$i: Index | $pi: Padded Index | $an: Album Name | $d: Date | $dc: Date Compact
$c: Caption | $fc: Caption (First line) | $fw: Caption (First word)
$t: Tag | $ft: First Tag | $o: Original file name
Preview:
Filter Photos By:
2019-03-10 21:39:42
De zwarte met het witte hart
Arthur Japin.
In 1837 worden Kwasi en Kwame, twee Afrikaanse prinsjes, aan koning Willem I geschonken als onderpand voor de illegale slavenhandel van de Nederlandse regering. In Delft worden de zwarte jongens als Hollanders opgevoed. Terwijl Kwasi zich uit alle macht aanpast en een echte Nederlander wil worden, vecht Kwame om zijn Afrikaanse identiteit te behouden en op een dag te kunnen terugkeren naar zijn volk.
Jaren later, aan het begin van de twintigste eeuw, kijkt de bejaarde prins Kwasi Boachi vanaf zijn Javaanse theeplantage terug op hun buitengewone levens. Pas dan ontdekt hij het complot waarmee de Nederlandse regering zijn Indische carrière heeft gedwarsboomd.
De zwarte met het witte hart is een van de hoogtepunten uit de naoorlogse Nederlandse literatuur en betekende de definitieve doorbraak van Arthur Japin.
Arthur Japin.
In 1837 worden Kwasi en Kwame, twee Afrikaanse prinsjes, aan koning Willem I geschonken als onderpand voor de illegale slavenhandel van de Nederlandse regering. In Delft worden de zwarte jongens als Hollanders opgevoed. Terwijl Kwasi zich uit alle macht aanpast en een echte Nederlander wil worden, vecht Kwame om zijn Afrikaanse identiteit te behouden en op een dag te kunnen terugkeren naar zijn volk.
Jaren later, aan het begin van de twintigste eeuw, kijkt de bejaarde prins Kwasi Boachi vanaf zijn Javaanse theeplantage terug op hun buitengewone levens. Pas dan ontdekt hij het complot waarmee de Nederlandse regering zijn Indische carrière heeft gedwarsboomd.
De zwarte met het witte hart is een van de hoogtepunten uit de naoorlogse Nederlandse literatuur en betekende de definitieve doorbraak van Arthur Japin.
2019-03-30 21:48:26
Helen Keller Mijn levensgeschiedenis
Helen Keller (1880-1968 werd als peuter ernstig ziek, en vervolgens blind en doof. Ze had nog slechts enkele herinneringen aan de zichtbare wereld en de geluiden van alledag. In haar boek schrijft ze met humor en zelfspot over de onverzettelijkheid die haar in staat stelde een eigen letterschrift te ontwikkelen, te leren lezen, te schrijven en zelfs te studeren. Het is een fascinerende getuigenis van en over een vrouw die haar belemmeringen overwon om deel te nemen aan het volle leven
2019-03-30 21:48:26
Mijn eerste zelfhulpboeken..
Wayne Walter Dyer (Detroit (Michigan), 10 mei 1940 – Maui County, 29 augustus 2015) was een Amerikaans schrijver en psychotherapeut die verschillende zelfhulpboeken heeft geschreven. Hij was tevens regelmatig te gast in Amerikaanse televisieprogramma"s.
Hij verkocht wereldwijd miljoenen boeken waarin de lezers werd geleerd uit te gaan van de eigen kracht: de mens kan veel meer dan hij of zij denkt. Zijn schrijverscarrière begon in 1976 met het boek The Erroneous Zones, dat overal op de bestsellerslijsten verscheen. Veel van Dyers boeken verschenen in het Nederlands. Bekende titels zijn onder meer Het heft in eigen handen, Niet morgen maar nu en Willen is kunnen.
Wayne Dyer vergrootte zijn bekendheid nog aanzienlijk doordat hij geregeld te gast was in de tv-show van Oprah Winfrey, waar hij kwam opdagen in korte broek en sandalen.
Het heft in eigen handen
Geen zee te hoog
Eerst geloven, dan zien
Niet morgen, maar nu (1976)
Lessen in levenskunst
Mijn ziel, mijn zaligheid
Geluk is de weg
Beziel je leven
Willen is kunnen
Uw toekomst voor u en uw kinderen
De taal van het hart
De kracht van verandering
Inspiratie
Ik zweef door het leven - 10 geheimen voor kampioenen (voor kinderen) - 2007
Het gaat om de binnenkant - 10 geheimen over geld en overvloed (voor kinderen) - 2009
Stop! Geen Excuses meer
Geen excuus! - wat ik zeg staat me soms in de weg (voor kinderen) - 2011
Ik ben - 2014
Bloemen langs de weg
De Cirkel is Rond 2014
Wayne Walter Dyer (Detroit (Michigan), 10 mei 1940 – Maui County, 29 augustus 2015) was een Amerikaans schrijver en psychotherapeut die verschillende zelfhulpboeken heeft geschreven. Hij was tevens regelmatig te gast in Amerikaanse televisieprogramma"s.
Hij verkocht wereldwijd miljoenen boeken waarin de lezers werd geleerd uit te gaan van de eigen kracht: de mens kan veel meer dan hij of zij denkt. Zijn schrijverscarrière begon in 1976 met het boek The Erroneous Zones, dat overal op de bestsellerslijsten verscheen. Veel van Dyers boeken verschenen in het Nederlands. Bekende titels zijn onder meer Het heft in eigen handen, Niet morgen maar nu en Willen is kunnen.
Wayne Dyer vergrootte zijn bekendheid nog aanzienlijk doordat hij geregeld te gast was in de tv-show van Oprah Winfrey, waar hij kwam opdagen in korte broek en sandalen.
Het heft in eigen handen
Geen zee te hoog
Eerst geloven, dan zien
Niet morgen, maar nu (1976)
Lessen in levenskunst
Mijn ziel, mijn zaligheid
Geluk is de weg
Beziel je leven
Willen is kunnen
Uw toekomst voor u en uw kinderen
De taal van het hart
De kracht van verandering
Inspiratie
Ik zweef door het leven - 10 geheimen voor kampioenen (voor kinderen) - 2007
Het gaat om de binnenkant - 10 geheimen over geld en overvloed (voor kinderen) - 2009
Stop! Geen Excuses meer
Geen excuus! - wat ik zeg staat me soms in de weg (voor kinderen) - 2011
Ik ben - 2014
Bloemen langs de weg
De Cirkel is Rond 2014
2019-03-30 21:48:26
Vang me als ik val
Nicci French
De naam Nicci French staat voor het succesvolle schrijversduo en echtpaar Sean French en Nicci Gerrard. Sean French is geboren in Bristol in 1959. Hij studeerde Engelse Literatuur in Oxford in dezelfde tijd als Nicci Gerard dat ook deed. Ze kenden elkaar niet in die tijd. Nicci Gerrard werd geboren in Worcestershire in 1958. Ook zij studeerde Engelse Literatuur in Oxford. Tijdens haar eerste baan werkte ze met kinderen met emotionele problemen in Sheffield. In 1990 trouwen Sean French en Nicci Gerrard en kregen samen nog twee dochters. Behalve boeken van hen beiden, publiceren ze ook nog afzonderlijk boeken onder hun eigen naam.
Het verhaal
De hoofdpersoon is Holly Krauss, runt samen met haar vriendin een adviesbureau en is net getrouwd. Het zou allemaal prima gaan in het leven van Holly Krauss, haar bedrijf, haar huwelijk, als ze zelf niet door haar onbezonnen gedrag roet in het eten gooide. Ze gaat daarbij vaker net een paar stappen te ver, overschrijdt grenzen en komt met personen in aanraking die je normaal gesproken liever zou mijden. Ze krijgt hierdoor meer dan eens te maken met agressie, politie en ziekenhuizen. Op een gegeven moment wordt het de personen in haar omgeving duidelijk dat er iets moet gebeuren voordat ze zichzelf en anderen ten gronde richt.
Nicci French
De naam Nicci French staat voor het succesvolle schrijversduo en echtpaar Sean French en Nicci Gerrard. Sean French is geboren in Bristol in 1959. Hij studeerde Engelse Literatuur in Oxford in dezelfde tijd als Nicci Gerard dat ook deed. Ze kenden elkaar niet in die tijd. Nicci Gerrard werd geboren in Worcestershire in 1958. Ook zij studeerde Engelse Literatuur in Oxford. Tijdens haar eerste baan werkte ze met kinderen met emotionele problemen in Sheffield. In 1990 trouwen Sean French en Nicci Gerrard en kregen samen nog twee dochters. Behalve boeken van hen beiden, publiceren ze ook nog afzonderlijk boeken onder hun eigen naam.
Het verhaal
De hoofdpersoon is Holly Krauss, runt samen met haar vriendin een adviesbureau en is net getrouwd. Het zou allemaal prima gaan in het leven van Holly Krauss, haar bedrijf, haar huwelijk, als ze zelf niet door haar onbezonnen gedrag roet in het eten gooide. Ze gaat daarbij vaker net een paar stappen te ver, overschrijdt grenzen en komt met personen in aanraking die je normaal gesproken liever zou mijden. Ze krijgt hierdoor meer dan eens te maken met agressie, politie en ziekenhuizen. Op een gegeven moment wordt het de personen in haar omgeving duidelijk dat er iets moet gebeuren voordat ze zichzelf en anderen ten gronde richt.
2019-03-30 21:48:26
Het boek Dina
Herbjørg Wassmo
is het eerste deel van de trilogie,
Als kind van vijf veroorzaakt Dina haar moeders dood; tien jaar later wordt het eigenzinnige meisje uitgehuwelijkt aan een vriend van haar vader, die haar meeneemt naar Reinsnes. Daar, in het barre noorden van Noorwegen, zal Dina haar scepter zwaaien. Wat de mensen van haar denken laat Dina koud; haar paard is haar beste vriend ze bespeeld haar cello als een bezetene en beheert na de plotselinge dood van haar man met vakbekwame , strakke hand zijn landgoed. Op de mannen in haar nabijheid heeft Dina"s ongeremde sensualiteit een even betoverend als verwoestend effect. Ze zet iedereen naar haar hand totdat de geheimzinnige Leo naar Reinsnes komt. Zal hij ontkomen aan Dina"s grillige gevoel voor rechtvaardigheid? .
Herbjørg Wassmo
is het eerste deel van de trilogie,
Als kind van vijf veroorzaakt Dina haar moeders dood; tien jaar later wordt het eigenzinnige meisje uitgehuwelijkt aan een vriend van haar vader, die haar meeneemt naar Reinsnes. Daar, in het barre noorden van Noorwegen, zal Dina haar scepter zwaaien. Wat de mensen van haar denken laat Dina koud; haar paard is haar beste vriend ze bespeeld haar cello als een bezetene en beheert na de plotselinge dood van haar man met vakbekwame , strakke hand zijn landgoed. Op de mannen in haar nabijheid heeft Dina"s ongeremde sensualiteit een even betoverend als verwoestend effect. Ze zet iedereen naar haar hand totdat de geheimzinnige Leo naar Reinsnes komt. Zal hij ontkomen aan Dina"s grillige gevoel voor rechtvaardigheid? .
2019-03-10 21:39:42
Utta Danella - Carrière
Een fascinerende roman over het leven van twee jonge mensen, die door de tweede wereldoorlog uit de Oostzone verdreven, in West-Duitsland een nieuw bestaan trachten op te bouwen.
Regina leeft onder de druk van de ontzettende ervaringen die zij tijdens de opmars van de Russen heeft doorgemaakt. Maar als zij door een jonge fotograaf wordt ontdekt voor de wereld van de show- en reclamebusiness, neemt de hartstochtelijk race naar een succesvolle carrière [vaak ten koste van alles …] haar geheel in beslag.
Martin, die Regina bij toeval op een oudejaarsavond heeft leren kennen en die er eveneens in slaagt zijn door de oorlog kapotgeslagen loopbaan te herstellen, ontmoet haar na een jaar vol moeilijkheden opnieuw. Op de puinhopen van het verleden tekenen zich vanaf dat ogenblik de perspectieven af voor een hoopvolle toekomst en nieuwe voorspoed.
Een roman die tevens scherp en indringend beeld geeft van de harde, egoïstische naoorlogse samenleving met haar pijlsnelle carrières en haar koortsachtig zoeken naar geluk.
Een fascinerende roman over het leven van twee jonge mensen, die door de tweede wereldoorlog uit de Oostzone verdreven, in West-Duitsland een nieuw bestaan trachten op te bouwen.
Regina leeft onder de druk van de ontzettende ervaringen die zij tijdens de opmars van de Russen heeft doorgemaakt. Maar als zij door een jonge fotograaf wordt ontdekt voor de wereld van de show- en reclamebusiness, neemt de hartstochtelijk race naar een succesvolle carrière [vaak ten koste van alles …] haar geheel in beslag.
Martin, die Regina bij toeval op een oudejaarsavond heeft leren kennen en die er eveneens in slaagt zijn door de oorlog kapotgeslagen loopbaan te herstellen, ontmoet haar na een jaar vol moeilijkheden opnieuw. Op de puinhopen van het verleden tekenen zich vanaf dat ogenblik de perspectieven af voor een hoopvolle toekomst en nieuwe voorspoed.
Een roman die tevens scherp en indringend beeld geeft van de harde, egoïstische naoorlogse samenleving met haar pijlsnelle carrières en haar koortsachtig zoeken naar geluk.
2019-03-10 21:39:42
De vrouw van de keukengod" van Amy Tan
schetst het verschil tussen de westerse en oosterse manier van leven en denken. De pijnlijke situaties van onbegrip tussen moeder en dochter die dit opleveren, lopen als een rode draad door het werk van Tan.
De keukengod is een taoïstische god die het reilen en zeilen in het huishouden bijhoudt. Op het einde van het jaar brengt hij verslag uit bij de Jade Keizer en op basis van dat verslag wordt de portie geluk voor elk huishouden voor het volgende jaar bepaald.
Hoewel Pearl Louie in het begin aan het woord is, is het toch rond haar moeder Winnie dat "De vrouw van de keukengod" vooral draait, en rond het verschil tussen hun beide generaties.
Het verhaal begint wanneer Pearl, die met haar man, de arts Phil, aan een Amerikaanse levensstijl gewend is, onder druk van haar moeder enkele familiale verplichtingen moet nakomen. Dit valt Pearl zwaar, omdat ze haar moeder het moeilijke nieuws moet vertellen dat er Multiple Sclerose bij haar werd vastgesteld. Een verlovingsfeest en een begrafenis later heeft ze het nog niet verteld, maar begint Winnie, die Pearl en Phil niet graag ziet vertrekken, aan haar levensverhaal in het China van Mao Zedong en Chiang Kai-Check.
"De vrouw van de keukengod" schetst het verschil tussen de westerse en oosterse manier van leven en denken. De pijnlijke situaties van onbegrip tussen moeder en dochter die dit opleveren, lopen als een rode draad door het werk van Tan. Pearl is gewend aan een leven the American way, met haar man Phil, en heeft moeite om de kloof te dichten met haar moeder, die in een donker bloemenwinkeltje werkt. Toch leert ze door het verhaal van haar moeder begrip op te brengen voor haar leven als vluchtelinge in oorlogstijd en voor de Chinese huwelijkstradities waar zij het slachtoffer van is geweest.
Naast dit opvallende contrast brengt Amy Tan ook een universeel thema onder de aandacht, namelijk het verhaal van sterke vrouwen die in al hun wanhoop toch koppig op zoek blijven gaan naar geluk en liefde. In het verhaal leren we een Winnie kennen die aanvankelijk denkt dat ze zwak is en berust in haar ongelukkige lotsbestemming, maar onbewust en op een haast naïeve manier leert ze terug te vechten, loopt ze weg van haar slechte en gewelddadige eerste man en streeft ze haar persoonlijk recht op geluk en een menswaardig bestaan na.
Na een lang verhaal en vele doorworstelingen brengt dat haar in Amerika, waar ze samen met haar tweede man Pearl en haar broer volgens haar waarden probeert groot te brengen tot een beter leven dan zij gekend heeft.
"De vrouw van de keukengod" is een krachtig en inspirerend boek en wordt terecht als een klassieker bestempeld.
schetst het verschil tussen de westerse en oosterse manier van leven en denken. De pijnlijke situaties van onbegrip tussen moeder en dochter die dit opleveren, lopen als een rode draad door het werk van Tan.
De keukengod is een taoïstische god die het reilen en zeilen in het huishouden bijhoudt. Op het einde van het jaar brengt hij verslag uit bij de Jade Keizer en op basis van dat verslag wordt de portie geluk voor elk huishouden voor het volgende jaar bepaald.
Hoewel Pearl Louie in het begin aan het woord is, is het toch rond haar moeder Winnie dat "De vrouw van de keukengod" vooral draait, en rond het verschil tussen hun beide generaties.
Het verhaal begint wanneer Pearl, die met haar man, de arts Phil, aan een Amerikaanse levensstijl gewend is, onder druk van haar moeder enkele familiale verplichtingen moet nakomen. Dit valt Pearl zwaar, omdat ze haar moeder het moeilijke nieuws moet vertellen dat er Multiple Sclerose bij haar werd vastgesteld. Een verlovingsfeest en een begrafenis later heeft ze het nog niet verteld, maar begint Winnie, die Pearl en Phil niet graag ziet vertrekken, aan haar levensverhaal in het China van Mao Zedong en Chiang Kai-Check.
"De vrouw van de keukengod" schetst het verschil tussen de westerse en oosterse manier van leven en denken. De pijnlijke situaties van onbegrip tussen moeder en dochter die dit opleveren, lopen als een rode draad door het werk van Tan. Pearl is gewend aan een leven the American way, met haar man Phil, en heeft moeite om de kloof te dichten met haar moeder, die in een donker bloemenwinkeltje werkt. Toch leert ze door het verhaal van haar moeder begrip op te brengen voor haar leven als vluchtelinge in oorlogstijd en voor de Chinese huwelijkstradities waar zij het slachtoffer van is geweest.
Naast dit opvallende contrast brengt Amy Tan ook een universeel thema onder de aandacht, namelijk het verhaal van sterke vrouwen die in al hun wanhoop toch koppig op zoek blijven gaan naar geluk en liefde. In het verhaal leren we een Winnie kennen die aanvankelijk denkt dat ze zwak is en berust in haar ongelukkige lotsbestemming, maar onbewust en op een haast naïeve manier leert ze terug te vechten, loopt ze weg van haar slechte en gewelddadige eerste man en streeft ze haar persoonlijk recht op geluk en een menswaardig bestaan na.
Na een lang verhaal en vele doorworstelingen brengt dat haar in Amerika, waar ze samen met haar tweede man Pearl en haar broer volgens haar waarden probeert groot te brengen tot een beter leven dan zij gekend heeft.
"De vrouw van de keukengod" is een krachtig en inspirerend boek en wordt terecht als een klassieker bestempeld.
2019-03-10 21:39:42
De vreugde- en gelukclub
Amy Tan
Vier Chinees-Amerikaanse vrouwen en hun moeders spelen samen mahjong, doen zich te goed aan lekkernijen en delen hun levensverhalen. Ze noemen zich ‘De vreugde- en gelukclub’. De moeders zijn als jongvolwassene uit China naar de Verenigde Staten gekomen, brachten hun eigen cultuur mee, maar hebben niet kunnen verhinderen dat die in dat vreemde land verbleekt en voor hun kinderen onbegrijpelijk is geworden.
2019-01-13 18:44:37
Marianne Fredriksson Anna, Hanna en Johanna.
Johanna is dement en ligt op sterven. Haar dochter Anna bezoekt haar en begint zich af te vragen wie haar grootmoeder Hanna was. Omdat Johanna niet meer in staat is antwoord te geven op haar vragen, gaat Anna zelf op zoek. Ze reist door het leven van drie generaties vrouwen die onder zeer verschillende omstandigheden hun positie moeten bevechten. Toch stuiten ze in essentie op dezelfde problemen in hun streven naar zelfstandigheid.
2019-01-13 18:44:37
Mannen die vrouwen haten
(oorspronkelijke titel Män som hatar kvinnor) is het eerste deel in de Millennium-trilogie van de Zweedse journalist en schrijver Stieg Larsson.
De schrijver overleed in 2004 en in zijn nalatenschap werden drie complete romans aangetroffen die postuum werden gepubliceerd en veel opzien baarden in de wereld van de misdaadromans. "Mannen die vrouwen haten" werd voor het eerst in Zweden uitgegeven in 2005 en werd binnen korte tijd een internationale bestseller.
Mikael Blomkvist is onderzoeksjournalist en verantwoordelijk uitgever en mede-eigenaar van het in Stockholm verschijnende tegendraadse maandblad Millennium. Hij heeft zich vastgebeten in een zaak tegen de financieel expert, grootindustrieel en belegger Hans-Erik Wennerström. Deze spant een rechtszaak aan tegen Blomkvist wegens laster en de journalist wordt veroordeeld tot een geldboete en een gevangenisstraf van drie maanden. Dat is een ernstige tegenslag voor het noodlijdende blad en Blomkvist ziet zich gedwongen zich (tijdelijk) terug te trekken uit de redactie. Dan wordt hij benaderd door de bejaarde zakenman Henrik Vanger, voormalig topman van het omvangrijke Vanger-concern. Deze vraagt hem om onderzoek te doen naar de verdwijning van zijn jonge nicht Harriet die naar zijn inzicht het slachtoffer is geworden van moord. Als dekmantel voor het onderzoek dient het excuus dat Blomkvist bezig is met het schrijven van de biografie en familiekroniek van Henrik Vanger. De zakenman biedt hem een riant salaris en de belofte dat hij na de afgesproken werkperiode van een jaar nadere belastende informatie zal krijgen over Wennerström.
Blomkvists naspeuringen leiden vooralsnog tot meer vragen, totdat de mysterieuze Lisbeth Salander op zijn weg komt. Zij is een getraumatiseerde jonge vrouw met een bijzonder uiterlijk: klein, mager, voorzien van vele tatoeages en diverse piercings, maar met uitzonderlijke kwaliteiten als onderzoeker en, zoals blijkt, computerhacker. Dit onwaarschijnlijke tweetal vormt een team dat een oplossing vindt voor de niet begane misdaad. Hun naspeuringen leiden echter tot gevaarlijke situaties waarbij zij niet altijd de jagers zijn, maar ook de prooi. Aan het eind van het boek is de titel volledig verklaard en is het Wennerström-concern bankroet door een boek van Mikael en de financiële manipulaties van Lisbeth.
(oorspronkelijke titel Män som hatar kvinnor) is het eerste deel in de Millennium-trilogie van de Zweedse journalist en schrijver Stieg Larsson.
De schrijver overleed in 2004 en in zijn nalatenschap werden drie complete romans aangetroffen die postuum werden gepubliceerd en veel opzien baarden in de wereld van de misdaadromans. "Mannen die vrouwen haten" werd voor het eerst in Zweden uitgegeven in 2005 en werd binnen korte tijd een internationale bestseller.
Mikael Blomkvist is onderzoeksjournalist en verantwoordelijk uitgever en mede-eigenaar van het in Stockholm verschijnende tegendraadse maandblad Millennium. Hij heeft zich vastgebeten in een zaak tegen de financieel expert, grootindustrieel en belegger Hans-Erik Wennerström. Deze spant een rechtszaak aan tegen Blomkvist wegens laster en de journalist wordt veroordeeld tot een geldboete en een gevangenisstraf van drie maanden. Dat is een ernstige tegenslag voor het noodlijdende blad en Blomkvist ziet zich gedwongen zich (tijdelijk) terug te trekken uit de redactie. Dan wordt hij benaderd door de bejaarde zakenman Henrik Vanger, voormalig topman van het omvangrijke Vanger-concern. Deze vraagt hem om onderzoek te doen naar de verdwijning van zijn jonge nicht Harriet die naar zijn inzicht het slachtoffer is geworden van moord. Als dekmantel voor het onderzoek dient het excuus dat Blomkvist bezig is met het schrijven van de biografie en familiekroniek van Henrik Vanger. De zakenman biedt hem een riant salaris en de belofte dat hij na de afgesproken werkperiode van een jaar nadere belastende informatie zal krijgen over Wennerström.
Blomkvists naspeuringen leiden vooralsnog tot meer vragen, totdat de mysterieuze Lisbeth Salander op zijn weg komt. Zij is een getraumatiseerde jonge vrouw met een bijzonder uiterlijk: klein, mager, voorzien van vele tatoeages en diverse piercings, maar met uitzonderlijke kwaliteiten als onderzoeker en, zoals blijkt, computerhacker. Dit onwaarschijnlijke tweetal vormt een team dat een oplossing vindt voor de niet begane misdaad. Hun naspeuringen leiden echter tot gevaarlijke situaties waarbij zij niet altijd de jagers zijn, maar ook de prooi. Aan het eind van het boek is de titel volledig verklaard en is het Wennerström-concern bankroet door een boek van Mikael en de financiële manipulaties van Lisbeth.
2019-01-13 18:44:37
Kaas van Willem Elsschot
is een novelle uit 1933 van Willem Elsschot. Het is een klassieker in de Vlaamse literatuur, en tevens de meest vertaalde Vlaamse roman aller tijden (in 30 talen
Het verhaal gaat over Frans Laarmans, een klerk bij de General Marine and Shipbuilding Company in Antwerpen. Hij krijgt van Van Schoonbeke, de welgestelde vriend van zijn broer Karel, die huisarts is, een baan aangeboden. Laarmans laat zich verleiden om groothandelaar in Nederlandse kaas te worden, volvette Edammer meer bepaald, mede om daarmee meer respect te verdienen in de kringen waarin hij per ongeluk verzeild is geraakt en waar hij zich slecht op zijn plaats voelt, omdat hij zich niet kan meten met de welgestelde en wat snobistische leden van het gezelschap. Met hulp van zijn broer en op aanraden van zijn vrouw slaagt hij erin tijdelijk (en onbetaald) ziekteverlof te krijgen van zijn baan als klerk bij de scheepswerf waar hij werkzaam is, onder het excuus dat hij zou lijden aan een zenuwziekte.
Laarmans wijdt zich met verve aan zijn taak, maar wordt zo meegesleept door zijn nieuwe werk als koopman dat hij zich aanvankelijk alleen bezighoudt met de organisatie en inrichting van zijn "kantoor", de aankoop van een passend bureau, een schrijfmachine en een telefoon, het ontwerp van zijn briefpapier, de werving van agenten in zijn district, dat bestaat uit België en het groothertogdom Luxemburg, de naamgeving van het bedrijf (hij komt uiteindelijk uit op "Gafpa", wat staat voor "General Antwerp Feeding Products Association") dat hij zijn eigenlijke taak uit het oog verliest. Als zijn eerste zending van 20 ton kaas arriveert van de leverancier Hornstra uit Amsterdam, weet hij dan ook niet goed wat ermee aan te vangen. Inmiddels is zijn naam als koopman wel een garantie geworden voor zijn positie in de hogere kringen van zijn vriend Van Schoonbeke, waar hij nadien met meer respect wordt behandeld.
In de harde praktijk is Laarmans echter niet geschikt voor zijn werk en blijkt hij niet in staat om ook maar de geringste hoeveelheid kaas (een product waarvan hij zelf walgt) aan de man te brengen. Zijn aangeworven agenten blijken merendeels non-valeurs en de enorme hoeveelheid Edammers, opgeslagen in het Blauwhoedenveem, wil maar nauwelijks slinken. Zijn vrouw lijdt onder het gehele proces en ook zijn kinderen hebben het zwaar te verduren, al doen zij hun best hun vader bij te staan. Zijn collega"s van de scheepswerf komen soms op bezoek om te zien hoe het met hem gaat. Dus hij moet voortdurend oppassen dat hij geen collega"s tegenkomt als hij over straat loopt met zijn bollen kaas.
Uiteindelijk geeft hij zijn koopmanschap op, na slechts enkele bollen kaas verkocht te hebben. Hij keert terug naar de scheepswerf in zijn oude baan als eenvoudige klerk, waar hij met open armen ontvangen wordt door zijn oude collega"s.
Laarmans vrouw zorgt er uiteindelijk voor dat er voorlopig geen kaas meer op tafel komt.
De figuur onder de naam Frans Laarmans speelt een hoofdrol in de romancyclus Lijmen/Het been. Hij is ook Elsschots alter ego in een aantal andere werken.
is een novelle uit 1933 van Willem Elsschot. Het is een klassieker in de Vlaamse literatuur, en tevens de meest vertaalde Vlaamse roman aller tijden (in 30 talen
Het verhaal gaat over Frans Laarmans, een klerk bij de General Marine and Shipbuilding Company in Antwerpen. Hij krijgt van Van Schoonbeke, de welgestelde vriend van zijn broer Karel, die huisarts is, een baan aangeboden. Laarmans laat zich verleiden om groothandelaar in Nederlandse kaas te worden, volvette Edammer meer bepaald, mede om daarmee meer respect te verdienen in de kringen waarin hij per ongeluk verzeild is geraakt en waar hij zich slecht op zijn plaats voelt, omdat hij zich niet kan meten met de welgestelde en wat snobistische leden van het gezelschap. Met hulp van zijn broer en op aanraden van zijn vrouw slaagt hij erin tijdelijk (en onbetaald) ziekteverlof te krijgen van zijn baan als klerk bij de scheepswerf waar hij werkzaam is, onder het excuus dat hij zou lijden aan een zenuwziekte.
Laarmans wijdt zich met verve aan zijn taak, maar wordt zo meegesleept door zijn nieuwe werk als koopman dat hij zich aanvankelijk alleen bezighoudt met de organisatie en inrichting van zijn "kantoor", de aankoop van een passend bureau, een schrijfmachine en een telefoon, het ontwerp van zijn briefpapier, de werving van agenten in zijn district, dat bestaat uit België en het groothertogdom Luxemburg, de naamgeving van het bedrijf (hij komt uiteindelijk uit op "Gafpa", wat staat voor "General Antwerp Feeding Products Association") dat hij zijn eigenlijke taak uit het oog verliest. Als zijn eerste zending van 20 ton kaas arriveert van de leverancier Hornstra uit Amsterdam, weet hij dan ook niet goed wat ermee aan te vangen. Inmiddels is zijn naam als koopman wel een garantie geworden voor zijn positie in de hogere kringen van zijn vriend Van Schoonbeke, waar hij nadien met meer respect wordt behandeld.
In de harde praktijk is Laarmans echter niet geschikt voor zijn werk en blijkt hij niet in staat om ook maar de geringste hoeveelheid kaas (een product waarvan hij zelf walgt) aan de man te brengen. Zijn aangeworven agenten blijken merendeels non-valeurs en de enorme hoeveelheid Edammers, opgeslagen in het Blauwhoedenveem, wil maar nauwelijks slinken. Zijn vrouw lijdt onder het gehele proces en ook zijn kinderen hebben het zwaar te verduren, al doen zij hun best hun vader bij te staan. Zijn collega"s van de scheepswerf komen soms op bezoek om te zien hoe het met hem gaat. Dus hij moet voortdurend oppassen dat hij geen collega"s tegenkomt als hij over straat loopt met zijn bollen kaas.
Uiteindelijk geeft hij zijn koopmanschap op, na slechts enkele bollen kaas verkocht te hebben. Hij keert terug naar de scheepswerf in zijn oude baan als eenvoudige klerk, waar hij met open armen ontvangen wordt door zijn oude collega"s.
Laarmans vrouw zorgt er uiteindelijk voor dat er voorlopig geen kaas meer op tafel komt.
De figuur onder de naam Frans Laarmans speelt een hoofdrol in de romancyclus Lijmen/Het been. Hij is ook Elsschots alter ego in een aantal andere werken.
2019-01-08 23:29:14
Joe Speedboot
is de vierde roman van Tommy Wieringa en kwam uit in 2005. Dit betekende zijn doorbraak bij het grote publiek. Joe Speedboot werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs, de Gouden Uil, de Libris Literatuur Prijs, de Literatuurprijs Gerard Walschap, NS Publieksprijs en de Prijs voor het mooiste boekomslag.
De veertienjarige Fransje Hermans is net - permanent - in een rolstoel beland. Hij was in slaap gevallen in een maisveld en werd vervolgens overreden door het wiel van een maishakselaar. Hij kan alleen zijn rechterarm nog bewegen en niet meer verstaanbaar praten. Het verhaal wordt verteld vanuit zijn gedachtes en fantasieën en begint in een ziekenhuis in het fictieve dorpje Lomark, wanneer Fransje tweehonderdtwintig dagen niet bij kennis is geweest, al hoort hij alles wat er gezegd wordt. Zo hoort hij van een zekere leeftijdsgenoot genaamd "Joe Speedboot". Diens vader stierf toen hij tijdens de verhuizing naar Lomark door de voorruit van de verhuiswagen vloog, toen die een huis binnenreed. Sinds Joe in Lomark woont, zijn er om de zoveel tijd enorme ontploffingen te horen. Een jaar later is er een kermis in het stadje en Fransje wordt door zijn broers Dirk en Sam in een oude verlaten boerderij gezet, omdat ze hem niet mee willen nemen naar de kermis. Wat ze niet weten is dat Joe hier zijn bommen maakt. Zo begint een vriendschap tussen Fransje, Joe, de sprekend op Heinrich Himmler lijkende Christof (hij woonde in het huis waar de vrachtwagen binnenreed en is Joe"s beste vriend) en Engel (hij helpt Fransje met plassen omdat Fransje zelf te spastisch is om goed te richten). Het boek vertelt het verhaal van vriendschap, liefde, rivaliteit, de eindeloze fantasie van vier jongens en hun gedeelde bewondering voor het uit Zuid-Afrika naar Lomark verhuisde meisje PJ (Picolien-Jane) Eilander. Eén voor één zien ze hun dromen vervallen in illusies.
is de vierde roman van Tommy Wieringa en kwam uit in 2005. Dit betekende zijn doorbraak bij het grote publiek. Joe Speedboot werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs, de Gouden Uil, de Libris Literatuur Prijs, de Literatuurprijs Gerard Walschap, NS Publieksprijs en de Prijs voor het mooiste boekomslag.
De veertienjarige Fransje Hermans is net - permanent - in een rolstoel beland. Hij was in slaap gevallen in een maisveld en werd vervolgens overreden door het wiel van een maishakselaar. Hij kan alleen zijn rechterarm nog bewegen en niet meer verstaanbaar praten. Het verhaal wordt verteld vanuit zijn gedachtes en fantasieën en begint in een ziekenhuis in het fictieve dorpje Lomark, wanneer Fransje tweehonderdtwintig dagen niet bij kennis is geweest, al hoort hij alles wat er gezegd wordt. Zo hoort hij van een zekere leeftijdsgenoot genaamd "Joe Speedboot". Diens vader stierf toen hij tijdens de verhuizing naar Lomark door de voorruit van de verhuiswagen vloog, toen die een huis binnenreed. Sinds Joe in Lomark woont, zijn er om de zoveel tijd enorme ontploffingen te horen. Een jaar later is er een kermis in het stadje en Fransje wordt door zijn broers Dirk en Sam in een oude verlaten boerderij gezet, omdat ze hem niet mee willen nemen naar de kermis. Wat ze niet weten is dat Joe hier zijn bommen maakt. Zo begint een vriendschap tussen Fransje, Joe, de sprekend op Heinrich Himmler lijkende Christof (hij woonde in het huis waar de vrachtwagen binnenreed en is Joe"s beste vriend) en Engel (hij helpt Fransje met plassen omdat Fransje zelf te spastisch is om goed te richten). Het boek vertelt het verhaal van vriendschap, liefde, rivaliteit, de eindeloze fantasie van vier jongens en hun gedeelde bewondering voor het uit Zuid-Afrika naar Lomark verhuisde meisje PJ (Picolien-Jane) Eilander. Eén voor één zien ze hun dromen vervallen in illusies.
2019-01-08 23:29:14
Godenslaap
Erwin Mortier
Een stokoude vrouw die de dood voelt naderen blikt terug op haar kinderjaren, de liefdes die ze heeft gekend, haar huwelijk en de jaren van de Eerste Wereldoorlog die ze met haar moeder en haar broer in Frankrijk doorbracht. Gaandeweg ontstaat een intiem panorama van België, haar onduidelijke vaderland. Aan geen van de gebeurtenissen wil ze meer nadruk geven dan aan andere. Ze hunkert slechts naar een oneindig lange zin, ‘die al wat er is in zich opneemt, zoals een hofdame uit de pruikentijd, in wier lokken een armada van parels kapseist, haar talloze rokken optilt terwijl ze de trappen van de opera betreedt – of de ladder naar het schavot.’
Godenslaap, de vijfde roman van Erwin Mortier, speelt zich af op het raakvlak tussen de grote geschiedenis en de kleine mensenlevens, tussen taal en wereld, verbeelding en werkelijkheid, tussen geschiedschrijving en verhalend proza.
Erwin Mortier
Een stokoude vrouw die de dood voelt naderen blikt terug op haar kinderjaren, de liefdes die ze heeft gekend, haar huwelijk en de jaren van de Eerste Wereldoorlog die ze met haar moeder en haar broer in Frankrijk doorbracht. Gaandeweg ontstaat een intiem panorama van België, haar onduidelijke vaderland. Aan geen van de gebeurtenissen wil ze meer nadruk geven dan aan andere. Ze hunkert slechts naar een oneindig lange zin, ‘die al wat er is in zich opneemt, zoals een hofdame uit de pruikentijd, in wier lokken een armada van parels kapseist, haar talloze rokken optilt terwijl ze de trappen van de opera betreedt – of de ladder naar het schavot.’
Godenslaap, de vijfde roman van Erwin Mortier, speelt zich af op het raakvlak tussen de grote geschiedenis en de kleine mensenlevens, tussen taal en wereld, verbeelding en werkelijkheid, tussen geschiedschrijving en verhalend proza.
2019-01-08 23:29:14
De geverfde vogel (oorspronkelijke titel The Painted Bird) is een controversiële oorlogsroman van de Amerikaanse schrijver Jerzy Kosinski. De roman werd voor het eerst gepubliceerd in 1965.
De Nederlandse vertaling, van de hand van Micha de Vreede, verscheen in 1966 bij de Bezige Bij. De latere drukken, met een uitgebreid voorwoord van de auteur, zijn in een vertaling door Oscar Timmers.
Kosinski is van joods-Poolse afkomst. Toch duurde het tot 1989 voordat de eerste Poolse vertaling verscheen onder de naam Malowany Ptak bij uitgeverij Czytelnik.
"De geverfde vogel" gaat over een jongen die tijdens de Tweede Wereldoorlog, van zijn zesde tot zijn elfde jaar, rondzwerft over het Poolse platteland. De titel verwijst naar een vogelhandelaar, bij wie de jongen enige tijd onderdak vindt. Soms beschildert die een gevangen vogel met felle kleuren, waarna de vogel vrijgelaten wordt bij zijn soortgenoten. Die herkennen de geverfde vogel niet en verstoten hem, desnoods met geweld.
De Nederlandse vertaling, van de hand van Micha de Vreede, verscheen in 1966 bij de Bezige Bij. De latere drukken, met een uitgebreid voorwoord van de auteur, zijn in een vertaling door Oscar Timmers.
Kosinski is van joods-Poolse afkomst. Toch duurde het tot 1989 voordat de eerste Poolse vertaling verscheen onder de naam Malowany Ptak bij uitgeverij Czytelnik.
"De geverfde vogel" gaat over een jongen die tijdens de Tweede Wereldoorlog, van zijn zesde tot zijn elfde jaar, rondzwerft over het Poolse platteland. De titel verwijst naar een vogelhandelaar, bij wie de jongen enige tijd onderdak vindt. Soms beschildert die een gevangen vogel met felle kleuren, waarna de vogel vrijgelaten wordt bij zijn soortgenoten. Die herkennen de geverfde vogel niet en verstoten hem, desnoods met geweld.
2018-12-24 21:40:17
Janet Fitch – Witte Oleander
Astrid is enig kind van een alleenstaande moeder, een beeldschone en extravagante dichteres. Het meisje aanbidt haar moeder maar wordt op zichzelf teruggeworpen wanneer haar moeder Ingrid voor moord wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Astrid is op haarzelf aangewezen en moet zich in de grote wereld alleen staande houden. Witte Oleander is het indrukwekkende verhaal van een klein meisje dat noodgedwongen de harde kant van het leven leert kennen maar zichzelf weet te ontwikkelen van een afhankelijk, dromerig meisje tot een zelfstandige en intelligente vrouw.
Astrid komt in verschillende pleeggezinnen terecht maar in geen enkel gezin kan ze als kind ‘normaal‘ opgroeien. In het ene gezin wordt ze uitgebuit, in het andere moet ze juist zorgen voor een psychisch labiele vrouw. Astrid is beïnvloedbaar en voelt een enorme drang om ergens bij te willen horen; een onderdeel te zijn van een gezin en normaal leven te leiden zonder haar moeder. In de pleeggezinnen leert ze echter niet hoe het echte leven in elkaar steekt. Dit moet ze zelf zien te leren. Met vallen en opstaan.
Witte Oleander is een prachtig en aangrijpend boek dat een verdrietig verhaal beschrijft over de mooie en minder mooie kanten van het leven. De wijze waarop er met kinderen wordt omgegaan is treurig. Pleegkinderen worden van pleeggezin naar pleeggezin gestuurd alsof het dieren zijn, niemand lijkt ook het belang van de kinderen zelf te zien.
De relatie tussen moeder en kind kan erg sterk zijn, maar ook bedwelmend. De invloed van Ingrid raakt Astrid zelfs wanneer haar moeder in de gevangenis zit. De voetstuk waar Astrid haar op heeft geplaatst brokkelt langzaam af wanneer Astrid van kind opgroeit naar volwassene.
De karakters in het boek zijn origineel en interessant. Ieder pleeggezin bestaat uit bijzondere uiteenlopende personages die je als lezer haarscherp voor ogen hebt. Bijvoorbeeld Starr die wekelijks in de kerk zit maar ondertussen jurkjes met een decolleté tot op het kruis draagt en is niet roomser dan de paus. Claire is daarentegen bijvoorbeeld alles wat Astrid in een moeder zoekt, maar Astrid kan Claire niet geven wat ze nodig heeft. Het is frustrerend om te lezen dat het onmogelijk lijkt hun werelden bij elkaar te laten komen.
Witte Oleander is een prachtig boek dat met een prachtige poëtische schrijfstijl speelt met je gevoel; je ontwikkelt onder andere compassie, frustratie en verdriet; het is een boek van uitersten
Astrid is enig kind van een alleenstaande moeder, een beeldschone en extravagante dichteres. Het meisje aanbidt haar moeder maar wordt op zichzelf teruggeworpen wanneer haar moeder Ingrid voor moord wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Astrid is op haarzelf aangewezen en moet zich in de grote wereld alleen staande houden. Witte Oleander is het indrukwekkende verhaal van een klein meisje dat noodgedwongen de harde kant van het leven leert kennen maar zichzelf weet te ontwikkelen van een afhankelijk, dromerig meisje tot een zelfstandige en intelligente vrouw.
Astrid komt in verschillende pleeggezinnen terecht maar in geen enkel gezin kan ze als kind ‘normaal‘ opgroeien. In het ene gezin wordt ze uitgebuit, in het andere moet ze juist zorgen voor een psychisch labiele vrouw. Astrid is beïnvloedbaar en voelt een enorme drang om ergens bij te willen horen; een onderdeel te zijn van een gezin en normaal leven te leiden zonder haar moeder. In de pleeggezinnen leert ze echter niet hoe het echte leven in elkaar steekt. Dit moet ze zelf zien te leren. Met vallen en opstaan.
Witte Oleander is een prachtig en aangrijpend boek dat een verdrietig verhaal beschrijft over de mooie en minder mooie kanten van het leven. De wijze waarop er met kinderen wordt omgegaan is treurig. Pleegkinderen worden van pleeggezin naar pleeggezin gestuurd alsof het dieren zijn, niemand lijkt ook het belang van de kinderen zelf te zien.
De relatie tussen moeder en kind kan erg sterk zijn, maar ook bedwelmend. De invloed van Ingrid raakt Astrid zelfs wanneer haar moeder in de gevangenis zit. De voetstuk waar Astrid haar op heeft geplaatst brokkelt langzaam af wanneer Astrid van kind opgroeit naar volwassene.
De karakters in het boek zijn origineel en interessant. Ieder pleeggezin bestaat uit bijzondere uiteenlopende personages die je als lezer haarscherp voor ogen hebt. Bijvoorbeeld Starr die wekelijks in de kerk zit maar ondertussen jurkjes met een decolleté tot op het kruis draagt en is niet roomser dan de paus. Claire is daarentegen bijvoorbeeld alles wat Astrid in een moeder zoekt, maar Astrid kan Claire niet geven wat ze nodig heeft. Het is frustrerend om te lezen dat het onmogelijk lijkt hun werelden bij elkaar te laten komen.
Witte Oleander is een prachtig boek dat met een prachtige poëtische schrijfstijl speelt met je gevoel; je ontwikkelt onder andere compassie, frustratie en verdriet; het is een boek van uitersten
2018-12-24 21:40:17
Indische duinen
Adriaan van Dis
Een jongen groeit op in een gezin met een Japans kampverleden. Het gezin vindt, eenmaal teruggekeerd uit het oude Indië, geen vrede in Nederland. Het vestigt zich in een koloniehuis in de duinen; daar wordt de zoon geboren. Hij is de buitenstaander die wordt opgevoed in een sfeer van verzwegen leed. Zijn vader wil hem harden voor de volgende oorlog. Pas als hij volwassen is, lukt het de jongen de leugens en geheimen van het gezin te ontrafelen.
is een roman van Adriaan van Dis. Hij heeft met het idee gespeeld het boek de titel "Dood aan de familie" te geven, op aanraden van de uitgeverij en Christelijke boekhandel zag hij daar vanaf. In 1995 is het boek genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. In datzelfde jaar is het boek bekroond met de De Gouden Uil Literatuurprijs en de Trouw Publieksprijs voor het Nederlandse Boek. Indische duinen is vertaald in het Engels, Noors, Italiaans, Deens, Zweeds, Duits, Frans, Spaans en Servisch.Het boek is een autobiografische roman.
