$i: Index | $pi: Padded Index | $an: Album Name | $d: Date | $dc: Date Compact
$c: Caption | $fc: Caption (First line) | $fw: Caption (First word)
$t: Tag | $ft: First Tag | $o: Original file name
Preview:
Filter Photos By:
2018-09-01 12:23:37
Jongenshuis 1930
Achterzijde van het Jongenshuis aan de Oude Delft 137-139 met tuin. Gebouwd in 1892 (eerste steen gelegd door de 12 jarige Karel Paul van der Mandele). Woonhuis van Mr. W.F. van der Mandele. Tussen 1926 en 1968 eerst weeshuis en vervolgens Tehuis van werkende jongens van het Weeshuis der Gereformeerden binnen Delft. Vanaf 1968 huisvesting van de afdeling Interne Zaken van de gemeente-secretarie.
2018-09-01 12:23:37
Op 8 januari 1842 werd de voorloper van de huidige Technische Universiteit Delft gesticht. De school, met de officiële naam Koninklijke Akademie ter opleiding van burgerlijke ingenieurs zoo voor ‘s lands dienst als voor de nijverheid en van kweekelingen voor den handel, werd opgericht door Antoine Lipkens met hulp van de Nederlandse koning Willem II.
2018-09-01 12:23:37
Sint Barbaraklooster aan de Oude Delft 59 rond 1900, met een groep weeskinderen ervoor. Zoals de foto toont is men bezig water uit de, toen ook niet altijd zo schone, gracht te halen, Tot 1910 heeft dit voormalige klooster dienst gedaan als weeshuis. Nadien heeft het nog verschillende bestemmingen gehad totdat bij Raadsbesluit van 30 oktober 1947 het klooster werd overgedragen aan de studentenvereniging .Sanctus Virgilius"
2018-09-01 12:23:37
2018-08-31 14:43:46
2018-08-30 19:12:56
2018-09-03 12:17:51
2018-09-03 12:17:51
2018-10-07 20:46:16
2018-10-18 20:53:16
2018-12-16 21:01:15
2019-01-01 18:08:58
Het iconische EWI-gebouw (voormalige Elektrotechniek) wordt met sloop bedreigd. Begin dit jaar maakte de TU Delft in het nieuwe campusplan bekend dat zij het hoogbouwgedeelte wil slopen. De Stichting Docomomo Nederland heeft nu een petitie opgestart om het gebouw te behouden.
Sinds 1969 heeft de studie Elektrotechniek haar onderkomen in de iconische hoogbouw aan de Mekelweg. Later zijn daar de studies Wiskunde en Informatie bij gekomen en kreeg de faculteit de naam EWI.
Het iconische faculteitsgebouw is in de jaren zestig ontworpen door architect Geert Drexhage. De modernistische blauw-rode toren is met een hoogte van 90 meter zichtbaar in de weide omgeving. Daarmee vormt het een belangrijke landmark voor de campus van de TU Delft.
Sloop
Na bijna veertig jaar voldoet het gebouw echter niet meer aan de wensen en eisen van de TU Delft en wil de universiteit de hoogbouw slopen. De universiteit kampt met hoge onderhoudskosten en meent dat de bedrijfszekerheid steeds moeilijker te garanderen is. Uit eigen onderzoek is gebleken dat, ook na renovatie, de hoogbouw niet toekomstbestendig is voor onderwijs- en onderzoeksfuncties.
Eind 2015 is besloten dat EWI de hoogbouw gaat verlaten. Volgende maand verhuizen Wiskunde en Informatica naar het voormalige TNO-gebouw aan de Van Mourik Broekmanweg. De laagbouw en achterliggende hallen blijven wel in gebruik voor Elektrotechniek.
