$i: Index | $pi: Padded Index | $an: Album Name | $d: Date | $dc: Date Compact
$c: Caption | $fc: Caption (First line) | $fw: Caption (First word)
$t: Tag | $ft: First Tag | $o: Original file name
Preview:
Filter Photos By:
2018-09-19 17:00:46
2018-09-19 11:35:18
2018-09-15 19:37:37
2018-09-15 19:37:37
2018-09-11 23:21:18
2018-09-11 23:21:18
2018-09-11 23:21:18
2018-09-11 23:21:18
2018-09-05 10:30:21
2018-08-13 14:12:01
2018-07-17 19:21:33
2018-07-16 11:56:28
2018-07-10 17:35:40
2018-07-09 13:37:14
2018-07-09 13:37:14
2018-07-09 13:37:14
2018-07-09 13:37:14
2018-06-24 14:29:38
2018-04-26 13:10:21
2018-04-18 20:30:00
2018-03-31 20:27:49
2018-03-16 16:31:17
Breestraat Kruidenierswinkel
De linkerdame is Jan Börger zijn moeder Miep Konincks.
Wie herkent deze winkel nog?
2018-03-13 18:29:12
2018-03-13 18:29:12
2018-03-11 20:31:54
2018-03-11 13:26:24
2018-03-10 16:50:13
De Visbanken aan de Hippolytusbuurt hoek Cameretten. Eeuwenlang was alle handel in de omgeving van de markt geconcentreerd, zo ook de vishandel. Er waren ooit drie plaatsen waar vis verhandeld mocht worden. Deze lagen op of nabij bruggen waar ze makkelijk met water schoon konden worden gespoeld en waar vissers met bootjes bij konden komen. Vissers uit Delfshaven, dat bij de stad Delft behoorde, ve...rkochten hun vis op de Kaakbrug, tussen de Cameretten en de Wijnhaven. Riviervis werd verhandeld op de Hieronymusbrug over de Oude Delft tegenover de Nieuwstraat, en in een bepaalde periode ook wel in de Nieuwstraat langs de Heilige Geestkapel. Naast de Vleeshal, nu bekend als De Koornbeurs, waren sedert de Middeleeuwen de Visbanken, waar de zeevis verhandeld werd. In de 17de eeuw bestonden de Visbanken nog uit twee, in principe gelijkvormige, overdekte verkoopplaatsen met toonbanken langs de straat. Eén ervan stond op de kade van de Hippolytusbuurt en is in de loop der tijd verdwenen. De andere stond er recht tegenover. Deze is er nog steeds en er wordt ook nog steeds vis in verkocht. Het gebouwtje zal in de loop der tijd wel eens vernieuwd zijn, maar de hoofdvorm is hetzelfde gebleven 1987 Meer weergeven
2018-02-21 19:35:33
2018-02-21 18:40:54
2018-02-19 19:05:14
2018-02-19 19:03:59
2018-02-19 19:03:14
2018-02-19 13:21:08
2018-02-16 20:06:30
2018-02-15 11:03:00
Zuivelhandel Voskuil.
In onze winkel op de Rotterdamseweg 46 hadden we melk, kaas en andere zuivelproducten. Daarnaast verkochten we kruidenierswaren, zoals koffie, thee, slaolie, bakmeel, koekjes en frisdranken. In de buurt was veel concurrentie van soortgelijke winkels. Enkele huizen verderop was een grote kruidenierswinkel van Van Kessel, een statige winkel waar het naar verse koffie rook en waar het vol stond met bakken meel, bonen en losse suiker, met koperen scheppen erin. Richting Hertog Govertkade was een luxe comestibleszaak, die voor die tijd exotische producten verkocht, zoals vijgen en dadels en wijn. De andere kant op, richting Rotterdam, kwam midden jaren vijftig van de twintigste eeuw een zelfbedieningswinkel van De Spar (Végé); wel apart dat je zelf de gewenste artikelen mocht pakken. Iets verder op de Rotterdamseweg, op de hoek van de Van Speijkstraat, zat een andere melk- en zuivelhandel:Meijer. Deze beschouwden we als een concurrent. De andere zuivelwinkel van Buckers, op de Scheepmakerij, werd meer als een collega gezien. De heer Buckers was namelijk met mijn vader lid geweest van St. Isidorus, de Katholieke Vereniging voor Melkhandelaren in Delft.
