$i: Index | $pi: Padded Index | $an: Album Name | $d: Date | $dc: Date Compact
$c: Caption | $fc: Caption (First line) | $fw: Caption (First word)
$t: Tag | $ft: First Tag | $o: Original file name
Preview:
Filter Photos By:
2018-08-24 20:00:07
Alfred Jodocus Kwak, vaak kortweg Alfred J. Kwak, is een eend uit een kindermusical uit 1976, bedacht door Herman van Veen. Hij kreeg echter internationale bekendheid als de eend in de gelijknamige Nederlands-Duitse-Japanse tekenfilmserie, die werd geproduceerd van 1989 tot 1991.
Aanvankelijk bedacht Herman van Veen een verhaal over Alfred voor zijn kinderen, nadat hij op een avond in de polder met zijn auto een eend had overreden en de volgende dag een moedereend met zeven eendenkuikens achter zich aan waggelend door zijn tuin zag lopen. In diezelfde tijd werd hem verzocht een theaterproductie te maken over een sprookje, waarop hij besloot de kleine gele eend als hoofdpersoon voor het te schrijven stuk te nemen. Van Veen schreef in samenwerking met Annet Kossen daarvoor de teksten. De eend zou Van Veen hebben vernoemd naar zijn vriend Alfred Biolek, een Duitse televisie-entertainer, omdat hij liep met de waggelgang van een eend. De naam Jodocus leende Van Veen van een clown. Van Veen was, samen met Erik van der Wurff en Harry Sacksioni ook verantwoordelijk voor het componeren van de muziek. De musical voor kinderen die zo ontstond werd voor het eerst in 1976 gepresenteerd. Onder begeleiding van een orkest bracht Van Veen het verhaal over Alfred. Een deel van de opbrengst van de voorstellingen van de theatershow werden gedoneerd aan Unicef. Van Veen trad met de theatershow ook in het buitenland op, onder andere in Duitsland en Oostenrijk.
In 1978 werd bij Polydor voor het eerst een lp geproduceerd waarop Van Veen het stuk bracht, begeleid door het Residentie Orkest onder leiding van Van der Wurff. Deze lp kreeg in 1979 een Edison Music Award. In 1987 werd opnieuw een lp uitgebracht – deze keer onder de titel Herman van Veen zingt en vertelt de muziekfabel van Alfred Jodocus Kwak, met de opname van een uitvoering van de theatershow in Koningin Elisabethzaal te Antwerpen, samen met het Groot Waterlands Symfonie Orkest. In 1990 volgde de release van een cd, die de 52e plaats als hoogste notering behaalde en gedurende tien weken in de Nederlandse Album Top 100 verbleef.
In 2003 werd het theaterstuk opnieuw opgevoerd, nu met Bart van Gerwen en het Rotterdam Jeugd Symfonie Orkest. In 2005 waren er voorstellingen tijdens de Gentse Feesten.
Annet Kossen maakte als eerste een tekening van Alfred, voor de eerste grammofoonplaat. De uit Hamburg afkomstige tekenaar Harald Siepermann, sinds 1987 werkzaam voor Walt Disney Feature Animation voor films als Tarzan, Finding Nemo, Mulan en Brother Bear, was verantwoordelijk voor het uiteindelijke personage dat werd gebruikt voor de merchandising (in de vorm van boeken en stripboeken) en voor de tekenfilm over Alfred. Zijn getekende eendje werd de hoofdpersoon in de 52-delige tekenfilmserie die werd geproduceerd van 1989 tot 1991. De achtergronden in deze tekenfilm waren van de hand van de Duitser Hans Bacher, als grafisch ontwerper eveneens in dienst van Walt Disney Feature Animation.
De tekenfilm werd vanaf 1989 eerst uitgezonden in Nederland en Duitsland, waar de serie Alfred J. Kwak heet, en in Japan, waar de tekenfilm de naam Chiisana Ahiru no Okina Ai no Monogatari: Ahiru no Kwak (?????????????? ????????) kreeg. Daarna volgden al snel België, Griekenland, Oostenrijk, Italië, Spanje, Israël (waar Alfred de nieuwe, ongebruikelijke voornaam She"altiel kreeg), Finland, het Verenigd Koninkrijk, Servië, Polen, Zweden, Denemarken en IJsland. Uiteindelijk is de tekenfilm in 48 landen uitgezonden.
De begintune van de tekenfilmserie werd gevormd door het nummer Spetter Pieter Pater uit Van Veens theaterstuk uit 1978. Het nummer Ik ben vandaag zo vrolijk, gezongen door Ryan van den Akker en Herman van Veen, vormde de eindtune.
Aanvankelijk bedacht Herman van Veen een verhaal over Alfred voor zijn kinderen, nadat hij op een avond in de polder met zijn auto een eend had overreden en de volgende dag een moedereend met zeven eendenkuikens achter zich aan waggelend door zijn tuin zag lopen. In diezelfde tijd werd hem verzocht een theaterproductie te maken over een sprookje, waarop hij besloot de kleine gele eend als hoofdpersoon voor het te schrijven stuk te nemen. Van Veen schreef in samenwerking met Annet Kossen daarvoor de teksten. De eend zou Van Veen hebben vernoemd naar zijn vriend Alfred Biolek, een Duitse televisie-entertainer, omdat hij liep met de waggelgang van een eend. De naam Jodocus leende Van Veen van een clown. Van Veen was, samen met Erik van der Wurff en Harry Sacksioni ook verantwoordelijk voor het componeren van de muziek. De musical voor kinderen die zo ontstond werd voor het eerst in 1976 gepresenteerd. Onder begeleiding van een orkest bracht Van Veen het verhaal over Alfred. Een deel van de opbrengst van de voorstellingen van de theatershow werden gedoneerd aan Unicef. Van Veen trad met de theatershow ook in het buitenland op, onder andere in Duitsland en Oostenrijk.
In 1978 werd bij Polydor voor het eerst een lp geproduceerd waarop Van Veen het stuk bracht, begeleid door het Residentie Orkest onder leiding van Van der Wurff. Deze lp kreeg in 1979 een Edison Music Award. In 1987 werd opnieuw een lp uitgebracht – deze keer onder de titel Herman van Veen zingt en vertelt de muziekfabel van Alfred Jodocus Kwak, met de opname van een uitvoering van de theatershow in Koningin Elisabethzaal te Antwerpen, samen met het Groot Waterlands Symfonie Orkest. In 1990 volgde de release van een cd, die de 52e plaats als hoogste notering behaalde en gedurende tien weken in de Nederlandse Album Top 100 verbleef.
In 2003 werd het theaterstuk opnieuw opgevoerd, nu met Bart van Gerwen en het Rotterdam Jeugd Symfonie Orkest. In 2005 waren er voorstellingen tijdens de Gentse Feesten.
Annet Kossen maakte als eerste een tekening van Alfred, voor de eerste grammofoonplaat. De uit Hamburg afkomstige tekenaar Harald Siepermann, sinds 1987 werkzaam voor Walt Disney Feature Animation voor films als Tarzan, Finding Nemo, Mulan en Brother Bear, was verantwoordelijk voor het uiteindelijke personage dat werd gebruikt voor de merchandising (in de vorm van boeken en stripboeken) en voor de tekenfilm over Alfred. Zijn getekende eendje werd de hoofdpersoon in de 52-delige tekenfilmserie die werd geproduceerd van 1989 tot 1991. De achtergronden in deze tekenfilm waren van de hand van de Duitser Hans Bacher, als grafisch ontwerper eveneens in dienst van Walt Disney Feature Animation.
De tekenfilm werd vanaf 1989 eerst uitgezonden in Nederland en Duitsland, waar de serie Alfred J. Kwak heet, en in Japan, waar de tekenfilm de naam Chiisana Ahiru no Okina Ai no Monogatari: Ahiru no Kwak (?????????????? ????????) kreeg. Daarna volgden al snel België, Griekenland, Oostenrijk, Italië, Spanje, Israël (waar Alfred de nieuwe, ongebruikelijke voornaam She"altiel kreeg), Finland, het Verenigd Koninkrijk, Servië, Polen, Zweden, Denemarken en IJsland. Uiteindelijk is de tekenfilm in 48 landen uitgezonden.
De begintune van de tekenfilmserie werd gevormd door het nummer Spetter Pieter Pater uit Van Veens theaterstuk uit 1978. Het nummer Ik ben vandaag zo vrolijk, gezongen door Ryan van den Akker en Herman van Veen, vormde de eindtune.
2018-08-24 20:00:07
Barbapapa is de naam van een boekenreeks, tekenfilmserie en van het soort wezens dat de hoofdrol daarin speelt. De naam is afkomstig van het Franse "barbe à papa", dat suikerspin betekent (letterlijk vertaald "baard van papa").
Eind jaren 60 van de 20e eeuw werd Barbapapa voor het eerst getekend door de Franse studente architectuur Annette Tison en de Amerikaanse biologieleraar Talus Taylor. Het eerste boek, in het Frans, werd in 1970 gepubliceerd. De eerste uitgever die brood zag in het concept was Frank Fehmers van Frank Fehmers Productions (FFP) in Amsterdam, nadat Taylor het manuscript aan enkele Europese uitgevers had aangeboden die weliswaar interesse toonden, maar terugdeinsden voor de publicatiekosten. Daarop maakte FFP er een coproductie van en werd de eerste editie uitgegeven in het Nederlands, Frans, Engels en Amerikaans Engels. De Amerikaanse uitgever weigerde overigens om het tweede Barbapapa-boek uit te brengen omdat daar een zwarte Mama in voorkwam. Een paar jaar later, toen er al meerdere titels waren verschenen, breidde Frank Fehmers het project uit met televisiefilms in samenwerking met Joop Visch van Polyscope/Polygram, waarvoor de storyboards waren gemaakt door Taylor. Na 12 jaar verbraken Fehmers en Tison/Taylor hun zakelijke banden.[1] Uiteindelijk zijn de Barbapapa-boeken in meer dan 30 talen vertaald.
Vanaf 1973 werd Barbapapa als tekenfilmserie geproduceerd. Deze eerste serie bestaat uit 45 afleveringen van 5 minuten (eerst met de stem van Leen Jongewaard; Wieteke van Dort leende haar stem voor de liedjes). De tweede serie telt 48 afleveringen van 5 minuten (met de stemmen van Edwin Rutten, Aart Staartjes, Leen Jongewaard en Marijke Merckens). Hierdoor werd Barbapapa bij een veel groter publiek bekend. In 2006 verscheen nog een derde serie. Deze laatste serie, gebaseerd op de reiservaringen van het echtpaar Tison en Taylor, bestaat uit 50 afleveringen van 5 minuten.
Barbapappapoppen
De Barbapapa"s kunnen hun gedaante in iedere gewenste vorm brengen. Vlak voordat ze naar een nieuwe vorm veranderen roepen ze vaak: "Huup, huup, Barbatruc". Dit gebeurt niet voor elke gedaanteverwisseling
Eind jaren 60 van de 20e eeuw werd Barbapapa voor het eerst getekend door de Franse studente architectuur Annette Tison en de Amerikaanse biologieleraar Talus Taylor. Het eerste boek, in het Frans, werd in 1970 gepubliceerd. De eerste uitgever die brood zag in het concept was Frank Fehmers van Frank Fehmers Productions (FFP) in Amsterdam, nadat Taylor het manuscript aan enkele Europese uitgevers had aangeboden die weliswaar interesse toonden, maar terugdeinsden voor de publicatiekosten. Daarop maakte FFP er een coproductie van en werd de eerste editie uitgegeven in het Nederlands, Frans, Engels en Amerikaans Engels. De Amerikaanse uitgever weigerde overigens om het tweede Barbapapa-boek uit te brengen omdat daar een zwarte Mama in voorkwam. Een paar jaar later, toen er al meerdere titels waren verschenen, breidde Frank Fehmers het project uit met televisiefilms in samenwerking met Joop Visch van Polyscope/Polygram, waarvoor de storyboards waren gemaakt door Taylor. Na 12 jaar verbraken Fehmers en Tison/Taylor hun zakelijke banden.[1] Uiteindelijk zijn de Barbapapa-boeken in meer dan 30 talen vertaald.
Vanaf 1973 werd Barbapapa als tekenfilmserie geproduceerd. Deze eerste serie bestaat uit 45 afleveringen van 5 minuten (eerst met de stem van Leen Jongewaard; Wieteke van Dort leende haar stem voor de liedjes). De tweede serie telt 48 afleveringen van 5 minuten (met de stemmen van Edwin Rutten, Aart Staartjes, Leen Jongewaard en Marijke Merckens). Hierdoor werd Barbapapa bij een veel groter publiek bekend. In 2006 verscheen nog een derde serie. Deze laatste serie, gebaseerd op de reiservaringen van het echtpaar Tison en Taylor, bestaat uit 50 afleveringen van 5 minuten.
Barbapappapoppen
De Barbapapa"s kunnen hun gedaante in iedere gewenste vorm brengen. Vlak voordat ze naar een nieuwe vorm veranderen roepen ze vaak: "Huup, huup, Barbatruc". Dit gebeurt niet voor elke gedaanteverwisseling
2018-08-24 20:00:07
Beertje Colargol is een fictieve beer, oorspronkelijk een personage uit een Franse kinderboekenreeks door Olga Pouchine uit 1960. Van 1968 tot 1975 werd er rond Beertje Colargol een poppentelevisieserie gemaakt.
Beertje Colargol is een jong beertje dat wil zingen. Zijn ouders zijn er niet blij mee, want beren zingen nu eenmaal niet. Bovendien zingt Beertje Colargol vals. In het bos ontmoet Beertje Colargol een nachtegaal die héél mooi zingt. De nachtegaal vertelt dat dat komt door een fluitje in zijn keel. De Koning der Vogels maakt deze fluitjes, maar alleen voor kleine vogeltjes. Beertje Colargol besluit hem te bezoeken. Dat lukt hem met behulp van een vliegend tapijt en hij weet een fluitje te krijgen van de Koning der Vogels. Weer thuis vinden zijn ouders het maar niets, en hij loopt daarom weg. Als de directeur van Circus Pimoulu Colargol dan hoort zingen, krijgt hij een baantje in het circus. Als Colargol het circus weer wil verlaten, sluit Pimoulu hem op want hij wil zijn ster niet kwijt. Maar een van Colargols vrienden helpt hem ontsnappen. Colargol wil dan leren zwemmen, maar hij wordt de zee in gesleurd en opgepikt door een schip dat op weg is naar de noordpool. Op dit schip moet hij hard werken, maar hij ontsnapt van het schip en wordt vriendjes met een pinguïn. Ook ontmoet hij zijn vriendinnetje Nordine op de noordpool. Uiteindelijk besluit hij naar de maan te gaan, om de sterren te zien
Beertje Colargol is een jong beertje dat wil zingen. Zijn ouders zijn er niet blij mee, want beren zingen nu eenmaal niet. Bovendien zingt Beertje Colargol vals. In het bos ontmoet Beertje Colargol een nachtegaal die héél mooi zingt. De nachtegaal vertelt dat dat komt door een fluitje in zijn keel. De Koning der Vogels maakt deze fluitjes, maar alleen voor kleine vogeltjes. Beertje Colargol besluit hem te bezoeken. Dat lukt hem met behulp van een vliegend tapijt en hij weet een fluitje te krijgen van de Koning der Vogels. Weer thuis vinden zijn ouders het maar niets, en hij loopt daarom weg. Als de directeur van Circus Pimoulu Colargol dan hoort zingen, krijgt hij een baantje in het circus. Als Colargol het circus weer wil verlaten, sluit Pimoulu hem op want hij wil zijn ster niet kwijt. Maar een van Colargols vrienden helpt hem ontsnappen. Colargol wil dan leren zwemmen, maar hij wordt de zee in gesleurd en opgepikt door een schip dat op weg is naar de noordpool. Op dit schip moet hij hard werken, maar hij ontsnapt van het schip en wordt vriendjes met een pinguïn. Ook ontmoet hij zijn vriendinnetje Nordine op de noordpool. Uiteindelijk besluit hij naar de maan te gaan, om de sterren te zien
2018-08-24 20:00:07
Calimero is een tekenfilmserie met de gelijknamige tekenfilmfiguur in de hoofdrol. Hij is een klein, zwart kippenkuiken in een gezin met verder enkel gele kuikens. Op zijn kop draagt hij een halve eierdop met een barst.