Adriaan van Dis
Een jongen groeit op in een gezin met een Japans kampverleden. Het gezin vindt, eenmaal teruggekeerd uit het oude Indië, geen vrede in Nederland. Het vestigt zich in een koloniehuis in de duinen; daar wordt de zoon geboren. Hij is de buitenstaander die wordt opgevoed in een sfeer van verzwegen leed. Zijn vader wil hem harden voor de volgende oorlog. Pas als hij volwassen is, lukt het de jongen de leugens en geheimen van het gezin te ontrafelen.
is een roman van Adriaan van Dis. Hij heeft met het idee gespeeld het boek de titel "Dood aan de familie" te geven, op aanraden van de uitgeverij en Christelijke boekhandel zag hij daar vanaf. In 1995 is het boek genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. In datzelfde jaar is het boek bekroond met de De Gouden Uil Literatuurprijs en de Trouw Publieksprijs voor het Nederlandse Boek. Indische duinen is vertaald in het Engels, Noors, Italiaans, Deens, Zweeds, Duits, Frans, Spaans en Servisch.Het boek is een autobiografische roman.
2018-12-24 21:40:17
Hersenschimmen is een roman uit 1984 van J. Bernlef, oorspronkelijk uitgegeven door Querido. In 2010 verscheen de vijftigste druk. Het boek werd in 1988 verfilmd onder dezelfde titel.
Verhaal
Hersenschimmen wordt verteld vanuit het perspectief van de ik-persoon Maarten Klein, een 71-jarige man die begint met dementeren. Hij komt uit Nederland, maar woont sinds vijftien jaar in de Verenigde Staten, in Gloucester (Massachusetts), met de trein 1 uur ten noorden van Boston. Zijn geestelijke vermogens verslechteren naarmate het verhaal vordert, terwijl zijn omgeving zich afvraagt wat er met hem aan de hand is. Maarten begint in zijn herinneringen personen door elkaar te halen, verdwaalt als hij de hond uitlaat en vergeet wat hij wilde gaan doen voor hij ergens aan begint. Hij belt de bibliotheek op zoek naar zijn vrouw Vera, die daar al jaren niet meer werkt, informeert naar de gezondheid van een gestorven man en denkt dat hij bij zijn opa en oma aan het logeren is wanneer hij wakker wordt. Terwijl Maartens geheugen verslechtert, wordt het steeds moeilijker voor hem om zaken en personen uit het heden en het recente verleden te herkennen en keert hij in zijn eigen beleving steeds verder terug naar vroegere tijden in zijn leven. Soms is hij ogenblikken helder, dan weer ver weg. Op heldere momenten is hij bang en onzeker over wat hem overkomt en schaamt hij zich voor zijn gedrag en onvermogen. Het wordt steeds moeilijker voor hem om op de woorden te komen waarmee hij zich uit wil drukken.
Maarten begint Dr. Eardly soms aan te zien voor een Amerikaanse officier, Vera voor een verpleegster en de gezinshulp voor het meisje op wie hij verliefd was als jonge man. Hij vergeet hoe hij stukken op de piano moet spelen die hij eerst wel kende. Op zeker moment herkent hij zijn eigen weerspiegeling in de ruit en spiegel niet meer. Soms wordt hij vastgebonden aan zijn bed wakker. Wanneer hij thuis niet meer te handhaven is, wordt hij naar een inrichting gebracht. Wie Vera is, weet hij dan niet meer. De schrijfstijl en zinsbouw worden aan het einde van het boek heel fragmentarisch en daardoor lastig te begrijpen, om te beschrijven wat er in het hoofd van iemand met dementie omgaat.
Techniek
Doordat het verhaal vanuit de ik-figuur Maarten verteld wordt, wordt het taalgebruik steeds eenvoudiger, beperkter en verwarder.
Het thema van dit boek is het proces van dementie. De schrijver laat je meekijken naar de wereld van iemand met dementie.
Een motief in het verhaal is de winter. De winter brengt de sneeuw met zich mee. Maarten heeft een grote hekel aan de winter, de winter vervaagt alles. Voor hem lijkt niets meer wat het is. De winter zorgt er dan ook voor dat hij verder vervreemdt van Vera.
Een ander motief heeft te maken met een thermometer. Deze staat voor het vastleggen van feiten. Dit deed zijn vader vroeger al en daar heeft hij veel herinneringen aan overgehouden. Maarten werkte bij het IMCO waar hij notuleerde bij vergaderingen. Een baan waarbij je goed let op de feiten dus. Wat feit en waarheid is verandert voor Maarten met de dag.
Een derde motief is taal. Taal kunnen spreken en begrijpen is heel belangrijk. Vanaf het begin al is Maarten bezig met taal, het begint met een puzzel waar hij de woorden niet meer voor kan vinden. Later beseft hij dat hij zich niet meer goed kan uitdrukken. Hierdoor is hij de greep op zijn bestaan en werkelijkheid helemaal kwijt
Verhaal
Hersenschimmen wordt verteld vanuit het perspectief van de ik-persoon Maarten Klein, een 71-jarige man die begint met dementeren. Hij komt uit Nederland, maar woont sinds vijftien jaar in de Verenigde Staten, in Gloucester (Massachusetts), met de trein 1 uur ten noorden van Boston. Zijn geestelijke vermogens verslechteren naarmate het verhaal vordert, terwijl zijn omgeving zich afvraagt wat er met hem aan de hand is. Maarten begint in zijn herinneringen personen door elkaar te halen, verdwaalt als hij de hond uitlaat en vergeet wat hij wilde gaan doen voor hij ergens aan begint. Hij belt de bibliotheek op zoek naar zijn vrouw Vera, die daar al jaren niet meer werkt, informeert naar de gezondheid van een gestorven man en denkt dat hij bij zijn opa en oma aan het logeren is wanneer hij wakker wordt. Terwijl Maartens geheugen verslechtert, wordt het steeds moeilijker voor hem om zaken en personen uit het heden en het recente verleden te herkennen en keert hij in zijn eigen beleving steeds verder terug naar vroegere tijden in zijn leven. Soms is hij ogenblikken helder, dan weer ver weg. Op heldere momenten is hij bang en onzeker over wat hem overkomt en schaamt hij zich voor zijn gedrag en onvermogen. Het wordt steeds moeilijker voor hem om op de woorden te komen waarmee hij zich uit wil drukken.
Maarten begint Dr. Eardly soms aan te zien voor een Amerikaanse officier, Vera voor een verpleegster en de gezinshulp voor het meisje op wie hij verliefd was als jonge man. Hij vergeet hoe hij stukken op de piano moet spelen die hij eerst wel kende. Op zeker moment herkent hij zijn eigen weerspiegeling in de ruit en spiegel niet meer. Soms wordt hij vastgebonden aan zijn bed wakker. Wanneer hij thuis niet meer te handhaven is, wordt hij naar een inrichting gebracht. Wie Vera is, weet hij dan niet meer. De schrijfstijl en zinsbouw worden aan het einde van het boek heel fragmentarisch en daardoor lastig te begrijpen, om te beschrijven wat er in het hoofd van iemand met dementie omgaat.
Techniek
Doordat het verhaal vanuit de ik-figuur Maarten verteld wordt, wordt het taalgebruik steeds eenvoudiger, beperkter en verwarder.
Het thema van dit boek is het proces van dementie. De schrijver laat je meekijken naar de wereld van iemand met dementie.
Een motief in het verhaal is de winter. De winter brengt de sneeuw met zich mee. Maarten heeft een grote hekel aan de winter, de winter vervaagt alles. Voor hem lijkt niets meer wat het is. De winter zorgt er dan ook voor dat hij verder vervreemdt van Vera.
Een ander motief heeft te maken met een thermometer. Deze staat voor het vastleggen van feiten. Dit deed zijn vader vroeger al en daar heeft hij veel herinneringen aan overgehouden. Maarten werkte bij het IMCO waar hij notuleerde bij vergaderingen. Een baan waarbij je goed let op de feiten dus. Wat feit en waarheid is verandert voor Maarten met de dag.
Een derde motief is taal. Taal kunnen spreken en begrijpen is heel belangrijk. Vanaf het begin al is Maarten bezig met taal, het begint met een puzzel waar hij de woorden niet meer voor kan vinden. Later beseft hij dat hij zich niet meer goed kan uitdrukken. Hierdoor is hij de greep op zijn bestaan en werkelijkheid helemaal kwijt
2018-12-24 21:40:17
De verzamelaar, John Fowles
Het gaat over de eenvoudige klerk en vlinderverzamelaar Fred ("Ferdinand") Clegg, die niet meer hoeft te werken als hij de voetbalpool heeft gewonnen. Hij trekt zich dan terug in een afgezonderd landhuis en ontvoert zijn geheime liefde en tegenpool, Miranda Grey.
Ferdinand is een simpele ziel, opgevoed door een tante, die niet zo heel veel van hem moest hebben. Zijn oom, de enige die hem een beetje begreep is gestorven.
Maar dan is daar Miranda: hij is verliefd en gefascineerd door haar, maar durft haar niet aan te spreken, ze komt uit een andere wereld. Komt het doordat hij vlinders verzamelt dat hij op het idee komt haar te ontvoeren? Al dat geld dat hij nu heeft, maakt het in ieder geval mogelijk. Hij houdt van Miranda, zegt hij:
"ik wou alleen maar het beste van haar, ik wou haar gelukkig maken en zorgen dat ze een beetje om me ging geven"
In de laatste hoofdstukken lezen we het verhaal van Miranda. Om niet gek te worden van eenzaamheid, van de oorverdovende stilte om haar heen, gaat ze een dagboek bijhouden. Ze is verliefd op een oudere man, een kunstenaar. Zelf studeert ze op een kunstacademie.
Natuurlijk probeert ze te ontsnappen, door dingen te ondernemen, of door de man te paaien. Alles mislukt helaas.
Het bestaat uit vier hoofdstukken: eerst twee lange, het verhaal gezien door de ogen van Ferdinand, en dat gezien door de ogen van Miranda, en tot slot twee korte, waarin de afloop verteld wordt. Eerst duiken we in de geest van de man, later zien we het door de ogen van Miranda, ik vind het knap zoals Fowles je in laat leven in twee heel verschillende mensen. Beetje gedateerd misschien, er wordt gesproken over platen draaien op een pick-up, die door de man zelfs grammofoon genoemd wordt. Het boek is oorspronkelijk uit 1964, maar nu opnieuw uitgegeven.
En toch de moeite waard gebleven, gezien de recentere gebeurtenissen rond Dutroux..
Het gaat over de eenvoudige klerk en vlinderverzamelaar Fred ("Ferdinand") Clegg, die niet meer hoeft te werken als hij de voetbalpool heeft gewonnen. Hij trekt zich dan terug in een afgezonderd landhuis en ontvoert zijn geheime liefde en tegenpool, Miranda Grey.
Ferdinand is een simpele ziel, opgevoed door een tante, die niet zo heel veel van hem moest hebben. Zijn oom, de enige die hem een beetje begreep is gestorven.
Maar dan is daar Miranda: hij is verliefd en gefascineerd door haar, maar durft haar niet aan te spreken, ze komt uit een andere wereld. Komt het doordat hij vlinders verzamelt dat hij op het idee komt haar te ontvoeren? Al dat geld dat hij nu heeft, maakt het in ieder geval mogelijk. Hij houdt van Miranda, zegt hij:
"ik wou alleen maar het beste van haar, ik wou haar gelukkig maken en zorgen dat ze een beetje om me ging geven"
In de laatste hoofdstukken lezen we het verhaal van Miranda. Om niet gek te worden van eenzaamheid, van de oorverdovende stilte om haar heen, gaat ze een dagboek bijhouden. Ze is verliefd op een oudere man, een kunstenaar. Zelf studeert ze op een kunstacademie.
Natuurlijk probeert ze te ontsnappen, door dingen te ondernemen, of door de man te paaien. Alles mislukt helaas.
Het bestaat uit vier hoofdstukken: eerst twee lange, het verhaal gezien door de ogen van Ferdinand, en dat gezien door de ogen van Miranda, en tot slot twee korte, waarin de afloop verteld wordt. Eerst duiken we in de geest van de man, later zien we het door de ogen van Miranda, ik vind het knap zoals Fowles je in laat leven in twee heel verschillende mensen. Beetje gedateerd misschien, er wordt gesproken over platen draaien op een pick-up, die door de man zelfs grammofoon genoemd wordt. Het boek is oorspronkelijk uit 1964, maar nu opnieuw uitgegeven.
En toch de moeite waard gebleven, gezien de recentere gebeurtenissen rond Dutroux..
2018-12-16 20:40:50
Heer der vliegen
(oorspronkelijke Engelse titel: Lord of the Flies) is een roman van de Britse schrijver William Golding, verschenen in 1954. Het was Goldings debuutroman. Hij schreef het verhaal – waarvan de titel verwijst naar de duivel Beëlzebub – naar aanleiding van de gruwelijkheden die hij had meegemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het boek vertelt over een groep Engelse schooljongens die met een vliegtuig is neergestort op een onbewoond eiland. In de hoop gered te worden zouden ze moeten samenwerken, maar falen hierin jammerlijk. Uiteindelijk degenereren ze tot een groep wilden.
Achtergronden
Golding toont, door een combinatie van fantasie en psychologische scherpzinnigheid, hoe de essentie van de menselijke natuur naar boven komt wanneer de grenzen en wetten van de beschaving wegvallen. Hoewel de roman over de dynamiek van een groep schooljongens gaat, worden we toch geconfronteerd met vragen over onschuld, kwaad en de val van de mensheid. Een schaduw wordt geworpen over het geloof in een voortschrijdende sociale ontwikkeling.
De roman wordt ook wel als een dystopie beschouwd. In plaats van een optimistisch beeld van een perfecte wereld zoals in een utopie geschetst wordt, schept Golding een pessimistisch beeld van een imperfecte wereld.
Het verhaal is ook een herziening van de "onbewoond eiland"-mythe die begon bij Robinson Crusoe. Het lijkt zeer sterk op een verhaal van Jules Verne, Twee jaar vakantie.
De roman sloeg niet onmiddellijk aan bij het grote publiek, maar werd later alsnog een bestseller. Het tijdschrift TIME nam Lord of the Flies begin 21e eeuw op in de top-100 van beste Engelstalige romans sinds 1923.[1] In 2003 belandde de roman op plaats 70 in The Big Read.
Er kwamen echter niet uitsluitend positieve reacties. Omstreeks 1974 werd het boek op sommige scholen in de Verenigde Staten en Canada verboden. In 1999 werd de roman door de American Library Association op de 68e plek geplaatst in de lijst van 100 "Most Frequently Challenged Books" van de 20e eeuw.
(oorspronkelijke Engelse titel: Lord of the Flies) is een roman van de Britse schrijver William Golding, verschenen in 1954. Het was Goldings debuutroman. Hij schreef het verhaal – waarvan de titel verwijst naar de duivel Beëlzebub – naar aanleiding van de gruwelijkheden die hij had meegemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het boek vertelt over een groep Engelse schooljongens die met een vliegtuig is neergestort op een onbewoond eiland. In de hoop gered te worden zouden ze moeten samenwerken, maar falen hierin jammerlijk. Uiteindelijk degenereren ze tot een groep wilden.
Achtergronden
Golding toont, door een combinatie van fantasie en psychologische scherpzinnigheid, hoe de essentie van de menselijke natuur naar boven komt wanneer de grenzen en wetten van de beschaving wegvallen. Hoewel de roman over de dynamiek van een groep schooljongens gaat, worden we toch geconfronteerd met vragen over onschuld, kwaad en de val van de mensheid. Een schaduw wordt geworpen over het geloof in een voortschrijdende sociale ontwikkeling.
De roman wordt ook wel als een dystopie beschouwd. In plaats van een optimistisch beeld van een perfecte wereld zoals in een utopie geschetst wordt, schept Golding een pessimistisch beeld van een imperfecte wereld.
Het verhaal is ook een herziening van de "onbewoond eiland"-mythe die begon bij Robinson Crusoe. Het lijkt zeer sterk op een verhaal van Jules Verne, Twee jaar vakantie.
De roman sloeg niet onmiddellijk aan bij het grote publiek, maar werd later alsnog een bestseller. Het tijdschrift TIME nam Lord of the Flies begin 21e eeuw op in de top-100 van beste Engelstalige romans sinds 1923.[1] In 2003 belandde de roman op plaats 70 in The Big Read.
Er kwamen echter niet uitsluitend positieve reacties. Omstreeks 1974 werd het boek op sommige scholen in de Verenigde Staten en Canada verboden. In 1999 werd de roman door de American Library Association op de 68e plek geplaatst in de lijst van 100 "Most Frequently Challenged Books" van de 20e eeuw.
2018-12-16 20:40:50
Ik heb je nooit een rozentuin beloofd..Hannah Green
Ik heb je nooit een rozentuin beloofd (oorspronkelijke titel: I Never Promised You a Rose Garden) is een semiautobiografische roman uit 1964, geschreven door Joanne Greenberg onder het pseudoniem Hannah Green.
In 1977 werd de roman door Anthony Page verfilmd (I Never Promised You a Rose Garden).
Het boek gaat over een schizofreen meisje in het naoorlogse Amerika, haar opname in een psychiatrisch ziekenhuis en haar moeizame tocht naar genezing. Voor het hoofdpersonage uit het boek, dokter Fried, stond Greenbergs eigen psychiater Frieda Fromm-Reichmann (1889-1957), een tijdgenoot van Freud, model.
2018-12-16 20:40:50
De jonge leeuwen
Irwin Shaw
Christian Diestl is een sympathieke skileraar die in zijn afgelegen skidorp vasthoudt aan zijn idealen. Maar de oorlog dwingt hem partij te kiezen, met alle gevolgen van dien. In Amerika ziet de arme joodse Noah Ackerman in de oorlog een ontsnapping uit zijn benarde bestaan, maar of hij er geschikt voor is? En de verwende Amerikaan Michael Whitacre wil zich laten gelden in Londen en op veilige afstand zijn bijdrage aan de oorlog leveren. Totdat hij inziet dat als hij zijn leven zin wil geven, hij naar het front moet. Op meesterlijke wijze vervlecht Shaw deze drie mannenlevens. In hun kielzog volg je de oorlog in Frankrijk, Noord-Afrika, Engeland en Duitsland. Totdat alle lijnen in een slotakkoord genadeloos samenkomen.
Irwin Shaw
Christian Diestl is een sympathieke skileraar die in zijn afgelegen skidorp vasthoudt aan zijn idealen. Maar de oorlog dwingt hem partij te kiezen, met alle gevolgen van dien. In Amerika ziet de arme joodse Noah Ackerman in de oorlog een ontsnapping uit zijn benarde bestaan, maar of hij er geschikt voor is? En de verwende Amerikaan Michael Whitacre wil zich laten gelden in Londen en op veilige afstand zijn bijdrage aan de oorlog leveren. Totdat hij inziet dat als hij zijn leven zin wil geven, hij naar het front moet. Op meesterlijke wijze vervlecht Shaw deze drie mannenlevens. In hun kielzog volg je de oorlog in Frankrijk, Noord-Afrika, Engeland en Duitsland. Totdat alle lijnen in een slotakkoord genadeloos samenkomen.
2018-12-16 20:40:50
Benoîte Groult (Parijs, 31 januari 1920 – Hyeres, 20 juni 2016) was een Frans feministisch schrijfster.
Deze roman, waarin een man en vrouw gelukkige partners zijn, is dan ook verrassend. George, een intellectuele Parisienne, brengt als kind de zomers door in het Bretonse dorpje waar haar latere minnaar "Gauvain" opgroeit. George komt uit een toonaangevend milieu en wordt een succesvol historica, "Gauvain" wordt visser. Ondanks de maatschappelijke en psychologische barrières zijn hun met moeite gearrangeerde, schaarse ontmoetingen steeds weer een hoogtepunt. Na jaren blijkt hun liefde meer dan louter lichamelijk te zijn geworden. De individualistische George wordt overrompeld door de onvoorwaardelijke liefde van "Gauvain". Diens plotselinge dood behoedt deze relatie voor een navranter einde. Behalve het thema van de lichamelijke liefde is er dat van de persoonlijke ontplooiing van de vrouw. Hierdoorheen loopt het thema van de schrijfster op zoek naar een ideale manier om haar verhaal te vertellen.
Biografie
Aan het begin van haar loopbaan gaf Benoîte Groult les aan Cours Bossuet. In 1944 kwam ze in dienst bij de omroepkrant en ze zou daar tot 1953 blijven. Eveneens in 1944 trad zij in het huwelijk met de medicijnenstudent Pierre Heuyer, die enkele maanden later aan tbc overleed. Twee jaar later huwde zij de journalist Georges de Caunes met wie ze twee dochters kreeg, Blandine en Lison. Dit huwelijk hield geen stand en in 1952 hertrouwde zij met de romanschrijver en journalist Paul Guimard van wie ze nog een dochter kreeg, Constance.
Benoîte Groult werkte mee aan verschillende tijdschriften zoals "Elle" en "Parents".
Vanaf haar jeugd had zij plezier in het schrijven. Maar pas op rijpere leeftijd maakte zij haar debuut. Eerst samen met haar zuster Flora: Journal à quatre mains (1963), Le Féminin pluriel (1965) en Il était deux fois (1967).
Haar leven en werk getuigen van de ingrijpende veranderingen in de verhoudingen tussen mannen en vrouwen die in 20e eeuw hebben plaatsgevonden. Het feminisme speelt een belangrijke rol in haar werk.
In 1978 richtte Benoîte Groult samen met Claude Servan-Schreiber een feministisch maandblad op: "F Magazine", waarvoor zij de hoofdartikelen redigeerde.
Tussen 1984 en 1986, nam zij het voorzitterschap op zich van de commissie die verantwoordelijk is voor de feminisering van de namen van beroepen en functies e.d. Deze commissie was ingesteld door Yvette Roudy, toenmalig minister van de rechten van de vrouw. In deze commissie werkten grammatici, taalkundigen en schrijvers.
Sinds 1982 was Benoîte Groult lid van de jury Fémina. In 1997 heeft zij in de jury van het Filmfestival Cannes gezeten. Benoîte Groult heeft de onderscheiding van officier de la Légion d’honneur (Officier van het Legioen van Eer) gekregen.
Bibliografie
1958 · Dagboek voor vier handen (Journal à quatre mains)
1965 · Le féminin pluriel
1967 · Il était deux fois
1972 · Het leven zoals het is (La part des choses)
1975 · Ainsi soit-elle (niet vertaald in het Nederlands)
1977 · Op de bres voor vrouwen (La feminisme au masculin)
1983 · Een eigen gezicht (Les trois quarts du temps)
1988 · Zout op mijn huid (Les vaisseaux du coeur)
1997 · Mijn ontsnapping (Histoire d"une evasion)
2006 · Uit liefde voor het leven (La touche étoile)
Deze roman, waarin een man en vrouw gelukkige partners zijn, is dan ook verrassend. George, een intellectuele Parisienne, brengt als kind de zomers door in het Bretonse dorpje waar haar latere minnaar "Gauvain" opgroeit. George komt uit een toonaangevend milieu en wordt een succesvol historica, "Gauvain" wordt visser. Ondanks de maatschappelijke en psychologische barrières zijn hun met moeite gearrangeerde, schaarse ontmoetingen steeds weer een hoogtepunt. Na jaren blijkt hun liefde meer dan louter lichamelijk te zijn geworden. De individualistische George wordt overrompeld door de onvoorwaardelijke liefde van "Gauvain". Diens plotselinge dood behoedt deze relatie voor een navranter einde. Behalve het thema van de lichamelijke liefde is er dat van de persoonlijke ontplooiing van de vrouw. Hierdoorheen loopt het thema van de schrijfster op zoek naar een ideale manier om haar verhaal te vertellen.
Biografie
Aan het begin van haar loopbaan gaf Benoîte Groult les aan Cours Bossuet. In 1944 kwam ze in dienst bij de omroepkrant en ze zou daar tot 1953 blijven. Eveneens in 1944 trad zij in het huwelijk met de medicijnenstudent Pierre Heuyer, die enkele maanden later aan tbc overleed. Twee jaar later huwde zij de journalist Georges de Caunes met wie ze twee dochters kreeg, Blandine en Lison. Dit huwelijk hield geen stand en in 1952 hertrouwde zij met de romanschrijver en journalist Paul Guimard van wie ze nog een dochter kreeg, Constance.
Benoîte Groult werkte mee aan verschillende tijdschriften zoals "Elle" en "Parents".
Vanaf haar jeugd had zij plezier in het schrijven. Maar pas op rijpere leeftijd maakte zij haar debuut. Eerst samen met haar zuster Flora: Journal à quatre mains (1963), Le Féminin pluriel (1965) en Il était deux fois (1967).
Haar leven en werk getuigen van de ingrijpende veranderingen in de verhoudingen tussen mannen en vrouwen die in 20e eeuw hebben plaatsgevonden. Het feminisme speelt een belangrijke rol in haar werk.
In 1978 richtte Benoîte Groult samen met Claude Servan-Schreiber een feministisch maandblad op: "F Magazine", waarvoor zij de hoofdartikelen redigeerde.
Tussen 1984 en 1986, nam zij het voorzitterschap op zich van de commissie die verantwoordelijk is voor de feminisering van de namen van beroepen en functies e.d. Deze commissie was ingesteld door Yvette Roudy, toenmalig minister van de rechten van de vrouw. In deze commissie werkten grammatici, taalkundigen en schrijvers.
Sinds 1982 was Benoîte Groult lid van de jury Fémina. In 1997 heeft zij in de jury van het Filmfestival Cannes gezeten. Benoîte Groult heeft de onderscheiding van officier de la Légion d’honneur (Officier van het Legioen van Eer) gekregen.
Bibliografie
1958 · Dagboek voor vier handen (Journal à quatre mains)
1965 · Le féminin pluriel
1967 · Il était deux fois
1972 · Het leven zoals het is (La part des choses)
1975 · Ainsi soit-elle (niet vertaald in het Nederlands)
1977 · Op de bres voor vrouwen (La feminisme au masculin)
1983 · Een eigen gezicht (Les trois quarts du temps)
1988 · Zout op mijn huid (Les vaisseaux du coeur)
1997 · Mijn ontsnapping (Histoire d"une evasion)
2006 · Uit liefde voor het leven (La touche étoile)
2018-12-04 23:12:35
Ik, Jan Cremer
Ik, Jan Cremer is een roman, oorspronkelijk bestaande uit een tweeluik. Het eerste deel kwam in 1964 uit en het tweede, "Ik Jan Cremer, Tweede Boek" in 1966. De publicaties zorgden voor veel controverse, waardoor de schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer al snel grote bekendheid verkreeg.
Het is een moderne schelmenroman, gepresenteerd als een autobiografie, gebaseerd op persoonlijke ervaringen van de auteur. Vooral de expliciete beschrijving van seksuele belevenissen in het tweede deel zorgden voor de nodige opschudding.
Het (tweedelige) boek werd door de literaire critici unaniem verguisd, vanwege het ontberen van literaire kwaliteit, maar bereikte een voor Nederland ongekend hoge oplage en zorgde voor een internationale doorbraak van de auteur als schrijver en beeldend kunstenaar.
In 2008 verscheen, 44 jaar na zijn eerste boek, "Ik Jan Cremer Derde Boek". Daarin beschrijft de schrijver de keerzijde van het succes die zijn eerste twee boeken hem brachten.
Ik, Jan Cremer is een roman, oorspronkelijk bestaande uit een tweeluik. Het eerste deel kwam in 1964 uit en het tweede, "Ik Jan Cremer, Tweede Boek" in 1966. De publicaties zorgden voor veel controverse, waardoor de schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer al snel grote bekendheid verkreeg.
Het is een moderne schelmenroman, gepresenteerd als een autobiografie, gebaseerd op persoonlijke ervaringen van de auteur. Vooral de expliciete beschrijving van seksuele belevenissen in het tweede deel zorgden voor de nodige opschudding.
Het (tweedelige) boek werd door de literaire critici unaniem verguisd, vanwege het ontberen van literaire kwaliteit, maar bereikte een voor Nederland ongekend hoge oplage en zorgde voor een internationale doorbraak van de auteur als schrijver en beeldend kunstenaar.
In 2008 verscheen, 44 jaar na zijn eerste boek, "Ik Jan Cremer Derde Boek". Daarin beschrijft de schrijver de keerzijde van het succes die zijn eerste twee boeken hem brachten.
2018-12-04 23:12:35
Het leven van Pi
is een roman van Yann Martel, die onder de titel Life of Pi in 2001 werd uitgebracht en in 2002 de prestigieuze Booker Prize won. Het boek is vertaald door Gerda Baardman en Tjadine Stheeman en verfilmd, zie Life of Pi.
Hoofdpersoon is Pi, een jongen die woont in India. Hij wordt als hindoe geboren, maar leert ook de islam en het christendom kennen en combineert ze alle drie in zijn leven. Zijn vader is eigenaar van een dierentuin en bij de verhuizing overzee naar Canada, gebeurt een ongeluk, en Pi komt terecht op een reddingsvlot, als enige mens, maar met een Bengaalse tijger, een hyena, een gewonde zebra en een orang-oetan. De dieren eten elkaar op en uiteindelijk blijft Pi alleen over met de tijger, die ooit door een "ambtelijke" vergissing de bijnaam Richard Parker kreeg.[1]
Uiteindelijk verblijven zij samen 227 dagen op de boot, waarbij ze ook nog een mysterieus eiland aandoen, dat blijkt te bestaan uit vleesetende algen. Ten slotte wordt hij gered en de tijger ontsnapt op het laatste moment. Het laatste gedeelte van het boek bestaat uit een ondervraging van twee Japanse onderzoekers en Pi. Ze geloven zijn verhaal niet. Pi vertelt daarop een "nuchtere" versie, waarbij hij de dieren vervangt door mensen (zijn moeder, een gewonde zeeman en de kok). Dat verhaal geloven ze wel.
In de laatste zinnen vraagt Pi door waarom ze de ene versie wel en de andere niet geloven; voor beide hebben ze immers geen bewijs, maar de eerste versie (met de dieren) is wel veel mooier. "En zo is het ook met God," besluit Pi.
is een roman van Yann Martel, die onder de titel Life of Pi in 2001 werd uitgebracht en in 2002 de prestigieuze Booker Prize won. Het boek is vertaald door Gerda Baardman en Tjadine Stheeman en verfilmd, zie Life of Pi.
Hoofdpersoon is Pi, een jongen die woont in India. Hij wordt als hindoe geboren, maar leert ook de islam en het christendom kennen en combineert ze alle drie in zijn leven. Zijn vader is eigenaar van een dierentuin en bij de verhuizing overzee naar Canada, gebeurt een ongeluk, en Pi komt terecht op een reddingsvlot, als enige mens, maar met een Bengaalse tijger, een hyena, een gewonde zebra en een orang-oetan. De dieren eten elkaar op en uiteindelijk blijft Pi alleen over met de tijger, die ooit door een "ambtelijke" vergissing de bijnaam Richard Parker kreeg.[1]
Uiteindelijk verblijven zij samen 227 dagen op de boot, waarbij ze ook nog een mysterieus eiland aandoen, dat blijkt te bestaan uit vleesetende algen. Ten slotte wordt hij gered en de tijger ontsnapt op het laatste moment. Het laatste gedeelte van het boek bestaat uit een ondervraging van twee Japanse onderzoekers en Pi. Ze geloven zijn verhaal niet. Pi vertelt daarop een "nuchtere" versie, waarbij hij de dieren vervangt door mensen (zijn moeder, een gewonde zeeman en de kok). Dat verhaal geloven ze wel.
In de laatste zinnen vraagt Pi door waarom ze de ene versie wel en de andere niet geloven; voor beide hebben ze immers geen bewijs, maar de eerste versie (met de dieren) is wel veel mooier. "En zo is het ook met God," besluit Pi.
2018-12-04 23:12:35
De kleine waarheid Jan Mens
is een trilogie van Jan Mens uit 1960-1964, bestaande uit de delen Marleen, Het heldere uur en Het kleine verschil. De boeken werden van 1970 tot 1973 bewerkt tot een televisieserie. Het verhaal geeft een beeld van het leven van de "gewone" Amsterdammer aan het begin van de 20e eeuw, van het begin van de Eerste Wereldoorlog tot het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Het boek verhaalt het leven van Marleen Spaargaren, een meisje dat in Amsterdam wordt geboren en opgroeit in een burgermansgezin. Al vanaf haar jeugd probeert ze het burgerlijke te ontvluchten, en komt daardoor regelmatig in conflict met (met name) haar vader Jacobus. Deze is ambtenaar bij de Stadsbank van Lening, en is als de dood dat hij niet voor vol wordt aangezien door de buurt.
Marleen ontvlucht haar ouderlijk huis al op jonge leeftijd, en trouwt met de meubelmaker Jan Engelmoer. Als haar vader overlijdt neemt ze de zorg op zich voor haar broer Eppo (Een kind dat gewoon wat meer aandacht nodig heeft). Ze heeft een korte verhouding met de beeldhouwer Jos Boswinkel, waar Eppo in de leer is, en uit deze relatie wordt dochter Suzan geboren. Als Suzan op jonge leeftijd wil vluchten in een huwelijk, realiseert Marleen zich de herhaling van de geschiedenis.
De serie van 26 delen werd vanaf december 1970 uitgezonden door de NCRV. Willy van Hemert tekende voor de regie, en Harry de Groot, Hans van Hemert en Cor Lemaire voor de muziek. De serie, die overigens iets anders eindigt dan het boek, werd in 2005 op dvd uitgebracht. Het oorspronkelijke beeldmateriaal werd gerestaureerd en de afleveringen werden opnieuw gemonteerd tot delen van gelijke lengte, ten behoeve van de herhaling die in mei 2006 van start ging. Daarbij sneuvelde een aantal scènes. Later werd een klein aantal van die weggelaten scènes bij elkaar gezet op de speciale bonus-dvd, die in een gelimiteerde oplage verscheen en alleen via de NCRV te verkrijgen was.
De muziek uit De kleine waarheid verscheen op twee lp"s: Liedjes van Marleen en Niet bang zijn. Kort na het verschijnen van de dvd-boxen van de serie kwam er ook een speciale dvd met de liedjes. Daarbij zat als bonus ook een cd met alle liedjes van de twee eerder uitgekomen lp"s.
Henk Admiraal als dhr. Paternotte, patiënt van dr. Bresser
Willeke Alberti als Marleen Spaargaren
Henny Alma als Emma Buwalda
Tamar Baruch als Suzan Engelmoer, Marleens dochter
Tim Beekman als veilingmeester
Rita Boas-Koopman als Tante Koos, de woekeraarster
Robert Borremans als Jef Verpoorte
Ansje van Brandenberg als Patricia van Wijngaarden, vrouw van Andreus Bleyleve
Martin Brozius als journalist bij opening winkel Korsjespoortsteeg
Jacques Commandeur als Jacobus Spaargaren, Marleens vader
Eric van der Donk als Jaap Oudemans op latere leeftijd
Lia Dorana als Katrien Boswinkel
Caro van Eyck als Margreet Scalonje
Hella Faassen als Marie Raven, een Blaricumse kippenboerin en pensionhoudster
Coen Flink als Jos Boswinkel, beeldhouwer
Tonnie Foletta als Walraven, de knecht
Marja Goud als mevrouw Griffioen, ambassadrice chocoladefabriek
Arend Hauer als pastoor Martens
Gijs Heeren als de jonge Eppo Spaargaren
Marcel Hendrickx als notaris Blomkwist
Cok Henneman als ambtenaar op de bank van lening
Hans Hoekman als Eppo Spaargaren, Marleens jongere broer
Hellen Huisman
Helen Juurlink als Louise/Liesbeth Oudemans
Coba Kelling als Tante Bets, eigenaresse café
Floor Koen als Duyster, antiekzwendelaar
John Leddy als Jan Engelmoer, meubelmaker
Ton Lensink als Professor Buwalda
Emmy Lopes Dias als Martje Spaargaren-Lutterop, Marleens moeder
Ad Noyons als Dirk Raven, een Blaricumse kippenboer
Tilly Perin-Bouwmeester als Maartje, de huishoudster van notaris Blomkwist
Sylvain Poons als Abraham Mossel, opkoper/antiekhandelaar
Joan Remmelts als mr. Verdonk, eerste klant in "Het kleine Verschil"
Dick Rienstra als Bertus Ongena, taxichauffeur
Peter Römer als krantenjongen
Huib Rooymans als Herman Eenenaam, de zoon van Sien
Liane Saalborn als mevrouw Oudemans, Marleens eerste werkgeefster
Nico Schaap als oudste zoon Alie Ongena-Donkelaar, en straatzanger bij opening winkel Korsjespoortsteeg
Riek Schagen als Sien Eenenaam, werkster bij de fam. Oudemans
Will van Selst als Jan Griffioen, journalist
Johan Sirag als meneer Oudemans
Ger Smit als Jaap Bleyleve, zoon van Andreus, vriend van Eppo
Jaap Stobbe, als slagersjongen
Jan Teulings als Bouvrie, kunsthandelaar
Henk van Ulsen als Andreus Bleyleve
Hetty Verhoogt als Alie Donkelaar
Guus Verstraete sr. als dokter Bresser
Jeanne Verstraete als zuster Woudstra
Annie van de Vorstenbosch als onderwijzeres en klant bij de bank van lening
Frans Vorstman, als Bantjes
Jan Winter als de jonge Jaap Oudemans
is een trilogie van Jan Mens uit 1960-1964, bestaande uit de delen Marleen, Het heldere uur en Het kleine verschil. De boeken werden van 1970 tot 1973 bewerkt tot een televisieserie. Het verhaal geeft een beeld van het leven van de "gewone" Amsterdammer aan het begin van de 20e eeuw, van het begin van de Eerste Wereldoorlog tot het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Het boek verhaalt het leven van Marleen Spaargaren, een meisje dat in Amsterdam wordt geboren en opgroeit in een burgermansgezin. Al vanaf haar jeugd probeert ze het burgerlijke te ontvluchten, en komt daardoor regelmatig in conflict met (met name) haar vader Jacobus. Deze is ambtenaar bij de Stadsbank van Lening, en is als de dood dat hij niet voor vol wordt aangezien door de buurt.
Marleen ontvlucht haar ouderlijk huis al op jonge leeftijd, en trouwt met de meubelmaker Jan Engelmoer. Als haar vader overlijdt neemt ze de zorg op zich voor haar broer Eppo (Een kind dat gewoon wat meer aandacht nodig heeft). Ze heeft een korte verhouding met de beeldhouwer Jos Boswinkel, waar Eppo in de leer is, en uit deze relatie wordt dochter Suzan geboren. Als Suzan op jonge leeftijd wil vluchten in een huwelijk, realiseert Marleen zich de herhaling van de geschiedenis.
De serie van 26 delen werd vanaf december 1970 uitgezonden door de NCRV. Willy van Hemert tekende voor de regie, en Harry de Groot, Hans van Hemert en Cor Lemaire voor de muziek. De serie, die overigens iets anders eindigt dan het boek, werd in 2005 op dvd uitgebracht. Het oorspronkelijke beeldmateriaal werd gerestaureerd en de afleveringen werden opnieuw gemonteerd tot delen van gelijke lengte, ten behoeve van de herhaling die in mei 2006 van start ging. Daarbij sneuvelde een aantal scènes. Later werd een klein aantal van die weggelaten scènes bij elkaar gezet op de speciale bonus-dvd, die in een gelimiteerde oplage verscheen en alleen via de NCRV te verkrijgen was.
De muziek uit De kleine waarheid verscheen op twee lp"s: Liedjes van Marleen en Niet bang zijn. Kort na het verschijnen van de dvd-boxen van de serie kwam er ook een speciale dvd met de liedjes. Daarbij zat als bonus ook een cd met alle liedjes van de twee eerder uitgekomen lp"s.
Henk Admiraal als dhr. Paternotte, patiënt van dr. Bresser
Willeke Alberti als Marleen Spaargaren
Henny Alma als Emma Buwalda
Tamar Baruch als Suzan Engelmoer, Marleens dochter
Tim Beekman als veilingmeester
Rita Boas-Koopman als Tante Koos, de woekeraarster
Robert Borremans als Jef Verpoorte
Ansje van Brandenberg als Patricia van Wijngaarden, vrouw van Andreus Bleyleve
Martin Brozius als journalist bij opening winkel Korsjespoortsteeg
Jacques Commandeur als Jacobus Spaargaren, Marleens vader
Eric van der Donk als Jaap Oudemans op latere leeftijd
Lia Dorana als Katrien Boswinkel
Caro van Eyck als Margreet Scalonje
Hella Faassen als Marie Raven, een Blaricumse kippenboerin en pensionhoudster
Coen Flink als Jos Boswinkel, beeldhouwer
Tonnie Foletta als Walraven, de knecht
Marja Goud als mevrouw Griffioen, ambassadrice chocoladefabriek
Arend Hauer als pastoor Martens
Gijs Heeren als de jonge Eppo Spaargaren
Marcel Hendrickx als notaris Blomkwist
Cok Henneman als ambtenaar op de bank van lening
Hans Hoekman als Eppo Spaargaren, Marleens jongere broer
Hellen Huisman
Helen Juurlink als Louise/Liesbeth Oudemans
Coba Kelling als Tante Bets, eigenaresse café
Floor Koen als Duyster, antiekzwendelaar
John Leddy als Jan Engelmoer, meubelmaker
Ton Lensink als Professor Buwalda
Emmy Lopes Dias als Martje Spaargaren-Lutterop, Marleens moeder
Ad Noyons als Dirk Raven, een Blaricumse kippenboer
Tilly Perin-Bouwmeester als Maartje, de huishoudster van notaris Blomkwist
Sylvain Poons als Abraham Mossel, opkoper/antiekhandelaar
Joan Remmelts als mr. Verdonk, eerste klant in "Het kleine Verschil"
Dick Rienstra als Bertus Ongena, taxichauffeur
Peter Römer als krantenjongen
Huib Rooymans als Herman Eenenaam, de zoon van Sien
Liane Saalborn als mevrouw Oudemans, Marleens eerste werkgeefster
Nico Schaap als oudste zoon Alie Ongena-Donkelaar, en straatzanger bij opening winkel Korsjespoortsteeg
Riek Schagen als Sien Eenenaam, werkster bij de fam. Oudemans
Will van Selst als Jan Griffioen, journalist
Johan Sirag als meneer Oudemans
Ger Smit als Jaap Bleyleve, zoon van Andreus, vriend van Eppo
Jaap Stobbe, als slagersjongen
Jan Teulings als Bouvrie, kunsthandelaar
Henk van Ulsen als Andreus Bleyleve
Hetty Verhoogt als Alie Donkelaar
Guus Verstraete sr. als dokter Bresser
Jeanne Verstraete als zuster Woudstra
Annie van de Vorstenbosch als onderwijzeres en klant bij de bank van lening
Frans Vorstman, als Bantjes
Jan Winter als de jonge Jaap Oudemans
2018-12-04 23:12:35
Animal Farm
Animal Farm (Nederlands: Dierenboerderij of Boerderij der dieren) is een roman van de Britse schrijver en journalist George Orwell. Het satirische verhaal, dat ook als moderne fabel of allegorie kan worden opgevat, gaat over een groep dieren die er genoeg van heeft om als slaven van de mensheid te moeten leven, en de macht in eigen handen neemt. Het loopt uiteindelijk, anders dan de meeste dieren zich ervan voorgesteld hadden, uit op een dystopische samenleving. Hun levens worden erger en niet beter.
Het boek werd geschreven tijdens de Tweede Wereldoorlog en werd gepubliceerd in 1945, hoewel het tot het eind van de jaren 50 niet erg bekend was. Tegenwoordig wordt het als een klassieker beschouwd.
Met Animal Farm bekritiseert Orwell het totalitaire politieke systeem van de Sovjet-Unie na de Oktoberrevolutie. Hij schreef het naar aanleiding van zijn observaties van stalinistische communisten tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Zijn ervaringen gedurende die strijd stelde hij te boek in Saluut aan Catalonië.
Na een revolutie op een boerderij, waarbij de mensen verjaagd worden, nemen de varkens, die de doctrine van Animalisme hebben ontwikkeld en de revolutie hebben geleid, geleidelijk aan de touwtjes in handen op het bedrijf. Twee varkens, Napoleon en Sneeuwbal, raken verwikkeld in een machtsstrijd die in de uitwijzing van Sneeuwbal culmineert. Het leven op het landbouwbedrijf wordt harder en harder voor de rest van de dieren. De varkens leggen steeds meer controles aan hen op terwijl ze voor zichzelf voorrechten opeisen. Uiteindelijk is alles dat van de ‘Principes van Animalisme’ overblijft de regel dat “alle dieren gelijk zijn, maar sommige meer gelijk zijn dan andere.” Elke stap van deze ontwikkeling wordt gerechtvaardigd door propaganda. Met een groep wrede honden als stok achter de deur, drukt Napoleon zijn zin door en zorgt hij voor een gemakkelijk leven voor zichzelf. De varkens gaan op twee benen lopen. In de laatste scène van het boek bekijken de dieren de varkens en mensen, maar kunnen geen verschil meer zien.
Betekenis[bewerken]
Vlag van de Republiek der Dieren
Het boek is een allegorie over de gebeurtenissen na de revolutie in de Sovjet-Unie, en in het bijzonder de opkomst van het stalinisme. Veel van de personages in het boek zijn identificeerbaar als historische figuren. Zo lijkt in Napoleon Jozef Stalin herkenbaar te zijn. Orwell maakt dit in het geval van Napoleon expliciet, die hij in één van zijn brieven direct met Stalin verbindt. Boxer, het ooit loyale trekpaard, beeldt het slecht opgeleide en ongeschoolde proletariaat uit. Boxer en een ezel, Benjamin, worden gemanipuleerd door de overredende argumenten van de varkens, maar ze slagen er niet in om de vruchten van de ‘revolutie’ te oogsten. Volgens sommige literatuurkenners kunnen tussen Boxer en de modelarbeider Aleksei Stachanov vergelijkingen getrokken worden. In het boek komen ook vier varkens voor, die zich tegen het beleid van Napoleon verzetten. Later wordt de boerderij aangevallen door de boeren uit de omgeving, onder leiding van Mr. Jones. Deze zouden nazi-Duitsland, Finland en andere bondgenoten van Duitsland moeten voorstellen.
Personages[bewerken]
Animal Farm (Nederlands: Dierenboerderij of Boerderij der dieren) is een roman van de Britse schrijver en journalist George Orwell. Het satirische verhaal, dat ook als moderne fabel of allegorie kan worden opgevat, gaat over een groep dieren die er genoeg van heeft om als slaven van de mensheid te moeten leven, en de macht in eigen handen neemt. Het loopt uiteindelijk, anders dan de meeste dieren zich ervan voorgesteld hadden, uit op een dystopische samenleving. Hun levens worden erger en niet beter.
