$i: Index | $pi: Padded Index | $an: Album Name | $d: Date | $dc: Date Compact
$c: Caption | $fc: Caption (First line) | $fw: Caption (First word)
$t: Tag | $ft: First Tag | $o: Original file name
Preview:
Filter Photos By:
2018-09-02 16:14:11
DAF eerste personenauto is van de band gekomen in Eindhoven Huub Van Doorne
Op 1 april 1928 begonnen Hub en Wim van Doorne in Eindhoven (Nederland) een machinefabriekje met de naam Commanditaire Vennootschap Hub van Doorne"s Machinefabriek, nadat zij eerder al in hun ouderlijke woonplaats Deurne (Nederland) in dienstverband werkzaam waren geweest op dat vlak. Zij vervaardigden constructiewerk, hetgeen leidde tot de bouw van opleggers. In 1930 werd de fabriek in Tuindorp in bedrijf gesteld. Aanvankelijk vervaardigden zij opleggers en aanhangwagens, vanaf 1932 onder de naam: Van Doorne"s Aanhangwagen Fabriek, afgekort D.A.F.. In 1936 werd de DAF-losser voor het overladen van spoorweglaadkisten op de markt gebracht, alsmede de tradoconstructie voor militair gebruik. Hiermee kon een vierwielige auto in een zeswielige veranderd worden. Ook produceerde men reeds pantserwagens.
In 1949 werden de eerste vrachtwagens geproduceerd, het betrof een aantal van ongeveer 150. Van het Nederlandse leger ontving men grote bestellingen: zo bouwde men vanaf 1956 grote series vrachtwagens. Verder werden allerlei vindingen gedaan, zoals de roltrommelvuilniswagen en een uitschuifbare motor.
In 1938 werd een prototype van een amfibisch voertuig gepresenteerd, met vierwielbesturing.[1] In 1949 begon Hub samen met zijn jongere broer Wim de Automobiel Fabriek, die zich toelegde op de productie van vrachtwagens. In 1953 wilde men ook personenauto"s gaan maken. In februari 1958 rolde de eerste DAF met tweecilinder-viertaktmotor en Variomatic-versnellingsbak van de band.
In 1975 werd de personenauto-tak van DAF verkocht aan het Zweedse Volvo.
De vrachtwagendivisie bleef zelfstandig en nam in 1987 de vrachtwagendivisie van British Leyland over. In 1993 echter ging DAF failliet, maar werd in afgeslankte vorm doorgestart als DAF Trucks N.V. In 1996 werd het bedrijf overgenomen door het Amerikaanse Paccar.
In 1975 werd de personenauto-tak van DAF verkocht aan het Zweedse Volvo.
De vrachtwagendivisie bleef zelfstandig en nam in 1987 de vrachtwagendivisie van British Leyland over. In 1993 echter ging DAF failliet, maar werd in afgeslankte vorm doorgestart als DAF Trucks N.V. In 1996 werd het bedrijf overgenomen door het Amerikaanse Paccar.
Op 1 april 1928 begonnen Hub en Wim van Doorne in Eindhoven (Nederland) een machinefabriekje met de naam Commanditaire Vennootschap Hub van Doorne"s Machinefabriek, nadat zij eerder al in hun ouderlijke woonplaats Deurne (Nederland) in dienstverband werkzaam waren geweest op dat vlak. Zij vervaardigden constructiewerk, hetgeen leidde tot de bouw van opleggers. In 1930 werd de fabriek in Tuindorp in bedrijf gesteld. Aanvankelijk vervaardigden zij opleggers en aanhangwagens, vanaf 1932 onder de naam: Van Doorne"s Aanhangwagen Fabriek, afgekort D.A.F.. In 1936 werd de DAF-losser voor het overladen van spoorweglaadkisten op de markt gebracht, alsmede de tradoconstructie voor militair gebruik. Hiermee kon een vierwielige auto in een zeswielige veranderd worden. Ook produceerde men reeds pantserwagens.
In 1949 werden de eerste vrachtwagens geproduceerd, het betrof een aantal van ongeveer 150. Van het Nederlandse leger ontving men grote bestellingen: zo bouwde men vanaf 1956 grote series vrachtwagens. Verder werden allerlei vindingen gedaan, zoals de roltrommelvuilniswagen en een uitschuifbare motor.
