$i: Index | $pi: Padded Index | $an: Album Name | $d: Date | $dc: Date Compact
$c: Caption | $fc: Caption (First line) | $fw: Caption (First word)
$t: Tag | $ft: First Tag | $o: Original file name
Preview:
Filter Photos By:
2018-08-26 13:53:47
ABBA is een Zweedse popgroep, die bestaat uit de volgende vier leden:
Agnetha Fältskog, zang
Björn Ulvaeus, gitaar en zang
Benny Andersson, piano en zang
Anni-Frid Lyngstad, zang
De naam ABBA is een acroniem van de voornamen van de leden. Toch wordt de naam vaak als Abba geschreven. Op hun albumhoezen wordt de eerste B in de naam vaak in spiegelbeeld geschreven. Dit logo met de in spiegelbeeld geschreven B werd in 1976 voor het eerst toegepast op de hoes van de single Dancing Queen en is ontworpen door Rune Söderqvist. Door de B"s te keren naar de A"s wilde Söderqvist ook benadrukken dat ABBA uit twee stellen bestond.
ABBA is een van de succesvolste bands ter wereld met meer dan 200 miljoen verkochte albums (en ruim 370 miljoen platen in totaal).[2] Het succes begon toen ABBA in 1974 het Eurovisiesongfestival won met het nummer Waterloo. Manager van de groep was Stig Anderson. In 1983 werd een pauze ingelast, die echter leidde tot het uiteenvallen van de formatie.
2018-08-26 13:53:47
pseudoniem van Albertus Petrus Henricus Gerardus Westelaken ("s-Hertogenbosch, 2 september 1949 – Tilburg, 4 juni 2015), was een Nederlands zanger en producer.
Albert West werd geboren als Albert Westelaken en groeide op in een katholiek gezin van 9 kinderen. Na zijn lagere school bezocht hij de St. Angelus ULO in Den Bosch.
Als Albert Westelaken werd hij in 1963 op 14-jarige leeftijd zanger van het Brabantse dansorkest The Shuffles. In 1969/1970 scoorde de band zijn grootste hit met Cha-la-la, I need you. Het lied stond negentien weken in de Nederlandse Top 40 en wereldwijd werden er vijf miljoen singles van verkocht. Bitter Tears was zijn tweede hit met The Shuffles. In 1971 werden vijf singles uitgebracht, die allemaal een hit werden. Bijna twee jaar lang stond de band elke week in de Top 40.
In 1973 verliet hij die groep om als Albert West een solocarrière te starten. In mei dat jaar werd zijn single Ginny come lately (een cover van Brian Hyland) een hit in Nederland, Duitsland en Oostenrijk. In Oostenrijk was het drie maanden lang nummer 1. Hiermee startte hij een solocarrière die vooral gekenmerkt werd door covers van ballads uit de jaren zestig, zoals Tell Laura I love her en Put your head on my shoulder.
In 1975 deed West mee met het Nationaal Songfestival met het nummer Ik heb geen geld voor de trein (later kwam er een Engelse versie met de titel You and me), maar verloor van Teach-In met Dinge-dong. Met de Engelse versie Ding-a-dong wonnen ze het Eurovisiesongfestival. In september 1976 had hij een hit met Memory of life, geschreven door Hans Vermeulen. Hierna ging hij een eigen muzikale richting in, maar de volgende jaren had hij met Hans van Hemert als producer weinig succes. In 1981 werd Martin Duiser zijn producer en bracht West de single Don"t leave me this summer uit. In 1984 opende zijn manager Jan Vis een eigen studio en scoorde West opnieuw een hit met Hot Havanna nights. Hij had als producer ook een hitje met Stille Willie van de BB Band.
West ging in 1986 samenwerken met verschillende bekende Engelse en Amerikaanse artiesten. Chris Andrews schreef nummers voor hem en na vele jaren scoorde hij met Give a little love weer een grote hit, deze keer samen met Albert Hammond. Met deze artiest bracht hij een succesvol album uit, Hammond & West, waarop van beide artiesten oude en nieuwe nummers stonden. Op het album West & Friends uit 1988 zong West oude nummers met artiesten als Helen Shapiro, Tony Christie en Brian Hyland. Het album werd na een televisiespecial met goud bekroond.
Zijn 25-jarig artiestenjubileum in 1989 vierde hij met een album (25 jaar), waarop oude nummers opnieuw werden opgenomen en waaraan onder andere zangeressen Dana en Claudia Robine meewerkten. Aan het einde van dat jaar presenteerde West voor de NCRV een aantal televisieprogramma"s. In 1993 scoorde West voor het eerst sinds 1986 weer een hit met Mockin" Bird Hill, een nummer dat dankzij een reclamefilmpje voor een verzekeringsmaatschappij in de belangstelling kwam. Hij bereikte met dat nummer de 24ste positie, terwijl op datzelfde moment de band Roots Syndicate met hun versie van hetzelfde nummer de eerste plaats behaalde.
Met Bart de Graaff van Veronica vierde hij in 1995 het tienjarig jubileum van Zomertruuk, een door Nederland rondtrekkend muzikaal programma. Op 24 juni van datzelfde jaar zong hij op de Wereldjamboree van Scouting het door Henk Westbroek geschreven nummer The future starts today, dat tijdens de openingsceremonie op 2 augustus door de NOS live werd uitgezonden met een publiek van 30.000 scouts uit de hele wereld. Vanaf september presenteerde hij het televisieprogramma Op Nieuwe Toeren, waarin uitsluitend Nederlandse muziek naar voren werd gebracht. Ter gelegenheid van de veertigste Nationale Boomfeestdag (georganiseerd door UNICEF en Stichting Colombine) in 1996, nam hij de single Het is tijd op. De opbrengst van het nummer ging naar verschillende natuurprojecten in ontwikkelingslanden.
In 1999 kwamen The Shuffles bijeen voor een reünie-concert op het Gildeplein in Rosmalen. Samen met de Band Zonder Banaan nam West in 2003 de single Itsy bitsy teenie weenie yellow polkadot bikini opnieuw op. In hetzelfde jaar werd West benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
In augustus 2005 scoorde West voor het eerst sinds 1993 weer een hit met Is this the way to Amarillo, dankzij een optreden in een reclamespot voor Bavaria. In hetzelfde jaar maakten Nederlandse militairen in Afghanistan een ludiek filmpje op de muziek van het lied en plaatsten het op YouTube. Hierop vertrok West naar dat land om voor de militairen op te treden.
In 2009 vierde de zanger zijn 45-jarig artiestenjubileum met een theatertour en nam hij deel aan het programma De beste zangers van Nederland. Op 27 december 2012 kreeg hij een ruggenmerginfarct. Een bloedpropje tussen zijn vierde en vijfde nekwervel had verlammingsverschijnselen aan voornamelijk de linkerkant van zijn lichaam veroorzaakt.
Op 4 juni 2015 overleed, de in Rosmalen woonachtige, Albert West op 65-jarige leeftijd na een week op de intensive care te hebben gelegen als gevolg van een aanrijding in Maren-Kessel met zijn revalidatie-driewieler. Hij was in botsing gekomen met een wielrenster en had daarbij hersenletsel opgelopen. Die middag stond er aanvankelijk een afspraak in de agenda over een nieuwe cd. De uitvaartdienst werd op 12 juni gehouden in de Sint-Janskathedraal in Den Bosch. Dezelfde dag werd hij begraven op de gemeentelijke begraafplaats van Rosmalen.
2018-08-26 13:53:47
Aretha Louise Franklin (Memphis (Tennessee), 25 maart 1942 – Detroit (Michigan), 16 augustus 2018[1]) was een Amerikaanse gospel-, soul- en r&b-zangeres. Op de ranglijst van 100 beste zangers (m/v) aller tijden van het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone staat zij op de eerste plaats.
Als kind zong Aretha Franklin met haar zussen, Carolyn en Erma, in de baptistenkerk waar haar vader dominee was. Haar eerste plaatopnamen maakte ze toen ze 14 jaar oud was. Ze werd door John Hammond ontdekt en sloot een contract met Columbia Records. Begin jaren zestig vertolkte ze een paar liedjes die populair werden, onder andere het oorspronkelijk door Al Jolson in 1918 uitgebrachte Rock-a-bye Your Baby with a Dixie Melody. In 1968 gaf Aretha Franklin een legendarisch concert in het Concertgebouw in Amsterdam. Het was haar eerste optreden buiten de Verenigde Staten. Zij vertolkte daar onder meer Satisfaction, Dr. Feelgood en Natural woman.
Na haar vertrek bij Columbia Records sloot ze een contract met Atlantic Records. Haar producer werd Jerry Wexler, met wie ze een paar zeer invloedrijke r&b-opnamen maakte, zoals I Never Loved a Man (The Way I Love You). De stijl van dit lied had veel meer "soul" dan haar eerdere werk. Tegen het eind van de jaren zestig kreeg Aretha Franklin de bijnaam "The Queen of Soul", omdat ze zo beroemd was geworden en tevens als een rolmodel voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap werd gezien.
Aretha Franklin had veel top 10-hits, waaronder covers van andere beroemdheden, zoals The Beatles (Eleanor Rigby), The Band (The Weight), Simon & Garfunkel (Bridge Over Troubled Water), Sam Cooke en The Drifters. Andere belangrijke hits waren Chain of Fools, Natural Woman, Think, Baby I Love You, The House That Jack Built, I Say a Little Prayer en Respect. Spanish Harlem stond in de Daverende Dertig één week op de eerste plaats.
Begin jaren tachtig lijkt het voorbij met haar carrière, totdat ze een cover maakt van de Doobie Brothers-hit What a Fool Believes. Vlak daarna is ze te bewonderen in de klassieke John Belushi-muziekfilm The Blues Brothers. Het duurt daarna nog zeven jaar voordat ze de hitlijsten weer haalt, maar dat doet ze dan ook met de gigantische hit I Knew You Were Waiting (for Me), een duet met George Michael dat een paar weken op nummer 1 in de Top 40 en de Nationale Hitparade stond. Het nummer werd geschreven door Simon Climie van Climie/Fisher. In 1994 zong ze nog A Deeper Love voor de bioscoopkraker Sister Act.
Op 3 januari 1987 werd zij de eerste vrouw die een plaats kreeg in de Rock and Roll Hall of Fame. In 1999 ontving ze de hoogste Amerikaanse kunstonderscheiding, de National Medal of Arts. Op 20 januari 2009 zong Franklin My Country, "Tis of Thee tijdens de inauguratie van Barack Obama als 44ste president van de Verenigde Staten. In 2010 werd Franklin door het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone uitgeroepen tot beste zanger(es) aller tijden.[3] In 2012 werd ze opgenomen in de Gospel Music Hall of Fame.[4]
Op 17 oktober 2014 kwam haar 38ste studioalbum Aretha Franklin Sings the Great Diva Classics uit. Dit album bevat liedjes van andere beroemde zangeressen. De eerste uitgekomen single van dit album was een vertolking van Adele"s Rolling in the Deep. In februari 2017 meldde Franklin dat ze met pensioen zou gaan na de verschijning van haar laatste album in september
2018-08-26 13:53:47
De Dolly Dots was een Nederlandse meidengroep die bestond van 1979 tot 1988.
Peter van Asten en Richard de Bois hadden in 1978 het idee een meidengroep te formeren en vroegen Angéla Kramers (Sjeel) als eerste. Kramers was actief in het TROS Top 50-ballet en haar mededanseressen Anita Heilker, Esther Oosterbeek (eerder in The Surfers met de hit "Windsurfin" in 1978) en Patty Zomer werden ook aangetrokken. Hoewel de vier enthousiast waren, hadden ze geen zangervaring. Van Asten en De Bois benaderden Angela Groothuizen (The Howling Hurricanes) om de leadzangeres te worden.
Aanvankelijk vond Groothuizen een meidengroep à la Phil Spector (The Ronettes, The Shangri-Las, etc.) niets voor haar, zij had een "ruiger" imago dan bij het idee van Van Asten, De Bois en Cees van Leeuwen (onder andere Shocking Blue) paste. Groothuizen droeg daarom Ria Brieffies aan, die zangeres bij The Vips was en vooral populaire nummers zong.
Brieffies vond dit een goed idee en ging kennismaken met de andere vier leden. Groothuizen ging mee met Brieffies, zonder het voornemen mee te doen. Het klikte echter tussen de zes jonge meiden, waarna Groothuizen besloot toch mee te doen. Zes leden vonden de producers eigenlijk te veel, maar onder druk van de zes stonden ze het toe. De Dolly Dots waren geboren.
De naam is naar eigen zeggen[bron?] ontleend aan een personage uit een strip uit de jaren 50 dat Dolly Dot heette. Richard de Bois beweert[bron?] dat hij de naam Dolly Dots tijdens een droom heeft ontdekt.