Voskamp
Groente haalden we bij de groentenboer of op de markt op donderdag en zaterdag. De dichtsbijzijnde groenteboer, Voskamp, zat slechts een paar huizen verder. Zijn winkel had een kleine toonbank en een uitstalling van schuinstaande houten kisten gevuld met groente en fruit. Het allermooist was de grote schrapmachine achterin. Daarin kon je nieuwe aardappelen laten schrappen en peentjes, soms ook snijbonen.
Vader Voskamp was overdag meestal op stap met zijn houten kar vol groente en fruit, getrokken door een oud paardje. Wij hingen als kinderen vaak aan de schuine aardappelbak aan de achterkant en lieten ons dan een stukje meerijden. We mochten af en toe ook haver geven aan het paard, dat vonden we heel leuk. Als Voskamp bepaalde producten niet had, gingen we naar Middendorp, een fraaie groentewinkel op de hoek van de Rotterdamseweg/Herenpad, naast het oude Huis ter Lucht, ook wel café van Mullem genoemd.
De bakker kwam langs met een handkar die twee kleppen aan de bovenkant had; aan de ene kant bruinbrood, aan de andere kant witbrood en luxe zaken zoals kadetjes en cake. Midden jaren vijftig verdween deze kar en haalden we het brood schuin aan de overkant bij het filiaal van Van Meer en Schoep. Dat was fabrieksbrood. Mijn moeder keek daar eigenlijk een beetje op neer, maar het was wel voordelig. Op bijzondere dagen mochten we het brood bij Bierhuizen halen op de Oude Langendijk. Gebakjes kochten we bij Roodenrijs op de Brabantse Turfmarkt. Vooral de mokka-schuimtaart was heerlijk.
Klagelijk geloei
In het kleine stukje vooraan op de Rotterdamseweg waren twee slagers. Beiden katholiek; dus we kochten er om en om. Slager Heemskerk was een varkensslager en van der Helm (op nr.42 naast ons) had een runderslagerij. Eens in de paar weken kwam er een vrachtauto voor met koeien, die moesten dan over een plankje de auto uitgedreven worden naar een binnenplaatsje en het slachthuis. De deur ging dicht. Je hoorde dan klagelijk geloei tot een kogel daar een einde aan maakte en het stil werd. In de winkel hingen later de halve koeien aan grote vleeshaken. Op een groot houten hakblok werd het vlees met scherpe messen uitgesneden en van de beenderen afgehaald. Van een deel werd worst of andere fijne vleeswaren gemaakt. Er stond ook een grote gehaktmolen, daarover vertelden we elkaar griezelverhalen. In de slagerij van Heemskerk werden varkens geslacht. Die werden in een smal gangetje gedreven en ondergingen hetzelfde lot als de koeien. In grote teilen werd bloed opgevangen. Daar werd later bloedworst van gemaakt. Van het spek werden kaantjes gebakken en reuzel. Beide slagers stonden bekend als goede vakmensen en in de Paastijd stond er meestal wel een grote foto van een indrukwekkende koe of varken met een zilveren beker of lauwerkrans in een van de etalages omdat zij een prijs gewonnen hadden.
Eens in de zoveel tijd kwam een grote vrachtwagen langs om de beenderen op te halen en naar de lijmfabriek te brengen. Dat stonk geweldig. Ons werd verteld dat de botten uitgekookt werden en dat van mooie stukjes been knopen werden gemaakt. Wij vonden dat een griezelig idee en gaven de voorkeur aan koperen knopen die op onze joppers zaten en die je door ze te wrijven kon laten gloeien.