2019-02-04 12:29:17
Stationsgebouw in Delft
Architect C.B. Posthumus Meyjes ontwierp de nieuwe rijkversierde opvolger van het eerste Delftse station. Het eerste veel kleinere station van Delft, dat in 1847 werd geopend, lag niet aan de Van Leeuwenhoeksingel, maar aan het eind van de Houttuinen. Het eerste station bleek al snel te klein te zijn voor de grote groepen reizigers die gebruik wilden maken van het nieuwerwetse vervoermiddel. Ruimte voor een stationsrestauratie was er bijvoorbeeld niet, zodat particuliere ondernemers hier op insprongen met onder andere een Stations-Koffiehuis buiten het station. Er rees in de loop der jaren dan ook steeds meer kritiek op het kleine station, in de Delftsche Courant samengevat in de volgende typering: ‘dat oude gebouw met zijn bekrompen vestibule, zijn primitieve wachtkamers, zijn ongeriefelijke perron en zijn benauwde, onherbergzame dienstlokalen’.
Toen het station ook nog eens voor opstoppingen van het overige verkeer bleek te zorgen, gingen er stemmen op om een nieuwe locatie te kiezen. Treinen die bij het station wachtten, blokkeerden immers de doorgang van de Binnenwatersloot naar de Buitenwatersloot. In 1885 verrees daarom een nieuw station aan de Van Leeuwenhoeksingel, heel wat ruimer bemeten dan het eerste pand. De verkeersopstoppingen ter hoogte van de Binnenwatersloot waren overigens nog lang geen verleden tijd. Pas na de aanleg van het spoorwegviaduct konden de voertuigen hier ongehinderd doorrijden.
Stationsrestauratie
Bij het eerste Delftse station, op de Houttuinen tegenover de Binnenwatersloot, was geen ruimte voor een aparte restauratie. Toen het nieuwe station gebouwd werd, was dit dan ook een belangrijke eis. Voortaan zat er een restaurant ín het station, op Van Leeuwenhoeksingel 43. De stationsrestaurateurs woonden in het pand, boven de wachtruimtes.
Vanaf 1965 werd het restaurant ook voor niet-reizigers opengesteld. De stationsrestauratie bestond voortaan uit twee delen: het oude restaurant aan het perron voor de reizigers én een kelder voor de overige klandizie. Daar konden gasten terecht zonder trein- of perronkaartje. De inrichting van het geheel was overduidelijk op het spoor gericht, zoals een commentator bij de opening opmerkte: ‘De voetsteunen bij de bar zijn gemaakt van rails, terwijl de bar verder is opgetrokken van biels en grint’.
Het nieuwe station
De vooraanstaande architect C.B. Posthumus Meyjes ontwierp het nieuwe Delftse station, dat in 1885 met gepaste trots geopend werd. De spoorwegen speelden inmiddels een belangrijke en vooraanstaande rol in de samenleving, wat zich uitte in dit rijkversierde monumentale pand. De journalist van de Delftsche Courant stak zijn enthousiasme over het nieuwe station niet onder stoelen of banken: ‘Treden we door den hoofdingang binnen, dan is de indruk min of meer overweldigend en moeten we een ogenblik rondzien zonder te weten wat het eerst te bewonderen.’
Afgezien van het uiterlijk vertoon, was de indeling van het station ook een stuk praktischer en ruimer geworden. Het pand bood niet alleen woonruimte aan de stationschef, maar ook aan de stationsopzichter en de restaurateur. Het was in de woning van deze laatste werknemer dat in 1954 een felle uitslaande brand woedde. Nadien werden herstelwerkzaamheden uitgevoerd, maar over het algemeen is het uiterlijk van het station niet meer drastisch gewijzigd na 1885. Inmiddels geldt het dan ook als rijksmonument, en zal het gespaard blijven in het hele bouwproces rond de ondertunneling van het spoor. Naast alle loftuitingen over het station, klonken er echter ook al vrij snel klachten. Delftenaren vonden het niet prettig dat het tweede perron alleen voor reizigers toegankelijk was, aangezien dat het uitzwaaien van bezoek bemoeilijkte. Met name het feit dat de vertrekkende bezoeker een flinke trap moest beklimmen, was een doorn in het oog. De trap zelf zorgde in de loop der jaren ook nog voor enkele ongemakkelijke momenten, als reizigers zich verstapten of er vanaf vielen.