In 1938 werd een prototype van een amfibisch voertuig gepresenteerd, met vierwielbesturing.[1] In 1949 begon Hub samen met zijn jongere broer Wim de Automobiel Fabriek, die zich toelegde op de productie van vrachtwagens. In 1953 wilde men ook personenauto"s gaan maken. In februari 1958 rolde de eerste DAF met tweecilinder-viertaktmotor
In 1975 werd de personenauto-tak van DAF verkocht aan het Zweedse Volvo.
De vrachtwagendivisie bleef zelfstandig en nam in 1987 de vrachtwagendivisie van British Leyland over. In 1993 echter ging DAF failliet, maar werd in afgeslankte vorm doorgestart als DAF Trucks N.V. In 1996 werd het bedrijf overgenomen door het Amerikaanse Paccar.
In 1975 werd de personenauto-tak van DAF verkocht aan het Zweedse Volvo.
De vrachtwagendivisie bleef zelfstandig en nam in 1987 de vrachtwagendivisie van British Leyland over. In 1993 echter ging DAF failliet, maar werd in afgeslankte vorm doorgestart als DAF Trucks N.V. In 1996 werd het bedrijf overgenomen door het Amerikaanse Paccar.
2018-09-10 08:25:50
Op 1 april 1928 begonnen Hub en Wim van Doorne in Eindhoven (Nederland) een machinefabriekje met de naam Commanditaire Vennootschap Hub van Doorne"s Machinefabriek, nadat zij eerder al in hun ouderlijke woonplaats Deurne (Nederland) in dienstverband werkzaam waren geweest op dat vlak. Zij vervaardigden constructiewerk, hetgeen leidde tot de bouw van opleggers. In 1930 werd de fabriek in Tuindorp in bedrijf gesteld. Aanvankelijk vervaardigden zij opleggers en aanhangwagens, vanaf 1932 onder de naam: Van Doorne"s Aanhangwagen Fabriek, afgekort D.A.F.. In 1936 werd de DAF-losser voor het overladen van spoorweglaadkisten op de markt gebracht, alsmede de tradoconstructie voor militair gebruik. Hiermee kon een vierwielige auto in een zeswielige veranderd worden. Ook produceerde men reeds pantserwagens.
In 1949 werden de eerste vrachtwagens geproduceerd, het betrof een aantal van ongeveer 150. Van het Nederlandse leger ontving men grote bestellingen: zo bouwde men vanaf 1956 grote series vrachtwagens. Verder werden allerlei vindingen gedaan, zoals de roltrommelvuilniswagen en een uitschuifbare motor.
In 1938 werd een prototype van een amfibisch voertuig gepresenteerd, met vierwielbesturing.[1] In 1949 begon Hub samen met zijn jongere broer Wim de Automobiel Fabriek, die zich toelegde op de productie van vrachtwagens. In 1953 wilde men ook personenauto"s gaan maken. In februari 1958 rolde de eerste DAF met tweecilinder-viertaktmotor en Variomatic-versnellingsbak van de band.
In 1975 werd de personenauto-tak van DAF verkocht aan het Zweedse Volvo.
De vrachtwagendivisie bleef zelfstandig en nam in 1987 de vrachtwagendivisie van British Leyland over. In 1993 echter ging DAF failliet, maar werd in afgeslankte vorm doorgestart als DAF Trucks N.V. In 1996 werd het bedrijf overgenomen door het Amerikaanse Paccar.
In 1975 werd de personenauto-tak van DAF verkocht aan het Zweedse Volvo.
De vrachtwagendivisie bleef zelfstandig en nam in 1987 de vrachtwagendivisie van British Leyland over. In 1993 echter ging DAF failliet, maar werd in afgeslankte vorm doorgestart als DAF Trucks N.V. In 1996 werd het bedrijf overgenomen door het Amerikaanse Paccar.
In 1949 werden de eerste vrachtwagens geproduceerd, het betrof een aantal van ongeveer 150. Van het Nederlandse leger ontving men grote bestellingen: zo bouwde men vanaf 1956 grote series vrachtwagens. Verder werden allerlei vindingen gedaan, zoals de roltrommelvuilniswagen en een uitschuifbare motor.