Calimero werd in 1963 voor het eerst getekend door de in 2001 overleden Italiaanse tekenaar Toni Pagot. Calimero verscheen voor het eerst in een wasmiddel-reclame (Ava), en was niet zwart maar erg vuil. Hij zou dan ook door het wasmiddel weer schoon worden.[1] De naam Calimero is ontleend aan de kerk in Milaan waar Pagot was getrouwd: San Calimero. Er bestaan twee tekenfilmversies van Calimero. Allereerst de oorspronkelijke versie van de gebroeders Nino en Toni Pagot zelf die in 1963 debuteerde. Later werd in Japan van 1974 tot 1975 een nieuwe serie gemaakt, gevolgd door een nieuwe bewerking van 1992 tot 1993.
Er zijn diverse afleveringen van Calimero door de TROS uitgezonden; in de jaren tachtig werd Calimero samen met het programma Rosco leest voor van poppenspeler Ton Hasebos gecombineerd uitgezonden. Daartoe werd er ook een pop van Calimero gemaakt die samen met de hond Rosco het totaalprogramma presenteerde. De nieuwe afleveringen van Calimero waren in de jaren 90 op Kindernet en in 2004 te volgen op de televisiezender Nickelodeon. In deze Nederlandstalige versie heeft Paul van Gorcum de regie op zich genomen. Later werd Calimero opnieuw uitgezonden op vtmKzoom en door Z@ppelin op NPO 3. Deze serie is gemaakt door de Franse studio Gaumont Animation (voorheen Alphanim). De serie bestaat uit 104 afleveringen van 11 minuten. De nieuwe serie heeft nieuwe personages waaronder kuikentje Valerio.
Calimero werd in 1963 voor het eerst getekend door de in 2001 overleden Italiaanse tekenaar Toni Pagot. Calimero verscheen voor het eerst in een wasmiddel-reclame (Ava), en was niet zwart maar erg vuil. Hij zou dan ook door het wasmiddel weer schoon worden.[1] De naam Calimero is ontleend aan de kerk in Milaan waar Pagot was getrouwd: San Calimero. Er bestaan twee tekenfilmversies van Calimero. Allereerst de oorspronkelijke versie van de gebroeders Nino en Toni Pagot zelf die in 1963 debuteerde. Later werd in Japan van 1974 tot 1975 een nieuwe serie gemaakt, gevolgd door een nieuwe bewerking van 1992 tot 1993.
Er zijn diverse afleveringen van Calimero door de TROS uitgezonden; in de jaren tachtig werd Calimero samen met het programma Rosco leest voor van poppenspeler Ton Hasebos gecombineerd uitgezonden. Daartoe werd er ook een pop van Calimero gemaakt die samen met de hond Rosco het totaalprogramma presenteerde. De nieuwe afleveringen van Calimero waren in de jaren 90 op Kindernet en in 2004 te volgen op de televisiezender Nickelodeon. In deze Nederlandstalige versie heeft Paul van Gorcum de regie op zich genomen. Later werd Calimero opnieuw uitgezonden op vtmKzoom en door Z@ppelin op NPO 3. Deze serie is gemaakt door de Franse studio Gaumont Animation (voorheen Alphanim). De serie bestaat uit 104 afleveringen van 11 minuten. De nieuwe serie heeft nieuwe personages waaronder kuikentje Valerio.
2018-08-24 20:00:07
Dappere Dodo was de titel van de eerste kinderserie op de Nederlandse televisie, die door de KRO tussen 3 februari 1955 en 20 mei 1964 werd uitgezonden.
Het programma draaide rond scheepsjongen Dappere Dodo, die samen met zijn vrienden Kees, Oom Harrie, de kapitein, Opa Buiswater en Juffrouw Vulpen de wereld rondvoer en allerlei avonturen beleefde.
De serie was bedacht door de leiding van de KRO, in samenwerking met het poppentheater van Bert Brugman. De eerste aflevering werd geschreven door producer Fred Bredschneyder. Hij haalde de naam Dodo uit de heiligenkalender, alle daarop volgende afleveringen werden geschreven en gespeeld door Bert Brugman. Leden van zijn gezin spraken de rollen.
Er werden in totaal 75 afleveringen van uitgezonden.
Figuren uit de serie
Dappere Dodo
Kees
opa Buiswater
ome Harrekie
juffrouw Vulpen
de Kapitein (van het schip "De Schele Zeemeermin")
de boeven Bruto en Netto
baron Wilhelmus en barones Aleida (in afl.62: "brrr...een spook")
Het programma draaide rond scheepsjongen Dappere Dodo, die samen met zijn vrienden Kees, Oom Harrie, de kapitein, Opa Buiswater en Juffrouw Vulpen de wereld rondvoer en allerlei avonturen beleefde.
De serie was bedacht door de leiding van de KRO, in samenwerking met het poppentheater van Bert Brugman. De eerste aflevering werd geschreven door producer Fred Bredschneyder. Hij haalde de naam Dodo uit de heiligenkalender, alle daarop volgende afleveringen werden geschreven en gespeeld door Bert Brugman. Leden van zijn gezin spraken de rollen.
Er werden in totaal 75 afleveringen van uitgezonden.
Figuren uit de serie
Dappere Dodo
Kees
opa Buiswater
ome Harrekie
juffrouw Vulpen
de Kapitein (van het schip "De Schele Zeemeermin")
de boeven Bruto en Netto
baron Wilhelmus en barones Aleida (in afl.62: "brrr...een spook")
2018-08-24 20:00:07
De Fabeltjeskrant was een dagelijks terugkerende korte uitzending juist voor kinderbedtijd op de Nederlandse televisie over de dagelijkse gebeurtenissen in het Grote Dierenbos in Fabeltjesland. Het nieuws werd voorgelezen door Meneer de Uil. De serie werd ook uitgezonden in Vlaanderen.
In 2005 werd het programma in Nederland verkozen tot beste kinderprogramma van de 20e eeuw, ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de Nederlandse kindertelevisie.[1]
Aan het einde van elke aflevering wenst Meneer de Uil de "kijkbuiskinderen" een goede nachtrust toe. Hij doet dit door middel van een omgekeerde knipoog – oftewel een open knipoog, waarbij de ogen gesloten zijn – met zijn rechteroog (voor de kijkers links). Af en toe kwam er in de jaren zeventig een aflevering voorbij waarin hij juist een omgekeerde knipoog gaf met zijn linkeroog (voor de kijkers rechts). Ofschoon de samenstellers dit als een bewuste gimmick hadden gepresenteerd, was het toch wel iets wat diverse kinderen opviel en waarover ook brieven werden geschreven. In de nieuwere afleveringen in de jaren tachtig en bij de latere herhalingen van oudere afleveringen kwam deze gimmick niet meer voor. Het begin- en eindfilmpje was een zogenaamde "stop-motion" of animatiefilm, gemaakt door de Hongaarse cineast Ben Csánky.
In 2005 werd het programma in Nederland verkozen tot beste kinderprogramma van de 20e eeuw, ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de Nederlandse kindertelevisie.[1]
Aan het einde van elke aflevering wenst Meneer de Uil de "kijkbuiskinderen" een goede nachtrust toe. Hij doet dit door middel van een omgekeerde knipoog – oftewel een open knipoog, waarbij de ogen gesloten zijn – met zijn rechteroog (voor de kijkers links). Af en toe kwam er in de jaren zeventig een aflevering voorbij waarin hij juist een omgekeerde knipoog gaf met zijn linkeroog (voor de kijkers rechts). Ofschoon de samenstellers dit als een bewuste gimmick hadden gepresenteerd, was het toch wel iets wat diverse kinderen opviel en waarover ook brieven werden geschreven. In de nieuwere afleveringen in de jaren tachtig en bij de latere herhalingen van oudere afleveringen kwam deze gimmick niet meer voor. Het begin- en eindfilmpje was een zogenaamde "stop-motion" of animatiefilm, gemaakt door de Hongaarse cineast Ben Csánky.
2018-08-24 23:55:53
De Familie Knots
was een jeugdtelevisieprogramma van de NCRV dat uitgezonden werd van 22 oktober 1980 tot 27 februari 1984. Vrijwel alle personages uit deze serie werden door drie acteurs gespeeld; alleen voor enkele kinderrollen werden kinderen ingeschakeld.
Hetty Heyting was de bedenkster van de serie en speelde de artistieke "Tante Til", de onhandige "oma Knots" en het achternichtje "Hansje" dat in de winkel staat;
Marnix Kappers gaf vorm aan "Neef Herbert", dokter, PTT man, "vader Vogel" en "buurvrouw Pronk". Ook deed hij de karakteristieke voice-over;
Jan-Simon Minkema nam de rollen van "opa Knots", "Arend Vogel" en "Onkel X" voor zijn rekening.
2018-08-24 23:55:53
Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?
was in de jaren zeventig een populaire KRO-televisieserie, geschreven door Harrie Geelen. De serie liep van 1972 tot en met 1976 en was gebaseerd op het Duitse sprookje De rattenvanger van Hamelen. Dit sprookje speelt zich af in Hamelen in de Duitse deelstaat Nedersaksen.
In 45 afleveringen werden meer dan 120 liedjes gezongen, met teksten van Harrie Geelen en op muziek van Joop Stokkermans.
De stad Hamelen heeft veel last van ratten. Niemand kan ze verjagen, totdat er zich een vreemde figuur aanmeldt bij burgemeester Walg op het gemeentehuis van Hamelen. Hij zegt dat hij de ratten wel kan verjagen, als hij als beloning een pot goud krijgt. De zogenaamde rattenvanger blaast de ratten met zijn toverfluit weg. Heel Hamelen is dolblij, behalve de burgemeester en zijn gemeenteraad. Zij konden de pot goud wel voor iets anders gebruiken. Meester Spicht praat de burgemeester daarom om, en wil de rattenvanger iets anders geven. Maar de rattenvanger neemt er geen genoegen mee en loopt boos weg. Uit wraak blaast hij de volgende nacht alle kinderen de stad uit, plus vier volwassenen:
Burgemeestersdochter Lidwientje Walg
De zoon van de lakenhandelaar Bertram Bierenbroodspot
stadsomroeper Hildebrandt Brom
poortwachter Aernout Koffij.
Ze gaan de berg Kei in. De rattenvanger verdwijnt en de Hamelaars staan er alleen voor. De rest van de serie volgt de pogingen van de groep om Hamelen terug te vinden.
Rob de Nijs
Bertram Bierenbroodspot
Loeki Knol
Lidwientje Walg
Ab Hofstee
Hildebrandt Brom
Martin Brozius
Aernout Koffij
Kinderkoor Henk van der Velde
Kinderen van Hamelen
Ivo Brautigam
Barendje Stip
was in de jaren zeventig een populaire KRO-televisieserie, geschreven door Harrie Geelen. De serie liep van 1972 tot en met 1976 en was gebaseerd op het Duitse sprookje De rattenvanger van Hamelen. Dit sprookje speelt zich af in Hamelen in de Duitse deelstaat Nedersaksen.
In 45 afleveringen werden meer dan 120 liedjes gezongen, met teksten van Harrie Geelen en op muziek van Joop Stokkermans.
De stad Hamelen heeft veel last van ratten. Niemand kan ze verjagen, totdat er zich een vreemde figuur aanmeldt bij burgemeester Walg op het gemeentehuis van Hamelen. Hij zegt dat hij de ratten wel kan verjagen, als hij als beloning een pot goud krijgt. De zogenaamde rattenvanger blaast de ratten met zijn toverfluit weg. Heel Hamelen is dolblij, behalve de burgemeester en zijn gemeenteraad. Zij konden de pot goud wel voor iets anders gebruiken. Meester Spicht praat de burgemeester daarom om, en wil de rattenvanger iets anders geven. Maar de rattenvanger neemt er geen genoegen mee en loopt boos weg. Uit wraak blaast hij de volgende nacht alle kinderen de stad uit, plus vier volwassenen:
Burgemeestersdochter Lidwientje Walg
De zoon van de lakenhandelaar Bertram Bierenbroodspot
stadsomroeper Hildebrandt Brom
poortwachter Aernout Koffij.
Ze gaan de berg Kei in. De rattenvanger verdwijnt en de Hamelaars staan er alleen voor. De rest van de serie volgt de pogingen van de groep om Hamelen terug te vinden.
Rob de Nijs
Bertram Bierenbroodspot
Loeki Knol
Lidwientje Walg
Ab Hofstee
Hildebrandt Brom
Martin Brozius
Aernout Koffij
Kinderkoor Henk van der Velde
Kinderen van Hamelen
Ivo Brautigam
Barendje Stip
2018-08-24 23:55:53
Flipper
is de naam van een aantal films en een televisieserie over de gelijknamige dolfijn.
De eerste film over Flipper verscheen in 1963. Deze film was een groot succes en al een jaar later kreeg Flipper een televisieserie. Daarin beleeft de dolfijn allerlei avonturen met de zoons (Buddy en Sandy) van Porter Ricks, de opzichter van een natuurreservaat (een bekend patroon van reddingen in gevaar, vangen van boeven en dergelijke).
Foto van Brian Kelly (Porter Ricks), Luke Halpin (Sandy) en Tommy Norden (Buddy) ter promotie van Flipper
De televisieserie liep van 1964 tot 1968 en is nog vele malen herhaald. De rol van Flipper werd vertolkt door zeven tuimelaars, waarvan Suzy en Cathy de bekendste waren. In 1997 stierf Bebe, de laatste der tuimelaars die de rol van Flipper in de originele serie speelden, op 41-jarige leeftijd in het zee-aquarium van Miami.
Het succes van de film en de televisieserie zorgde voor een grote belangstelling voor dolfijnen. Verschillende dolfinaria werden in deze tijd gesticht, waaronder het Dolfinarium Harderwijk (1965) en het Boudewijn Seapark in Brugge.
In 1996 verscheen nog een film over Flipper; een remake van de film uit 1963.
is de naam van een aantal films en een televisieserie over de gelijknamige dolfijn.
De eerste film over Flipper verscheen in 1963. Deze film was een groot succes en al een jaar later kreeg Flipper een televisieserie. Daarin beleeft de dolfijn allerlei avonturen met de zoons (Buddy en Sandy) van Porter Ricks, de opzichter van een natuurreservaat (een bekend patroon van reddingen in gevaar, vangen van boeven en dergelijke).
Foto van Brian Kelly (Porter Ricks), Luke Halpin (Sandy) en Tommy Norden (Buddy) ter promotie van Flipper
De televisieserie liep van 1964 tot 1968 en is nog vele malen herhaald. De rol van Flipper werd vertolkt door zeven tuimelaars, waarvan Suzy en Cathy de bekendste waren. In 1997 stierf Bebe, de laatste der tuimelaars die de rol van Flipper in de originele serie speelden, op 41-jarige leeftijd in het zee-aquarium van Miami.
Het succes van de film en de televisieserie zorgde voor een grote belangstelling voor dolfijnen. Verschillende dolfinaria werden in deze tijd gesticht, waaronder het Dolfinarium Harderwijk (1965) en het Boudewijn Seapark in Brugge.
In 1996 verscheen nog een film over Flipper; een remake van de film uit 1963.
2018-08-24 23:55:53
Flipper
is de naam van een aantal films en een televisieserie over de gelijknamige dolfijn.
De eerste film over Flipper verscheen in 1963. Deze film was een groot succes en al een jaar later kreeg Flipper een televisieserie. Daarin beleeft de dolfijn allerlei avonturen met de zoons (Buddy en Sandy) van Porter Ricks, de opzichter van een natuurreservaat (een bekend patroon van reddingen in gevaar, vangen van boeven en dergelijke).
Foto van Brian Kelly (Porter Ricks), Luke Halpin (Sandy) en Tommy Norden (Buddy) ter promotie van Flipper
De televisieserie liep van 1964 tot 1968 en is nog vele malen herhaald. De rol van Flipper werd vertolkt door zeven tuimelaars, waarvan Suzy en Cathy de bekendste waren. In 1997 stierf Bebe, de laatste der tuimelaars die de rol van Flipper in de originele serie speelden, op 41-jarige leeftijd in het zee-aquarium van Miami.
Het succes van de film en de televisieserie zorgde voor een grote belangstelling voor dolfijnen. Verschillende dolfinaria werden in deze tijd gesticht, waaronder het Dolfinarium Harderwijk (1965) en het Boudewijn Seapark in Brugge.
In 1996 verscheen nog een film over Flipper; een remake van de film uit 1963.
is de naam van een aantal films en een televisieserie over de gelijknamige dolfijn.
De eerste film over Flipper verscheen in 1963. Deze film was een groot succes en al een jaar later kreeg Flipper een televisieserie. Daarin beleeft de dolfijn allerlei avonturen met de zoons (Buddy en Sandy) van Porter Ricks, de opzichter van een natuurreservaat (een bekend patroon van reddingen in gevaar, vangen van boeven en dergelijke).