Kritiek op het station
Alhoewel de meeste Delftenaren onder de indruk waren van het monumentale stationsgebouw dat hun stad vanaf 1885 rijk was, klonken er toch ook enige kritische geluiden. De trap zou tot grote gevaren kunnen leiden, terwijl ook het tweede perron niet ideaal was. Slechts reizigers met een perronkaartje mochten dit betreden en als zij er eenmaal waren, dan werden zij blootgesteld aan kou en tocht. Een kritisch gedicht vatte de bedenkingen van diverse reizigers samen en werd op 7 oktober 1885 geplaatst in de Delftsche Courant.
2019-02-04 12:29:17
Een angstige nacht Wim Jonker was van 1932 tot 1962 de ‘stationrestaurateur’, of gewoon: de baas van het restaurant. Na de heer Jonker kreeg de heer Van Eck de leiding. Het restaurant bestond uit twee delen. In het oude restaurant aan het perron konden de reizigers iets eten of drinken en in de kelder waren niet-reizigers welkom. Wim Jonker en zijn familie beleefden in 1954 een angstige nacht in het station
Het was voorjaar in Delft. Het gezin Jonker (vader, moeder en de kinderen, en het gezin van hun dochter) lag heerlijk te slapen. De zon had op 13 mei de hele dag geschenen, het was aangenaam warm. De ramen van de slaapkamers stonden open, zodat een zacht briesje door de slaapkamer waaide. Middenin de nacht werd Wim Jonker wakker. Hij rook iets. Het duurde even voordat hij door had dat het om een brandlucht ging. Het station stond in brand! Hij brulde het hele huis wakker: “Brand!!! Brand!!!” Zijn zwangere vrouw
stommelde met haar dikke buik richting de kinderen en al snel rende de hele familie naar beneden. Maar op de trap werden ze verrast door vlammen. Het kantoor beneden in het station stond in vuur en vlam. Ze renden allemaal weer terug. Gelukkig wist iedereen zich in veiligheid te brengen: de brandweer redde de tien mensen (inclusief het anderhalf jaar oude kleinkind van Wim Jonker) uit de 13 meter hoge dakgoot met een ladderwagen. Pfff… Eind goed, al goed. Wim Jonker had brandwonden aan zijn handen en voeten
2019-02-04 12:29:17
2019-02-20 10:18:25
De Bagijnetoren in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, werd oorspronkelijk gebouwd als uitkijktoren en was onderdeel van de versterking van de stadsmuren van Delft. De stad Delft verkreeg op 15 april 1246 stadsrechten en verwierf daarmee ook het recht om een muur rondom de stad te bouwen. De Bagijnetoren is een latere toevoeging aan de verdedigingswerken die waarschijnlijk rond het jaar 1500 is gebouwd.
De toren stond oorspronkelijk met de rugzijde in de aarden wal die de stad omringde en was bereikbaar vanaf de wal en middels een overwelfde gang onder de wal door. De wal zelf was omringd door de stadsgracht die in de 19e eeuw werd gedempt ten behoeve van de aanleg van de Oude Lijn, de spoorlijn van Rotterdam naar Amsterdam, in 1847. Over de straat achter de oorspronkelijke stadsmuur, nu de Phoenixstraat, loopt sinds 1929 ook tramlijn 1, die Delft met Den Haag verbindt. Oorspronkelijk liep de tramlijn volledig aan de oostkant van de Bagijnetoren over de Phoenixstraat. De Phoenixstraat is echter in 1965 verbreed en sindsdien loopt de Phoenixstraat en ook de tramlijn aan weerszijden om de Bagijnetoren heen. In 2009 werd de tramlijn volledig naar de westkant van de Bagijnetoren verplaatst voor werkzaamheden voor een spoortunnel.