Het boek werd geschreven tijdens de Tweede Wereldoorlog en werd gepubliceerd in 1945, hoewel het tot het eind van de jaren 50 niet erg bekend was. Tegenwoordig wordt het als een klassieker beschouwd.
Met Animal Farm bekritiseert Orwell het totalitaire politieke systeem van de Sovjet-Unie na de Oktoberrevolutie. Hij schreef het naar aanleiding van zijn observaties van stalinistische communisten tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Zijn ervaringen gedurende die strijd stelde hij te boek in Saluut aan Catalonië.
Na een revolutie op een boerderij, waarbij de mensen verjaagd worden, nemen de varkens, die de doctrine van Animalisme hebben ontwikkeld en de revolutie hebben geleid, geleidelijk aan de touwtjes in handen op het bedrijf. Twee varkens, Napoleon en Sneeuwbal, raken verwikkeld in een machtsstrijd die in de uitwijzing van Sneeuwbal culmineert. Het leven op het landbouwbedrijf wordt harder en harder voor de rest van de dieren. De varkens leggen steeds meer controles aan hen op terwijl ze voor zichzelf voorrechten opeisen. Uiteindelijk is alles dat van de ‘Principes van Animalisme’ overblijft de regel dat “alle dieren gelijk zijn, maar sommige meer gelijk zijn dan andere.” Elke stap van deze ontwikkeling wordt gerechtvaardigd door propaganda. Met een groep wrede honden als stok achter de deur, drukt Napoleon zijn zin door en zorgt hij voor een gemakkelijk leven voor zichzelf. De varkens gaan op twee benen lopen. In de laatste scène van het boek bekijken de dieren de varkens en mensen, maar kunnen geen verschil meer zien.
Betekenis[bewerken]
Vlag van de Republiek der Dieren
Het boek is een allegorie over de gebeurtenissen na de revolutie in de Sovjet-Unie, en in het bijzonder de opkomst van het stalinisme. Veel van de personages in het boek zijn identificeerbaar als historische figuren. Zo lijkt in Napoleon Jozef Stalin herkenbaar te zijn. Orwell maakt dit in het geval van Napoleon expliciet, die hij in één van zijn brieven direct met Stalin verbindt. Boxer, het ooit loyale trekpaard, beeldt het slecht opgeleide en ongeschoolde proletariaat uit. Boxer en een ezel, Benjamin, worden gemanipuleerd door de overredende argumenten van de varkens, maar ze slagen er niet in om de vruchten van de ‘revolutie’ te oogsten. Volgens sommige literatuurkenners kunnen tussen Boxer en de modelarbeider Aleksei Stachanov vergelijkingen getrokken worden. In het boek komen ook vier varkens voor, die zich tegen het beleid van Napoleon verzetten. Later wordt de boerderij aangevallen door de boeren uit de omgeving, onder leiding van Mr. Jones. Deze zouden nazi-Duitsland, Finland en andere bondgenoten van Duitsland moeten voorstellen.
Personages[bewerken]
2018-12-04 23:12:35
1984 George Orwell
is een dystopische toekomstroman van de Britse schrijver George Orwell, grotendeels geschreven in 1948 en gepubliceerd in 1949. Orwell presenteert in dit boek zijn visie op de westerse wereld anno 1984, waarin de enkeling ten onder gaat in een volkomen kansloze strijd tegen een totalitair bewind. Het is een waarschuwing tegen totalitaire regimes, zoals nazi-Duitsland dat net verslagen was en Stalins Sovjet-Unie.
Het verhaal is een bittere satire op een politiek systeem dat een perfecte greep heeft op het doen en laten van de onderdanen. De enige politieke partij beheerst de ziel van de mens en dus het hele mechanisme van liefde en haat. De ideologie van deze partij heet Engsoc (Engels: "Ingsoc"). Hoewel deze oorspronkelijk een socialistisch ideaal nastreefde, is hiervan na de revolutie niets overgebleven. Hierbij zij opgemerkt dat zowel de bolsjewieken/stalinisten als de nazi"s zichzelf (nationaal-)socialisten noemden.
Een kenmerkende uitspraak is dan ook: "Freedom is the freedom to say that two plus two make four. If that is granted, all else follows." Het gaat erom dat de Partij kan zeggen dat twee plus twee vijf is, en dat de gehele geschiedenis in de archieven veranderd wordt, alsof ze nooit anders geweest is. Met andere woorden: twee plus twee is niet vier, of drie, of zes, maar wat de Partij zegt dat het is. Een paar partijslogans uit het boek zijn:
Oorlog is vrede (war is peace)
Vrijheid is slavernij (freedom is slavery)
Onwetendheid is kracht (ignorance is strength)
George Orwell weet dit met een heel heldere argumentering een kern van waarheid mee te geven. Verder zijn er de verschillende ministeries met hun opvallende namen: het Ministerie van Vrede houdt zich bezig met oorlogvoering, het Ministerie van Waarheid verricht geschiedvervalsing in de staatsarchieven om te zorgen dat de Partij altijd perfecte voorspellingen doet, het Ministerie van Overvloed (Engels: "plenty") distribueert levensmiddelen en draagt zorg voor een laag levenspeil en het Ministerie van Liefde houdt zich bezig met totalitaire controle, straffen en martelen zodat alle onderdanen toegewijde volgelingen van Grote Broer (Engels: "Big Brother") worden (als ze dat al niet zijn).
Een van de middelen waarmee de Partij de greep op de burgers probeert te houden is een nieuwe taal: Nieuwspraak (in het originele Engelse boek als "Newspeak" aangeduid). Nieuwspraak is een extreem gecomprimeerde vorm van de Engelse taal, waarin de Partij ervoor heeft gezorgd dat alle woorden die een negatieve werking voor haar zouden kunnen hebben, zijn geschrapt of een andere betekenis gekregen hebben. Het onder woorden brengen van "misdenk" (Nieuwspraak voor "onjuiste meningen") wordt hiermee bij voorbaat onmogelijk gemaakt.
1984 is daarmee ook een boek over taal en semantiek. Wanneer woorden hun betekenis verliezen en mensen niet over voldoende woorden beschikken om hun gedachten uit te kunnen drukken, kunnen zij niet alleen niet meer spreken maar ook niet meer denken.
Het regime weet in het boek zelfs in het hoofd van de hoofdpersoon door te dringen, en hem ten slotte van de Staat en Partij te laten houden. Gedrag wordt volledig voorgeprogrammeerd. Romantische krachten als liefde en tradities worden volledig uitgewist. Een zeer grimmige parallel wordt getrokken met Stalins Rusland. Big Brother zou voor Jozef Stalin kunnen doorgaan, Emmanuel Goldstein voor Leon Trotski. Op een gegeven moment komt de hoofdpersoon oude bekenden tegen in de gevangenis, waarvan sommigen zelfs verraden zijn door hun eigen kinderen (Ook dit kwam voor in Stalins Rusland. Het betreffende kind kreeg hiervoor direct een onderscheiding).
De lezer zal niets meer voor waar aan kunnen nemen. Is de oorlog wel werkelijk aan de gang, of schiet de regering zelf de raketten af om de bevolking gedwee te houden? Is het boek van Goldstein wel werkelijk van Goldstein? Bestaan Big Brother en Emmanuel Goldstein wel? De hoofdpersoon leeft als in een (nare) droom.
De ideeën in het boek staan niet helemaal los van de werkelijkheid. In de jaren dat Orwell in die tijd als verslaggever in de verschillende oorlogen werkte, merkte hij met regelmaat op dat de pers soms een dubbele agenda had, en schrijfsels als waarheid bracht die helemaal niet gebeurd waren. In het voorwoord van zijn boek Animal Farm schreef hij over de persvrijheid in Engeland die sterk te wensen overliet, en waarschuwde hij voor de totalitaire tendensen die hij waarnam. Dat de linkse intellectuelen, bij uitstek de mensen die vrijheden zouden moeten bewaken, heulden met het totalitarisme van de Sovjet-Unie, waar de vrijheden juist onder vuur lagen, beangstigde hem. Het publiceren van Animal Farm, dat een kritische kijk heeft op de Sovjet-Unie, zou hem ook de nodige moeite hebben gekost. Het voorwoord van Animal Farm is pas ergens in de jaren zeventig verschenen.
De troosteloze en kleurloze levensomstandigheden in het boek 1984 zijn niet alleen geïnspireerd door die van de Sovjet-Unie, maar ook door het uiterst sobere naoorlogse leven in Engeland waar tot 1953 levensmiddelen en kleding waren gerantsoeneerd.
Het verhaal[bewerken]
De grenzen zijn niet helemaal zeker en worden niet expliciet genoemd in het boek. Enkel de vierhoek Tanger, Brazzaville, Darwin. Hong Kong wordt als betwist gebied aangegeven.
Winston Smith is een lagere Partijmedewerker in het Ministerie van Waarheid. Zijn taak is het veranderen van de krantenarchieven. Als Partijmedewerker staat hij bloot aan strenge controle, tot in zijn eigen flat, met behulp van een "telescherm". Het leven is saai en kleurloos. Hij woont in Londen, hoofdstad van de provincie Luchtstrook 1 van Oceanië. Dit land is voortdurend in oorlog.
Oorlogvoering is een doel op zich voor de staten van de wereld van Winston Smith. Met beroep op de oorlog en de oorlogseconomie worden levensmiddelen gedistribueerd en vrijheden beknot. Hierin kan men een parallel zien met de politieke situatie van de jaren veertig en vijftig, maar wellicht ook met hedendaagse ontwikkelingen.
Het keurslijf waarin hij moet lopen gaat hem meer en meer tegenstaan. Op een gegeven moment doet hij iets ongehoords: hij koopt een dagboek en begint hierin zijn gedachten op te schrijven. Deze zijn volgens hem het enige wat de Partij niet van hem kan afpakken of kan manipuleren. Hij ontmoet Julia, op wie hij verliefd wordt. Zij is, hoewel naar buiten een fanatieke partijmedewerkster, ook iemand die genoeg heeft van het maatschappelijk keurslijf en twijfelt aan de door de Partij opgelegde normen en waarden. Ze gaan met elkaar naar bed. Ook dit is ongehoord, daar seks voor de voortplanting moet dienen, en niet voor het plezier. Ten einde raad nemen ze contact op met O"Brien, een hoger Partijlid die tevens lid is van het Verzet. Hij geeft Winston een boek van Emmanuel Goldstein, de gevluchte tegenstander van Grote Broer, waarin ENGSOC vernietigend bekritiseerd wordt.
De Gedachtenpolitie, die afwijkende ideeën bestrijdt, krijgt hen uiteindelijk te pakken. O"Brien blijkt een agent te zijn en neemt zelf de ondervraging en marteling ter hand. Goldsteins boek blijkt door hemzelf geschreven te zijn. Op de vraag van Winston of Grote Broer wel bestaat, krijgt hij een ontwijkend antwoord. Op zijn vraag waar het nu eigenlijk om gaat, krijgt hij wel antwoord: macht. Dit betekent voor hem onder meer dat hij niet zelf mag uitmaken of twee plus twee vier is. Winston wordt gemarteld, mentaal afgebroken, geïndoctrineerd en uitgeleverd aan zijn grootste angst: ratten; niet alleen om hem te laten bekennen dat hij twijfelde aan de officiële waarheid, maar ook om hem de Partij en Grote Broer te doen liefhebben.
Na deze behandeling wordt Winston vrijgelaten en vinden we hem terug in een café. Het telescherm roept met veel fanfare iets over een grote militaire overwinning in Afrika. Aan het einde van het verhaal dagdroomt Winston, zittend in het café dat hij een nekschot krijgt in het Ministerie van Liefde, het nekschot dat hem door O"Brien was "beloofd". Aan het einde van het boek denkt Winston: "Ik heb de overwinning behaald op mezelf. Ik heb Grote Broer lief."
is een dystopische toekomstroman van de Britse schrijver George Orwell, grotendeels geschreven in 1948 en gepubliceerd in 1949. Orwell presenteert in dit boek zijn visie op de westerse wereld anno 1984, waarin de enkeling ten onder gaat in een volkomen kansloze strijd tegen een totalitair bewind. Het is een waarschuwing tegen totalitaire regimes, zoals nazi-Duitsland dat net verslagen was en Stalins Sovjet-Unie.
Het verhaal is een bittere satire op een politiek systeem dat een perfecte greep heeft op het doen en laten van de onderdanen. De enige politieke partij beheerst de ziel van de mens en dus het hele mechanisme van liefde en haat. De ideologie van deze partij heet Engsoc (Engels: "Ingsoc"). Hoewel deze oorspronkelijk een socialistisch ideaal nastreefde, is hiervan na de revolutie niets overgebleven. Hierbij zij opgemerkt dat zowel de bolsjewieken/stalinisten als de nazi"s zichzelf (nationaal-)socialisten noemden.
Een kenmerkende uitspraak is dan ook: "Freedom is the freedom to say that two plus two make four. If that is granted, all else follows." Het gaat erom dat de Partij kan zeggen dat twee plus twee vijf is, en dat de gehele geschiedenis in de archieven veranderd wordt, alsof ze nooit anders geweest is. Met andere woorden: twee plus twee is niet vier, of drie, of zes, maar wat de Partij zegt dat het is. Een paar partijslogans uit het boek zijn:
Oorlog is vrede (war is peace)
Vrijheid is slavernij (freedom is slavery)
Onwetendheid is kracht (ignorance is strength)
George Orwell weet dit met een heel heldere argumentering een kern van waarheid mee te geven. Verder zijn er de verschillende ministeries met hun opvallende namen: het Ministerie van Vrede houdt zich bezig met oorlogvoering, het Ministerie van Waarheid verricht geschiedvervalsing in de staatsarchieven om te zorgen dat de Partij altijd perfecte voorspellingen doet, het Ministerie van Overvloed (Engels: "plenty") distribueert levensmiddelen en draagt zorg voor een laag levenspeil en het Ministerie van Liefde houdt zich bezig met totalitaire controle, straffen en martelen zodat alle onderdanen toegewijde volgelingen van Grote Broer (Engels: "Big Brother") worden (als ze dat al niet zijn).
Een van de middelen waarmee de Partij de greep op de burgers probeert te houden is een nieuwe taal: Nieuwspraak (in het originele Engelse boek als "Newspeak" aangeduid). Nieuwspraak is een extreem gecomprimeerde vorm van de Engelse taal, waarin de Partij ervoor heeft gezorgd dat alle woorden die een negatieve werking voor haar zouden kunnen hebben, zijn geschrapt of een andere betekenis gekregen hebben. Het onder woorden brengen van "misdenk" (Nieuwspraak voor "onjuiste meningen") wordt hiermee bij voorbaat onmogelijk gemaakt.
1984 is daarmee ook een boek over taal en semantiek. Wanneer woorden hun betekenis verliezen en mensen niet over voldoende woorden beschikken om hun gedachten uit te kunnen drukken, kunnen zij niet alleen niet meer spreken maar ook niet meer denken.
Het regime weet in het boek zelfs in het hoofd van de hoofdpersoon door te dringen, en hem ten slotte van de Staat en Partij te laten houden. Gedrag wordt volledig voorgeprogrammeerd. Romantische krachten als liefde en tradities worden volledig uitgewist. Een zeer grimmige parallel wordt getrokken met Stalins Rusland. Big Brother zou voor Jozef Stalin kunnen doorgaan, Emmanuel Goldstein voor Leon Trotski. Op een gegeven moment komt de hoofdpersoon oude bekenden tegen in de gevangenis, waarvan sommigen zelfs verraden zijn door hun eigen kinderen (Ook dit kwam voor in Stalins Rusland. Het betreffende kind kreeg hiervoor direct een onderscheiding).
De lezer zal niets meer voor waar aan kunnen nemen. Is de oorlog wel werkelijk aan de gang, of schiet de regering zelf de raketten af om de bevolking gedwee te houden? Is het boek van Goldstein wel werkelijk van Goldstein? Bestaan Big Brother en Emmanuel Goldstein wel? De hoofdpersoon leeft als in een (nare) droom.
De ideeën in het boek staan niet helemaal los van de werkelijkheid. In de jaren dat Orwell in die tijd als verslaggever in de verschillende oorlogen werkte, merkte hij met regelmaat op dat de pers soms een dubbele agenda had, en schrijfsels als waarheid bracht die helemaal niet gebeurd waren. In het voorwoord van zijn boek Animal Farm schreef hij over de persvrijheid in Engeland die sterk te wensen overliet, en waarschuwde hij voor de totalitaire tendensen die hij waarnam. Dat de linkse intellectuelen, bij uitstek de mensen die vrijheden zouden moeten bewaken, heulden met het totalitarisme van de Sovjet-Unie, waar de vrijheden juist onder vuur lagen, beangstigde hem. Het publiceren van Animal Farm, dat een kritische kijk heeft op de Sovjet-Unie, zou hem ook de nodige moeite hebben gekost. Het voorwoord van Animal Farm is pas ergens in de jaren zeventig verschenen.
De troosteloze en kleurloze levensomstandigheden in het boek 1984 zijn niet alleen geïnspireerd door die van de Sovjet-Unie, maar ook door het uiterst sobere naoorlogse leven in Engeland waar tot 1953 levensmiddelen en kleding waren gerantsoeneerd.
Het verhaal[bewerken]
De grenzen zijn niet helemaal zeker en worden niet expliciet genoemd in het boek. Enkel de vierhoek Tanger, Brazzaville, Darwin. Hong Kong wordt als betwist gebied aangegeven.
Winston Smith is een lagere Partijmedewerker in het Ministerie van Waarheid. Zijn taak is het veranderen van de krantenarchieven. Als Partijmedewerker staat hij bloot aan strenge controle, tot in zijn eigen flat, met behulp van een "telescherm". Het leven is saai en kleurloos. Hij woont in Londen, hoofdstad van de provincie Luchtstrook 1 van Oceanië. Dit land is voortdurend in oorlog.
Oorlogvoering is een doel op zich voor de staten van de wereld van Winston Smith. Met beroep op de oorlog en de oorlogseconomie worden levensmiddelen gedistribueerd en vrijheden beknot. Hierin kan men een parallel zien met de politieke situatie van de jaren veertig en vijftig, maar wellicht ook met hedendaagse ontwikkelingen.
Het keurslijf waarin hij moet lopen gaat hem meer en meer tegenstaan. Op een gegeven moment doet hij iets ongehoords: hij koopt een dagboek en begint hierin zijn gedachten op te schrijven. Deze zijn volgens hem het enige wat de Partij niet van hem kan afpakken of kan manipuleren. Hij ontmoet Julia, op wie hij verliefd wordt. Zij is, hoewel naar buiten een fanatieke partijmedewerkster, ook iemand die genoeg heeft van het maatschappelijk keurslijf en twijfelt aan de door de Partij opgelegde normen en waarden. Ze gaan met elkaar naar bed. Ook dit is ongehoord, daar seks voor de voortplanting moet dienen, en niet voor het plezier. Ten einde raad nemen ze contact op met O"Brien, een hoger Partijlid die tevens lid is van het Verzet. Hij geeft Winston een boek van Emmanuel Goldstein, de gevluchte tegenstander van Grote Broer, waarin ENGSOC vernietigend bekritiseerd wordt.
De Gedachtenpolitie, die afwijkende ideeën bestrijdt, krijgt hen uiteindelijk te pakken. O"Brien blijkt een agent te zijn en neemt zelf de ondervraging en marteling ter hand. Goldsteins boek blijkt door hemzelf geschreven te zijn. Op de vraag van Winston of Grote Broer wel bestaat, krijgt hij een ontwijkend antwoord. Op zijn vraag waar het nu eigenlijk om gaat, krijgt hij wel antwoord: macht. Dit betekent voor hem onder meer dat hij niet zelf mag uitmaken of twee plus twee vier is. Winston wordt gemarteld, mentaal afgebroken, geïndoctrineerd en uitgeleverd aan zijn grootste angst: ratten; niet alleen om hem te laten bekennen dat hij twijfelde aan de officiële waarheid, maar ook om hem de Partij en Grote Broer te doen liefhebben.
Na deze behandeling wordt Winston vrijgelaten en vinden we hem terug in een café. Het telescherm roept met veel fanfare iets over een grote militaire overwinning in Afrika. Aan het einde van het verhaal dagdroomt Winston, zittend in het café dat hij een nekschot krijgt in het Ministerie van Liefde, het nekschot dat hem door O"Brien was "beloofd". Aan het einde van het boek denkt Winston: "Ik heb de overwinning behaald op mezelf. Ik heb Grote Broer lief."
2018-11-06 22:08:56
Uit naam van al de mijnen
Martin Gray, geboren als Mietek Grajewski (Warschau, 27 april 1922 – Ciney (België), 25 april 2016), was een Frans-Amerikaans schrijver en Holocaustoverlevende van Joods-Poolse afkomst. Hij werd het meest bekend door autobiografische boeken over zijn ervaringen in en na de Tweede Wereldoorlog.
Biografie
Het eerste boek van Gray, waarmee hij in één klap beroemd werd, draagt de titel Au nom de tous les miens (Ned.: Uit naam van al de mijnen). Dit boek vertelt hoe Gray de concentratiekampen overleeft en over het familiedrama dat hem later overkomt tijdens een bosbrand. Het beschrijft de tijdspanne van 1922 (geboortejaar) tot 1970, het jaar waarin de schrijver zijn (Nederlandse) vrouw en zijn vier kinderen in een bosbrand verloor. In dit boek beschrijft Gray verder zijn gruwelijke ervaringen als joodse jongeman in het getto van Warschau en het vernietigingskamp Treblinka in Oost-Polen. Gray slaagde er in 1943 als één van de zeer weinigen in om te ontsnappen uit Treblinka. Het boek is in Nederland uitgegeven als Uit naam van al de mijnen. Gray vertelde zijn verhaal aan Max Gallo die het boek voor Martin schreef.
Het tweede boek La vie renaîtra de la nuit (Nederlandse vertaling: Na de nacht het leven) behandelt de tijdspanne 1970–1977. We zien hier de schrijver die, tegen de klippen op, het verlies van zijn complete gezin probeert te verwerken. Eén en ander mondt uit in een zelfmoordpoging, maar uiteindelijk komt Gray erdoorheen en ontmoet zijn tweede vrouw, Virginia, een Belgische. Het echtpaar krijgt een dochter, Barbara. Hiermee begint en eindigt het boek. Uit zijn tweede huwelijk kreeg Gray nog twee kinderen. Rond 1990 trouwde hij voor een derde keer. Uit dit huwelijk kwamen twee kinderen.
Zijn laatste boek heet Au nom de tous les hommes (Ned.: Uit naam van alle mensen). Een vijftal titels zijn in het Nederlands vertaald, zijn laatste boek niet. In totaal schreef Gray 12 boeken.
Martin Gray stierf in 2016 op 93-jarige leeftijd. ZIjn lichaam werd gevonden in het zwembad in zijn woning in België.
Martin Gray, geboren als Mietek Grajewski (Warschau, 27 april 1922 – Ciney (België), 25 april 2016), was een Frans-Amerikaans schrijver en Holocaustoverlevende van Joods-Poolse afkomst. Hij werd het meest bekend door autobiografische boeken over zijn ervaringen in en na de Tweede Wereldoorlog.
Biografie
Het eerste boek van Gray, waarmee hij in één klap beroemd werd, draagt de titel Au nom de tous les miens (Ned.: Uit naam van al de mijnen). Dit boek vertelt hoe Gray de concentratiekampen overleeft en over het familiedrama dat hem later overkomt tijdens een bosbrand. Het beschrijft de tijdspanne van 1922 (geboortejaar) tot 1970, het jaar waarin de schrijver zijn (Nederlandse) vrouw en zijn vier kinderen in een bosbrand verloor. In dit boek beschrijft Gray verder zijn gruwelijke ervaringen als joodse jongeman in het getto van Warschau en het vernietigingskamp Treblinka in Oost-Polen. Gray slaagde er in 1943 als één van de zeer weinigen in om te ontsnappen uit Treblinka. Het boek is in Nederland uitgegeven als Uit naam van al de mijnen. Gray vertelde zijn verhaal aan Max Gallo die het boek voor Martin schreef.
Het tweede boek La vie renaîtra de la nuit (Nederlandse vertaling: Na de nacht het leven) behandelt de tijdspanne 1970–1977. We zien hier de schrijver die, tegen de klippen op, het verlies van zijn complete gezin probeert te verwerken. Eén en ander mondt uit in een zelfmoordpoging, maar uiteindelijk komt Gray erdoorheen en ontmoet zijn tweede vrouw, Virginia, een Belgische. Het echtpaar krijgt een dochter, Barbara. Hiermee begint en eindigt het boek. Uit zijn tweede huwelijk kreeg Gray nog twee kinderen. Rond 1990 trouwde hij voor een derde keer. Uit dit huwelijk kwamen twee kinderen.
Zijn laatste boek heet Au nom de tous les hommes (Ned.: Uit naam van alle mensen). Een vijftal titels zijn in het Nederlands vertaald, zijn laatste boek niet. In totaal schreef Gray 12 boeken.
Martin Gray stierf in 2016 op 93-jarige leeftijd. ZIjn lichaam werd gevonden in het zwembad in zijn woning in België.
2018-11-04 09:34:12
Olaf J. de Landell
De Porseleinboom trilogie
Olaf J. de Landell (Cirebon (Java, Nederlands-Indië), 16 mei 1911 - Hilversum, 26 april 1989) is het pseudoniem van Jan Bernard Wemmerslager van Sparwoude".[1] Rond 1950 is hij zich Olaf de Landell gaan noemen, en omdat hij bijgelovig was beschouwde hij 13 letters als gevaarlijk en voegde een J. toe.
Hij was een echte duizendpoot: dansen, boksen, ballet, pantomime, schrijven, spreken (voor de radio), goudsmeden, spellen bedenken, verpakkingen. Hij heeft het allemaal geprobeerd en met slechts één ding kon hij uiteindelijk zijn brood verdienen. In 1935 verscheen zijn eerste roman "Wij moderne menschen", waarvan er niet zo heel veel van zijn verkocht. In de Tweede Wereldoorlog had zijn uitgever hem aangemeld voor de Kultuurkamer, en dat kwam hem na de oorlog te staan op een jaar publicatieverbod.
Hij werd een beetje bekender toen zijn boek "De appels bloeien" uit 1950 een aanmoedigingsprijs kreeg bij het inzenden voor het boekenweekgeschenk. Helemaal in de wolken was hij toen hij een jaar later met "De porseleintafel" de eerste plaats kreeg: boekenweekgeschenk 1951. Hij won f 2000,- en dat kwam hem heel goed van pas, want hij bezat geen rode cent.
Hij trad veel op voor de radio bij de AVRO, o.a. voor het programma "Harp der minne" (1950) en "De lachende Hollander" vanaf 1953,
Vanaf 1966 begon hij langzaam meer boeken te verkopen, ook al werd hij niet echt erkend als "groot schrijver". In 1974 tot en met 1976 verscheen zijn meest bekende werk, de trilogie over de Porseleinboom. Dit is eigenlijk het verhaal van de fabriek van Jaarsma, de familie van moeders kant.
Minder bekend zijn de vertalingen uit het Duits en Frans die hij gemaakt heeft: "Jean Effel" is misschien wel de bekendste. Verder heeft hij ook in veel tijdschriften korte verhalen geschreven: Margriet, Libelle, Katholieke Illustratie, Avrobode, Revue, Speel, Toer (jeugdherbergencentrale), Vrouw en haar huis, Pour vous madame. Opvallend veel voor vrouwenbladen, misschien wel een teken dat zijn verhalen door vrouwen meer werden gewaardeerd dan door mannen.
Hij heeft verder veel toneelspelen en een aantal hoorspelen voor de radio geschreven. Een van die hoorspelen (Paladonië, uitgezonden in het najaar van 1955) is de basis geweest voor het boek "Met hermelijn-stappen". In het najaar van 1979 werd zijn trilogie over de porseleinspiegel bewerkt als hoorspel uitgezonden. Jos Brink speelde de hoofdrol Harm van Wellaert-van Andenbeeck.
In 1952 schreef De Landell het wagenspel De schat dat hij voor f 50,- verkocht aan Ons leekenspel, een bureau voor lied, spel, muziek en dans in Bussum. Het stuk verscheen in het blad Speel, met spoel op de spelewei. Hij schreef in latere jaren nog vele verhalen in Speel, bijvoorbeeld In het bos van reus Groenegroot in 1964.
In 1960 werd hij in het Brabantse Berkel-Enschot (vlak bij Tilburg) uitgenodigd om mee te helpen regisseren bij het toneelstuk Haat en liefde, een bewerking van twee verhalen uit zijn boek Nachtfluistering uit de Tweede Wereldoorlog. Een jaar later schreef en regisseerde hij De duivel in het dorp. Het was voor een Brabants dorp in die tijd een hele cultuurschok toen De Landell daar verbleef. Zijn belevenissen (in milde vorm) zijn terug te vinden in het boek Ter Ere van. Berkel Enschot werd daar Rennevoirt genoemd. Ter ere van dit boek is er in Berkel Enschot nu een basisschool met de naam Rennevoirt. De Landell heeft deze school geopend. Een aantal spelers uit de twee opgevoerde toneelstukken richtten in 1964 de toneelvereniging De Toneelspelers op.
De Porseleinboom trilogie
Olaf J. de Landell (Cirebon (Java, Nederlands-Indië), 16 mei 1911 - Hilversum, 26 april 1989) is het pseudoniem van Jan Bernard Wemmerslager van Sparwoude".[1] Rond 1950 is hij zich Olaf de Landell gaan noemen, en omdat hij bijgelovig was beschouwde hij 13 letters als gevaarlijk en voegde een J. toe.
Hij was een echte duizendpoot: dansen, boksen, ballet, pantomime, schrijven, spreken (voor de radio), goudsmeden, spellen bedenken, verpakkingen. Hij heeft het allemaal geprobeerd en met slechts één ding kon hij uiteindelijk zijn brood verdienen. In 1935 verscheen zijn eerste roman "Wij moderne menschen", waarvan er niet zo heel veel van zijn verkocht. In de Tweede Wereldoorlog had zijn uitgever hem aangemeld voor de Kultuurkamer, en dat kwam hem na de oorlog te staan op een jaar publicatieverbod.
Hij werd een beetje bekender toen zijn boek "De appels bloeien" uit 1950 een aanmoedigingsprijs kreeg bij het inzenden voor het boekenweekgeschenk. Helemaal in de wolken was hij toen hij een jaar later met "De porseleintafel" de eerste plaats kreeg: boekenweekgeschenk 1951. Hij won f 2000,- en dat kwam hem heel goed van pas, want hij bezat geen rode cent.
Hij trad veel op voor de radio bij de AVRO, o.a. voor het programma "Harp der minne" (1950) en "De lachende Hollander" vanaf 1953,
Vanaf 1966 begon hij langzaam meer boeken te verkopen, ook al werd hij niet echt erkend als "groot schrijver". In 1974 tot en met 1976 verscheen zijn meest bekende werk, de trilogie over de Porseleinboom. Dit is eigenlijk het verhaal van de fabriek van Jaarsma, de familie van moeders kant.
Minder bekend zijn de vertalingen uit het Duits en Frans die hij gemaakt heeft: "Jean Effel" is misschien wel de bekendste. Verder heeft hij ook in veel tijdschriften korte verhalen geschreven: Margriet, Libelle, Katholieke Illustratie, Avrobode, Revue, Speel, Toer (jeugdherbergencentrale), Vrouw en haar huis, Pour vous madame. Opvallend veel voor vrouwenbladen, misschien wel een teken dat zijn verhalen door vrouwen meer werden gewaardeerd dan door mannen.
Hij heeft verder veel toneelspelen en een aantal hoorspelen voor de radio geschreven. Een van die hoorspelen (Paladonië, uitgezonden in het najaar van 1955) is de basis geweest voor het boek "Met hermelijn-stappen". In het najaar van 1979 werd zijn trilogie over de porseleinspiegel bewerkt als hoorspel uitgezonden. Jos Brink speelde de hoofdrol Harm van Wellaert-van Andenbeeck.
In 1952 schreef De Landell het wagenspel De schat dat hij voor f 50,- verkocht aan Ons leekenspel, een bureau voor lied, spel, muziek en dans in Bussum. Het stuk verscheen in het blad Speel, met spoel op de spelewei. Hij schreef in latere jaren nog vele verhalen in Speel, bijvoorbeeld In het bos van reus Groenegroot in 1964.
In 1960 werd hij in het Brabantse Berkel-Enschot (vlak bij Tilburg) uitgenodigd om mee te helpen regisseren bij het toneelstuk Haat en liefde, een bewerking van twee verhalen uit zijn boek Nachtfluistering uit de Tweede Wereldoorlog. Een jaar later schreef en regisseerde hij De duivel in het dorp. Het was voor een Brabants dorp in die tijd een hele cultuurschok toen De Landell daar verbleef. Zijn belevenissen (in milde vorm) zijn terug te vinden in het boek Ter Ere van. Berkel Enschot werd daar Rennevoirt genoemd. Ter ere van dit boek is er in Berkel Enschot nu een basisschool met de naam Rennevoirt. De Landell heeft deze school geopend. Een aantal spelers uit de twee opgevoerde toneelstukken richtten in 1964 de toneelvereniging De Toneelspelers op.
2018-11-04 09:34:12
De aardkinderen
deel 6 Het lied van de grotten
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
deel 6 Het lied van de grotten
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
2018-11-04 09:34:12
De Aardkinderen
deel 5 Een vuurplaats in steen
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
deel 5 Een vuurplaats in steen
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
2018-11-04 09:34:12
De Aardkinderen
deel 4 Het dal der beloften
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
deel 4 Het dal der beloften
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
2018-11-04 09:34:12
De Aardkinderen
deel 3 Mammoetjagers
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
deel 3 Mammoetjagers
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
2018-11-04 09:34:12
De Aardkinderen
deel 2 De vallei van de paarden
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
deel 2 De vallei van de paarden
De serie De Aardkinderen vertelt het verhaal van het mysterie van het ontstaan van de mensheid en de harde strijd om in de prehistorie te overleven. Jean Auels boeken hebben al miljoenen lezers meegevoerd naar de boeiende prehistorische wereld van Ayla en haar tijdgenoten. In de prehistorische wildernis van het Europa van 35.000 jaar geleden vindt de Stam van de Holenbeer een klein meisje. Ze is moederziel alleen; haar familie is bij een aardbeving om het leven gekomen. Hoewel het kind niet tot het volk van de Stam behoort, ontfermt Iza, de medicijnvrouw, zich over haar. Ze krijgt de naam Ayla, en Iza onderwijst haar geduldig in heelkunde en kruidenleer.
Als Ayla opgroeit, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat ze verschilt van de andere stamleden. Ayla draagt de toekomst van de mens in haar bloed, maar ze botst met de oude cultuur van de Stam. Ze is namelijk vlugger, ondernemender, slimmer, ánders…
2018-11-04 09:34:12
De Aardkinderen
deel 1 De stam van de Holenbeer
De Stam van de Holenbeer (The Clan of the Cave Bear) is een historische roman uit 1980 van de Amerikaanse schrijfster Jean M. Auel die zich afspeelt in de prehistorie. Het is het eerste deel van de De Aardkinderen-serie.
De reeks speelt zich af tijdens een laat deel (35.000 tot 25.000 jaar geleden) van de laatste ijstijd, het Weichselien, op verschillende locaties in het deel van Europa dat niet bedekt is met gletsjers. Het beschrijft voornamelijk het leven van hoofdrolspeelster Ayla, een cro-magnonmens die opgroeit bij een groep neanderthalers.
Verhaal
Het meisje Ayla verliest door een aardbeving haar ouders en wordt in een vluchtpoging verwond door een holenleeuw. Op dat moment is ze rond de 5 jaar oud. Ze wordt gevonden door een stam Neanderthalers die door dezelfde aardbeving verdreven is uit haar vorige woongebied. Zij nemen haar op en voeden haar op. Maar al gauw blijkt dat ze meer verschilt van haar stamgenoten dan alleen haar uiterlijk doet vermoeden. Ayla zal gedurende haar jeugd opgroeien bij deze Neanderthalers, totdat ze verstoten wordt, ongeveer op 14-jarige leeftijd.
De kleine groep (alias stam) van Stam-mensen (alias Neanderthalers), die Ayla opgenomen heeft, bestaat in het begin van het boek uit 20 mensen. Ayla zal het 21e lid worden van deze stam. Later zal dit aantal veranderen door geboortes en sterfgevallen. De leden van deze stam zijn:
De hoofdfiguren
Ayla
Hoofdpersonage, kind van 5 jaar aan het begin van het verhaal.
Iza
Medicijnvrouw van de Stam, neemt Ayla op als haar kind. Haar man stierf tijdens de aardbeving die ook de ouders van Ayla doodde. Ze is de zus van Creb en Brun.
Creb
Mog-Ur (Tovenaar, Sjamaan) van de Stam, ook de hoogste Mog-Ur van de hele Stam-gemeenschap. Zijn aangeboren misvorming (handicap), die normaal tot zijn verstoting en vroege dood geleid zou moeten hebben, heeft mede bijgedragen aan de betere ontwikkeling van zijn denkvermogen. Leeft samen met Iza en Ayla aan dezelfde vuurplaats. Een vuurplaats staat voor een groep mensen binnen de stam die samenleven (in feite dus een gezin). Broer van Iza en Brun.
Brun
Leider van deze Stam, broer van Creb en Iza. Gehuwd met Ebra.
Broud
Broud is de zoon van Brun en volgt zijn vader op als leider van de Stam. Hij is jaloers op Ayla vanwege alle aandacht die ze krijgt, en hij heeft haar meerdere keren geslagen en verkracht.
De Neanderthalers
De Neanderthalers in het boek noemen zichzelf de Stam, terwijl ze door de cro-magnonmensen Platkoppen genoemd worden.
Hun lichaamsbouw is klein, maar zeer gespierd. Hun benen zijn een beetje naar buiten gebogen (O-benen) en ze hebben veel lichaamsbeharing. Hun grootste verschil met de cro-magnonmens is echter hun schedel. Deze is groot, steekt uit naar achteren en heeft geen hoog voorhoofd. Dit zorgt voor een plat uitzicht, wat ook de benaming platkoppen van de cro-magnonmens voor hen verklaart. Ook hebben ze geen kin.
Hun uitzonderlijk grote schedel verbergt echter ook een totaal ander soort denkwijze dan de cro-magnonmens. Hun herinneringen gaan heel ver terug, en ze vergeten nooit iets dat ze meemaken. Ze kunnen zich de vaardigheden die hun voorouders geleerd hebben ook herinneren, zodat ze deze niet meer moeten leren, maar gewoon aan deze vaardigheid herinnerd moeten worden. Dit heeft echter ook een nadeel, namelijk dat hun hersencapaciteit te beperkt wordt om nieuwe dingen te leren, en dat hun soort dus gedoemd is om uit te sterven.
Stam is de benaming voor hun geheel als ras. Eens in de 7 jaar komen de verschillende stammen van de Stam samen op een Stambijeenkomst. Elke stam van de Stam heeft ongeveer dezelfde hiërarchie. Een stam wordt geleid door een leider, die de beslissingen neemt. Vaak zijn er ook een Mog-Ur (een tovenaar, altijd een man) en een medicijnvrouw aanwezig. Daarnaast is er een bepaalde rangorde, waarbij bepaalde mensen hoger staan (en ook meer verantwoordelijkheid hebben) dan anderen. Deze rangorde is belangrijk bij hoe men zich gedraagt tegenover de ander, maar ook andere zaken zoals of men die persoon mag aanspreken of niet. De rangorde van een stam is ongeveer deze: De hoogste rang is de leider. Hierna komt de oudste/belangrijkste/beste jager, vervolgens de andere jagers, ook in volgorde van leeftijd, vaardigheden, etc. Onder de mannen staan de vrouwen, bij wie de medicijnvrouw de hoogste rang heeft, samen met de vrouw van de leider. Daarna komen de vrouwen van de overige jagers, volgens het statuut van hun man. Weduwen en anderen staan onderaan. Kinderen passen niet echt in deze rangorde, omdat ze aan de ene kant eigenlijk nog onder de vrouwen komen, maar dat er van hen toch veel fouten (ook tegen de rangorde) vergeven worden. De Mog-Ur staat ook buiten de hiërarchie. Aan de ene kant heeft hij meer macht dan de leider, maar aan de andere kant gebruikt hij deze (bijna) nooit en zal hij het statuut van de leider respecteren. Mannen zijn hoger in rang dan vrouwen. Door hun manier van denken zijn mannen niet in staat vrouwentaken uit te voeren, en vrouwen geen mannentaken. Ayla daarentegen heeft deze beperking niet, en komt daardoor in de verleiding om mannentaken te doen zoals jagen.
Stam-mensen gebruiken slechts enkele keelklanken om te spreken. Dit zorgt voor verwarring tussen het cro-magnonras en de stam. Hun taal bestaat, in tegenstelling tot de Cro-Magnons, hoofdzakelijk uit gebaren. Wanneer ze belangrijke rituelen uitvoeren gebruiken ze een nog oudere gebarentaal, die volledig uit gebaren bestaat en waar enkele bijkomende keelklanken gebruikt worden.
De geestenwereld is zeer belangrijk voor de Stam. Elk lid van de Stam heeft een totem, een geest die hem of haar beschermt. Deze totem wordt gesymboliseerd door een leren zakje dat met een koordje rond de nek gedragen wordt. Hierin zitten bepaalde artefacten die een belangrijke betekenis hebben voor de drager. Ook voeren ze verschillende ceremonies uit om de geesten gunstig te stemmen. Deze ceremonies zijn soms geslachtsgebonden, en soms met mannen en vrouwen samen. Enkele ceremonieën zijn de jachtceremonie en de naamgevingsceremonie (waarop een kind ook zijn totem krijgt toegewezen). De holenbeer (Ursus) is de belangrijkste totem en de totem van de hele Stam, en tevens de persoonlijke totem van de Mog-Ur van de stam die Ayla opnam, en ook de belangrijkste Mog-Ur van de hele Stam. Doordat Ayla een litteken van de klauw van een holenleeuw heeft, is haar totem de holenleeuw, wat een zeer sterke mannelijke totem is, en zeer ongewoon voor een vrouw. Het is na Ursus de hoogste totem van de stam.
De Neanderthalers geloven dat al het leven veroorzaakt wordt door de Stamtotems, waarbij de vrouw de totem van de man inslikt en hun totems vechten. Wanneer de totem van de man wint, ontstaat er leven, maar als de vrouw wint, wordt de totem van de man uitgestoten (dit is de verklaring van de Stam voor de menstruatie). Op dat moment is de vrouw onrein. Cro-magnonmensen en Neanderthalers kunnen samen nieuw leven voortbrengen, maar deze kinderen worden zowel door de Cro-Magnon als de Neanderthalers met afkeer bekeken.
De Cro-Magnons
In het eerste boek van de serie De Aardkinderen komt het cro-magnonras nog niet zo vaak voor. Ayla, het hoofdpersonage van de serie, behoort tot dit ras. De mensen van het cro-magnonras worden de Anderen genoemd door de Neanderthalers.
Dit ras is over het algemeen langer en slanker dan de Neanderthalers, en lijkt meer op de huidige mens. Hun schedelbouw lijkt op de onze, en ze hebben ook een kin.
Hun manier van denken komt overeen met die van de Homo sapiens, ze kunnen geen herinneringen ophalen zoals Neanderthalers, maar staan wel open voor vernieuwingen. Ze kunnen gemakkelijk nieuwe dingen leren en ontdekken, iets wat de Stam (de Neanderthalers) niet kan.
deel 1 De stam van de Holenbeer
De Stam van de Holenbeer (The Clan of the Cave Bear) is een historische roman uit 1980 van de Amerikaanse schrijfster Jean M. Auel die zich afspeelt in de prehistorie. Het is het eerste deel van de De Aardkinderen-serie.
De reeks speelt zich af tijdens een laat deel (35.000 tot 25.000 jaar geleden) van de laatste ijstijd, het Weichselien, op verschillende locaties in het deel van Europa dat niet bedekt is met gletsjers. Het beschrijft voornamelijk het leven van hoofdrolspeelster Ayla, een cro-magnonmens die opgroeit bij een groep neanderthalers.
Verhaal
Het meisje Ayla verliest door een aardbeving haar ouders en wordt in een vluchtpoging verwond door een holenleeuw. Op dat moment is ze rond de 5 jaar oud. Ze wordt gevonden door een stam Neanderthalers die door dezelfde aardbeving verdreven is uit haar vorige woongebied. Zij nemen haar op en voeden haar op. Maar al gauw blijkt dat ze meer verschilt van haar stamgenoten dan alleen haar uiterlijk doet vermoeden. Ayla zal gedurende haar jeugd opgroeien bij deze Neanderthalers, totdat ze verstoten wordt, ongeveer op 14-jarige leeftijd.
De kleine groep (alias stam) van Stam-mensen (alias Neanderthalers), die Ayla opgenomen heeft, bestaat in het begin van het boek uit 20 mensen. Ayla zal het 21e lid worden van deze stam. Later zal dit aantal veranderen door geboortes en sterfgevallen. De leden van deze stam zijn:
De hoofdfiguren
Ayla
Hoofdpersonage, kind van 5 jaar aan het begin van het verhaal.
Iza
Medicijnvrouw van de Stam, neemt Ayla op als haar kind. Haar man stierf tijdens de aardbeving die ook de ouders van Ayla doodde. Ze is de zus van Creb en Brun.
Creb
Mog-Ur (Tovenaar, Sjamaan) van de Stam, ook de hoogste Mog-Ur van de hele Stam-gemeenschap. Zijn aangeboren misvorming (handicap), die normaal tot zijn verstoting en vroege dood geleid zou moeten hebben, heeft mede bijgedragen aan de betere ontwikkeling van zijn denkvermogen. Leeft samen met Iza en Ayla aan dezelfde vuurplaats. Een vuurplaats staat voor een groep mensen binnen de stam die samenleven (in feite dus een gezin). Broer van Iza en Brun.
Brun
Leider van deze Stam, broer van Creb en Iza. Gehuwd met Ebra.
Broud
Broud is de zoon van Brun en volgt zijn vader op als leider van de Stam. Hij is jaloers op Ayla vanwege alle aandacht die ze krijgt, en hij heeft haar meerdere keren geslagen en verkracht.