Foto van Brian Kelly (Porter Ricks), Luke Halpin (Sandy) en Tommy Norden (Buddy) ter promotie van Flipper
De televisieserie liep van 1964 tot 1968 en is nog vele malen herhaald. De rol van Flipper werd vertolkt door zeven tuimelaars, waarvan Suzy en Cathy de bekendste waren. In 1997 stierf Bebe, de laatste der tuimelaars die de rol van Flipper in de originele serie speelden, op 41-jarige leeftijd in het zee-aquarium van Miami.
Het succes van de film en de televisieserie zorgde voor een grote belangstelling voor dolfijnen. Verschillende dolfinaria werden in deze tijd gesticht, waaronder het Dolfinarium Harderwijk (1965) en het Boudewijn Seapark in Brugge.
In 1996 verscheen nog een film over Flipper; een remake van de film uit 1963.
2018-08-24 23:55:53
Floris Rutger Hauer (1968)
(oorspronkelijke titel: Floris en de Fakir) is een Nederlandse televisieserie, geschreven door Gerard Soeteman en geregisseerd door Paul Verhoeven. De hoofdrollen werden gespeeld door Rutger Hauer (Floris), en Jos Bergman (Sindala). De twaalf zwart-witafleveringen werden in 1969 uitgezonden door de NTS en zijn nadien diverse malen herhaald.
Tot het maken van de serie werd in 1967 besloten door Carel Enkelaar, directeur van de NTS. Enkelaar zag dat de Britse serie Ivanhoe, de Franse serie Thierry la Fronde en de Vlaamse serie Johan en de Alverman, die alle in de Middeleeuwen speelden, veel succes hadden. Hij vond dat Nederland ook een dergelijke televisieserie moest hebben en gaf dramavertaler Gerard Soeteman opdracht met een voorstel te komen. Deze schreef toen een scenario voor een serie over een ridder en een fakir, Floris en de Fakir genaamd.
In de serie worden de Bourgondiërs als helden afgeschilderd, en hun vijanden (Gelre en Lange Pier) als immorele schurken en veroveraars, terwijl die in de Gelderse Oorlogen tegen de Bourgondische veroveraars juist voor hun eigen vrijheid vochten. Uit aflevering 5 (De Harige Duivel) waarin Philips de Schone een schilderij van Jeroen Bosch koopt, kan worden afgeleid dat de serie rond 1504 dateert.[1]
De opnamen vonden plaats in de zomer en herfst van 1968; voor een groot deel op Kasteel Doornenburg en daarnaast onder meer op Kasteel Hernen, Slot Loevestein, en in Gent en Brugge. Voor de hoofdrol van Floris had men Carol van Herwijnen in gedachten, maar die kon zich wegens andere verplichtingen niet vrijmaken. Rutger Hauer, destijds werkzaam bij de Noorder Compagnie, werd als vervanger gecast. Van Herwijnen is wel te zien in een kleine bijrol als soldaat in het tolhuis in aflevering De drie narren. Hoewel Soeteman een scenario had geschreven met twee gelijkwaardige hoofdrolspelers, raakte Jos Bergman al snel door Hauer overvleugeld.
Regisseur Verhoeven kreeg van producent Max Appelboom de vrije hand, en overschreed het budget met 300 procent, tot ongenoegen van de NTS die de faciliteiten sterk versoberde en ten slotte de opnamen liet stoppen. De aflevering De Roek werd in twee delen gesplitst om de serie te kunnen afsluiten. Het beoogde dertiende deel is nog wel in productie genomen, maar nooit afgemaakt. De scènes die voor Het Gericht waren opgenomen verdwenen in een archief, en werden pas in 2016 herontdekt, waarna met behulp van striptekeningen de aflevering werd gereconstrueerd. Wel volgde nog de making of-documentaire Rond Floris. Een vervolgserie mocht wegens te hoge kosten niet worden gemaakt.[2]
De twaalf afleveringen werden uitgezonden van 5 oktober tot en met 21 december 1969. De eerste aflevering trok 2.790.000 kijkers; de derde aflevering ruim 3,5 miljoen kijkers. Floris was in 1969 het best bekeken programma op de Nederlandse televisie. Er verschenen Floris-boeken, Floris-strips, en een langspeelplaat getiteld Floris en de Fakir, met daarop twee extra verhalen, De geschenken van de hertog en De Vier Vreemde Pelgrims (later heruitgebracht op de cd-box Kinderhelden).[3] Floris vormde ook het begin van de succesvolle samenwerking tussen Verhoeven, Soeteman, en Hauer, zoals die onder meer gestalte kreeg in Turks Fruit (1973) en Soldaat van Oranje (1977).
De serie werd in Engeland en de DDR nagesynchroniseerd uitgezonden als respectievelijk The Adventures of Floris (1970) en Floris - Der Mann mit dem Schwert in 1977.[4] Eerder al werd in 1975 bovendien een West-Duitse negentiendelige remake van de serie gemaakt in kleur, onder de titel Floris von Rosemund. Hauer speelde opnieuw de hoofdrol. De rol van fakir werd gespeeld door de Duitse acteur Derval de Faria. De regie was van Ferry Radax.[5] Ook deze serie is verkrijgbaar op dvd, maar alleen in het Duits zonder ondertitels.
In de documentaire De Ridder en de Fakir (1999) van Paul Versteegen blikken de belangrijkste betrokkenen terug op de serie. Cameraman Ton Buné vertelt hoe hij de kersverse regisseur Verhoeven het gebruik van het klapbord moest leren. De NPO wijdde er een aflevering van Andere Tijden aan in 2013[6] en ook de documentaireserie "Wat een drama" besteedde twee afleveringen aan het tot stand komen van Floris in 2014.[7]
In 2004 was de première van een speelfilm over de kleinzoon van Floris, onder regie van Jean van de Velde. Deze film heet eveneens Floris. In de film zijn oude beelden uit de televisieserie te zien.
In 2016 werd bekendgemaakt dat er nog materiaal bestond voor een onvoltooide dertiende aflevering, Het Gericht, die vertoond zou worden op Kasteel Doornenburg, dat een van de locaties was geweest.[8]
Met Pinksteren 2017 zond Omroep Gelderland een Floris-marathon uit. Daarin waren voor het eerst ook beelden te zien uit de aflevering De Stille Stroper, die in eerste instantie gepland stond als aflevering 7. Die aflevering is nooit uitgezonden en het enige dat ervan bestaat is een aantal ongemonteerde stroken film die verschillende takes van een aantal scènes bevatten. Te zien is een aantal onbekende figuranten die in een onweersbui bezoek krijgen van de bouwheer van een kasteel, die door het zien van een brand in zijn ontwerp stom is geworden. Voor de tv-uitzending werden de scènes aan elkaar gemonteerd tot een logisch geheel, en werd de geluidsband er synchroon onder gelegd. Dat leverde een aantal unieke, nog nooit uitgezonden beelden uit Floris op. De rest van het verhaal wordt niet verteld, het is ook niet duidelijk of er voor De Stille Stroper ooit een compleet scenario is gemaakt.
(oorspronkelijke titel: Floris en de Fakir) is een Nederlandse televisieserie, geschreven door Gerard Soeteman en geregisseerd door Paul Verhoeven. De hoofdrollen werden gespeeld door Rutger Hauer (Floris), en Jos Bergman (Sindala). De twaalf zwart-witafleveringen werden in 1969 uitgezonden door de NTS en zijn nadien diverse malen herhaald.
Tot het maken van de serie werd in 1967 besloten door Carel Enkelaar, directeur van de NTS. Enkelaar zag dat de Britse serie Ivanhoe, de Franse serie Thierry la Fronde en de Vlaamse serie Johan en de Alverman, die alle in de Middeleeuwen speelden, veel succes hadden. Hij vond dat Nederland ook een dergelijke televisieserie moest hebben en gaf dramavertaler Gerard Soeteman opdracht met een voorstel te komen. Deze schreef toen een scenario voor een serie over een ridder en een fakir, Floris en de Fakir genaamd.
In de serie worden de Bourgondiërs als helden afgeschilderd, en hun vijanden (Gelre en Lange Pier) als immorele schurken en veroveraars, terwijl die in de Gelderse Oorlogen tegen de Bourgondische veroveraars juist voor hun eigen vrijheid vochten. Uit aflevering 5 (De Harige Duivel) waarin Philips de Schone een schilderij van Jeroen Bosch koopt, kan worden afgeleid dat de serie rond 1504 dateert.[1]
De opnamen vonden plaats in de zomer en herfst van 1968; voor een groot deel op Kasteel Doornenburg en daarnaast onder meer op Kasteel Hernen, Slot Loevestein, en in Gent en Brugge. Voor de hoofdrol van Floris had men Carol van Herwijnen in gedachten, maar die kon zich wegens andere verplichtingen niet vrijmaken. Rutger Hauer, destijds werkzaam bij de Noorder Compagnie, werd als vervanger gecast. Van Herwijnen is wel te zien in een kleine bijrol als soldaat in het tolhuis in aflevering De drie narren. Hoewel Soeteman een scenario had geschreven met twee gelijkwaardige hoofdrolspelers, raakte Jos Bergman al snel door Hauer overvleugeld.
Regisseur Verhoeven kreeg van producent Max Appelboom de vrije hand, en overschreed het budget met 300 procent, tot ongenoegen van de NTS die de faciliteiten sterk versoberde en ten slotte de opnamen liet stoppen. De aflevering De Roek werd in twee delen gesplitst om de serie te kunnen afsluiten. Het beoogde dertiende deel is nog wel in productie genomen, maar nooit afgemaakt. De scènes die voor Het Gericht waren opgenomen verdwenen in een archief, en werden pas in 2016 herontdekt, waarna met behulp van striptekeningen de aflevering werd gereconstrueerd. Wel volgde nog de making of-documentaire Rond Floris. Een vervolgserie mocht wegens te hoge kosten niet worden gemaakt.[2]
De twaalf afleveringen werden uitgezonden van 5 oktober tot en met 21 december 1969. De eerste aflevering trok 2.790.000 kijkers; de derde aflevering ruim 3,5 miljoen kijkers. Floris was in 1969 het best bekeken programma op de Nederlandse televisie. Er verschenen Floris-boeken, Floris-strips, en een langspeelplaat getiteld Floris en de Fakir, met daarop twee extra verhalen, De geschenken van de hertog en De Vier Vreemde Pelgrims (later heruitgebracht op de cd-box Kinderhelden).[3] Floris vormde ook het begin van de succesvolle samenwerking tussen Verhoeven, Soeteman, en Hauer, zoals die onder meer gestalte kreeg in Turks Fruit (1973) en Soldaat van Oranje (1977).
De serie werd in Engeland en de DDR nagesynchroniseerd uitgezonden als respectievelijk The Adventures of Floris (1970) en Floris - Der Mann mit dem Schwert in 1977.[4] Eerder al werd in 1975 bovendien een West-Duitse negentiendelige remake van de serie gemaakt in kleur, onder de titel Floris von Rosemund. Hauer speelde opnieuw de hoofdrol. De rol van fakir werd gespeeld door de Duitse acteur Derval de Faria. De regie was van Ferry Radax.[5] Ook deze serie is verkrijgbaar op dvd, maar alleen in het Duits zonder ondertitels.
In de documentaire De Ridder en de Fakir (1999) van Paul Versteegen blikken de belangrijkste betrokkenen terug op de serie. Cameraman Ton Buné vertelt hoe hij de kersverse regisseur Verhoeven het gebruik van het klapbord moest leren. De NPO wijdde er een aflevering van Andere Tijden aan in 2013[6] en ook de documentaireserie "Wat een drama" besteedde twee afleveringen aan het tot stand komen van Floris in 2014.[7]
In 2004 was de première van een speelfilm over de kleinzoon van Floris, onder regie van Jean van de Velde. Deze film heet eveneens Floris. In de film zijn oude beelden uit de televisieserie te zien.
In 2016 werd bekendgemaakt dat er nog materiaal bestond voor een onvoltooide dertiende aflevering, Het Gericht, die vertoond zou worden op Kasteel Doornenburg, dat een van de locaties was geweest.[8]
Met Pinksteren 2017 zond Omroep Gelderland een Floris-marathon uit. Daarin waren voor het eerst ook beelden te zien uit de aflevering De Stille Stroper, die in eerste instantie gepland stond als aflevering 7. Die aflevering is nooit uitgezonden en het enige dat ervan bestaat is een aantal ongemonteerde stroken film die verschillende takes van een aantal scènes bevatten. Te zien is een aantal onbekende figuranten die in een onweersbui bezoek krijgen van de bouwheer van een kasteel, die door het zien van een brand in zijn ontwerp stom is geworden. Voor de tv-uitzending werden de scènes aan elkaar gemonteerd tot een logisch geheel, en werd de geluidsband er synchroon onder gelegd. Dat leverde een aantal unieke, nog nooit uitgezonden beelden uit Floris op. De rest van het verhaal wordt niet verteld, het is ook niet duidelijk of er voor De Stille Stroper ooit een compleet scenario is gemaakt.
2018-08-24 23:55:53
Gompie en Majolica
Gompie is de naam van een figuur uit de televisieserie "Het Koerhuis van Papa Wirrewarre". Dit was een poppenserie die werd uitgezonden bij de NCRV van 5 oktober 1966 tot en met 25 november 1972. In 1967 werd de titel van het programma veranderd in "De Kijkkast". Gompie was een walrus die samen met zijn vriendjes en de Kijkkastman vele avonturen beleefde. De meest typerende uitspraak van Gompie was: "Gómpie..., wat zielig..." en "Gompie wil een knuffie".
De vriendjes van Gompie waren andere poppen: Peentje, Majolica en Ritsaert. Allemaal woonden ze in huis bij Pappa Wirrewarre. Peentje was een ondeugend jongetje met rood haar, Majolica speelde een deftige dame en Ritsaert was een vos.
Gompie was bang dat Baas Barrebul, zijn vorige eigenaar, hem zou komen weghalen bij pappa Wirrewarre.
De stem van Gompie werd gedaan door Jan Borkus.
Bij het programma hoorde ook een liedje:
Pappa Wirrewarre, pappa Wirrewarre
We willen graag weten
Hoe je kinderen, je poppen kinderen
Hoe je kindertjes heten
Wel zeker dat kan, kijk daar komen ze,
kijk daar komen ze,
Wel zeker dat kan, kijk daar komen ze al aan
Eerst komt Peentje, die is lief
Ritsaert is een kippendief
En Majolica die sjieke dame, die zit deftig voor de ramen
En de jongste van het stel, die ken je wel, die ken je wel
Dat is de kleine hompiedompie, dat is: Hoi, ik ben Gompie
Gompie is de naam van een figuur uit de televisieserie "Het Koerhuis van Papa Wirrewarre". Dit was een poppenserie die werd uitgezonden bij de NCRV van 5 oktober 1966 tot en met 25 november 1972. In 1967 werd de titel van het programma veranderd in "De Kijkkast". Gompie was een walrus die samen met zijn vriendjes en de Kijkkastman vele avonturen beleefde. De meest typerende uitspraak van Gompie was: "Gómpie..., wat zielig..." en "Gompie wil een knuffie".
De vriendjes van Gompie waren andere poppen: Peentje, Majolica en Ritsaert. Allemaal woonden ze in huis bij Pappa Wirrewarre. Peentje was een ondeugend jongetje met rood haar, Majolica speelde een deftige dame en Ritsaert was een vos.
Gompie was bang dat Baas Barrebul, zijn vorige eigenaar, hem zou komen weghalen bij pappa Wirrewarre.
De stem van Gompie werd gedaan door Jan Borkus.
Bij het programma hoorde ook een liedje:
Pappa Wirrewarre, pappa Wirrewarre
We willen graag weten
Hoe je kinderen, je poppen kinderen
Hoe je kindertjes heten
Wel zeker dat kan, kijk daar komen ze,
kijk daar komen ze,
Wel zeker dat kan, kijk daar komen ze al aan
Eerst komt Peentje, die is lief
Ritsaert is een kippendief
En Majolica die sjieke dame, die zit deftig voor de ramen
En de jongste van het stel, die ken je wel, die ken je wel
Dat is de kleine hompiedompie, dat is: Hoi, ik ben Gompie
2018-08-24 23:55:53
Het kleine huis op de prairie
(Engels: Little House on the Prairie) (1935) is een kinderboek van de Amerikaanse schrijfster Laura Ingalls Wilder. Uiteindelijk werd het een serie boeken, verscheidene televisieseries, diverse films en een stripverhaal. Ook is het de naam van een historische plek in Kansas.