2018-08-26 13:53:47
(Thun, 24 augustus 1919 – Amsterdam, 13 juni 2015), pseudoniem van Heinz Hermann Polzer, was een Nederlandstalig tekstschrijver met de Zwitserse nationaliteit. Zijn artiestennaam, bedacht door Willem Duys, verwijst naar de academische graad van doctorandus (afgekort: drs.) in de economie, die Polzer aan de Nederlandse Economische Hogeschool (nu Erasmus Universiteit) behaalde. Hij was ook dichter, schrijver, cabaretier, letterkundige, componist, pianist en zanger van zelfgeschreven liedjes.
Vanaf de jaren 1950 tot en met 1996 trad Drs. P met zijn liederen op in theaters, cafés, studentenverenigingen en bij evenementen in Nederland en België. Daarbij begeleidde hij zichzelf steevast op de piano.
Drs. P genoot in de jaren 1970 en 1980 vooral bekendheid met liedjes als Dodenrit, Veerpont("Heen en weer"), Het trapportaal ("De commensaal"), Knolraap en lof, schorseneren en prei en De zusters Karamazov. In Nederland en België was hij een graag geziene gast op radio en televisie.
Polzer werd geboren in Zwitserland als zoon van een Nederlandse moeder en een Oostenrijkse vader. Zijn moeder Lili van Kol was de dochter van de schrijfster en feministe Nellie van Kol. In zijn derde levensjaar, na de echtscheiding van zijn ouders, verhuisde hij met zijn moeder naar het Nederlandse Utrecht.[1] Hoewel hij vrijwel zijn hele leven in Nederland heeft gewoond, en "tot in de haarvaten" verweven is met de Nederlandse taal, heeft Polzer altijd zijn Zwitserse nationaliteit aangehouden. Gevraagd naar de reden waarom hij nooit de Nederlandse nationaliteit heeft aangevraagd, antwoordde Polzer dat hij de Zwitserse nationaliteit "leuk" vond en hij geen noodzaak zag van nationaliteit te veranderen. De werkelijkheid was anders; tot tweemaal toe hielden de Zwitsers hem uit handen van de Duitsers, die hem wegens het beledigen van Hitler en Mussolini gevangen hadden gezet. De tweede keer sleepten zij hem, bijna letterlijk, net op tijd weg voor het vuurpeloton. Dit betekende wel dat hij naar Zwitserland moest uitwijken en daar zijn dienstplicht moest vervullen. Hij werd ingedeeld bij de geneeskundige troepen.[2] Uit dankbaarheid jegens de Zwitserse autoriteiten handhaafde Polzer zijn Zwitserse nationaliteit, wat niet wegneemt dat hij tot een vooraanstaande Nederlandstalige schrijver en componist uitgroeide.
Na de oorlog was Polzer barpianist (voor de Amerikaanse bevrijders in Parijs), vertaler en copywriter (in Indonesië). Van 1964 tot 1996 trad hij op met eigen liedjes, zichzelf begeleidend op de piano.
Polzer trouwde op 24 augustus 1964 (zijn 45ste verjaardag). Zijn echtgenote heeft er steeds naar gestreefd onbekend te blijven.[3] Het paar leidde na de beëindiging van de actieve loopbaan van Polzer een zeer teruggetrokken leven zonder veel externe contacten. Polzers weduwe overleed op 20 juli 2016 op 86-jarige leeftijd.
Overigens zou Polzer nog tot op zeer hoge leeftijd incidenteel blijven voorlezen uit eigen werk, waarbij hij verrassend veel uit het hoofd declameerde. Deze voordrachten vonden voornamelijk plaats ter gelegenheid van nieuwe publicaties.
In april 2012 verscheen Polzer bij de presentatie van de verzamelbox "Drs. P Complé Compilé" in De Kleine Komedie op het podium. Op deze avond brachten tal van artiesten nummers van Polzer ten gehore. Onder hen bevonden zich Gerard Cox, Don Quishocking, Jeroen van Merwijk, Maarten van Roozendaal, Jan Rot, Fay Lovsky, Jan De Smet, Erik van Muiswinkel en Mieke Stemerdink. Polzer hield een zeer uitgebreide toespraak en declameerde een speciaal voor de avond gemaakt ollekebolleke. Hij baarde opzien door zijn voordracht van het gedicht te beëindigen met een vreugdesprongetje en zaaide paniek door zijn evenwicht te verliezen en bijna in de zaal te belanden. Na zijn val krabbelde hij ongedeerd overeind en voltooide vervolgens onverstoorbaar zijn speech.
In mei 2012 vond een tweede presentatie van de verzamelbox plaats, ditmaal voor oud-leden van het Rotterdamsch Studenten Corps (waarvan Polzer eveneens lid was geweest) in de Industrieele Groote Club te Amsterdam. Op deze bijeenkomst werd Polzer geïnterviewd door zijn uitgever Vic van de Reijt. Bij hoge uitzondering zong Polzer hier enige fragmenten uit zijn liederen.
De presentatie van zijn bundel "Jongste ontdekkingen", samengesteld door Michèl de Jong en Cees van der Pluijm, vond in de herfst van 2013 plaats in een select gezelschap van zes goede bekenden
2018-08-26 13:53:47
artiestennaam van Arnold George Dorsey (Madras, India, 2 mei 1936), is een Brits popzanger in het easy listening-genre.
Arnold Dorsey werd in India geboren. Zijn vader, onderofficier in de British Army, kwam uit Wales, zijn moeder uit Duitsland. Het gezin, inclusief negen broers en zusters, verhuisde in 1946 naar Leicester in Engeland. Hij werd omstreeks 1955 saxofonist in nachtclubs en later zanger. Hij trad tien jaar op onder de naam Gerry Dorsey, maar om zijn succes te vergroten nam hij op zeker moment de opvallender naam Engelbert Humperdinck aan, ontleend aan de Duitse componist van de populaire opera Hänsel und Gretel. Dat kwam hem op een proces te staan, aangespannen door diens erfgenamen. Er is geen familieverwantschap tussen Dorsey en Humperdinck, noch enige andere connectie.
In 1966, nog voor zijn grote succesperiode, nam hij namens het Verenigd Koninkrijk deel aan het Songfestival van Knokke. Volgens hemzelf was België de wieg van zijn succes.[1][2]. Hij trad er regelmatig op, vooral in Knokke en Mechelen. Hij scoorde in Vlaanderen zes nummer 1-hits waarmee hij in totaal 32 weken op de hoogste positie stond.
In 1997 bracht Humperdinck, in samenwerking met onder anderen Peter Koelewijn, het album A little in love uit, dat bestaat uit 13 Engelstalige covers van oorspronkelijk Nederlandstalige nummers.[3] Begin juni 2007 stond hij in Nederland samen met de Toppers en de dansers Remco Bastiaansen en Charissa van Dipte zes keer in de Amsterdam ArenA.
In mei 2012 was Humperdinck de Britse vertegenwoordiger bij het Eurovisiesongfestival 2012 met het nummer Love Will Set You Free, geschreven door Martin Terefe en Sacha Skarbek. Hij eindigde op de 25ste en voorlaatste plaats.
Engelbert Humperdinck verkocht wereldwijd 150 miljoen platen en kreeg daarvoor 72 gouden en 23 platina platen.
2018-08-26 13:53:47
vormden lang een Nederlands artiestenduo. Ze werden vooral bekend door het nummer Shalalie shalala (De duiven op de dam
Gert Timmerman had al een carrière als zanger gemaakt (met Ik heb eerbied voor jouw grijze haren van auteur-componist Bobbejaan Schoepen) toen hij in 1963 een duo vormde met zangeres Hermien van der Weide, met wie hij dat jaar ook in het huwelijk trad. Het duo had in de jaren zestig veel succes. Vanaf de jaren zeventig, toen zij zich tot het christendom bekeerden, hebben ze jarenlang voornamelijk religieus getint repertoire uitgebracht.
Van Kooten en De Bie maakten een parodie op hen via het gospelduo De Positivo"s.
Begin jaren negentig kwam er een einde aan het religieuze repertoire. In 1999 werd het huwelijk ontbonden.
Hermien overleed op 23 mei 2003 op 59-jarige leeftijd aan een nierziekte.
In 2017 werd Gert gediagnosticeerd met alvleesklierkanker, waaraan hij op 28 oktober 2017 op 82-jarige leeftijd overleed.
2018-08-26 13:53:47
Hendrik Nicolaas Theodoor (Hein) Simons (Kerkrade, 12 augustus 1955) is een Nederlands zanger die als kindsterretje in de jaren zestig bekend is geworden onder de naam Heintje.
Hij zingt in het Nederlands, Duits, Engels en Afrikaans. Zijn bekendste nummer is wellicht "Mama". Andere grote hits zijn: Ich bau" dir ein Schloss, Heidschi Bumbeidschi, Ich sing ein Lied für dich, Ik hou van Holland, Oma"tje lief, Oma so lieb en Jij bent de allerbeste.
De ontdekker van Heintje was Addy Kleijngeld, die ook bijna alle composities voor zijn rekening nam, en tevens al zijn platen produceerde. Tijdens een talentenjacht in party centrum "Het Streeperkruis" te Schaesberg zong Heintje Simons een hit van Robertino Loreti, genaamd Mama en sleepte hiermee de eerste prijs in de wacht. Naar aanleiding hiervan werd Kleijngeld door Willy Alberti getipt en reisde hij af naar Bleijerheide, een buurt van Kerkrade waar de ouders van Heintje een horecagelegenheid (De Hanni-Bar aan het Dr. Ackensplein) exploiteerden.
Heintje zong voor bij Kleijngeld en kreeg een contract CNR Records. De eerste plaatopnames (o.a. Mama) vonden plaats in het Bavohuis in Amsterdam. Hein(tje) Simons speelde tussen 1968 en 1971 een rol in een zestal Duitstalige films. Hij scoorde twee nummer 1-hits in zowel Nederlandse Top 40 als de Single Top 100, beide in 1968: Ich bau" dir ein schloss (27 weken in de Top 40 / 18 weken in de Single Top 100), en hit van het jaar 1968 in beide jaarlijsten) en Heidschi Bumbeidschi (13 weken in de Top 40 / 11 weken in de Single Top 100). In 1970 stond Heintje zelfs in de Amerikaanse Billboard 200 met de albums You are the best of all en I"m your little boy.
Nadat hij in 1972 voor het laatst een hit scoorde in Nederland met Meine liebe für dich, wist hij op een kleine opleving in 1978 na, alleen nog succes te halen in Duitsland. In zijn late jeugdjaren woonde hij bij zijn ouders in Neu-Moresnet, een deelgemeente van Kelmis in de Belgische provincie Luik. Tegenwoordig woont hij met zijn gezin op de Manege Schimper in Moresnet, een deelgemeente van Plombières. Simons treedt nog steeds op en maakt jaarlijks een nieuwe cd.
In september 2014 kwam Simons na 41 jaar met een nieuw Nederlandstalig album welke maar liefst dertien weken in de Album Top 100 stond.[1] In 2015 genoot hij grote populariteit in China.
Van Simons zijn wereldwijd meer dan 46 miljoen platen verkocht. Hiervoor kreeg hij 45 gouden platen, alsook twee platina en een diamanten plaat (destijds dienden er 250.000 stuks verkocht te worden om goud te behalen). Een jaar na het begin van zijn carrière kreeg Simons een onderscheiding (7 gouden platen) voor de verkoop van 10.000.000 stuks.[2] Bij het wegvallen van de Berlijnse Muur blijkt dat er ook nog eens 13 miljoen platen zijn verkocht in het Oostblok, daarmee komt de teller op ruim 60 miljoen verkochte geluidsdragers, wereldwijd te staan. Rond zijn 60e verjaardag op 12 augustus 2015[3] is er zoveel media aandacht in heel Europa dat mede hierdoor de song Luchtkasteel van zijn album Thuis zelfs even de nr. 1 positie bezet in de Nederlandse iTunes Download Top 100. In 2017 is er het album "Heintje und Ich", waarin Hein Simons in duet is met de jonge Heintje. Het album haalt de gouden status in Duitsland. Ook de biografie "Ich war Heintje", van Jan Adriaan Zwarteveen is een groot succes in drie Duitstalige landen Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland.
2018-08-26 13:53:47
carrière begon in 1959, toen hij het Jimmie Rodgers-concours won. Zo kreeg hij een platencontract bij Philips. Van Keekens eerste single flopte, maar de tweede, "Corinna, Corinna", een cover van Corrine Corrina van Ray Peterson, eindigde op nummer 5 in de hitlijsten. Hierna begon hij zowel solo als met de Utrechtse groep "The Driftin" Five" op te treden. Later deed hij dit met de band "Speakeasy".
Van Keeken kende pas in november 1971 weer wat succes dankzij zijn hit "Pappie loop toch niet zo snel". Het lied was een cover van "Daddy Don"t You Walk So Fast" geschreven door Peter Callander en Geoff Stephens voor Daniel Boone en werd geproduceerd en vertaald door Peter Koelewijn. Het lied vertelt over een man die zijn vrouw verlaat, maar aan het station door zijn huilende dochtertje wordt overgehaald om toch bij zijn vrouw te blijven. Door het sentimentele thema en stroperige arrangement werd het een klassieker in het schlagergenre. De plaat stond respectievelijk 14 en 13 weken lang in de Veronica Top 40 en de Daverende Dertig en haalde zelfs de 3e plaats in beide hitlijsten.