De Neanderthalers
De Neanderthalers in het boek noemen zichzelf de Stam, terwijl ze door de cro-magnonmensen Platkoppen genoemd worden.
Hun lichaamsbouw is klein, maar zeer gespierd. Hun benen zijn een beetje naar buiten gebogen (O-benen) en ze hebben veel lichaamsbeharing. Hun grootste verschil met de cro-magnonmens is echter hun schedel. Deze is groot, steekt uit naar achteren en heeft geen hoog voorhoofd. Dit zorgt voor een plat uitzicht, wat ook de benaming platkoppen van de cro-magnonmens voor hen verklaart. Ook hebben ze geen kin.
Hun uitzonderlijk grote schedel verbergt echter ook een totaal ander soort denkwijze dan de cro-magnonmens. Hun herinneringen gaan heel ver terug, en ze vergeten nooit iets dat ze meemaken. Ze kunnen zich de vaardigheden die hun voorouders geleerd hebben ook herinneren, zodat ze deze niet meer moeten leren, maar gewoon aan deze vaardigheid herinnerd moeten worden. Dit heeft echter ook een nadeel, namelijk dat hun hersencapaciteit te beperkt wordt om nieuwe dingen te leren, en dat hun soort dus gedoemd is om uit te sterven.
Stam is de benaming voor hun geheel als ras. Eens in de 7 jaar komen de verschillende stammen van de Stam samen op een Stambijeenkomst. Elke stam van de Stam heeft ongeveer dezelfde hiërarchie. Een stam wordt geleid door een leider, die de beslissingen neemt. Vaak zijn er ook een Mog-Ur (een tovenaar, altijd een man) en een medicijnvrouw aanwezig. Daarnaast is er een bepaalde rangorde, waarbij bepaalde mensen hoger staan (en ook meer verantwoordelijkheid hebben) dan anderen. Deze rangorde is belangrijk bij hoe men zich gedraagt tegenover de ander, maar ook andere zaken zoals of men die persoon mag aanspreken of niet. De rangorde van een stam is ongeveer deze: De hoogste rang is de leider. Hierna komt de oudste/belangrijkste/
Stam-mensen gebruiken slechts enkele keelklanken om te spreken. Dit zorgt voor verwarring tussen het cro-magnonras en de stam. Hun taal bestaat, in tegenstelling tot de Cro-Magnons, hoofdzakelijk uit gebaren. Wanneer ze belangrijke rituelen uitvoeren gebruiken ze een nog oudere gebarentaal, die volledig uit gebaren bestaat en waar enkele bijkomende keelklanken gebruikt worden.
De geestenwereld is zeer belangrijk voor de Stam. Elk lid van de Stam heeft een totem, een geest die hem of haar beschermt. Deze totem wordt gesymboliseerd door een leren zakje dat met een koordje rond de nek gedragen wordt. Hierin zitten bepaalde artefacten die een belangrijke betekenis hebben voor de drager. Ook voeren ze verschillende ceremonies uit om de geesten gunstig te stemmen. Deze ceremonies zijn soms geslachtsgebonden, en soms met mannen en vrouwen samen. Enkele ceremonieën zijn de jachtceremonie en de naamgevingsceremonie (waarop een kind ook zijn totem krijgt toegewezen). De holenbeer (Ursus) is de belangrijkste totem en de totem van de hele Stam, en tevens de persoonlijke totem van de Mog-Ur van de stam die Ayla opnam, en ook de belangrijkste Mog-Ur van de hele Stam. Doordat Ayla een litteken van de klauw van een holenleeuw heeft, is haar totem de holenleeuw, wat een zeer sterke mannelijke totem is, en zeer ongewoon voor een vrouw. Het is na Ursus de hoogste totem van de stam.
De Neanderthalers geloven dat al het leven veroorzaakt wordt door de Stamtotems, waarbij de vrouw de totem van de man inslikt en hun totems vechten. Wanneer de totem van de man wint, ontstaat er leven, maar als de vrouw wint, wordt de totem van de man uitgestoten (dit is de verklaring van de Stam voor de menstruatie). Op dat moment is de vrouw onrein. Cro-magnonmensen en Neanderthalers kunnen samen nieuw leven voortbrengen, maar deze kinderen worden zowel door de Cro-Magnon als de Neanderthalers met afkeer bekeken.
De Cro-Magnons
In het eerste boek van de serie De Aardkinderen komt het cro-magnonras nog niet zo vaak voor. Ayla, het hoofdpersonage van de serie, behoort tot dit ras. De mensen van het cro-magnonras worden de Anderen genoemd door de Neanderthalers.
Dit ras is over het algemeen langer en slanker dan de Neanderthalers, en lijkt meer op de huidige mens. Hun schedelbouw lijkt op de onze, en ze hebben ook een kin.
Hun manier van denken komt overeen met die van de Homo sapiens, ze kunnen geen herinneringen ophalen zoals Neanderthalers, maar staan wel open voor vernieuwingen. Ze kunnen gemakkelijk nieuwe dingen leren en ontdekken, iets wat de Stam (de Neanderthalers) niet kan.
2018-10-20 17:11:57
Het gouden ei
Tim Krabbé
is een korte thrillerroman van de Nederlandse schrijver Tim Krabbé. Het boek werd in 1984 uitgegeven, en is een favoriet op de leeslijsten van middelbare scholieren
Rex Hofmans vriendin Saskia verdwijnt tijdens een vakantie op weg naar Dijon spoorloos bij een Frans benzinestation, terwijl ze met Rex een benzinestop maakt. Ze ging even het station in om wat te drinken te halen en kwam hierna niet meer terug. Niemand weet waar ze is.
Rex is er kapot van en gaat zelf op onderzoek uit. Hij moet denken aan nachtmerries die Saskia vaak had. Ze droomde dat ze in een gouden ei door het heelal zweefde, en slechts daaruit kon ontsnappen indien haar ei een tweede gouden ei zou ontmoeten. Maar het heelal is zo groot.
Op een dag neemt Raymond Lemorne, een scheikundeleraar, contact met Rex op. Hij is bereid te praten, mits Rex bereid is hetzelfde als Saskia te ondergaan. De leraar neemt hem mee naar het benzinestation waar hij Rex een slaapmiddel toedient. Terwijl ze wachten tot het middel begint te werken legt Lemorne aan Rex uit wat hij gedaan heeft. Hij vertelt dat hij vroeger was geobsedeerd door het plegen van de perfecte misdaad. Om dit te verwezenlijken heeft hij een meisje meegelokt en met zelfgemaakte chloroform bedwelmd. Dan valt Rex in slaap en ondergaat dezelfde nachtmerrie als Saskia. Hij wordt wakker in een doodskist en raakt in paniek wanneer hij begrijpt dat hij, net als Saskia, levend begraven is.
Niemand op aarde weet sindsdien waar de twee zijn; ze lijken van de aardbol verdwenen.
Tim Krabbé
is een korte thrillerroman van de Nederlandse schrijver Tim Krabbé. Het boek werd in 1984 uitgegeven, en is een favoriet op de leeslijsten van middelbare scholieren
Rex Hofmans vriendin Saskia verdwijnt tijdens een vakantie op weg naar Dijon spoorloos bij een Frans benzinestation, terwijl ze met Rex een benzinestop maakt. Ze ging even het station in om wat te drinken te halen en kwam hierna niet meer terug. Niemand weet waar ze is.
Rex is er kapot van en gaat zelf op onderzoek uit. Hij moet denken aan nachtmerries die Saskia vaak had. Ze droomde dat ze in een gouden ei door het heelal zweefde, en slechts daaruit kon ontsnappen indien haar ei een tweede gouden ei zou ontmoeten. Maar het heelal is zo groot.
Op een dag neemt Raymond Lemorne, een scheikundeleraar, contact met Rex op. Hij is bereid te praten, mits Rex bereid is hetzelfde als Saskia te ondergaan. De leraar neemt hem mee naar het benzinestation waar hij Rex een slaapmiddel toedient. Terwijl ze wachten tot het middel begint te werken legt Lemorne aan Rex uit wat hij gedaan heeft. Hij vertelt dat hij vroeger was geobsedeerd door het plegen van de perfecte misdaad. Om dit te verwezenlijken heeft hij een meisje meegelokt en met zelfgemaakte chloroform bedwelmd. Dan valt Rex in slaap en ondergaat dezelfde nachtmerrie als Saskia. Hij wordt wakker in een doodskist en raakt in paniek wanneer hij begrijpt dat hij, net als Saskia, levend begraven is.
Niemand op aarde weet sindsdien waar de twee zijn; ze lijken van de aardbol verdwenen.
2018-10-20 17:11:57
Het diner
Herman Koch.
is een roman uit 2009 van de Nederlandse auteur Herman Koch. Het diner gaat over vier ouders (twee broers en hun echtgenoten) wier loyaliteit jegens hun kinderen op de proef wordt gesteld wanneer blijkt dat die een misdaad op hun geweten hebben: in hoeverre mag je je kinderen blijven beschermen? In 2012 werd het verhaal als toneelstuk opgevoerd onder regie van Kees Prins, daarna is het drie keer verfilmd.
Het boek heeft 46 hoofdstukken, ingedeeld in vijf verhaaldelen die genoemd zijn naar de gangen van het vijfgangendiner dat de hoofdpersonen gebruiken: "Aperitief", "Voorgerecht", "Hoofdgerecht", "Nagerecht" en "Digestief", gevolgd door een epiloog met de titel "Fooi".
Het boek begint met inleidende gesprekken tijdens een diner van de vier ouders. De ik-persoon is een van de vaders. Door flashbacks wordt duidelijk wat de vier ouders bezighoudt: de misdaad die hun minderjarige zoons hebben begaan. De ene vader is de gedoodverfde minister-president en wil een bekentenis forceren. De andere vader wil zijn zoon beschermen en de misdaad geheimhouden. Ook de beide moeders willen hun zonen vooral beschermen. Naast dit thema speelt ook de erfelijkheid van karaktereigenschappen een rol in het boek.
Er zijn nog andere thema"s in het boek. De twee vaders zijn broers van elkaar. De ik-figuur laat duidelijk merken hoe hij over zijn oudere broer denkt, een mengsel van verwondering, minachting en rivaliteit. Terwijl hij eigenlijk een werkloze "loser" is en een onhandige vader, ziet hij zichzelf als superieur ten opzichte van de succesvolle politicus die zijn broer is. De schrijver geeft ook inzicht in wat volgens hem een gelukkig huwelijk en gelukkig gezin is.
Het hele boek door wordt de opgeblazen manier van doen in het dure restaurant op de hak genomen.
De verhaallijn in de roman Het diner is gebaseerd op de moord op een dakloze vrouw in Barcelona. In december 2005 werd de zwerfster María del Rosario Endrinal Petit door drie jongens uit een gegoed milieu in het portaal van een bank mishandeld en daarna in brand gestoken. De mishandeling werd vastgelegd door de beveiligingscamera"s van de bank en de schokkende beelden werden destijds op de Spaanse televisie vertoond. Deze opname staat nog steeds op YouTube. De drie jongens werden opgepakt en twee van hen werden in november 2008 veroordeeld tot 17 jaar gevangenisstraf. De derde was eerder al veroordeeld tot acht jaar.
Een ander thema zijn de ongekende toekomstige kwellingen van de prenatale diagnostiek. Paul heeft 10 jaar eerder vernomen dat met de huidige stand van zaken zijn eigen ouders waarschijnlijk voor een abortus hadden gekozen. Paul heeft een gewelddadig psychiatrisch genoom. Aan het eind van het verhaal blijkt dat zijn echtgenote Claire destijds wel tijdens haar zwangerschap van Michel een test heeft laten doen, maar hun zoon geboren heeft laten worden. Als Claire op het beslissende moment na het diner haar zwager Serge toetakelt, zodat hij de verkiezingen verliest, is Paul overtuigd van haar liefde voor hem en hun zoon. Paul had al eerder zijn broer Serge en de rector van de school van Michel zwaar mishandeld. Geweld kan ook zonder de genetische predispositie naar buiten treden.
Herman Koch.
is een roman uit 2009 van de Nederlandse auteur Herman Koch. Het diner gaat over vier ouders (twee broers en hun echtgenoten) wier loyaliteit jegens hun kinderen op de proef wordt gesteld wanneer blijkt dat die een misdaad op hun geweten hebben: in hoeverre mag je je kinderen blijven beschermen? In 2012 werd het verhaal als toneelstuk opgevoerd onder regie van Kees Prins, daarna is het drie keer verfilmd.
Het boek heeft 46 hoofdstukken, ingedeeld in vijf verhaaldelen die genoemd zijn naar de gangen van het vijfgangendiner dat de hoofdpersonen gebruiken: "Aperitief", "Voorgerecht", "Hoofdgerecht", "Nagerecht" en "Digestief", gevolgd door een epiloog met de titel "Fooi".
Het boek begint met inleidende gesprekken tijdens een diner van de vier ouders. De ik-persoon is een van de vaders. Door flashbacks wordt duidelijk wat de vier ouders bezighoudt: de misdaad die hun minderjarige zoons hebben begaan. De ene vader is de gedoodverfde minister-president en wil een bekentenis forceren. De andere vader wil zijn zoon beschermen en de misdaad geheimhouden. Ook de beide moeders willen hun zonen vooral beschermen. Naast dit thema speelt ook de erfelijkheid van karaktereigenschappen een rol in het boek.
Er zijn nog andere thema"s in het boek. De twee vaders zijn broers van elkaar. De ik-figuur laat duidelijk merken hoe hij over zijn oudere broer denkt, een mengsel van verwondering, minachting en rivaliteit. Terwijl hij eigenlijk een werkloze "loser" is en een onhandige vader, ziet hij zichzelf als superieur ten opzichte van de succesvolle politicus die zijn broer is. De schrijver geeft ook inzicht in wat volgens hem een gelukkig huwelijk en gelukkig gezin is.
Het hele boek door wordt de opgeblazen manier van doen in het dure restaurant op de hak genomen.
De verhaallijn in de roman Het diner is gebaseerd op de moord op een dakloze vrouw in Barcelona. In december 2005 werd de zwerfster María del Rosario Endrinal Petit door drie jongens uit een gegoed milieu in het portaal van een bank mishandeld en daarna in brand gestoken. De mishandeling werd vastgelegd door de beveiligingscamera"s van de bank en de schokkende beelden werden destijds op de Spaanse televisie vertoond. Deze opname staat nog steeds op YouTube. De drie jongens werden opgepakt en twee van hen werden in november 2008 veroordeeld tot 17 jaar gevangenisstraf. De derde was eerder al veroordeeld tot acht jaar.
Een ander thema zijn de ongekende toekomstige kwellingen van de prenatale diagnostiek. Paul heeft 10 jaar eerder vernomen dat met de huidige stand van zaken zijn eigen ouders waarschijnlijk voor een abortus hadden gekozen. Paul heeft een gewelddadig psychiatrisch genoom. Aan het eind van het verhaal blijkt dat zijn echtgenote Claire destijds wel tijdens haar zwangerschap van Michel een test heeft laten doen, maar hun zoon geboren heeft laten worden. Als Claire op het beslissende moment na het diner haar zwager Serge toetakelt, zodat hij de verkiezingen verliest, is Paul overtuigd van haar liefde voor hem en hun zoon. Paul had al eerder zijn broer Serge en de rector van de school van Michel zwaar mishandeld. Geweld kan ook zonder de genetische predispositie naar buiten treden.
2018-10-20 17:11:57
De Dina-trilogie
Herbjørg Wassmo
is bij ons misschien wel de meest bekende trilogie van de Noorse schrijfster Herbjørg Wassmo, en lijkt ook populairder te zijn dan de hier eerder besproken Tora-trilogie. Desondanks heeft geen van de bloggers van Literatuur uit het hoge Noorden de boeken gelezen – Greet heeft ze wel in haar bezit, wat haar toch al een voorsprong ten opzichte van de anderen oplevert.
Net als bij de Tora-trilogie, maakt de auteur gebruik van de traditionele Noorse verteltraditie om een sterke jonge vrouw op te voeren.
Het boek Dina is het eerste deel van de trilogie, dat later verfilmd werd. In dit boek wordt de 15-jarige Dina uitgehuwelijkt aan een vijftigjarige landgoedeigenaar. Dat ze als kind de dood van haar moeder heeft veroorzaakt vergroot haar gevoel van schuld en rebellie. Ze verzet zich dan ook met hand en tand tegen het keurslijf dat haar opgedrongen wordt. Na de dood van haar echtgenoot heerst zij over het landgoed.
Ook in het tweede deel, het boek Benjamin, is Dina betrokken bij een overlijden. Haar zoon Leo is getuige van de manier waarop ze haar minnaar neerschiet. De aandacht van het verhaal verschuift naar hem en naar zijn pogingen om los te komen van zijn moeder en het schuldgevoel dat hij sinds de moord met zich meedraagt.
In Het boek Karna, komen moeder en zoon terug samen op het landgoed. Benjamin is inmiddels vader geworden. Samen met haar kleindochter Karna aan haar zoon, probeert Dina het vervallen landgoed opnieuw leven in te blazen.
Samen vormen de drie boeken een trilogie die drie generaties overspant en op die manier sociale en maatschappelijke evoluties kan beschrijven. Dit boek is zeker een aanrader voor wie geïnteresseerd is in de Noorse geschiedenis. Omdat het boek start in het midden van de jaren ’90, komen onder meer de onafhankelijkheid van Noorwegen en de veranderende positie van de vrouw uitgebreid aan bod. Een aanrader dus voor wie van historische romans houdt en nog op zoek is naar een Scandinavisch gebied voor de landenchallenge.
Herbjørg Wassmo
is bij ons misschien wel de meest bekende trilogie van de Noorse schrijfster Herbjørg Wassmo, en lijkt ook populairder te zijn dan de hier eerder besproken Tora-trilogie. Desondanks heeft geen van de bloggers van Literatuur uit het hoge Noorden de boeken gelezen – Greet heeft ze wel in haar bezit, wat haar toch al een voorsprong ten opzichte van de anderen oplevert.
Net als bij de Tora-trilogie, maakt de auteur gebruik van de traditionele Noorse verteltraditie om een sterke jonge vrouw op te voeren.
Het boek Dina is het eerste deel van de trilogie, dat later verfilmd werd. In dit boek wordt de 15-jarige Dina uitgehuwelijkt aan een vijftigjarige landgoedeigenaar. Dat ze als kind de dood van haar moeder heeft veroorzaakt vergroot haar gevoel van schuld en rebellie. Ze verzet zich dan ook met hand en tand tegen het keurslijf dat haar opgedrongen wordt. Na de dood van haar echtgenoot heerst zij over het landgoed.
Ook in het tweede deel, het boek Benjamin, is Dina betrokken bij een overlijden. Haar zoon Leo is getuige van de manier waarop ze haar minnaar neerschiet. De aandacht van het verhaal verschuift naar hem en naar zijn pogingen om los te komen van zijn moeder en het schuldgevoel dat hij sinds de moord met zich meedraagt.
In Het boek Karna, komen moeder en zoon terug samen op het landgoed. Benjamin is inmiddels vader geworden. Samen met haar kleindochter Karna aan haar zoon, probeert Dina het vervallen landgoed opnieuw leven in te blazen.
Samen vormen de drie boeken een trilogie die drie generaties overspant en op die manier sociale en maatschappelijke evoluties kan beschrijven. Dit boek is zeker een aanrader voor wie geïnteresseerd is in de Noorse geschiedenis. Omdat het boek start in het midden van de jaren ’90, komen onder meer de onafhankelijkheid van Noorwegen en de veranderende positie van de vrouw uitgebreid aan bod. Een aanrader dus voor wie van historische romans houdt en nog op zoek is naar een Scandinavisch gebied voor de landenchallenge.
2018-10-20 17:11:57
Harry Potter
J.K. Rowling
De boeken gaan over Harry Potter, die op elfjarige leeftijd ontdekt dat hij magische gaven heeft en op de tovenaarsschool Zweinstein mag studeren. Rowling heeft hiervoor een complete en tamelijk consistente fantasywereld geconstrueerd waarin de verhalen zich afspelen. Er komen veel elementen in voor die ook in andere succesvolle kinderboeken terug te vinden zijn, maar wel op een heel eigen en originele wijze.
Ook de gebruikelijke fantasythema"s uit fantasyboeken (bijvoorbeeld de Aardzee-serie van Ursula Le Guin of In de ban van de ring van J.R.R. Tolkien) spelen een grote rol in de verhalen over Harry. Verder is er invloed merkbaar van sprookjes, Engelse kostschoolboeken (zoals Tom Brown"s Schooldays) en bepaalde sciencefictionboeken. Rowling heeft in een interview verteld dat ze zich onder andere heeft laten inspireren door Grieselstate van Anthony Horowitz. De delen die zich bij de familie Duffeling afspelen doen sommigen denken aan de kinderhorror van Roald Dahl.
Harry Potter en de Steen der Wijzen
Harry Potter en de Geheime Kamer
Harry Potter en de Gevangene van Azkaban
Harry Potter en de Vuurbeker
Harry Potter en de Orde van de Feniks
Harry Potter en de Halfbloed Prins
Harry Potter en de Relieken van de Dood
Hoewel de boeken in eerste instantie bedoeld zijn als kinderboeken, worden ze ook door veel volwassenen met plezier gelezen. De boeken worden vaak niet als kinderachtig beschouwd; ze snijden heel volwassen thema"s aan zoals racisme, wraak, moord en het verlies van dierbaren. In het Verenigd Koninkrijk worden er ook zogeheten adult editions van de boeken uitgegeven met een identieke tekst maar een andere cover, die serieuzer overkomt. Dit biedt een aantal voordelen: volwassenen hebben minder het (voor sommigen bezwarende) idee dat ze een kinderboek aan het lezen zijn, en ze hoeven zich niet beschaamd te voelen wanneer ze Harry Potter-boeken in het openbaar lezen.
Harry Potter is een zevendelige fantasyserie geschreven door de Britse schrijfster J.K. Rowling. De boeken volgen chronologisch de puberteit en de adolescentie van leerling-tovenaar Harry Potter en zijn beste vrienden Ronald Wemel en Hermelien Griffel, met wie hij samen studeert aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Het hoofdverhaal concentreert zich op Harry"s gevecht tegen de duistere tovenaar Heer Voldemort, die Harry"s ouders vermoordde in een poging onsterfelijkheid te verwerven en de tovergemeenschap aan zich te onderwerpen.
Sinds de publicatie van het eerste boek, Harry Potter en de Steen der Wijzen op 30 juni 1997 heeft de serie internationaal veel aandacht gekregen, zowel kritisch als commercieel. Critici hebben onder andere hun mening geuit over de steeds sterker wordende duistere toon van de boeken. Volgens een berekening uit juni 2008 waren er toen wereldwijd al meer dan 400 miljoen exemplaren verkocht in 67 verschillende talen. De laatste vier boeken waren bovendien de snelst verkopende boeken aller tijden.
De Engelstalige versies van de serie werden gepubliceerd door Bloomsbury in het Verenigd Koninkrijk en door Scholastic Press in de Verenigde Staten. Allen & Unwin, ook bekend als de uitgeverij van In de ban van de ring, stond in voor de Australische versie.
J.K. Rowling
De boeken gaan over Harry Potter, die op elfjarige leeftijd ontdekt dat hij magische gaven heeft en op de tovenaarsschool Zweinstein mag studeren. Rowling heeft hiervoor een complete en tamelijk consistente fantasywereld geconstrueerd waarin de verhalen zich afspelen. Er komen veel elementen in voor die ook in andere succesvolle kinderboeken terug te vinden zijn, maar wel op een heel eigen en originele wijze.
Ook de gebruikelijke fantasythema"s uit fantasyboeken (bijvoorbeeld de Aardzee-serie van Ursula Le Guin of In de ban van de ring van J.R.R. Tolkien) spelen een grote rol in de verhalen over Harry. Verder is er invloed merkbaar van sprookjes, Engelse kostschoolboeken (zoals Tom Brown"s Schooldays) en bepaalde sciencefictionboeken. Rowling heeft in een interview verteld dat ze zich onder andere heeft laten inspireren door Grieselstate van Anthony Horowitz. De delen die zich bij de familie Duffeling afspelen doen sommigen denken aan de kinderhorror van Roald Dahl.
Harry Potter en de Steen der Wijzen
Harry Potter en de Geheime Kamer
Harry Potter en de Gevangene van Azkaban
Harry Potter en de Vuurbeker
Harry Potter en de Orde van de Feniks
Harry Potter en de Halfbloed Prins
Harry Potter en de Relieken van de Dood
Hoewel de boeken in eerste instantie bedoeld zijn als kinderboeken, worden ze ook door veel volwassenen met plezier gelezen. De boeken worden vaak niet als kinderachtig beschouwd; ze snijden heel volwassen thema"s aan zoals racisme, wraak, moord en het verlies van dierbaren. In het Verenigd Koninkrijk worden er ook zogeheten adult editions van de boeken uitgegeven met een identieke tekst maar een andere cover, die serieuzer overkomt. Dit biedt een aantal voordelen: volwassenen hebben minder het (voor sommigen bezwarende) idee dat ze een kinderboek aan het lezen zijn, en ze hoeven zich niet beschaamd te voelen wanneer ze Harry Potter-boeken in het openbaar lezen.
Harry Potter is een zevendelige fantasyserie geschreven door de Britse schrijfster J.K. Rowling. De boeken volgen chronologisch de puberteit en de adolescentie van leerling-tovenaar Harry Potter en zijn beste vrienden Ronald Wemel en Hermelien Griffel, met wie hij samen studeert aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Het hoofdverhaal concentreert zich op Harry"s gevecht tegen de duistere tovenaar Heer Voldemort, die Harry"s ouders vermoordde in een poging onsterfelijkheid te verwerven en de tovergemeenschap aan zich te onderwerpen.
Sinds de publicatie van het eerste boek, Harry Potter en de Steen der Wijzen op 30 juni 1997 heeft de serie internationaal veel aandacht gekregen, zowel kritisch als commercieel. Critici hebben onder andere hun mening geuit over de steeds sterker wordende duistere toon van de boeken. Volgens een berekening uit juni 2008 waren er toen wereldwijd al meer dan 400 miljoen exemplaren verkocht in 67 verschillende talen. De laatste vier boeken waren bovendien de snelst verkopende boeken aller tijden.
De Engelstalige versies van de serie werden gepubliceerd door Bloomsbury in het Verenigd Koninkrijk en door Scholastic Press in de Verenigde Staten. Allen & Unwin, ook bekend als de uitgeverij van In de ban van de ring, stond in voor de Australische versie.
2018-09-27 23:16:42
Erica Jong
(New York, 26 maart 1942) is een Amerikaans schrijver die vooral bekend werd door haar roman Fear of Flying (Het ritsloze nummer) uit 1973. Het boek was controversieel door de houding ten opzichte van de vrouwelijke seksualiteit en speelde een prominente rol in de tweede feministische golf. Tot 2015 waren er van Fear of Flying 27 miljoen exemplaren verkocht.
Sensationele literaire klassieker: meer dan 27 miljoen exemplaren verkocht Isadora Wing vult haar dagen met poëzieschrijven, psychiaters bezoeken en dagdromen. Maar al te graag fantaseert ze over snelle anonieme seks zonder strijd en zonder spijt. Als ze haar man vergezelt naar een conferentie in Wenen besluit ze haar seksuele fantasieën in de praktijk te brengen en ze begint een affaire met Adrian Goodlove.
Door de affaire belandt Isadora in een zoektocht naar seks en plezier, maar ook naar zichzelf en naar bevrijding van heersende en in haar ogen bekrompen ideeën over vrouwen.
Erica Jong is het best bekend door haar eerste roman, Fear of Flying (1973), die een sensatie veroorzaakte door de openhartige behandeling van de vrouwelijke seksualiteit. Hoewel het veel seksuele elementen bevat, is het boek vooral het verslag van een hypersensitieve jonge vrouw, achter in de twintig, die probeert uit te vinden wie zij is en waar ze heen gaat. Het bevat veel psychologische, humoristische, beschrijvende elementen en uitgebreide culturele en literaire referenties. Het boek probeert een antwoord te geven op de vele conflicten die in het Amerika van eind jaren 1960 en begin jaren 1970 bij vrouwen opkwamen op het gebied van vrouw-zijn, vrouwelijkheid, liefde, de zoektocht naar vrijheid en zingeving. De hoofdpersoon verlaat haar man en volgt een man op wie zij verliefd is geworden.
De reacties op het boek waren heftig, en er vond een debat plaats of het pornografie was of kunst. Sommige feministen vonden het een knieval voor het mannelijke ideaalbeeld van de welwillende vrouw. Positieve geluiden kwamen van John Updike en Henry Miller, die het boek vooral roemden wegens het doorbreken van taboes
(New York, 26 maart 1942) is een Amerikaans schrijver die vooral bekend werd door haar roman Fear of Flying (Het ritsloze nummer) uit 1973. Het boek was controversieel door de houding ten opzichte van de vrouwelijke seksualiteit en speelde een prominente rol in de tweede feministische golf. Tot 2015 waren er van Fear of Flying 27 miljoen exemplaren verkocht.
Sensationele literaire klassieker: meer dan 27 miljoen exemplaren verkocht Isadora Wing vult haar dagen met poëzieschrijven, psychiaters bezoeken en dagdromen. Maar al te graag fantaseert ze over snelle anonieme seks zonder strijd en zonder spijt. Als ze haar man vergezelt naar een conferentie in Wenen besluit ze haar seksuele fantasieën in de praktijk te brengen en ze begint een affaire met Adrian Goodlove.
Door de affaire belandt Isadora in een zoektocht naar seks en plezier, maar ook naar zichzelf en naar bevrijding van heersende en in haar ogen bekrompen ideeën over vrouwen.
Erica Jong is het best bekend door haar eerste roman, Fear of Flying (1973), die een sensatie veroorzaakte door de openhartige behandeling van de vrouwelijke seksualiteit. Hoewel het veel seksuele elementen bevat, is het boek vooral het verslag van een hypersensitieve jonge vrouw, achter in de twintig, die probeert uit te vinden wie zij is en waar ze heen gaat. Het bevat veel psychologische, humoristische, beschrijvende elementen en uitgebreide culturele en literaire referenties. Het boek probeert een antwoord te geven op de vele conflicten die in het Amerika van eind jaren 1960 en begin jaren 1970 bij vrouwen opkwamen op het gebied van vrouw-zijn, vrouwelijkheid, liefde, de zoektocht naar vrijheid en zingeving. De hoofdpersoon verlaat haar man en volgt een man op wie zij verliefd is geworden.
De reacties op het boek waren heftig, en er vond een debat plaats of het pornografie was of kunst. Sommige feministen vonden het een knieval voor het mannelijke ideaalbeeld van de welwillende vrouw. Positieve geluiden kwamen van John Updike en Henry Miller, die het boek vooral roemden wegens het doorbreken van taboes
2018-09-27 23:16:42
De kroongetuige Maarten "t Hart.
is een roman van de Nederlandse schrijver Maarten "t Hart. Het boek kwam in 1983 uit bij de uitgeverij De Arbeiderspers. Het verhaalt over een bioloog die wordt gearresteerd na de geheimzinnige verdwijning van een meisje. Zijn vrouw wil hem helpen maar zij raakt langzamerhand ook overtuigd van zijn schuld. De roman werd verfilmd in de Zweedse film Kronvittnet uit 1989
Thomas Kuyper, een wetenschappelijk hoofdmedewerker van het Medisch Biologisch Laboratorium van de Universiteit van Leiden, doet onderzoek naar kannibalisme onder ratten. Kuyper is getrouwd met Leonie. Hoewel Leonie weet dat zij onvruchtbaar is, heeft ze een grote kinderwens. Ze besluit een week bij haar moeder te gaan logeren in haar geboortestad en aldaar een beroemde gynaecoloog te consulteren. Haar man gaat tijdens haar afwezigheid uit met Jenny Fortuyn. Na een cafébezoek wil Thomas met Jenny naar bed en grijpt haar vast, ze krijgen ruzie en Jenny vlucht weg. Als Thomas de volgende morgen zijn expres uitgehongerde ratten bekijkt, constateert hij dat de dieren zich hebben volgevreten.
Dan staat plotseling de recherche voor de deur. De heren Lambert en Meuldijk. Het blijkt dat het meisje de bewuste avond niet is thuisgekomen en dat Thomas de laatste is die haar nog heeft gezien. Hij wordt meerdere malen verhoord en men onderzoekt verdachte bloedspatten op zijn kleding. Als een ondergeschikte van Thomas vertelt over de volgevreten ratten wordt hij gearresteerd. De onthutste Thomas wordt ervan beschuldigd Jenny vermoord te hebben en opgevoerd aan de ratten. Ook is er een getuige die beweert Thomas en Jenny het laboratorium te hebben zien ingaan op de avond van haar verdwijning. Thomas vervalt tijdens de politieverhoren in zwijgen. Hij weigert antwoord te geven. Dit mede op advies van zijn advocaat. Wel schrijft hij aan zijn vrouw en biecht op met Jenny uit te zijn gegaan. Leonie gelooft in zijn onschuld en als de briefwisseling door de politie wordt stopgezet gaat ze zelf op onderzoek uit. Ze komt erachter dat Jenny mensen gebruikte om aan drugs te komen en dat het meisje niet verliefd was op Thomas. Ook krijgt ze van een oudere buurvrouw te horen dat Robert, jurist en vriend van Jenny, en zijn "vrouw" op een sneeuwachtige morgen zijn vertrokken. Dit laatste is erg vreemd gezien het feit dat het 1 augustus was. Dan wordt de kleding van Jenny gevonden in het laboratorium van Thomas. Leonie gaat op onderzoek uit in het laboratorium en treft een verzameling dieren op sterk water aan. Bij de potten met zeekoeien treft ze het lijk van een vrouw aan. Leonie begint nu de twijfelen aan de onschuld van Thomas en verzwijgt vooralsnog haar ontdekking. Voor Thomas wordt het allemaal erger als blijkt dat er voor tonnen aan drugs zijn gestolen uit het laboratorium.
Tijdens het proces draait alles plotseling om. De kroongetuige van het OM, die Jenny en Thomas het laboratorium heeft zien ingaan, verklaart dat hij Thomas heeft zien wegrijden met een auto. Thomas kan echter niet autorijden en heeft geen rijbewijs. Het hoofd van de afdeling van Thomas verklaart vervolgens dat ratten nooit een lijk compleet kunnen opeten. Thomas wordt vrijgesproken. Leonie confronteert haar man vervolgens met het lijk bij de zeekoeien. Dit blijkt de vrouw van Robert, de vriend van Jenny, te zijn. De oude buurvrouw had niet helemaal ongelijk. Het was weliswaar geen sneeuw op de morgen van Roberts vertrek, maar populierenpluis. Robert heeft zijn vrouw meegenomen naar het laboratorium. Jenny liet ze binnen met de sleutel, die ze eerder had nagemaakt.Binnen is Roberts vrouw vermoord en heeft Jenny haar kleding aangetrokken, waarna ze samen naar Zuid-Amerika zijn gevlucht.
is een roman van de Nederlandse schrijver Maarten "t Hart. Het boek kwam in 1983 uit bij de uitgeverij De Arbeiderspers. Het verhaalt over een bioloog die wordt gearresteerd na de geheimzinnige verdwijning van een meisje. Zijn vrouw wil hem helpen maar zij raakt langzamerhand ook overtuigd van zijn schuld. De roman werd verfilmd in de Zweedse film Kronvittnet uit 1989
Thomas Kuyper, een wetenschappelijk hoofdmedewerker van het Medisch Biologisch Laboratorium van de Universiteit van Leiden, doet onderzoek naar kannibalisme onder ratten. Kuyper is getrouwd met Leonie. Hoewel Leonie weet dat zij onvruchtbaar is, heeft ze een grote kinderwens. Ze besluit een week bij haar moeder te gaan logeren in haar geboortestad en aldaar een beroemde gynaecoloog te consulteren. Haar man gaat tijdens haar afwezigheid uit met Jenny Fortuyn. Na een cafébezoek wil Thomas met Jenny naar bed en grijpt haar vast, ze krijgen ruzie en Jenny vlucht weg. Als Thomas de volgende morgen zijn expres uitgehongerde ratten bekijkt, constateert hij dat de dieren zich hebben volgevreten.
Dan staat plotseling de recherche voor de deur. De heren Lambert en Meuldijk. Het blijkt dat het meisje de bewuste avond niet is thuisgekomen en dat Thomas de laatste is die haar nog heeft gezien. Hij wordt meerdere malen verhoord en men onderzoekt verdachte bloedspatten op zijn kleding. Als een ondergeschikte van Thomas vertelt over de volgevreten ratten wordt hij gearresteerd. De onthutste Thomas wordt ervan beschuldigd Jenny vermoord te hebben en opgevoerd aan de ratten. Ook is er een getuige die beweert Thomas en Jenny het laboratorium te hebben zien ingaan op de avond van haar verdwijning. Thomas vervalt tijdens de politieverhoren in zwijgen. Hij weigert antwoord te geven. Dit mede op advies van zijn advocaat. Wel schrijft hij aan zijn vrouw en biecht op met Jenny uit te zijn gegaan. Leonie gelooft in zijn onschuld en als de briefwisseling door de politie wordt stopgezet gaat ze zelf op onderzoek uit. Ze komt erachter dat Jenny mensen gebruikte om aan drugs te komen en dat het meisje niet verliefd was op Thomas. Ook krijgt ze van een oudere buurvrouw te horen dat Robert, jurist en vriend van Jenny, en zijn "vrouw" op een sneeuwachtige morgen zijn vertrokken. Dit laatste is erg vreemd gezien het feit dat het 1 augustus was. Dan wordt de kleding van Jenny gevonden in het laboratorium van Thomas. Leonie gaat op onderzoek uit in het laboratorium en treft een verzameling dieren op sterk water aan. Bij de potten met zeekoeien treft ze het lijk van een vrouw aan. Leonie begint nu de twijfelen aan de onschuld van Thomas en verzwijgt vooralsnog haar ontdekking. Voor Thomas wordt het allemaal erger als blijkt dat er voor tonnen aan drugs zijn gestolen uit het laboratorium.
Tijdens het proces draait alles plotseling om. De kroongetuige van het OM, die Jenny en Thomas het laboratorium heeft zien ingaan, verklaart dat hij Thomas heeft zien wegrijden met een auto. Thomas kan echter niet autorijden en heeft geen rijbewijs. Het hoofd van de afdeling van Thomas verklaart vervolgens dat ratten nooit een lijk compleet kunnen opeten. Thomas wordt vrijgesproken. Leonie confronteert haar man vervolgens met het lijk bij de zeekoeien. Dit blijkt de vrouw van Robert, de vriend van Jenny, te zijn. De oude buurvrouw had niet helemaal ongelijk. Het was weliswaar geen sneeuw op de morgen van Roberts vertrek, maar populierenpluis. Robert heeft zijn vrouw meegenomen naar het laboratorium. Jenny liet ze binnen met de sleutel, die ze eerder had nagemaakt.Binnen is Roberts vrouw vermoord en heeft Jenny haar kleding aangetrokken, waarna ze samen naar Zuid-Amerika zijn gevlucht.
2018-09-27 23:16:42
De eenzaamheid van de priemgetallen
Paolo Giordano
Paolo Giordano (Turijn, 1982) heeft voor zijn debuutroman De eenzaamheid van de priemgetallen(2009) – verschenen in meer dan veertig landen – vele prijzen ontvangen, waaronder de Premio Strega en de Premio Campiello Opera Prima. In 2013 verscheen zijn tweede roman, Het menselijk lichaam en in 2014 Het zwart en het zilver.
De zevenjarige Alice moet van haar vader elke dag tegen haar zin naar skiles. Op een mistige ochtend zondert zij zich af van haar skiklasje en besluit ze de afdaling alleen te maken, maar ze komt ten val en raakt voor de rest van haar leven verlamd aan een been. Mattia is de helft van een tweeling. Hij is hyperintelligent, zijn zusje Michela is zwakbegaafd. Als de tweeling wordt uitgenodigd voor een verjaardagspartijtje schaamt Mattia zich bij voorbaat voor het gedrag van Michela en hij besluit om haar op een bank in het park achter te laten met de opdracht dat ze daar op hem moet wachten. Als hij terugkomt is zijn zusje verdwenen en zij wordt nooit meer gevonden. Op de middelbare school kruisen de levens van Alice en Mattia elkaar en er ontstaat een merkwaardige vriendschap. Ze voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen. De eenzaamheid van de priemgetallen is het aangrijpende verhaal van een bijzondere vriendschap dat de lezer vanaf de eerste pagina in zijn greep houdt, en een grandioos debuut waarmee Paolo Giordano blijk geeft van een scherp inzicht in de complexe menselijke psyche.
Paolo Giordano
Paolo Giordano (Turijn, 1982) heeft voor zijn debuutroman De eenzaamheid van de priemgetallen(2009) – verschenen in meer dan veertig landen – vele prijzen ontvangen, waaronder de Premio Strega en de Premio Campiello Opera Prima. In 2013 verscheen zijn tweede roman, Het menselijk lichaam en in 2014 Het zwart en het zilver.
De zevenjarige Alice moet van haar vader elke dag tegen haar zin naar skiles. Op een mistige ochtend zondert zij zich af van haar skiklasje en besluit ze de afdaling alleen te maken, maar ze komt ten val en raakt voor de rest van haar leven verlamd aan een been. Mattia is de helft van een tweeling. Hij is hyperintelligent, zijn zusje Michela is zwakbegaafd. Als de tweeling wordt uitgenodigd voor een verjaardagspartijtje schaamt Mattia zich bij voorbaat voor het gedrag van Michela en hij besluit om haar op een bank in het park achter te laten met de opdracht dat ze daar op hem moet wachten. Als hij terugkomt is zijn zusje verdwenen en zij wordt nooit meer gevonden. Op de middelbare school kruisen de levens van Alice en Mattia elkaar en er ontstaat een merkwaardige vriendschap. Ze voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen. De eenzaamheid van de priemgetallen is het aangrijpende verhaal van een bijzondere vriendschap dat de lezer vanaf de eerste pagina in zijn greep houdt, en een grandioos debuut waarmee Paolo Giordano blijk geeft van een scherp inzicht in de complexe menselijke psyche.
2018-09-14 12:46:24
De donkere kamer van Damokles
is de tweede oorlogsroman van Willem Frederik Hermans, gepubliceerd in 1958.[1]. Aan het begin van de bezetting maakt de Voorschotense sigarenwinkelier Henri Osewoudt kennis met de geheimzinnige verzetsman Dorbeck, die eruitziet als Osewoudts dubbelganger. Osewoudt wordt door Dorbeck bij allerlei verzetsactiviteiten betrokken, maar na de bevrijding blijkt Dorbeck ineens spoorloos verdwenen.
De roman kan op drie manieren tegelijk worden gelezen: als een spannend oorlogsavontuur, als een psychologisch verhaal over de identiteitsproblematiek en als een filosofische roman waarin de onkenbaarheid van de werkelijkheid zich vooral manifesteert in het aspect dat bijgevolg ook het verleden onkenbaar is.
Met deze roman verwierf Hermans nationale erkenning.
Samenvatting
Het hoofdpersonage Henri Osewoudt is een jongen die de puberteit lichamelijk niet doormaakt. Het begin van het verhaal speelt zich af in de sigarenwinkel van Henri"s ouders in Voorschoten, waar zijn vader vermoord wordt door zijn psychopathische en aan waanvoorstellingen lijdende moeder. De 12-jarige Henri wordt hierna bij zijn oom Bart en diens dochter Ria in Amsterdam ondergebracht. Als Henri achttien is, besluit hij te trouwen met zijn volle nicht Ria. Samen met Henri"s moeder, die inmiddels uit het gesticht is ontslagen, keren ze met zijn drieën terug naar de sigarenwinkel. Henri heeft daarna het gevoel alsof zijn leven nu al voorbij is, al is hij pas twintig.
Dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit. Enkele dagen na de capitulatie komt er een man de sigarenwinkel binnen die zich Dorbeck noemt. Tijdens het bombardement op Rotterdam heeft Dorbeck twee Duitse militairen neergeschoten en nu moet hij zich vermommen. Osewoudt geeft Dorbeck een kostuum te leen en begraaft Dorbecks kostuum in zijn eigen tuin. Dorbeck lijkt qua uiterlijk erg op Osewoudt en is ook even groot, hij heeft alleen zwart haar terwijl Osewoudt blond is. Als Dorbeck – die inmiddels door de Duitsers wordt gezocht – later het kostuum komt terugbrengen, laat hij bij Osewoudt tevens twee Leica-films achter om te ontwikkelen. Het ontwikkelen mislukt, waarna Osewoudt om zijn gepruts te maskeren met een eigen Leica-camera zelf een paar nieuwe foto"s maakt. Dorbeck blijkt bij zijn volgende bezoek echter opeens niet meer geïnteresseerd in de opnames en vertelt dat er niets op stond. Hij vraagt Osewoudt om met de trein naar Haarlem te komen. Daar plegen Dorbeck en Osewoudt samen met nog een handlanger een overval op een Duits kantoor. Osewoudt slaagt er later in om wel een serie foto"s te ontwikkelen die Dorbeck hem bij zijn allereerste bezoek heeft gegeven. Deze foto"s stuurt hij op naar Dorbeck. Later blijkt Elly, een meisje dat Osewoudt uit handen van de Duitsers moet zien te houden, een van deze foto"s in haar bezit te hebben. Ze vertelt Osewoudt echter niet hoe ze hieraan is gekomen en Dorbeck lijkt ze helemaal niet te kennen.
Naarmate de oorlog voortduurt, raakt Osewoudt bij het verzet betrokken doordat hij steeds nieuwe en gevaarlijke opdrachten krijgt van Dorbeck. Als Ria en zijn moeder door de Duitsers gevangen worden genomen, moet hij vluchten en onderduiken. Osewoudt laat zijn haar zwart verven door een joodse student, Mirjam Zettenbaum. Zij gaat schuil onder de naam Marianne Sondaar. Hij mag clandestien foto"s gaan ontwikkelen in de ondergrondse verzetsgroep van Labare in Leiden. Wanneer Osewoudt later zelf ook in handen van de Duitsers valt, wordt hij om onduidelijke redenen in het ziekenhuis opgenomen terwijl hem lichamelijk nauwelijks iets mankeert. Door twee onbekenden wordt hij uit het ziekenhuis bevrijd, waarna hij terugkeert naar het huis van Labare en diens handlangers, die echter kort daarop zelf gevangen worden genomen door de Duitsers. Ook Marianne is dan bij Labare aanwezig, maar samen met Osewoudt weten zij uit handen van de Duitsers te blijven.