De Little House-serie is geschreven door Laura Ingalls Wilder en gebaseerd op haar tientallen jaren oude herinneringen aan haar jeugd in het Middenwesten van de Verenigde Staten eind 19e eeuw. Het bekendste boek is Het kleine huis op de prairie, voor het eerst verschenen in 1935 in de VS. De boeken zijn geschreven in de derde persoon, waarbij Laura Ingalls het centrale karakter is. De boeken zijn eerder fictief dan autobiografisch te noemen. Wilders dochter en auteur Rose Wilder Lane hielp haar moeder met het schrijven en bewerken van de boeken. Later zijn discussies ontstaan over hoe groot haar invloed was op de inhoud van de boeken.
De televisieserie Het kleine huis op de prairie is een Amerikaanse dramaserie, geproduceerd door Michael Landon, later samen met Ed Friendly. De afleveringen duren ongeveer drie kwartier en werden voor het eerst uitgezonden door NBC in de periode 1974-1983. In het seizoen 1982-1983 kreeg de serie de naam Het kleine huis: een nieuw begin, een spin-off van de oorspronkelijke serie. In Nederland werd de serie uitgezonden door de Evangelische Omroep. SBS 6 begon in 2007 met het uitzenden van de serie tot en met het derde seizoen en in 2009/2010 werden de vervolgseries (t/m seizoen 9) uitgezonden. In 2011 en begin 2016 startte men weer van voren af aan met seizoen 1
Michael Landon speelde vader Charles Ingalls
Karen Grassle speelde moeder Caroline Ingalls
Melissa Sue Anderson speelde de oudste dochter Mary Ingalls
Melissa Gilbert speelde de middelste dochter Laura Ingalls
De tweeling Lindsay en Sidney Greenbush speelde Carrie Ingalls
Brenda en Wendi Turnbaugh speelden samen de jongste dochter van Charles en Caroline, Grace Ingalls
Dean Butler speelde Almanzo Wilder, de man van Laura Ingalls
Linwood Boomer speelde Adam Kendall, de man van Mary Ingalls
Matthew Laborteaux speelde Albert Quinn Ingalls, de geadopteerde zoon
Jason Bateman en Missy Francis speelden broer en zus James en Cassandra Cooper, geadopteerd door de familie Ingalls
Michele en Jennifer Steffin speelden Rose Wilder
(Engels: Little House on the Prairie) (1935) is een kinderboek van de Amerikaanse schrijfster Laura Ingalls Wilder. Uiteindelijk werd het een serie boeken, verscheidene televisieseries, diverse films en een stripverhaal. Ook is het de naam van een historische plek in Kansas.
De Little House-serie is geschreven door Laura Ingalls Wilder en gebaseerd op haar tientallen jaren oude herinneringen aan haar jeugd in het Middenwesten van de Verenigde Staten eind 19e eeuw. Het bekendste boek is Het kleine huis op de prairie, voor het eerst verschenen in 1935 in de VS. De boeken zijn geschreven in de derde persoon, waarbij Laura Ingalls het centrale karakter is. De boeken zijn eerder fictief dan autobiografisch te noemen. Wilders dochter en auteur Rose Wilder Lane hielp haar moeder met het schrijven en bewerken van de boeken. Later zijn discussies ontstaan over hoe groot haar invloed was op de inhoud van de boeken.
De televisieserie Het kleine huis op de prairie is een Amerikaanse dramaserie, geproduceerd door Michael Landon, later samen met Ed Friendly. De afleveringen duren ongeveer drie kwartier en werden voor het eerst uitgezonden door NBC in de periode 1974-1983. In het seizoen 1982-1983 kreeg de serie de naam Het kleine huis: een nieuw begin, een spin-off van de oorspronkelijke serie. In Nederland werd de serie uitgezonden door de Evangelische Omroep. SBS 6 begon in 2007 met het uitzenden van de serie tot en met het derde seizoen en in 2009/2010 werden de vervolgseries (t/m seizoen 9) uitgezonden. In 2011 en begin 2016 startte men weer van voren af aan met seizoen 1
Michael Landon speelde vader Charles Ingalls
Karen Grassle speelde moeder Caroline Ingalls
Melissa Sue Anderson speelde de oudste dochter Mary Ingalls
Melissa Gilbert speelde de middelste dochter Laura Ingalls
De tweeling Lindsay en Sidney Greenbush speelde Carrie Ingalls
Brenda en Wendi Turnbaugh speelden samen de jongste dochter van Charles en Caroline, Grace Ingalls
Dean Butler speelde Almanzo Wilder, de man van Laura Ingalls
Linwood Boomer speelde Adam Kendall, de man van Mary Ingalls
Matthew Laborteaux speelde Albert Quinn Ingalls, de geadopteerde zoon
Jason Bateman en Missy Francis speelden broer en zus James en Cassandra Cooper, geadopteerd door de familie Ingalls
Michele en Jennifer Steffin speelden Rose Wilder
2018-08-24 23:55:53
Klukkluk
is de naam van één van de hoofdpersonages uit de Nederlandse televisieserie Pipo de clown (1958-1980). Hij werd gespeeld door de acteur Herbert Joeks, die mede door deze rol nationale bekendheid verwierf.
Klukkluk is een indiaan. Hij is tevens de beste vriend van de clown Pipo, en heeft een pijl-schiet-act in Pipo"s voorstelling. Zijn schietkunst is echter niet bijster overtuigend. Bij ieder schot bezigt Klukkluk dan ook de uitdrukking "Floepens, mis!" Door Pipo wordt hij Klukkluk de misschiet-indiaan genoemd.
Klukkluk spreekt een gebroken Nederlands, zoals dat in de jaren "60 van de 20e eeuw wel vaker aan indianen werd toegedicht. Een voorbeeld: hij zegt mij zijn zeer van de bange als hij bedoelt "ik ben heel bang". Zijn uitdrukking dat zijn van de gekke werd echter in een enigszins afgezwakte vorm als "dat is toch van de gekke" algemeen geaccepteerd Nederlands.
Klukkluk kwam niet voor in de film Pipo en de P-P-Parelridder uit 2003. Volgens sommigen was de reden dat het cliché van een domme en onhandige indiaan als te politiek incorrect werd beschouwd. Volgens de regisseur Martin Lagestee zelf echter was de reden dat Klukkluk een "satellietfiguur" is, en het een kans biedt om de film in een vervolg verder uit te bouwen.
In het voorjaar van 2017 wordt bekend dat we een nieuwe serie rondom de clown en zijn gevolg komt bij RTL Telekids in samenwerking met Koningin Julianatoren en Belinda Meuldijk. Ook zijn er twee theatershows die door Nederland en België gaan reizen. Anders dan in de film uit 2003 is Klukkluk er dit keer wel bij. Hij wordt gespeeld door Joris Gootjes. Het personage is aangepast naar deze tijd en een zal een stuk jonger zijn dan in de originele versie.
is de naam van één van de hoofdpersonages uit de Nederlandse televisieserie Pipo de clown (1958-1980). Hij werd gespeeld door de acteur Herbert Joeks, die mede door deze rol nationale bekendheid verwierf.
Klukkluk is een indiaan. Hij is tevens de beste vriend van de clown Pipo, en heeft een pijl-schiet-act in Pipo"s voorstelling. Zijn schietkunst is echter niet bijster overtuigend. Bij ieder schot bezigt Klukkluk dan ook de uitdrukking "Floepens, mis!" Door Pipo wordt hij Klukkluk de misschiet-indiaan genoemd.
Klukkluk spreekt een gebroken Nederlands, zoals dat in de jaren "60 van de 20e eeuw wel vaker aan indianen werd toegedicht. Een voorbeeld: hij zegt mij zijn zeer van de bange als hij bedoelt "ik ben heel bang". Zijn uitdrukking dat zijn van de gekke werd echter in een enigszins afgezwakte vorm als "dat is toch van de gekke" algemeen geaccepteerd Nederlands.
Klukkluk kwam niet voor in de film Pipo en de P-P-Parelridder uit 2003. Volgens sommigen was de reden dat het cliché van een domme en onhandige indiaan als te politiek incorrect werd beschouwd. Volgens de regisseur Martin Lagestee zelf echter was de reden dat Klukkluk een "satellietfiguur" is, en het een kans biedt om de film in een vervolg verder uit te bouwen.
In het voorjaar van 2017 wordt bekend dat we een nieuwe serie rondom de clown en zijn gevolg komt bij RTL Telekids in samenwerking met Koningin Julianatoren en Belinda Meuldijk. Ook zijn er twee theatershows die door Nederland en België gaan reizen. Anders dan in de film uit 2003 is Klukkluk er dit keer wel bij. Hij wordt gespeeld door Joris Gootjes. Het personage is aangepast naar deze tijd en een zal een stuk jonger zijn dan in de originele versie.
2018-08-24 23:55:53
Lassie (Schots-Engels voor meisje) is de naam van de populaire televisieserie met in de hoofdrol de gelijknamige Schotse collie. De serie kwam oorspronkelijk uit de Verenigde Staten, waar men al in 1954 met de eerste televisie-uitzending begon. Men baseerde de serie op het jeugdboek Lassie Come Home van de schrijver Eric Knight. Er zijn ook diverse films over de collie gemaakt.
De televisieserie werd in Nederland van 1962 tot 1980 uitgezonden door de NCRV.
De serie was in feite een voortzetting van de zeven speelfilms die MGM over de gelijknamige Schotse herdershond had gemaakt. Nadat MGM had aangekondigd geen nieuwe films rond Lassie meer te zullen maken, kreeg de trainer van de hond die Lassie had gespeeld, Rudd Weatherwax, de rechten op de naam ‘Lassie’. Weatherwax ging in zee met producent Robert Maxwell, die een televisieserie rond de hond wilde maken gebaseerd op het concept: ‘de jongen en zijn hond’.
Maxwell en Weatherwax schreven een scenario dat was volgestopt met de traditionele Amerikaanse waarden. Ze bedachten een oorlogsweduwe die in haar eentje haar elfjarige zoon moet opvoeden en samen met haar schoonvader probeert om te overleven op een boerderij. CBS zag wel iets in het scenario en na twee succesvolle pilots ging Lassie op 12 september 1954 in productie. In 2009 nam Studio100 deze serie over.
n de eerste drie seizoenen (1954-1957) is Lassie gekoppeld aan zijn baasje Jeff Miller (gespeeld door Tommy Rettig). Als de grootvader van Jeff sterft, verhuizen Jeff en zijn moeder. Lassie wordt in het vierde seizoen liefderijk opgenomen door een nieuw baasje, de zevenjarige Timmy Martin. Timmy en Lassie beleven tussen 1957 en 1964 allerlei avonturen. De reden dat Jeff en zijn familie het veld moesten ruimen was een samenloop van omstandigheden. Tommy Rettig die Jeff speelde werd te oud voor de rol. Jan Clayton die zijn moeder speelde wilde uit de serie stappen om terug te keren naar het theater. Toen de producers bezig waren het scenario aan te passen overleed George Cleveland, die de grootvader van Jeff speelde. Men gooide de show om en Lassie kreeg geheel nieuwe baasjes, Timmy en zijn adoptie-ouders. De meeste verhalen met Jeff en Timmy zijn gebaseerd op hetzelfde stramien. Er gebeurt iets met een van de hoofdrolspeler of gastacteurs en Lassie probeert hem of haar te redden of hulp te zoeken. Aangezien het dier enkel blaft geeft het ‘hulp halen’ nog de nodige problemen. Mensen raken ondergesneeuwd, zitten vast in brandende huizen, zijn verdwaald en/of gewond geraakt of verkeren in een andere vorm van acuut levensgevaar.
In het elfde seizoen emigreert Timmy met zijn ouders naar Australië. Lassie wordt opgenomen door de buurman, die echter al snel overlijdt aan een hartaanval. De collie verlaat nu zijn vertrouwde omgeving en wordt de metgezel van een aantal rangers in de Amerikaanse bossen in het noordwesten van de VS. De nieuwe omgeving heeft invloed op de serie, de avonturen worden wat gevarieerder. Begin jaren zeventig krijgt Lassie puppy"s (in werkelijkheid werd de rol van Lassie alleen maar door reuen vertolkt). In 1971 krijgt Lassie uiteindelijk weer meer rust, als ze gezelschapsdier wordt in een weeshuis gevestigd in een boerderij. In maart 1973 werd de laatste aflevering uitgezonden.
De televisieserie werd in Nederland van 1962 tot 1980 uitgezonden door de NCRV.
De serie was in feite een voortzetting van de zeven speelfilms die MGM over de gelijknamige Schotse herdershond had gemaakt. Nadat MGM had aangekondigd geen nieuwe films rond Lassie meer te zullen maken, kreeg de trainer van de hond die Lassie had gespeeld, Rudd Weatherwax, de rechten op de naam ‘Lassie’. Weatherwax ging in zee met producent Robert Maxwell, die een televisieserie rond de hond wilde maken gebaseerd op het concept: ‘de jongen en zijn hond’.
Maxwell en Weatherwax schreven een scenario dat was volgestopt met de traditionele Amerikaanse waarden. Ze bedachten een oorlogsweduwe die in haar eentje haar elfjarige zoon moet opvoeden en samen met haar schoonvader probeert om te overleven op een boerderij. CBS zag wel iets in het scenario en na twee succesvolle pilots ging Lassie op 12 september 1954 in productie. In 2009 nam Studio100 deze serie over.
n de eerste drie seizoenen (1954-1957) is Lassie gekoppeld aan zijn baasje Jeff Miller (gespeeld door Tommy Rettig). Als de grootvader van Jeff sterft, verhuizen Jeff en zijn moeder. Lassie wordt in het vierde seizoen liefderijk opgenomen door een nieuw baasje, de zevenjarige Timmy Martin. Timmy en Lassie beleven tussen 1957 en 1964 allerlei avonturen. De reden dat Jeff en zijn familie het veld moesten ruimen was een samenloop van omstandigheden. Tommy Rettig die Jeff speelde werd te oud voor de rol. Jan Clayton die zijn moeder speelde wilde uit de serie stappen om terug te keren naar het theater. Toen de producers bezig waren het scenario aan te passen overleed George Cleveland, die de grootvader van Jeff speelde. Men gooide de show om en Lassie kreeg geheel nieuwe baasjes, Timmy en zijn adoptie-ouders. De meeste verhalen met Jeff en Timmy zijn gebaseerd op hetzelfde stramien. Er gebeurt iets met een van de hoofdrolspeler of gastacteurs en Lassie probeert hem of haar te redden of hulp te zoeken. Aangezien het dier enkel blaft geeft het ‘hulp halen’ nog de nodige problemen. Mensen raken ondergesneeuwd, zitten vast in brandende huizen, zijn verdwaald en/of gewond geraakt of verkeren in een andere vorm van acuut levensgevaar.
In het elfde seizoen emigreert Timmy met zijn ouders naar Australië. Lassie wordt opgenomen door de buurman, die echter al snel overlijdt aan een hartaanval. De collie verlaat nu zijn vertrouwde omgeving en wordt de metgezel van een aantal rangers in de Amerikaanse bossen in het noordwesten van de VS. De nieuwe omgeving heeft invloed op de serie, de avonturen worden wat gevarieerder. Begin jaren zeventig krijgt Lassie puppy"s (in werkelijkheid werd de rol van Lassie alleen maar door reuen vertolkt). In 1971 krijgt Lassie uiteindelijk weer meer rust, als ze gezelschapsdier wordt in een weeshuis gevestigd in een boerderij. In maart 1973 werd de laatste aflevering uitgezonden.
2018-08-25 00:02:56
Rin Tin Tin 1929 De oorspronkelijke Rin Tin Tin in 1929
Rin Tin Tin (ook wel Rin-Tin-Tin of de oorspronkelijke Franse schrijfwijze Rintintin) is de naam die aan een reeks Duitse herders werd gegeven die de hoofdrol speelden in een langlopende filmreeks rond een hond die allerlei heldhaftige daden verrichtte.
De oorspronkelijke Rin Tin Tin (die leefde van 10 september 1918 tot 10 augustus 1932) werd in 1918 door de Amerikaanse korporaal Lee Duncan nabij van de Franse stad Toul in Lotharingen uit een gebombardeerde hondenkennel gehaald, minder dan twee maanden voor het einde van de Eerste Wereldoorlog. Duncan redde twee van de zes puppy"s die vijf dagen eerder geboren waren, een wijfje en een mannetje, en gaf ze de namen Nénette en Rintintin. Dat waren de namen van twee poppen die hij eerder had gekregen van Franse kinderen. Heel wat Franse soldaten droegen tijdens de oorlog de poppetjes Nénette en Rintintin op hun lijf als geluksbrenger. Duncan nam beide hondjes mee naar zijn huis in Los Angeles, maar Nénette overleed kort na zijn aankomst. Daar leerde Duncan de overgebleven hond allerlei trucjes en hoe deze hoog kon springen. Rin Tin Tin trok na een optreden tijdens een hondenshow de aandacht van filmproducer Charles Jones die het dier wilde laten figureren in een reeks films.