In 1973 ging Van Keeken definitief solo, zonder nog echt veel succes te hebben. Tijdens de rest van de jaren 1970 en 1980 trad hij samen met zijn vrouw op als "Herman en Angie". Hij opende medio jaren 70 een winkel in muziekinstrumenten aan het Melkpad in Hilversum.
Van Keeken overleed op 55-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersentumor.
2018-09-16 10:56:12
Johanna Louise (Anneke) Grönloh (Tondano, Nederlands-Indië, 7 juni 1942 - Frankrijk, 14 september 2018[1]) was een Nederlandse zangeres.
Zangeres Anneke Grönloh is op 76-jarige leeftijd overleden. Dat heeft haar management zondag laten weten.
De zangers overleed vrijdagochtend in Frankrijk, waar zij woonde.
Grönloh trad vorig jaar voor het laatst op. In 2016 kreeg zij een zware longembolie. Sindsdien leefde zij met een zuurstofapparaat.
Grönloh is een van de best verkopende Nederlandse artiesten allertijden. Zij verkocht meer dan 30 miljoen platen.
Grönloh brengt haar eerste levensjaren in het door de Japanners bezette Nederlands-Indië door in een jappenkamp. Haar vader, een Nederlandse officier, is al voor haar geboorte geïnterneerd. Pas na de bevrijding wordt het gezin herenigd.
Na de oorlog vertrekt het gezin Grönloh met het schip de Willem Ruys naar Nederland, waar het wordt opgevangen in het Noord-Brabantse Grave. Grönloh groeit op in Eindhoven. Op het Gemeentelijk Lyceum leert ze Peter Koelewijn kennen en treedt zij samen met hem en zijn "Rockets" op tijdens feestjes. Daarnaast verzorgt ze in Nederland en België al optredens met onder meer het orkest van Jos de Mol en The Skyliners, waar ze voornamelijk Amerikaanse hits, jazz en rock-"n-roll zingt. Onder de naam Yokotjang treedt ze ook op als zangeres/danseres met oosterse liedjes. Yokotjang is Japans voor "klein zusje". Zo werd Grönloh in het jappenkamp genoemd.
Op 19 december 1959 wint Grönloh het Cabaret der onbekenden, een destijds bekende talentenjacht. De finale wordt op televisie uitgezonden en de hoofdprijs is een platencontract. Haar winnende lied Ma, he"s making eyes at me wordt later een hit voor haar in het buitenland. Ze neemt een Nederlandse versie ervan op onder de titel Ma, hij wil zo graag een zoen. De opname wordt een hit in Nederland. Op deze plaat wordt ze begeleid door Peter en zijn Rockets, met wie ze in de periode 1960/1962 optredens in het land verzorgt.
Grönloh komt onder contract bij platenfirma Phonogram van Philips, het huidige Universal Music. Haar eerste single is een Maleis liedje met de titel Asmara. In Nederland doet het nummer weinig, maar in Singapore, Maleisië en Indonesië wordt het een hit. Een nummer 1-hit en gouden plaat in het verre oosten zijn het resultaat. Eind 1960 vertrekt ze op haar eerste concerttournee naar Singapore en Maleisië. Voor de Nederlandse markt worden tienerliedjes als Maar Charly stuurde me bloemen opgenomen, waarmee haar populariteit groeit. De song Trui, trui, slobbertrui is de eerste echte hit in eigen land in 1961.
De in 1961 opgenomen Indische liedjes Boeroeng kaka en Nina Bobo worden in 1962 hits in het verre oosten. Beide nummers staan maandenlang op nummer 1 in Singapore en Maleisië en leiden wederom tot gouden platen. Tijdens een tournee in in januari 1962 treedt Grönloh op in stadions en grote concertzalen in onder andere Singapore, Ipoh, Malakka en Penang. Ze onderneemt deze tournee samen met The Blue Diamonds, die in die streken ook erg populair zijn door hun hit Ramona. Nina Bobo scoort ook in Japan en wordt Grönlohs grootste internationale hit. Ondertussen heeft ze ook een aantal platen opgenomen in het jazzgenre, haar favoriete muziekstijl, met onder andere de Dutch Swing College Band en de Rivertown Dixieland Band.
In juli 1962 neemt ze samen met onder andere Mieke Telkamp en Milly Scott deel aan het Songfestival van Knokke. Daar zingt ze voor het eerst haar nieuwe single Brandend Zand. Het nummer komt vanuit het niets in de maandelijkse hitlijst van Muziek Parade binnen op nummer 1 en blijft daar 2 maanden staan, totdat het van die plek verdreven wordt door haar nieuwe plaat Paradiso, die 4 maanden op nummer 1 staat. In de wekelijkse hitlijst van Platennieuws staat Brandend zand 2 weken op de eerste plaats. Vanaf 24 november 1962 staat Paradiso 16 weken aaneensluitend op nummer één, een record dat in de wekelijkse hitparade[2] pas na 54 jaar in 2017 is geëvenaard door Ed Sheeran met Shape of You en Despacito van Luis Fonsi en Daddy Yankee.[3] Voor zowel Brandend Zand als Paradiso krijgt ze eerst gouden en daarna platina platen. Wanneer Grönloh eind november opnieuw voor een tournee naar het verre oosten vertrekt, is ze uitgegroeid tot Nederlands eerste en grootste tienerster/popidool. Bij aankomst in Singapore ontvangt ze een gouden plaat voor Nina Bobo. Deze plaat is met een wereldwijde verkoop van bijna zeven miljoen exemplaren Anneke Grönlohs grootste internationale succes. Het is tevens haar "herkenningsmelodie" in de landen in het verre oosten.
Het succes wordt alleen maar groter. In 1963 zijn Soerabaja en Cimeroni opnieuw nummer 1-hits en goed voor gouden platen in Nederland. Ook Wladimir en Da doe ron ron resulteren in goud. Alleen al in 1963 ontvangt Grönloh vijf gouden platen voor verschillende titels binnen tien maanden tijd. Het levert een record op in het Guinness Book of Records. Wim Kan brengt haar een serenade in een geheel aan haar gewijde conference. Daarin blijkt hij van de tekst van Brandend Zand overigens weinig chocola te kunnen maken:
"Zwarte Dino, jij wou Nina, die met Rocco was verloofd. Maar toen Rocco werd gevonden, werd jouw onschuld niet geloofd... Dan gaat er een wereld van onbegrip voor je open..."
Ook in Duitsland stijgt Grönlohs populariteit, mede dankzij het succes van de Duitse versie van Cimeroni, Wenn wir beide Hochzeit machen. Grönloh treedt veelvuldig op voor de Duitse televisie en is een terugkerende gast in de grote shows van Vico Torriani, Peter Weck, Peter Alexander en Anneliese Rothenberger. In Indonesië, Maleisië,Singapore en Japan worden Bengawan Solo, Boeroeng Kaka, Buka Pintu en de Maleise versie van Paradiso grote hits. Speciaal voor het uitroepen van de nieuwe republiek Malaysia neemt Anneke Grönloh een Engelse versie op van Brandend Zand met de titel Oh Malaysia. Het lied wordt zo populair dat men zelfs overweegt er het nieuwe volkslied van te maken. Het levert weer een gouden plaat op. Vanuit Singapore is er de aanbieding voor de hoofdrol in en musical bioscoopfilm. Wegens tijdgebrek kan de zangeres hier niet op ingaan. In deze periode treedt ze namelijk zeven dagen per week gemiddeld drie en vaak zelfs vier of vijf keer per dag op in Nederland en België. Uiteindelijk grijpt de huisarts in en bedingt bij de platenmaatschappij één rustdag in de week. Aanleiding hiervoor was dat Grönloh een aantal keren na een optreden was flauwgevallen wegens oververmoeidheid en verplicht een slaapkuur van een week moest ondergaan om bij te kunnen komen. Naast de vele optredens waren er ook nog de radio- en tv-opnames, interviews, fotosessies en plaatopnames. De Grönloh-gekte bereikte in 1963 een hoogtepunt. Bij haar optredens kwam vaak zo"n grote mensenmassa op de been dat geregeld politie-escortes werden ingezet om de zangeres veilig op een locatie en daar weer vandaan te krijgen. Tijdens een tournee voor de militairen, die ze samen met Willeke Alberti maakte, werden vaker de wielen onder haar auto uitgehaald door de strijdkrachten om haar langer ter plaatse te kunnen houden voor handtekeningen en foto"s.
In 1964 zijn Rozen hebben doornen en Schemering nog behoorlijke hits. Maar met de komst van de British Invasion verandert de muzikale smaak van de jeugd. Aangezien Anneke Grönloh ook een grote populariteit geniet bij de ouders en grootouders van de tieners blijft haar populariteit en plaatverkoop vooralsnog groot en gehandhaafd. Haar wordt gevraagd Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival in Kopenhagen. De platenmaatschappij vindt het geen goed idee, omdat Grönloh internationaal een succesvolle carrière heeft en het niet winnen van het festival daaraan schade zou kunnen toebrengen. De zangeres vindt het echter een grote eer en besluit toch te gaan. In de voorronde zingt ze drie liedjes: Weer zingt de wind, Vliegende Hollander en Jij bent mijn leven. Dat laatste nummer wordt gekozen voor de internationale finale. Grönloh haalt er in Kopenhagen de tiende plaats mee. Ze ontvangt de persprijs van de internationale pers voor haar voordracht. Zowel Jij bent mijn leven als Weer zingt de wind halen in Nederland de hitparade.
Samen met Rob de Nijs maakt Grönloh een tournee met Rudi Carrell in een grote theatershow die onder andere drie weken in Carré en drie weken in het Circustheater staat. Ook zijn er een aantal concerten met Cliff Richard in het Scheveningse Kurhaus en de veilinghallen in Blokker. Op 31 augustus treedt ze in het huwelijk met Radio Veronica diskjockey Wim-Jaap van der Laan. Het huwelijk wordt onder massale publieke belangstellig gesloten in Amsterdam. Grönloh tekent een contact bij de KRO voor een serie succesvolle tv-shows die onder de titels U spreekt met Anneke en De Anneke Grönloh Show vier seizoenen te zien is. Hierin zingt de zangeres internationaal repertoire en ontvangt gasten zoals Marianne Faithfull en The Seekers.
In Duitsland gooit ze hoge ogen met Das wird ein Wochenend, dat speciaal voor haar geschreven werd door Werner Scharfenberger, de componist van Brandend Zand. Het was de bedoeling dat Grönloh het zou zingen in een muziekfilm met Peter Kraus. Ook nu was dat niet mogelijk vanwege een overvolle agenda. Vivi Bach nam de rol uiteindelijk voor haar rekening. Aan het eind van 1964 vertrekt Anneke Grönloh samen met The Blue Diamonds voor een concerttournee naar Indonesië. Zij zijn daarmee de eerste Nederlandse artiesten die na de onafhankelijkheidsverklari
In 1965 is Grönloh de leading lady in de Sleeswijk Revue, ook wel bekend als de Snip en Snap revue. Daarmee maakt ze de overstap van teenagerzangeres naar volwassen vedette. Dat is ook merkbaar in haar platenrepertoire dat volwassener en minder commercieel wordt. De tijd van de grote hits is in Nederland voor haar voorbij, maar in het buitenland volgen nog meerdere gouden platen, waaronder twee nummer 1-hits in het voormalige Joegoslavië met Servisch gezongen versies van Wladimir en Ximeroni in 1966. Daarnaast onderneemt ze veel buitenlandse tournees, onder andere naar Suriname, is er een uitnodiging voor het Gouden Roosfestival van Montreux, 1969, en neemt ze deel aan internationale songfestivals in Athene, 1968, en het Nederlandse nationale songfestival in 1969. In datzelfde jaar staat ze naast Ramses Shaffy in zijn theaterproductie Shaffy Verkeerd en maakt ze een korte theatertoernee met het komisch duo De Mounties. Naast haar eigen televisieshows voor de KRO, die lopen tot 1967, is ze samen met Rob de Nijs de vaste stergast in de tv-serie Studio Anno die de NCRV van 1968 tot en met 1970 maandelijks uitzendt. Inmiddels is Anneke Grönloh ook moeder van twee zonen.