Wanneer Osewoudt later alsnog weer wordt gearresteerd, krijgt hij van de Duitsers te horen dat Marianne inmiddels ook is opgepakt en in kamp Westerbork zit en dat ze bovendien zwanger van hem is. De Duitse officier Ebernuss belooft Marianne te bevrijden als Osewoudt in ruil daarvoor Dorbecks schuilplaats verraadt. Osewoudt zorgt dat hij Dorbeck heimelijk opnieuw ontmoet en waarschuwt hem, waarna ze Ebernuss vergiftigen en samen ontsnappen. Osewoudt krijgt van Dorbeck kleren om zich als verpleegster te vermommen. In deze vermomming trekt Osewoudt de amoureuze aandacht van een groepje militairen.[noten 1] Tevens verneemt Osewoudt van Dorbeck dat zijn moeder is vermoord, nadat ze bij de Duitsers was aangegeven door Ria, die inmiddels is hertrouwd. Hij krijgt van Dorbeck de volgende dag een berichtje dat Marianne bezig is te bevallen, maar wanneer Osewoudt op het aangegeven adres arriveert blijkt het kindje te zijn overleden. Marianne krijgt hij niet meer te zien. Osewoudt zoekt daarop Ria op in Voorschoten en vermoordt haar. Hij vermoordt ook een Duitse officier bij wie hij in de auto zat.
Aan het eind van de oorlog en kort erna blijkt Osewoudt tot zijn verbazing en frustratie helemaal niet als held, maar als verrader en handlanger van de Gestapo te worden beschouwd. Zijn "bevrijding" uit het ziekenhuis was door de Duitsers in scène gezet om hem gemakkelijk te kunnen volgen. De Nederlandse politie is er rotsvast van overtuigd dat Osewoudt hierbij rechtstreeks met de Duitsers onder een hoedje heeft gespeeld. Elly is door de Duitsers gedood en Osewoudt krijgt ook hier de schuld van. Oom Bart blijkt de oorlog te hebben overleefd, maar hij wil niets meer van zijn neef weten en zegt niets over hem dat ontlastend kan werken. Iedereen die verder nog ten gunste van Osewoudt had kunnen getuigen is dood of spoorloos verdwenen. Marianne schijnt inmiddels in een kibboets te zitten.
In zijn verdediging tegen de beschuldigingen die tegen hem worden geuit, komt Osewoudt niet veel verder dan het telkens herhalen van zijn hoop dat Dorbeck op een dag uit zal komen leggen dat er sprake is van een misverstand. De mogelijkheid wordt nog geopperd dat Dorbeck in werkelijkheid iemand was van de familie Jagtman, aan wie Osewoudt in het begin van de oorlog in opdracht van Dorbeck de ontwikkelde foto"s moest versturen. Deze Egbert Jagtman heeft twee Duitse militairen laten executeren, maar hij was al gedeporteerd naar Duitsland toen Osewoudt en Dorbeck aan het begin van de oorlog samen in Haarlem waren, dus hij kan het volgens Osewoudt onmogelijk zijn. De vroegere tandarts van deze familie probeert aan de hand van gebitsgegevens de betreffende persoon in een lijkenhuis van het concentratiekamp te identificeren, maar dit mislukt doordat de betreffende persoon geen tanden meer heeft en verder onherkenbaar is door de ontbinding. Hij heeft echter wel zwart haar, net als Dorbeck. Het blijft daarmee onduidelijk of Dorbeck nu wel of niet nog in leven is.
De figuur van Dorbeck wordt daarop door zowel de Nederlandse als de Engelse politie en in de pers afgeschilderd als een verzinsel of zelfs een hallucinatie van Osewoudt. De psychiater die vroeger Osewoudts moeder behandelde is van dit laatste overtuigd. Inmiddels is er op landelijk en internationaal niveau naar Dorbeck gezocht, maar nergens is ook maar het geringste spoor van hem te vinden. De pater die Osewoudt begeleidt heeft inmiddels Osewoudts camera teruggevonden die hij bij zijn laatste opdracht samen met Dorbeck was kwijtgeraakt. Als allerlaatste redmiddel probeert Osewoudt een foto te ontwikkelen waarop hijzelf en Dorbeck samen te zien zijn, maar de opname blijkt mislukt. Osewoudt rent nu in uiterste wanhoop het gebouw waarin hij wordt vastgehouden uit, waarop zijn bewakers hem beschieten.
is de tweede oorlogsroman van Willem Frederik Hermans, gepubliceerd in 1958.[1]. Aan het begin van de bezetting maakt de Voorschotense sigarenwinkelier Henri Osewoudt kennis met de geheimzinnige verzetsman Dorbeck, die eruitziet als Osewoudts dubbelganger. Osewoudt wordt door Dorbeck bij allerlei verzetsactiviteiten betrokken, maar na de bevrijding blijkt Dorbeck ineens spoorloos verdwenen.
De roman kan op drie manieren tegelijk worden gelezen: als een spannend oorlogsavontuur, als een psychologisch verhaal over de identiteitsproblematiek en als een filosofische roman waarin de onkenbaarheid van de werkelijkheid zich vooral manifesteert in het aspect dat bijgevolg ook het verleden onkenbaar is.
Met deze roman verwierf Hermans nationale erkenning.
Samenvatting
Het hoofdpersonage Henri Osewoudt is een jongen die de puberteit lichamelijk niet doormaakt. Het begin van het verhaal speelt zich af in de sigarenwinkel van Henri"s ouders in Voorschoten, waar zijn vader vermoord wordt door zijn psychopathische en aan waanvoorstellingen lijdende moeder. De 12-jarige Henri wordt hierna bij zijn oom Bart en diens dochter Ria in Amsterdam ondergebracht. Als Henri achttien is, besluit hij te trouwen met zijn volle nicht Ria. Samen met Henri"s moeder, die inmiddels uit het gesticht is ontslagen, keren ze met zijn drieën terug naar de sigarenwinkel. Henri heeft daarna het gevoel alsof zijn leven nu al voorbij is, al is hij pas twintig.
Dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit. Enkele dagen na de capitulatie komt er een man de sigarenwinkel binnen die zich Dorbeck noemt. Tijdens het bombardement op Rotterdam heeft Dorbeck twee Duitse militairen neergeschoten en nu moet hij zich vermommen. Osewoudt geeft Dorbeck een kostuum te leen en begraaft Dorbecks kostuum in zijn eigen tuin. Dorbeck lijkt qua uiterlijk erg op Osewoudt en is ook even groot, hij heeft alleen zwart haar terwijl Osewoudt blond is. Als Dorbeck – die inmiddels door de Duitsers wordt gezocht – later het kostuum komt terugbrengen, laat hij bij Osewoudt tevens twee Leica-films achter om te ontwikkelen. Het ontwikkelen mislukt, waarna Osewoudt om zijn gepruts te maskeren met een eigen Leica-camera zelf een paar nieuwe foto"s maakt. Dorbeck blijkt bij zijn volgende bezoek echter opeens niet meer geïnteresseerd in de opnames en vertelt dat er niets op stond. Hij vraagt Osewoudt om met de trein naar Haarlem te komen. Daar plegen Dorbeck en Osewoudt samen met nog een handlanger een overval op een Duits kantoor. Osewoudt slaagt er later in om wel een serie foto"s te ontwikkelen die Dorbeck hem bij zijn allereerste bezoek heeft gegeven. Deze foto"s stuurt hij op naar Dorbeck. Later blijkt Elly, een meisje dat Osewoudt uit handen van de Duitsers moet zien te houden, een van deze foto"s in haar bezit te hebben. Ze vertelt Osewoudt echter niet hoe ze hieraan is gekomen en Dorbeck lijkt ze helemaal niet te kennen.
Naarmate de oorlog voortduurt, raakt Osewoudt bij het verzet betrokken doordat hij steeds nieuwe en gevaarlijke opdrachten krijgt van Dorbeck. Als Ria en zijn moeder door de Duitsers gevangen worden genomen, moet hij vluchten en onderduiken. Osewoudt laat zijn haar zwart verven door een joodse student, Mirjam Zettenbaum. Zij gaat schuil onder de naam Marianne Sondaar. Hij mag clandestien foto"s gaan ontwikkelen in de ondergrondse verzetsgroep van Labare in Leiden. Wanneer Osewoudt later zelf ook in handen van de Duitsers valt, wordt hij om onduidelijke redenen in het ziekenhuis opgenomen terwijl hem lichamelijk nauwelijks iets mankeert. Door twee onbekenden wordt hij uit het ziekenhuis bevrijd, waarna hij terugkeert naar het huis van Labare en diens handlangers, die echter kort daarop zelf gevangen worden genomen door de Duitsers. Ook Marianne is dan bij Labare aanwezig, maar samen met Osewoudt weten zij uit handen van de Duitsers te blijven.
Wanneer Osewoudt later alsnog weer wordt gearresteerd, krijgt hij van de Duitsers te horen dat Marianne inmiddels ook is opgepakt en in kamp Westerbork zit en dat ze bovendien zwanger van hem is. De Duitse officier Ebernuss belooft Marianne te bevrijden als Osewoudt in ruil daarvoor Dorbecks schuilplaats verraadt. Osewoudt zorgt dat hij Dorbeck heimelijk opnieuw ontmoet en waarschuwt hem, waarna ze Ebernuss vergiftigen en samen ontsnappen. Osewoudt krijgt van Dorbeck kleren om zich als verpleegster te vermommen. In deze vermomming trekt Osewoudt de amoureuze aandacht van een groepje militairen.[noten 1] Tevens verneemt Osewoudt van Dorbeck dat zijn moeder is vermoord, nadat ze bij de Duitsers was aangegeven door Ria, die inmiddels is hertrouwd. Hij krijgt van Dorbeck de volgende dag een berichtje dat Marianne bezig is te bevallen, maar wanneer Osewoudt op het aangegeven adres arriveert blijkt het kindje te zijn overleden. Marianne krijgt hij niet meer te zien. Osewoudt zoekt daarop Ria op in Voorschoten en vermoordt haar. Hij vermoordt ook een Duitse officier bij wie hij in de auto zat.
Aan het eind van de oorlog en kort erna blijkt Osewoudt tot zijn verbazing en frustratie helemaal niet als held, maar als verrader en handlanger van de Gestapo te worden beschouwd. Zijn "bevrijding" uit het ziekenhuis was door de Duitsers in scène gezet om hem gemakkelijk te kunnen volgen. De Nederlandse politie is er rotsvast van overtuigd dat Osewoudt hierbij rechtstreeks met de Duitsers onder een hoedje heeft gespeeld. Elly is door de Duitsers gedood en Osewoudt krijgt ook hier de schuld van. Oom Bart blijkt de oorlog te hebben overleefd, maar hij wil niets meer van zijn neef weten en zegt niets over hem dat ontlastend kan werken. Iedereen die verder nog ten gunste van Osewoudt had kunnen getuigen is dood of spoorloos verdwenen. Marianne schijnt inmiddels in een kibboets te zitten.
In zijn verdediging tegen de beschuldigingen die tegen hem worden geuit, komt Osewoudt niet veel verder dan het telkens herhalen van zijn hoop dat Dorbeck op een dag uit zal komen leggen dat er sprake is van een misverstand. De mogelijkheid wordt nog geopperd dat Dorbeck in werkelijkheid iemand was van de familie Jagtman, aan wie Osewoudt in het begin van de oorlog in opdracht van Dorbeck de ontwikkelde foto"s moest versturen. Deze Egbert Jagtman heeft twee Duitse militairen laten executeren, maar hij was al gedeporteerd naar Duitsland toen Osewoudt en Dorbeck aan het begin van de oorlog samen in Haarlem waren, dus hij kan het volgens Osewoudt onmogelijk zijn. De vroegere tandarts van deze familie probeert aan de hand van gebitsgegevens de betreffende persoon in een lijkenhuis van het concentratiekamp te identificeren, maar dit mislukt doordat de betreffende persoon geen tanden meer heeft en verder onherkenbaar is door de ontbinding. Hij heeft echter wel zwart haar, net als Dorbeck. Het blijft daarmee onduidelijk of Dorbeck nu wel of niet nog in leven is.
De figuur van Dorbeck wordt daarop door zowel de Nederlandse als de Engelse politie en in de pers afgeschilderd als een verzinsel of zelfs een hallucinatie van Osewoudt. De psychiater die vroeger Osewoudts moeder behandelde is van dit laatste overtuigd. Inmiddels is er op landelijk en internationaal niveau naar Dorbeck gezocht, maar nergens is ook maar het geringste spoor van hem te vinden. De pater die Osewoudt begeleidt heeft inmiddels Osewoudts camera teruggevonden die hij bij zijn laatste opdracht samen met Dorbeck was kwijtgeraakt. Als allerlaatste redmiddel probeert Osewoudt een foto te ontwikkelen waarop hijzelf en Dorbeck samen te zien zijn, maar de opname blijkt mislukt. Osewoudt rent nu in uiterste wanhoop het gebouw waarin hij wordt vastgehouden uit, waarop zijn bewakers hem beschieten.
2018-09-14 12:46:24
De Da Vinci Code
(oorspr. Engelse titel: The Da Vinci Code) is een esoterische roman, een "fact-fiction" verhaal, geschreven door de Amerikaan Dan Brown, en in 2003 gepubliceerd door Random House. In Nederland en België werd het boek uitgegeven door uitgeverij Luitingh. De Da Vinci Code was een wereldwijde bestseller: 60,5 miljoen exemplaren werden ervan verkocht. Het boek is in 44 talen vertaald. In Nederland gingen meer dan 400.000 exemplaren over de toonbank. Het boek ontving kritiek uit zowel christelijke als wetenschappelijke hoek, onder meer omdat Brown schrijft dat de Kerk eeuwenlang het grootste geheim uit de geschiedenis verborgen heeft gehouden.
In 2004 is een speciale geïllustreerde versie van het boek op de markt gekomen. Deze versie bevat 160 illustraties die onderwerpen uit de Da Vinci Code tonen
De Da Vinci Code is een thriller die een fictieve zoektocht naar de Heilige Graal beschrijft. Er wordt onthuld dat deze niet de avondmaalskelk is waarin het bloed van Jezus Christus onder het kruis is opgevangen. Hoogleraar religieuze symboliek Robert Langdon en cryptologe Sophie Neveu ontdekken daarentegen dat achter dit symbool een groot geheim van de christelijke kerk schuil gaat. Zij komen op het spoor van hun ontdekking als gevolg van de moord op conservator Jacques Saunière in het Louvre. Deze liet een raadselachtige boodschap achter voor zijn dood en dat brengt hen naar het schilderij van het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci. Dit blijkt codes te bevatten die duiden op een geheim rond Maria Magdalena en Jezus, een mysterie waarvan de openbaring de kerk op haar grondvesten zou doen schudden. Daarom wordt op leven en dood gestreden tussen de kerkelijke organisatie Opus Dei en het geheime genootschap Priorij van Sion. Langdon, achtervolgd door de politie omdat ze hem van de moord verdenken, en Neveu geraken met Opus Dei in een wedren om de onthulling of vernietiging van het eeuwenoude geheim.
(oorspr. Engelse titel: The Da Vinci Code) is een esoterische roman, een "fact-fiction" verhaal, geschreven door de Amerikaan Dan Brown, en in 2003 gepubliceerd door Random House. In Nederland en België werd het boek uitgegeven door uitgeverij Luitingh. De Da Vinci Code was een wereldwijde bestseller: 60,5 miljoen exemplaren werden ervan verkocht. Het boek is in 44 talen vertaald. In Nederland gingen meer dan 400.000 exemplaren over de toonbank. Het boek ontving kritiek uit zowel christelijke als wetenschappelijke hoek, onder meer omdat Brown schrijft dat de Kerk eeuwenlang het grootste geheim uit de geschiedenis verborgen heeft gehouden.
In 2004 is een speciale geïllustreerde versie van het boek op de markt gekomen. Deze versie bevat 160 illustraties die onderwerpen uit de Da Vinci Code tonen
De Da Vinci Code is een thriller die een fictieve zoektocht naar de Heilige Graal beschrijft. Er wordt onthuld dat deze niet de avondmaalskelk is waarin het bloed van Jezus Christus onder het kruis is opgevangen. Hoogleraar religieuze symboliek Robert Langdon en cryptologe Sophie Neveu ontdekken daarentegen dat achter dit symbool een groot geheim van de christelijke kerk schuil gaat. Zij komen op het spoor van hun ontdekking als gevolg van de moord op conservator Jacques Saunière in het Louvre. Deze liet een raadselachtige boodschap achter voor zijn dood en dat brengt hen naar het schilderij van het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci. Dit blijkt codes te bevatten die duiden op een geheim rond Maria Magdalena en Jezus, een mysterie waarvan de openbaring de kerk op haar grondvesten zou doen schudden. Daarom wordt op leven en dood gestreden tussen de kerkelijke organisatie Opus Dei en het geheime genootschap Priorij van Sion. Langdon, achtervolgd door de politie omdat ze hem van de moord verdenken, en Neveu geraken met Opus Dei in een wedren om de onthulling of vernietiging van het eeuwenoude geheim.
2018-09-14 12:46:24
De avonden van Gerard Reve
Een winterverhaal is de debuutroman van Gerard Reve, verschenen in 1947. Het verhaal beslaat tien dagen uit het leven van de 23-jarige kantoorklerk Frits van Egters in even zoveel hoofdstukken.
Samenvatting
Op zondagmorgen 22 december 1946 ontwaakt Frits van Egters om half acht in een etagewoning aan de Amsterdamse Schilderskade, waar hij samen met zijn ouders woont. Hij heeft net een nare droom gehad over een man met een bolhoed die het huis binnenkwam en ineens in een doodskist lag, die eerst dagenlang bleef staan waarna er bij het begraven van alles misging. Nadat Frits eerst een kleine wandeling heeft gemaakt, ontbijt hij samen met zijn ouders en bekijkt zichzelf vervolgens naakt in een paar spiegels. Frits" oudere en getrouwde broer Joop komt even op bezoek om een eetafspraak af te zeggen. Frits wijst Joop op zijn hoofd, dat al begint te kalen. Na het avondeten bezoekt Frits een van zijn oude vrienden, Louis Spanjaard, die zich in tegenstelling tot Frits non-conformistisch gedraagt. Frits informeert naar Louis" zwakke gezondheid en de twee vertellen elkaar enkele even bizarre als lugubere verhalen. Weer thuisgekomen stelt Frits vast dat de dag zinloos voorbij is gegaan, nadat hij overdag verschillende malen op zijn horloge heeft gekeken. Die nacht heeft Frits alweer een nare droom, ditmaal over krijtwitte mensen met uitpuilende ogen en kreeftenscharen in plaats van armen.
Op maandag 23 december komt Frits om half vijf terug van zijn werk, vervuld van naargeestige gedachten. Na het eten bezoekt hij zijn broer Joop en diens vrouw Ina, waarna de drie naar een reünie gaan van het Berendsgymnasium dat Joop wel heeft afgemaakt en Frits niet. Frits voelt zich hierom "de mislukte", en tijdens de reünie houdt hij zich uit schaamte afzijdig tegenover zijn vroegere schoolgenoten. Weer thuisgekomen bekijkt Frits vol afkeer zijn oude schoolboeken. Hij valt daarna in slaap en droomt over een witte zwaan die het op zijn leven gemunt heeft, wat hem echter in zijn droom totaal onverschillig laat.
Op dinsdag 24 december koopt Frits "s middags in een goedkope fietsenwinkel een bord en beker van aluminium voor Hansje, het kind van zijn vriend Jaap Elderer en diens vrouw Joosje dat die dag zijn eerste verjaardag viert. Wanneer Frits bij het huis van de Elderers aankomt, treft hij daar alleen Joosje en haar tante Stien aan. Hij raakt met hen in gesprek en op een gegeven ogenblik gaat het over kanker. Frits noemt dit een "mooie, machtige ziekte". Even later arriveert ook Joosjes moeder, mevrouw Mosveld. Het valt Frits op dat moeder en dochter er precies hetzelfde uitzien en even oud zouden kunnen zijn. Vervolgens noemt hij de schreiende Hansje "een kreng van een kind" en zegt dat de zenuwen van het kind wel verkeerd zullen zijn gegroeid, waardoor het niet lang zal leven. Even later arriveert ook Jaap. Frits raakt met hem in gesprek over Jaaps beginnende kaalhoofdigheid en andere lichamelijke gebreken zoals bochels en blindheid. Nadat Frits naar huis en naar bed is gegaan, droomt hij dat hij voor een onbekend huis staat en in de verte iets dat op een stoomwals lijkt hoort aankomen. Hij vlucht het huis in, maar het ding blijft hem ook daar achtervolgen. Badend in het zweet wordt Frits wakker.
Op woensdagmorgen 25 december is er in het huis van Frits en zijn ouders van enige kerstsfeer geen sprake. Frits staat pas om half elf op en klaagt tegen zijn moeder dat zijn gekookte ei koud is geworden. Nadat Frits" ouders naar een bevriende familie zijn gegaan, belt een zekere Lande aan, die vermoedt te zijn bestolen door een wederzijdse kennis van hemzelf en Frits, Maurits Duivenis. Nadat Frits weer alleen is, urineert hij uit verveling in de kachel en verbaast zich vervolgens over de stank. Vervolgens steekt hij met een lucifer een pissebed die over het plafond loopt in brand. Op bijna datzelfde moment komt Louis Spanjaard binnen. Frits vertelt Louis hoe hij als kind allerlei kleine dieren (insecten, spinnen, kikkers, vissen) martelde. De twee besluiten vervolgens samen naar de film De Zevende Sluier in de bioscoop Princeps te gaan. Ze gaan er te voet heen en met de tram terug, en vervolgens gaan ze bij Frits" ouders eten. "s Avonds gaat Frits op bezoek bij een andere vriend, Walter Graafse. Walter speelt op zijn piano een partita van Johann Sebastian Bach. Frits vindt zowel het instrument als de muziek prachtig, maar Walters zus geeft een stevige berisping omdat de vrouw van de bovenbuurman op sterven ligt en de muziek dus zeer hinderlijk is. Frits begint vervolgens over het zeer goede gehoor dat stervenden vaak hebben. Die nacht kan Frits - nadat hij eerst flarden van een ruzie tussen zijn ouders heeft opgevangen - bijna niet slapen. Hij heeft weer allerlei wilde dromen en probeert de volgende ochtend zich veelal waargebeurde gruwelijke verhalen die hij vroeger eens heeft gehoord, voor de geest te halen, om maar niet opnieuw in slaap te vallen.
Op donderdag 26 december verlaten Frits" ouders - na een ongezellig ontbijt in ruziesfeer - ieder apart het huis. Frits blijft alleen achter. Hij vindt de sleutel van de zolder, die zijn moeder de vorige dag kwijt was, half gesmolten terug in de kachel. Hij luistert op de radio eerst naar een concert van Bach en besluit vervolgens een stukje te gaan lopen. Onderweg naar de stad komt hij Maurits Duivenis tegen. Maurits vertelt Frits dat hij het gestolen geld aan Lande heeft teruggegeven en verwijt hem tevens zijn loslippigheid. Ook biedt hij Frits een "geruilde" jas te koop aan, maar Frits vindt dit niet koosjer. Frits merkt ook op dat Maurits zijn haar maar slecht verzorgt. "s Avonds gaat Frits na eerst een paar uur bij de kachel te hebben gezeten, op bezoek bij een andere vriend, de boekenverzamelaar Viktor Poort, die inwoont bij het getrouwde paar Herman en Lydia. Frits en Viktor vertellen elkaar wat korte en rare verhalen en Frits heeft het ook even over de problemen tussen zijn ouders. Victor zegt dat hij Frits" ouders erg aardig vindt. Ook geeft hij Frits een psychiatrisch handboek boek te leen, De kleine zenuwlijder. De volgende morgen heeft Frits een erotische droom, waarin hij Lydia"s ontblote dij ziet.
Op vrijdag 27 december komt Frits "s middags van zijn werk, waar hij even op een prettige manier aan zijn schooltijd werd herinnerd toen de lichten vanwege zware bewolking midden op de dag aan moesten; de sombere sfeer deed de laatste uren op school sterker contrasteren met de overgang naar vrije dagen. Vervolgens besluit Frits om twee kaartjes voor de avondfilm in de bioscoop te kopen. Hij vraagt eerst Victor en dan Louis om mee te gaan, maar beiden hebben die avond geen tijd. Bij de bioscoop treft Frits Maurits die op zoek is naar een plek voor de ingang, en gaat dan maar samen met hem naar de film kijken, hoewel hij dit niet geweldig vindt. Maurits vertelt Frits dat hij de jas inmiddels heeft doorverkocht.
Op zaterdagavond 28 december gaat Frits samen met Jaap, Joosje en Victor naar een nachtclub. Frits en Jaap bezatten zich en Frits begint te praten over mensen die tijdens de Hongerwinter geregeld bij zijn ouders kwamen eten. Ook heeft hij het over de fouten en gebreken van de mensheid en God die alles ziet, maar niemand van de aanwezigen neemt hem echt serieus. Door een paar mensen op straat geholpen komt Frits "s avonds laat vermoeid en misselijk thuis, waar hij door zijn ouders wordt opgevangen, uitgekleed en naar bed gebracht. Hij prijst zijn beide ouders vanwege hun goedheid.
Op zondagmorgen 29 december wordt Frits wakker met een zware kater en een sterke braaklucht in zijn neus. In de woonkamer heeft hij een aanvaring met zijn ouders omdat ze vinden dat hij zich asociaal gedraagt. "s Avonds gaat hij op bezoek bij Bep Spanjaard, de alleenwonende zus van Louis. Op haar benen heeft Bep iets wat op eczeem lijkt, en Frits probeert haar aan te praten dat ze een zeer pijnlijke beenvliesontsteking zal krijgen. Bep leent Frits haar wollen knuffelkonijn en nodigt hem uit om de volgende dag samen met Eduard Hoogkamp, Jaap, Joosje en Louis naar de film De groene weiden te gaan. Die nacht droomt Frits dat hij spoedig zal verdrinken omdat hij in een vol water lopende kano zit.
Op maandag 30 december gaat Frits "s avonds naar het huis van Bep Spanjaard. De opa van Jaap is net begraven en samen met Jaap bespreekt Frits allerlei zaken die met de dood en begrafenissen te maken hebben, tot ongenoegen van de andere aanwezigen die het gezellig willen houden. Frits is ontroerd door de film, maar vindt het verachtelijk van zichzelf dat hij op een gegeven moment tranen in zijn ogen heeft. Die nacht droomt Frits over een lijk dat als postpakket bij hem thuis wordt afgeleverd. De dode is ongeveer even oud en groot als Frits zelf.
Op dinsdag 31 december is Frits vroeg klaar op kantoor. Op weg naar huis komt hij Maurits weer tegen, die in het zwembad schoenen en een jas heeft gestolen. Frits wenst hem geen gelukkig Nieuwjaar. Thuisgekomen doet hij een dutje en droomt dat hij in een fabriek onder de hamer van een aambeeld verpletterd dreigt te worden. Frits gaat "s avonds nog even langs bij Louis en merkt op dat die er niet goed uitziet. Weer thuisgekomen ontdekt Frits dat zijn moeder vruchtensap in plaats van echte wijn heeft gekocht, en dit vindt hij het ergste wat er is omdat iets duurs dus achteraf waardeloos blijkt; hij huilt er zelfs om. De rest van de avond denkt Frits voortdurend aan de voortschrijdende tijd. Direct na middernacht gaat hij naar zijn vrienden, die echter geen van allen thuis blijken te zijn. Op weg terug naar huis smeekt Frits in een gebed God om erbarmen met zijn ouders
Een winterverhaal is de debuutroman van Gerard Reve, verschenen in 1947. Het verhaal beslaat tien dagen uit het leven van de 23-jarige kantoorklerk Frits van Egters in even zoveel hoofdstukken.
Samenvatting
Op zondagmorgen 22 december 1946 ontwaakt Frits van Egters om half acht in een etagewoning aan de Amsterdamse Schilderskade, waar hij samen met zijn ouders woont. Hij heeft net een nare droom gehad over een man met een bolhoed die het huis binnenkwam en ineens in een doodskist lag, die eerst dagenlang bleef staan waarna er bij het begraven van alles misging. Nadat Frits eerst een kleine wandeling heeft gemaakt, ontbijt hij samen met zijn ouders en bekijkt zichzelf vervolgens naakt in een paar spiegels. Frits" oudere en getrouwde broer Joop komt even op bezoek om een eetafspraak af te zeggen. Frits wijst Joop op zijn hoofd, dat al begint te kalen. Na het avondeten bezoekt Frits een van zijn oude vrienden, Louis Spanjaard, die zich in tegenstelling tot Frits non-conformistisch gedraagt. Frits informeert naar Louis" zwakke gezondheid en de twee vertellen elkaar enkele even bizarre als lugubere verhalen. Weer thuisgekomen stelt Frits vast dat de dag zinloos voorbij is gegaan, nadat hij overdag verschillende malen op zijn horloge heeft gekeken. Die nacht heeft Frits alweer een nare droom, ditmaal over krijtwitte mensen met uitpuilende ogen en kreeftenscharen in plaats van armen.
Op maandag 23 december komt Frits om half vijf terug van zijn werk, vervuld van naargeestige gedachten. Na het eten bezoekt hij zijn broer Joop en diens vrouw Ina, waarna de drie naar een reünie gaan van het Berendsgymnasium dat Joop wel heeft afgemaakt en Frits niet. Frits voelt zich hierom "de mislukte", en tijdens de reünie houdt hij zich uit schaamte afzijdig tegenover zijn vroegere schoolgenoten. Weer thuisgekomen bekijkt Frits vol afkeer zijn oude schoolboeken. Hij valt daarna in slaap en droomt over een witte zwaan die het op zijn leven gemunt heeft, wat hem echter in zijn droom totaal onverschillig laat.
Op dinsdag 24 december koopt Frits "s middags in een goedkope fietsenwinkel een bord en beker van aluminium voor Hansje, het kind van zijn vriend Jaap Elderer en diens vrouw Joosje dat die dag zijn eerste verjaardag viert. Wanneer Frits bij het huis van de Elderers aankomt, treft hij daar alleen Joosje en haar tante Stien aan. Hij raakt met hen in gesprek en op een gegeven ogenblik gaat het over kanker. Frits noemt dit een "mooie, machtige ziekte". Even later arriveert ook Joosjes moeder, mevrouw Mosveld. Het valt Frits op dat moeder en dochter er precies hetzelfde uitzien en even oud zouden kunnen zijn. Vervolgens noemt hij de schreiende Hansje "een kreng van een kind" en zegt dat de zenuwen van het kind wel verkeerd zullen zijn gegroeid, waardoor het niet lang zal leven. Even later arriveert ook Jaap. Frits raakt met hem in gesprek over Jaaps beginnende kaalhoofdigheid en andere lichamelijke gebreken zoals bochels en blindheid. Nadat Frits naar huis en naar bed is gegaan, droomt hij dat hij voor een onbekend huis staat en in de verte iets dat op een stoomwals lijkt hoort aankomen. Hij vlucht het huis in, maar het ding blijft hem ook daar achtervolgen. Badend in het zweet wordt Frits wakker.
Op woensdagmorgen 25 december is er in het huis van Frits en zijn ouders van enige kerstsfeer geen sprake. Frits staat pas om half elf op en klaagt tegen zijn moeder dat zijn gekookte ei koud is geworden. Nadat Frits" ouders naar een bevriende familie zijn gegaan, belt een zekere Lande aan, die vermoedt te zijn bestolen door een wederzijdse kennis van hemzelf en Frits, Maurits Duivenis. Nadat Frits weer alleen is, urineert hij uit verveling in de kachel en verbaast zich vervolgens over de stank. Vervolgens steekt hij met een lucifer een pissebed die over het plafond loopt in brand. Op bijna datzelfde moment komt Louis Spanjaard binnen. Frits vertelt Louis hoe hij als kind allerlei kleine dieren (insecten, spinnen, kikkers, vissen) martelde. De twee besluiten vervolgens samen naar de film De Zevende Sluier in de bioscoop Princeps te gaan. Ze gaan er te voet heen en met de tram terug, en vervolgens gaan ze bij Frits" ouders eten. "s Avonds gaat Frits op bezoek bij een andere vriend, Walter Graafse. Walter speelt op zijn piano een partita van Johann Sebastian Bach. Frits vindt zowel het instrument als de muziek prachtig, maar Walters zus geeft een stevige berisping omdat de vrouw van de bovenbuurman op sterven ligt en de muziek dus zeer hinderlijk is. Frits begint vervolgens over het zeer goede gehoor dat stervenden vaak hebben. Die nacht kan Frits - nadat hij eerst flarden van een ruzie tussen zijn ouders heeft opgevangen - bijna niet slapen. Hij heeft weer allerlei wilde dromen en probeert de volgende ochtend zich veelal waargebeurde gruwelijke verhalen die hij vroeger eens heeft gehoord, voor de geest te halen, om maar niet opnieuw in slaap te vallen.
Op donderdag 26 december verlaten Frits" ouders - na een ongezellig ontbijt in ruziesfeer - ieder apart het huis. Frits blijft alleen achter. Hij vindt de sleutel van de zolder, die zijn moeder de vorige dag kwijt was, half gesmolten terug in de kachel. Hij luistert op de radio eerst naar een concert van Bach en besluit vervolgens een stukje te gaan lopen. Onderweg naar de stad komt hij Maurits Duivenis tegen. Maurits vertelt Frits dat hij het gestolen geld aan Lande heeft teruggegeven en verwijt hem tevens zijn loslippigheid. Ook biedt hij Frits een "geruilde" jas te koop aan, maar Frits vindt dit niet koosjer. Frits merkt ook op dat Maurits zijn haar maar slecht verzorgt. "s Avonds gaat Frits na eerst een paar uur bij de kachel te hebben gezeten, op bezoek bij een andere vriend, de boekenverzamelaar Viktor Poort, die inwoont bij het getrouwde paar Herman en Lydia. Frits en Viktor vertellen elkaar wat korte en rare verhalen en Frits heeft het ook even over de problemen tussen zijn ouders. Victor zegt dat hij Frits" ouders erg aardig vindt. Ook geeft hij Frits een psychiatrisch handboek boek te leen, De kleine zenuwlijder. De volgende morgen heeft Frits een erotische droom, waarin hij Lydia"s ontblote dij ziet.
Op vrijdag 27 december komt Frits "s middags van zijn werk, waar hij even op een prettige manier aan zijn schooltijd werd herinnerd toen de lichten vanwege zware bewolking midden op de dag aan moesten; de sombere sfeer deed de laatste uren op school sterker contrasteren met de overgang naar vrije dagen. Vervolgens besluit Frits om twee kaartjes voor de avondfilm in de bioscoop te kopen. Hij vraagt eerst Victor en dan Louis om mee te gaan, maar beiden hebben die avond geen tijd. Bij de bioscoop treft Frits Maurits die op zoek is naar een plek voor de ingang, en gaat dan maar samen met hem naar de film kijken, hoewel hij dit niet geweldig vindt. Maurits vertelt Frits dat hij de jas inmiddels heeft doorverkocht.
Op zaterdagavond 28 december gaat Frits samen met Jaap, Joosje en Victor naar een nachtclub. Frits en Jaap bezatten zich en Frits begint te praten over mensen die tijdens de Hongerwinter geregeld bij zijn ouders kwamen eten. Ook heeft hij het over de fouten en gebreken van de mensheid en God die alles ziet, maar niemand van de aanwezigen neemt hem echt serieus. Door een paar mensen op straat geholpen komt Frits "s avonds laat vermoeid en misselijk thuis, waar hij door zijn ouders wordt opgevangen, uitgekleed en naar bed gebracht. Hij prijst zijn beide ouders vanwege hun goedheid.
Op zondagmorgen 29 december wordt Frits wakker met een zware kater en een sterke braaklucht in zijn neus. In de woonkamer heeft hij een aanvaring met zijn ouders omdat ze vinden dat hij zich asociaal gedraagt. "s Avonds gaat hij op bezoek bij Bep Spanjaard, de alleenwonende zus van Louis. Op haar benen heeft Bep iets wat op eczeem lijkt, en Frits probeert haar aan te praten dat ze een zeer pijnlijke beenvliesontsteking zal krijgen. Bep leent Frits haar wollen knuffelkonijn en nodigt hem uit om de volgende dag samen met Eduard Hoogkamp, Jaap, Joosje en Louis naar de film De groene weiden te gaan. Die nacht droomt Frits dat hij spoedig zal verdrinken omdat hij in een vol water lopende kano zit.
Op maandag 30 december gaat Frits "s avonds naar het huis van Bep Spanjaard. De opa van Jaap is net begraven en samen met Jaap bespreekt Frits allerlei zaken die met de dood en begrafenissen te maken hebben, tot ongenoegen van de andere aanwezigen die het gezellig willen houden. Frits is ontroerd door de film, maar vindt het verachtelijk van zichzelf dat hij op een gegeven moment tranen in zijn ogen heeft. Die nacht droomt Frits over een lijk dat als postpakket bij hem thuis wordt afgeleverd. De dode is ongeveer even oud en groot als Frits zelf.
Op dinsdag 31 december is Frits vroeg klaar op kantoor. Op weg naar huis komt hij Maurits weer tegen, die in het zwembad schoenen en een jas heeft gestolen. Frits wenst hem geen gelukkig Nieuwjaar. Thuisgekomen doet hij een dutje en droomt dat hij in een fabriek onder de hamer van een aambeeld verpletterd dreigt te worden. Frits gaat "s avonds nog even langs bij Louis en merkt op dat die er niet goed uitziet. Weer thuisgekomen ontdekt Frits dat zijn moeder vruchtensap in plaats van echte wijn heeft gekocht, en dit vindt hij het ergste wat er is omdat iets duurs dus achteraf waardeloos blijkt; hij huilt er zelfs om. De rest van de avond denkt Frits voortdurend aan de voortschrijdende tijd. Direct na middernacht gaat hij naar zijn vrienden, die echter geen van allen thuis blijken te zijn. Op weg terug naar huis smeekt Frits in een gebed God om erbarmen met zijn ouders
2018-09-14 12:46:24
De aanslag is een roman van Harry Mulisch
over een aanslag tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland. De eerste druk is verschenen in 1982 bij uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam. Enkele maanden later waren al 200 000 exemplaren verkocht.
In 1986 is het boek verfilmd door regisseur Fons Rademakers. In de film speelden onder meer Derek de Lint, Marc van Uchelen, Monique van de Ven, Johnny Kraaykamp sr. en Huub van der Lubbe. De film kreeg in 1987 de Oscar voor beste niet-Engelstalige film en de Golden Globe voor de beste buitenlandse film. Verder won Kraaykamp sr. in 1986 het Gouden Kalf als beste acteur voor zijn rol.
Samenvatting
De hoofdpersoon is Anton Steenwijk. Aan het einde van de oorlog wordt een NSB"er, Fake Ploeg, neergeschoten voor het huis van zijn buren, die het lijk voor het huis van de Steenwijks slepen. Hierna steken de Duitsers het huis van de Steenwijks in brand en worden de ouders en broer van Anton geëxecuteerd. Hoewel Anton het ontkent, is hij de rest van zijn leven eigenlijk bezig met uitzoeken van wat er gebeurd is. Hij ontmoet de andere mensen die ermee te maken hebben: Karin Korteweg, Cor Takes (gebaseerd op Jan Bonekamp) en Truus Coster (gebaseerd op Hannie Schaft).
De aanslag is geschreven in 5 episodes die plaatsvinden tussen 1945 en 1981. De familie Steenwijk woont in 1945 aan de rand van Haarlem in een van de vier huizen aan een kade, hun huis is genaamd ‘Buitenrust’. Het gezin bestaat uit meneer en mevrouw Steenwijk en de kinderen Peter en Anton. Naast hun huis, woont aan de linkerkant de familie Beumer en aan de rechterkant wonen meneer Korteweg en zijn dochter Karin, maar ook het echtpaar Aarts. De hoofdpersoon is Anton Steenwijk, die in 1945 twaalf jaar oud is.
Op een avond in januari 1945 zit het gezin Steenwijk in de huiskamer te mens-erger-je-nieten, als ze plotseling opgeschrikt worden door schoten. Fake Ploeg, een NSB"er, is doodgeschoten; zijn lijk ligt op de stoep bij de buren. Kort na de schoten komen meneer Korteweg en Karin naar buiten en leggen het dode lichaam voor het huis van Steenwijk. Antons broer Peter wil het lijk gaan terugleggen, maar al snel arriveren de Duitsers, waardoor Peter moet vluchten. Antons huis wordt in brand gestoken door de Duitsers en Anton wordt meegenomen naar een politiebureau in Heemstede. Hij weet niet wat er met zijn ouders en zijn broer is gebeurd. Anton brengt de nacht door in een van de cellen, samen met een vrouw. Als hij haar vertelt wat er gebeurd is, reageert ze heftig. Anton wordt de volgende dag naar zijn oom en tante in Amsterdam gebracht. Hier groeit hij op.
Na zijn middelbare school gaat hij studeren en wordt hij anesthesist. Nog tijdens zijn studie komt hij, na het bezoek aan een feestje van een medestudent in Haarlem, weer op de kade waar hij vroeger woonde. Als hij voor de open plek staat waar vroeger zijn huis stond, nodigt mevrouw Beumer hem uit om binnen te komen. Tijdens dat gesprek hoort hij dat er een monument is opgericht op de plek waar vroeger de aanslag had plaatsgevonden. Ook wordt hem verteld hoe zijn ouders afgeslacht zijn op een gruwelijke manier. Op het monument vindt hij de namen van zijn ouders, maar niet de naam van zijn broer Peter, die niet als gegijzelde gezien werd. De volgende episode speelt zich af in een jaar waarin veel gebeurtenissen plaatsvinden die met het communisme te maken hebben. Tijdens een demonstratie komt hij vlak voor zijn huis in contact met Fake Ploeg jr., de zoon van de vermoorde Fake Ploeg. Anton nodigt hem bij hem uit en binnen vertellen ze elkaar wat hen beiden is overkomen. Fake vertelt dat hij geen verschil ziet tussen de dood van zijn eigen vader en dood van Antons ouders. Hij vond ze allemaal onschuldig. Zijn vader had wat betreft de communisten gelijk gehad: wat ze nu hoorden zei hij toen ook al en hij was tenslotte vermoord door de communisten, die vlak voor het eind van de oorlog nog een daad wilden stellen.
In 1966, in de volgende episode, is Anton inmiddels zes jaar getrouwd. Hij heeft zijn vrouw Saskia de Graaff in Londen leren kennen en was meteen verliefd. Haar vader was toentertijd ambassadeur in Athene, maar is nu gepensioneerd. Anton en Saskia hebben een dochter, Sandra. Tijdens de begrafenis van een vriend van Antons schoonvader, in een dorp ten noorden van Amsterdam, maakt Anton kennis met verschillende oude vrienden van zijn schoonvader en met diverse oud-verzetsmensen. Ze zijn anticommunistisch en nog steeds antifascistisch. Voor hen zijn de gebeurtenissen tijdens de oorlog nog steeds actueel.
Op de begrafenis hoort hij hoe iemand beschrijft hoe hij een ander had doodgeschoten tijdens het voorbijfietsen. Het komt overeen met de aanslag die Anton heeft meegemaakt en het blijkt inderdaad over Fake Ploeg te gaan. De man heet Cor Takes en hij vraagt aan Anton of hij weet waarom meneer Korteweg en Karin het lijk van Ploeg niet voor het huis van de andere buren hadden gelegd. Anton weet niet waarom. Opeens vertelt Cor dat ze met z"n tweeën waren: hij en een vriendin. Anton begrijpt opeens dat dát de vrouw was geweest die hij in de politiecel had ontmoet. Voor Cor is het een grote verrassing dat Anton haar heeft gekend. Van Cor verneemt Anton dat ze Truus Coster heette. Drie weken voor de bevrijding is zij geëxecuteerd. Als hij thuis ligt bij te komen overdenkt hij wat hem allemaal is overkomen. Hij begrijpt dat hij toch een beeld heeft van hoe Truus eruit moet hebben gezien: ze moet heel erg op Saskia lijken en dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij op Saskia verliefd geworden is.
Anton zoekt Takes de volgende dag in Amsterdam op. Voor Takes is de oorlog nog lang niet afgelopen. Dit blijkt als hij een krantenartikel laat zien waarin staat dat het voormalig hoofd van Gestapo in Nederland: Willy Lages (één van de Vier van Breda) wegens ziekte is vrijgelaten. In een kamer hangt ook nog een kaart met daarop de oorlogsfronten ingetekend zoals die op het eind van de oorlog waren. Naast de kaart ziet Anton de foto van een vrouw; Truus. In Antons ogen is het Saskia, terwijl de vrouw op de foto helemaal niet op Saskia lijkt. Het is echter de blik in de ogen die op die van Saskia lijkt.
De laatste episode speelt zich af in 1981. Anton is inmiddels gescheiden van Saskia en getrouwd met Liesbeth. Hij heeft nu ook een zoon, Peter. Met Sandra is hij nog een keer bij het monument op de kade en op de begraafplaats in Haarlem geweest, bij het graf van Truus. Het boek eindigt met een ontmoeting tussen Anton en Karin Korteweg tijdens een demonstratie tegen de atoombewapening in Amsterdam. Van Karin hoort hij het laatste ontbrekende puzzelstuk: de reden dat Ploeg niet voor het huis van het (toch wel gehate) echtpaar Aarts werd gelegd was omdat daar Joden ondergedoken zaten. De familie Steenwijk heeft dat nooit geweten. Ook hebben ze het lijk verplaatst om de hagedissen van de heer Korteweg te sparen.
over een aanslag tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland. De eerste druk is verschenen in 1982 bij uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam. Enkele maanden later waren al 200 000 exemplaren verkocht.
In 1986 is het boek verfilmd door regisseur Fons Rademakers. In de film speelden onder meer Derek de Lint, Marc van Uchelen, Monique van de Ven, Johnny Kraaykamp sr. en Huub van der Lubbe. De film kreeg in 1987 de Oscar voor beste niet-Engelstalige film en de Golden Globe voor de beste buitenlandse film. Verder won Kraaykamp sr. in 1986 het Gouden Kalf als beste acteur voor zijn rol.