Rin Tin Tin debuteerde in The Man From Hell"s River (1922), waar hij werd gecast als een wolf, een rol waarin hij geregeld zou getypecast worden tijdens deze vroege jaren. Hij werd pas een ster dankzij Where the North Begins (1922), waarin hij voor het eerst de hoofdrol speelde. Films met heldhaftige honden in de hoofdrol, zoals Strongheart, bestonden al langer, maar Rin Tin Tin werd zo populair dat hij Warner Brothers van het faillissement redde. Alhoewel hij vooral in stomme films figureerde heeft hij ook in vier geluidsfilms meegespeeld. Tussen 1930 en 1955 werden er ook drie verschillende radioseries rond het dier gemaakt, waarbij Rin Tin Tin tot zijn dood zelf voor de geluidseffecten zorgde.
Rin Tin Tin was tijdens het interbellum zo"n populaire filmster dat hij bergen fanbrieven ontving en zelfs een ster op de Hollywood Walk of Fame kreeg. In 1932 stierf het dier op 14-jarige leeftijd (volgens de legende in de armen van Jean Harlow). Zijn eigenaar liet het dier in zijn geboorteland op de huisdierenbegraafplaats nabij Parijs herbegraven. Andere Duitse herders zetten onder dezelfde naam nog jaren de filmreeks verder. Van 1954 tot 1959 liep op de Amerikaanse televisiezender ABC ook een televisiereeks rond het dier.
Rin Tin Tin (ook wel Rin-Tin-Tin of de oorspronkelijke Franse schrijfwijze Rintintin) is de naam die aan een reeks Duitse herders werd gegeven die de hoofdrol speelden in een langlopende filmreeks rond een hond die allerlei heldhaftige daden verrichtte.
De oorspronkelijke Rin Tin Tin (die leefde van 10 september 1918 tot 10 augustus 1932) werd in 1918 door de Amerikaanse korporaal Lee Duncan nabij van de Franse stad Toul in Lotharingen uit een gebombardeerde hondenkennel gehaald, minder dan twee maanden voor het einde van de Eerste Wereldoorlog. Duncan redde twee van de zes puppy"s die vijf dagen eerder geboren waren, een wijfje en een mannetje, en gaf ze de namen Nénette en Rintintin. Dat waren de namen van twee poppen die hij eerder had gekregen van Franse kinderen. Heel wat Franse soldaten droegen tijdens de oorlog de poppetjes Nénette en Rintintin op hun lijf als geluksbrenger. Duncan nam beide hondjes mee naar zijn huis in Los Angeles, maar Nénette overleed kort na zijn aankomst. Daar leerde Duncan de overgebleven hond allerlei trucjes en hoe deze hoog kon springen. Rin Tin Tin trok na een optreden tijdens een hondenshow de aandacht van filmproducer Charles Jones die het dier wilde laten figureren in een reeks films.
Rin Tin Tin debuteerde in The Man From Hell"s River (1922), waar hij werd gecast als een wolf, een rol waarin hij geregeld zou getypecast worden tijdens deze vroege jaren. Hij werd pas een ster dankzij Where the North Begins (1922), waarin hij voor het eerst de hoofdrol speelde. Films met heldhaftige honden in de hoofdrol, zoals Strongheart, bestonden al langer, maar Rin Tin Tin werd zo populair dat hij Warner Brothers van het faillissement redde. Alhoewel hij vooral in stomme films figureerde heeft hij ook in vier geluidsfilms meegespeeld. Tussen 1930 en 1955 werden er ook drie verschillende radioseries rond het dier gemaakt, waarbij Rin Tin Tin tot zijn dood zelf voor de geluidseffecten zorgde.
Rin Tin Tin was tijdens het interbellum zo"n populaire filmster dat hij bergen fanbrieven ontving en zelfs een ster op de Hollywood Walk of Fame kreeg. In 1932 stierf het dier op 14-jarige leeftijd (volgens de legende in de armen van Jean Harlow). Zijn eigenaar liet het dier in zijn geboorteland op de huisdierenbegraafplaats nabij Parijs herbegraven. Andere Duitse herders zetten onder dezelfde naam nog jaren de filmreeks verder. Van 1954 tot 1959 liep op de Amerikaanse televisiezender ABC ook een televisiereeks rond het dier.
2018-08-25 00:02:56
Rintintin met rusty
Rin Tin Tin (ook wel Rin-Tin-Tin of de oorspronkelijke Franse schrijfwijze Rintintin) is de naam die aan een reeks Duitse herders werd gegeven die de hoofdrol speelden in een langlopende filmreeks rond een hond die allerlei heldhaftige daden verrichtte.
De oorspronkelijke Rin Tin Tin (die leefde van 10 september 1918 tot 10 augustus 1932) werd in 1918 door de Amerikaanse korporaal Lee Duncan nabij van de Franse stad Toul in Lotharingen uit een gebombardeerde hondenkennel gehaald, minder dan twee maanden voor het einde van de Eerste Wereldoorlog. Duncan redde twee van de zes puppy"s die vijf dagen eerder geboren waren, een wijfje en een mannetje, en gaf ze de namen Nénette en Rintintin. Dat waren de namen van twee poppen die hij eerder had gekregen van Franse kinderen. Heel wat Franse soldaten droegen tijdens de oorlog de poppetjes Nénette en Rintintin op hun lijf als geluksbrenger. Duncan nam beide hondjes mee naar zijn huis in Los Angeles, maar Nénette overleed kort na zijn aankomst. Daar leerde Duncan de overgebleven hond allerlei trucjes en hoe deze hoog kon springen. Rin Tin Tin trok na een optreden tijdens een hondenshow de aandacht van filmproducer Charles Jones die het dier wilde laten figureren in een reeks films.
Rin Tin Tin debuteerde in The Man From Hell"s River (1922), waar hij werd gecast als een wolf, een rol waarin hij geregeld zou getypecast worden tijdens deze vroege jaren. Hij werd pas een ster dankzij Where the North Begins (1922), waarin hij voor het eerst de hoofdrol speelde. Films met heldhaftige honden in de hoofdrol, zoals Strongheart, bestonden al langer, maar Rin Tin Tin werd zo populair dat hij Warner Brothers van het faillissement redde. Alhoewel hij vooral in stomme films figureerde heeft hij ook in vier geluidsfilms meegespeeld. Tussen 1930 en 1955 werden er ook drie verschillende radioseries rond het dier gemaakt, waarbij Rin Tin Tin tot zijn dood zelf voor de geluidseffecten zorgde.
Rin Tin Tin was tijdens het interbellum zo"n populaire filmster dat hij bergen fanbrieven ontving en zelfs een ster op de Hollywood Walk of Fame kreeg. In 1932 stierf het dier op 14-jarige leeftijd (volgens de legende in de armen van Jean Harlow). Zijn eigenaar liet het dier in zijn geboorteland op de huisdierenbegraafplaats nabij Parijs herbegraven. Andere Duitse herders zetten onder dezelfde naam nog jaren de filmreeks verder. Van 1954 tot 1959 liep op de Amerikaanse televisiezender ABC ook een televisiereeks rond het dier.
Rin Tin Tin (ook wel Rin-Tin-Tin of de oorspronkelijke Franse schrijfwijze Rintintin) is de naam die aan een reeks Duitse herders werd gegeven die de hoofdrol speelden in een langlopende filmreeks rond een hond die allerlei heldhaftige daden verrichtte.
De oorspronkelijke Rin Tin Tin (die leefde van 10 september 1918 tot 10 augustus 1932) werd in 1918 door de Amerikaanse korporaal Lee Duncan nabij van de Franse stad Toul in Lotharingen uit een gebombardeerde hondenkennel gehaald, minder dan twee maanden voor het einde van de Eerste Wereldoorlog. Duncan redde twee van de zes puppy"s die vijf dagen eerder geboren waren, een wijfje en een mannetje, en gaf ze de namen Nénette en Rintintin. Dat waren de namen van twee poppen die hij eerder had gekregen van Franse kinderen. Heel wat Franse soldaten droegen tijdens de oorlog de poppetjes Nénette en Rintintin op hun lijf als geluksbrenger. Duncan nam beide hondjes mee naar zijn huis in Los Angeles, maar Nénette overleed kort na zijn aankomst. Daar leerde Duncan de overgebleven hond allerlei trucjes en hoe deze hoog kon springen. Rin Tin Tin trok na een optreden tijdens een hondenshow de aandacht van filmproducer Charles Jones die het dier wilde laten figureren in een reeks films.
Rin Tin Tin debuteerde in The Man From Hell"s River (1922), waar hij werd gecast als een wolf, een rol waarin hij geregeld zou getypecast worden tijdens deze vroege jaren. Hij werd pas een ster dankzij Where the North Begins (1922), waarin hij voor het eerst de hoofdrol speelde. Films met heldhaftige honden in de hoofdrol, zoals Strongheart, bestonden al langer, maar Rin Tin Tin werd zo populair dat hij Warner Brothers van het faillissement redde. Alhoewel hij vooral in stomme films figureerde heeft hij ook in vier geluidsfilms meegespeeld. Tussen 1930 en 1955 werden er ook drie verschillende radioseries rond het dier gemaakt, waarbij Rin Tin Tin tot zijn dood zelf voor de geluidseffecten zorgde.
Rin Tin Tin was tijdens het interbellum zo"n populaire filmster dat hij bergen fanbrieven ontving en zelfs een ster op de Hollywood Walk of Fame kreeg. In 1932 stierf het dier op 14-jarige leeftijd (volgens de legende in de armen van Jean Harlow). Zijn eigenaar liet het dier in zijn geboorteland op de huisdierenbegraafplaats nabij Parijs herbegraven. Andere Duitse herders zetten onder dezelfde naam nog jaren de filmreeks verder. Van 1954 tot 1959 liep op de Amerikaanse televisiezender ABC ook een televisiereeks rond het dier.
2018-08-28 00:01:53
Thierry la Fronde
Thierry la Fronde (nl:Thierry de slingeraar) is een Franse televisieserie uit de jaren 60 van de zender TF1/ORTF met in de hoofdrol Jean-Claude Drouot (geboren 17 december 1938 in Lessen). De serie bestaat uit 4 reeksen van 13 afleveringen, die elk ongeveer 30 minuten duren en in zwart-wit gefilmd zijn. De serie werd in Frankrijk voor het eerst uitgezonden van 3 november 1963 tot 27 maart 1966.
De serie laat zich het best omschrijven als de Franse versie van de Britse Robin Hood en speelt rond 1360 in Sologne. Hoofdpersoon Thierry de Janville komt na omzwervingen terug op zijn landgoed en ontdekt dat dit door de Engelsen is ingenomen. Thierry wordt verraden door zijn ritmeester Florent de Clouzol, gevangengenomen en opgesloten in zijn eigen kasteel. Met hulp van de ook gevangengenomen goochelaar Judas weet hij zich te bevrijden en schuil te houden in de bossen. Daar neemt hij de geuzennaam "Thierry la Fronde" (Thierry de Slingeraar) aan omdat hij met zijn slinger menig vijand buiten gevecht stelt. Gedurende de serie strijdt Thierry met een stel vogelvrije kameraden tegen Eduard III van Engeland en de Prins van Wales ("de Zwarte Prins"). Tot de groep hoort ook het dorpsmeisje Isabelle op wie hij verliefd wordt en met wie hij in de laatste aflevering ook trouwt.
De verrader Florent wordt gespeeld wordt door Jean-Claude Deret (ware naam Claude Breitman), die de meeste scenario"s voor de serie leverde, evenals voor de Frans-Zwitserse Winnetou televisieserie "Winnetou ou le Mascalero" (beter bekend als "Mein Freund Winnetou").
De titelmelodie en de weinige tussenmelodieën zijn geschreven door Jacques Loussier, die ook tekende voor de in die tijd gemaakte serie Vidocq.
In Nederland werden 32 afleveringen van de serie uitgezonden van 22 januari 1967 - 3 september 1967 (beh. 25 juni), op zondagavond van 19:00-19:30, de tijd waarop de NTS jeugdprogramma"s uitzond, waaronder ook - in de jaren 60 van de 20e eeuw - Kapitein Zeppos, Johan en de Alverman, Axel Nort, de Vrijbuiters (Freewheelers), en Floris. In 1973 werden in de zomermaanden 12 afleveringen herhaald (zondag 8 juli t/m zondag 23 september, eveneens in de vo
Thierry la Fronde (nl:Thierry de slingeraar) is een Franse televisieserie uit de jaren 60 van de zender TF1/ORTF met in de hoofdrol Jean-Claude Drouot (geboren 17 december 1938 in Lessen). De serie bestaat uit 4 reeksen van 13 afleveringen, die elk ongeveer 30 minuten duren en in zwart-wit gefilmd zijn. De serie werd in Frankrijk voor het eerst uitgezonden van 3 november 1963 tot 27 maart 1966.
De serie laat zich het best omschrijven als de Franse versie van de Britse Robin Hood en speelt rond 1360 in Sologne. Hoofdpersoon Thierry de Janville komt na omzwervingen terug op zijn landgoed en ontdekt dat dit door de Engelsen is ingenomen. Thierry wordt verraden door zijn ritmeester Florent de Clouzol, gevangengenomen en opgesloten in zijn eigen kasteel. Met hulp van de ook gevangengenomen goochelaar Judas weet hij zich te bevrijden en schuil te houden in de bossen. Daar neemt hij de geuzennaam "Thierry la Fronde" (Thierry de Slingeraar) aan omdat hij met zijn slinger menig vijand buiten gevecht stelt. Gedurende de serie strijdt Thierry met een stel vogelvrije kameraden tegen Eduard III van Engeland en de Prins van Wales ("de Zwarte Prins"). Tot de groep hoort ook het dorpsmeisje Isabelle op wie hij verliefd wordt en met wie hij in de laatste aflevering ook trouwt.
De verrader Florent wordt gespeeld wordt door Jean-Claude Deret (ware naam Claude Breitman), die de meeste scenario"s voor de serie leverde, evenals voor de Frans-Zwitserse Winnetou televisieserie "Winnetou ou le Mascalero" (beter bekend als "Mein Freund Winnetou").
De titelmelodie en de weinige tussenmelodieën zijn geschreven door Jacques Loussier, die ook tekende voor de in die tijd gemaakte serie Vidocq.
In Nederland werden 32 afleveringen van de serie uitgezonden van 22 januari 1967 - 3 september 1967 (beh. 25 juni), op zondagavond van 19:00-19:30, de tijd waarop de NTS jeugdprogramma"s uitzond, waaronder ook - in de jaren 60 van de 20e eeuw - Kapitein Zeppos, Johan en de Alverman, Axel Nort, de Vrijbuiters (Freewheelers), en Floris. In 1973 werden in de zomermaanden 12 afleveringen herhaald (zondag 8 juli t/m zondag 23 september, eveneens in de vo
2018-09-29 23:03:04
Achterwerk van de kast
was van 1976 tot 2016 een rubriek op de achterkant van de VPRO Gids. Deze rubriek bestond uit ingestuurde brieven van kinderen. Deze brieven gingen vaak over persoonlijke problemen die kinderen meemaakten, en vaak vroegen ze om hulp of advies. De reacties op de brieven werden gelezen en doorgestuurd aan de brievenschrijver. Aan de onderkant van de Achterwerk-pagina stond een door een kind getekende strip.
Aanvankelijk, tot 1991, werd Achterwerk verzorgd door Nelleke van der Drift. Van 1991 tot 2008 werd de pagina samengesteld door Katja de Bruin. Vanaf 2008 werden de brieven geselecteerd door Elja Looijestijn. In september 2014 werd de noodklok geluid; de rubriek zou de kerst niet halen, omdat er nog maar weinig brieven binnenkwamen.[In maart 2016 stopte de rubriek definitief.
was van 1976 tot 2016 een rubriek op de achterkant van de VPRO Gids. Deze rubriek bestond uit ingestuurde brieven van kinderen. Deze brieven gingen vaak over persoonlijke problemen die kinderen meemaakten, en vaak vroegen ze om hulp of advies. De reacties op de brieven werden gelezen en doorgestuurd aan de brievenschrijver. Aan de onderkant van de Achterwerk-pagina stond een door een kind getekende strip.
Aanvankelijk, tot 1991, werd Achterwerk verzorgd door Nelleke van der Drift. Van 1991 tot 2008 werd de pagina samengesteld door Katja de Bruin. Vanaf 2008 werden de brieven geselecteerd door Elja Looijestijn. In september 2014 werd de noodklok geluid; de rubriek zou de kerst niet halen, omdat er nog maar weinig brieven binnenkwamen.[In maart 2016 stopte de rubriek definitief.