Manifacturen
Op feestdagen rookten mijn ooms sigaren. Die haalden we bij Koeleman op de hoek van de Hertog Govertkade/
Huishoudelijke zaken zoals pannen, bezems en serviesgoed kochten we bij oom Henk van Veldhoven die aan het begin van de Rotterdamseweg een winkel had in huishoudelijke artikelen en speelgoed. Als hij glaswerk verhuurde haalde hij dat met een bakfiets op bij het pakhuis van zijn familie op het Vrouwenregt. Nadat hij verhuisd was naar Den Haag gingen we naar Loomans op de Brabantse Turfmarkt.
Schuin tegenover ons was een manufacturenzaak, waar een oude dame alles wist van garens en knoopjes. De winkel was tot het plafond toe volgestopt met doosjes, laatjes, linten, klosjes garen en lappen stof.
Achter de grote Platanen rechts was een fietsenwinkel met een fietsenmakerij erachter. Onze fietsen kregen daar regelmatig een opknapbeurt;lekke banden plakten we zelf. Links onder de grote Kastanjeboom was het bloemenwinkeltje van Opa Schenkeveld.
Recht tegenover ons huis was de drogisterij van Ketting. In de winkel rook het naar een mengeling van drop, petroleum en kruiden. De petroleum was nodig voor het petroleumstelletje in keuken, waarop het vlees moest sudderen. De dropjes werden afgewogen op een weegschaal met losse gewichtjes en daarna in een bruin puntzakje verpakt.
Ik proef in gedachten nog de salmiakpuntjes, een symbool voor de herinneringen aan een stukje van Delft, zestig jaar geleden.
door Marrie Voskuil
2018-02-14 14:22:07
2018-02-02 13:10:20
2018-01-31 19:18:53
2018-01-30 15:47:40
2018-01-16 15:34:58
2018-01-14 20:54:44
2018-01-14 18:55:59
2018-01-14 17:14:22
2018-01-14 14:27:17
Door Karl Flieger
Jan Willem Stalman is al 25 jaar in zijn element als Bakker Willem.
Al 25 jaar sappelen voor brood op de plank
Meestal gaat bakker Willem fluitend naar zijn winkel op de Papsouwselaan. Maar soms voelt hij de pijn van 25 jaar slepen met kratten vol handel.
Zijn vader zag een elektricien in hem. De voorman bij de Nederlandse Kabelfabriek NKF had er zelf een leven "bij een baas" opzitten en zoiets leek hem voor zijn oudste zoon ook wel een goed idee. Hard werken en misschien niet altijd even leuk, maar wel een vast inkomen en een steady leven. Maar Jan Willem Stalman (51) voelde de schoolbanken van Sasbout Vosmeer aan de Krakeelpolderweg al na een paar weken schuren.
,,Niks voor mij", lacht hij. ,,Ik vond dat leren echt een ramp; ik ben daarna ook al snel met de mts gestopt. Ik was een jaar of zestien en vond een brommer veel belangrijker dan dat papiertje. Nou, dat vonden mijn ouders prima, maar ik moest alleen niet verwachten dat ik hem zomaar kreeg. Werken moest ik ervoor, net als zij. Mijn moeder stond in een modezaak van Creymborg en mijn vader deed naast zijn onregelmatige uren bij de NKF nog schoonmaakwerk. Ik weet niet beter dan dat iedereen om me heen hard voor de centjes moest werken."