Bewoning
Al kort na de constructie van de Bagijnetoren werd in 1538 de toren verhuurd voor bewoning, een functie waar de toren eigenlijk niet geschikt voor was, zeker omdat de toren toen nog een verdedigingsfunctie had. De verdedigingsfunctie verdween na 1600 en de toren werd geleidelijk steeds meer geschikt gemaakt voor bewoning. Het was het beleid van de stad om waltorens voor een geringe prijs of soms zelfs gratis door behoeftigen te laten bewonen. In 1827 zou de toren wegens bouwvalligheid verkocht worden voor sloop, de koper, een touwslager liet slechts een gedeelte van de toren slopen en gebruikte de toren verder als bedrijfsruimte.
De bouw hiervan bracht voor de toren de nodige speciale maatregelen met zich mee. In februari 2011 werd de toren 15 meter naar het noorden verplaatst om plaats te maken voor de bouw; en in juli 2011 werd deze weer teruggeplaatst.[1] In het toetsingsrapport van de Milieueffectrapportage over de constructie van de Delftse spoortunnel was hierover het volgende te vinden:
Alvorens de tunnel hier wordt aangelegd worden Molen de Roos en de waltoren voorzien van een betonnen vloer met daaronder stalen funderingspalen, die reiken tot ca. NAP –20 m. Tussen de funderingspalen en de betonen vloer worden vijzels aangebracht. Door deze langzaam op spanning te brengen, wordt het gewicht gecontroleerd op de palen overgebracht. Vervolgens wordt de tunnel onder deze gebouwen gemaakt. De funderingspalen worden verbonden aan het tunneldak, waarna deze uit het tunnelprofiel verwijderd worden. Het gewicht van de molen en de waltoren wordt dan via de verkorte palen, het tunneldak en de diepwanden naar de ondergrond overgedragen.
2019-02-20 10:18:25
De Bagijnetoren in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, werd oorspronkelijk gebouwd als uitkijktoren en was onderdeel van de versterking van de stadsmuren van Delft. De stad Delft verkreeg op 15 april 1246 stadsrechten en verwierf daarmee ook het recht om een muur rondom de stad te bouwen. De Bagijnetoren is een latere toevoeging aan de verdedigingswerken die waarschijnlijk rond het jaar 1500 is gebouwd.
De toren stond oorspronkelijk met de rugzijde in de aarden wal die de stad omringde en was bereikbaar vanaf de wal en middels een overwelfde gang onder de wal door. De wal zelf was omringd door de stadsgracht die in de 19e eeuw werd gedempt ten behoeve van de aanleg van de Oude Lijn, de spoorlijn van Rotterdam naar Amsterdam, in 1847. Over de straat achter de oorspronkelijke stadsmuur, nu de Phoenixstraat, loopt sinds 1929 ook tramlijn 1, die Delft met Den Haag verbindt. Oorspronkelijk liep de tramlijn volledig aan de oostkant van de Bagijnetoren over de Phoenixstraat. De Phoenixstraat is echter in 1965 verbreed en sindsdien loopt de Phoenixstraat en ook de tramlijn aan weerszijden om de Bagijnetoren heen. In 2009 werd de tramlijn volledig naar de westkant van de Bagijnetoren verplaatst voor werkzaamheden voor een spoortunnel.
Bewoning
Al kort na de constructie van de Bagijnetoren werd in 1538 de toren verhuurd voor bewoning, een functie waar de toren eigenlijk niet geschikt voor was, zeker omdat de toren toen nog een verdedigingsfunctie had. De verdedigingsfunctie verdween na 1600 en de toren werd geleidelijk steeds meer geschikt gemaakt voor bewoning. Het was het beleid van de stad om waltorens voor een geringe prijs of soms zelfs gratis door behoeftigen te laten bewonen. In 1827 zou de toren wegens bouwvalligheid verkocht worden voor sloop, de koper, een touwslager liet slechts een gedeelte van de toren slopen en gebruikte de toren verder als bedrijfsruimte.