In de jaren 70 legt Grönloh zich voornamelijk toe op Nederlandse luisterliedjes en jazz. Er zijn jaarlijks tournees naar Indonesië en de West. Ze wint in 1972 het songfestival van Menorca met het lied Shala-lee, shala-loo en scoort in Duitsland een bescheiden hit met Hasta la vista mañana. In 1977 neemt ze enkele nummers op met haar vriend en collega Ronnie Tober, waarvan Speel nog een liedje orgelman het meeste succes heeft. Samen met haar echtgenoot runt ze een aantal jaren in Eindhoven restaurant Het Koetshuis, maar dit blijkt uiteindelijk niet te combineren met haar podiumwerk. In 1986 keert Grönloh bij platenfirma Telstar terug naar het commerciële Nederlandse lied en scoort met Santo Domingo. In dezelfde periode doet ze in de Sterrenplaybackshow op verzoek van Henny Huisman een imitatie van Tina Turner die veel opzien baart en publiciteit veroorzaakt.[bron?] Op maatschappelijk vlak zet ze zich in voor de acceptatie van homoseksuelen en de taboedoorbreking rondom de ziekte aids.
In 1997 wordt Anneke Grönloh door koningin Beatrix benoemd tot officier in de Orde van Oranje-Nassau.[4] Ook ontvangt ze in 1997 vijf records van het Guinness Book of Records, onder andere voor de zangeres met de meeste nummer 1 hits en voor de langste tijd onafgebroken in de hitparade (37 maanden). In 1993 is ze de eregaste bij Mies Bouwman in de televisieshow In de hoofdrol. In 1994 viert ze haar 35-jarig artiestenjubileum met concerten in de Amsterdamse Stadsschouwburg en het Indoor Stadion in Singapore. Ze brengt een album uit waarop alle teksten zijn geschreven door Jan Rot.
In het nieuwe millennium zijn er meerdere jubileumgala"s in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag, nieuwe cd"s en dvd"s en opnieuw buitenlandse tournees. In 2002 zet Paul de Leeuw haar een aantal weken lang in zijn tv-programma Herberg de Leeuw neer als een aan lager wal geraakte, seksverslaafde alcoholiste. Wanneer hij daarmee weigert te stoppen, schakelt Anneke Grönloh een advocaat in. De NCRV, die het programma uitzendt, grijpt uiteindelijk in en weigert het programma verder uit te zenden. Het resulteert in het vertrek van De Leeuw bij de omroep, die aan Grönloh een schadeloosstelling betaalt voor beschadiging van haar imago en goede naam.[5][6]
In 2004 overlijdt haar echtgenoot Wim-Jaap van der Laan. In 2006 volgt Anneke Grönloh Corry Brokken op als gastvedette bij de cabaretgroep Purper en is zij samen met Jos Brink de stergast in het programma Purper 100. De tournee wordt afgesloten in Theater Carré.
Op 65-jarige leeftijd maakt Grönloh in 2007 haar debuut als actrice met de hoofdrol in de bioscoopfilm Ver van familie onder regie van Marion Bloem. Ze wordt door Radio 5 uitgeroepen tot "de icoon van de jaren 60". Er is een samenwerking met rapper Ali B in zijn tv-serie Ali B op volle toeren. In 2009 maakt Omroep MAX een tv-registratie van het 50-jarig artiestenjubileum dat gevierd wordt met een gala in de Haagse Koninklijke Schouwburg. Gasten zijn onder andere Willeke Alberti, Ria Valk en Ronnie Tober. De dvd van dit concert komt in de week van verschijnen binnen op nummer 20 in de dvd-verkooplijst. Op uitnodiging van de president van Singapore verzorgt Grönloh in datzelfde jaar ook een concert/tv-optreden in Singapore.
In 2012 ontvangt Anneke Grönloh uit handen van Ali B van de muziekuitgeverij Benelux Music een triple diamond award voor het feit dat er van haar lied Brandend Zand sinds 1962 meer dan 3,5 miljoen exemplaren zijn verkocht. Dat is meer dan van welk ander Nederlands nummer dan ook. Ook speelt ze de rol van Oma Toetie in de NTR-dramaserie Zusjes. In 2014 viert ze haar 55-jarig artiestenjubileum met een gala-avond op het SS Rotterdam. De show heet A swinging affair en ze wordt begeleid door de Dutch Swing College Band, Louis van Dijk en Candy Dulfer. Als speciale gasten treden zangeres DO (Dominique van Hulst) en de sopraan Marjon Lambriks op.
In 2015 neemt Grönloh in het kader van 70 jaar bevrijding een versie op van de oorlogsklassieker We"ll meet again, ondersteund door de Mastreechter Staar. Ze bezoekt in Engeland haar oude vriendin Vera Lynn om het eerste exemplaar van de single aan te bieden. Tijdens een optreden op de Nationale Veteranendag op het Malieveld in Den Haag krijgt ze van de Commandant der strijdkrachten generaal Tom Middendorp een award aangeboden voor 10.000 downloads van deze single.
In 2016 wordt Anneke Grönloh getroffen door een zware longembolie. Als gevolg hiervan wordt ze afhankelijk van een zuurstofapparaat. Ze blijft in eerste instantie gewoon optreden, maar begin juni 2017 besluit ze op de dag voor haar 75ste verjaardag een streep te zetten onder haar carrière. Het optreden valt haar te zwaar en ze heeft geregeld ademproblemen. Haar laatste grote openbare optreden gaf ze op "De nacht van Johnny Hoes" op 26 augustus 2017 in Weert. Op 14 september 2018 overleed ze op 76 jarige leeftijd aan een ziekte waar ze al geruime tijd aan leed.
2018-09-26 23:20:54
Anna Maria Clasina (Annie) de Reuver (Rotterdam, 19 februari 1917 – aldaar, 1 januari 2016) was een Nederlandse zangeres. Zij was een van de populairste Nederlandse zangeressen in de jaren veertig en vijftig van de twintigste eeuw.
Annie de Reuver erfde haar voorliefde voor muziek van moeders kant. Al tijdens haar schooltijd begon ze met twee jongens het muzikale trio The Rhythm Aces. Daarna zong ze bij amateurbigband The Blue Blowers.
De Reuvers debuut bij The Ramblers vond eind 1934 plaats. Ze was toen bijna achttien jaar oud. De Reuver deed auditie voor dirigent Theo Uden Masman en werd aangenomen. Al snel was ze te horen in rechtstreekse radio-uitzendingen voor de VARA.
In 1935 trad De Reuver aan in de Pulchri-studio in Den Haag om plaatopnamen te maken voor Decca met The Ramblers en de Amerikaanse tenorsaxofonist Coleman Hawkins. Ze nam drie nummers op: Some of these days, I only have eyes for you en Hands across the table.
De Reuver werd vooral bekend met liedjes van de hand van onder anderen Tom Erich, Jaap Valkhoff, Pierre Wijnnobel en Paul Roda: Harmonica Jim, Wenen, Lied van het Pierement, Veel bittere tranen, Diep in mijn hart en Kijk eens in de poppetjes van mijn ogen. Het laatste nam ze in 1952 voor de eerste keer op als duet met Karel van der Velden en The Skymasters.
2018-09-26 23:22:01
Anna Maria (Anny) Palmen (IJmuiden, 19 augustus 1926 – Beverwijk, 15 januari 2000) was een Nederlandse zangeres. Zij werd bekend als Anny Palmen en ook als Drika van de Boertjes van Buuten. Haar voornaam wordt vrijwel altijd als "Annie" gespeld, ook op haar eerste platen.
Op 15-jarige leeftijd zong Palmen al bij een Hawaiian orkest. Daarna zong ze bij een cowboy-trio en een dansorkest in Haarlem. Ze werkte toen als semi-professional. Palmen deed vaak mee aan zangwedstrijden en won in 1948 een talentenwedstrijd bij de KRO. Ook werd zij Miss Zandvoort.
Op 22-jarige leeftijd werd ze al regelmatig gevraagd voor radio-optredens van de VARA, AVRO en KRO. In 1958 scoorde ze haar eerste hit met Ik zal je nooit meer vergeten. In 1958 maakte zij deel uit van het duo De Hartedieven, bestaande uit Annie Palmen en Nelly Wijsbek. Het duo maakte in 1958 drie singletjes bij het label Artone.
In 1960 nam Palmen deel aan het Nationaal Songfestival, de preselectie voor het Eurovisiesongfestival, dat op 29 maart in Londen zou plaatsvinden. Dat jaar werden alle nummers door twee artiesten gebracht. Net als Rudi Carrell zong ze het nummer Wat een geluk. De vakjury koos echter voor Carrell. Maar drie jaar later kreeg Palmen haar kans. Ze werd als enige kandidaat voor het Songfestival van 1963 geselecteerd, dat eveneens in Londen zou plaatsvinden. Wegens een muzikantenstaking vond er geen Nationale Finale plaats. Palmen presenteerde drie liedjes voor een vakjury. Deze koos voor Een speeldoos (geschreven door Dick Schallies en Pieter Goemans). Dirigent Dolf van der Linden was solidair met de stakende muzikanten en ging daarom niet mee naar Londen, waar Palmen met een Britse dirigent moest werken. Tijdens het Eurovisiesongfestival op 23 maart 1963 eindigde ze op een gedeelde dertiende en laatste plaats met nul punten. Palmen weet de lage waardering zowel aan het orkest, dat het ragfijne liedje veel te hard zou hebben ingezet, als aan een technische storing, waardoor zij niet goed in beeld kwam. Bij terugkomst in Nederland kreeg ze allerlei verwijten, zodat zij aan het festival een nare herinnering overhield.
In september 1967 begon ze als Drika, het zingende boerinnetje bij de Boertjes van Buuten, aan een nieuwe fase in haar carrière. Palmen was de opvolgster van Annie de Reuver en was gevraagd door Kees Schilperoort, die bij de Boertjes de rol van Gait-Jan Kruutmoes speelde. Palmen was aanvankelijk bang haar naamsbekendheid te verliezen. Maar haar optreden werd een enorm succes. In 1969 werd een uitgebrachte Langspeelplaat met goud beloond. Palmen ontdekte ook dat de Boertjes van Buuten doorgewinterde beroepsmuzikanten zijn, met leden van het Promenade Orkest en het Radio Filharmonisch Orkest. Het maandelijkse televisieprogramma Mik kon rekenen op een hoge kijkdichtheid.
Toen het programma na 1972 werd beëindigd, kwam ook het einde van Palmens carrière in zicht.
Palmen overleed op 73-jarige leeftijd in Beverwijk na een langdurige ziekte.
2018-10-04 17:11:12
(Baltimore (Maryland), 21 december 1940 – Laurel Canyon (Californië), 4 december 1993) was in de eerste plaats een Amerikaans componist, die ook deel uitmaakte van of de leiding had over verschillende rockgroepen (zoals The Mothers of Invention); daarnaast was hij een gerespecteerd musicus. Zappa mengde op geheel eigen wijze rockmuziek met psychedelica, jazz, experimentele muziek en eigentijdse klassieke muziek gecombineerd met een grote dosis zelfspot, humor en performance-art.
Zappa begon begin jaren zestig met het maken van muziek. In de beginperiode werkte hij veel samen met Captain Beefheart. Zijn eerste professionele opnamen werden gemaakt voor soundtracks, namelijk de films The World"s Greatest Sinner en Run Home Slow. Hij maakte deze opnamen in Studio Z, in Rancho Cucamonga.
Medio jaren zestig werd Zappa lid van The Soul Giants. Hij werd de gitarist van de band. Niet lang daarna werd hij de "leider", en hernoemde hij de band The Mothers. Ze werden opgemerkt door verschillende platenproducers en door Tom Wilson binnengehaald bij Verve Records. Ze moesten wel de naam van de band veranderen van The Mothers, naar The Mothers of Invention, omdat mother een afkorting van motherfucker was (in die tijd werden goede muzikanten in het milieu motherfuckers genoemd). In 1966 kwam het eerste album van de band, Freak Out!, uit.
Opmerkelijk is dat Zappa nooit "samenwerkte" met muzikanten op de manier die gebruikelijk was in de popmuziek. Hij nam muzikanten in dienst, betaalde hun loon en ontsloeg ze.
Zappa was naast rockmuzikant ook een eigentijds klassiek componist. Wat zijn vroege werk betreft kwam dit naar voren in Lumpy Gravy (1967). Daarna bewoog hij zich een aantal jaren meer op jazz- resp. rockterrein, maar Orchestral Favorites (1979) en zijn beide platen met het London Symphony Orchestra (Vol. 1 (1983) en Vol. 2 (1987)) waren weer duidelijk modern-klassieke werken. In 1984 verscheen The Perfect Stranger, waarop Pierre Boulez met zijn Ensemble InterContemporain composities van Zappa uitvoerde.