2018-09-29 23:03:04
Catweazle
Catweazle is een Engelse tv-kinderserie die twee seizoenen lang in het Verenigd Koninkrijk (en andere landen) werd uitgezonden: in 1970 en 1971. In Nederland werd de serie uitgezonden door de NOS.
De serie verhaalt over de 11e-eeuwse, excentrieke, incapabele, riekende maar vooral ook aandoenlijke tovenaar Catweazle. Op de vlucht voor de Normandiërs belandt hij door een mislukte toverspreuk (hij probeert te vliegen, maar dat pakt heel anders uit) in het Engeland uit de tweede helft van de 20e eeuw: hij heeft dan 900 jaar door de tijd gereisd.
In het eerste seizoen komt Catweazle terecht op Hexwood Farm, waar hij bevriend raakt met de zoon des huizes, Edward Bennet (ook wel Carrot genoemd naar de peenkleurige haardos van de jongen). Edwards grootste zorg is Catweazle uit de buurt van zijn vader (Mr. Bennet) en de boerenknecht Sam Woodyard te houden. Erg onder de indruk van de moderne gemakken van de twintigste eeuw, maakt Catweazle samen met Edward spannende avonturen mee. Aan het eind van de serie reist Catweazle terug naar zijn eigen tijd. Catweazle heeft ook, verstopt in zijn pij, een favoriet huisdier bij zich: een pad die luistert naar de naam Touchwood. De favoriete toverspreuk van de oude magiër is: Salmay Dalmay Adonay.
Catweazle is een Engelse tv-kinderserie die twee seizoenen lang in het Verenigd Koninkrijk (en andere landen) werd uitgezonden: in 1970 en 1971. In Nederland werd de serie uitgezonden door de NOS.
De serie verhaalt over de 11e-eeuwse, excentrieke, incapabele, riekende maar vooral ook aandoenlijke tovenaar Catweazle. Op de vlucht voor de Normandiërs belandt hij door een mislukte toverspreuk (hij probeert te vliegen, maar dat pakt heel anders uit) in het Engeland uit de tweede helft van de 20e eeuw: hij heeft dan 900 jaar door de tijd gereisd.
In het eerste seizoen komt Catweazle terecht op Hexwood Farm, waar hij bevriend raakt met de zoon des huizes, Edward Bennet (ook wel Carrot genoemd naar de peenkleurige haardos van de jongen). Edwards grootste zorg is Catweazle uit de buurt van zijn vader (Mr. Bennet) en de boerenknecht Sam Woodyard te houden. Erg onder de indruk van de moderne gemakken van de twintigste eeuw, maakt Catweazle samen met Edward spannende avonturen mee. Aan het eind van de serie reist Catweazle terug naar zijn eigen tijd. Catweazle heeft ook, verstopt in zijn pij, een favoriet huisdier bij zich: een pad die luistert naar de naam Touchwood. De favoriete toverspreuk van de oude magiër is: Salmay Dalmay Adonay.
2018-09-29 23:03:04
De verrekijker
De verrekijker was een kinderprogramma. In het programma werd de kijkertjes een blik gegund op allerlei bezienswaardigheden die zich buiten de Nederlandse landsgrenzen voltrokken. Een aflevering bestond uit drie reportages uit het buitenland met aandacht voor de wijze waarop kinderen in het buitenland leven, spelen en leren. Daarnaast werd de geschiedenis en cultuur van het land toegelicht.
2018-12-14 22:24:21
Populair werd de bij Maja door een Japanse tekenfilmserie, waarvan de eerste aflevering in 1975 verscheen. In Nederland werd de serie van 1977 t/m 1983 uitgezonden door de KRO. De serie wordt nog steeds herhaald, ook in België en Nederland. Het verhaal van Maja de Bij is in de tekenfilms geheel gericht op kleuters en ontdaan van politieke parallellen. Deze serie is verschillende malen uitgebracht op dvd. De in deze serie getekende Maja de Bij heeft evenals vele andere afbeeldingen van Maja maar één paar vleugels, en kan daarmee geen bij zijn; een bij heeft immers twee paar vleugels. Deze figuren lijken dan ook meer op een zweefvlieg dan een bij.
2018-12-14 22:24:21
Mik & Mak is een Nederlandse televisieserie die door de VARA werd uitgezonden in de jaren 1962-1963. De verhalen werden geschreven door Wim Meuldijk. De hoofdrollen werden gespeeld door Donald Jones (Mik) en Ger Smit (Mak).
Mik en Mak zijn twee zwervers die tijdelijk inwonen bij de grootmoeder van Mak, Oma Tingeling. Oma Tingeling woont in een huisje dat op het Kruispunt van de Vier Windstreken staat en regelmatig waaien er allerlei vreemde figuren de tuin van het huisje binnen. Het land waar Oma Tingeling woont ligt ver weg aan de andere kant van de wereld. Uitzendingen van Mik - Mak zijn dan ook alleen mogelijk als de "Vertelstar", een soort satelliet, Nederland kan bereiken. Elke uitzending wordt dan ook ingeleid door deze Vertelstar (een parodie op de toen pas gelanceerde Telstar, een satelliet voor televisie-uitzendingen). Precies om 17:00 uur staat de satelliet in de juiste stand om beelden te ontvangen. Elke aflevering beleven Mik en Mak weer de gekste avonturen met de gestrande bezoekers en steeds is er de buurman van Oma Tingeling, meneer Humdrum. Humdrum wil graag het huisje van Oma kopen, omdat hij erg geïnteresseerd is in wat de wind allemaal over de schutting blaast. Maar met behulp van Mik en Mak weet Oma de buurman van haar huisje weg te houden. Steevast eindigen de afleveringen ook met meneer Humdrum die woedend uitroept: ‘Weer niet, grrr!’. Hij is dan zo woedend dat hij dingen stuk wil maken. Eerst breekt hij zijn sigaar doormidden. Oma Tingeling geeft hem daarna aanmaakhoutjes aan, die hij in zijn woede allemaal in tweeën breekt, wat natuurlijk precies de bedoeling was.
Meuldijk schreef de serie als afwisseling van zijn successerie Pipo de Clown. Na vijftien afleveringen was het echter genoeg en stortte hij zich weer op de avonturen van de clown. In de laatste aflevering van Mik en Mak doken Pipo en Mammaloe op en ging Mik met Pipo mee. In de serie ‘Pipo en de Waterlanders’ was Mik dan ook van de partij.
Mik en Mak zijn twee zwervers die tijdelijk inwonen bij de grootmoeder van Mak, Oma Tingeling. Oma Tingeling woont in een huisje dat op het Kruispunt van de Vier Windstreken staat en regelmatig waaien er allerlei vreemde figuren de tuin van het huisje binnen. Het land waar Oma Tingeling woont ligt ver weg aan de andere kant van de wereld. Uitzendingen van Mik - Mak zijn dan ook alleen mogelijk als de "Vertelstar", een soort satelliet, Nederland kan bereiken. Elke uitzending wordt dan ook ingeleid door deze Vertelstar (een parodie op de toen pas gelanceerde Telstar, een satelliet voor televisie-uitzendingen). Precies om 17:00 uur staat de satelliet in de juiste stand om beelden te ontvangen. Elke aflevering beleven Mik en Mak weer de gekste avonturen met de gestrande bezoekers en steeds is er de buurman van Oma Tingeling, meneer Humdrum. Humdrum wil graag het huisje van Oma kopen, omdat hij erg geïnteresseerd is in wat de wind allemaal over de schutting blaast. Maar met behulp van Mik en Mak weet Oma de buurman van haar huisje weg te houden. Steevast eindigen de afleveringen ook met meneer Humdrum die woedend uitroept: ‘Weer niet, grrr!’. Hij is dan zo woedend dat hij dingen stuk wil maken. Eerst breekt hij zijn sigaar doormidden. Oma Tingeling geeft hem daarna aanmaakhoutjes aan, die hij in zijn woede allemaal in tweeën breekt, wat natuurlijk precies de bedoeling was.
Meuldijk schreef de serie als afwisseling van zijn successerie Pipo de Clown. Na vijftien afleveringen was het echter genoeg en stortte hij zich weer op de avonturen van de clown. In de laatste aflevering van Mik en Mak doken Pipo en Mammaloe op en ging Mik met Pipo mee. In de serie ‘Pipo en de Waterlanders’ was Mik dan ook van de partij.
2018-12-14 22:24:21
Morgen gebeurt het was een Nederlandse jeugdserie op televisie met tekst van Mies Bouhuys en onder regie van Jef de Groot, die van 18 september 1957 tot en met 29 april 1959 door de AVRO werd uitgezonden.
"Morgen gebeurt het" was de eerste Nederlandse sciencefictionserie, opgenomen in een tijd dat het - door de beperkte zendtijd - nog niet vanzelfsprekend was dat omroepen vervolgseries uitzonden. De plot draaide rond een dreigende buitenaardse invasie van wezens afkomstig van de planeet Hyperion en het onderzoek van professor Plano om deze dreiging af te wenden. Hij kreeg hierbij hulp van Vogelman 3 die verbleef in een satelliet die door de professor zelf ontworpen was.
De serie was naar verluidt zo populair dat verzocht werd of ze "s avonds voor ouderen kon worden heruitgezonden. Dit was destijds niet mogelijk omdat voor herhalingen onvoldoende zendtijd beschikbaar was.
In 1959 verscheen een plaatjesalbum van de tv-serie, waarvoor de kleurenplaatjes bijgesloten zaten in pakjes Spirit-sigaretten. De maker van de plaatjes is onbekend, van de zwart-wit illustraties in het album is er een gesigneerd met "Sentovic", vermoedelijk John M. Sentovic, en een ander met "S.C.I.C. Russell Lehmann". Het album besluit met "Einde deel I"; mogelijk waren er dus vervolgdelen (gepland).
De serie werd grotendeels door middel van telerecording (het filmen van het beeldscherm) bewaard. Enkele afleveringen zijn tegenwoordig op dvd beschikbaar. In oktober 1976 werden twee afleveringen herhaald bij het 25-jarig bestaan van de televisie in Nederland
Professor Plano (Ton Lensink)
Peter Zandvliet (Manfred Schulte)
Vogelman 3 (Dries Krijn)
Apeiron (Frits Butzelaar)
Alkeitos (John Soer)
Hyperion (John Soer)
Assistent (Dries Krijn)
Geneman (Piet Kamerman)
Professor Mannaert (Ferd Sterneberg)
Terreinwacht Goedhart (Jan Wegter)
Robot (Jaap Maarleveld)
"Morgen gebeurt het" was de eerste Nederlandse sciencefictionserie, opgenomen in een tijd dat het - door de beperkte zendtijd - nog niet vanzelfsprekend was dat omroepen vervolgseries uitzonden. De plot draaide rond een dreigende buitenaardse invasie van wezens afkomstig van de planeet Hyperion en het onderzoek van professor Plano om deze dreiging af te wenden. Hij kreeg hierbij hulp van Vogelman 3 die verbleef in een satelliet die door de professor zelf ontworpen was.
De serie was naar verluidt zo populair dat verzocht werd of ze "s avonds voor ouderen kon worden heruitgezonden. Dit was destijds niet mogelijk omdat voor herhalingen onvoldoende zendtijd beschikbaar was.
In 1959 verscheen een plaatjesalbum van de tv-serie, waarvoor de kleurenplaatjes bijgesloten zaten in pakjes Spirit-sigaretten. De maker van de plaatjes is onbekend, van de zwart-wit illustraties in het album is er een gesigneerd met "Sentovic", vermoedelijk John M. Sentovic, en een ander met "S.C.I.C. Russell Lehmann". Het album besluit met "Einde deel I"; mogelijk waren er dus vervolgdelen (gepland).
De serie werd grotendeels door middel van telerecording (het filmen van het beeldscherm) bewaard. Enkele afleveringen zijn tegenwoordig op dvd beschikbaar. In oktober 1976 werden twee afleveringen herhaald bij het 25-jarig bestaan van de televisie in Nederland
Professor Plano (Ton Lensink)
Peter Zandvliet (Manfred Schulte)
Vogelman 3 (Dries Krijn)
Apeiron (Frits Butzelaar)
Alkeitos (John Soer)
Hyperion (John Soer)
Assistent (Dries Krijn)
Geneman (Piet Kamerman)
Professor Mannaert (Ferd Sterneberg)
Terreinwacht Goedhart (Jan Wegter)
Robot (Jaap Maarleveld)
2018-12-14 22:24:21
Mister Ed en Wilbur Post (Alan Young)
Mister Ed (El Monte, 1949 – 1968) was een paard, dat de titelrol vervulde in de gelijknamige Amerikaanse televisieserie die van 1961 tot 1966 werd uitgezonden door CBS. In totaal zijn 143 afleveringen geproduceerd. In Nederland werd de serie in eerste instantie uitgezonden vanaf het REM-eiland door het commerciële TV-Noordzee. Toen deze uit de lucht werd genomen, nam de TROS de uitzending over.
De sitcom gaat over een intelligent paard (ras: American Saddlebred) genaamd Mister Ed, dat met zijn eigenaar Wilbur Post (gespeeld door Alan Young) kan praten. Volgens de producer van het programma, Arthur Lubin, werd Alan Young gecast omdat hij eruit zou zien als "iemand met wie een paard wel zou willen praten".
De werkelijke naam van Mister Ed was Bamboo Harvester. In tegenstelling tot wat veelal wordt aangenomen is hij niet in 1979 overleden, maar is hij vanwege een gebroken been en andere gezondheidsproblemen uit zijn lijden verlost in 1968.[bron?] De acteur Allan Lane leende zijn stem aan Mister Ed.
De titelsong is geschreven door Jay Livingston en Ray Evans en is door eerstgenoemde ingezongen.
Mister Ed (El Monte, 1949 – 1968) was een paard, dat de titelrol vervulde in de gelijknamige Amerikaanse televisieserie die van 1961 tot 1966 werd uitgezonden door CBS. In totaal zijn 143 afleveringen geproduceerd. In Nederland werd de serie in eerste instantie uitgezonden vanaf het REM-eiland door het commerciële TV-Noordzee. Toen deze uit de lucht werd genomen, nam de TROS de uitzending over.
De sitcom gaat over een intelligent paard (ras: American Saddlebred) genaamd Mister Ed, dat met zijn eigenaar Wilbur Post (gespeeld door Alan Young) kan praten. Volgens de producer van het programma, Arthur Lubin, werd Alan Young gecast omdat hij eruit zou zien als "iemand met wie een paard wel zou willen praten".
De werkelijke naam van Mister Ed was Bamboo Harvester. In tegenstelling tot wat veelal wordt aangenomen is hij niet in 1979 overleden, maar is hij vanwege een gebroken been en andere gezondheidsproblemen uit zijn lijden verlost in 1968.[bron?] De acteur Allan Lane leende zijn stem aan Mister Ed.
De titelsong is geschreven door Jay Livingston en Ray Evans en is door eerstgenoemde ingezongen.
2018-12-14 22:24:21
Oebele was een van de populairste Nederlandse televisieprogramma"s voor kinderen eind jaren 60, begin jaren 70. De serie werd van 1968 tot 1972 door de KRO uitgezonden en werd geschreven door Imme Dros en Harrie Geelen. De regie was in handen van Bram van Erkel. Veel Nederlandse acteurs zijn bekend geworden door deze serie, waarin ook veel kinderen meespeelden. De muziek was van Joop Stokkermans.
De serie was gesitueerd op en rond het dorpsplein van het fictieve graafschap Oebele aan de Oe, en de dorpsjeugd speelde er de hoofdrol in. Koen en Aagje leidden de uitzendingen, geassisteerd door Paulus de postbode, regisseur Augustus Rozegeur en enkele andere volwassenen, onder wie Geesje Zoet van de winkel in snoepgoed en ander lekkers. Later kwam Rob de Nijs het team versterken als voetballer Bello Billy Biggelaar.
Willem Nijholt - Koen de Graaf
Wieteke van Dort - Aagje Ritsema
Ab Hofstee - Paulus Post, postbode
Rob de Nijs - Bello Billy Biggelaar
Marjan Berk - Geesje Zoet
Herman Vinck - Augustus Rozegeur, regisseur
André van Duin - Mr. Clean O"Clean (De Zeperd) (1971)
Riet Wieland Los - Zwaantje Trom
Kinderkoor Henk van der Velde - Het Overdonderend Overfraai Oebeler Omroepkoor, tevens de dorpsjeugd van Oebele
Martin Brozius - speelgoedverkoper Udo Treurniet
De serie was gesitueerd op en rond het dorpsplein van het fictieve graafschap Oebele aan de Oe, en de dorpsjeugd speelde er de hoofdrol in. Koen en Aagje leidden de uitzendingen, geassisteerd door Paulus de postbode, regisseur Augustus Rozegeur en enkele andere volwassenen, onder wie Geesje Zoet van de winkel in snoepgoed en ander lekkers. Later kwam Rob de Nijs het team versterken als voetballer Bello Billy Biggelaar.