Aangezien de mts geen geld opleverde, meldde Stalman zich halverwege de jaren 80 bij Joost Paap, de groenteboer op de Brabantse Turfmarkt. ,,Ik heb bij Joost een paar jaar gewerkt en veel geleerd. Op een dag kwam Kees van den Berg aan de kraam en die liet vallen dat hij personeel zocht voor zijn bakkerij op de Voorstraat. Daar heb ik niet lang over nagedacht, want ik kon fulltime bij hem werken." Het was inmiddels 1990 en Willem Stalman voelde zich bij Kees bakt "t Zelf - de legendarische Delftse marktbakker - als een vis in het water. ,,Het was heel hard werken, want Kees was niet zo makkelijk. Maar als hij zag dat je je best deed, kon je veel van hem gedaan krijgen. Ik heb wat afgesjouwd met balen meel, rozijnen en weet ik veel. Kees had in zijn bakkerij aan de Voorstraat een voorraadzolder met een smal trapje er naartoe. Zie je het voor je? Het was een mooie tijd, maar ik ben wel blij dat ik nu niet meer zó hard hoef te werken."
Tekenen
Toen Van den Berg in 1992 aan Stalman voorstelde om op de Papsouwselaan een Kees bakt "t Zelf-winkel te gaan bestieren, twijfelde de toen 26-jarige Delftenaar geen seconde. Lachend: ,,Daar kreeg ik ook de kans niet voor, want Kees had het allemaal al voor me geregeld. "Hier tekenen en gáán", zo bracht hij het echt. Ik wist natuurlijk niet wat me overkwam, want wie krijgt nou zo"n kans om zelfstandig te gaan werken? Ik had een aantal jaren op allerlei markten in het hele land gestaan en nu mocht ik lekker in een winkel gaan verkopen. Dat was een hele verbetering."
En het gebeurde in een prima tijd, herinnert Stalman zich die eerste jaren. ,,Er zijn zaterdagen geweest dat ik met acht meiden achter de toonbank stond. Je kon dan bijna de winkel niet in door de kratten handel die overal stonden. Dat kan je je nu niet meer voorstellen. Er is veel veranderd..." De bakker Willem van 2018 is inderdaad een andere dan die uit de begintijd. ,,De supermarkten verkopen brood voor minder dan mijn inkoopprijs", zegt hij. ,,Daar kan ik het dus niet meer mee verdienen. Ik ben een jaar of tien geleden belegde broodjes gaan verkopen om de loop in de winkel te houden. Dat is aardig gelukt. Het is de kunst om je prijzen vriendelijk te houden en toch kwaliteit te leveren. Dat waarderen de klanten. Ik denk dat ik nu half om half belegde broodjes en gewone broodproducten verkoop."
En hij staat sinds een aantal jaren weer op de zaterdagmarkt aan de Brabantse Turfmarkt. ,,Arie van den Berg, een broer van Kees, wilde van die plek af. Ik sta elke zaterdag op de markt met het normale aanbod en met een selectie rustieke broden. Dat is echte markthandel. In de winkel is daar veel minder vraag naar. Hoe dat kan? Als ik dat wist, zat ik nu niet hier met jou te praten, dan had ik je vanaf de Bahama"s gebeld."
2018-01-12 13:52:45
2018-01-06 11:59:34
2018-01-05 20:38:03
2018-01-05 20:38:03
2018-01-05 20:38:03
2018-01-04 17:55:32
2018-01-01 18:04:53
2017-11-28 15:11:45
2018-11-04 17:38:52
2018-11-05 08:26:40
Een hondenbaan
Het rapport vermeldt dat de Belgische Mastiff van koopman Willem van Vliet iets ‘spreidvoetig’ is. Verder wijkt het vaalgrijze, kortharige teefje niet af van een gewone viervoeter. Behalve dan dat deze hond een werkvergunning heeft.
Tot aan het midden van de twintigste eeuw zijn hondenkarren een vertrouwd verschijnsel in Delft. De honden lopen met een tuigje voor of onder een kar om de lasten te verlichten van kooplieden, melkboeren, postbodes en wie er ook maar langs de deuren gaat. Een paard kan een grote wagen trekken, maar juist de wendbaarheid van honden is gewenst in het drukke stadsverkeer met de smalle straten en grachten. Dat is ook de reden dat honden in de Eerste Wereldoorlog gebruikt worden als lastdieren. De Belgische Mastiff of Mâtin Belge wordt zelfs speciaal als trekhond gefokt.