In 1938 werd een prototype van een amfibisch voertuig gepresenteerd, met vierwielbesturing.[1] In 1949 begon Hub samen met zijn jongere broer Wim de Automobiel Fabriek, die zich toelegde op de productie van vrachtwagens. In 1953 wilde men ook personenauto"s gaan maken. In februari 1958 rolde de eerste DAF met tweecilinder-viertaktmotor
In 1975 werd de personenauto-tak van DAF verkocht aan het Zweedse Volvo.
De vrachtwagendivisie bleef zelfstandig en nam in 1987 de vrachtwagendivisie van British Leyland over. In 1993 echter ging DAF failliet, maar werd in afgeslankte vorm doorgestart als DAF Trucks N.V. In 1996 werd het bedrijf overgenomen door het Amerikaanse Paccar.
In 1975 werd de personenauto-tak van DAF verkocht aan het Zweedse Volvo.
De vrachtwagendivisie bleef zelfstandig en nam in 1987 de vrachtwagendivisie van British Leyland over. In 1993 echter ging DAF failliet, maar werd in afgeslankte vorm doorgestart als DAF Trucks N.V. In 1996 werd het bedrijf overgenomen door het Amerikaanse Paccar.
2019-11-10 19:55:10
Solex met eitje
Solex is de naam van een Frans bedrijf dat vooral expertise had in de productie van carburateurs. Het bedrijf is daarnaast ook beroemd geworden door de rijwielen met hulpmotor, die het tussen 1946 en 1988 produceerde onder de naam Vélosolex (in Nederland afgekort tot Solex).
De volledige bedrijfsnaam was Vélosolex S.I.F.A.C., Courbevoie, Seine.
Men begon in 1946 met de productie van 45 cc Clip-on motoren en bromfietsen. Het bekendst werd de kleine bromfiets met een motorblokje dat via een wrijvingswiel het voorwiel aandrijft.
De eerste Solex ontstond per toeval toen de Fransen Maurice Goudard en Marcel Mennesson in 1905 een fabriekje begonnen voor kleine motoronderdelen. In 1918 maakte men een fiets met een hulpmotor boven het achterwiel. Hierna werd Solex vooral bekend van de carburateurs voor automobielen. Toen Marcel Menesson begreep dat er na de Tweede Wereldoorlog weinig vraag naar auto"s zou zijn ontwikkelde hij een nieuw hulpmotortje dat boven het voorwiel werd geplaatst. In 1941 werden er al 30 prototypes op bestaande fietsen gebouwd, in 1942 gevolgd door een voorserie die al het beroemde zwanenhalsframe had. De introductie vond in 1946 plaats. Hoewel het blokje in de loop der jaren werd verbeterd bleef het toch in principe gelijk aan het eerste type 129.
Het bedrijf kreeg verschillende eigenaren, waaronder Renault, Motobécane en Yamaha. In 1996 kocht een Franse importeur 60% van de aandelen en het merk verhuisde naar Hongarije. Daar worden de kleine bromfietsjes nog steeds gebouwd. Het type 3800 (uit 1966) wordt nog steeds gebouwd in Hongarije (Cyclon) en China (Dong Tian). In 2005 werd bekendgemaakt dat het merk Solex nieuw leven werd ingeblazen door het Franse bedrijf Mopex. Daar worden gewoon de oude modellen opnieuw geproduceerd, maar om juridische redenen onder de merknaam Black "n Roll.
In Nederland werden Solex bromfietsen van 1948 tot 1969 in licentie gebouwd door de Productiemaatschappij Van der Heem NV , in haar ENAF (Eerste Nederlandse Autorijwielen Fabriek) fabriek, aan de Laakweg 142 in Den Haag. Solex werd In Nederland verkocht door R.S. Stokvis & Zonen. Vooral in het begin van de jaren 60 waren Solexen erg populair bij meisjes, daar waar de Puch, de Kreidler Florett en andere bromfietsen bij de jongens erg in trek waren.
De Nederlandse exemplaren hebben dezelfde kleur als de Franse, namelijk zwart, maar er zijn in Nederland ook groene Solexen geweest (de Solex Economy die lager geprijsd was), en de Solex Ami in de blauwe kleur.