Samenvatting
De hoofdpersoon is Anton Steenwijk. Aan het einde van de oorlog wordt een NSB"er, Fake Ploeg, neergeschoten voor het huis van zijn buren, die het lijk voor het huis van de Steenwijks slepen. Hierna steken de Duitsers het huis van de Steenwijks in brand en worden de ouders en broer van Anton geëxecuteerd. Hoewel Anton het ontkent, is hij de rest van zijn leven eigenlijk bezig met uitzoeken van wat er gebeurd is. Hij ontmoet de andere mensen die ermee te maken hebben: Karin Korteweg, Cor Takes (gebaseerd op Jan Bonekamp) en Truus Coster (gebaseerd op Hannie Schaft).
De aanslag is geschreven in 5 episodes die plaatsvinden tussen 1945 en 1981. De familie Steenwijk woont in 1945 aan de rand van Haarlem in een van de vier huizen aan een kade, hun huis is genaamd ‘Buitenrust’. Het gezin bestaat uit meneer en mevrouw Steenwijk en de kinderen Peter en Anton. Naast hun huis, woont aan de linkerkant de familie Beumer en aan de rechterkant wonen meneer Korteweg en zijn dochter Karin, maar ook het echtpaar Aarts. De hoofdpersoon is Anton Steenwijk, die in 1945 twaalf jaar oud is.
Op een avond in januari 1945 zit het gezin Steenwijk in de huiskamer te mens-erger-je-nieten, als ze plotseling opgeschrikt worden door schoten. Fake Ploeg, een NSB"er, is doodgeschoten; zijn lijk ligt op de stoep bij de buren. Kort na de schoten komen meneer Korteweg en Karin naar buiten en leggen het dode lichaam voor het huis van Steenwijk. Antons broer Peter wil het lijk gaan terugleggen, maar al snel arriveren de Duitsers, waardoor Peter moet vluchten. Antons huis wordt in brand gestoken door de Duitsers en Anton wordt meegenomen naar een politiebureau in Heemstede. Hij weet niet wat er met zijn ouders en zijn broer is gebeurd. Anton brengt de nacht door in een van de cellen, samen met een vrouw. Als hij haar vertelt wat er gebeurd is, reageert ze heftig. Anton wordt de volgende dag naar zijn oom en tante in Amsterdam gebracht. Hier groeit hij op.
Na zijn middelbare school gaat hij studeren en wordt hij anesthesist. Nog tijdens zijn studie komt hij, na het bezoek aan een feestje van een medestudent in Haarlem, weer op de kade waar hij vroeger woonde. Als hij voor de open plek staat waar vroeger zijn huis stond, nodigt mevrouw Beumer hem uit om binnen te komen. Tijdens dat gesprek hoort hij dat er een monument is opgericht op de plek waar vroeger de aanslag had plaatsgevonden. Ook wordt hem verteld hoe zijn ouders afgeslacht zijn op een gruwelijke manier. Op het monument vindt hij de namen van zijn ouders, maar niet de naam van zijn broer Peter, die niet als gegijzelde gezien werd. De volgende episode speelt zich af in een jaar waarin veel gebeurtenissen plaatsvinden die met het communisme te maken hebben. Tijdens een demonstratie komt hij vlak voor zijn huis in contact met Fake Ploeg jr., de zoon van de vermoorde Fake Ploeg. Anton nodigt hem bij hem uit en binnen vertellen ze elkaar wat hen beiden is overkomen. Fake vertelt dat hij geen verschil ziet tussen de dood van zijn eigen vader en dood van Antons ouders. Hij vond ze allemaal onschuldig. Zijn vader had wat betreft de communisten gelijk gehad: wat ze nu hoorden zei hij toen ook al en hij was tenslotte vermoord door de communisten, die vlak voor het eind van de oorlog nog een daad wilden stellen.
In 1966, in de volgende episode, is Anton inmiddels zes jaar getrouwd. Hij heeft zijn vrouw Saskia de Graaff in Londen leren kennen en was meteen verliefd. Haar vader was toentertijd ambassadeur in Athene, maar is nu gepensioneerd. Anton en Saskia hebben een dochter, Sandra. Tijdens de begrafenis van een vriend van Antons schoonvader, in een dorp ten noorden van Amsterdam, maakt Anton kennis met verschillende oude vrienden van zijn schoonvader en met diverse oud-verzetsmensen. Ze zijn anticommunistisch en nog steeds antifascistisch. Voor hen zijn de gebeurtenissen tijdens de oorlog nog steeds actueel.
Op de begrafenis hoort hij hoe iemand beschrijft hoe hij een ander had doodgeschoten tijdens het voorbijfietsen. Het komt overeen met de aanslag die Anton heeft meegemaakt en het blijkt inderdaad over Fake Ploeg te gaan. De man heet Cor Takes en hij vraagt aan Anton of hij weet waarom meneer Korteweg en Karin het lijk van Ploeg niet voor het huis van de andere buren hadden gelegd. Anton weet niet waarom. Opeens vertelt Cor dat ze met z"n tweeën waren: hij en een vriendin. Anton begrijpt opeens dat dát de vrouw was geweest die hij in de politiecel had ontmoet. Voor Cor is het een grote verrassing dat Anton haar heeft gekend. Van Cor verneemt Anton dat ze Truus Coster heette. Drie weken voor de bevrijding is zij geëxecuteerd. Als hij thuis ligt bij te komen overdenkt hij wat hem allemaal is overkomen. Hij begrijpt dat hij toch een beeld heeft van hoe Truus eruit moet hebben gezien: ze moet heel erg op Saskia lijken en dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij op Saskia verliefd geworden is.
Anton zoekt Takes de volgende dag in Amsterdam op. Voor Takes is de oorlog nog lang niet afgelopen. Dit blijkt als hij een krantenartikel laat zien waarin staat dat het voormalig hoofd van Gestapo in Nederland: Willy Lages (één van de Vier van Breda) wegens ziekte is vrijgelaten. In een kamer hangt ook nog een kaart met daarop de oorlogsfronten ingetekend zoals die op het eind van de oorlog waren. Naast de kaart ziet Anton de foto van een vrouw; Truus. In Antons ogen is het Saskia, terwijl de vrouw op de foto helemaal niet op Saskia lijkt. Het is echter de blik in de ogen die op die van Saskia lijkt.
De laatste episode speelt zich af in 1981. Anton is inmiddels gescheiden van Saskia en getrouwd met Liesbeth. Hij heeft nu ook een zoon, Peter. Met Sandra is hij nog een keer bij het monument op de kade en op de begraafplaats in Haarlem geweest, bij het graf van Truus. Het boek eindigt met een ontmoeting tussen Anton en Karin Korteweg tijdens een demonstratie tegen de atoombewapening in Amsterdam. Van Karin hoort hij het laatste ontbrekende puzzelstuk: de reden dat Ploeg niet voor het huis van het (toch wel gehate) echtpaar Aarts werd gelegd was omdat daar Joden ondergedoken zaten. De familie Steenwijk heeft dat nooit geweten. Ook hebben ze het lijk verplaatst om de hagedissen van de heer Korteweg te sparen.
2018-09-14 12:46:24
Blauwe maandagen
is de debuutroman van de Nederlandse schrijver Arnon Grunberg. Het boek werd voor het eerst uitgegeven in 1994 bij Nijgh & Van Ditmar in Amsterdam.
Het is een sterk autobiografische roman, waarin onder andere de oorlogservaringen van Grunbergs ouders aan bod komen.
Het werd in Nederland bekroond in 1994 met de Anton Wachterprijs voor het beste debuut en in 1996 met het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut. Het boek werd vertaald naar het Engels, Duits, Deens, Italiaans, Frans, Spaans, Tsjechisch, Zweeds en Japans. Arnon Grunberg (officieel: Arnon Yasha Yves Grünberg, Amsterdam, 22 februari 1971) is een Nederlandse schrijver van joodse komaf. Hij schrijft meestal onder de naam Arnon Grunberg, maar maakte ook enige tijd gebruik van het heteroniem Marek van der Jagt. Van maandag 29 maart 2010 tot en met woensdag 16 mei 2018 schreef hij een dagelijkse column Voetnoot op de voorpagina van de Volkskrant.
Grunberg is afkomstig uit een gezin dat zwaar getraumatiseerd is door de Tweede Wereldoorlog. Zijn moeder Hannelore Grünberg-Klein (1927-2015) overleefde Auschwitz, waar ze naar eigen zeggen goed behandeld is. Zijn vader zat op talrijke adressen ondergedoken. Arnon Grunberg heeft één oudere zus, Maniou-Louise (1963). In 1982 emigreerde zijn zus naar Israël, waar zij inmiddels met haar gezin in een nederzetting nabij Ramallah een strikt orthodoxe levensstijl volgt. Grunberg zelf zwoer aan het eind van zijn puberteit elke vorm van religie af. Grunberg volgde het Amsterdamse Vossius Gymnasium, maar werd in 1988 van school verwijderd nadat hij voor de tweede keer was blijven zitten. Daarna werkte hij onder meer als jongste bediende bij een apotheek en als bordenwasser.
De jonge Grunberg wilde acteur worden. In 1989 speelde hij de hoofdrol in een film van de Nederlandse filmer Cyrus Frisch. In 1989, op de set van diens korte speelfilmkomedie "De kut van Maria", besefte hij dat acteerwerk niet zo leuk was als hij hoopte. Hij kon niet tegen de strakke schema"s, de drukte en de vele mensen om hem heen.
Voordat hij in 1994 doorbrak als schrijver, had hij een kleine uitgeverij, Kasimir. In 1991 kreeg hij een toneelschrijfopdracht van het Amsterdams Fonds voor de Kunsten.
Op 23-jarige leeftijd debuteerde Grunberg bij Nijgh & Van Ditmar met Blauwe maandagen, een sterk autobiografische roman, waarin onder andere de oorlogservaringen van zijn ouders aan bod komen. Het boek werd een internationaal succes: in Nederland werd het bekroond met de Anton Wachterprijs voor het beste debuut en het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut. Het werd vertaald naar het Engels, Duits, Deens, Italiaans, Frans, Spaans, Tsjechisch, Zweeds en Japans. Met zijn tweede roman, Figuranten (1997), bevestigde hij zijn talent, alhoewel de ontvangst van deze roman minder enthousiast was dan bij Blauwe Maandagen. Meteen liet Grunberg zijn polemische karakter zien; na een negatieve recensie van Hans Goedkoop in de NRC dreigde Grunberg zijn medewerking aan de krant te staken zolang Goedkoop voor de krant mocht blijven schrijven. Uiteindelijk trok Grunberg zelf dit dreigement in.
is de debuutroman van de Nederlandse schrijver Arnon Grunberg. Het boek werd voor het eerst uitgegeven in 1994 bij Nijgh & Van Ditmar in Amsterdam.
Het is een sterk autobiografische roman, waarin onder andere de oorlogservaringen van Grunbergs ouders aan bod komen.
Het werd in Nederland bekroond in 1994 met de Anton Wachterprijs voor het beste debuut en in 1996 met het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut. Het boek werd vertaald naar het Engels, Duits, Deens, Italiaans, Frans, Spaans, Tsjechisch, Zweeds en Japans. Arnon Grunberg (officieel: Arnon Yasha Yves Grünberg, Amsterdam, 22 februari 1971) is een Nederlandse schrijver van joodse komaf. Hij schrijft meestal onder de naam Arnon Grunberg, maar maakte ook enige tijd gebruik van het heteroniem Marek van der Jagt. Van maandag 29 maart 2010 tot en met woensdag 16 mei 2018 schreef hij een dagelijkse column Voetnoot op de voorpagina van de Volkskrant.
Grunberg is afkomstig uit een gezin dat zwaar getraumatiseerd is door de Tweede Wereldoorlog. Zijn moeder Hannelore Grünberg-Klein (1927-2015) overleefde Auschwitz, waar ze naar eigen zeggen goed behandeld is. Zijn vader zat op talrijke adressen ondergedoken. Arnon Grunberg heeft één oudere zus, Maniou-Louise (1963). In 1982 emigreerde zijn zus naar Israël, waar zij inmiddels met haar gezin in een nederzetting nabij Ramallah een strikt orthodoxe levensstijl volgt. Grunberg zelf zwoer aan het eind van zijn puberteit elke vorm van religie af. Grunberg volgde het Amsterdamse Vossius Gymnasium, maar werd in 1988 van school verwijderd nadat hij voor de tweede keer was blijven zitten. Daarna werkte hij onder meer als jongste bediende bij een apotheek en als bordenwasser.
De jonge Grunberg wilde acteur worden. In 1989 speelde hij de hoofdrol in een film van de Nederlandse filmer Cyrus Frisch. In 1989, op de set van diens korte speelfilmkomedie "De kut van Maria", besefte hij dat acteerwerk niet zo leuk was als hij hoopte. Hij kon niet tegen de strakke schema"s, de drukte en de vele mensen om hem heen.
Voordat hij in 1994 doorbrak als schrijver, had hij een kleine uitgeverij, Kasimir. In 1991 kreeg hij een toneelschrijfopdracht van het Amsterdams Fonds voor de Kunsten.
Op 23-jarige leeftijd debuteerde Grunberg bij Nijgh & Van Ditmar met Blauwe maandagen, een sterk autobiografische roman, waarin onder andere de oorlogservaringen van zijn ouders aan bod komen. Het boek werd een internationaal succes: in Nederland werd het bekroond met de Anton Wachterprijs voor het beste debuut en het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut. Het werd vertaald naar het Engels, Duits, Deens, Italiaans, Frans, Spaans, Tsjechisch, Zweeds en Japans. Met zijn tweede roman, Figuranten (1997), bevestigde hij zijn talent, alhoewel de ontvangst van deze roman minder enthousiast was dan bij Blauwe Maandagen. Meteen liet Grunberg zijn polemische karakter zien; na een negatieve recensie van Hans Goedkoop in de NRC dreigde Grunberg zijn medewerking aan de krant te staken zolang Goedkoop voor de krant mocht blijven schrijven. Uiteindelijk trok Grunberg zelf dit dreigement in.
2018-09-10 08:41:47
Jovana
Uta Danella
De jonge Jovana lijkt geboren aan de donkere kant van het leven: haar moeder stierf vroeg, haar stiefmoeder leeft haar af en haar eerste liefde, Peter, laat haar achter om een ??ander te trouwen. Jovana wil een einde aan haar leven maken - maar dan ontmoet ze de directeur Steffen, die het fascinerende, trieste meisje niet kan vergeten en haar talent herkent. Met de hulp van Steffens wordt de onopvallende Jovana een succesvolle actrice. Vanaf het begin hebben zowel Steffen als Jovana het gevoel dat ze meer verbonden zijn dan professionele interesses. Jovana kon eindelijk gelukkig zijn. Aan de kant van Steffens ervaart Jovana meer geluk dan ze ooit had gedroomd. Maar de gelukzalige uren worden gestolen, want haar geliefde Steffen is van een andere ...
Uta Danella
De jonge Jovana lijkt geboren aan de donkere kant van het leven: haar moeder stierf vroeg, haar stiefmoeder leeft haar af en haar eerste liefde, Peter, laat haar achter om een ??ander te trouwen. Jovana wil een einde aan haar leven maken - maar dan ontmoet ze de directeur Steffen, die het fascinerende, trieste meisje niet kan vergeten en haar talent herkent. Met de hulp van Steffens wordt de onopvallende Jovana een succesvolle actrice. Vanaf het begin hebben zowel Steffen als Jovana het gevoel dat ze meer verbonden zijn dan professionele interesses. Jovana kon eindelijk gelukkig zijn. Aan de kant van Steffens ervaart Jovana meer geluk dan ze ooit had gedroomd. Maar de gelukzalige uren worden gestolen, want haar geliefde Steffen is van een andere ...
2018-09-10 08:41:47
Tuinfluiter trilogie
Jos van Manen - Pieters
Wie kent niet de verhalen van het gezin Van Herewaarden: Marion en Reinier en zijn dochter Inge en hun zoon Reinier?
Het blije leven van jonge Marion Verkerk die in En de tuinfluiter zingt Reinier van Herewaarden ontmoet en met hem trouwt.
In deel twee, Een nest vol tuinfluiters, is de zomer van hun leven aangebroken als er een stamhouder wordt geboren.
Wantrouwen, dood en verdriet brengt zorgen in het slotdeel Als de tuinfluiter zwijgt… De spanning bereikt een climax!
Jos van Manen - Pieters
Wie kent niet de verhalen van het gezin Van Herewaarden: Marion en Reinier en zijn dochter Inge en hun zoon Reinier?
Het blije leven van jonge Marion Verkerk die in En de tuinfluiter zingt Reinier van Herewaarden ontmoet en met hem trouwt.
In deel twee, Een nest vol tuinfluiters, is de zomer van hun leven aangebroken als er een stamhouder wordt geboren.
Wantrouwen, dood en verdriet brengt zorgen in het slotdeel Als de tuinfluiter zwijgt… De spanning bereikt een climax!
2018-09-10 08:41:47
2018-09-10 08:41:47
Sense and Sensibility (Gevoel en verstand)
is de eerste, in 1811 anoniem uitgegeven roman van de Engelse schrijfster Jane Austen. Het verhaal is gebaseerd op de briefroman Elinor and Marianne die ze wellicht al in 1795, op 19-jarige leeftijd, schreef. Het vertelt het verhaal van de zusters Dashwood, Elinor en Marianne. In het boek beschrijft Austen een milieu (Engelse landadel) waarin niet alleen vrouwen, maar ook mannen het slachtoffer kunnen zijn van regels over familiebanden, eigendommen en het huwelijk. De titel verwijst naar de verschillende wijze waarop de hoofdpersonages tegen hun situatie aankijken: Elinor Dashwood baseert zich op gezond verstand (sense) en haar jongere zus Marianne gaat in eerste instantie meer uit van haar gevoel (sensibility).
Mr. en Mrs. Dashwood wonen met hun drie dochters, Elinor, Marianne en Margaret, op hun landgoed, Norland Park. Als Mr. Dashwood komt te overlijden laat hij alles aan zijn zoon John Dashwood - van zijn eerste vrouw - na. John Dashwood belooft zijn vader dat hij goed voor zijn stiefmoeder en zijn drie halfzusjes zal zorgen, maar zijn vrouw, Fanny Dashwood, weet hem daarvan af te houden.
De weduwe Dashwood en haar drie dochters moeten dus verhuizen aangezien John Dashwood hun huis heeft geërfd, en zoeken naar een eigen huisje dat ze kunnen betalen maar toch een beetje ruim is. Ondertussen wonen Mr. en Mrs. John Dashwood al bij hen en logeert de broer van Fanny Dashwood, Mr. Edward Ferrars, er ook tijdelijk. Edward en Elinor raken erg op elkaar gesteld maar Fanny maakt Mrs. Dashwood duidelijk dat zij de twee liever niet met elkaar ziet trouwen.
Mrs. Dashwood krijgt van haar neef Sir John Middleton een cottage aangeboden die redelijk ruim is en niet duur. Dat het ver van Norland is zou eerst een bezwaar zijn geweest voor Mrs. Dashwood, maar na het gesprek met Fanny over Elinor en Edward wil ze juist zo ver mogelijk weg. Ze besluit het aanbod te aanvaarden en ze vertrekken er zo snel mogelijk naartoe, dit tot verdriet van Elinor die met pijn in haar hart afscheid neemt van Edward Ferrars.
In hun nieuwe huis valt het een en ander tegen. Ze hebben door geldgebrek nog maar een paar bedienden, in tegenstelling tot het grotere aantal bedienden dat ze op Norland gewend waren. Ook is Sir John een man die, samen met zijn schoonmoeder Mrs. Jennings, ervan houdt om Elinor en Marianne tot vervelens toe te plagen. Ze plagen Elinor omdat ze vermoeden dat ze verliefd is, en proberen te vissen naar de naam van de gelukkige. Ondanks dit mogen de Dashwoods deze mensen erg. Een andere man die bij hen in de buurt woont, Colonel Brandon, is een goede vriend van Sir John. Hij wordt verliefd op Marianne, zodra hij haar ziet. Marianne heeft echter in eerste instantie absoluut geen aandacht voor hem, omdat ze hem veel te oud vindt.
Als Marianne tijdens een wandeling haar enkel verstuikt, wordt ze geholpen door Mr. Willoughby, een knappe, levendige jongeman tot wie ze zich direct aangetrokken voelt. Mr. Willoughby lijkt interesse te hebben in Marianne en ze brengen samen veel tijd door. Iedereen is ervan overtuigd dat zij van plan zijn om uiteindelijk te trouwen, maar dat valt flink tegen als Mr. Willoughby plotseling vertrekt.
Edward Ferrars komt een tijdje bij de familie Dashwood logeren maar zijn gedrag tegenover Elinor is anders dan dat het was in Norland. Later komt Elinor erachter dat Edward al vier jaar in het geheim verloofd is met Lucy Steele, een nichtje van Lady Middleton. Elinor is gebroken, maar laat dit aan niemand anders merken, in tegenstelling tot Marianne die na het vertrek van Willoughby naar Londen helemaal van slag is en zich dagen ongelukkig voelt en dit ook aan iedereen laat zien.
Elinor en Marianne worden uitgenodigd om met Mrs. Jennings naar Londen te gaan om daar de winter door te brengen, dit tot grote vreugde van Marianne, die hoopt Willoughby daar weer te zien. Willoughby beantwoordt echter geen van haar brieven. Ze voelt zich wanhopig maar geeft nog niet op. Als de dames Willoughby eenmaal weer ontmoet hebben op een feest, waar hij erg koel reageerde naar Marianne, komen ze erachter dat hij is verloofd met de rijke Miss Grey. Uiteindelijk blijkt de reden hiervoor dat hij is onterfd door zijn tante, omdat hij Miss Williams, de protegee van Colonel Brandon, zwanger gemaakt heeft en weigert met haar te trouwen. Omdat hij flinke schulden heeft en zijn riante leven niet op wil geven, trouwt hij met een rijke vrouw, in plaats van de arme Marianne.
Zodra de verloving van Edward en Lucy uitkomt onterft Mrs. Ferrars haar oudste zoon en geeft alles aan Mr. Robert Ferrars, haar jongste en favoriete zoon. En ondanks dat Edward allang niet meer van Lucy houdt, blijft hij zijn belofte aan haar trouw en verbreekt hij de verloving niet.
Op de terugweg naar huis krijgt Marianne een koortsaanval omdat ze te lang in de regen heeft gelopen. Mr. Willoughby komt zo snel hij kan naar Elinor om te informeren naar Marianne die op dat moment erg ziek is. Hij probeert zijn verleden aan Elinor uit te leggen in de hoop dat zij het begrijpen zal. Elinor krijgt medelijden met hem, maar kan het verleden niet ongedaan maken. Ondertussen vertelt Colonel Brandon aan Mrs. Dashwood dat hij van Marianne houdt en Mrs. Dashwood, op de hoogte van alles omtrent Willoughby, krijgt nieuwe hoop voor Marianne.
Marianne wordt weer beter en ze gaan terug naar Barton Cottage waar ze te horen krijgen dat Mr. Ferrars inmiddels getrouwd is met Lucy Steele. Elinor, die nog altijd probeerde te hopen dat hun verloving verbroken zou worden, verliest nu alle hoop en probeert zich erbij neer te leggen.
Als Edward al snel bij hen op bezoek komt, komen ze er tot hun verbazing achter dat hij niet degene is die getrouwd is met Lucy, maar dat de vrouw in kwestie zijn broer Robert (die Edwards fortuin had geërfd) liever had, dit tot grote vreugde van Elinor. Edward en Elinor verloven zich snel en trouwen kort daarna.
Uiteindelijk ontdekt Marianne dat ze meer voor Colonel Brandon is gaan voelen, dat zijn standvastige liefde meer waard is dan de aandacht van Willoughby, en ze trouwt met hem.
is de eerste, in 1811 anoniem uitgegeven roman van de Engelse schrijfster Jane Austen. Het verhaal is gebaseerd op de briefroman Elinor and Marianne die ze wellicht al in 1795, op 19-jarige leeftijd, schreef. Het vertelt het verhaal van de zusters Dashwood, Elinor en Marianne. In het boek beschrijft Austen een milieu (Engelse landadel) waarin niet alleen vrouwen, maar ook mannen het slachtoffer kunnen zijn van regels over familiebanden, eigendommen en het huwelijk. De titel verwijst naar de verschillende wijze waarop de hoofdpersonages tegen hun situatie aankijken: Elinor Dashwood baseert zich op gezond verstand (sense) en haar jongere zus Marianne gaat in eerste instantie meer uit van haar gevoel (sensibility).
Mr. en Mrs. Dashwood wonen met hun drie dochters, Elinor, Marianne en Margaret, op hun landgoed, Norland Park. Als Mr. Dashwood komt te overlijden laat hij alles aan zijn zoon John Dashwood - van zijn eerste vrouw - na. John Dashwood belooft zijn vader dat hij goed voor zijn stiefmoeder en zijn drie halfzusjes zal zorgen, maar zijn vrouw, Fanny Dashwood, weet hem daarvan af te houden.
De weduwe Dashwood en haar drie dochters moeten dus verhuizen aangezien John Dashwood hun huis heeft geërfd, en zoeken naar een eigen huisje dat ze kunnen betalen maar toch een beetje ruim is. Ondertussen wonen Mr. en Mrs. John Dashwood al bij hen en logeert de broer van Fanny Dashwood, Mr. Edward Ferrars, er ook tijdelijk. Edward en Elinor raken erg op elkaar gesteld maar Fanny maakt Mrs. Dashwood duidelijk dat zij de twee liever niet met elkaar ziet trouwen.
Mrs. Dashwood krijgt van haar neef Sir John Middleton een cottage aangeboden die redelijk ruim is en niet duur. Dat het ver van Norland is zou eerst een bezwaar zijn geweest voor Mrs. Dashwood, maar na het gesprek met Fanny over Elinor en Edward wil ze juist zo ver mogelijk weg. Ze besluit het aanbod te aanvaarden en ze vertrekken er zo snel mogelijk naartoe, dit tot verdriet van Elinor die met pijn in haar hart afscheid neemt van Edward Ferrars.
In hun nieuwe huis valt het een en ander tegen. Ze hebben door geldgebrek nog maar een paar bedienden, in tegenstelling tot het grotere aantal bedienden dat ze op Norland gewend waren. Ook is Sir John een man die, samen met zijn schoonmoeder Mrs. Jennings, ervan houdt om Elinor en Marianne tot vervelens toe te plagen. Ze plagen Elinor omdat ze vermoeden dat ze verliefd is, en proberen te vissen naar de naam van de gelukkige. Ondanks dit mogen de Dashwoods deze mensen erg. Een andere man die bij hen in de buurt woont, Colonel Brandon, is een goede vriend van Sir John. Hij wordt verliefd op Marianne, zodra hij haar ziet. Marianne heeft echter in eerste instantie absoluut geen aandacht voor hem, omdat ze hem veel te oud vindt.
Als Marianne tijdens een wandeling haar enkel verstuikt, wordt ze geholpen door Mr. Willoughby, een knappe, levendige jongeman tot wie ze zich direct aangetrokken voelt. Mr. Willoughby lijkt interesse te hebben in Marianne en ze brengen samen veel tijd door. Iedereen is ervan overtuigd dat zij van plan zijn om uiteindelijk te trouwen, maar dat valt flink tegen als Mr. Willoughby plotseling vertrekt.
Edward Ferrars komt een tijdje bij de familie Dashwood logeren maar zijn gedrag tegenover Elinor is anders dan dat het was in Norland. Later komt Elinor erachter dat Edward al vier jaar in het geheim verloofd is met Lucy Steele, een nichtje van Lady Middleton. Elinor is gebroken, maar laat dit aan niemand anders merken, in tegenstelling tot Marianne die na het vertrek van Willoughby naar Londen helemaal van slag is en zich dagen ongelukkig voelt en dit ook aan iedereen laat zien.
Elinor en Marianne worden uitgenodigd om met Mrs. Jennings naar Londen te gaan om daar de winter door te brengen, dit tot grote vreugde van Marianne, die hoopt Willoughby daar weer te zien. Willoughby beantwoordt echter geen van haar brieven. Ze voelt zich wanhopig maar geeft nog niet op. Als de dames Willoughby eenmaal weer ontmoet hebben op een feest, waar hij erg koel reageerde naar Marianne, komen ze erachter dat hij is verloofd met de rijke Miss Grey. Uiteindelijk blijkt de reden hiervoor dat hij is onterfd door zijn tante, omdat hij Miss Williams, de protegee van Colonel Brandon, zwanger gemaakt heeft en weigert met haar te trouwen. Omdat hij flinke schulden heeft en zijn riante leven niet op wil geven, trouwt hij met een rijke vrouw, in plaats van de arme Marianne.
Zodra de verloving van Edward en Lucy uitkomt onterft Mrs. Ferrars haar oudste zoon en geeft alles aan Mr. Robert Ferrars, haar jongste en favoriete zoon. En ondanks dat Edward allang niet meer van Lucy houdt, blijft hij zijn belofte aan haar trouw en verbreekt hij de verloving niet.
Op de terugweg naar huis krijgt Marianne een koortsaanval omdat ze te lang in de regen heeft gelopen. Mr. Willoughby komt zo snel hij kan naar Elinor om te informeren naar Marianne die op dat moment erg ziek is. Hij probeert zijn verleden aan Elinor uit te leggen in de hoop dat zij het begrijpen zal. Elinor krijgt medelijden met hem, maar kan het verleden niet ongedaan maken. Ondertussen vertelt Colonel Brandon aan Mrs. Dashwood dat hij van Marianne houdt en Mrs. Dashwood, op de hoogte van alles omtrent Willoughby, krijgt nieuwe hoop voor Marianne.
Marianne wordt weer beter en ze gaan terug naar Barton Cottage waar ze te horen krijgen dat Mr. Ferrars inmiddels getrouwd is met Lucy Steele. Elinor, die nog altijd probeerde te hopen dat hun verloving verbroken zou worden, verliest nu alle hoop en probeert zich erbij neer te leggen.
Als Edward al snel bij hen op bezoek komt, komen ze er tot hun verbazing achter dat hij niet degene is die getrouwd is met Lucy, maar dat de vrouw in kwestie zijn broer Robert (die Edwards fortuin had geërfd) liever had, dit tot grote vreugde van Elinor. Edward en Elinor verloven zich snel en trouwen kort daarna.
Uiteindelijk ontdekt Marianne dat ze meer voor Colonel Brandon is gaan voelen, dat zijn standvastige liefde meer waard is dan de aandacht van Willoughby, en ze trouwt met hem.
2018-09-10 08:41:47
De eetclub
is een roman van Saskia Noort uit 2004. Het boek werd genomineerd voor de Gouden Strop en er zijn tot op heden meer dan 500.000 exemplaren van verkocht. In de tweeënzestigste druk uit 2013 wordt deel 2 van De eetclub aangekondigd met als titel: Debet.
Verhaal[bewerken]
De tien hoofdpersonen staan vermeld op de rouwadvertentie van Evert Hubertus Struyk:
Evert Struyk, (12 juni 1957-15 januari 2002). Hij bezit een winkelketen van sportzaken en is getrouwd met Babette. Ze hebben 2 zoontjes Beau en Luuk.
Angela en Kees Bijlsma. Laatstgenoemde heeft een kleine horecaketen. Samen hebben ze drie kinderen, Lotte Daan en Joep.
Hanneke Lemstra en Ivo Smit. Hanneke is binnenhuisarchitecte en Ivo accountant. Ivo is tevens zakelijk de rechterhand van Simon. Ze hebben 2 dochters, Mees en Anna. Kort na het overlijden van Evert valt Hanneke te pletter vanaf het balkon van een Amsterdams hotel. Hanneke en Evert hadden een relatie.
Patricia en Simon Vogel. Simon heeft zich via een marktkraam, sekslijnen en onroerend goed opgewerkt tot een zakenman uit de Quote 500. Ze hebben samen 3 zoons, Thom, Thies en Thieu.
Karen van der Maden en Michel Brouwers. Karen heeft een bedrijfje aan huis en Michel is een succesvolle tv-producent. Ze hebben 2 dochters, Annabelle en Sophie. Karen vertelt het boek aan de lezers en is tevens het hoofdpersonage.
Op een koude winteravond gaat een kapitale villa in vlammen op. Evert Struyk, gelukkig getrouwd, vader van twee kinderen en succesvol zakenman, komt daarbij om het leven. Zijn vrouw en kinderen weten ternauwernood te ontsnappen.
De vriendinnenclub, "de eetclub", is geschokt en verbijsterd. Karen vangt haar vriendin Babette bij haar thuis op, maar al spoedig komt zij tot de ontdekking dat de vriendschappen binnen de eetclub niet zo onvoorwaardelijk zijn als zij leken. Langzaam maar zeker wordt het voor Karen duidelijk dat bepaalde mensen belang hebben gehad bij de dood van Evert. Langzaamaan wordt het geheimvolle zwijgen ontmaskerd. Terwijl het Karen duidelijk wordt dat Simon de mannen in zijn financiële netten heeft verstrikt, blijken ook de vrouwen van de eetclub onweerstaanbaar door hem te worden aangetrokken. Politieagente Dorien Jager heeft een persoonlijke vendetta met Simon en is er getuige van dat in een motel te Akersloot één vrouw als enige steeds tot het uiterste bereid is geweest.
Aan het begin van het boek is Karen met Michel uit het onveilige Amsterdam gevlucht naar het veilig geachte kunstenaarsdorp Bergen. Aan het eind van het boek verlaten ze met hun 2 kinderen opgelucht hun tijdelijke woonplaats voor een villa in Blaricum.
is een roman van Saskia Noort uit 2004. Het boek werd genomineerd voor de Gouden Strop en er zijn tot op heden meer dan 500.000 exemplaren van verkocht. In de tweeënzestigste druk uit 2013 wordt deel 2 van De eetclub aangekondigd met als titel: Debet.
Verhaal[bewerken]
De tien hoofdpersonen staan vermeld op de rouwadvertentie van Evert Hubertus Struyk:
Evert Struyk, (12 juni 1957-15 januari 2002). Hij bezit een winkelketen van sportzaken en is getrouwd met Babette. Ze hebben 2 zoontjes Beau en Luuk.
Angela en Kees Bijlsma. Laatstgenoemde heeft een kleine horecaketen. Samen hebben ze drie kinderen, Lotte Daan en Joep.
Hanneke Lemstra en Ivo Smit. Hanneke is binnenhuisarchitecte en Ivo accountant. Ivo is tevens zakelijk de rechterhand van Simon. Ze hebben 2 dochters, Mees en Anna. Kort na het overlijden van Evert valt Hanneke te pletter vanaf het balkon van een Amsterdams hotel. Hanneke en Evert hadden een relatie.
Patricia en Simon Vogel. Simon heeft zich via een marktkraam, sekslijnen en onroerend goed opgewerkt tot een zakenman uit de Quote 500. Ze hebben samen 3 zoons, Thom, Thies en Thieu.
Karen van der Maden en Michel Brouwers. Karen heeft een bedrijfje aan huis en Michel is een succesvolle tv-producent. Ze hebben 2 dochters, Annabelle en Sophie. Karen vertelt het boek aan de lezers en is tevens het hoofdpersonage.
Op een koude winteravond gaat een kapitale villa in vlammen op. Evert Struyk, gelukkig getrouwd, vader van twee kinderen en succesvol zakenman, komt daarbij om het leven. Zijn vrouw en kinderen weten ternauwernood te ontsnappen.
De vriendinnenclub, "de eetclub", is geschokt en verbijsterd. Karen vangt haar vriendin Babette bij haar thuis op, maar al spoedig komt zij tot de ontdekking dat de vriendschappen binnen de eetclub niet zo onvoorwaardelijk zijn als zij leken. Langzaam maar zeker wordt het voor Karen duidelijk dat bepaalde mensen belang hebben gehad bij de dood van Evert. Langzaamaan wordt het geheimvolle zwijgen ontmaskerd. Terwijl het Karen duidelijk wordt dat Simon de mannen in zijn financiële netten heeft verstrikt, blijken ook de vrouwen van de eetclub onweerstaanbaar door hem te worden aangetrokken. Politieagente Dorien Jager heeft een persoonlijke vendetta met Simon en is er getuige van dat in een motel te Akersloot één vrouw als enige steeds tot het uiterste bereid is geweest.
Aan het begin van het boek is Karen met Michel uit het onveilige Amsterdam gevlucht naar het veilig geachte kunstenaarsdorp Bergen. Aan het eind van het boek verlaten ze met hun 2 kinderen opgelucht hun tijdelijke woonplaats voor een villa in Blaricum.
2018-08-31 12:26:35
Rebecca
Daphne du Maurier
is een thrillerroman van de Engelse auteur Dame Daphne du Maurier . Rebecca , een bestseller, verkocht tussen zijn publicatie in 1938 en 1965 2.291.313 exemplaren en het boek is nooit uitverkocht. De roman wordt vooral herinnerd voor het personage mevrouw Danvers , het fictieve landgoed Manderley en de openingszin:
"Gisteravond droomde ik dat ik weer naar Manderley ging.
Terwijl ze werkte als begeleider van een rijke Amerikaanse vrouw op vakantie in Monte Carlo , maakt de naamloze verteller, een naïeve jonge vrouw van begin 20, kennis met een rijke Engelsman, George Fortescue Maximilian (Maxim) de Winter, een 42-jarige oude weduwnaar. Na veertien dagen verkering, stemt ze ermee in met hem te trouwen en vergezelt hem na de bruiloft en de huwelijksreis naar zijn landhuis in Cornwall, het prachtige landgoed van West Country , Manderley.
Mevrouw Danvers, de sinistere huishoudster, was zeer toegewijd aan de eerste mevrouw de Winter, Rebecca, die stierf bij een bootongeluk ongeveer een jaar voordat Maxim en de tweede mevrouw de Winter elkaar ontmoetten. Ze probeert de nieuwe mevrouw de Winter voortdurend psychologisch te ondermijnen en op subtiele wijze aan haar te suggereren dat ze nooit de schoonheid, stedelijkheid en charme zal bereiken die haar voorganger bezat. Telkens als de nieuwe mevrouw de Winter probeert bij Manderley veranderingen aan te brengen, beschrijft mevrouw Danvers hoe Rebecca het leidde toen ze nog leefde. Elke keer dat mevrouw Danvers dit doet, impliceert zij dat de nieuwe mevrouw de Winter niet over de ervaring en kennis beschikt die nodig zijn voor het runnen van een belangrijke nalatenschap. Gekoeuvreerd door de imposante manier van mevrouw Danvers, en de andere leden van de onwrikbare eerbied van de West-Country samenleving voor Rebecca, raakt de nieuwe meesteres geïsoleerd.
Ze is er snel van overtuigd dat Maxim spijt heeft van zijn onstuimige besluit om met haar te trouwen en is nog steeds erg verliefd op de schijnbaar perfecte Rebecca. Het hoogtepunt vindt plaats tijdens de jaarlijkse kostuumbal van Manderley. Mevrouw Danvers manipuleert de hoofdrolspeler in het dragen van een replica van de jurk in een portret van een van de voormalige bewoners van het huis - hetzelfde kostuum gedragen door Rebecca tot veel toejuiching kort voor haar dood. De verteller laat een drummer haar entree aankondigen met de naam van de dame in het portret: Caroline de Winter. Wanneer de verteller Maxim de jurk laat zien, wordt hij heel boos op haar en beveelt haar om te veranderen.
Kort na de bal onthult mevrouw Danvers haar minachting voor de tweede mevrouw de Winter, in de overtuiging dat ze Rebecca probeert te vervangen, en onthult haar diepe, ongezonde obsessie met de dode vrouw. Mevrouw Danvers probeert mevrouw de Winter zelfmoord te plegen door haar aan te moedigen uit het raam te springen. Ze wordt echter op het laatste moment gedwarsboomd door de overlast veroorzaakt door een scheepswrak in de buurt. Een duiker die de staat van de scheepsromp van het schip onderzoekt, ontdekt ook de overblijfselen van Rebecca"s zeilboot, met haar afgebroken lichaam nog aan boord.
Deze ontdekking zorgt ervoor dat Maxim de waarheid opbiecht aan de tweede mevrouw de Winter. Hij vertelt haar dat zijn huwelijk met Rebecca niets anders was dan een schijnvertoning: hoe vanaf de allereerste dag hadden man en vrouw een hekel aan elkaar. Rebecca, onthult Maxim, was een wrede en zelfzuchtige vrouw die iedereen om haar heen manipuleerde om haar te geloven dat ze de perfecte vrouw en een toonbeeld van deugd was. Ze hoonde herhaaldelijk Maxim met smerige verhalen over haar talloze liefdesaffaires. In de nacht van haar dood vertelde ze Maxim dat ze zwanger was van andermans kind, dat ze zou opvoeden onder het voorwendsel dat het Maxim"s was en dat hij machteloos zou zijn om haar tegen te houden . In woede had hij haar door het hart geschoten en vervolgens haar lichaam verwijderd door het in haar boot te plaatsen en het op zee te laten zinken. De tweede mevrouw de Winter denkt weinig aan de moordbelijdenis van Maxim, maar is opgelucht om te horen dat Maxim altijd van haar houdt en nooit van Rebecca.
De boot van Rebecca wordt opgevoed en er wordt ontdekt dat deze opzettelijk is gezonken. Een onderzoek vraagt ??zelfmoord. Rebecca"s eerste neef en geliefde, Jack Favell, probeert Maxim echter te chanteren en beweert bewijs te hebben dat Rebecca zelfmoord niet had kunnen plegen op basis van een briefje dat ze hem had gestuurd op de avond dat ze stierf.
Het is bekend dat Rebecca vlak voor haar dood een afspraak had gehad met een dokter Baker in Londen, vermoedelijk om haar zwangerschap te bevestigen. Wanneer de dokter wordt gevonden, onthult hij dat Rebecca aan kanker had geleden en binnen een paar maanden zou zijn overleden. Bovendien kon ze, vanwege de misvorming van haar baarmoeder, nooit zwanger zijn geweest. Maxim gaat ervan uit dat Rebecca, wetende dat ze zou sterven, hem manipuleerde om haar snel te vermoorden. Mevrouw Danvers had na het onderzoek gezegd dat Rebecca niets vreesde behalve sterven aan een slepende dood.
Maxim voelt een groot gevoel van onheil en dringt erop aan om de hele nacht door te rijden om terug te keren naar Manderley. Voordat hij echter in het zicht van het huis komt, is het duidelijk door een gloed aan de horizon en aswolken die in de as staan ??dat het in vuur en vlam staat.
Hoofdpersonages
De verteller / de tweede mevrouw de Winter : een timide, naïeve, burgerlijke vrouw van begin twintig, die graag tekent. Noch de eerste noch de meisjesnaam van de verteller wordt onthuld. Ze wordt aangeduid als "mijn vrouw", mevrouw de Winter, "mijn lief", enzovoort. De enige keer dat ze wordt voorgesteld met een naam is tijdens een gekostumeerd bal, waarin ze zich verkleed als een wintervoorouder en wordt geïntroduceerd als "Caroline de Winter", hoewel dit duidelijk niet haar eigen naam is. Ze ondertekent haar naam als "Mevr. M. de Winter", met de initial van Maxim. In het begin van de roman ontvangt ze een brief en merkt op dat haar naam correct is gespeld, wat "iets ongewoons" is, wat suggereert dat haar naam ongebruikelijk, vreemd of complex is. Terwijl hij haar hofmakerij geeft, compliment haar haar op haar "mooie en ongebruikelijke naam". Ondanks haar verlegenheid rijpt ze geleidelijk aan door de roman heen, weigert om nog langer slachtoffer te zijn van Rebecca"s fantoomachtige invloed en wordt een sterke, assertieve vrouw in haar eigen recht.
Maximiliaan "Maxim" de Winter : De gereserveerde, niet-emotionele eigenaar van Manderley. Hij trouwt met zijn nieuwe vrouw na een korte verkering, maar toont na het huwelijk weinig genegenheid voor haar. Emotioneel geteisterd door zijn traumatische huwelijk met Rebecca, zijn afstand tot zijn nieuwe vrouw doet haar vrezen dat hij zijn huwelijk met haar betreurt en is nog steeds gebroken van hart over Rebecca"s dood. Maxim vermoordde Rebecca in een blinde woede nadat ze hem over de rand duwde met haar leugen dat ze het kind van een van haar geliefden droeg en hem zou dwingen het op te voeden als het zijne. Hij onthult uiteindelijk aan zijn nieuwe vrouw dat hij wel van haar houdt, maar pas nadat een aantal maanden van het huwelijk zijn verstreken. Zijn volledige naam wordt treffend onthuld, door Jack Favell, als George Fortescue Maximilian de Winter.
Mevrouw Danvers : De koude, enge, overheersende huishoudster van Manderley. Danvers was Rebecca"s gezinsmeisje toen ze een kind was en heeft jaren bij haar gewoond. Ze is ongezond geobsedeerd door Rebecca en bewaart Rebecca"s geheugen. Ze kwalijk de nieuwe mevrouw de Winter, ervan overtuigd dat ze probeert "Rebecca"s plaats te nemen." Ze probeert het huwelijk te vernietigen, maar haar pogingen mislukken en dienen alleen om Maxim en zijn nieuwe vrouw dichter bij elkaar te brengen. Nadat haar plan is geruïneerd, brandt mevrouw Danvers Manderley blijkbaar op de grond, verkiest het te vernietigen dan Maxim toestemming te geven om zijn huis te delen met een andere geliefde en vrouw. Ze krijgt de bijnaam Danny , afgeleid van haar achternaam; haar voornaam was onbekend of onbelangrijk, maar in het vervolg van Sally Beauman «Rebecca"s Tale» werd gezegd dat het Edith was .
Rebecca de Winter : Het onzichtbare, overleden titulair personage, dat al minder dan een jaar dood is. Een beroemde schoonheid, en aan de oppervlakte een toegewijde vrouw en perfecte gastvrouw, Rebecca was eigenlijk een dwangmatige leugenaar en een openlijke promiscue vrouw die haar man Maxim kwelde met lugubere verhalen over haar non-stopzaken. Haar slepende aanwezigheid overweldigt Manderley en domineert de bezoekers, het personeel en de nieuwe mevrouw de Winter. Door dialoog wordt langzaam onthuld dat Rebecca alle tekenen van een psychopaat bezat: gewoon liegen, oppervlakkige charme, deskundige manipulatie, geen geweten en geen spijt. Er werd ook onthuld dat ze enigszins sadistisch was - Danvers vertelt een verhaal over Rebecca, tijdens haar tienerjaren, terwijl ze wreed een paard ranselde tot het bloedde. In de filmaanpassing uit 1940 werd gezegd dat haar meisjesnaam Hildreth was .