De soms verwaarloosde en sterk ondervoede dieren trekken wel steeds meer aandacht. In 1864 richten verontruste burgers de Dierenbescherming op. Zij zetten zich in voor werkpaarden en trekhonden, dieren die duidelijk zichtbaar zijn in het straatbeeld. Een belangrijke mijlpaal is het invoeren van de Trekhondenwet in 1911, waarin wordt vastgesteld dat dieren behoed moeten worden voor mishandeling en verwaarlozing. Dat vertaalt zich in bescheiden toezicht en de aanleg van een hondenkarregister. Een jaar later meldt de Anti-Trekhondenbond zich. Leden vinden dat de wetgeving niet ver genoeg gaat en pleiten voor een algeheel verbod. Dat komt er pas in 1961.
In Delft is het hondenkarregister van 1931 tot 1961 overgeleverd. De toenemende regelgeving laat zich uit het register aflezen: honden moeten de juiste schofthoogte hebben, ze mogen geen personen vervoeren en de controle wordt steeds strikter. Na de Tweede Wereldoorlog neemt het aantal geregistreerde honden sterk af. Het lijkt erop dat de Belgische Mastiff van koopman Willem van Vliet een van de laatste is die dit hondenbaantje op zich neemt.
2018-11-05 17:54:56
Giel van Buuren met het paard van groenteboer Paap die met paard en wagen langs de huizen ging. Het paard werd 's avonds in het weiland gezet achter Sylvia Heistek van Vliet huis in de Prof.Oudemansstraat en de tuigage hing bij haar ouders in de schuur. Zelf zit Sylvia Heistek van Vliet achter mijn nichtje op het paard en Giel staat ernaast. Ca. 1951.
2018-11-05 17:54:56
Giel van Buuren met het paard van groenteboer Paap die met paard en wagen langs de huizen ging. Het paard werd 's avonds in het weiland gezet achter Sylvia Heistek van Vliet huis in de Prof.Oudemansstraat en de tuigage hing bij haar ouders in de schuur. Zelf zit Sylvia Heistek van Vliet achter mijn nichtje op het paard en Giel staat ernaast. Ca. 1951.
2018-12-07 13:13:05
2018-12-07 22:38:01
Groente- en fruitwinkel van J. van de Hoeven aan de Prof. Bosschastraat 27 met rechts de Sint Aldegondestraat. In deze periode (en al vóór de Tweede Wereldoorlog) werd de zaak gedreven door W. Boon. In 1969 was in het pand een winkel in victualiën (levensmiddelen om op een scheeptocht mee te nemen) van de gebroeders De Lang gevestigd. Daarna werd het weer een groente- en fruitwinkel van De Lang 1955
2018-12-07 22:38:01
2019-02-12 23:09:24
2019-02-13 20:57:30
2019-02-13 20:57:30
2019-02-26 16:43:39
2019-02-26 16:43:39
2019-03-22 22:05:37
Opening 13-12-1964 met al het personeel.
1. mw. van den Ende
2. Lucia Ruiterman
3. Beppie vd Broek of Broekhuizen
4. Mieke van der ven
5.
6.
7. Nanny Reijgersberg
8.
9.
10. mw. Pagie
11. Mw. van den Berg
12. Gerda Klos
13.
14. Eugene?
15. Ria van Opzeeland
16.
17. hr. van Tienhoven
18. Marijke Smits
19. mw. van Tienhoven
20.
21. mw. van de Kraai
22.
23. Louise Brouwer
24.
25. John Daanen
26. Mels Koster
27. Jan Ketting
28.
29. Joop van der Meijden
30. J. Simons
31. " lange" Peter
32. hr. Breugelink
33.
34. hr. Zuidema
35. Aad Veelenturf
36. Leny de Jong
2019-03-23 08:59:09
2019-03-23 22:08:29
2019-03-24 11:26:26
2019-04-23 11:35:27
2019-05-19 22:01:19
2019-05-23 11:24:38
Wie ken deze visboer nog?