In 2005 ontstond commotie in de Nederlandse Solexwereld vanwege het verplichte bromfietskenteken. Oude Solexen waren in oorsprong bromfietsen en mochten dus niet op het fietspad rijden. Doordat gebruik van het fietspad vaak oogluikend door de politie werd toegestaan was er eigenlijk geen echt probleem. Met het bromfietskenteken zou echter door de kleur van de kentekenplaat precies zichtbaar worden welke Solex een bromfiets en welke een snorfiets (en dus wel op het fietspad mocht rijden) was. Half februari 2006 werd bekend dat Solexen gebouwd voor 1974 tijdelijk kosteloos en zonder keuring omgezet kunnen worden naar snorfiets. Op het kenteken staat bromfiets, maar omdat daar ook op vermeld staat dat de maximale snelheid 25 km per uur is, is het dus toch een snorfiets.
Anno 2008 zijn er in Nederland nog maar weinig mensen die op een Solex rijden. Sinds begin 21e eeuw is er echter een groot aantal recreatiebedrijven waar Solexen te huur zijn om daarmee een toertocht te maken.
Solex is de naam van een Frans bedrijf dat vooral expertise had in de productie van carburateurs. Het bedrijf is daarnaast ook beroemd geworden door de rijwielen met hulpmotor, die het tussen 1946 en 1988 produceerde onder de naam Vélosolex (in Nederland afgekort tot Solex).
De volledige bedrijfsnaam was Vélosolex S.I.F.A.C., Courbevoie, Seine.
Men begon in 1946 met de productie van 45 cc Clip-on motoren en bromfietsen. Het bekendst werd de kleine bromfiets met een motorblokje dat via een wrijvingswiel het voorwiel aandrijft.
De eerste Solex ontstond per toeval toen de Fransen Maurice Goudard en Marcel Mennesson in 1905 een fabriekje begonnen voor kleine motoronderdelen. In 1918 maakte men een fiets met een hulpmotor boven het achterwiel. Hierna werd Solex vooral bekend van de carburateurs voor automobielen. Toen Marcel Menesson begreep dat er na de Tweede Wereldoorlog weinig vraag naar auto"s zou zijn ontwikkelde hij een nieuw hulpmotortje dat boven het voorwiel werd geplaatst. In 1941 werden er al 30 prototypes op bestaande fietsen gebouwd, in 1942 gevolgd door een voorserie die al het beroemde zwanenhalsframe had. De introductie vond in 1946 plaats. Hoewel het blokje in de loop der jaren werd verbeterd bleef het toch in principe gelijk aan het eerste type 129.
Het bedrijf kreeg verschillende eigenaren, waaronder Renault, Motobécane en Yamaha. In 1996 kocht een Franse importeur 60% van de aandelen en het merk verhuisde naar Hongarije. Daar worden de kleine bromfietsjes nog steeds gebouwd. Het type 3800 (uit 1966) wordt nog steeds gebouwd in Hongarije (Cyclon) en China (Dong Tian). In 2005 werd bekendgemaakt dat het merk Solex nieuw leven werd ingeblazen door het Franse bedrijf Mopex. Daar worden gewoon de oude modellen opnieuw geproduceerd, maar om juridische redenen onder de merknaam Black "n Roll.
In Nederland werden Solex bromfietsen van 1948 tot 1969 in licentie gebouwd door de Productiemaatschappij Van der Heem NV , in haar ENAF (Eerste Nederlandse Autorijwielen Fabriek) fabriek, aan de Laakweg 142 in Den Haag. Solex werd In Nederland verkocht door R.S. Stokvis & Zonen. Vooral in het begin van de jaren 60 waren Solexen erg populair bij meisjes, daar waar de Puch, de Kreidler Florett en andere bromfietsen bij de jongens erg in trek waren.
De Nederlandse exemplaren hebben dezelfde kleur als de Franse, namelijk zwart, maar er zijn in Nederland ook groene Solexen geweest (de Solex Economy die lager geprijsd was), en de Solex Ami in de blauwe kleur.
In 2005 ontstond commotie in de Nederlandse Solexwereld vanwege het verplichte bromfietskenteken. Oude Solexen waren in oorsprong bromfietsen en mochten dus niet op het fietspad rijden. Doordat gebruik van het fietspad vaak oogluikend door de politie werd toegestaan was er eigenlijk geen echt probleem. Met het bromfietskenteken zou echter door de kleur van de kentekenplaat precies zichtbaar worden welke Solex een bromfiets en welke een snorfiets (en dus wel op het fietspad mocht rijden) was. Half februari 2006 werd bekend dat Solexen gebouwd voor 1974 tijdelijk kosteloos en zonder keuring omgezet kunnen worden naar snorfiets. Op het kenteken staat bromfiets, maar omdat daar ook op vermeld staat dat de maximale snelheid 25 km per uur is, is het dus toch een snorfiets.