Daphne du Maurier
is een thrillerroman van de Engelse auteur Dame Daphne du Maurier . Rebecca , een bestseller, verkocht tussen zijn publicatie in 1938 en 1965 2.291.313 exemplaren en het boek is nooit uitverkocht. De roman wordt vooral herinnerd voor het personage mevrouw Danvers , het fictieve landgoed Manderley en de openingszin:
"Gisteravond droomde ik dat ik weer naar Manderley ging.
Terwijl ze werkte als begeleider van een rijke Amerikaanse vrouw op vakantie in Monte Carlo , maakt de naamloze verteller, een naïeve jonge vrouw van begin 20, kennis met een rijke Engelsman, George Fortescue Maximilian (Maxim) de Winter, een 42-jarige oude weduwnaar. Na veertien dagen verkering, stemt ze ermee in met hem te trouwen en vergezelt hem na de bruiloft en de huwelijksreis naar zijn landhuis in Cornwall, het prachtige landgoed van West Country , Manderley.
Mevrouw Danvers, de sinistere huishoudster, was zeer toegewijd aan de eerste mevrouw de Winter, Rebecca, die stierf bij een bootongeluk ongeveer een jaar voordat Maxim en de tweede mevrouw de Winter elkaar ontmoetten. Ze probeert de nieuwe mevrouw de Winter voortdurend psychologisch te ondermijnen en op subtiele wijze aan haar te suggereren dat ze nooit de schoonheid, stedelijkheid en charme zal bereiken die haar voorganger bezat. Telkens als de nieuwe mevrouw de Winter probeert bij Manderley veranderingen aan te brengen, beschrijft mevrouw Danvers hoe Rebecca het leidde toen ze nog leefde. Elke keer dat mevrouw Danvers dit doet, impliceert zij dat de nieuwe mevrouw de Winter niet over de ervaring en kennis beschikt die nodig zijn voor het runnen van een belangrijke nalatenschap. Gekoeuvreerd door de imposante manier van mevrouw Danvers, en de andere leden van de onwrikbare eerbied van de West-Country samenleving voor Rebecca, raakt de nieuwe meesteres geïsoleerd.
Ze is er snel van overtuigd dat Maxim spijt heeft van zijn onstuimige besluit om met haar te trouwen en is nog steeds erg verliefd op de schijnbaar perfecte Rebecca. Het hoogtepunt vindt plaats tijdens de jaarlijkse kostuumbal van Manderley. Mevrouw Danvers manipuleert de hoofdrolspeler in het dragen van een replica van de jurk in een portret van een van de voormalige bewoners van het huis - hetzelfde kostuum gedragen door Rebecca tot veel toejuiching kort voor haar dood. De verteller laat een drummer haar entree aankondigen met de naam van de dame in het portret: Caroline de Winter. Wanneer de verteller Maxim de jurk laat zien, wordt hij heel boos op haar en beveelt haar om te veranderen.
Kort na de bal onthult mevrouw Danvers haar minachting voor de tweede mevrouw de Winter, in de overtuiging dat ze Rebecca probeert te vervangen, en onthult haar diepe, ongezonde obsessie met de dode vrouw. Mevrouw Danvers probeert mevrouw de Winter zelfmoord te plegen door haar aan te moedigen uit het raam te springen. Ze wordt echter op het laatste moment gedwarsboomd door de overlast veroorzaakt door een scheepswrak in de buurt. Een duiker die de staat van de scheepsromp van het schip onderzoekt, ontdekt ook de overblijfselen van Rebecca"s zeilboot, met haar afgebroken lichaam nog aan boord.
Deze ontdekking zorgt ervoor dat Maxim de waarheid opbiecht aan de tweede mevrouw de Winter. Hij vertelt haar dat zijn huwelijk met Rebecca niets anders was dan een schijnvertoning: hoe vanaf de allereerste dag hadden man en vrouw een hekel aan elkaar. Rebecca, onthult Maxim, was een wrede en zelfzuchtige vrouw die iedereen om haar heen manipuleerde om haar te geloven dat ze de perfecte vrouw en een toonbeeld van deugd was. Ze hoonde herhaaldelijk Maxim met smerige verhalen over haar talloze liefdesaffaires. In de nacht van haar dood vertelde ze Maxim dat ze zwanger was van andermans kind, dat ze zou opvoeden onder het voorwendsel dat het Maxim"s was en dat hij machteloos zou zijn om haar tegen te houden . In woede had hij haar door het hart geschoten en vervolgens haar lichaam verwijderd door het in haar boot te plaatsen en het op zee te laten zinken. De tweede mevrouw de Winter denkt weinig aan de moordbelijdenis van Maxim, maar is opgelucht om te horen dat Maxim altijd van haar houdt en nooit van Rebecca.
De boot van Rebecca wordt opgevoed en er wordt ontdekt dat deze opzettelijk is gezonken. Een onderzoek vraagt ??zelfmoord. Rebecca"s eerste neef en geliefde, Jack Favell, probeert Maxim echter te chanteren en beweert bewijs te hebben dat Rebecca zelfmoord niet had kunnen plegen op basis van een briefje dat ze hem had gestuurd op de avond dat ze stierf.
Het is bekend dat Rebecca vlak voor haar dood een afspraak had gehad met een dokter Baker in Londen, vermoedelijk om haar zwangerschap te bevestigen. Wanneer de dokter wordt gevonden, onthult hij dat Rebecca aan kanker had geleden en binnen een paar maanden zou zijn overleden. Bovendien kon ze, vanwege de misvorming van haar baarmoeder, nooit zwanger zijn geweest. Maxim gaat ervan uit dat Rebecca, wetende dat ze zou sterven, hem manipuleerde om haar snel te vermoorden. Mevrouw Danvers had na het onderzoek gezegd dat Rebecca niets vreesde behalve sterven aan een slepende dood.
Maxim voelt een groot gevoel van onheil en dringt erop aan om de hele nacht door te rijden om terug te keren naar Manderley. Voordat hij echter in het zicht van het huis komt, is het duidelijk door een gloed aan de horizon en aswolken die in de as staan ??dat het in vuur en vlam staat.
Hoofdpersonages
De verteller / de tweede mevrouw de Winter : een timide, naïeve, burgerlijke vrouw van begin twintig, die graag tekent. Noch de eerste noch de meisjesnaam van de verteller wordt onthuld. Ze wordt aangeduid als "mijn vrouw", mevrouw de Winter, "mijn lief", enzovoort. De enige keer dat ze wordt voorgesteld met een naam is tijdens een gekostumeerd bal, waarin ze zich verkleed als een wintervoorouder en wordt geïntroduceerd als "Caroline de Winter", hoewel dit duidelijk niet haar eigen naam is. Ze ondertekent haar naam als "Mevr. M. de Winter", met de initial van Maxim. In het begin van de roman ontvangt ze een brief en merkt op dat haar naam correct is gespeld, wat "iets ongewoons" is, wat suggereert dat haar naam ongebruikelijk, vreemd of complex is. Terwijl hij haar hofmakerij geeft, compliment haar haar op haar "mooie en ongebruikelijke naam". Ondanks haar verlegenheid rijpt ze geleidelijk aan door de roman heen, weigert om nog langer slachtoffer te zijn van Rebecca"s fantoomachtige invloed en wordt een sterke, assertieve vrouw in haar eigen recht.
Maximiliaan "Maxim" de Winter : De gereserveerde, niet-emotionele eigenaar van Manderley. Hij trouwt met zijn nieuwe vrouw na een korte verkering, maar toont na het huwelijk weinig genegenheid voor haar. Emotioneel geteisterd door zijn traumatische huwelijk met Rebecca, zijn afstand tot zijn nieuwe vrouw doet haar vrezen dat hij zijn huwelijk met haar betreurt en is nog steeds gebroken van hart over Rebecca"s dood. Maxim vermoordde Rebecca in een blinde woede nadat ze hem over de rand duwde met haar leugen dat ze het kind van een van haar geliefden droeg en hem zou dwingen het op te voeden als het zijne. Hij onthult uiteindelijk aan zijn nieuwe vrouw dat hij wel van haar houdt, maar pas nadat een aantal maanden van het huwelijk zijn verstreken. Zijn volledige naam wordt treffend onthuld, door Jack Favell, als George Fortescue Maximilian de Winter.
Mevrouw Danvers : De koude, enge, overheersende huishoudster van Manderley. Danvers was Rebecca"s gezinsmeisje toen ze een kind was en heeft jaren bij haar gewoond. Ze is ongezond geobsedeerd door Rebecca en bewaart Rebecca"s geheugen. Ze kwalijk de nieuwe mevrouw de Winter, ervan overtuigd dat ze probeert "Rebecca"s plaats te nemen." Ze probeert het huwelijk te vernietigen, maar haar pogingen mislukken en dienen alleen om Maxim en zijn nieuwe vrouw dichter bij elkaar te brengen. Nadat haar plan is geruïneerd, brandt mevrouw Danvers Manderley blijkbaar op de grond, verkiest het te vernietigen dan Maxim toestemming te geven om zijn huis te delen met een andere geliefde en vrouw. Ze krijgt de bijnaam Danny , afgeleid van haar achternaam; haar voornaam was onbekend of onbelangrijk, maar in het vervolg van Sally Beauman «Rebecca"s Tale» werd gezegd dat het Edith was .
Rebecca de Winter : Het onzichtbare, overleden titulair personage, dat al minder dan een jaar dood is. Een beroemde schoonheid, en aan de oppervlakte een toegewijde vrouw en perfecte gastvrouw, Rebecca was eigenlijk een dwangmatige leugenaar en een openlijke promiscue vrouw die haar man Maxim kwelde met lugubere verhalen over haar non-stopzaken. Haar slepende aanwezigheid overweldigt Manderley en domineert de bezoekers, het personeel en de nieuwe mevrouw de Winter. Door dialoog wordt langzaam onthuld dat Rebecca alle tekenen van een psychopaat bezat: gewoon liegen, oppervlakkige charme, deskundige manipulatie, geen geweten en geen spijt. Er werd ook onthuld dat ze enigszins sadistisch was - Danvers vertelt een verhaal over Rebecca, tijdens haar tienerjaren, terwijl ze wreed een paard ranselde tot het bloedde. In de filmaanpassing uit 1940 werd gezegd dat haar meisjesnaam Hildreth was .
2018-08-31 12:26:35
Beekman en Beekman (1949) is de titel van een streekroman geschreven door Toon Kortooms.
Het verhaal volgt de lotgevallen van de tweeling Mathieu (Matje) en Hein (Heintje) Beekman uit de Peel en van hun vriend Hendrik van Ham, van hun jeugd tot hun jong volwassenheid in een tijd rond de Tweede Wereldoorlog.
Bij een herdruk in 1976 verschenen er met medewerking van de Deurnese beeldend kunstenaar en illustrator Henk Kneepkens voor het eerst zwart-wittekeningen in dit boek.
Volgens uitgeverij Gottmer werden van dit boek meer dan twee miljoen exemplaren verkocht. Dat zou het tot de best verkochte roman in Nederland ooit maken.
2018-08-25 12:28:58
Vijftig tinten grijs (in het Engels: Fifty Shades of Grey) is een erotische roman van de Britse schrijfster E.L. James, pseudoniem van Erika Leonard. Het boek werd na publicatie in 2011 een internationale bestseller en is het eerste deel van een drieluik. De andere delen heten Vijftig tinten donkerder (Fifty Shades Darker) en Vijftig tinten vrij (Fifty Shades Freed). Begin 2013 waren er in Nederland al meer dan 1,5 miljoen exemplaren van verkocht, wereldwijd ruim 60 miljoen
Het verhaal speelt zich af in de Amerikaanse stad Seattle en gaat over de net afgestudeerde Anastasia Steele die een seksuele relatie krijgt met de jonge zakenman Christian Grey. Christian en Anastasia onderhandelen over de inhoud van een bdsm-contract waarin staat dat Christian haar mag onderwerpen in sadomasochistische rollenspellen.
Christian Grey is emotioneel beschadigd waardoor hij niet meer op een normale manier intimiteit kan beleven. Daarnaast is hij bang om op welk moment dan ook de controle los te laten. Sm is voor hem een manier om zich zelf niet te veel bloot te hoeven geven en ook nog volledig in controle te blijven.
De titel verwijst naar de verschillende, vaak ruwe, stemmingen en onverwachte stemmingswisselingen van Christian Grey die de hoofdpersoon gaandeweg leert kennen.
Het verhaal speelt zich af in de Amerikaanse stad Seattle en gaat over de net afgestudeerde Anastasia Steele die een seksuele relatie krijgt met de jonge zakenman Christian Grey. Christian en Anastasia onderhandelen over de inhoud van een bdsm-contract waarin staat dat Christian haar mag onderwerpen in sadomasochistische rollenspellen.
Christian Grey is emotioneel beschadigd waardoor hij niet meer op een normale manier intimiteit kan beleven. Daarnaast is hij bang om op welk moment dan ook de controle los te laten. Sm is voor hem een manier om zich zelf niet te veel bloot te hoeven geven en ook nog volledig in controle te blijven.
De titel verwijst naar de verschillende, vaak ruwe, stemmingen en onverwachte stemmingswisselingen van Christian Grey die de hoofdpersoon gaandeweg leert kennen.
2018-08-24 22:39:23
Duizend schitterende zonnen -Khaled Hosseini
Net als de eerste roman van Hosseini, “De Vliegeraar”is deze roman een psychologische roman. Deze nieuwe gaat vooral over de geschiedenis van Afghanistan gekoppeld aan het levensverhaal van twee vrouwen.
De flaptekst
Na het overweldigende succes van De vliegeraar slaagt Khaled Hosseini er opnieuw in zijn lezers grenzeloos te boeien met de hartverscheurende roman Duizend schitterende zonnen.
Duizend schitterende zonnen is een fascinerende kroniek van dertig jaar Afghaanse geschiedenis gezien door de ogen van twee vrouwen. Een diep ontroerend verhaal over familie, vriendschap, geloof en de verlossing die de liefde uiteindelijk biedt.
Mariam en Laila zijn twee zeer verschillende vrouwen, maar in het door oorlog geteisterde Afghanistan komen hun paden toch samen. De ongeschoolde Mariam is vijftien jaar wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere schoenverkoper Rasheed in Kabul.
Bijna twintig jaar later ontmoeten de twee vrouwen elkaar wanneer de ouders van de beeldschone Laila om het leven komen bij een raketaanval. Laila raakt zwaargewond en wordt door Rasheed uit het puin gehaald. Hij neemt haar mee naar huis uit zelfzuchtige overwegingen: hij wil met haar trouwen in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kon geven. In eerste instantie overheerst de achterdocht en jaloezie tussen de twee vrouwen, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Ondanks de beklemmende situatie zetten Mariam en Laila alles op alles om in deze hel te overleven.
Net als de eerste roman van Hosseini, “De Vliegeraar”is deze roman een psychologische roman. Deze nieuwe gaat vooral over de geschiedenis van Afghanistan gekoppeld aan het levensverhaal van twee vrouwen.
De flaptekst
Na het overweldigende succes van De vliegeraar slaagt Khaled Hosseini er opnieuw in zijn lezers grenzeloos te boeien met de hartverscheurende roman Duizend schitterende zonnen.
Duizend schitterende zonnen is een fascinerende kroniek van dertig jaar Afghaanse geschiedenis gezien door de ogen van twee vrouwen. Een diep ontroerend verhaal over familie, vriendschap, geloof en de verlossing die de liefde uiteindelijk biedt.
Mariam en Laila zijn twee zeer verschillende vrouwen, maar in het door oorlog geteisterde Afghanistan komen hun paden toch samen. De ongeschoolde Mariam is vijftien jaar wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere schoenverkoper Rasheed in Kabul.
Bijna twintig jaar later ontmoeten de twee vrouwen elkaar wanneer de ouders van de beeldschone Laila om het leven komen bij een raketaanval. Laila raakt zwaargewond en wordt door Rasheed uit het puin gehaald. Hij neemt haar mee naar huis uit zelfzuchtige overwegingen: hij wil met haar trouwen in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kon geven. In eerste instantie overheerst de achterdocht en jaloezie tussen de twee vrouwen, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Ondanks de beklemmende situatie zetten Mariam en Laila alles op alles om in deze hel te overleven.
2018-08-24 22:27:23
Gouden jaren -Annegreet van Bergen
Gouden jaren vertelt het verhaal van de ongekende naoorlogse groei die ons leven op alle fronten heeft veranderd. De wekelijkse teil werd een dagelijkse douche, het papieren loonzakje een digitale bankrekening en de boterham met tevredenheid een broodje gezond. Vertrouwde beroepen verdwenen, nieuwe deden hun intrede. Wie had er in de jaren vijftig al gehoord van mondhygiëniste of activiteitenbegeleider?
Gouden jaren staat vol met herkenbare anekdotes, scherpe observaties en schitterende foto’s. Het laat zien hoe compleet anders ons leven er een halve eeuw geleden uitzag en dat we rijker zijn geworden dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden.
2018-08-23 17:28:49
The Catcher in the Rye.- J.D. Salinger
The Catcher in the Rye is een roman van de Amerikaanse schrijver J.D. Salinger. Het boek verscheen in de Verenigde Staten in 1951. In het Nederlands werd het aanvankelijk gepubliceerd onder de titel Puber, later als De vanger in het graan.
Het boek was zeer controversieel vanwege het grove taalgebruik en de vrije behandeling van seks en prostitutie. Dat was in de jaren 50 erg omstreden. Verder is het boek controversieel omdat het verscheidene mensen zou hebben aangezet tot het plegen van misdaden.
Het verhaal staat symbool voor de moeilijke overgang van de jeugd naar de volwassen wereld, het hoofdthema van het boek.
Holden Caulfield is een zestienjarige, kritische en depressieve jongen uit New York die erg in de knoop zit met zichzelf. De verteller, Holden, zit op school in een internaat Pencey Prep, maar hij wordt weggestuurd omdat zijn schoolresultaten niet goed genoeg zijn. Na een ruzie met zijn kamergenoot besluit Holden om "s nachts al vroegtijdig te vertrekken en weg te sluipen uit school. Hij kan echter nog niet naar huis, omdat zijn ouders nog niet door de school ingelicht zijn dat hij van school gestuurd wordt. Zo zwerft hij enkele dagen noodgedwongen rond in New York. In dit boek vertelt Holden wat er in die enkele dagen gebeurt, waaraan hij hierbij denkt en wat hij hierbij voelt. Het wordt een zoektocht naar zichzelf, een thuis en een manier om gelukkig te worden. Essentieel hierbij zijn de herhaaldelijke insinuaties over (de dreiging van) seksueel misbruik, onder andere in hoofdstuk 24. Zijn neerslachtigheid leidt uiteindelijk echter tot een soort zenuwinzinking. Uit het laatste hoofdstuk (26) blijkt dat Holden zijn verhaal vertelt vanuit een psychiatrische instelling. Hij sluit daar ook het boek af.
Mark Chapman had een exemplaar van dit boek bij zich toen hij John Lennon vermoordde. Het leidde tot hernieuwde speculaties dat het boek een slechte invloed op de jeugd zou hebben. Ook werd een exemplaar in de hotelkamer van John Hinckley jr. gevonden na zijn moordaanslag op president Reagan, vier maanden na de dood van Lennon.
The Catcher in the Rye is een roman van de Amerikaanse schrijver J.D. Salinger. Het boek verscheen in de Verenigde Staten in 1951. In het Nederlands werd het aanvankelijk gepubliceerd onder de titel Puber, later als De vanger in het graan.
Het boek was zeer controversieel vanwege het grove taalgebruik en de vrije behandeling van seks en prostitutie. Dat was in de jaren 50 erg omstreden. Verder is het boek controversieel omdat het verscheidene mensen zou hebben aangezet tot het plegen van misdaden.
Het verhaal staat symbool voor de moeilijke overgang van de jeugd naar de volwassen wereld, het hoofdthema van het boek.
Holden Caulfield is een zestienjarige, kritische en depressieve jongen uit New York die erg in de knoop zit met zichzelf. De verteller, Holden, zit op school in een internaat Pencey Prep, maar hij wordt weggestuurd omdat zijn schoolresultaten niet goed genoeg zijn. Na een ruzie met zijn kamergenoot besluit Holden om "s nachts al vroegtijdig te vertrekken en weg te sluipen uit school. Hij kan echter nog niet naar huis, omdat zijn ouders nog niet door de school ingelicht zijn dat hij van school gestuurd wordt. Zo zwerft hij enkele dagen noodgedwongen rond in New York. In dit boek vertelt Holden wat er in die enkele dagen gebeurt, waaraan hij hierbij denkt en wat hij hierbij voelt. Het wordt een zoektocht naar zichzelf, een thuis en een manier om gelukkig te worden. Essentieel hierbij zijn de herhaaldelijke insinuaties over (de dreiging van) seksueel misbruik, onder andere in hoofdstuk 24. Zijn neerslachtigheid leidt uiteindelijk echter tot een soort zenuwinzinking. Uit het laatste hoofdstuk (26) blijkt dat Holden zijn verhaal vertelt vanuit een psychiatrische instelling. Hij sluit daar ook het boek af.
Mark Chapman had een exemplaar van dit boek bij zich toen hij John Lennon vermoordde. Het leidde tot hernieuwde speculaties dat het boek een slechte invloed op de jeugd zou hebben. Ook werd een exemplaar in de hotelkamer van John Hinckley jr. gevonden na zijn moordaanslag op president Reagan, vier maanden na de dood van Lennon.
2018-08-23 17:28:49
Stoner- John Williams
William Stoner kiest tot groot verdriet van zijn ouders voor een carrière als docent Engels. Hij wijdt zijn leven aan de literatuur en aan de liefde – en faalt op beide fronten. Zijn huwelijk met een vrouw uit een gegoede familie vervreemdt hem verder van zijn ouders, zijn carrière verloopt moeizaam en een nieuwe liefdesrelatie wordt verbroken om een schandaal op de universiteit te voorkomen. Stoner sterft uiteindelijk in anonimiteit, zoals ook zijn hele leven zich in de marge heeft afgespeeld.
De Amerikaanse schrijver John Williams (1922-1994) was jarenlang schrijfdocent aan de universiteit van Denver. Voor zijn roman Augustus kreeg hij de National Book Award, maar een groot publiek heeft hij nooit bereikt. Hij lijkt wat dat betreft op Richard Yates, wiens werk pas jaren na zijn dood een ware revival beleefde. Met Williams en zijn onlangs vertaalde roman Stoner (uit 1965) zou wel eens hetzelfde kunnen gebeuren. Met een diepe psychologie en een door melancholie getemperd realisme vertelt hij het verhaal van Stoner, zoon van een arme boerenfamilie, die literatuurprofessor wordt. Deze doorstaat een ongelukkig huwelijk, ziet zijn dochter aan de drank gaan, vindt geluk in een onmogelijke relatie met een studente, maar wordt vlak voor zijn pensioen ziek en sterft. Op de universiteit gaat Stoner gebukt onder de intriges van een doortrapte collega, maar hij verliest zijn integriteit niet. Als een ware stoïcijn doorstaat hij alle ellende waardig. Voor zijn omgeving lijkt hij een kleurloze professor, maar voor de lezer wordt Stoner een held die je niet snel meer vergeet
William Stoner kiest tot groot verdriet van zijn ouders voor een carrière als docent Engels. Hij wijdt zijn leven aan de literatuur en aan de liefde – en faalt op beide fronten. Zijn huwelijk met een vrouw uit een gegoede familie vervreemdt hem verder van zijn ouders, zijn carrière verloopt moeizaam en een nieuwe liefdesrelatie wordt verbroken om een schandaal op de universiteit te voorkomen. Stoner sterft uiteindelijk in anonimiteit, zoals ook zijn hele leven zich in de marge heeft afgespeeld.
De Amerikaanse schrijver John Williams (1922-1994) was jarenlang schrijfdocent aan de universiteit van Denver. Voor zijn roman Augustus kreeg hij de National Book Award, maar een groot publiek heeft hij nooit bereikt. Hij lijkt wat dat betreft op Richard Yates, wiens werk pas jaren na zijn dood een ware revival beleefde. Met Williams en zijn onlangs vertaalde roman Stoner (uit 1965) zou wel eens hetzelfde kunnen gebeuren. Met een diepe psychologie en een door melancholie getemperd realisme vertelt hij het verhaal van Stoner, zoon van een arme boerenfamilie, die literatuurprofessor wordt. Deze doorstaat een ongelukkig huwelijk, ziet zijn dochter aan de drank gaan, vindt geluk in een onmogelijke relatie met een studente, maar wordt vlak voor zijn pensioen ziek en sterft. Op de universiteit gaat Stoner gebukt onder de intriges van een doortrapte collega, maar hij verliest zijn integriteit niet. Als een ware stoïcijn doorstaat hij alle ellende waardig. Voor zijn omgeving lijkt hij een kleurloze professor, maar voor de lezer wordt Stoner een held die je niet snel meer vergeet
2018-08-23 17:28:49
Oorlog en vrede door de Russische schrijver Leo Tolstoj
Het verhaal draait om de adellijke families Bezoechov, Bolkonski en Rostov en beschrijft het leven van deze families tegen de achtergrond van de oorlogen tegen Frankrijk, eerst onder aanvoering van tsaar Alexander I, later onder aanvoering van maarschalk Michail Koetoezov en zijn generaals Michail Barclay de Tolly en Pjotr Bagration. Het verhaal wisselt beschrijvingen van het leven bij de adellijke families thuis af met uitvoerige beschrijvingen van de veldslagen.
Graaf Andrej Bolkonski dient in het leger als officier. Als bij de geboorte van zijn zoon zijn vrouw overlijdt, kan hij het niet opbrengen om bij zijn familie te blijven. Hij neemt deel in diverse grote veldslagen, waarbij hij de dood meermalen in de ogen ziet.
Pierre Bezoechov is een feestbeest en de bastaardzoon van een schatrijke graaf, die op sterven ligt. Als de graaf overlijdt, is hij ineens schatrijk. Hij trouwt met de intrigante Helena Koeragina. Pierre komt vervolgens tot bezinning over zijn levenswijze. Hij sluit zich aan bij de vrijmetselaars. Na het aanschouwen van de slag bij Borodino keert hij te voet terug naar Moskou, waar hij later gevangengenomen wordt door de Fransen.
Natasja Rostova is een jong meisje uit een verarmd geslacht van Russische landadel. Haar vader hoopt, door haar uit te huwelijken aan Andrej Bolkonski, met de bruidsschat de familiebezittingen te kunnen behouden. Natasja wordt verliefd op Bolkonski en verlooft zich met hem. Ze wordt echter verleid door Anatole Koeragin en beëindigt de verloving met Bolkonski. In een veldslag raakt Andrej zwaargewond. Bij de vlucht voor de Fransen uit Moskou neemt de familie Rostov Andrej als gewonde mee. Natasja verzorgt Andrej en hun relatie herstelt zich. Een huwelijk kan echter niet meer plaatsvinden, want Bolkonski sterft alsnog aan zijn verwondingen. Natasja wordt daarna verliefd op Pierre Bezoechov, die inmiddels door de Russen bevrijd is. Pierres vrouw Helena is intussen gestorven en Natasja en Pierre trouwen niet veel later.
Er zijn verschillende versies van het boek in omloop.[1] Ze verschillen sowieso in lengte en het gebruik van de Franse taal in dit Russische boek. In zijn eerste opgeleverde versie, de oerversie, met minder filosofische uitweidingen, overleeft vorst Andrej de Slag bij Borodino.[2] Deze versie, die Tolstoj aanvankelijk de titel "Eind goed, al goed" meegaf, eindigt met een dubbelhuwelijk van Natasja en Pierre enerzijds en de zus van Andrej (prinses Marja) met broer van Natasja (Nikolaj) anderzijds
Het verhaal draait om de adellijke families Bezoechov, Bolkonski en Rostov en beschrijft het leven van deze families tegen de achtergrond van de oorlogen tegen Frankrijk, eerst onder aanvoering van tsaar Alexander I, later onder aanvoering van maarschalk Michail Koetoezov en zijn generaals Michail Barclay de Tolly en Pjotr Bagration. Het verhaal wisselt beschrijvingen van het leven bij de adellijke families thuis af met uitvoerige beschrijvingen van de veldslagen.
Graaf Andrej Bolkonski dient in het leger als officier. Als bij de geboorte van zijn zoon zijn vrouw overlijdt, kan hij het niet opbrengen om bij zijn familie te blijven. Hij neemt deel in diverse grote veldslagen, waarbij hij de dood meermalen in de ogen ziet.
Pierre Bezoechov is een feestbeest en de bastaardzoon van een schatrijke graaf, die op sterven ligt. Als de graaf overlijdt, is hij ineens schatrijk. Hij trouwt met de intrigante Helena Koeragina. Pierre komt vervolgens tot bezinning over zijn levenswijze. Hij sluit zich aan bij de vrijmetselaars. Na het aanschouwen van de slag bij Borodino keert hij te voet terug naar Moskou, waar hij later gevangengenomen wordt door de Fransen.
Natasja Rostova is een jong meisje uit een verarmd geslacht van Russische landadel. Haar vader hoopt, door haar uit te huwelijken aan Andrej Bolkonski, met de bruidsschat de familiebezittingen te kunnen behouden. Natasja wordt verliefd op Bolkonski en verlooft zich met hem. Ze wordt echter verleid door Anatole Koeragin en beëindigt de verloving met Bolkonski. In een veldslag raakt Andrej zwaargewond. Bij de vlucht voor de Fransen uit Moskou neemt de familie Rostov Andrej als gewonde mee. Natasja verzorgt Andrej en hun relatie herstelt zich. Een huwelijk kan echter niet meer plaatsvinden, want Bolkonski sterft alsnog aan zijn verwondingen. Natasja wordt daarna verliefd op Pierre Bezoechov, die inmiddels door de Russen bevrijd is. Pierres vrouw Helena is intussen gestorven en Natasja en Pierre trouwen niet veel later.
Er zijn verschillende versies van het boek in omloop.[1] Ze verschillen sowieso in lengte en het gebruik van de Franse taal in dit Russische boek. In zijn eerste opgeleverde versie, de oerversie, met minder filosofische uitweidingen, overleeft vorst Andrej de Slag bij Borodino.[2] Deze versie, die Tolstoj aanvankelijk de titel "Eind goed, al goed" meegaf, eindigt met een dubbelhuwelijk van Natasja en Pierre enerzijds en de zus van Andrej (prinses Marja) met broer van Natasja (Nikolaj) anderzijds
2018-08-23 17:28:49
Jane Eyre - Charlotte Bronte
Jane Eyre, An Autobiography, een roman geschreven door de Engelse schrijfster Charlotte Brontë onder het pseudoniem Currer Bell, verscheen in 1847 en wordt gerekend tot de hoogtepunten van de wereldliteratuur.
Verhaal
Het verhaal gaat over de gouvernante Jane Eyre, die de liefde weet te winnen van haar raadselachtige werkgever Edward Rochester.
In het begin van het verhaal wordt het tienjarige weesmeisje Jane, die bij haar liefdeloze tante Mrs. Reed woont, vanwege een ruzie met haar verwende neefje John Reed naar de strenge kostschool Lowood gestuurd. Daar is zij getuige van de dood van vele kinderen als gevolg van een heftige tyfusepidemie, die wordt aangewakkerd door de slechte omstandigheden waarin de meisjes leven.
[Dit incident is gebaseerd op ware gebeurtenissen: twee van Charlotte Brontës zusters overleden op jeugdige leeftijd als gevolg van de barre omstandigheden op hun school (Cowan Bridge)].
Ook Janes wijze, godsdienstige vriendinnetje Helen Burns lijdt aan tuberculose en sterft in haar bijzijn. Later worden de omstandigheden op Lowood beter. Jane verblijft er tot haar achttiende, de laatste twee jaren als lerares.
Dan weet Jane een baan als gouvernante te verkrijgen op Thornfield Hall. Haar pupil is Adèle, de beschermelinge van de hoofdbewoner Edward Fairfax Rochester en de dochter van diens vroegere geliefde, een Franse danseres genaamd Céline Varens. Deze vrouw hield er vele affaires op na. Toen Rochester hierachter kwam en zijn relatie met haar beëindigde, liet zij Adèle bij hem achter, onder het voorwendsel dat hij de vader zou zijn. Dit wordt door Rochester later, in een gesprek met Jane, openlijk betwist. Hij heeft Adèle in eerste instantie niet met zich mee naar Thornfield Hall genomen, maar liet voor het meisje zorgen in haar thuisland Frankrijk. Pas toen Adèles moeder overleed, werd zij naar Engeland gehaald en werd Jane als haar gouvernante aangesteld.
Ondanks zijn cynisch en humeurig karakter wordt Rochester tot Jane aangetrokken vanwege haar directheid en frisse blik. Als iemand "s nachts brand sticht in zijn kamer, wordt hij net op tijd door Jane gered. Om haar achter haar gevoelens te laten komen, nodigt hij bevriende relaties uit, waaronder de mooie Blanche Ingram. Hij maakt haar het hof terwijl hij Jane verplicht toe te kijken. Als Rochester een dag weg is voor zaken, komt er een onverwachte bezoeker met de naam Richard Mason, waardoor hij flink van slag is en Jane om steun vraagt. Mason wordt aangevallen en ernstig verwond en Rochester vraagt Jane hem te verzorgen terwijl hij de dokter haalt.
Jane moet onverwacht het huis verlaten omdat haar tante, die op sterven ligt, naar haar gevraagd heeft. Haar tante biecht haar op dat ze Jane onrecht heeft aangedaan door Janes oom te schrijven dat Jane overleden is. Als Jane na een maand terugkeert naar Thornfield Hall lijkt het personeel te denken dat Blanche Ingram Rochesters bruid wordt. Jane confronteert Rochester met het feit dat zowel Adèle als zij dan Thornfield moeten verlaten. Rochester ontkent dit, verklaart Jane zijn liefde en vraagt haar ten huwelijk. Ze zegt ja, de bezwaren van de omgeving over het stands- en leeftijdsverschil negerend. De huwelijksvoltrekking in de kerk wordt echter verhinderd door Richard Mason: hij levert het bewijs dat Rochester al eerder is getrouwd, met zijn zuster Bertha Mason. Deze vrouw van half-Caraïbische afkomst blijkt waanzinnig te zijn en opgesloten te zitten in een kamer in Thornfield Hall. Bij het huwelijk, dat in Jamaica werd gesloten, was zijn geldbeluste familie op de hoogte van haar geestelijke toestand, maar Rochester zelf niet.
Bij het horen van dit nieuws verlaat Jane het huis en verlaat de streek per koets. Bij gebrek aan reisgeld moet zij midden op de heide uitstappen. Aan het eind van haar krachten weet zij een huis te bereiken, waar dominee St. John Rivers blijkt te wonen. Zijn zusters Diana en Mary verzorgen haar liefdevol en als zij weer op krachten is, opent St. John een dorpsschool voor meisjes. Later ontdekt ze tot haar verrassing dat de Rivers familie van haar zijn. Als blijkt dat haar oom haar een erfenis heeft nagelaten, deelt zij die uit dankbaarheid met haar nieuwe familieleden.
St. John wil zendeling worden en leert daarvoor Hindoestaans. Jane doet op zijn verzoek mee aan de taalstudie. St. John doet haar een huwelijksaanzoek, naar Janes gevoel meer om een assistente te krijgen dan een geliefde. Zij wil wel met hem meegaan, maar niet als zijn vrouw, omdat zij geen liefde voor hem voelt. Wanneer St. John haar dwingt tot een beslissing, hoort Jane in de verte haar naam roepen. Omdat haar brieven onbeantwoord bleven, haast zij zich naar Thornfield Hall, dat in vlammen blijkt te zijn opgegaan door toedoen van Bertha, Rochesters krankzinnige echtgenote. In een poging haar te redden heeft Rochester ernstige brandwonden opgelopen en is hij blind geworden.
Het laatste hoofdstuk begint met de dramatische woorden: Reader, I married him (Lezer, ik ben met hem getrouwd). Jane en Rochester leiden een gelukkig bestaan. Zij neemt de zorg op zich van Rochester en zorgt ervoor dat Adèle op een goede school terechtkomt. Uiteindelijk krijgt hij het zicht in een van zijn ogen gedeeltelijk terug, genoeg om zijn eerstgeboren zoon te kunnen zien.
Jane Eyre, An Autobiography, een roman geschreven door de Engelse schrijfster Charlotte Brontë onder het pseudoniem Currer Bell, verscheen in 1847 en wordt gerekend tot de hoogtepunten van de wereldliteratuur.
Verhaal
Het verhaal gaat over de gouvernante Jane Eyre, die de liefde weet te winnen van haar raadselachtige werkgever Edward Rochester.
In het begin van het verhaal wordt het tienjarige weesmeisje Jane, die bij haar liefdeloze tante Mrs. Reed woont, vanwege een ruzie met haar verwende neefje John Reed naar de strenge kostschool Lowood gestuurd. Daar is zij getuige van de dood van vele kinderen als gevolg van een heftige tyfusepidemie, die wordt aangewakkerd door de slechte omstandigheden waarin de meisjes leven.
[Dit incident is gebaseerd op ware gebeurtenissen: twee van Charlotte Brontës zusters overleden op jeugdige leeftijd als gevolg van de barre omstandigheden op hun school (Cowan Bridge)].
Ook Janes wijze, godsdienstige vriendinnetje Helen Burns lijdt aan tuberculose en sterft in haar bijzijn. Later worden de omstandigheden op Lowood beter. Jane verblijft er tot haar achttiende, de laatste twee jaren als lerares.
Dan weet Jane een baan als gouvernante te verkrijgen op Thornfield Hall. Haar pupil is Adèle, de beschermelinge van de hoofdbewoner Edward Fairfax Rochester en de dochter van diens vroegere geliefde, een Franse danseres genaamd Céline Varens. Deze vrouw hield er vele affaires op na. Toen Rochester hierachter kwam en zijn relatie met haar beëindigde, liet zij Adèle bij hem achter, onder het voorwendsel dat hij de vader zou zijn. Dit wordt door Rochester later, in een gesprek met Jane, openlijk betwist. Hij heeft Adèle in eerste instantie niet met zich mee naar Thornfield Hall genomen, maar liet voor het meisje zorgen in haar thuisland Frankrijk. Pas toen Adèles moeder overleed, werd zij naar Engeland gehaald en werd Jane als haar gouvernante aangesteld.
Ondanks zijn cynisch en humeurig karakter wordt Rochester tot Jane aangetrokken vanwege haar directheid en frisse blik. Als iemand "s nachts brand sticht in zijn kamer, wordt hij net op tijd door Jane gered. Om haar achter haar gevoelens te laten komen, nodigt hij bevriende relaties uit, waaronder de mooie Blanche Ingram. Hij maakt haar het hof terwijl hij Jane verplicht toe te kijken. Als Rochester een dag weg is voor zaken, komt er een onverwachte bezoeker met de naam Richard Mason, waardoor hij flink van slag is en Jane om steun vraagt. Mason wordt aangevallen en ernstig verwond en Rochester vraagt Jane hem te verzorgen terwijl hij de dokter haalt.
Jane moet onverwacht het huis verlaten omdat haar tante, die op sterven ligt, naar haar gevraagd heeft. Haar tante biecht haar op dat ze Jane onrecht heeft aangedaan door Janes oom te schrijven dat Jane overleden is. Als Jane na een maand terugkeert naar Thornfield Hall lijkt het personeel te denken dat Blanche Ingram Rochesters bruid wordt. Jane confronteert Rochester met het feit dat zowel Adèle als zij dan Thornfield moeten verlaten. Rochester ontkent dit, verklaart Jane zijn liefde en vraagt haar ten huwelijk. Ze zegt ja, de bezwaren van de omgeving over het stands- en leeftijdsverschil negerend. De huwelijksvoltrekking in de kerk wordt echter verhinderd door Richard Mason: hij levert het bewijs dat Rochester al eerder is getrouwd, met zijn zuster Bertha Mason. Deze vrouw van half-Caraïbische afkomst blijkt waanzinnig te zijn en opgesloten te zitten in een kamer in Thornfield Hall. Bij het huwelijk, dat in Jamaica werd gesloten, was zijn geldbeluste familie op de hoogte van haar geestelijke toestand, maar Rochester zelf niet.
Bij het horen van dit nieuws verlaat Jane het huis en verlaat de streek per koets. Bij gebrek aan reisgeld moet zij midden op de heide uitstappen. Aan het eind van haar krachten weet zij een huis te bereiken, waar dominee St. John Rivers blijkt te wonen. Zijn zusters Diana en Mary verzorgen haar liefdevol en als zij weer op krachten is, opent St. John een dorpsschool voor meisjes. Later ontdekt ze tot haar verrassing dat de Rivers familie van haar zijn. Als blijkt dat haar oom haar een erfenis heeft nagelaten, deelt zij die uit dankbaarheid met haar nieuwe familieleden.
St. John wil zendeling worden en leert daarvoor Hindoestaans. Jane doet op zijn verzoek mee aan de taalstudie. St. John doet haar een huwelijksaanzoek, naar Janes gevoel meer om een assistente te krijgen dan een geliefde. Zij wil wel met hem meegaan, maar niet als zijn vrouw, omdat zij geen liefde voor hem voelt. Wanneer St. John haar dwingt tot een beslissing, hoort Jane in de verte haar naam roepen. Omdat haar brieven onbeantwoord bleven, haast zij zich naar Thornfield Hall, dat in vlammen blijkt te zijn opgegaan door toedoen van Bertha, Rochesters krankzinnige echtgenote. In een poging haar te redden heeft Rochester ernstige brandwonden opgelopen en is hij blind geworden.
Het laatste hoofdstuk begint met de dramatische woorden: Reader, I married him (Lezer, ik ben met hem getrouwd). Jane en Rochester leiden een gelukkig bestaan. Zij neemt de zorg op zich van Rochester en zorgt ervoor dat Adèle op een goede school terechtkomt. Uiteindelijk krijgt hij het zicht in een van zijn ogen gedeeltelijk terug, genoeg om zijn eerstgeboren zoon te kunnen zien.
2018-08-23 17:28:49
Het huis met de geesten- Isabel Allende.
Het huis met de geesten" is een familiekroniek die zich over vier generaties uitstrekt van het begin van de 20ste eeuw tot de jaren zeventig, toen in Chili het bewind van president Salvador Allende door de militairen omver werd geworpen. Esteban Trueba, een tirannieke, wellustige grootgrondbezitter, staat centraal in het leven van vier uitzonderlijke vrouwen: Rosa de Schone, de nimf met het groene haar. Haar zuster Clara, de dromerige helderziende, en haar dochter Blanca, die een verboden liefde koestert voor een linkse protestzanger met wie zij een dochter krijgt. Dit meisje, Alba, zal later, in een tijd van verval en terreur, de wonderbaarlijke geschiedenis van haar familie optekenen om, zoals ze zegt, "het verleden te laten herleven en mijn eigen ontzetting te overwinnen".
Isabel Allende werd in 1942 uit Chileense ouders geboren in de Peruaanse hoofdstad Lima. In 1945 scheidden haar ouders en keerde haar moeder terug naar Chili met haar drie kinderen. Van 1953 tot 1958 woonde Isabel eerst in Bolivia en vervolgens in Libanon. In 1958 keerde zij terug naar Chili en maakte er de middelbare school af. Zij ontmoette daar haar latere echtgenoot Miguel Frías, met wie ze twee kinderen zou krijgen. Vanaf 1967 werkte ze onder meer voor een feministisch vrouwenblad; ze publiceerde talrijke artikelen, kinderboeken en toneelstukken, en verzorgde verschillende televisieprogramma’s. Na de militaire staatsgreep in 1973, waarbij haar oom, president Salvador Allende, de dood vond, vestigde ze zich met haar gezin in Venezuela. In 1981 vernam Isabel dat haar grootvader, inmiddels 99 jaar oud, op sterven lag. Ze begon hem een brief te schrijven die uiteindelijk in een manuscript voor een roman ontaardde: Het huis met de geesten. Haar debuut was een groot internationaal succes en het boek werd later verfilmd als The House of Spirits. In 1987 scheidde Isabel van Miguel Frías, waarna ze in 1988 verhuisde naar de Verenigde Staten en hertrouwde met Willie Gordon. In 1992 overleed Isabels dochter Paula.
Het huis met de geesten" is een familiekroniek die zich over vier generaties uitstrekt van het begin van de 20ste eeuw tot de jaren zeventig, toen in Chili het bewind van president Salvador Allende door de militairen omver werd geworpen. Esteban Trueba, een tirannieke, wellustige grootgrondbezitter, staat centraal in het leven van vier uitzonderlijke vrouwen: Rosa de Schone, de nimf met het groene haar. Haar zuster Clara, de dromerige helderziende, en haar dochter Blanca, die een verboden liefde koestert voor een linkse protestzanger met wie zij een dochter krijgt. Dit meisje, Alba, zal later, in een tijd van verval en terreur, de wonderbaarlijke geschiedenis van haar familie optekenen om, zoals ze zegt, "het verleden te laten herleven en mijn eigen ontzetting te overwinnen".
Isabel Allende werd in 1942 uit Chileense ouders geboren in de Peruaanse hoofdstad Lima. In 1945 scheidden haar ouders en keerde haar moeder terug naar Chili met haar drie kinderen. Van 1953 tot 1958 woonde Isabel eerst in Bolivia en vervolgens in Libanon. In 1958 keerde zij terug naar Chili en maakte er de middelbare school af. Zij ontmoette daar haar latere echtgenoot Miguel Frías, met wie ze twee kinderen zou krijgen. Vanaf 1967 werkte ze onder meer voor een feministisch vrouwenblad; ze publiceerde talrijke artikelen, kinderboeken en toneelstukken, en verzorgde verschillende televisieprogramma’s. Na de militaire staatsgreep in 1973, waarbij haar oom, president Salvador Allende, de dood vond, vestigde ze zich met haar gezin in Venezuela. In 1981 vernam Isabel dat haar grootvader, inmiddels 99 jaar oud, op sterven lag. Ze begon hem een brief te schrijven die uiteindelijk in een manuscript voor een roman ontaardde: Het huis met de geesten. Haar debuut was een groot internationaal succes en het boek werd later verfilmd als The House of Spirits. In 1987 scheidde Isabel van Miguel Frías, waarna ze in 1988 verhuisde naar de Verenigde Staten en hertrouwde met Willie Gordon. In 1992 overleed Isabels dochter Paula.