De oom van Aad Schenk, Flip Pronk, hij verkocht vis in de bomenwijk en in het Heilige land en in de Wippolder en ook op de Bras met zijn viskar
2019-08-13 13:25:17
2019-08-15 18:00:31
Vader Reijnier en zoon Mark Kloeg,
dienstverleners in hart en nieren.
Waar de Beestenmarkt en de Broerhuissttraat elkaar raken, vind je een winkel die eigenlijk niet zo thuis lijkt te horen tussen al die restaurants en cafés. Achter een bescheiden etalage van hoge hoeden en jacquets heerst vooral rust. Maar die rust bedriegt. Bij Kloegs kledingverhuur kan het soms heel druk zijn. Mannen die wat te vieren hebben – een huwelijk, een bul-uitreiking of een promotie – kunnen hier terecht voor een passend kostuum. Een winkel voor feestvierders dus. Dat past dan weer wel op de Beestenmarkt. Maar dan wel feesten in stijl. Geen carnavalspakken bijvoorbeeld. Kloeg: sinds 1869 een begrip in Delft en is sinds 1995 ook nog eens Hofleverancier.
Vader Reijnier en zoon Mark Kloeg, dienstverleners in hart en nieren. Foto Marianne van Es
In de beperking toont zich de meester
Wel rokkostuums dus, maar geen zeeroverspakken. Althans, zo is het nu. Voor dat Reijnier de zaak van zijn vader overnam, zaten ook carnavalspakken in de verhuurcollectie. Kloeg zat tot 1992 in de Jacob Gerritstraat 14, waar nu Van Uffelen z’n winkel heeft. Reijnier: “Het was een groot pand met drie etages. Je liep je rot met al die trappen. In die tijd was de collectie veel uitgebreider. Trouwjaponnen en zelfs carnavalskostuums zaten toen ook in het assortiment”.
Verklaarbaar was dat alleszins. Reijnier: “Na de oorlog hadden mensen geen geld om een trouwpak te kopen. Vandaar dat we toen kostuums en andere dingen aan het assortiment hebben toegevoegd”.
Reijnier heeft daar het mes ingezet. “Ook de avondjurken en de boetiekachtige kleding gingen er uit. Het was niet rendabel om van alles en nog wat te verhuren. Jacquets, smokings en rokkostuums: dat werd het assortiment. Met bijbehorende hemden, hoeden, stropdassen en manchetten”. In de beperking toont zich de meester, zou Goethe zeggen.
‘Wij houden van degelijk’
In feite is Reijnier terug bij de zelfopgelegde selectie die zijn grootvader Koos Kloeg koos toen hij in 1869 in de herenmode stapte: hoeden (‘hoge zijden’), handschoenen en manchetknopen bepaalden in de beginjaren het assortiment.
Anno 2012 kiezen vader Reijnier en zoon Mark Kloeg alleen voor het allerbeste. “Bij ons geen Chinese pakken, maar Duitse kwaliteit met mooi afgewerkte zomen en manchetten en met een goede snit. Van 100 procent katoen. Wij houden van degelijk”, aldus Mark.
Klanten waarderen dat. Vader en zoon Kloeg hebben hun handen vol aan zoveel degelijkheid. Eén klant heeft zich in februari al aangemeld voor een kostuum op 3 september 2012. Het hangertje met een papiertje met de datum en de maten erop hangt al klaar aan het kledingrek.
Met zoveel drukte en planning, besteden vader en zoon Kloeg het reinigingen van de teruggebrachte kostuums graag uit. “Kostuums, maar ook boordjes die gesteven moeten worden, gaan naar de wasserij van Koot. Maar de overhemmetjes persen we zelf. Met een beetje handgemaakt stijfsel van De Salamander”, onthult Reijnier. Het gigantische aantal ‘overhemmetjes’ dat de Kloeg-dynastie sinds 1869 in het pershok achter de winkel heeft geperst is zelfs niet bij benadering in te schatten.