Naast zijn interesse voor onder anderen Karlheinz Stockhausen, Igor Stravinsky en Anton Webern, is Zappa ook bekend om zijn idolatrie van Edgard Varèse, een modern componist. Zappa was een man van precisie, zeer kritisch op zichzelf. Hij voerde steeds vernieuwingen door. Hij was de tweede in de popgeschiedenis die een dubbel-lp uitbracht (de eerste was Bob Dylan met Blonde on blonde). Hij produceerde, behalve zijn twee eerste platen, alles zelf, en was een van de eerste muzikanten die op een 4-track opnam, die hij dan nog zelf in elkaar geknutseld had. Zijn muziek laat zich bestempelen als avant-garde. De muzikant was vaak politiek en maatschappijkritisch in zijn teksten, die gekenmerkt worden door hun ironie. Zappa ageerde tegen oorlog, het fundamentalistische geloof en kleinburgerlijkheid, maar ook de popcultuur (hippies, discomuziek enzovoort) bleef niet gespaard. Vooral de media moeten het ontgelden in zijn nummers. Televisie, zo meende hij, is een gevaarlijke propagandamachine. Dit is te horen in zijn nummer I"m the slime uit 1973. Zijn teksten waren ook omstreden vanwege de vele verwijzingen naar seks en seksuele aberraties, bijvoorbeeld in Bobby Brown (goes down) uit 1979.
In 1985 nam Zappa deel aan een hoorzitting die was georganiseerd door het PMRC (Parents" Music Resource Center), waaraan onder andere Tipper Gore, de vrouw van Al Gore, was verbonden. Deze instelling beweerde dat de Amerikaanse platenindustrie de jeugd van Amerika blootstelde aan "seks, geweld en de verheerlijking van drugs en alcohol". Zappa trad tijdens deze "congressional hearing" op als voorvechter van de muzikale vrijheid en bestreed met verve de mening van het PMRC. Muzikaal nam Zappa wraak met het album FZ meets the Mothers of Prevention uit 1985.
Naarmate hij ouder werd legde hij zich steeds meer op het componeren toe. Tot zijn klassiek-moderne hoogtepunten kan "The Yellow Shark" (1993) gerekend worden, de laatste cd die hij bij leven maakte. Hierop speelt het Duitse Ensemble Modern werk van Zappa, door hemzelf gedirigeerd. Een jaar later werd Civilization, Phaze III uitgebracht, waarmee hij tot zijn dood in 1993 bezig was.
Zappa kan tot de belangrijkste componisten gerekend worden van de 2e helft van de 20e eeuw. Over zijn vocale kwaliteiten was Zappa minder tevreden. Zo stelde hij in een interview, dat wanneer hij auditie zou moeten doen voor zijn eigen band, hij niet zou worden aangenomen.
Zappa was sinds 1967 getrouwd met Gail, geboren als Adelaide Gail Sloatman (1945-2015), die de zaken van Zappa beheerde. Samen hadden ze vier kinderen:
Moon Zappa (Moon Unit Zappa, 1967)
Dweezil Zappa (Ian Donald Calvin Euclid Zappa, 1969), genoemd naar de bijnaam van de kleine teen van Gail. Dweezil houdt zich onder andere bezig met het beheren en uitgeven van de honderden uren onuitgegeven muziek die nog in Zappa"s kelder bewaard liggen.
Ahmet Zappa (Ahmet Emuukha Rodan Zappa, 1974)
Diva Zappa (Diva Thin Muffin Pigeen Zappa, 1979)
Zappa overleed enkele weken voor zijn 53ste verjaardag aan de gevolgen van prostaatkanker. Zijn as is begraven aan Westwood Village Memorial Park Cemetery in Los Angeles zonder gedenksteen.
2018-10-20 17:27:31
2018-11-10 14:36:44
pseudoniem van Cornelis Pieters (Amsterdam, 16 december 1919 - aldaar, 8 oktober 1993), was een Nederlandse zanger van het levenslied.
Manke Nelis begon als bassist en werkte vaak samen met zijn zwager, accordeonist Johnny Meijer. In de jaren vijftig nam hij de artiestennaam Carlo Pietro aan en ging onder die naam het Amsterdamse levenslied vertolken. Toen hij na een motorongeluk nabij Lyon in Frankrijk in het ziekenhuis terechtkwam, bleek al snel sprake van een medische misser. Men was de tetanus-prik vergeten te geven en bij Manke Nelis moest uiteindelijk zijn rechterbeen worden afgezet. Voor deze misser heeft Manke Nelis 105.000 gulden schadevergoeding gekregen. Onder zijn bijnaam Manke Nelis behaalde hij zijn grootste successen. In 1987 behaalde hij een Top 40-hit met Kleine Jodeljongen, een cover van het Italiaanse La Piccinina uit 1939. De single was alarmschijf bij omroep Veronica. Hij had daarna nog enkele successen met De ezelserenade, Tante Saar (Wunderbar) en Laat de hele boel maar waaien.
In 1987 overleefde hij ternauwernood een busongeluk tijdens een Amerikaanse tournee met Nederlandse artiesten in San Diego. Hij trad tot zijn dood op in café The Shorts of London op het Rembrandtplein. In 1993 stierf hij aan kanker.
Op 30 oktober 2005 werd op de kop van de Elandsgracht op het Johnny Jordaanplein in de Jordaan in Amsterdam, een standbeeld voor Manke Nelis onthuld, daar waar ook zwager Johnny Meijer een borstbeeld heeft
2018-11-10 14:36:44
is de naam van een Amerikaans platenlabel, dat in 1959 werd opgericht door Berry Gordy Jr. in Detroit. De naam is een samentrekking van "Motor City", de bijnaam voor Detroit, en het woord "town".[1]
Zeker in de jaren zestig en zeventig was Motown meer dan een label. De muziek die er werd geproduceerd, door Gordy gelabeld als "The sound of young America", vormde de eerste basis voor de doorbraak van Afro-Amerikaanse populaire muziek naar een blank publiek. De muziek heeft een kenmerkend geluid, doordat een vaste groep componisten en producers voor de vormgeving zorgde en voor vrijwel alle opnames dezelfde huisband The Funk Brothers gebruikt werd, met achtergrondzang van The Andantes en hun mannelijke tegenhangers The Originals.
Motown bracht veel grote sterren voort, van wie Diana Ross (& The Supremes), Michael Jackson (& The Jackson 5), Stevie Wonder, Marvin Gaye, Smokey Robinson (& The Miracles), The Four Tops, The Temptations, Martha & The Vandellas en Lionel Richie de grootste bekendheid genieten, ook in Europa. Ook Gladys Knight & the Pips, Edwin Starr en The Isley Brothers, die ook op andere labels succesvol zijn geweest, profiteerden in hun Motownperiode van de mogelijkheden die dit label bood op het gebied van liedjesschrijven, platenproductie en promotie. Er waren ook artiesten die Motown teleurgesteld de rug toekeerden, onder wie Mary Wells, Brenda Holloway en Kim Weston, maar hun verdere carrières waren minder succesvol dan toen ze bij Motown onder contract stonden.
Motown begon als een familiebedrijf, maar werd in 1988 verkocht aan MCA Records, waarna het nog enkele malen van eigenaar verwisselde. Tegenwoordig maakt Motown deel uit van The Island Def Jam Motown Music Group, dat zelf weer een onderdeel is van de Universal Music Group.
Nederlandse artiesten van wie Motown enkele platen in de VS heeft uitgebracht waren The Honest Men en The Cats. Sinds 2009 is de Nederlander Waylon door Universal ondergebracht bij het onderdeel Motown.
2018-11-10 14:36:44
De oplage van Muziek Expres bereikte een hoogtepunt in 1974 (375.000 exemplaren). Oprichter en uitgever Paul Acket, tevens actief als concertorganisator, verkocht het blad toen, samen met Popfoto, voor een miljoenenbedrag aan uitgeverij VNU. Van de opbrengst richtte hij het North Sea Jazz Festival op. In 1975 stapte Acket tevens op als directeur van Muziek Expres B.V. en vertrok ook langjarig hoofdredacteur Ruud van Dulkenraad. Hij werd opgevolgd door achtereenvolgens Paul Deckers (1975-1976), Dick Kooiman (1977-1985; tevens hoofdredacteur van Popfoto), Tineke Verhoeven (1985-1988) en Jan Groenewold (1988-1989). Ondanks (of misschien wel dankzij) diverse formulewijzigingen daalde de oplage van Muziek Expres vanaf 1974 snel - tot 137.015 exemplaren in 1979 en 77.813 in 1989. VNU besloot toen de uitgave van het blad te staken: in december 1989 verscheen het 645ste en laatste nummer.
De inhoud van Muziek Expres bestond voornamelijk uit artikelen over en interviews met de artiesten die op dat moment populair waren. Andersom kon een reportage in het blad ook leiden tot een plotselinge stijging van de platenverkoop. Met de posters uit het tijdschrift werd destijds menige tienerkamer behangen. Maandelijks werden songteksten afgedrukt van enkele songs die hoog in de hitparade stonden. Hiervan werd gretig gebruikgemaakt door artiesten en bandjes. Hoewel onder de teksten netjes de naam van de muziekuitgeverij werd afgedrukt, werden de meeste teksten door de redactie van het blad op gehoor gereproduceerd. Dit leidde soms tot vreemde resultaten. Zo werd in 1965 de beginregel van We"ve gotta get out of this place van The Animals afgedrukt als: "In the studio part of the city" waar het moest zijn "In this dirty old part of the city". Gevolg was, dat in vele dancings en parochiezaaltjes hits met gebrekkige "Muziek Expres-teksten" werden vertolkt. Vanaf 1960 publiceerde het blad ook de programmering van Radio Veronica. Veronica-diskjockey Joost den Draaijer had tussen 1961 en 1964 zijn eigen rubriek in het blad. Vanaf juni 1958 drukte "ME" zijn eigen (maandelijkse) hitparade af. De populariteit daarvan daalde halverwege de jaren 60 toen de wekelijkse hitlijsten opkwamen, zoals de Tijd Voor Teenagers Top 10, de Parool Top 20 en de Veronica Top 40, waarvan iedere vrijdag gratis gedrukte exemplaren verspreid werden.
Onder de titel Musikexpress begon in juli 1969 op initiatief van Acket ook een Duitstalige versie van Muziek Expres te verschijnen, met aanvankelijk grotendeels dezelfde inhoud als de Nederlandse editie. Anders dan "moederblad" Muziek Expres bestaat Musikexpress nog steeds. Sinds 2000 wordt het blad uitgegeven door Axel Springer Verlag.
2019-02-01 10:01:48
Sophietje-zanger Johnny Lion (77) overleden
4 juli 1941 - 31-1-2019+
De Nederlandse zanger Johnny Lion, die in 1965 een grote hit scoorde met het nummer Sophietje, is 31-1-2019 overleden. Dat heeft zijn collega Rob de Nijs bekendgemaakt op zijn Facebookpagina. De geboren Hagenaar, die in werkelijkheid John van Leeuwarden heette, is 77 jaar oud geworden.
Johnny Lion leed de laatste jaren van zijn leven aan Alzheimer en had longkanker met uitzaaiingen. Volgens zijn familie gaf de zanger in zijn laatste levensfase aan niet meer te willen worden behandeld.
Lion, die al jaren in Breda woonde, begon zijn muziekcarrière in 1959. In dat jaar richtte hij samen met een aantal schoolvrienden de band Johnny & His Jewels: een groep die later de naam The Jumping Jewels kreeg. Met The Jumping Jewels, geboetseerd naar het voorbeeld van de werelberoemde Britse zanger Cliff Richard, scoorde de toen nog Hagenaar in 1961 een nummer 1-hit met het nummer Wheels.
De band bleef vervolgens nog vier jaar uiterst succesvol in Nederland, waarna frontman Lion besloot voor een sololoopbaan te gaan. En met succes. Vrijwel gelijk scoorde hij een hit met het nummer Sophietje: een Nederlandstalige cover van het oorspronkelijk Zweedse nummer Fröken Fräken van Thore Skogma. Sophietje - met de legendarische zin ‘zij dronk ranja met een rietje’ - was opgedragen aan zijn toenmalige vriendin Sophie van Kleef met wie hij een kledingzaak runde.
Echtgenote
Na Sophietje bracht Johnny Lion nog het nummer Tjingeling, maar in de jaren die daarop volgden bleven hits uit. Desondanks bleef hij in de schijnwerpers. Zo trad hij geruime tijd samen met Rob de Nijs op tijdens voorstellingen van Circus Boltini. Boltini was de oom van Lions tweede vrouw, circusartieste Mariska Akkerman, die in september 2018 overleed na een kort ziekbed.
Lions stiefzoon Alex Akkerman vertelde eind vorig jaar aan BN DeStem dat de zanger terminaal was. ,,Begin november kregen we te horen dat verdere behandeling met 99 procent zekerheid niet meer zal baten. Dus hebben we besloten hem dat te besparen. Het is nog een kwestie van maanden.” Johnny had de laatste tijd 24 uur per dag zorg nodig. Zijn stiefzoon bezocht hem elke dag.
De laatste jaren werd het wat stiller rond de zanger. Hij bracht nog sporadisch werk uit. Voorbeelden daarvan zijn de single Alleen in Dallas en de titelsong van de Nederlandse film Brandende Liefde (1983). Lion was behalve zanger ook schrijver en acteur. Hij schreef langere tijd columns voor Panorama en maakte als journalist ettelijke producties voor tijdschriften en kranten. Als acteur dook hij op in films als Siberia en Van God Los.