Willem Nijholt - Koen de Graaf
Wieteke van Dort - Aagje Ritsema
Ab Hofstee - Paulus Post, postbode
Rob de Nijs - Bello Billy Biggelaar
Marjan Berk - Geesje Zoet
Herman Vinck - Augustus Rozegeur, regisseur
André van Duin - Mr. Clean O"Clean (De Zeperd) (1971)
Riet Wieland Los - Zwaantje Trom
Kinderkoor Henk van der Velde - Het Overdonderend Overfraai Oebeler Omroepkoor, tevens de dorpsjeugd van Oebele
Martin Brozius - speelgoedverkoper Udo Treurniet
2019-07-23 19:38:19
Okkie Trooy
De avonturen van Okkie Trooy was een Nederlands kinderprogramma dat van 1962 tot 1964 door de AVRO werd uitgezonden.
Okkie Trooy (woordspeling op octrooi) is een uitvinder en eigenlijk is zijn enige uitvinding een koffertje dat, als hij het zelf opent, vol zit met krentenbollen, maar als iemand anders het koffertje opent is het leeg.
Samen met zijn assistent Nono en huishoudster Rozemarijntje woont Okkie Trooy in het dorpje Kukelton. Op zekere dag wordt hij op raadselachtige wijze samen met Nono naar de planeet Fabelonië geflitst. De enige die hen kan helpen terug te keren naar Kukelton is de Geheimzinnige Ips. Op zoek naar de Geheimzinnige Ips maken Okkie en Nono veel omzwervingen waarbij ze bijzondere Fabeloniërs tegenkomen en spannende avonturen beleven. Zo hebben ze een ontmoeting met Koningin Fifi die een beetje raar is en maken ze kennis met een wel heel betoverende Loki-Loki. Uiteindelijk vinden ze de Geheimzinnige Ips. Als ze opnieuw op avontuur gaan krijgen ze te maken met de Floepmachine.
De avonturen van Okkie Trooy was een Nederlands kinderprogramma dat van 1962 tot 1964 door de AVRO werd uitgezonden.
Okkie Trooy (woordspeling op octrooi) is een uitvinder en eigenlijk is zijn enige uitvinding een koffertje dat, als hij het zelf opent, vol zit met krentenbollen, maar als iemand anders het koffertje opent is het leeg.
Samen met zijn assistent Nono en huishoudster Rozemarijntje woont Okkie Trooy in het dorpje Kukelton. Op zekere dag wordt hij op raadselachtige wijze samen met Nono naar de planeet Fabelonië geflitst. De enige die hen kan helpen terug te keren naar Kukelton is de Geheimzinnige Ips. Op zoek naar de Geheimzinnige Ips maken Okkie en Nono veel omzwervingen waarbij ze bijzondere Fabeloniërs tegenkomen en spannende avonturen beleven. Zo hebben ze een ontmoeting met Koningin Fifi die een beetje raar is en maken ze kennis met een wel heel betoverende Loki-Loki. Uiteindelijk vinden ze de Geheimzinnige Ips. Als ze opnieuw op avontuur gaan krijgen ze te maken met de Floepmachine.
2019-07-23 19:40:22
Er zijn meerdere series over Paulus de boskabouter gemaakt.
Paulus de boskabouter (1967-1968): In 1967 kwam Paulus de boskabouter als poppenserie op de Nederlandse televisie. Ook hier werden alle stemmen ingesproken door Jean Dulieu, die ook de marionetten maakte. Van 1 oktober 1967 tot 29 december 1968 werden 39 afleveringen uitgezonden. De serie werd geëxporteerd naar het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Canada en Australië.
Paulus de boskabouter (1974-1976): In 1974 werd opnieuw een poppenserie over Paulus de boskabouter gemaakt, ditmaal door de studio van Thijs Chanowski met Loek de Levita als producent. Leen Valkenier schreef hiervoor de teksten. De afleveringen werden dagelijks uitgezonden van 29 september 1974 tot 31 mei 1975. Elsje Scherjon, Frans van Dusschoten en Ger Smit, die ook De Fabeltjeskrant inspraken, zorgden voor alle stemmen. De poppen waren ditmaal niet door Dulieu gemaakt, maar door de gebroeders Slabbers. Valkenier introduceerde ook nieuwe personages, zoals Stien Fee, Laurens de Tuinkabouter en de robot Boelie (Joris het Vispaard was een personage gebaseerd op een der boeken van Dulieu). Dulieu was ontevreden over het resultaat. Zijn personages waren erg kleurloos geworden. Verder was Krakras een man geworden en werd Gregorius veel netter uitgebeeld dan oorspronkelijk. Er werd ook een elpee van uitgebracht.
Paulus de boskabouter (1967-1968): In 1967 kwam Paulus de boskabouter als poppenserie op de Nederlandse televisie. Ook hier werden alle stemmen ingesproken door Jean Dulieu, die ook de marionetten maakte. Van 1 oktober 1967 tot 29 december 1968 werden 39 afleveringen uitgezonden. De serie werd geëxporteerd naar het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Canada en Australië.
Paulus de boskabouter (1974-1976): In 1974 werd opnieuw een poppenserie over Paulus de boskabouter gemaakt, ditmaal door de studio van Thijs Chanowski met Loek de Levita als producent. Leen Valkenier schreef hiervoor de teksten. De afleveringen werden dagelijks uitgezonden van 29 september 1974 tot 31 mei 1975. Elsje Scherjon, Frans van Dusschoten en Ger Smit, die ook De Fabeltjeskrant inspraken, zorgden voor alle stemmen. De poppen waren ditmaal niet door Dulieu gemaakt, maar door de gebroeders Slabbers. Valkenier introduceerde ook nieuwe personages, zoals Stien Fee, Laurens de Tuinkabouter en de robot Boelie (Joris het Vispaard was een personage gebaseerd op een der boeken van Dulieu). Dulieu was ontevreden over het resultaat. Zijn personages waren erg kleurloos geworden. Verder was Krakras een man geworden en werd Gregorius veel netter uitgebeeld dan oorspronkelijk. Er werd ook een elpee van uitgebracht.
2019-12-03 21:38:11
Pipo de Clown is een personage bedacht door Wim Meuldijk, dat bekend werd door de gelijknamige Nederlandse televisieserie. De vertolking van Cor Witschge is het bekendst. De naam "Pipo" is sindsdien in Nederland verworden tot veelgebruikt synoniem voor het woord clown
Pipo woont met zijn vrouw Mammaloe en dochter Petra in een woonwagen, getrokken door de ezel Nononono, waarmee ze naar eigen zeggen de hele wereld rondtrekken en verschillende avonturen beleven. De eerste aflevering werd uitgezonden op 17 september 1958. Tot 1965 werden Pipo de Clown-verhalen verdeeld over meerdere afleveringen uitgezonden.
In de eerste reeks woont de clownsfamilie op zolder en verplaatsen zij zich te voet. Pas in de tweede serie Pipo en de Bibberhaai krijgt Pipo zijn bekende woonwagen van de zigeuner Felicio. Felicio doet af en toe mee in de verhalen. Bekende uitspraken van hem zijn "dit lijf kan niets", "de lekkere soep met de sliertjes van mevrouw Mammaloe" (bedoelt vermicellisoep). Was in het bezit van een mandje voor zijn prullen en heeft altijd een luciferdoosje bij zich met "Miesje" erin waar hij tegen praat. In de vijfde serie, Pipo en de Waterlanders verschenen voor het eerst de boeven "Snuf en Snuitje", de pareldieven, gespeeld door Rudi Falkenhagen en Will Spoor. Ook verscheen in deze serie "Mik" uit de serie Mik & Mak (ook geschreven door Meuldijk) gespeeld door Donald Jones.
In 1964 maakte Cor Witschge zijn debuut als Pipo de Clown in het circus. Dit was het circus van Rudi Carrell. Het probleem was dat hij geen clownsact had. Daarom vroeg Carrell aan de broers Bas en Aad van Toor of zij een act wilden schrijven. Dit deden ze, maar in die act schreven ze ook nog twee andere clowns. Rudi Carrell stelde voor dat de broers Van Toor die twee clowns zelf wilden spelen. Jaren later zouden zij bekend worden als Bassie en Adriaan.
Tussen 1966 en 1968 was Pipo te zien bij de NTS in korte afleveringen Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen van ongeveer vijf minuten. Christel Adelaar, die destijds zwanger was, liet daarom de rol van Mammaloe over aan Marijke Bakker. In twee jaar verschenen 480 afleveringen. Daarna verdween Petra, de dochter van Pipo, uit de serie door de arbeidsinspectie.
Pipo woont met zijn vrouw Mammaloe en dochter Petra in een woonwagen, getrokken door de ezel Nononono, waarmee ze naar eigen zeggen de hele wereld rondtrekken en verschillende avonturen beleven. De eerste aflevering werd uitgezonden op 17 september 1958. Tot 1965 werden Pipo de Clown-verhalen verdeeld over meerdere afleveringen uitgezonden.
In de eerste reeks woont de clownsfamilie op zolder en verplaatsen zij zich te voet. Pas in de tweede serie Pipo en de Bibberhaai krijgt Pipo zijn bekende woonwagen van de zigeuner Felicio. Felicio doet af en toe mee in de verhalen. Bekende uitspraken van hem zijn "dit lijf kan niets", "de lekkere soep met de sliertjes van mevrouw Mammaloe" (bedoelt vermicellisoep). Was in het bezit van een mandje voor zijn prullen en heeft altijd een luciferdoosje bij zich met "Miesje" erin waar hij tegen praat. In de vijfde serie, Pipo en de Waterlanders verschenen voor het eerst de boeven "Snuf en Snuitje", de pareldieven, gespeeld door Rudi Falkenhagen en Will Spoor. Ook verscheen in deze serie "Mik" uit de serie Mik & Mak (ook geschreven door Meuldijk) gespeeld door Donald Jones.
In 1964 maakte Cor Witschge zijn debuut als Pipo de Clown in het circus. Dit was het circus van Rudi Carrell. Het probleem was dat hij geen clownsact had. Daarom vroeg Carrell aan de broers Bas en Aad van Toor of zij een act wilden schrijven. Dit deden ze, maar in die act schreven ze ook nog twee andere clowns. Rudi Carrell stelde voor dat de broers Van Toor die twee clowns zelf wilden spelen. Jaren later zouden zij bekend worden als Bassie en Adriaan.
Tussen 1966 en 1968 was Pipo te zien bij de NTS in korte afleveringen Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen van ongeveer vijf minuten. Christel Adelaar, die destijds zwanger was, liet daarom de rol van Mammaloe over aan Marijke Bakker. In twee jaar verschenen 480 afleveringen. Daarna verdween Petra, de dochter van Pipo, uit de serie door de arbeidsinspectie.
2019-12-03 21:42:04
Pippi Langkous (Originele titel: Pippi Långstrump) is een Zweedse/Duitse televisieserie gebaseerd op de Pippi Langkous-boeken van Astrid Lindgren. De eerste aflevering verscheen voor het eerst op 8 februari 1969.[7][8] De televisieserie begon met 1 seizoen van 13 afleveringen in 1969 waarna het seizoen bewerkt werd en uitkwam in de bioscoop als 2 langspeelfilms in 1969: Pippi Langkous en Pippi gaat van boord. Deze films kregen 2 vervolgfilms in 1970: Pippi in Taka-Tukaland en Pippi zet de boel op stelten. Deze twee vervolgfilms werden vervolgens bewerkt in acht afleveringen, als tweede seizoen dat origineel werd uitgezonden van 1970 tot 1971, waardoor de televisieserie origineel van 1969 tot 1971 liep.
In Nederland liep de televisieserie, op één aflevering na, origineel in 1972 bij NOS. De rol van Pippi Langkous werd gespeeld door Inger Nilsson en Paula Majoor sprak haar Nederlandse stem destijds in. De serie werd grotendeels opgenomen in Zweden, waar de schrijfster Astrid Lindgren vandaan komt. Wim Povel was verantwoordelijk voor de nasynchronisatie van deze televisieserie en bijhorende films in het Nederlands.[10]
In december 2014 kreeg de serie media-aandacht doordat de Zweedse omroep bepaalde scènes die mogelijk racistisch waren wilde bewerken, waarop protest kwam
In een Zweeds dorpje wonen twee kinderen, Tommy en Annika. Zij dromen elke dag van avonturen. Wanneer een roodharig meisje genaamd Pippi Langkous vervolgens haar intrek neemt in haar huis Villa Kakelbont, worden ze vrienden met haar. Pippi Langkous heeft ook een paard en een aapje. Ze is de dochter van een steenrijke kapitein en heeft een kist met goudstukken meegenomen. Pippi heeft nog een bijzondere eigenschap: ze is beresterk.
Pippi, Tommy en Annika beleven vervolgens verscheidene avonturen, tot ongenoegen van de conservatieve dorpsbewoners. Twee boeven proberen zelfs tevergeefs haar goud te stelen. Ondertussen probeert een bewoner van dat stadje, Tante Pastellia, om Pippi in een weeshuis te krijgen. Ze vindt het niet kunnen dat Pippi zonder een volwassene woont. Hiervoor stuurt ze voortdurend de agenten Kling en Klang op Pippi af. Pippi trekt zich hier niks van aan en beleeft verscheidene avonturen met Tommy en Annika. Op een dag komt haar vermiste vader terug om haar mee te nemen naar het eiland waarover hij nu koning is, maar Pippi besluit om te blijven en belooft om later op bezoek te komen. Tante Pastellia probeert met behulp van de agenten Pippi toch nog tevergeefs in het weeshuis te krijgen. De twee boeven proberen nog steeds tevergeefs Pippi"s goud te stelen.
In Nederland liep de televisieserie, op één aflevering na, origineel in 1972 bij NOS. De rol van Pippi Langkous werd gespeeld door Inger Nilsson en Paula Majoor sprak haar Nederlandse stem destijds in. De serie werd grotendeels opgenomen in Zweden, waar de schrijfster Astrid Lindgren vandaan komt. Wim Povel was verantwoordelijk voor de nasynchronisatie van deze televisieserie en bijhorende films in het Nederlands.[10]
In december 2014 kreeg de serie media-aandacht doordat de Zweedse omroep bepaalde scènes die mogelijk racistisch waren wilde bewerken, waarop protest kwam
In een Zweeds dorpje wonen twee kinderen, Tommy en Annika. Zij dromen elke dag van avonturen. Wanneer een roodharig meisje genaamd Pippi Langkous vervolgens haar intrek neemt in haar huis Villa Kakelbont, worden ze vrienden met haar. Pippi Langkous heeft ook een paard en een aapje. Ze is de dochter van een steenrijke kapitein en heeft een kist met goudstukken meegenomen. Pippi heeft nog een bijzondere eigenschap: ze is beresterk.
Pippi, Tommy en Annika beleven vervolgens verscheidene avonturen, tot ongenoegen van de conservatieve dorpsbewoners. Twee boeven proberen zelfs tevergeefs haar goud te stelen. Ondertussen probeert een bewoner van dat stadje, Tante Pastellia, om Pippi in een weeshuis te krijgen. Ze vindt het niet kunnen dat Pippi zonder een volwassene woont. Hiervoor stuurt ze voortdurend de agenten Kling en Klang op Pippi af. Pippi trekt zich hier niks van aan en beleeft verscheidene avonturen met Tommy en Annika. Op een dag komt haar vermiste vader terug om haar mee te nemen naar het eiland waarover hij nu koning is, maar Pippi besluit om te blijven en belooft om later op bezoek te komen. Tante Pastellia probeert met behulp van de agenten Pippi toch nog tevergeefs in het weeshuis te krijgen. De twee boeven proberen nog steeds tevergeefs Pippi"s goud te stelen.
2019-12-27 17:27:48
Pommetje Horlepiep is een Nederlandse kinderserie die werd uitgezonden van 29 oktober 1976 tot en met 28 december 1979. Ze wordt gezien als de opvolger van Swiebertje, dat geschreven werd door dezelfde schrijver, namelijk John Henri uit den Bogaard.