‘We nemen liever de tijd’
Een kostuum huren bij Kloeg kan flink wat tijd in beslag nemen. Mark: “Als er een bruiloft op stapel staat, komt vaak de hele familie op afspraak langs om een avond lang te passen. Heel gezellig. Vaak nemen ze champagne mee. Zorgen wij voor de plastic bekertjes”.
Uitgebreid de tijd nemen voor je klanten, zit in de genen van de familie Kloeg. Als het snel moet, worden ze er zelfs een beetje kriegelig van. Zoals toen met de man die getuige moest zijn bij een huwelijk en een kwartier voor de trouwerij bij Kloeg binnen kwam hollen. Net op tijd kon hij strak in het pak het huwelijk bijwonen. Reijnier: “Het was natuurlijk wel fijn dat we iemand met zo’n haast ook nog van dienst konden zijn, maar normaal gesproken nemen we liever ruim de tijd als mensen voor een trouwerij hier een jacquet willen huren. Het is toch de mooiste dag van hun leven”.
Maten per post toezenden
Niet alleen het stadhuis, ook de TU Delft is een levensader voor de kostuumverhuur van Kloeg. Bijvoorbeeld als mensen aan de TU Delft gaan promoveren. “Bij zo’n promotie hoort een commissie van mensen die soms uit verre oorden komen. Vaak sturen ze van tevoren de maten per elektronische post op. Dan zorgen wij er voor dat het jacquet klaarhangt op de dag van de promotie. En voor de promovendus zelf een rokkostuum natuurlijk”.
Al heeft hij er duizenden verhuurd, zelf heeft Reijnier nog nooit een jacquet gedragen. Dat gaat veranderen. “Binnenkort hebben wij in onze familie een bruiloft. Dan trek ik voor het eerst van mijn leven een jacquet aan”.
Het geheim van de oranje strikken
Kloeg mag dan tot nu toe traditioneel steeds van vader op zoon gaan, de vrouwelijke tak mag absoluut niet vergeten worden. Reijnier Kloegs moeder bijvoorbeeld was niet alleen een immer positief mens, ze had ook een flinke portie koopmansgeest. Ze stond er in de oorlog alleen voor, Reijniers vader was in Duitsland te werk gesteld. Zijn vrouw draaide de winkel.
Twee jaar voor het eind van de oorlog stapte zij naar drogisterij De Salamander op de Markt. Of hij ook oranje textielverf had. Gevaarlijke vraag in de tweede wereldoorlog. De Salamander had op het bovenste schap inderdaad een grote pot oranje verf staan. Reijnier: “Met die pot is ze teruggelopen. Achterin de zaak begon ze met het oranje verven van strikken en sjerpen. Dag in dat uit. Vele honderden stuks. Op de eerste dag van de bevrijding lag de etalage vol. We waren in één dag los”.
‘In elke stad een Kloeg, ik moet er niet aan denken’
In een oer-Delftse zaak die traditie koppelt aan degelijkheid, verandert niet zo gek veel. De telefoon is nog gewoon van zwart bakeliet. Alleen heeft zoon Mark "m wel op internet aangesloten. En aan groeien moeten Reijnier en Mark Kloeg al helemaal niet denken. “Sinds kort hebben we twee pashokjes in plaats van één. Maar meer groei zit er niet in. Geen filiaal in Leiden bijvoorbeeld. In elke stad een Kloeg, ik moet er niet aan denken. Het is de kunst om klein te blijven. Niet om ieder jaar 15% te groeien”.
Heel af en toe glipt er toch een noviteit binnen. Op een tafeltje prijken nieuwe stropdassen: paars, oranje en felgeel. Reijnier knikt bedenkelijk. “Ik ben kleurenblind. Ik heb de kleuren genummerd, maar het blijft behelpen”. Hij verzucht: “Was alles wat we verhuren en verkopen nog maar gewoon zwart-wit”.