Anno 2008 zijn er in Nederland nog maar weinig mensen die op een Solex rijden. Sinds begin 21e eeuw is er echter een groot aantal recreatiebedrijven waar Solexen te huur zijn om daarmee een toertocht te maken.
2019-11-10 19:55:10
Solex met eitje
Solex is de naam van een Frans bedrijf dat vooral expertise had in de productie van carburateurs. Het bedrijf is daarnaast ook beroemd geworden door de rijwielen met hulpmotor, die het tussen 1946 en 1988 produceerde onder de naam Vélosolex (in Nederland afgekort tot Solex).
De volledige bedrijfsnaam was Vélosolex S.I.F.A.C., Courbevoie, Seine.
Men begon in 1946 met de productie van 45 cc Clip-on motoren en bromfietsen. Het bekendst werd de kleine bromfiets met een motorblokje dat via een wrijvingswiel het voorwiel aandrijft.
De eerste Solex ontstond per toeval toen de Fransen Maurice Goudard en Marcel Mennesson in 1905 een fabriekje begonnen voor kleine motoronderdelen. In 1918 maakte men een fiets met een hulpmotor boven het achterwiel. Hierna werd Solex vooral bekend van de carburateurs voor automobielen. Toen Marcel Menesson begreep dat er na de Tweede Wereldoorlog weinig vraag naar auto"s zou zijn ontwikkelde hij een nieuw hulpmotortje dat boven het voorwiel werd geplaatst. In 1941 werden er al 30 prototypes op bestaande fietsen gebouwd, in 1942 gevolgd door een voorserie die al het beroemde zwanenhalsframe had. De introductie vond in 1946 plaats. Hoewel het blokje in de loop der jaren werd verbeterd bleef het toch in principe gelijk aan het eerste type 129.
Het bedrijf kreeg verschillende eigenaren, waaronder Renault, Motobécane en Yamaha. In 1996 kocht een Franse importeur 60% van de aandelen en het merk verhuisde naar Hongarije. Daar worden de kleine bromfietsjes nog steeds gebouwd. Het type 3800 (uit 1966) wordt nog steeds gebouwd in Hongarije (Cyclon) en China (Dong Tian). In 2005 werd bekendgemaakt dat het merk Solex nieuw leven werd ingeblazen door het Franse bedrijf Mopex. Daar worden gewoon de oude modellen opnieuw geproduceerd, maar om juridische redenen onder de merknaam Black "n Roll.
In Nederland werden Solex bromfietsen van 1948 tot 1969 in licentie gebouwd door de Productiemaatschappij Van der Heem NV , in haar ENAF (Eerste Nederlandse Autorijwielen Fabriek) fabriek, aan de Laakweg 142 in Den Haag. Solex werd In Nederland verkocht door R.S. Stokvis & Zonen. Vooral in het begin van de jaren 60 waren Solexen erg populair bij meisjes, daar waar de Puch, de Kreidler Florett en andere bromfietsen bij de jongens erg in trek waren.
De Nederlandse exemplaren hebben dezelfde kleur als de Franse, namelijk zwart, maar er zijn in Nederland ook groene Solexen geweest (de Solex Economy die lager geprijsd was), en de Solex Ami in de blauwe kleur.
In 2005 ontstond commotie in de Nederlandse Solexwereld vanwege het verplichte bromfietskenteken. Oude Solexen waren in oorsprong bromfietsen en mochten dus niet op het fietspad rijden. Doordat gebruik van het fietspad vaak oogluikend door de politie werd toegestaan was er eigenlijk geen echt probleem. Met het bromfietskenteken zou echter door de kleur van de kentekenplaat precies zichtbaar worden welke Solex een bromfiets en welke een snorfiets (en dus wel op het fietspad mocht rijden) was. Half februari 2006 werd bekend dat Solexen gebouwd voor 1974 tijdelijk kosteloos en zonder keuring omgezet kunnen worden naar snorfiets. Op het kenteken staat bromfiets, maar omdat daar ook op vermeld staat dat de maximale snelheid 25 km per uur is, is het dus toch een snorfiets.