2019-12-10 15:03:54
Biografie
Marie Fredriksson is opgegroeid in Östra Ljungby in Skåne en verhuisde later naar Halmstad. Ze volgde van 1975 tot 1977 een muzikale opleiding aan de Volkshogeschool in Svalöv. Sinds 1994 is Fredriksson getrouwd met Mikael Bolyos met wie ze twee kinderen heeft: een dochter (1993) en een zoon (1996).
Op 11 september 2002 raakte ze thuis buiten bewustzijn. In het ziekenhuis werd een hersentumor geconstateerd, die vervolgens succesvol behandeld is. Haar soloalbum The Change (2004) is sterk door deze periode beïnvloed. In 2005 vertelde Marie in een interview met het Zweedse blad Aftonbladet dat ze kankervrij is. Daardoor kon Roxette van 2010 tot en met begin 2016 weer touren, iets waar Fredriksson vanwege gezondheidsredenen en op aanraden van haar artsen midden 2016 weer mee moest stoppen. Fredriksson overleed op 9 december 2019 op 61-jarige leeftijd.
Solo
In het begin van de jaren tachtig brak Marie Fredriksson in Zweden door als soloartiest met vispop en rock. Haar eerste grote hit is Ännu doftar kärlek van het debuutalbum Het vind (1984). Aan dit album werkten Ulf Lundell en Niklas Strömstedt mee als songwriter. Lasse Lindbom werd al snel belangrijk, als producent, muzikant en songwriter. Door de jaren heen ging Fredriksson echter steeds meer zelf doen op het gebied van teksten, compositie, toonzetting en productie.
In de jaren tachtig werden Fredrikssons teksten gekenmerkt door sterke natuurlyrische elementen over de liefde, terwijl er in de jaren negentig ook een "spirituele" dimensie bij kwam, zoals in de hit Tro (1996). In de jaren negentig werd haar muziek iets minder sterk door de rock gekenmerkt dan in de jaren tachtig; er kwamen meer ballads bij. Fredrikssons zangtechniek is kenmerkend voor haar achtergrond in de pop, vispop en rock.
Roxette
In 1986 richtte Marie Fredriksson het Zweedse popduo Roxette op, samen met Per Gessle. Ze richtten zich op de internationale markt met hun debuutalbum Pearls of Passion, maar dit lukte niet. In Zweden was het album wel een succes. Het volgende album, Look Sharp! (1988), met liedjes als Dressed for Success, Listen to your heart en The look leverde Roxette een internationale doorbraak op. Het liedje It must have been love werd in twee versies als single uitgegeven, de ene als kerstlied in 1987 en de tweede in 1990. De tweede versie werd een grote hit, omdat deze deel uitmaakte van de soundtrack van de film Pretty Woman. Gessle was songwriter en componist voor de meeste muziek van Roxette, en Clarence Öfwerman de producer. Fredriksson heeft echter ook enkele liedjes geschreven.
2020-01-02 22:34:04
Muziek Expres was een Nederlands muziektijdschrift dat tussen januari 1956 en december 1989 maandelijks verscheen. Tot juni 1963 verscheen het blad in zwart-wit, daarna (deels) in kleur. Tot halverwege de jaren zeventig was Muziek Expres op afstand het grootste Nederlandse popblad.
De oplage van Muziek Expres bereikte een hoogtepunt in 1974 (375.000 exemplaren). Oprichter en uitgever Paul Acket, tevens actief als concertorganisator, verkocht het blad toen, samen met Popfoto, voor een miljoenenbedrag aan uitgeverij VNU. Van de opbrengst richtte hij het North Sea Jazz Festival op. In 1975 stapte Acket tevens op als directeur van Muziek Expres B.V. en vertrok ook langjarig hoofdredacteur Ruud van Dulkenraad. Hij werd opgevolgd door achtereenvolgens Paul Deckers (1975-1976), Dick Kooiman (1977-1985; tevens hoofdredacteur van Popfoto), Tineke Verhoeven (1985-1988) en Jan Groenewold (1988-1989). Ondanks (of misschien wel dankzij) diverse formulewijzigingen daalde de oplage van Muziek Expres vanaf 1974 snel - tot 137.015 exemplaren in 1979 en 77.813 in 1989. VNU besloot toen de uitgave van het blad te staken: in december 1989 verscheen het 645ste en laatste nummer.
De inhoud van Muziek Expres bestond voornamelijk uit artikelen over en interviews met de artiesten die op dat moment populair waren. Andersom kon een reportage in het blad ook leiden tot een plotselinge stijging van de platenverkoop. Met de posters uit het tijdschrift werd destijds menige tienerkamer behangen. Maandelijks werden songteksten afgedrukt van enkele songs die hoog in de hitparade stonden. Hiervan werd gretig gebruikgemaakt door artiesten en bandjes. Hoewel onder de teksten netjes de naam van de muziekuitgeverij werd afgedrukt, werden de meeste teksten door de redactie van het blad op gehoor gereproduceerd. Dit leidde soms tot vreemde resultaten. Zo werd in 1965 de beginregel van We"ve gotta get out of this place van The Animals afgedrukt als: "In the studio part of the city" waar het moest zijn "In this dirty old part of the city". Gevolg was, dat in vele dancings en parochiezaaltjes hits met gebrekkige "Muziek Expres-teksten" werden vertolkt. Vanaf 1960 publiceerde het blad ook de programmering van Radio Veronica. Veronica-diskjockey Joost den Draaijer had tussen 1961 en 1964 zijn eigen rubriek in het blad. Vanaf juni 1958 drukte "ME" zijn eigen (maandelijkse) hitparade af. De populariteit daarvan daalde halverwege de jaren 60 toen de wekelijkse hitlijsten opkwamen, zoals de Tijd Voor Teenagers Top 10, de Parool Top 20 en de Veronica Top 40, waarvan iedere vrijdag gratis gedrukte exemplaren verspreid werden.
Onder de titel Musikexpress begon in juli 1969 op initiatief van Acket ook een Duitstalige versie van Muziek Expres te verschijnen, met aanvankelijk grotendeels dezelfde inhoud als de Nederlandse editie. Anders dan "moederblad" Muziek Expres bestaat Musikexpress nog steeds. Sinds 2000 wordt het blad uitgegeven door Axel Springer Verlag.
2020-01-02 22:34:04
De oplage van Muziek Expres bereikte een hoogtepunt in 1974 (375.000 exemplaren). Oprichter en uitgever Paul Acket, tevens actief als concertorganisator, verkocht het blad toen, samen met Popfoto, voor een miljoenenbedrag aan uitgeverij VNU. Van de opbrengst richtte hij het North Sea Jazz Festival op. In 1975 stapte Acket tevens op als directeur van Muziek Expres B.V. en vertrok ook langjarig hoofdredacteur Ruud van Dulkenraad. Hij werd opgevolgd door achtereenvolgens Paul Deckers (1975-1976), Dick Kooiman (1977-1985; tevens hoofdredacteur van Popfoto), Tineke Verhoeven (1985-1988) en Jan Groenewold (1988-1989). Ondanks (of misschien wel dankzij) diverse formulewijzigingen daalde de oplage van Muziek Expres vanaf 1974 snel - tot 137.015 exemplaren in 1979 en 77.813 in 1989. VNU besloot toen de uitgave van het blad te staken: in december 1989 verscheen het 645ste en laatste nummer.
De inhoud van Muziek Expres bestond voornamelijk uit artikelen over en interviews met de artiesten die op dat moment populair waren. Andersom kon een reportage in het blad ook leiden tot een plotselinge stijging van de platenverkoop. Met de posters uit het tijdschrift werd destijds menige tienerkamer behangen. Maandelijks werden songteksten afgedrukt van enkele songs die hoog in de hitparade stonden. Hiervan werd gretig gebruikgemaakt door artiesten en bandjes. Hoewel onder de teksten netjes de naam van de muziekuitgeverij werd afgedrukt, werden de meeste teksten door de redactie van het blad op gehoor gereproduceerd. Dit leidde soms tot vreemde resultaten. Zo werd in 1965 de beginregel van We"ve gotta get out of this place van The Animals afgedrukt als: "In the studio part of the city" waar het moest zijn "In this dirty old part of the city". Gevolg was, dat in vele dancings en parochiezaaltjes hits met gebrekkige "Muziek Expres-teksten" werden vertolkt. Vanaf 1960 publiceerde het blad ook de programmering van Radio Veronica. Veronica-diskjockey Joost den Draaijer had tussen 1961 en 1964 zijn eigen rubriek in het blad. Vanaf juni 1958 drukte "ME" zijn eigen (maandelijkse) hitparade af. De populariteit daarvan daalde halverwege de jaren 60 toen de wekelijkse hitlijsten opkwamen, zoals de Tijd Voor Teenagers Top 10, de Parool Top 20 en de Veronica Top 40, waarvan iedere vrijdag gratis gedrukte exemplaren verspreid werden.
Onder de titel Musikexpress begon in juli 1969 op initiatief van Acket ook een Duitstalige versie van Muziek Expres te verschijnen, met aanvankelijk grotendeels dezelfde inhoud als de Nederlandse editie. Anders dan "moederblad" Muziek Expres bestaat Musikexpress nog steeds. Sinds 2000 wordt het blad uitgegeven door Axel Springer Verlag.
2020-03-27 00:00:00
2020-04-12 00:00:00
Pianist Louis van Dijk 27 november 1941
12-4-2020 op 78-jarige leeftijd overleden.
Van Dijk werd in 1941 als Arnold Ludwig van Dijk geboren in Amsterdam. In 1964 studeerde de pianist cum laude af in de richting klassieke piano aan het conservatorium van Amsterdam, waar hij vervolgens het solisten-diploma pianospel haalde.
Van Dijk ontwikkelde zich na zijn opleiding voornamelijk als jazzpianist en nam onder meer met het Louis van Dijk trio tientallen platen op, waarvoor hij negentien gouden en drie platina platen ontving. In latere jaren werd Van Dijk bekend met het pianotrio Gevleugelde Vrienden, samen met Pim Jacobs en Mr. Pieter van Vollenhoven.
Voor zijn verdiensten werd Van Dijk in 2000 onderscheiden met de titel Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw en ontving hij in 2006 een Gouden Harp. Naar de pianist werd in 2014 de Louis van Dijk Award voor talentvolle jazzcomponisten vernoemd
2020-05-09 00:00:00
Amerikaans rock-'n-roll-icoon Little Richard op 87-jarige leeftijd overleden.
(Macon, Georgia, 5 december 1932 - 9 mei 2020
Richard Wayne Penniman, zoals de zanger volledig heette, stond bekend om zijn energieke optredens, met wilde stemuithalen en een flamboyante uitstraling. In de muziekgeschiedenis wordt de zanger vaak in één adem genoemd met iconen als Jerry Lee Lewis, Chuck Berry en Elvis Presley. Tutti Frutti was een van zijn bekendste platen. Ook Long Tall Sally en Good Golly Miss Molly zijn geliefde nummers.
Little Richard werd geboren in de Amerikaanse staat Georgia, als zoon van een diaken uit de plaatselijke kerk. Bij diensten was hij zo op jonge leeftijd al achter de piano te vinden. Nadat hij in 1951 een talentenjacht won, kreeg hij een platencontract aangeboden en bracht hij een paar conventionele nummers uit.
Komst van een nieuw tijdperk
Echte rock-'n-roll kwam pas een paar jaar later. Little Richard brak in 1956 door met Tutti Frutti. De alom bekende reeks aan 'bops' en 'wops' in het refrein, verzon hij naar verluidt uit verveling tijdens het afwassen. De hoge pieken in zijn stem leken door gospelmuziek uit de kerk te zijn beïnvloed. Het Amerikaanse muziekregister omschrijft het nummer als de komst van een nieuw tijdperk.
De hits bleven komen. Kort na Tutti Frutti kwamen Long Tall Sally en Rip It Up. Een jaar later verschenen Lucille en Good Golly Miss Molly. Invloeden van kerkelijke gospelmuziek bleven hoorbaar in zijn muziek, die vaak werd gedreven door een opzwepend pianoritme en een stem die scheurend rauw kon swingen.
De artiest stapte na de jaren vijftig tijdelijk over op gospelmuziek, om later toch weer door te gaan met seculiere rockmuziek. Grote hits zoals in het begin van zijn carrière bleven uit, maar zijn optredens bleven geliefd. Zo strikte hij in 1964 The Beatles als openingsact in Hamburg.
Invloed op muziekwereld
Little Richards invloed op rock-'n-roll bleef intussen groot. Zijn platen werden meerdere malen gecoverd door grote namen als The Beatles, The Kinks, Creedence Clearwater Revival en Elvis Costello. Qua uitstraling deed Prince denken aan wat Little Richard decennia daarvoor deed. De zanger knipoogde daar zelf naar in een interview. "Ik droeg paars voordat jij dat deed."