Het moge duidelijk zijn: de waan van de dag blijft hier zoveel mogelijk buiten de deur. Zo’n zaak verdient een predikaat. Toen Kloeg 125 jaar bestond werd de winkel gepromoveerd tot hofleverancier. Reijnier: “Oud-burgemeester Van Walsum die hier kind aan huis was, heeft daar de aanzet toe gegeven. Het heeft ons imago van kwaliteit alleen maar versterkt”.
In oktober komen de Klazen
Met het wapen van Hofleverancier boven de deur en met jacquets, rokkostuums en smokings als hoofdartikelen is Kloeg een serieuze zaak. Toch slaat met december in het zicht elk jaar zelfs bij Kloeg de gekte toe. Want zeg je Kloeg, dan zeg je ook Sinterklaas en de Kerstman. Reijnier, sprekend over de winterse wisseling in het assortiment: “Begin oktober komen de Klazen in de winkel en half november komen daar de Kerstmannen bij”. Tot dat moment zijn de Klaas- en Kerstpakken in het magazijn achter de winkel weggestopt. “Mijn wieg stond tussen de Sinterklaaspakken”, zegt zoon Mark.
Reijnier: “In oktober hangen we de overhemmetjes dan tijdelijk in het pershok. En de zomerbroeken die bij het jacquet horen, gaan dan naar het magazijn”. Vervolgens stappen in een paar weken tijd studenten en andere tijdelijke hoogwaardigheidsbekleders de zaak binnen om zich een tabberd en een mijter aan te komen meten.
Middagje mouwtjes inkorten
Zoon Mark staat nu samen met vader Reijnier in de zaak. Over een paar jaar neemt zoon Mark de zaak over. Dat was van tevoren lang geen uitgemaakte zaak. Mark: “Mijn ouders gaven mij de kans iets anders te leren. Ik heb in Engeland een studie gedaan in het ontwikkelen van computergames. Ik heb er ook vier jaar gewoond. Maar uiteindelijk heb ik toch voor de winkel gekozen. Juist doordat ik eerst iets anders heb gedaan, weet ik nu dat de winkel het leukst is”.
Mark loopt zich warm en doet ervaring op in de wereld van zomen en manchetten. Wellicht volgend jaar al als Reijnier op 13 mei 2013 precies 40 jaar in het vak zit, neemt Mark het stokje over. Helemaal uit het zicht zal Reijnier dan niet raken. “Ik kom graag nog een middagje persen, wat mouwtjes inkorten of wat ritsen doen. Heerlijk”.
2020-01-19 17:15:27
2020-01-19 17:15:27
2020-02-13 22:07:18
Achterom 135-137
Brood- en banketbakkersfamilie Van den Berg, 1968-2000
Kees (‘bakt het zelf’) van den Berg, bekend om zijn brood en banket, had een bakkerij met winkel aan het Achterom 145. Hij had ook een kraam op tal van Zuid-Hollandse markten. Na het overlijden van Kees werden zijn vrouw en kinderen eigenaar. Dat bleven zij met wisselend onderling eigendomsrecht tot 2000. Gedurende deze periode werd de woning al die jaren voor kortere of langere tijd bewoond door leden van de familie Van den Berg. Achterstallig onderhoud nam in 2000 dusdanige vormen aan dat moest worden besloten tot renovatie of verkoop. Na familieberaad werd tot het laatste besloten.
2020-09-18 00:00:00
2020-09-20 00:00:00
2020-10-22 00:00:00
2020-10-22 00:00:00
2020-10-22 00:00:00
Jan Breedveld, Sigarenwinkel - Choorstraat - Jan Breedveld, geb. in 1908, begon zijn sigarenzaak in een kleine kiosk aan de zijkant van het station. Om zowel de eerste als de laatste treinreizigers te kunnen bedienen sliep hij er zelfs wel eens. Later verhuisde hij naar de hoek Choorstraat - Dertienhuizen
2021-04-06 00:00:00
2021-04-21 00:00:00
2021-04-21 00:00:00
2021-04-21 00:00:00