De verhalen spelen zich af in een klein dorp in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Rombertus Horlepiep bijgenaamd "Pommetje Horlepiep" is een vrolijke jongeman, heeft een grote mond en een klein hart en heeft een baan als huisknecht, chauffeur en manusje-van-alles bij jonkheer Sebastiaan Roos van Leeuwenborgh. Deze rol werd gespeeld door Ton Lensink, maar door diens vertrek uit de serie werd het karakter vanaf de tweede serie vervangen door die van de broer van Sebastiaan, de deftige baron Theobald, gespeeld door Henk Molenberg, en goed bevriend met de kapiteinsvrouw Ieke Maris-van der Velde voor wie Pommetje ook regelmatig klusjes uitvoert.
Net als in Swiebertje is er sprake van een huishoudster "Hanna" en is Pommetje samen met haar verantwoordelijk voor de dagelijkse gang van zaken op het kasteel van de baron door hem "Baldi" genoemd. Zijn beste vrienden zijn Gijs Kwast en herbergier Moppie Leutermans. Ook is er net als in Swiebertje een veldwachter, hier met de naam "Geitebrei" (soms gespeld als "Geitebrij") met zijn vrouw Trui.
De verhalen spelen zich af in een klein dorp in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Rombertus Horlepiep bijgenaamd "Pommetje Horlepiep" is een vrolijke jongeman, heeft een grote mond en een klein hart en heeft een baan als huisknecht, chauffeur en manusje-van-alles bij jonkheer Sebastiaan Roos van Leeuwenborgh. Deze rol werd gespeeld door Ton Lensink, maar door diens vertrek uit de serie werd het karakter vanaf de tweede serie vervangen door die van de broer van Sebastiaan, de deftige baron Theobald, gespeeld door Henk Molenberg, en goed bevriend met de kapiteinsvrouw Ieke Maris-van der Velde voor wie Pommetje ook regelmatig klusjes uitvoert.
Net als in Swiebertje is er sprake van een huishoudster "Hanna" en is Pommetje samen met haar verantwoordelijk voor de dagelijkse gang van zaken op het kasteel van de baron door hem "Baldi" genoemd. Zijn beste vrienden zijn Gijs Kwast en herbergier Moppie Leutermans. Ook is er net als in Swiebertje een veldwachter, hier met de naam "Geitebrei" (soms gespeld als "Geitebrij") met zijn vrouw Trui.
2019-12-27 17:28:51
Q & Q is een Nederlandse jeugdserie die door de KRO werd uitgezonden. De eerste reeks van 13 afleveringen (bekend als Een Mislukte Foto) kwam in 1974 op het scherm. In 1976 volgde een tweede 13-delige serie (Kunst- en vliegwerk). Twee jaar later ging een ingekorte versie van die serie als bioscoopfilm in roulatie.
Beide series werden geregisseerd door Bram van Erkel. Harrie Geelen en Joop Stokkermans verzorgden respectievelijk script en muziek. De herkenningsmelodie werd gezongen door Robert Long. Een versie van de titelsong gezongen door De Makkers werd op single uitgebracht.
Q & Q gaat over de twee vrienden, Aristides Quarles van Ispen en Wilbur Quant. Ze wonen in het fictieve dorp Runkum. Zowel in de eerste als in de tweede reeks komen ze door toeval enkele misdadigers op het spoor. Omdat ze door de volwassenen, met name de politie, maar half worden geloofd moeten ze zelf op onderzoek uitgaan daarbij geholpen door Aristides" oudoom "opa" Reinier Quarles van Ispen maar ook Juultje, Wilburs zuster. In de tweede serie worden ze bovendien bijgestaan door hun vriendinnetje Akkie Swaan.
In de eerste serie begint het avontuur wanneer de jongens in het bos vogels willen fotograferen. Bij het ontwikkelen van de foto"s lijkt per ongeluk een dode man te zijn gefotografeerd. Als ze teruggaan naar het bos vinden ze een merkwaardige ring waar ook een "enge man" naar op zoek is. Uiteindelijk blijkt de man niet dood maar zwaargewond en belanden ze in een bedrijfsspionagezaak waarin de ring met een camera en microfilm geheime informatie van een fysisch laboratorium bevat. Dit gegeven is ontleend aan de film Blow-Up van Michelangelo Antonioni.
Naast dit avontuur lopen in de serie ook nog enkele andere verhaallijnen zoals de reclamecampagne van "IQ" voor het frisdrankmerk "Poef" en de aanslag op boer Zwartjes.
De aanzet tot de tweede reeks is een telefoongesprek dat per ongeluk door Wilbur wordt afgeluisterd. Hierbij hoort hij een gesprek tussen twee inbrekers die na een schilderijendiefstal per ongeluk twee politieagenten hadden neergeschoten. Omdat ze, vooral opa, geen vertrouwen hebben in de politie gaan ze samen met hem en Akkie zelf op onderzoek uit en komen naast de schilderijenroof ook op het spoor van goudsmokkel en onderlinge roof tussen Belgische en Chinese gangsters.
Ook hier is sprake van andere verhaallijnen zoals de voorbereiding van het toneelstuk rond de viering van "1100 jaar Runkum/Runicheim" en het behoud van het originele orgel voor Runkum dat in bezit is van boer Zwartje
Beide series werden geregisseerd door Bram van Erkel. Harrie Geelen en Joop Stokkermans verzorgden respectievelijk script en muziek. De herkenningsmelodie werd gezongen door Robert Long. Een versie van de titelsong gezongen door De Makkers werd op single uitgebracht.
Q & Q gaat over de twee vrienden, Aristides Quarles van Ispen en Wilbur Quant. Ze wonen in het fictieve dorp Runkum. Zowel in de eerste als in de tweede reeks komen ze door toeval enkele misdadigers op het spoor. Omdat ze door de volwassenen, met name de politie, maar half worden geloofd moeten ze zelf op onderzoek uitgaan daarbij geholpen door Aristides" oudoom "opa" Reinier Quarles van Ispen maar ook Juultje, Wilburs zuster. In de tweede serie worden ze bovendien bijgestaan door hun vriendinnetje Akkie Swaan.
In de eerste serie begint het avontuur wanneer de jongens in het bos vogels willen fotograferen. Bij het ontwikkelen van de foto"s lijkt per ongeluk een dode man te zijn gefotografeerd. Als ze teruggaan naar het bos vinden ze een merkwaardige ring waar ook een "enge man" naar op zoek is. Uiteindelijk blijkt de man niet dood maar zwaargewond en belanden ze in een bedrijfsspionagezaak waarin de ring met een camera en microfilm geheime informatie van een fysisch laboratorium bevat. Dit gegeven is ontleend aan de film Blow-Up van Michelangelo Antonioni.
Naast dit avontuur lopen in de serie ook nog enkele andere verhaallijnen zoals de reclamecampagne van "IQ" voor het frisdrankmerk "Poef" en de aanslag op boer Zwartjes.
De aanzet tot de tweede reeks is een telefoongesprek dat per ongeluk door Wilbur wordt afgeluisterd. Hierbij hoort hij een gesprek tussen twee inbrekers die na een schilderijendiefstal per ongeluk twee politieagenten hadden neergeschoten. Omdat ze, vooral opa, geen vertrouwen hebben in de politie gaan ze samen met hem en Akkie zelf op onderzoek uit en komen naast de schilderijenroof ook op het spoor van goudsmokkel en onderlinge roof tussen Belgische en Chinese gangsters.
Ook hier is sprake van andere verhaallijnen zoals de voorbereiding van het toneelstuk rond de viering van "1100 jaar Runkum/Runicheim" en het behoud van het originele orgel voor Runkum dat in bezit is van boer Zwartje
2019-12-27 17:29:41
Ren je Rot was de Nederlandse versie van de Amerikaanse televisiequizshow Runaround waarin kinderen van verschillende scholen met elkaar de competitie aangingen. Het werd van 5 oktober 1973 tot 1 juni 1983 uitgezonden door de TROS en gepresenteerd door Martin Brozius (1941-2009).
Runaround werd tussen 9 september 1972 en 1 september 1973 uitgezonden door NBC op de zaterdagochtend. Daarna werd het in aangepaste vorm aan Nederland verkocht.
Martin Brozius, die de naam Ren je Rot verzon, stelde meerkeuzevragen, riep "Rren jjje rrrot" en de deelnemende kinderen renden naar het vak van hun keuze. Was het antwoord goed dan pakten ze een bal, gooiden die in een cilinder en de groep met de meeste ballen won.
De puntentelling werd bijgehouden door Lars Boom en de radio Deejays Tom Mulder en Krijn Torringa.
Er waren ook andere vaste gasten, zoals de goochelaar Hans Kazàn, ruimtevaartdeskundige Piet Smolders, kunstkenner Pierre Janssen en Hanneke Louwman van Dierenpark Wassenaar, die elke keer een dier meenam naar de studio.
Het programma werd geregisseerd door Matthieu Rogmans, Paul Boots en Ger Roos.
Eind jaren 70 werd de herkenningstune in een nieuw jasje gestoken en kreeg Martin Brozius het rode pak met de grote-witte-strik-met-rode-stippen dat uiteindelijk z"n handelsmerk zou worden.
De honderdste uitzending was in 1981 en werd opgeluisterd met gastoptredens van andere kinderhelden; Ome Willem, Bassie en Adriaan en Stuif es in-presentatrice Ria Bremer.
Runaround werd tussen 9 september 1972 en 1 september 1973 uitgezonden door NBC op de zaterdagochtend. Daarna werd het in aangepaste vorm aan Nederland verkocht.
Martin Brozius, die de naam Ren je Rot verzon, stelde meerkeuzevragen, riep "Rren jjje rrrot" en de deelnemende kinderen renden naar het vak van hun keuze. Was het antwoord goed dan pakten ze een bal, gooiden die in een cilinder en de groep met de meeste ballen won.
De puntentelling werd bijgehouden door Lars Boom en de radio Deejays Tom Mulder en Krijn Torringa.
Er waren ook andere vaste gasten, zoals de goochelaar Hans Kazàn, ruimtevaartdeskundige Piet Smolders, kunstkenner Pierre Janssen en Hanneke Louwman van Dierenpark Wassenaar, die elke keer een dier meenam naar de studio.
Het programma werd geregisseerd door Matthieu Rogmans, Paul Boots en Ger Roos.
Eind jaren 70 werd de herkenningstune in een nieuw jasje gestoken en kreeg Martin Brozius het rode pak met de grote-witte-strik-met-rode
De honderdste uitzending was in 1981 en werd opgeluisterd met gastoptredens van andere kinderhelden; Ome Willem, Bassie en Adriaan en Stuif es in-presentatrice Ria Bremer.
2020-01-18 21:01:58
De Stratemakeropzeeshow
De Stratemakeropzeeshow was een Nederlands televisieprogramma voor kinderen vanaf een jaar of 8, met Aart Staartjes als de Stratemaker ("Straat") die aan het begin van het programma, gezeten in een bootje op het water, een baksteen liet zinken, Wieteke van Dort als de Deftige Dame die in werkelijkheid helemaal niet zo deftig was en regelmatig hoorbaar een scheet liet en Joost Prinsen als Erik Engerd die zich inbeeldde een soort "monsterfiguur" te zijn en iedereen bang probeerde te maken, wat nooit lukte. Naast de vaste drie typetjes speelden ze ook vele andere typetjes. Van de reeks werden tussen 3 oktober 1972 en 26 december 1974 55 afleveringen uitgezonden.
Het programma behandelde regelmatig onderwerpen die in die tijd controversieel waren. Een beruchte uitzending had bijvoorbeeld als thema "pies en poep". Daarin vroeg iemand de weg naar het "Drollenplein" en die werd hem dan gewezen via de "Piesstraat" en het "Poepjesplein". Ook de mentaliteit van de Stratemakeropzeeshow was vernieuwend. Men probeerde betutteling te vermijden en de traditionele gezagsverhouding tussen ouders en kinderen werd soms ironisch aan de kaak gesteld. In een scène uit het programma werden ouders bijvoorbeeld bij hun kinderen op het matje geroepen, om dingen te horen als Zul je "t nooit meer doen?, Beloofd?. Ook een min of meer vast onderdeel was een sketch waarin Staartjes en Van Dort twee leerlingen speelden, die als enigen nog over waren van een klas omdat ze elk jaar bleven zitten. In een ouderwets schoolbankje gezeten luisterden zij naar de lessen van onderwijzer Joost Prinsen, die nooit verder kwam dan "de bodemgesteldheid van Zuidoost Groningen".
Ondanks dat diverse ouders hun kinderen verboden ernaar te kijken, was de Stratemakeropzeeshow een populair programma, niet in de laatste plaats omdat Henk van der Meyden er in De Telegraaf schande van sprak.
De naam van het programma was ontleend aan een traditionele grap van volwassenen tegen kleine kinderen met de vraag "wat wil je later worden?" en als het kind dat niet helemaal weet luidt de conclusie: "ik denk dat jij stratenmaker wordt. Stratenmaker op zee!" Die grap met een baard was hier werkelijkheid, want Staartjes beeldde iemand uit die echt stratenmaker op zee was geworden.
De makers zouden later tevens aan de basis staan van de programma"s J.J. De Bom voorheen De Kindervriend en Het Klokhuis.
De Stratemakeropzeeshow was een Nederlands televisieprogramma voor kinderen vanaf een jaar of 8, met Aart Staartjes als de Stratemaker ("Straat") die aan het begin van het programma, gezeten in een bootje op het water, een baksteen liet zinken, Wieteke van Dort als de Deftige Dame die in werkelijkheid helemaal niet zo deftig was en regelmatig hoorbaar een scheet liet en Joost Prinsen als Erik Engerd die zich inbeeldde een soort "monsterfiguur" te zijn en iedereen bang probeerde te maken, wat nooit lukte. Naast de vaste drie typetjes speelden ze ook vele andere typetjes. Van de reeks werden tussen 3 oktober 1972 en 26 december 1974 55 afleveringen uitgezonden.
Het programma behandelde regelmatig onderwerpen die in die tijd controversieel waren. Een beruchte uitzending had bijvoorbeeld als thema "pies en poep". Daarin vroeg iemand de weg naar het "Drollenplein" en die werd hem dan gewezen via de "Piesstraat" en het "Poepjesplein". Ook de mentaliteit van de Stratemakeropzeeshow was vernieuwend. Men probeerde betutteling te vermijden en de traditionele gezagsverhouding tussen ouders en kinderen werd soms ironisch aan de kaak gesteld. In een scène uit het programma werden ouders bijvoorbeeld bij hun kinderen op het matje geroepen, om dingen te horen als Zul je "t nooit meer doen?, Beloofd?. Ook een min of meer vast onderdeel was een sketch waarin Staartjes en Van Dort twee leerlingen speelden, die als enigen nog over waren van een klas omdat ze elk jaar bleven zitten. In een ouderwets schoolbankje gezeten luisterden zij naar de lessen van onderwijzer Joost Prinsen, die nooit verder kwam dan "de bodemgesteldheid van Zuidoost Groningen".
Ondanks dat diverse ouders hun kinderen verboden ernaar te kijken, was de Stratemakeropzeeshow een populair programma, niet in de laatste plaats omdat Henk van der Meyden er in De Telegraaf schande van sprak.
De naam van het programma was ontleend aan een traditionele grap van volwassenen tegen kleine kinderen met de vraag "wat wil je later worden?" en als het kind dat niet helemaal weet luidt de conclusie: "ik denk dat jij stratenmaker wordt. Stratenmaker op zee!" Die grap met een baard was hier werkelijkheid, want Staartjes beeldde iemand uit die echt stratenmaker op zee was geworden.
De makers zouden later tevens aan de basis staan van de programma"s J.J. De Bom voorheen De Kindervriend en Het Klokhuis.
2020-02-14 22:59:52
Rikkie en Slingertje was een Nederlands kinderprogramma dat van 18 juni 1966 tot 16 november 1974 werd uitgezonden door de AVRO.
De serie werd opgenomen in het Poppentheater Merlijn te Haarlem. Maaike Baartmans deed de stem van Rikkie en Rien Baartmans van het aapje Slingertje. Na de scheiding van het echtpaar in 1973 is Rien Baartmans tot de laatste aflevering alleen doorgegaan met Slingertje.
De muziek bij de liedjes was van Joop Stokkermans.
2022-03-01 00:00:00
Bereboot was een kinderprogramma dat tussen 1976 en 1978 eerst door de NOS, en toen deze vanwege financiële problemen moest afhaken, door de AVRO werd uitgezonden en waarin een boot met een bemanning van drie beren, te weten Kapitein Brom, Maatje en Brilbeer allerlei avonturen beleefden. Elke aflevering duurde 5 (NOS) of 10 (AVRO) minuten. De laatste uitzending was op 30 september 1978.