In 1993 werd Little Richard bij de Grammy's bekroond voor zijn gehele oeuvre. Staand pianospelen zat er na een heupoperatie in 2009 niet meer in, maar de artiest bleef desondanks tot op hoge leeftijd nog doorgaan met optreden. Het laatste album van de zanger, een ode aan gospelzanger Dottie Rambo, verscheen in 2010
2020-06-15 00:00:00
Mariska Veres (Den Haag, 1 oktober 1947 - aldaar, 2 december 2006) was een Nederlandse zangeres, die vooral bekend was door haar optredens met de rockgroep Shocking Blue.
Jeugd
Veres werd geboren als middelste van de drie dochters van de Hongaarse violist en orkestleider Lajos Veres en haar in Duitsland geboren moeder uit Frans-Russische ouders, Maria Ender.
De muziek werd Veres thuis met de paplepel ingegoten. Ze leerde piano spelen en zat enkele jaren op zangles. Thuis nam ze met een bandrecorder populaire hits van de radio op en knipte de teksten uit muziekbladen als Tuney Tunes en Muziek Expres. Zo kon zij met de nummers meezingen, bijvoorbeeld met Helen Shapiro, die ook een lage, warme stem had. In die tijd was ook Cliff Richard een van haar favorieten, vertelde ze in meerdere interviews[1].
Als vijftienjarig meisje reageerde Veres in oktober 1962 op een advertentie in de Haagsche Courant, waarin de studentengroep Les Mystères een zangeres zocht. In december 1963 werd er een vierdaagse talentenjacht georganiseerd door het muziekblad Tuney Tunes in samenwerking met platenmaatschappij Bovema te Heemstede. Herman Stok was de presentator. Met begeleiding van Les Mystères zong zij "Summertime", "Fever", en "Lullaby of Birdland" en won daarmee de eerste prijs. Veres mocht in 1964 een Nederlandstalig plaatje maken. Dat werd een cover van de hit van Conny Froboess "Diese Nacht Hat Viele Lichter" (filmthema uit 'Topkapi' van Manos Hadjidakis) met de originele orkestband van Kurt Edelhagen. De plaat "Topkapi" met als subtitel "Als De Mandolinen Klinken" werd overigens pas in 1965 op het label Imperial uitgebracht. Op de B-kant het veel meer poppy liedje "Is het waar?" een vertaling van Brenda Lees "Is it true?", ook met de Duitse orkestband van Conny Froboess.
Les Mystères ging in 1965, na enkele personeelswisselingen, door als The Bumble Bees. In 1966 mocht de groep haar eerste plaat maken voor het Op Art-label van Muziek Expres. Veres was toen al vertrokken naar The Blue Fighters. Nadat ze in de periode 1966-1967 als zangeres bij Danny & his Favourites, The General Four, The Sunset Four en The Stagemen had meegewerkt kwam ze in november 1967 bij de indorockband The Motowns terecht, die vanaf toen Mariska and the Motowns heette, en waar ze niet alleen de leadzang, maar ook de orgelpartijen voor haar rekening nam. Eind 1967 nam Veres voor platenmaatschappij Phonogram nog een Nederlandstalige single ("Dag en Nacht", een cover van Sandie Shaw's "You've not changed") op voor het label van Philips Records. Op de B-kant stond "Al wordt 't nu winter", een cover van het vrolijke "The sound of the summer". Tijdens live-optredens met The Motowns zong Mariska deze stukken overigens in het Engels. Vanaf de zomer van 1968 was ze weer actief als zangeres en organiste bij Danny & his Favourites tot ze in het najaar in Loosdrecht een aanbieding kreeg voor Shocking Blue, waar ze zanger Fred de Wilde verving omdat hij in militaire dienst moest.
Shocking Blue
De eerste hit waarop Veres meezong is "Send me a postcard", gevolgd door "Long and lonesome road". Opmerkelijk is dat de band van "Send me a postcard" eerst een opname in de studio maakte voorafgaand aan een podiumpresentatie. In 1969/1970 kreeg Shocking Blue wereldfaam met het nummer Venus, de eerste Amerikaanse nummer 1-hit van Nederlandse makelij. In de jaren die volgden toerde Veres met Shocking Blue de hele wereld rond. Iets wat haar zeer aanstond, want, zo zei ze ooit in een interview: "Ik ben gek op hotels". Toch vergde het reizen veel van de groep. Soms wisten de leden amper waar ze weer aan het spelen waren. Van Nederlandse optredens kwam in deze periode niet veel terecht. Toch verbleef Shocking Blue regelmatig in de Top 40. Grote hits waren "Never Marry a Railroad Man", "Mighty Joe", "Shocking you", "Hello Darkness", "Blossom lady" en "Inkpot". De groep scoorde met deze nummers gigahits in Japan en Azië.
Op 1 juni 1974 kondigde Shocking Blue aan te stoppen. Een jaar eerder is Robbie van Leeuwen al als actief lid gestopt omdat hij geelzucht heeft opgelopen tijdens een tournee. Hij werd vervangen door Martin van Wijk. Mariska voelde zich niet echt happy meer in de groep: zonder de leiding van Van Leeuwen sloeg de anarchie toe. Er werd veel gedronken, Mariska was daar niet gelukkig mee en wilde er het liefst mee stoppen. Het einde van de groep kreeg, na het nakomen van al gemaakte afspraken, in de zomer van 1975 zijn beslag, nadat de allerlaatste single "Gonna sing my song" uitkwam en flopte.
Veres begon hierna aan een solocarrière die vooral in Duitsland succesvol was. Van haar werden onder andere de nummers "Take me high" en "Lovin' you" uitgebracht (de Duitstalige versies waren grote hits in Duitsland: "Mach mich frei"/"Ich liebe doch nur dich", "Liebe ist..."/"Ich hab' an dich geglaubt"). De single "Tell it like it is" kwam eind 1975 in de Tipparade, maar heeft de stap naar de hitparade nooit kunnen maken. Deze single is onder Mariska's eigen naam uitgebracht; een opmerkelijk detail is dat het haar Shocking Blue-collega's zijn (van de 'Good Times'-periode) die de muziek hebben verzorgd op "Tell it like it is". Het nummer kwam in 1981 terecht op een Greatest Hits-album van Shocking Blue op CNR. In haar solojaren nam Mariska, naar verluidt, een groot aantal nummers op waarvan het de bedoeling zou zijn geweest om die op een soloalbum te zetten, maar dat album is er nooit gekomen en de opnames zouden voor het grootste deel zoek zijn geraakt. Alleen het nummer "There's a need in me" (niet te verwarren met "Need you near me"!) kwam als onderdeel van een verzamelalbum op de plaat terecht. Een speciale Dureco-promotie-LP die werd uitgegeven voor de MIDEM 1975 in Cannes, bevat de solotrack "Never leave me lonely".
In de late jaren 70 nam ze nog een aantal solosingles op, waaronder "Too Young", "Bye bye to romance", "Looking out for number one", maar het werden geen van allen hits. Het optreden met een orkestband beviel haar ook niet. Tussen de bedrijven door werkte ze als diskjockey in de chique 'Club de Paris' onder het Scheveningse Europa Hotel. In 1979 zong Mariska (samen met Marjan Schattelijn) het nummer "Neon city" van Robbies studioproject 'Mistral'. Ze verzorgde in dat jaar ook achtergrondzang op het album 'Palmtree Luxury' van de groep Plant. In 1981 zong Veres een deel van "Somebody to love" op de medley Super Rock Stars Live, waarmee de gebroeders Bolland inhaakten op de medleyrage die met Stars On 45 is begonnen. In 1982 nam ze met de Bollands als componisten en producers nog een laatste solosingle op: "Wake up city" / "In the name of love". Het nummer haalde nog wel het Hilversum 3-programma Los Vast, maar een hitnotering kreeg het helaas niet. In 1984 nam Veres op initiatief van toenmalig VARA-diskjockey Peter Holland met een organist een Nederlandstalige versie op van het Vicky Leandros-succes Après Toi, getiteld "Het is te laat". Het nummer is alleen eenmalig op de radio te horen geweest.
In 1980 en in 1984 kwam Shocking Blue weer bij elkaar met Veres als zangeres en deze rentree bleek zeer succesvol. Maar aangezien Robbie van Leeuwen in Luxemburg woonde en iedere keer voor een optreden naar Nederland moest komen, werd het een beetje te veel voor hem. Ook het feit dat de Britse meidengroep Bananarama in 1986 met Venus op nummer 1 kwam te staan in de VS - en dat Robbie weer veel royalty's opleverde - is voor hem een reden geweest om te stoppen met Shocking Blue. In 1986 werd nog wel met een gedeeltelijk nieuwe Shocking Blue-line-up de single "The jury and the judge" opgenomen, die zowaar ook weer eens wat media-aandacht kreeg. In 1994 werd nog de cd-single "Body And Soul" uitgebracht op het label Red Bullet, geproduceerd door Rob van Leeuwen zelf.
Latere jaren
In 1988 gaf Veres eindelijk het startschot voor haar eigen groep: "Veres" werd geboren. Los van een Shocking Blue-medley concentreerde deze groep, bestaande uit drummer Klaus Streitwolf, gitarist André van Geldorp en bassist Henk Bisschop, zich voornamelijk op eigen werk. Het grootste gedeelte van het eigen werk lag in het toen zeer populaire hardrockidioom. In deze formatie werd een promo opgenomen en werd er door de groep getoerd. Deze groep werd ontbonden in 1993. Volledigheidshalve de nummers die werden opgenomen: "Strange Ways", "Your Dirty Lies", "Ready To Leave" (een rockballad), "Hear About It Later" en "End Of The Road".
In 1993 trok Veres de aandacht als jazzzangeres met haar eigen groep: The Shocking Jazz Quintet. In dat jaar trad Veres tot ieders verrassing met de Clarks in een populair Duits programma op en vertolkte live "Venus". Verrassend fris, olijk en frivool sloeg haar verschijning in als een bom. In datzelfde jaar ging ze ook weer optreden met een 'reïncarnatie' van Shocking Blue. Er was steeds meer vraag naar de band, en van Robbie van Leeuwen kreeg Mariska toestemming om onder de naam Shocking Blue op te treden. Met de nieuwe formatie bleef Veres tot aan haar overlijden optreden. In de nieuwe line-up speelde ook haar vriend, gitarist André van Geldorp. Mariska was goed bevriend met Peter Tetteroo van de Tee Set; met hem nam ze eind jaren 90 het nummer "Christmas Time" op dat in een kerstkaart aan een aantal relaties werd verstuurd. Een paar jaar later ging ze in op een aanbod van Riem de Wolff van de Blue Diamonds om een cover op te nemen van het Carpenters-succes "Close to you" dat op de cd "Out of the Blue" van The New Diamonds terechtkwam. Tevens verscheen van haar op een verzamel-cd "Stem voor Daniël" (ten bate voor de Daniël den Hoed Kliniek) een Rolling Stones-cover "Paint it Black". Verder maakte ze een cd met Andrei Serbanescu (2003) getiteld: "Gipsy Heart", waarmee ze terugkeerde naar haar roots, de zigeunermuziek.
Een van de laatste keren dat Mariska live te aanschouwen is geweest, is tijdens een tweetal concerten van Margriet Eshuijs, waar Veres als speciale gaste werd uitgenodigd. Op 25 augustus 2006 trad ze op in het Bloemendaalse openluchttheater Caprera, de dag erna in het Haagse Zuiderpark. Behalve een aantal Shocking Blue-stukken, zong Mariska ook onder andere "River deep, mountain high", "White rabbit" en "Stand by me". Verrassend was ook de vertolking (voor de eerste keer sinds 1976) van "Tell it like it is". Mariska zou later in het jaar nog een aantal malen optreden, maar deze optredens werden vanwege haar reeds verzwakte toestand afgezegd.
Mariska Veres overleed op zaterdagmiddag 2 december 2006 aan de gevolgen van galblaaskanker. De ziekte werd slechts drie weken voor haar dood bij de Haagse zangeres ontdekt. Het lichaam van Mariska Veres werd op 8 december 2006 gecremeerd in het Haagse Crematorium Ockenburgh.
Na haar dood[bewerken | brontekst bewerken]
In 2007 werd (postuum) het album "Another Touch" (met diverse artiesten) uitgebracht met daarop een zwoele versie van 'Venus'. Dit nummer heeft Mariska opgenomen met pianist/arrangeur Dolf de Vries.
2020-06-18 00:00:00
Vera Lynn (1962)Vera Lynn
Dame Vera Margaret Lynn (East Ham (Londen), 20 maart 1917, overleden 18 juni 2020 is een Britse zangeres, die in de Tweede Wereldoorlog met als bijnaam "The Forces' Sweetheart" grote bekendheid kreeg. Het lied We'll Meet Again, geschreven door Ross Parker en Hughie Charles, is haar grootste klassieker. Evenzeer bekend is het ‘’Land of Hope and Glory’’.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Vera Lynn werd geboren als Vera Margaret Welch in East Ham te Londen. Zij gebruikte de meisjesnaam van haar grootmoeder als artiestennaam. Ze begon met optreden als zevenjarige en trad voor het eerst voor de radio op in 1935, bij het destijds beroemde orkest van Joe Loss.