De bouw hiervan bracht voor de toren de nodige speciale maatregelen met zich mee. In februari 2011 werd de toren 15 meter naar het noorden verplaatst om plaats te maken voor de bouw; en in juli 2011 werd deze weer teruggeplaatst.[1] In het toetsingsrapport van de Milieueffectrapportage over de constructie van de Delftse spoortunnel was hierover het volgende te vinden:
Alvorens de tunnel hier wordt aangelegd worden Molen de Roos en de waltoren voorzien van een betonnen vloer met daaronder stalen funderingspalen, die reiken tot ca. NAP –20 m. Tussen de funderingspalen en de betonen vloer worden vijzels aangebracht. Door deze langzaam op spanning te brengen, wordt het gewicht gecontroleerd op de palen overgebracht. Vervolgens wordt de tunnel onder deze gebouwen gemaakt. De funderingspalen worden verbonden aan het tunneldak, waarna deze uit het tunnelprofiel verwijderd worden. Het gewicht van de molen en de waltoren wordt dan via de verkorte palen, het tunneldak en de diepwanden naar de ondergrond overgedragen.
2019-02-20 10:18:25
De Bagijnetoren in de stad Delft, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, werd oorspronkelijk gebouwd als uitkijktoren en was onderdeel van de versterking van de stadsmuren van Delft. De stad Delft verkreeg op 15 april 1246 stadsrechten en verwierf daarmee ook het recht om een muur rondom de stad te bouwen. De Bagijnetoren is een latere toevoeging aan de verdedigingswerken die waarschijnlijk rond het jaar 1500 is gebouwd.
De toren stond oorspronkelijk met de rugzijde in de aarden wal die de stad omringde en was bereikbaar vanaf de wal en middels een overwelfde gang onder de wal door. De wal zelf was omringd door de stadsgracht die in de 19e eeuw werd gedempt ten behoeve van de aanleg van de Oude Lijn, de spoorlijn van Rotterdam naar Amsterdam, in 1847. Over de straat achter de oorspronkelijke stadsmuur, nu de Phoenixstraat, loopt sinds 1929 ook tramlijn 1, die Delft met Den Haag verbindt. Oorspronkelijk liep de tramlijn volledig aan de oostkant van de Bagijnetoren over de Phoenixstraat. De Phoenixstraat is echter in 1965 verbreed en sindsdien loopt de Phoenixstraat en ook de tramlijn aan weerszijden om de Bagijnetoren heen. In 2009 werd de tramlijn volledig naar de westkant van de Bagijnetoren verplaatst voor werkzaamheden voor een spoortunnel.
Bewoning
Al kort na de constructie van de Bagijnetoren werd in 1538 de toren verhuurd voor bewoning, een functie waar de toren eigenlijk niet geschikt voor was, zeker omdat de toren toen nog een verdedigingsfunctie had. De verdedigingsfunctie verdween na 1600 en de toren werd geleidelijk steeds meer geschikt gemaakt voor bewoning. Het was het beleid van de stad om waltorens voor een geringe prijs of soms zelfs gratis door behoeftigen te laten bewonen. In 1827 zou de toren wegens bouwvalligheid verkocht worden voor sloop, de koper, een touwslager liet slechts een gedeelte van de toren slopen en gebruikte de toren verder als bedrijfsruimte.