2018-08-23 17:28:49
Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay
In de nacht van 16 juli 1942 zijn de Joodse Sarah Starzinski en haar broertje Michel in hun slaapkamer wanneer de Franse politie binnenvalt. Sarah verstopt haar broertje in een kast, en zegt hem dat ze hem zo vlug mogelijk zal komen halen. Ze doet de kast op slot en wordt samen met haar vader en moeder door de Franse politie naar het Vélodrome d"Hiver gebracht.
Het gezin wordt gescheiden en Sarah komt in een kamp terecht, waar ze samen met een ander meisje weet te ontsnappen. Ze komen op een boerderij, waar een echtpaar hen helpt. Tijdens de ontsnapping is het andere meisje echter ziek geworden. Wanneer een Duitse dokter het meisje komt helpen, wordt het zieke meisje meegenomen door de Duitsers. De Duitse soldaten kunnen Sarah echter nergens vinden. Wanneer Sarah haar verhaal heeft verteld over haar broertje in de kast, gaat Sarah met de man en de vrouw naar Parijs, want ze heeft haar broertje Michel immers beloofd om hem op te halen. Als ze bij het appartement komen en de kast open doet, komt ze tot de afschuwelijke ontdekking dat haar broertje Michel dood is.
Na de oorlog verhuist ze naar New York, waar ze trouwt, een zoon krijgt en uiteindelijk overlijdt door een auto-ongeluk. De zoon weet niks over zijn moeders verleden als klein meisje. De man van Sarah vertelt alles op het einde van de film.
In het Parijs van 2009 gaat de Amerikaanse journaliste Julia Jarmond samen met haar man Bertrand en dochter Zoë in het ouderlijk huis van haar schoonouders wonen. Wanneer ze voor haar werk onderzoek moet doen naar de jodendeportatie in 1942, komt ze tot schokkende ontdekkingen over het huis en haar schoonfamilie.
In de nacht van 16 juli 1942 zijn de Joodse Sarah Starzinski en haar broertje Michel in hun slaapkamer wanneer de Franse politie binnenvalt. Sarah verstopt haar broertje in een kast, en zegt hem dat ze hem zo vlug mogelijk zal komen halen. Ze doet de kast op slot en wordt samen met haar vader en moeder door de Franse politie naar het Vélodrome d"Hiver gebracht.
Het gezin wordt gescheiden en Sarah komt in een kamp terecht, waar ze samen met een ander meisje weet te ontsnappen. Ze komen op een boerderij, waar een echtpaar hen helpt. Tijdens de ontsnapping is het andere meisje echter ziek geworden. Wanneer een Duitse dokter het meisje komt helpen, wordt het zieke meisje meegenomen door de Duitsers. De Duitse soldaten kunnen Sarah echter nergens vinden. Wanneer Sarah haar verhaal heeft verteld over haar broertje in de kast, gaat Sarah met de man en de vrouw naar Parijs, want ze heeft haar broertje Michel immers beloofd om hem op te halen. Als ze bij het appartement komen en de kast open doet, komt ze tot de afschuwelijke ontdekking dat haar broertje Michel dood is.
Na de oorlog verhuist ze naar New York, waar ze trouwt, een zoon krijgt en uiteindelijk overlijdt door een auto-ongeluk. De zoon weet niks over zijn moeders verleden als klein meisje. De man van Sarah vertelt alles op het einde van de film.
In het Parijs van 2009 gaat de Amerikaanse journaliste Julia Jarmond samen met haar man Bertrand en dochter Zoë in het ouderlijk huis van haar schoonouders wonen. Wanneer ze voor haar werk onderzoek moet doen naar de jodendeportatie in 1942, komt ze tot schokkende ontdekkingen over het huis en haar schoonfamilie.
2018-08-23 17:28:49
Een kus voor je sterft uit 1953
van de Amerikaanse schrijver Ira Levin.
Een kus voor je sterft is de Nederlandse titel van het boek A Kiss Before Dying uit 1953 van de Amerikaanse schrijver Ira Levin.
"Een kus voor je sterft" beschrijft de geschiedenis van Bud Corliss, een knappe jongeman. Hij wil zonder daar moeite voor te hoeven doen rijk worden, schatrijk zelfs. Hiervoor is hij zelfs bereid te moorden. Het recht vindt zijn loop, zij het via onverwachte weg.
Hij is een persoon met een groot talent voor intriges en moord, en heeft totaal geen geweten. Hij kiest zijn nietsvermoedende slachtoffers uit jonge vrouwen, die verliefd op hem zijn en op wie hij daardoor een grote aantrekkingskracht heeft.
Zijn eerste doelwit is Dorothy Kingship, dochter van een schatrijke kopertycoon. Wanneer ze echter zwanger blijkt te zijn, vermoordt hij haar. Omdat Dorothy haar relatie op zijn aandringen geheim had gehouden, kan hij dit ongestraft doen en zelfs een tweede poging wagen bij haar zus Ellen. Ellen ruikt na enige tijd echter lont wanneer ze Dorothy"s dood onderzoekt, en Bud ziet zich genoodzaakt ook haar te doden.
Bud zet hierop zijn zinnen op de derde dochter, Marion. Alles gaat volgens plan en hij rolt de familie binnen als de ideale schoonzoon. Ellen had echter voor haar dood contact gezocht met DJ Gordon Gant, die ze verdacht de moordenaar te zijn. Gant neemt nu na de plotselinge dood van Ellen zelf poolshoogte, en ontdekt in Buds woning feiten die zijn schuld aan Ellen en Dorothy"s dood bewijzen, en een draaiboek om Marion te trouwen en zo rijk te worden. Dit bewijs overhandigt hij aan de familie, enkele dagen voor de bruiloft.
Marion, haar vader en Gant confronteren Bud Corliss met de feiten tijdens een bezoek aan een kopersmelterij. Bud plast in zijn broek en smeekt om genade, maar de drie zijn onverbiddelijk. In zijn hysterie struikelt hij en valt hij in een vat gesmolten koper, zijn dood tegemoet.
van de Amerikaanse schrijver Ira Levin.
Een kus voor je sterft is de Nederlandse titel van het boek A Kiss Before Dying uit 1953 van de Amerikaanse schrijver Ira Levin.
"Een kus voor je sterft" beschrijft de geschiedenis van Bud Corliss, een knappe jongeman. Hij wil zonder daar moeite voor te hoeven doen rijk worden, schatrijk zelfs. Hiervoor is hij zelfs bereid te moorden. Het recht vindt zijn loop, zij het via onverwachte weg.
Hij is een persoon met een groot talent voor intriges en moord, en heeft totaal geen geweten. Hij kiest zijn nietsvermoedende slachtoffers uit jonge vrouwen, die verliefd op hem zijn en op wie hij daardoor een grote aantrekkingskracht heeft.
Zijn eerste doelwit is Dorothy Kingship, dochter van een schatrijke kopertycoon. Wanneer ze echter zwanger blijkt te zijn, vermoordt hij haar. Omdat Dorothy haar relatie op zijn aandringen geheim had gehouden, kan hij dit ongestraft doen en zelfs een tweede poging wagen bij haar zus Ellen. Ellen ruikt na enige tijd echter lont wanneer ze Dorothy"s dood onderzoekt, en Bud ziet zich genoodzaakt ook haar te doden.
Bud zet hierop zijn zinnen op de derde dochter, Marion. Alles gaat volgens plan en hij rolt de familie binnen als de ideale schoonzoon. Ellen had echter voor haar dood contact gezocht met DJ Gordon Gant, die ze verdacht de moordenaar te zijn. Gant neemt nu na de plotselinge dood van Ellen zelf poolshoogte, en ontdekt in Buds woning feiten die zijn schuld aan Ellen en Dorothy"s dood bewijzen, en een draaiboek om Marion te trouwen en zo rijk te worden. Dit bewijs overhandigt hij aan de familie, enkele dagen voor de bruiloft.
Marion, haar vader en Gant confronteren Bud Corliss met de feiten tijdens een bezoek aan een kopersmelterij. Bud plast in zijn broek en smeekt om genade, maar de drie zijn onverbiddelijk. In zijn hysterie struikelt hij en valt hij in een vat gesmolten koper, zijn dood tegemoet.
2018-08-23 17:28:49
De Vliegenaar - Khaled Hosseini
De vliegeraar vertelt het verhaal over twee beste vrienden die samen opgroeien in het vredige Kaboel, Afghanistan, tot een vreselijke gebeurtenis en het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat de vrienden voorgoed uit elkaar drijft.
Op de achtergrond van het verhaal staan een aantal gebeurtenissen uit de geschiedenis van Afghanistan, van de val van de monarchie, via de Sovjet-invasie tot het Taliban-regime.
Het verhaal wordt in de eerste persoon verteld door de hoofdpersoon Amir (behalve één hoofdstuk dat door de vriend van Amirs vader, Rahim Khan, wordt verteld).
De vliegeraar, voorheen De vliegeraar van Kabul (oorspronkelijke titel: The Kite Runner) is de debuutroman van de Afghaans-Amerikaanse schrijver en arts Khaled Hosseini. De eerste druk verscheen in 2003 bij uitgeverij Riverhead Books, New York. In 2003 verscheen de Nederlandse vertaling door Miebeth van Horn bij De Bezige Bij. Eind 2007 waren er in Nederland een miljoen exemplaren van verkocht. In 2007 is er een verfilming uitgekomen (in Nederland en België in 2008). Deze film is in Afghanistan zelf verboden, zowel in de bioscopen als op dvd, wegens passages die kwetsend zouden kunnen worden geacht voor de islamitische zeden: in het boek en in de film komt een homoseksuele verkrachting voor; bovendien zouden sluimerende etnische spanningen kunnen oplaaien (de Hazaren hebben een ondergeschikte positie in de film; Assef is zeer haatdragend tegenover hen). Vier jonge Afghaanse acteurs zijn al eerder uit voorzorg naar de Verenigde Arabische Emiraten overgebracht.[1] Het boek werd later tevens in stripvorm uitgebracht, geïllustreerd door Fabio Celoni.
Khaled Hosseini (Kabul, 4 maart 1965) is een Amerikaanse schrijver en arts van Afghaanse afkomst.
Zijn vader was werkzaam bij het Afghaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, zijn moeder was een lerares op een middelbare school voor meisjes in Kabul. In 1970 zond het ministerie de familie uit naar Teheran, Iran, waar zijn vader voor de Afghaanse ambassade ging werken. In 1973 ging zijn hele familie terug naar Kabul, en zijn jongste broer is in dit jaar geboren. In 1976 vond zijn vader een baan in Parijs, Frankrijk. In 1978 vond er een bloedige staatsgreep plaats in het thuisland, waarbij de communisten aan de macht kwamen. Hierop besloot vader Hosseini om niet meer terug te keren naar Afghanistan, maar om politiek asiel aan te vragen in de Verenigde Staten. Rond 1980 vestigde de familie zich in San José, Californië. Omdat ze met weinig middelen de oversteek gemaakt hadden, leefden ze een korte periode in de bijstand.
Khaled Hosseini behaalde zijn middelbareschooldiploma in 1984 en ging studeren aan de Santa Clara-universiteit, waar hij vier jaar later zijn bachelor biologie behaalde. In 1989 ging hij geneeskunde studeren aan de Universiteit van San Diego, waar hij zijn titel als Doctor of Medicine verdiende. Hij voltooide zijn opleiding tot internist bij het Cedars-Sinai Medisch Centrum in Los Angeles in 1996.
De vliegeraar vertelt het verhaal over twee beste vrienden die samen opgroeien in het vredige Kaboel, Afghanistan, tot een vreselijke gebeurtenis en het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat de vrienden voorgoed uit elkaar drijft.
Op de achtergrond van het verhaal staan een aantal gebeurtenissen uit de geschiedenis van Afghanistan, van de val van de monarchie, via de Sovjet-invasie tot het Taliban-regime.
Het verhaal wordt in de eerste persoon verteld door de hoofdpersoon Amir (behalve één hoofdstuk dat door de vriend van Amirs vader, Rahim Khan, wordt verteld).
De vliegeraar, voorheen De vliegeraar van Kabul (oorspronkelijke titel: The Kite Runner) is de debuutroman van de Afghaans-Amerikaanse schrijver en arts Khaled Hosseini. De eerste druk verscheen in 2003 bij uitgeverij Riverhead Books, New York. In 2003 verscheen de Nederlandse vertaling door Miebeth van Horn bij De Bezige Bij. Eind 2007 waren er in Nederland een miljoen exemplaren van verkocht. In 2007 is er een verfilming uitgekomen (in Nederland en België in 2008). Deze film is in Afghanistan zelf verboden, zowel in de bioscopen als op dvd, wegens passages die kwetsend zouden kunnen worden geacht voor de islamitische zeden: in het boek en in de film komt een homoseksuele verkrachting voor; bovendien zouden sluimerende etnische spanningen kunnen oplaaien (de Hazaren hebben een ondergeschikte positie in de film; Assef is zeer haatdragend tegenover hen). Vier jonge Afghaanse acteurs zijn al eerder uit voorzorg naar de Verenigde Arabische Emiraten overgebracht.[1] Het boek werd later tevens in stripvorm uitgebracht, geïllustreerd door Fabio Celoni.
Khaled Hosseini (Kabul, 4 maart 1965) is een Amerikaanse schrijver en arts van Afghaanse afkomst.
Zijn vader was werkzaam bij het Afghaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, zijn moeder was een lerares op een middelbare school voor meisjes in Kabul. In 1970 zond het ministerie de familie uit naar Teheran, Iran, waar zijn vader voor de Afghaanse ambassade ging werken. In 1973 ging zijn hele familie terug naar Kabul, en zijn jongste broer is in dit jaar geboren. In 1976 vond zijn vader een baan in Parijs, Frankrijk. In 1978 vond er een bloedige staatsgreep plaats in het thuisland, waarbij de communisten aan de macht kwamen. Hierop besloot vader Hosseini om niet meer terug te keren naar Afghanistan, maar om politiek asiel aan te vragen in de Verenigde Staten. Rond 1980 vestigde de familie zich in San José, Californië. Omdat ze met weinig middelen de oversteek gemaakt hadden, leefden ze een korte periode in de bijstand.
Khaled Hosseini behaalde zijn middelbareschooldiploma in 1984 en ging studeren aan de Santa Clara-universiteit, waar hij vier jaar later zijn bachelor biologie behaalde. In 1989 ging hij geneeskunde studeren aan de Universiteit van San Diego, waar hij zijn titel als Doctor of Medicine verdiende. Hij voltooide zijn opleiding tot internist bij het Cedars-Sinai Medisch Centrum in Los Angeles in 1996.
2018-08-23 17:28:49
Bloemen op zolder - Virginia C. Andrews
Dollanganger-serie
De boeken gaan over vier kinderen, Chris, Cathy, Cory, and Carrie, die na de dood van hun vader samen met hun moeder bij hun oma en opa gaan wonen. In de eerste twee boeken wordt beschreven hoe hun leven is voor de dood van hun vader en hun tijd op de zolder en hoe zij ontsnappen van de zolder. In de boeken Als er doornen zijn en Het zaad van gisteren wordt het leven van Cathy" kinderen verteld en in het laatste boek de prequel Schaduwen in de Tuin wordt het verhaal van Cathy"s grootmoeder verteld.
Bloemen op zolder (1979) (Flowers in the Attic)
Bloemen in de wind (1980) (Petals on the Wind)
Als er doornen zijn (1981) (If There Be Thorns)
Het zaad van gisteren (1984) (Seeds of Yesterday)
Schaduwen in de tuin (1986) (Garden of Shadows)
Cleo Virginia Andrews, beter bekend als V. C. Andrews of Virginia C. Andrews (Portsmouth, 6 juni 1923 - Virginia Beach 19 december 1986) was een Amerikaanse romanschrijfster. Virginia Andrews" boeken behoren tot de genres gothic horror en familiegeschiedenis. Veel boeken hebben te maken met familiegeheimen en verboden liefde. Haar bekendste boek uit de Dollanganger-serie is Flowers in the Attic (Bloemen op Zolder) uit 1979. Dit is een verhaal over vier kinderen die op de zolder van hun fanatiek-religieuze oma worden verstopt.
Andrews overleed op 63-jarige leeftijd in 1986 aan borstkanker. Haar romans waren zo succesvol dat na haar dood door haar erfgenamen een ghostwriter, Andrew Neiderman, werd ingehuurd om meer verhalen te schrijven onder haar naam
Dollanganger-serie
De boeken gaan over vier kinderen, Chris, Cathy, Cory, and Carrie, die na de dood van hun vader samen met hun moeder bij hun oma en opa gaan wonen. In de eerste twee boeken wordt beschreven hoe hun leven is voor de dood van hun vader en hun tijd op de zolder en hoe zij ontsnappen van de zolder. In de boeken Als er doornen zijn en Het zaad van gisteren wordt het leven van Cathy" kinderen verteld en in het laatste boek de prequel Schaduwen in de Tuin wordt het verhaal van Cathy"s grootmoeder verteld.
Bloemen op zolder (1979) (Flowers in the Attic)
Bloemen in de wind (1980) (Petals on the Wind)
Als er doornen zijn (1981) (If There Be Thorns)
Het zaad van gisteren (1984) (Seeds of Yesterday)
Schaduwen in de tuin (1986) (Garden of Shadows)
Cleo Virginia Andrews, beter bekend als V. C. Andrews of Virginia C. Andrews (Portsmouth, 6 juni 1923 - Virginia Beach 19 december 1986) was een Amerikaanse romanschrijfster. Virginia Andrews" boeken behoren tot de genres gothic horror en familiegeschiedenis. Veel boeken hebben te maken met familiegeheimen en verboden liefde. Haar bekendste boek uit de Dollanganger-serie is Flowers in the Attic (Bloemen op Zolder) uit 1979. Dit is een verhaal over vier kinderen die op de zolder van hun fanatiek-religieuze oma worden verstopt.
Andrews overleed op 63-jarige leeftijd in 1986 aan borstkanker. Haar romans waren zo succesvol dat na haar dood door haar erfgenamen een ghostwriter, Andrew Neiderman, werd ingehuurd om meer verhalen te schrijven onder haar naam
2018-08-23 17:28:49
Angelique - Anne en Serge Golon
In het midden van de 17e eeuw Frankrijk, de jonge Lodewijk XIV worstelt voor zijn troon, bedelaars en dieven spoken Parijs en bandieten dwalen over het platteland. Het vijfde kind van een verarmde landadel, Angélique de Sancé de Monteloup, groeit op in het moerasgebied van Poitou . Haar logische bestemming zou zijn om te trouwen met een arme plattelandsman, kinderen te krijgen en haar leven door te brengen voor een karig bestaan. Destiny heeft nog andere plannen voor haar in petto. Op haar zeventiende, na haar opleiding in een klooster, voelt ze zich verloofd met de rijke graaf Jeoffrey de Peyrac (Jeoffrey Comte de Peyrac de Morens, Heer van Toulouse ), 12 jaar oud, kreupel, met littekens bedekt en bekend als een tovenaar . In het belang van haar familie stemt Angélique met tegenzin in met de wedstrijd, maar weigert ze de vooruitgang van haar echtgenoot. Peyrac respecteert haar beslissing en vervolgt zijn claim op de echtelijke rechten niet, maar wenst eerder te verleiden dan geweld te gebruiken.
Met het verstrijken van maanden ontdekt Angélique de talenten en deugden van haar opmerkelijke echtgenoot: wetenschapper, musicus, filosoof; en tot haar verbazing wordt hij hartstochtelijk verliefd op hem. Maar de ongewone manier van leven van Jeoffrey wordt bedreigd door de ambities van de aartsbisschop van Toulouse en wekt al snel de jaloersheid van de jonge koning zelf, Lodewijk XIV. Joffrey wordt gearresteerd en beschuldigd van tovenarij . Angélique zal in zijn eentje de macht van het koninklijk hof overnemen en pogingen tot zelfmoord en vergelding overleven in een poging om Joffrey te redden van de brandstapel, maar het mocht niet baten. Instinctief, haar hele wezen gericht op wraak en haar vastberadenheid om te overleven, duikt Angélique, alleen en wanhopig, in de duisternis van de onderwereld van Parijs.
In het midden van de 17e eeuw Frankrijk, de jonge Lodewijk XIV worstelt voor zijn troon, bedelaars en dieven spoken Parijs en bandieten dwalen over het platteland. Het vijfde kind van een verarmde landadel, Angélique de Sancé de Monteloup, groeit op in het moerasgebied van Poitou . Haar logische bestemming zou zijn om te trouwen met een arme plattelandsman, kinderen te krijgen en haar leven door te brengen voor een karig bestaan. Destiny heeft nog andere plannen voor haar in petto. Op haar zeventiende, na haar opleiding in een klooster, voelt ze zich verloofd met de rijke graaf Jeoffrey de Peyrac (Jeoffrey Comte de Peyrac de Morens, Heer van Toulouse ), 12 jaar oud, kreupel, met littekens bedekt en bekend als een tovenaar . In het belang van haar familie stemt Angélique met tegenzin in met de wedstrijd, maar weigert ze de vooruitgang van haar echtgenoot. Peyrac respecteert haar beslissing en vervolgt zijn claim op de echtelijke rechten niet, maar wenst eerder te verleiden dan geweld te gebruiken.
Met het verstrijken van maanden ontdekt Angélique de talenten en deugden van haar opmerkelijke echtgenoot: wetenschapper, musicus, filosoof; en tot haar verbazing wordt hij hartstochtelijk verliefd op hem. Maar de ongewone manier van leven van Jeoffrey wordt bedreigd door de ambities van de aartsbisschop van Toulouse en wekt al snel de jaloersheid van de jonge koning zelf, Lodewijk XIV. Joffrey wordt gearresteerd en beschuldigd van tovenarij . Angélique zal in zijn eentje de macht van het koninklijk hof overnemen en pogingen tot zelfmoord en vergelding overleven in een poging om Joffrey te redden van de brandstapel, maar het mocht niet baten. Instinctief, haar hele wezen gericht op wraak en haar vastberadenheid om te overleven, duikt Angélique, alleen en wanhopig, in de duisternis van de onderwereld van Parijs.
2018-08-23 17:28:49
Anne Frank - Het Achterhuis
Het Achterhuis is de titel van het dagboek van Anne Frank (1929-1945). Het is genoemd naar de bijnaam van het onderduikpand op de Prinsengracht en is het verhaal van een ondergedoken jong Joods meisje ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Het is wereldwijd een van de meest gelezen boeken.[1] Sinds 2009 staat Annes dagboek op de Werelderfgoedlijst voor documenten van UNESCO.
"Ik weet dat ik kan schrijven. Een paar verhaaltjes zijn goed, m"n Achterhuisbeschrijvingen humoristisch, veel uit m"n dagboek spreekt, maar... of ik werkelijk talent heb, dat staat nog te bezien."
— Anne Frank, Het Achterhuis, 5 april 1944
Anne Frank krijgt voor haar dertiende verjaardag (12 juni 1942) een roodgeruit dagboek van haar ouders cadeau. Vanaf dat moment zal ze er, weliswaar met tussenpozen, haar gedachten en belevenissen in beschrijven. Anne noemt haar dagboek "Kitty", omdat ze een vriendin mist aan wie ze al haar geheimen kwijt kan.
De frequentie van het schrijven neemt toe wanneer ze op 6 juli, nauwelijks een maand later, moet onderduiken. Door de drukte van het achterhuis en het constant op elkaars lip moeten zitten, nemen de spanningen onderling ook toe. Vooral de relatie met haar moeder, die zeer turbulent is, en haar opkomende gevoelens voor een van de andere onderduikers, Peter van Pels, vormen een belangrijke basis voor de dagboekbrieven. Verder komt Anne langzaam in de puberteit, waardoor ze ook anders tegen haar seksualiteit begint aan te kijken.
Op Radio Oranje roept minister Gerrit Bolkestein op 28 maart 1944 op om alle dagboeken zoveel mogelijk te bewaren voor oorlogsdocumentatie, de latere basis voor het NIOD.[2] Bij Anne Frank leidde dit ertoe om haar dagboek te herschrijven voor publicatie. Hierbij gebruikte zij haar dagboekaantekeningen voor een publicatieversie. Deze publicatieversie (versie B) heeft zij niet kunnen voltooien en van de oorspronkelijke versie (versie A) zijn sommige aantekeningen niet meer bewaard gebleven.
De familie Frank wordt samen met de familie Van Pels (in het dagboek Van Daan) en de Joodse tandarts Fritz Pfeffer (in het dagboek Mr. Dussel) door de Grüne Polizei opgepakt en afgevoerd naar concentratiekamp Westerbork.
In de persoonlijke eigendommen van de families wordt het dagboek gevonden door Miep Gies (in het dagboek Miep van Santen genoemd) en Bep Voskuijl (in het dagboek Elli Vossen genoemd), twee van de verzorgers van de onderduikers. Omdat het lot van Anne op dat moment nog niet zeker is, wordt het dagboek zorgvuldig bewaard.
Na de oorlog blijkt dat Anne, net als haar moeder, zus, de familie Van Pels en Fritz Pfeffer, het kamp niet overleefd heeft. Alleen Otto Frank, Annes vader, overleeft de gruwelen van de kampen.
Het Achterhuis is de titel van het dagboek van Anne Frank (1929-1945). Het is genoemd naar de bijnaam van het onderduikpand op de Prinsengracht en is het verhaal van een ondergedoken jong Joods meisje ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Het is wereldwijd een van de meest gelezen boeken.[1] Sinds 2009 staat Annes dagboek op de Werelderfgoedlijst voor documenten van UNESCO.
"Ik weet dat ik kan schrijven. Een paar verhaaltjes zijn goed, m"n Achterhuisbeschrijvingen humoristisch, veel uit m"n dagboek spreekt, maar... of ik werkelijk talent heb, dat staat nog te bezien."
— Anne Frank, Het Achterhuis, 5 april 1944
Anne Frank krijgt voor haar dertiende verjaardag (12 juni 1942) een roodgeruit dagboek van haar ouders cadeau. Vanaf dat moment zal ze er, weliswaar met tussenpozen, haar gedachten en belevenissen in beschrijven. Anne noemt haar dagboek "Kitty", omdat ze een vriendin mist aan wie ze al haar geheimen kwijt kan.
De frequentie van het schrijven neemt toe wanneer ze op 6 juli, nauwelijks een maand later, moet onderduiken. Door de drukte van het achterhuis en het constant op elkaars lip moeten zitten, nemen de spanningen onderling ook toe. Vooral de relatie met haar moeder, die zeer turbulent is, en haar opkomende gevoelens voor een van de andere onderduikers, Peter van Pels, vormen een belangrijke basis voor de dagboekbrieven. Verder komt Anne langzaam in de puberteit, waardoor ze ook anders tegen haar seksualiteit begint aan te kijken.
Op Radio Oranje roept minister Gerrit Bolkestein op 28 maart 1944 op om alle dagboeken zoveel mogelijk te bewaren voor oorlogsdocumentatie, de latere basis voor het NIOD.[2] Bij Anne Frank leidde dit ertoe om haar dagboek te herschrijven voor publicatie. Hierbij gebruikte zij haar dagboekaantekeningen voor een publicatieversie. Deze publicatieversie (versie B) heeft zij niet kunnen voltooien en van de oorspronkelijke versie (versie A) zijn sommige aantekeningen niet meer bewaard gebleven.
De familie Frank wordt samen met de familie Van Pels (in het dagboek Van Daan) en de Joodse tandarts Fritz Pfeffer (in het dagboek Mr. Dussel) door de Grüne Polizei opgepakt en afgevoerd naar concentratiekamp Westerbork.
In de persoonlijke eigendommen van de families wordt het dagboek gevonden door Miep Gies (in het dagboek Miep van Santen genoemd) en Bep Voskuijl (in het dagboek Elli Vossen genoemd), twee van de verzorgers van de onderduikers. Omdat het lot van Anne op dat moment nog niet zeker is, wordt het dagboek zorgvuldig bewaard.
Na de oorlog blijkt dat Anne, net als haar moeder, zus, de familie Van Pels en Fritz Pfeffer, het kamp niet overleefd heeft. Alleen Otto Frank, Annes vader, overleeft de gruwelen van de kampen.
2019-10-08 21:54:04
Het Bureau
J.J. Voskuil
is een romancyclus in zeven delen en ongeveer vijfduizend bladzijden van de Nederlandse auteur J.J. Voskuil, en beschrijft minutieus de dagelijkse gang van zaken op een bureau dat gebaseerd is op het Meertens Instituut en de voorloper daarvan, waar de auteur tussen 1957 en 1987 werkte, al loopt de cyclus tot en met 1989. Het eerste deel van Het Bureau verscheen in 1996, het laatste in het jaar 2000. Met het verschijnen van Het Bureau ontstond er een kleine rage in literair Nederland. De romancyclus werd wel betiteld als een "soap voor intellectuelen" en er werd gesproken van "Voskuilgekte".
Maarten Koning is de hoofdpersoon van deze ruim vijfduizend bladzijden tellende cyclus. De lezer volgt hem op zijn dagelijkse gang naar zijn werkplaats: een bureau waar onderzoek wordt verricht naar Dialectologie, Volkskunde en Naamkunde. Tot in de dagelijkse detail worden alle belevenissen en sociale contacten van Maarten Koning op zijn werkplaats beschreven. Het beslaat de periode 1957-1987. De cyclus is zeer sterk autobiografisch, en alle personages die erin voorkomen zijn geënt op werkelijk bestaande personen. En ook Het Bureau is niet verzonnen, maar gebaseerd op het Meertens Instituut in Amsterdam. Rob Rentenaar (Koos Rentjes in Het Bureau) publiceerde een Wie is wie? naar aanleiding van Het Bureau, waarin de fictieve namen, zoals ze in Voskuils werk naar voren komen, naast de echte namen zijn geplaatst. De lijst is deels terug te vinden op Lijst van personages uit Het Bureau.
J.J. Voskuil
is een romancyclus in zeven delen en ongeveer vijfduizend bladzijden van de Nederlandse auteur J.J. Voskuil, en beschrijft minutieus de dagelijkse gang van zaken op een bureau dat gebaseerd is op het Meertens Instituut en de voorloper daarvan, waar de auteur tussen 1957 en 1987 werkte, al loopt de cyclus tot en met 1989. Het eerste deel van Het Bureau verscheen in 1996, het laatste in het jaar 2000. Met het verschijnen van Het Bureau ontstond er een kleine rage in literair Nederland. De romancyclus werd wel betiteld als een "soap voor intellectuelen" en er werd gesproken van "Voskuilgekte".
Maarten Koning is de hoofdpersoon van deze ruim vijfduizend bladzijden tellende cyclus. De lezer volgt hem op zijn dagelijkse gang naar zijn werkplaats: een bureau waar onderzoek wordt verricht naar Dialectologie, Volkskunde en Naamkunde. Tot in de dagelijkse detail worden alle belevenissen en sociale contacten van Maarten Koning op zijn werkplaats beschreven. Het beslaat de periode 1957-1987. De cyclus is zeer sterk autobiografisch, en alle personages die erin voorkomen zijn geënt op werkelijk bestaande personen. En ook Het Bureau is niet verzonnen, maar gebaseerd op het Meertens Instituut in Amsterdam. Rob Rentenaar (Koos Rentjes in Het Bureau) publiceerde een Wie is wie? naar aanleiding van Het Bureau, waarin de fictieve namen, zoals ze in Voskuils werk naar voren komen, naast de echte namen zijn geplaatst. De lijst is deels terug te vinden op Lijst van personages uit Het Bureau.
2020-02-03 22:13:25
Max Havelaar
Multatuli
Max Havelaar is een boek van Multatuli (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker), geschreven in 1859 in Brussel en voor het eerst gepubliceerd in 1860. De roman verhaalt over een man die ageert tegen het corrupte, indirecte regeringssysteem van Nederlands-Indië, dat de lokale elite vaak zijn gang liet gaan. Het werk heeft een grote invloed gehad op zowel de Nederlandse literatuur als de Nederlandse koloniale politiek. Max Havelaar geldt als een van de belangrijkste werken uit de canon van de Nederlandse literatuur. Het boek is in meerdere edities uitgegeven en werd in 1976 verfilmd. Max Havelaar is in meer dan 40 talen uitgegeven en wordt onder meer in Indonesië veel gelezen.
Achtergrond
Multatuli schreef Max Havelaar in vier of vijf weken, van ongeveer half september 1859 tot uiterlijk 13 oktober,als een aanklacht tegen het misbruik van het cultuurstelsel, tegen herendiensten, en tegen plichtsverzuim door Nederlandse ambtenaren in Nederlands-Indië. Tot Dekkers frustratie werd het werk als zodanig niet serieus genoeg genomen maar het boek maakte van Multatuli meteen een bekende schrijver.
Cultuurstelsel
De politieke heerschappij over Nederlands-Indië was in het begin van de negentiende eeuw van de Vereenigde Oostindische Compagnie overgegaan naar de Nederlandse regering. Om de winst te vergroten was het cultuurstelsel ingevoerd, een serie maatregelen die de planters in staat stelde waardevolle landbouwproducten te verbouwen, in plaats van alleen voedingsmiddelen zoals rijst. Daarbij werd een belastingstelsel ingevoerd waarvan de ambtenaren volgens een commissiesysteem werden beloond. De inlandse vorsten kregen zogenoemde cultuurprocenten. Als hun gebied meer opbracht voor Nederland, kregen de inlandse vorsten meer uitbetaald. Dit leidde tot sterke uitbuiting van de inheemse bevolking door de inlandse vorsten. Daarboven kwamen nog de hoge landrenten en de herendiensten waarvan de inlandse vorsten, het gouvernement maar ook nog vele corrupte beambten misbruik maakten. De combinatie veroorzaakte een wijdverbreide corruptie, die resulteerde in grote armoede en hongersnood onder de inheemse bevolking. Dekker schreef Max Havelaar uit protest tegen deze koloniale maatregelen. En hoewel hij onbekend was als auteur ten tijde van publicatie, wist hij met zijn boek bij Nederlanders het bewustzijn op te roepen dat de weelde die zij genoten het resultaat was van menselijk lijden in andere delen van de wereld.
Eerherstel na ontslag
Naast de aanklacht was er nog een ander motief voor Multatuli om dit boek te schrijven. Na zijn ontslag als assistent-resident in Nederlandsch Indië was Multatuli tot armoede vervallen. Hij hoopte op eerherstel en een nieuwe ambtelijke functie in de kolonie. Hij was zelfs bereid van publicatie af te zien, indien door de toenmalige regering aan zijn "wensen" zou worden voldaan. In een brief aan zijn vrouw Tine gedateerd 20 november 1859 licht hij dat toe. Die wensen hielden onder andere in dat hij op Java tot resident werd benoemd, herstel van zijn diensttijd zodat hij gewoon pensioen zou krijgen over die jaren, een ruim voorschot en hij wilde benoemd worden in de orde van de Nederlandse Leeuw.
Dat lintje zag hij vooral als eerherstel en als een blijk van erkenning. In de onderhandelingen werd Dekker "eene convenable betrekking" aangeboden in West-Indië, in ruil voor het achterhouden van het boek. Dat was Dekker niet genoeg. In een brief aan koning Willem III schreef Dekker dat hij het aanbod afgewezen heeft.
Ook door anderen (onder wie Van Lennep) werd gepoogd Dekker een functie toe te spelen om zo de publicatie te voorkomen
Multatuli
Max Havelaar is een boek van Multatuli (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker), geschreven in 1859 in Brussel en voor het eerst gepubliceerd in 1860. De roman verhaalt over een man die ageert tegen het corrupte, indirecte regeringssysteem van Nederlands-Indië, dat de lokale elite vaak zijn gang liet gaan. Het werk heeft een grote invloed gehad op zowel de Nederlandse literatuur als de Nederlandse koloniale politiek. Max Havelaar geldt als een van de belangrijkste werken uit de canon van de Nederlandse literatuur. Het boek is in meerdere edities uitgegeven en werd in 1976 verfilmd. Max Havelaar is in meer dan 40 talen uitgegeven en wordt onder meer in Indonesië veel gelezen.
Achtergrond
Multatuli schreef Max Havelaar in vier of vijf weken, van ongeveer half september 1859 tot uiterlijk 13 oktober,als een aanklacht tegen het misbruik van het cultuurstelsel, tegen herendiensten, en tegen plichtsverzuim door Nederlandse ambtenaren in Nederlands-Indië. Tot Dekkers frustratie werd het werk als zodanig niet serieus genoeg genomen maar het boek maakte van Multatuli meteen een bekende schrijver.
Cultuurstelsel
De politieke heerschappij over Nederlands-Indië was in het begin van de negentiende eeuw van de Vereenigde Oostindische Compagnie overgegaan naar de Nederlandse regering. Om de winst te vergroten was het cultuurstelsel ingevoerd, een serie maatregelen die de planters in staat stelde waardevolle landbouwproducten te verbouwen, in plaats van alleen voedingsmiddelen zoals rijst. Daarbij werd een belastingstelsel ingevoerd waarvan de ambtenaren volgens een commissiesysteem werden beloond. De inlandse vorsten kregen zogenoemde cultuurprocenten. Als hun gebied meer opbracht voor Nederland, kregen de inlandse vorsten meer uitbetaald. Dit leidde tot sterke uitbuiting van de inheemse bevolking door de inlandse vorsten. Daarboven kwamen nog de hoge landrenten en de herendiensten waarvan de inlandse vorsten, het gouvernement maar ook nog vele corrupte beambten misbruik maakten. De combinatie veroorzaakte een wijdverbreide corruptie, die resulteerde in grote armoede en hongersnood onder de inheemse bevolking. Dekker schreef Max Havelaar uit protest tegen deze koloniale maatregelen. En hoewel hij onbekend was als auteur ten tijde van publicatie, wist hij met zijn boek bij Nederlanders het bewustzijn op te roepen dat de weelde die zij genoten het resultaat was van menselijk lijden in andere delen van de wereld.
Eerherstel na ontslag
Naast de aanklacht was er nog een ander motief voor Multatuli om dit boek te schrijven. Na zijn ontslag als assistent-resident in Nederlandsch Indië was Multatuli tot armoede vervallen. Hij hoopte op eerherstel en een nieuwe ambtelijke functie in de kolonie. Hij was zelfs bereid van publicatie af te zien, indien door de toenmalige regering aan zijn "wensen" zou worden voldaan. In een brief aan zijn vrouw Tine gedateerd 20 november 1859 licht hij dat toe. Die wensen hielden onder andere in dat hij op Java tot resident werd benoemd, herstel van zijn diensttijd zodat hij gewoon pensioen zou krijgen over die jaren, een ruim voorschot en hij wilde benoemd worden in de orde van de Nederlandse Leeuw.
Dat lintje zag hij vooral als eerherstel en als een blijk van erkenning. In de onderhandelingen werd Dekker "eene convenable betrekking" aangeboden in West-Indië, in ruil voor het achterhouden van het boek. Dat was Dekker niet genoeg. In een brief aan koning Willem III schreef Dekker dat hij het aanbod afgewezen heeft.
Ook door anderen (onder wie Van Lennep) werd gepoogd Dekker een functie toe te spelen om zo de publicatie te voorkomen
2020-02-11 19:06:05
Mijn prinses
Auteur: Gunnar Mattsson
Uitgever: Sijthoff
Jaar: 1966
Flaptekst: "Ïk heb dit verhaal over mijn vrouw en haar ziekte geschreven om aan te tonen dat óók kanker overwonnen kan worden en dat het moet worden beschouw als elke andere ziekte`(Gunnar Mattsson)
Seija, een 23-jarige verpleegster, lijdt aan één van de ergste vormen van deze ziekte. Op een feestje ontmoet zij Gunnar Mattsson, de man voor wie zij al spoedig`mijn prinses` wordt. Haar liefde voor Gunnar en bovenal
een intens verlangen van hem een kind te ontvangen, vormen de basis van een heroïsh gevecht tegen haar ziekte. samen met haar man bindt zij de strijd aan tegen pijn, wanhoop en vertwijfeling. Zij winnen die strijd:
onverzettelijke wilskracht en een grote liefde blijken in staat de onmogelijke droom van een doodzieke vrouw te verwezelijken.... die naar een kind. Het is een lange en moeizame weg naar de overwinning, zonder spectaculaire of sensationele wendingen. Met een eindeloos geduld en veel opofferingen wordt elke centimeter grond op de vijand veroverd. Dan komt de beloning... een kerngezond kindje! Een uitbundig-gelukkige moeder tilt dit triomfantelijk omhoog.De hele wereld moet hem zien... "Mijn Prinses", in vele talen vertaald en verfilmd."
Auteur: Gunnar Mattsson
Uitgever: Sijthoff
Jaar: 1966
Flaptekst: "Ïk heb dit verhaal over mijn vrouw en haar ziekte geschreven om aan te tonen dat óók kanker overwonnen kan worden en dat het moet worden beschouw als elke andere ziekte`(Gunnar Mattsson)
Seija, een 23-jarige verpleegster, lijdt aan één van de ergste vormen van deze ziekte. Op een feestje ontmoet zij Gunnar Mattsson, de man voor wie zij al spoedig`mijn prinses` wordt. Haar liefde voor Gunnar en bovenal
een intens verlangen van hem een kind te ontvangen, vormen de basis van een heroïsh gevecht tegen haar ziekte. samen met haar man bindt zij de strijd aan tegen pijn, wanhoop en vertwijfeling. Zij winnen die strijd:
onverzettelijke wilskracht en een grote liefde blijken in staat de onmogelijke droom van een doodzieke vrouw te verwezelijken.... die naar een kind. Het is een lange en moeizame weg naar de overwinning, zonder spectaculaire of sensationele wendingen. Met een eindeloos geduld en veel opofferingen wordt elke centimeter grond op de vijand veroverd. Dan komt de beloning... een kerngezond kindje! Een uitbundig-gelukkige moeder tilt dit triomfantelijk omhoog.De hele wereld moet hem zien... "Mijn Prinses", in vele talen vertaald en verfilmd."
2021-10-01 00:00:00
Angelique Anne en Serge Golon
In het midden van de 17e eeuw Frankrijk, de jonge Lodewijk XIV worstelt voor zijn troon, bedelaars en dieven spoken Parijs en bandieten dwalen over het platteland. Het vijfde kind van een verarmde landadel, Angélique de Sancé de Monteloup, groeit op in het moerasgebied van Poitou . Haar logische bestemming zou zijn om te trouwen met een arme plattelandsman, kinderen te krijgen en haar leven door te brengen voor een karig bestaan. Destiny heeft nog andere plannen voor haar in petto. Op haar zeventiende, na haar opleiding in een klooster, voelt ze zich verloofd met de rijke graaf Jeoffrey de Peyrac (Jeoffrey Comte de Peyrac de Morens, Heer van Toulouse ), 12 jaar oud, kreupel, met littekens bedekt en bekend als een tovenaar . In het belang van haar familie stemt Angélique met tegenzin in met de wedstrijd, maar weigert ze de vooruitgang van haar echtgenoot. Peyrac respecteert haar beslissing en vervolgt zijn claim op de echtelijke rechten niet, maar wenst eerder te verleiden dan geweld te gebruiken. Met het verstrijken van maanden ontdekt Angélique de talenten en deugden van haar opmerkelijke echtgenoot: wetenschapper, musicus, filosoof; en tot haar verbazing wordt hij hartstochtelijk verliefd op hem. Maar de ongewone manier van leven van Jeoffrey wordt bedreigd door de ambities van de aartsbisschop van Toulouse en wekt al snel de jaloersheid van de jonge koning zelf, Lodewijk XIV. Joffrey wordt gearresteerd en beschuldigd van tovenarij . Angélique zal in zijn eentje de macht van het koninklijk hof overnemen en pogingen tot zelfmoord en vergelding overleven in een poging om Joffrey te redden van de brandstapel, maar het mocht niet baten. Instinctief, haar hele wezen gericht op wraak en haar vastberadenheid om te overleven, duikt Angélique, alleen en wanhopig, in de duisternis van de onderwereld van Parijs
2021-10-01 00:00:00
Anne en Serge Golon, Angelique markiezin der engelen., Angelique Anne en Serge Golon
In het midden van de 17e eeuw Frankrijk, de jonge Lodewijk XIV worstelt voor zijn troon, bedelaars en dieven spoken Parijs en bandieten dwalen over het platteland. Het vijfde kind van een verarmde landadel, Angélique de Sancé de Monteloup, groeit op in het moerasgebied van Poitou . Haar logische bestemming zou zijn om te trouwen met een arme plattelandsman, kinderen te krijgen en haar leven door te brengen voor een karig bestaan. Destiny heeft nog andere plannen voor haar in petto. Op haar zeventiende, na haar opleiding in een klooster, voelt ze zich verloofd met de rijke graaf Jeoffrey de Peyrac (Jeoffrey Comte de Peyrac de Morens, Heer van Toulouse ), 12 jaar oud, kreupel, met littekens bedekt en bekend als een tovenaar . In het belang van haar familie stemt Angélique met tegenzin in met de wedstrijd, maar weigert ze de vooruitgang van haar echtgenoot. Peyrac respecteert haar beslissing en vervolgt zijn claim op de echtelijke rechten niet, maar wenst eerder te verleiden dan geweld te gebruiken. Met het verstrijken van maanden ontdekt Angélique de talenten en deugden van haar opmerkelijke echtgenoot: wetenschapper, musicus, filosoof; en tot haar verbazing wordt hij hartstochtelijk verliefd op hem. Maar de ongewone manier van leven van Jeoffrey wordt bedreigd door de ambities van de aartsbisschop van Toulouse en wekt al snel de jaloersheid van de jonge koning zelf, Lodewijk XIV. Joffrey wordt gearresteerd en beschuldigd van tovenarij . Angélique zal in zijn eentje de macht van het koninklijk hof overnemen en pogingen tot zelfmoord en vergelding overleven in een poging om Joffrey te redden van de brandstapel, maar het mocht niet baten. Instinctief, haar hele wezen gericht op wraak en haar vastberadenheid om te overleven, duikt Angélique, alleen en wanhopig, in de duisternis van de onderwereld van Parijs
2021-10-01 00:00:00