In 1940 kreeg Lynn haar eigen radioprogramma, Sincerely Yours, waarin zij boodschappen doorgaf aan soldaten in het buitenland en verzoeknummers zong. Ze bezocht ook ziekenhuizen om jonge moeders te interviewen en hun berichten aan hun echtgenoten overzee door te zenden, en trad op voor Britse soldaten, bijvoorbeeld in het toenmalige Birma. In 1939 nam ze het nostalgische We'll Meet Again op, dat goed bleek aan te slaan bij de velen die tijdens de oorlog van hun geliefden gescheiden waren. We'll Meet Again en haar The White Cliffs of Dover behoren tot de beroemdste liederen uit die jaren.
Na de bevrijding werd Lynn de eerste Britse artiest die de top van de Amerikaanse hitparade bereikte, met het lied Auf Wiederseh'n Sweetheart. Ook had ze succes met hits als Forget-Me-Not en My Son, My Son.
In 1975 werd Lynn in de adelstand verheven. Nadat bij haar borstkanker werd geconstateerd, richtte zij een liefdadigheidsorganisatie op.
Jarenlang was Lynn regelmatig te zien bij herdenkingen van de Tweede Wereldoorlog; zij werd bijna de officieuze woordvoerder van de Britse veteranen. In 1985 trad ze in Nederland op tijdens het officiële concert ter gelegenheid van 40 jaar bevrijding. In 1992 trad zij op op het bordes van het Airborne Museum in Oosterbeek. In 1995 trad zij op bij Buckingham Palace ter gelegenheid van de vijftigste Victory in Europe Day. Tien jaar later was zij nog te gast bij een vergelijkbaar feest op Trafalgar Square, maar zingen deed zij toen niet meer. Wel hield zij een toespraak waarin ze de veteranen van de Tweede Wereldoorlog prees en jongere generaties opriep om zich hun offer te blijven herinneren.
In 2009 maakte Lynn haar comeback in de Britse hitlijsten. Met haar verzamelalbum We'll Meet Again - The Very Best of Vera Lynn haalde zij de album Top 20. Lynn was daarmee de oudste nog in leven zijnde zangeres die de Britse hitparade bereikte. In juli 2016 werd zij op 99-jarige leeftijd benoemd tot lid van de Orde van de Broeders van de Eer.
Drie dagen voor haar honderdste verjaardag verscheen het verzamelalbum Vera Lynn 100, bestaande uit zowel klassiekers als nooit eerder uitgebrachte nummers. Haar eeuwfeest werd gevierd met een benefietconcert in het London Palladium.
Ze promoot meerdere liefdadigheidsorganisaties, onder meer 'Help for Forgotten Allies', die weduwen ondersteunt van soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Birma vochten.
In het voorjaar van 2020 verbeterde ze op 103-jarige leeftijd haar eigen record van oudste nog in leven zijnde artiest met een notering in de Britse hitlijst, toen Koningin Elizabeth de woorden "we'll meet again" gebruikte in een speech tijdens de lockdown als gevolg van de coronacrisis en het nummer daarna weer veel gedraaid werd.
2020-08-12 00:00:00
2020-09-30 00:00:00
Zangeres Helen Reddy is op 78-jarige leeftijd overleden in Los Angeles. Ze werd het toonbeeld van feminisme met haar hit I Am Woman uit 1972.
Reddy's dochters Traci en Jordan melden aan Variety: ‘Met veel verdriet laten we weten dat onze geliefde moeder is overleden. Ze was een geweldige moeder, oma en een fantastische vrouw. Onze harten zijn gebroken, maar het geeft ons veel steun dat ze blijft doorleven in zoveel mensen die haar liefhadden.’
Ook haar ex-man Jeff Wald, de vader van Traci en Jordan, laat van zich horen. ‘Het doet me verdriet mee te delen dat mijn eerste vrouw, en de moeder van mijn oudste kinderen, is overleden. We waren achttien jaar samen.’
De geboren Australische werd in 1974 genaturaliseerd tot Amerikaanse en zette zich met verve in voor Democratische politieke kandidaten.
2020-10-07 00:00:00
Eddie van Halen (65) overleden: 26 januari 1955 - 6 oktober 2020 ✞
‘Hij was de held van een generatie’
Gitarist Eddie van Halen en medeoprichter van de hardrockband Van Halen is op 65-jarige leeftijd overleden in het ziekenhuis in Santa Monica in Californië. Dat meldt zijn zoon op Instagram.
Eddie overleed in het bijzijn van zijn vrouw Janie, zoon Wolfgang en broer Alex aan de gevolgen van keelkanker. Van Halen was al geruime tijd ziek. Zijn gezondheid was de afgelopen dagen ver achteruit gegaan. Artsen ontdekten dat de kanker was uitgezaaid naar andere organen, waaronder zijn hersenen.
Eddie van Halen (1955-2020), een van de beste gitaristen die ons land voortbracht
De afgelopen jaren vloog hij regelmatig tussen de Verenigde Staten en Duitsland heen en weer voor behandelingen. Zijn zoon Wolfgang schrijft in een emotionele post op Instagram dat Edward Lodewijk Van Halen de beste vader was die hij zich maar kon wensen: ,,Ik denk niet dat ik dit verlies ooit te boven kom.”
Eddie van Halen was een van de meest succesvolle Nederlandse muzikanten ooit. Hij werd in 1955 geboren in Amsterdam en bracht de eerste jaren van zijn jeugd door in Nijmegen. Op 7-jarige leeftijd verhuisde hij met zijn familie naar de Verenigde Staten, waar hij in 1972 samen met zijn broer Alex de hardrockband Mammoth oprichtte. Die naam werd later veranderd naar Van Halen. David Lee Roth, van wie ze in eerste instantie hun geluidssystemen huurden, werd als zanger bij de band betrokken.
In 1978 brachten ze hun debuutalbum uit met behulp van KISS-bandlid Gene Simons. Dat album werd meteen hun grote doorbraak, waardoor ze tot de meest populaire rockbands van de jaren ‘80 hoorden. Bij het grote publiek werd Eddie Van Halen vooral bekend door hits als Jump, Why can’t this be love en zijn legendarische gitaarsolo in Michael Jacksons Beat it. De samenstelling van de groep veranderde enkele keren, maar Eddie en zijn broer Alex bleven altijd deel uitmaken van de band.
2020-10-21 00:00:00
Spencer Davis, multi-instrumentalist en oprichter van The Spencer Davis Group is 19 oktober 2020 op 81-jarige leeftijd overleden.
Spencer Davis, geboren als Spencer David Nelson Davies (Bon-y-maen nabij Swansea 17 juli 1939 - 19 oktober 2020) was een Welshe zanger en gitarist, voornamelijk bekend als naamgever van The Spencer Davis Group. Hij speelde ook piano en mondharmonica.
Volgens de krant belde Pete York, de voormalige drummer van de band, dinsdag met zijn beste vriend Jim Simpson (de eerste manager van Black Sabbath) om te vertellen dat Davis maandag in Californië is overleden.
De in Wales geboren muzikant had in de jaren zestig met The Spencer Davis Group, waarvan Steve Winwood destijds de leadzanger, was meerdere wereldwijde hits, waaronder Keep On Running, Gimme Some Lovin' en I'm A Man.
Gimme Some Lovin' werd gebruikt voor de soundtrack van hitfilms als The Blues Brothers en Notting Hill. Het nummer Keep On Running is in veel advertenties gebruikt.
Davis raakte in zijn tienerjaren geïnspireerd tot het maken van muziek door een optreden van een Amerikaanse rhythm-and-bluesband in zijn geboorteplaats Swansea. In 1963 richtte hij The Spencer Davis Group op.
De bandleden stopten er in 1969 mee. Davis en York vormden in 1973 een andere formatie, die in 1974 werd beëindigd. Verschillende opvolgers van de band hebben in de afgelopen jaren getourd onder leiding van Davis.
2020-11-09 00:00:00
2020-11-20 00:00:00
Dominic Grant (71) van zangduo Grant & Forsyth overleden
De Britse zanger Dominic Grant is op 71-jarige leeftijd overleden. Dat melden Britse media. Grant vormde jarenlang de helft van het wereldberoemde duo Grant & Forsyth.
De zanger overleed woensdag aan de gevolgen van een verwijding van een slagader in zijn buik, laat zijn vrouw Julie in een verklaring weten. ‘Hij was een geweldige echtgenoot, vader, broer en kersverse opa. Mijn hart is gebroken’, meldt ze.
Dominic Grant en zijn vrouw Julie waren oorspronkelijk allebei lid van de Britse popgroep Guys 'n' Dolls. Toen deze formatie in 1985 uit elkaar viel, ging het tweetal samen verder. Zij hadden veel succes met de meer dan tien countryalbums die zij maakten. Tot hun hits behoren onder meer The sun ain't gonna shine anymore, My Baby, Somewhere between,Turning over new leaves en The greatest gift of all.
Het duo trad meerdere malen in Nederland op. In 2013 toerden zij een maand lang door Nederland met een theatershow ter gelegenheid van hun 40-jarig artiestenjubileum. Grant & Forsyth waren in 2017 nog een gastoptreden tijdens de wildwest-editie van de Toppers in de Arena.
2020-11-27 00:00:00
Zangeres en cabaretière Liselore Gerritsen is op 83-jarige leeftijd overleden, maakt haar familie donderdag in een persbericht bekend.
Gerritsen overleed op woensdag. "We zullen ons Liselore blijven herinneren als een bevlogen en veelzijdige vrouw", aldus de familie over de zangeres die ook poëzie, liedteksten en verhalen schreef.
Gerritsen werd in 1937 in het Gelderse dorp Wichmond geboren. In haar studententijd begon ze samen met Paul van Vliet, met wie ze later trouwde, het Leidsch Studenten Cabaret. Later richtten ze samen Theatergroep PePijn op, waar onder anderen Youp van 't Hek en Herman Finkers mee optraden.
Als zangeres bracht Gerritsen in de jaren zeventig en tachtig verschillende albums uit. In 2004 keerde ze nog eens terug met het album Liselore Nu. In haar latere leven ging ze vooral het podium op voor lezingen en voordrachten uit eigen werk.
Na haar scheiding van Van Vliet leerde ze muziekproducent Ruud Jacobs kennen. Met hem was ze meer dan veertig jaar samen, tot zijn dood in 2019.
2021-01-03 00:00:00
De Britse zanger Gerry Marsden is op 78-jarige leeftijd overleden na een kort ziekbed.
Hij was de leadzanger van Gerry & The Pacemakers, de Liverpoolse band die in 1963 de bekendste uitvoering van ‘You'll Never Walk Alone’ uitbracht. In het Verenigd Koninkrijk staat de groep bekend als de allereerste band die met hun eerste drie singles telkens de nummer één bereikten in de hitlijsten.
2021-12-06 00:00:00
R.I.P. John Miles.
Muzikant John Miles is op 5 december op 72-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Newcastle. Hij werd bekend door zijn hit Music (Was My First Love).
John Miles scoorde in 1976 een wereldhit met Music. Het nummer werd de soundtrack van Night Of The Proms, een muziekfestival dat jaarlijks wordt georganiseerd in Europa. Miles was sinds de eerste editie in 1985 te gast. Sinds het begin van de concertreeks in Antwerpen maakt John integraal deel uit van de tour, met uitzondering van de twee jaar waarin hij Tina Turner begeleidde als musical director en leadgitartist.
One Hit Wonder
Music was de enige hit van Miles in Nederland. Hij werkte naast zijn eigen carrière veel samen met andere artiesten. Zo was hij een tijd lang de vaste gitarist van Tina Turner en ging hij op tournee met onder anderen Joe Cocker en Stevie Wonder. Miles was bijna vijftig jaar getrouwd met zijn vrouw Eileen en laat naast haar ook twee kinderen en kleinkinderen achter.
2022-01-26 00:00:00
Meat Loaf, geboren als Marvin Lee Aday (Dallas (Texas), 27 september 1947 – Nashville (Tennessee), 20 januari 2022), was een Amerikaanse rockzanger en acteur.
Hij werd vooral bekend door zijn rockhit Paradise by the Dashboard Light van zijn album Bat Out of Hell (1977), die hij zong met Ellen Foley. De teksten en muziek zijn van Jim Steinman.
Meat Loafs optredens werden gekenmerkt door theatrale acts. In een interview in De Volkskrant in 2003 zei hij: "De meeste rockbands denken dat het voldoende is gewoon hun liedjes te spelen. Ik niet. Mensen moeten meegesleept worden in een drama. Ieder hoekje van het podium moet worden benut. [...] Een beetje op en neer springen is niet genoeg. Je moet alles uit de kast halen en je inleven in een rol, elke dag weer."
Hij overleed op 20 januari 2022 door een onbekende oorzaak.
2022-02-23 00:00:00