De bouw hiervan bracht voor de toren de nodige speciale maatregelen met zich mee. In februari 2011 werd de toren 15 meter naar het noorden verplaatst om plaats te maken voor de bouw; en in juli 2011 werd deze weer teruggeplaatst.[1] In het toetsingsrapport van de Milieueffectrapportage over de constructie van de Delftse spoortunnel was hierover het volgende te vinden:
Alvorens de tunnel hier wordt aangelegd worden Molen de Roos en de waltoren voorzien van een betonnen vloer met daaronder stalen funderingspalen, die reiken tot ca. NAP –20 m. Tussen de funderingspalen en de betonen vloer worden vijzels aangebracht. Door deze langzaam op spanning te brengen, wordt het gewicht gecontroleerd op de palen overgebracht. Vervolgens wordt de tunnel onder deze gebouwen gemaakt. De funderingspalen worden verbonden aan het tunneldak, waarna deze uit het tunnelprofiel verwijderd worden. Het gewicht van de molen en de waltoren wordt dan via de verkorte palen, het tunneldak en de diepwanden naar de ondergrond overgedragen.
2019-04-01 11:31:25
Geboortehuis Antonie van Leeuwenhoek Leeuwenpoort (een straatje aan het Oosteinde nabij de Oostpoort)Van Leeuwenhoek werd geboren te Delft in 1632 als zoon van Philips Antonyszoon, mandenmaker en Margaretha Bel van den Berch die stamde uit een geslacht van bierbrouwers. Op 4 november 1632 werd hij gedoopt als 'Thonis Philipszoon', hij noemde zich van Leeuwenhoek omdat zijn ouderlijk huis in Delft op de hoek naast de Leeuwenpoort stond. Toen hij in 1637 vijf jaar oud was, stie...rf zijn vader en kort daarna hertrouwde zijn moeder. Tien jaar later overleed zijn stiefvader. Hij ging in Warmond naar school en verbleef bij een oom in Benthuizen. Vervolgens werd hij in Amsterdam vijf tot zes jaar opgeleid tot kassier en boekhouder bij de Schotse lakenhandelaar William Davidson. Op jonge leeftijd ontwikkelde hij een brede belangstelling voor sterrenkunde, wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Van Leeuwenhoek trouwde met Barbara de Meij en ging met haar in 1653 of 1654 in Delft wonen, waar hij een winkel begon in linnen, garen en band. Ze kregen vijf kinderen en in 1666 stierf Barbara. Het verkrijgen van de sinecure van Kamerbewaarder van Heeren Schepenen in 1660 verschafte hem een vast inkomen (een sinecure is een ambt met een salaris of privileges maar zonder wezenlijke verplichtingen). Meer weergeven
2019-05-21 22:11:30
2019-06-01 22:08:03
Scheepmakerij 9
Het is de voorgevel (Rijksmonument) van het pand “De Liefde” aan het Scheepmakerij nummer 9. Het bouwjaar is 1899, de architect was B. Schelling. Het was een houtverwerkingsbedrijf dat later in het bezit is gekomen van het naastgelegen bedrijf van Fa. Vliegenthart. Dit bedrijf hield zich o.a. bezig met het maken van lijnzaadolie. Achter dit gebouw lagen nog enkele gebouwen en nog een oliemolen, “De Oude Jacob”, die omstreeks 1934 is afgebroken. Vanaf de achterzijde van het gebouw loopt een pad dat uitkomt op de Hertog Govertkade, tussen de nummers 3 en 5
2019-07-30 13:39:40
2019-09-28 10:45:08
2019-12-13 22:20:44
2019-12-17 15:31:21
DE KORENBEURS
De korenbeurs? Dat is toch dat gebouw op de Camaretten, naast de visbanken? Ja, dat gebouw is vanaf 1872 enige tijd in gebruik als korenbeurs en sinds 1945 zit er een jongerensociëteit die deze naam overnam. Maar de koeien- en schapenkoppen boven de deuren wijzen erop dat dit gebouw is bedoeld als vleeshal. Om hygiënische redenen mogen slagers hun waren eeuwenlang alleen hier te koop aanbieden, zodat van overheidswege gemakkelijk controle op de versheid en de kwaliteit kan plaatsvinden. Pas in de loop van de negentiende eeuw wordt verkoop van vlees aan huis toegestaan.
