nog eens terug met het album Liselore Nu. In haar latere leven ging ze vooral het podium op voor lezingen en voordrachten uit eigen werk.
Na haar scheiding van Van Vliet leerde ze muziekproducent Ruud Jacobs kennen. Met hem was ze meer dan veertig jaar samen, tot zijn dood in 2019.
2021-01-03 00:00:00
De Britse zanger Gerry Marsden is op 78-jarige leeftijd overleden na een kort ziekbed.
Hij was de leadzanger van Gerry & The Pacemakers, de Liverpoolse band die in 1963 de bekendste uitvoering van ‘You'll Never Walk Alone’ uitbracht. In het Verenigd Koninkrijk staat de groep bekend als de allereerste band die met hun eerste drie singles telkens de nummer één bereikten in de hitlijsten.
2021-12-06 00:00:00
R.I.P. John Miles.
Muzikant John Miles is op 5 december op 72-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Newcastle. Hij werd bekend door zijn hit Music (Was My First Love).
John Miles scoorde in 1976 een wereldhit met Music. Het nummer werd de soundtrack van Night Of The Proms, een muziekfestival dat jaarlijks wordt georganiseerd in Europa. Miles was sinds de eerste editie in 1985 te gast. Sinds het begin van de concertreeks in Antwerpen maakt John integraal deel uit van de tour, met uitzondering van de twee jaar waarin hij Tina Turner begeleidde als musical director en leadgitartist.
One Hit Wonder
Music was de enige hit van Miles in Nederland. Hij werkte naast zijn eigen carrière veel samen met andere artiesten. Zo was hij een tijd lang de vaste gitarist van Tina Turner en ging hij op tournee met onder anderen Joe Cocker en Stevie Wonder. Miles was bijna vijftig jaar getrouwd met zijn vrouw Eileen en laat naast haar ook twee kinderen en kleinkinderen achter.
2022-01-26 00:00:00
Meat Loaf, geboren als Marvin Lee Aday (Dallas (Texas), 27 september 1947 – Nashville (Tennessee), 20 januari 2022), was een Amerikaanse rockzanger en acteur.
Hij werd vooral bekend door zijn rockhit Paradise by the Dashboard Light van zijn album Bat Out of Hell (1977), die hij zong met Ellen Foley. De teksten en muziek zijn van Jim Steinman.
Meat Loafs optredens werden gekenmerkt door theatrale acts. In een interview in De Volkskrant in 2003 zei hij: "De meeste rockbands denken dat het voldoende is gewoon hun liedjes te spelen. Ik niet. Mensen moeten meegesleept worden in een drama. Ieder hoekje van het podium moet worden benut. [...] Een beetje op en neer springen is niet genoeg. Je moet alles uit de kast halen en je inleven in een rol, elke dag weer."
Hij overleed op 20 januari 2022 door een onbekende oorzaak.