Anno 2008 zijn er in Nederland nog maar weinig mensen die op een Solex rijden. Sinds begin 21e eeuw is er echter een groot aantal recreatiebedrijven waar Solexen te huur zijn om daarmee een toertocht te maken.
Solex is de naam van een Frans bedrijf dat vooral expertise had in de productie van carburateurs. Het bedrijf is daarnaast ook beroemd geworden door de rijwielen met hulpmotor, die het tussen 1946 en 1988 produceerde onder de naam Vélosolex (in Nederland afgekort tot Solex).
De volledige bedrijfsnaam was Vélosolex S.I.F.A.C., Courbevoie, Seine.
Men begon in 1946 met de productie van 45 cc Clip-on motoren en bromfietsen. Het bekendst werd de kleine bromfiets met een motorblokje dat via een wrijvingswiel het voorwiel aandrijft.
De eerste Solex ontstond per toeval toen de Fransen Maurice Goudard en Marcel Mennesson in 1905 een fabriekje begonnen voor kleine motoronderdelen. In 1918 maakte men een fiets met een hulpmotor boven het achterwiel. Hierna werd Solex vooral bekend van de carburateurs voor automobielen. Toen Marcel Menesson begreep dat er na de Tweede Wereldoorlog weinig vraag naar auto"s zou zijn ontwikkelde hij een nieuw hulpmotortje dat boven het voorwiel werd geplaatst. In 1941 werden er al 30 prototypes op bestaande fietsen gebouwd, in 1942 gevolgd door een voorserie die al het beroemde zwanenhalsframe had. De introductie vond in 1946 plaats. Hoewel het blokje in de loop der jaren werd verbeterd bleef het toch in principe gelijk aan het eerste type 129.
Het bedrijf kreeg verschillende eigenaren, waaronder Renault, Motobécane en Yamaha. In 1996 kocht een Franse importeur 60% van de aandelen en het merk verhuisde naar Hongarije. Daar worden de kleine bromfietsjes nog steeds gebouwd. Het type 3800 (uit 1966) wordt nog steeds gebouwd in Hongarije (Cyclon) en China (Dong Tian). In 2005 werd bekendgemaakt dat het merk Solex nieuw leven werd ingeblazen door het Franse bedrijf Mopex. Daar worden gewoon de oude modellen opnieuw geproduceerd, maar om juridische redenen onder de merknaam Black "n Roll.
In Nederland werden Solex bromfietsen van 1948 tot 1969 in licentie gebouwd door de Productiemaatschappij Van der Heem NV , in haar ENAF (Eerste Nederlandse Autorijwielen Fabriek) fabriek, aan de Laakweg 142 in Den Haag. Solex werd In Nederland verkocht door R.S. Stokvis & Zonen. Vooral in het begin van de jaren 60 waren Solexen erg populair bij meisjes, daar waar de Puch, de Kreidler Florett en andere bromfietsen bij de jongens erg in trek waren.
De Nederlandse exemplaren hebben dezelfde kleur als de Franse, namelijk zwart, maar er zijn in Nederland ook groene Solexen geweest (de Solex Economy die lager geprijsd was), en de Solex Ami in de blauwe kleur.
In 2005 ontstond commotie in de Nederlandse Solexwereld vanwege het verplichte bromfietskenteken. Oude Solexen waren in oorsprong bromfietsen en mochten dus niet op het fietspad rijden. Doordat gebruik van het fietspad vaak oogluikend door de politie werd toegestaan was er eigenlijk geen echt probleem. Met het bromfietskenteken zou echter door de kleur van de kentekenplaat precies zichtbaar worden welke Solex een bromfiets en welke een snorfiets (en dus wel op het fietspad mocht rijden) was. Half februari 2006 werd bekend dat Solexen gebouwd voor 1974 tijdelijk kosteloos en zonder keuring omgezet kunnen worden naar snorfiets. Op het kenteken staat bromfiets, maar omdat daar ook op vermeld staat dat de maximale snelheid 25 km per uur is, is het dus toch een snorfiets.
Anno 2008 zijn er in Nederland nog maar weinig mensen die op een Solex rijden. Sinds begin 21e eeuw is er echter een groot aantal recreatiebedrijven waar Solexen te huur zijn om daarmee een toertocht te maken.