De graanhandel vindt oorspronkelijk plaats in de open lucht, op de kade van de Koornmarkt, die er zijn naam aan te danken heeft. Van heinde en verre voeren schuiten allerlei soorten graan aan voor de talloze bakkers, mouters en vooral brouwers. In de zeventiende eeuw krijgt de biernijverheid het moeilijk en zakt de vraag naar graan in. In 1729 schrijft Reinier Boitet dat alleen stokoude lieden zich nog kunnen herinneren dat het op de Koornmarkt soms zo druk was dat je over de hoofden kon lopen. Maar zo’n vijftig jaar later keert het tij weer. Delft bloeit op als streekcentrum en marktplaats voor het omliggende platteland. Het Boterhuis en de Waag krijgen een opknapbeurt en er worden plannen gesmeed voor de bouw van een korenbeurs. In 1777 wordt het oostelijke deel van de Binnenwatersloot overbouwd. Zo ontstaat een plein met aan drie kanten overdekte zuilengalerijen, toegankelijk vanaf de Oude Delft via een hek op de Haverbrug. Aan het uiterlijk wordt de nodige zorg besteed, want het gaat om een ‘voor vreemdelingen zeer in het oog lopende buurt’. Er moet dan ook drie keer per week worden schoongemaakt, zodat de beurs ‘de roem der zindelijkheid van deeze stad niet zoude besmetten’.
Hoe goed er ook over is nagedacht, de nieuwe korenbeurs houdt het nog geen eeuw vol. In de tweede helft van de negentiende eeuw wordt ruim baan gemaakt voor het toenemende verkeer dat vanuit het Westland en vanaf het station de stad in komt. De Waterslootsepoort wordt gesloopt en in 1872 valt ook het doek voor de korenbeurs. F. Gräfe is er nog net op tijd bij om er een sfeervolle foto van te maken.
2020-02-13 22:01:29
Boussinesqweg 1
In Delft beschikken we over een unieke testfaciliteit waar op ware grootte kan worden getest wat het effect is van extreme golven op dijken, duinen, golfbrekers of offshore constructies. Wereldwijd is er een grote behoefte om waterbouwkundige constructies in bepaalde situaties natuurgetrouw te testen. De Deltagoot is een veelzijdige en onmisbare faciliteit die voor talloze projecten kan worden ingezet: kust-, haven- en offshore constructies.
Droge voeten
Klimaatverandering legt meer dan ooit een grote druk op waterveiligheid. Jaarlijks sterven er gemiddeld 7000 mensen in de wereld als gevolg van overstromingen (bron: UNESCO). De economische schade is op dit moment 22 miljard euro per jaar en neemt alleen maar toe als we niets doen. Om veilig te kunnen wonen en droge voeten te houden – tegen beheersbare kosten – zijn nieuwe, innovatieve maatregelen nodig. Bijvoorbeeld niet alleen ‘harde’ keringen, maar ook ‘zachte’ maatregelen waarbij gebruik gemaakt wordt van natuurlijke processen, kunnen een oplossing bieden. Van veel innovatieve oplossingen is er nog te weinig kennis. Proeven op ware grootte, in de Deltagoot, bieden hiervoor uitkomst.
Golven tot 4,5 meter hoog
De bouw van de nieuwe Deltagoot is in september 2012 begonnen, met Ballast Nedam Infrastructuur als aannemer. De nieuwe goot is 300 meter lang, 9,5 meter diep en 5 meter breed. De lengte van deze faciliteit is noodzakelijk om golfvervorming over geleidelijk oplopende kustprofielen te kunnen simuleren. De diepte is nodig om tot 4,5 meter hoge golven op te kunnen wekken. Nergens ter wereld kunnen zulke hoge golven worden opgewekt. Om deze hoge golven te kunnen creëren, is een 10 meter hoog golfschot (geleverd door de Amerikaanse firma MTS) nodig, dat met hydraulische cilinders heen en weer bewogen wordt.
9 miljoen liter water
Naast de nieuwe Deltagoot ligt een waterreservoir, met hierin 9 miljoen liter zoet water. Dit is vergelijkbaar met vier Olympische zwembaden (50 x 25 X 2 meter). Het reservoir ligt parallel aan de goot, onder het maaiveld. Drie pompstations kunnen het water tussen het reservoir en de goot met een capaciteit van 1000 liter per seconde verpompen. Ook tijdens de testen, zodat niet alleen hoge golven kunnen worden opgewekt, maar ook een variërende waterstand door stormopzet of een getij kan worden gesimuleerd. Dat is van belang voor onderzoek naar schade aan bijvoorbeeld dijkbekledingen.
2020-09-12 00:00:00
2020-09-12 00:00:00
2021-02-19 00:00:00
Kogelgieterij 1950 - 1790 - 1978 Kogelgieterij, later Buitenwaterslootkazerne - (Zie ook Molens pagina item F) - In 1672 werd het terrein van de toekomstige kogelgieterij aangekocht door Salomon van Heul, buskruitmaker in de binnenstad van Delft. - Op dit terrein laat hij op kosten van de Staten van Holland en West-Friesland nog vier kruitmolens met een stalling voor 16 paarden bouwen. - Op dat tijdstip bezaten de Staten van Holland het eigendomsrecht. De magistraat van Delft kocht toen de grond, maar deden die in 1786 weer - aan de Staten van Holland over. - Uit veiligheidsoverwegingen werd het geheel door een aarden wal omgeven. - Destijds stond hier een gebouw, waarin in 1790 een zwavelmagazijn ondergebracht. In dit gebouw werd door de landsregering een fabriek gevestigd, - die een patronenfabriek, een ijzergieterij, een draaierij, een smederij en de nodige burelen en magazijn omvatte. In 1814 werd de ijzergieterij vergroot. - Ook hier deden de stoomwerktuigen hun intrede. Tot het jaar 1869 fabriceerde dit bedrijf 224.116 projectielen. - Toen men ook een inrichting wenste voor het vervaardigen en vullen van slaghoedjes leidde dit, naar een langdurig overleg met het Delftse gemeentebestuur, - er toe dat in 1845-1846 de fabriek daartoe werd gebouwd op een terrein dat grensde aan de kogelgieterij. - Alle gebouwen met een militaire bestemming vormden één complex dat de fabrieken uit 1831 en die van 1845-1846 omvatte. - De in 1845-1846 opgerichte fabriek werd later ingericht voor de vergrote hulzenfabricage. Slaghoedjes hadden door de modificatie van 1869 afgedaan - voor het Nederlandse leger. Wel bleven ze nog nodig voor het leger in Indië. - Op 20 juli 1941 werd de Kogelgieterij door Engelse vliegtuigen gebombardeerd, waarbij aanzienlijke schade werd aangericht (zie afbeelding boven), ook aan bebouwing in de omgeving. - O.a. werd de munitieopslagplaats getroffen. Door de talloze explosies kon de brandweer niet dichtbij komen. - Tot na de Tweede Wereldoorlog is de Kogelgieterij als militair magazijn in gebruik geweest. - In het adresboek 1969/'70 staat vermeld: Verbindingsdienst VddB depot Cie, Buitenwaterslootkazerne. - In 1978 werd zij door de militairen verlaten. Daarna volgde afbraak en kwam er een klein woonwijkje voor in de plaats. - De straten kregen namen die aan de oude functie van het terrein herinneren. Alleen het poortgebouw bleef behouden. - ±2009 DUWO Studentenhuisvesting - E. van den Tillaart - 2010 Woongroep Kogelgieterij
2021-08-08 00:00:00
